sat on the park bench as the sun ro

sat on the park bench as the sun rose high in the sky. Little birds pecked for crumbs from my tossed away sandwich. The huge maple trees provided shade as I felt a gentle wind blowing. I looked towards the cemetery surrounded by a white picket fence. The resting place for parents, and grand parents, and children too. As I reflected on all those who have passed, I looked behind me.

Behind me was a playground and I saw the swings swaying slightly. The merry go round slowly turned, as if pushed by small hands. I could almost hear the giggle of little one's playing tag, "you're it"! I felt my heart sigh to think that children could no longer play there. It was then I heard a small voice, and I glanced to my left. To my surprise, I saw a small child with a glow around her.

She said; "we know who you are, and are so glad you write poetry. Don't be sad for us, because we often cross over, and play here". When she stopped talking, she pointed behind me and I looked. I stared with a wonderful smile for I saw many children, running and playing. They all had the same glow and I knew they were the spirits of children. The bigger one's read stories from books or pushed little ones on swings.

They played kick ball, hide-n-seek, or some just sat and talked. Some looked sad as bigger one's rocked them back and forth on their lap. Once and awhile I would see one look my way, and give a small wave. My heart feels so much compassion for children. They'll always be dear to me. The little one by me was precocious as she climbed up on the bench. Not the shy one by any means, she hopped onto my lap and giggled.

"I'm so glad you came here today, we all are, because your poetry tells everyone that we are still a part of our mom's and dad's memory, and that we miss them. I wish my momma didn't cry when she brings me flowers, it makes me cry too. Please tell her if you see her that I love her and that I wish I could go home with her". I looked down into her deep green eyes as she smiled and gave me a big hug. Maybe you could write a story about children in a playground, and then, she disappeared.

2002 Raymond Cook (All rights reserved

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นั่งบนม้านั่งจอดเป็นอาทิตย์กุหลาบสูงในท้องฟ้า นกน้อย pecked สำหรับเศษจากแซนด์วิชเก็บ tossed ของฉัน ต้นเมเปิ้ลใหญ่ให้ร่มเงาเป็นฉันรู้สึกลมเบา ๆ ที่พัด ผมมองไปยังสุสานที่ล้อมรอบ ด้วยรั้ว picket สีขาว การวางตัววางพ่อ แม่ ผู้ปกครองแกรนด์ และเด็กเกินไป ฉันสะท้อนในผู้ที่ใช้แล้ว มองข้างหลัง

ข้างหลังเป็นสนามเล่น และเห็นกระเช้าชิงช้าห้อมเล็กน้อย แช่มไปรอบช้าเปิด ว่าผลัก ด้วยมือขนาดเล็ก ฉันเกือบไม่ได้ยินหัวของน้อยกำลังเล่นแท็ก "คุณจะ" ฉันรู้สึกว่าหัวใจของฉันถอนหายใจคิดว่า เด็กอาจไม่เล่นมี ก็ผมได้ยินเสียงเล็ก ๆ แล้วฉัน glanced ซ้ายของฉัน จะแปลกใจของฉัน ฉันเห็นเด็กเล็กที่ มีการเรืองแสงรอบ ๆ เธอ

เธอบอกว่า "เรารู้ที่คุณมี และยินดีให้คุณเขียนบทกวี ไม่ได้เศร้าสำหรับเรา เพราะเรามักจะไขว้ เล่นนี่" เมื่อเธอหยุดพูด เธอชี้ไปข้างหลัง และช็อปปิ้ง ฉันเริ่มดียอดเยี่ยมสำหรับผมเห็นเด็กจำนวนมาก ทำงาน และเล่น พวกเขาทั้งหมดมีเรืองแสงเหมือนกัน และผมรู้ว่า พวกเขาเป็นวิญญาณของเด็ก หนึ่งใหญ่ของอ่านเรื่องราวจากหนังสือ หรือผลักเด็ก ๆ บนกระเช้าชิงช้า

จะเล่นเตะบอล ซ่อน-n-ค้น หา หรือเพียงบางเสาร์ และพูด บางคนดูเศร้าเป็นหนึ่งใหญ่มี rocked พวกเขากลับมาบนตักของตน ครั้ง และสักครู่จะเห็นลักษณะของฉัน และให้คลื่นขนาดเล็ก หัวใจรู้สึกสงสารมากสำหรับเด็ก พวกเขาเสมอจะรักฉัน น้อยหนึ่ง โดยฉันถูก precocious เป็นเธอปีนขึ้นบนม้านั่ง ไม่อายหนึ่งก็ เขา hopped ลงบนตักของฉัน และกระดี๊กระด๊าไป

