ฉันรักแปลHe got in at Ipswich with

ฉันรักแปลHe got in at Ipswich with seven different weekly papers under his arm. I noticed that each one insured its reader against death or injury by railway accident. He arranged his luggage upon the rack above him, took off his hat and laid it on the seat beside him, mopped his bald head with a red silk handkerchief, and then set to work steadily to write his name and address upon each of the seven papers. I sat opposite to him and read Punch. I always take the old humour when travelling; I find it soothing to the nerves.

Passing over the points at Manningtree the train gave a lurch, and a horse-shoe he had carefully placed in the rack above him slipped through the netting, falling with a musical ring upon his head.

He appeared neither surprised nor angry. Having staunched the wound with his handkerchief, he stooped and picked the horse-shoe up, glanced at it with, as I thought, an expression of reproach, and dropped it gently out of the window.

“Did it hurt you?” I asked.

It was a foolish question. I told myself so the moment I had uttered it. The thing must have weighed three pounds at the least; it was an exceptionally large and heavy shoe. The bump on his head was swelling visibly before my eyes. Anyone but an idiot must have seen that he was hurt. I expected an irritable reply. I should have given one myself had I been in his place. Instead, however, he seemed to regard the inquiry as a natural and kindly expression of sympathy.

“It did, a little,” he replied.

“What were you doing with it?” I asked. It was an odd sort of thing for a man to be travelling with.

“It was lying in the roadway just outside the station,” he explained; “I picked it up for luck.”

He refolded his handkerchief so as to bring a cooler surface in contact with the swelling, while I murmured something genial about the inscrutability of Providence.

“Yes,” he said, “I’ve had a deal of luck in my time, but it’s never turned out well.”

“I was born on a Wednesday,” he continued, “which, as I daresay you know, is the luckiest day a man can be born on. My mother was a widow, and none of my relatives would do anything for me. They said it would be like taking coals to Newcastle, helping a boy born on a Wednesday; and my uncle, when he died, left every penny of his money to my brother Sam, as a slight compensation to him for having been born on a Friday. All I ever got was advice upon the duties and responsibilities of wealth, when it arrived, and entreaties that I would not neglect those with claims upon me when I came to be a rich man.”

He paused while folding up his various insurance papers and placing them in the inside breast-pocket of his coat.

“Then there are black cats,” he went on; “they’re said to be lucky. Why, there never was a blacker cat than the one that followed me into my rooms in Bolsover Street the very first night I took them.”

“Didn’t it bring you luck?” I enquired, finding that he had stopped.

A far-away look came into his eyes.

“Well, of course it all depends,” he answered dreamily. “Maybe we’d never have suited one another; you can always look at it that way. Still, I’d like to have tried.”

He sat staring out of the window, and for a while I did not care to intrude upon his evidently painful memories.

“What happened then?” I asked, however, at last.

He roused himself from his reverie.

“Oh,” he said. “Nothing extraordinary. She had to leave London for a time, and gave me her pet canary to take charge of while she was away.”

“But it wasn’t your fault,” I urged.

“No, perhaps not,” he agreed; “but it created a coldness which others were not slow to take advantage of.”

“I offered her the cat, too,” he added, but more to himself than to me.

We sat and smoked in silence. I felt that the consolations of a stranger would sound weak.

“Piebald horses are lucky, too,” he observed, knocking the ashes from his pipe against the window sash. “I had one of them once.”

“What did it do to you?” I enquired.

“Lost me the best crib I ever had in my life,” was the simple rejoinder. “The governor stood it a good deal longer than I had any right to expect; but you can’t keep a man who is always drunk. It gives a firm a bad name.”

“It would,” I agreed.

“You see,” he went on, “I never had the head for it. To some men it would not have so much mattered, but the very first glass was enough to upset me. I’d never been used to it.”

“But why did you take it?” I persisted. “The horse didn’t make you drink, did he?”

“Well, it was this way,” he explained, continuing to rub gently the lump which was now about the size of an egg. “The animal had belonged to a gentleman who travelled in the wine and spirit line, and who had been accustomed to visit in the way of business almost every public-house he came to. The result was you couldn’t get that little horse past a public-house —at least I couldn’t. He sighted them a quarter of a mile off, and made straight for the door. I struggled with him at first, but it was five to ten minutes’ work getting him away, and folks used to gather round and bet on us. I think, maybe, I’d have stuck to it, however, if it hadn’t been for a temperance chap who stopped one day and lectured the crowd about it from the opposite side of the street. He called me Pilgrim, and said the little horse was ‘Pollion,’ or some such name, and kept on shouting out that I was to fight him for a heavenly crown. After that they called us “Polly and the Pilgrim, fighting for the crown.” It riled me, that did, and at the very next house at which he pulled up I got down and said I’d come for two of Scotch. That was the beginning. It took me years to break myself of the habit.

“But there,” he continued, “it has always been the same. I hadn’t been a fortnight in my first situation before my employer gave me a goose weighing eighteen pounds as a Christmas present.”

“Well, that couldn’t have done you any harm,” I remarked. “That was lucky enough.”

“So the other clerks said at the time,” he replied. “The old gentleman had never been known to give anything away before in his life. ‘He’s taken a fancy to you,’ they said; ‘you are a lucky beggar!’”

He sighed heavily. I felt there was a story attached.

“What did you do with it?” I asked.

“That was the trouble,” he returned. “I didn’t know what to do with it. It was ten o’clock on Christmas Eve, just as I was leaving, that he gave it to me. ‘Tiddling Brothers have sent me a goose, Biggles,’ he said to me as I helped him on with his great-coat. ‘Very kind of ’em, but I don’t want it myself; you can have it!’

“Of course I thanked him, and was very grateful. He wished me a merry Christmas and went out. I tied the thing up in brown paper, and took it under my arm. It was a fine bird, but heavy.

“Under all the circumstances, and it being Christmas time, I thought I would treat myself to a glass of beer. I went into a quiet little house at the corner of the Lane and laid the goose on the counter.

“‘That’s a big ’un,’ said the landlord; ‘you’ll get a good cut off him to-morrow.’

“His words set me thinking, and for the first time it struck me that I didn’t want the bird—that it was of no use to me at all. I was going down to spend the holidays with my young lady’s people in Kent.”

“Was this the canary young lady?” I interrupted.

“No,” he replied. “This was before that one. It was this goose I’m telling you of that upset this one. Well, her folks were big farmers; it would have been absurd taking a goose down to them, and I knew no one in London to give it to, so when the landlord came round again I asked him if he would care to buy it. I told him he could have it cheap,

“‘I don’t want it myself,’ he answered. ‘I’ve got three in the house already. Perhaps one of these gentlemen would like to make an offer.’

“He turned to a couple of chaps who were sitting drinking gin. They didn’t look to me worth the price of a chicken between them. The seediest said he’d like to look at it, however, and I undid the parcel. He mauled the thing pretty considerably, and cross-examined me as to how I come by it, ending by upsetting half a tumbler of gin and water over it. Then he offered me half a crown for it. It made me so angry that I took the brown paper and the string in one hand and the goose in the other, and walked straight out without saying a word.

“I carried it in this way for some distance, because I was excited and didn’t care how I carried it; but as I cooled, I began to reflect how ridiculous I must look. One or two small boys evidently noticed the same thing. I stopped under a lamp-post and tried to tie it up again. I had a bag and an umbrella with me at the same time, and the first thing I did was to drop the goose into the gutter, which is just what I might have expected to do, attempting to handle four separate articles and three yards of string with one pair of hands. I picked up about a quart of mud with that goose, and got the greater part of it over my hands and clothes and a fair quantity over the brown