"ฉันดีใจมากที่คุณมาที่นี่วันนี้ เราทั้งหมด เป็น เนื่องจากบทกวีของคุณบอกทุกคนว่า เราจะยังคงเป็นส่วนหนึ่งของหน่วยความจำของพ่อและของแม่ของเรา และว่า เราพลาด ฉันขอให้แม่ของฉันไม่ได้ร้องไห้เมื่อเธอนำดอกไม้ฉัน มันทำให้ฉันร้องไห้มากเกินไป กรุณาบอกเธอถ้า คุณเห็นเธอว่า ฉันรักเธอ และที่ฉันต้องการฉันสามารถกลับบ้านพร้อมเธอ" ฉันมองลงไปในตาของเธอลึกสีเขียวเธอยิ้ม และให้ผมฮักใหญ่ บางทีคุณสามารถเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กในสนามเด็กเล่นเป็น แล้ว เธอหายไป

2002 เรย์มอนด์คุก (สงวนสิทธิ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นั่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะเป็นดวงอาทิตย์เพิ่มขึ้นสูงในท้องฟ้า นกน้อยจิกสำหรับ crumbs จากแซนวิชโยนออกไปของฉัน ต้นเมเปิ้ลขนาดใหญ่ที่ให้ร่มเงาที่ผมรู้สึกว่าลมพัดอ่อนโยน ผมมองไปที่สุสานที่ล้อมรอบด้วยรั้วไม้สีขาว สถานที่พักผ่อนสำหรับพ่อแม่และผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่และเด็กเกินไป ขณะที่ผมสะท้อนให้เห็นถึงทุกคนที่ผ่านไปผมมองอยู่ข้างหลังผมอยู่ข้างหลังผมเป็นสนามเด็กเล่นและผมเห็นชิงช้าโยกเล็กน้อย ความสุขไปหันมาอย่างช้าๆเช่นถ้าผลักดันด้วยมือขนาดเล็ก ฉันเกือบจะสามารถได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของแท็กเล่นหนึ่งน้อยของ "คุณมัน"! ผมรู้สึกว่าถอนหายใจหัวใจของฉันจะคิดว่าเด็กไม่สามารถที่จะเล่นที่นั่น ตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงเล็ก ๆ และผมก็ชำเลืองมองไปทางซ้ายของฉัน ที่แปลกใจของฉันฉันเห็นเด็กเล็ก ๆ ที่มีแสงรอบตัวเธอเธอบอกว่า; "เรารู้ว่าคุณเป็นใครและมีความดีใจที่คุณเขียนบทกวี. อย่าเศร้าสำหรับเราเพราะเรามักจะข้ามไปและเล่นที่นี่" เมื่อเธอหยุดพูดเธอชี้อยู่ข้างหลังผมและผมมอง ผมจ้องด้วยรอยยิ้มที่ยอดเยี่ยมสำหรับผมเห็นเด็กหลายคนวิ่งและการเล่น พวกเขาทั้งหมดมีเรืองแสงเดียวกันและฉันรู้ว่าพวกเขาเป็นวิญญาณของเด็ก อ่านหนึ่งที่ใหญ่กว่าของเรื่องราวจากหนังสือหรือผลักดันให้คนน้อยชิงช้าพวกเขาเล่นลูกเตะซ่อน-n-แสวงหาหรือบางเพียงแค่นั่งและพูดคุย บางคนมองเศร้าเป็นหนึ่งที่ใหญ่กว่าของพวกเขาโยกไปมาบนตักของพวกเขา เมื่อสักครู่และฉันอยากจะเห็นหนึ่งมองทางของฉันและให้คลื่นขนาดเล็ก หัวใจของฉันรู้สึกเห็นอกเห็นใจมากสำหรับเด็ก พวกเขามักจะเป็นที่รักของฉัน หนึ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ โดยผมเป็นวัยที่เธอปีนขึ้นไปอยู่บนม้านั่ง ไม่ได้เป็นคนขี้อายโดยวิธีใด ๆ ที่เธอกระโดดลงไปบนตักของฉันและหัวเราะคิกคัก"ผมดีใจที่คุณมาที่นี่ในวันนี้เราทุกคนเป็นเพราะบทกวีของคุณจะบอกทุกคนว่าเรายังคงเป็นส่วนหนึ่งของแม่ของเราและหน่วยความจำของพ่อและ ที่เราคิดถึงพวกเขา. ฉันหวังว่าแม่ของฉันไม่ได้ร้องไห้เมื่อเธอนำฉันดอกไม้มันทำให้ฉันร้องไห้เกินไป. ท่านบอกเธอถ้าคุณเห็นเธอว่าฉันรักเธอและฉันอยากจะกลับบ้านไปกับเธอ " ผมมองลงไปในดวงตาของเธอสีเขียวลึกที่สุดเท่าที่เธอยิ้มและให้ฉันกอดใหญ่ บางทีคุณอาจจะเขียนเรื่องเกี่ยวกับเด็กในสนามเด็กเล่นและจากนั้นเธอก็หายไป2002 เรย์มอนด์อาหาร (สงวนลิขสิทธิ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นั่งบนม้านั่งของสวนสาธารณะ เช่น ดวงอาทิตย์ขึ้นสูงในท้องฟ้า นกเล็กจิกสำหรับเศษจากผมโยนแซนด์วิช ต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงา เช่น เมเปิ้ล ผมรู้สึกถึงสายลมอ่อนที่พัด ผมมองไปทางสุสานล้อมรอบด้วยรั้วสีขาว สถานที่พักผ่อนสำหรับพ่อแม่และผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่ และเด็กด้วย ผมเห็นทุกคนที่ผ่านไป ผมมองไปข้างหลังผม .

ข้างหลังผมเป็นสนามเด็กเล่น และผมเห็นชิงช้าแกว่งไปมาเล็กน้อย ม้าหมุนนั้นค่อยๆ เปลี่ยนเป็นผลักด้วยมือเล็ก ๆ ผมเกือบจะได้ยินเสียงหัวร่อต่อกระซิกของเจ้าตัวเล็กเล่นแท็ก " คุณ " ! ฉันถอนหายใจ หัวใจ คิดว่าลูกๆ จะไม่เล่นแล้ว ก็ฉันได้ยินเสียงเล็ก ๆและฉันมองไปซ้ายของฉัน ผมประหลาดใจ ผมเห็นเด็กเล็กๆ ที่มีแสงรอบๆตัวเธอ

เธอกล่าวว่า " เรารู้ว่าคุณเป็นใคร และดีใจที่คุณเขียนบทกวี อย่าเศร้าไปเลยสำหรับเรา เพราะเรามักจะข้ามไปเล่นที่นี่ " เมื่อเธอหยุดพูด เธอชี้ไปข้างหลังฉัน ฉันมอง ฉันจ้องมองด้วยรอยยิ้มที่ยอดเยี่ยมสำหรับผมเห็นเด็กหลายคนวิ่งและเล่น พวกเขาทั้งหมดมีการเรืองแสงเหมือนกัน และผมรู้ว่าพวกเขาคือวิญญาณของเด็กใหญ่กว่าก็อ่านจากหนังสือ หรือผลักเล็กน้อยบนชิงช้า

เล่นเตะบอล hide-n-seek หรือบางคนก็นั่งคุยกัน บางดูเศร้าเป็นหนึ่งที่ใหญ่กว่าก็โยกพวกเขาไปมาบนตักของตน เดี๋ยวผมจะดูหนึ่งครั้งและมองมาทางฉัน และให้คลื่นขนาดเล็ก หัวใจของฉันรู้สึกเห็นใจมาก สำหรับเด็ก พวกเขาจะรักกับฉันเสมอน้อยหนึ่งโดยผมแก่แดดเมื่อเธอปีนขึ้นไปบนม้านั่ง ไม่ขี้อายหนึ่งโดยวิธีการใด ๆ เธอกระโดดลงบนตักของฉันและหัวเราะคิกคัก .

" ผมดีใจที่คุณมาที่นี่วันนี้ เราทุกคน เพราะบทกวีของคุณจะบอกทุกคนว่า เรายังคงเป็นส่วนหนึ่งของแม่ และหน่วยความจำของพ่อ และเราคิดถึงพวกเขา ฉันหวังว่าแม่ของฉันไม่ได้ร้องไห้เมื่อเธอให้ดอกไม้ฉัน มันทำให้ฉันร้องไห้กรุณาบอกเธอว่า ถ้าเธอเห็น เธอว่าผมรักเธอ และผมหวังว่าผมจะกลับบ้านกับเธอ " ฉันมองเข้าไปในดวงตาสีเขียวเข้มของเธอขณะที่เธอยิ้มแล้วเข้ามากอดผมใหญ่เลย บางทีคุณอาจจะเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กในสนามเด็กเล่น แล้วเธอก็หายไป

2002 เรย์มอนด์ทำอาหาร ( สงวนลิขสิทธิ์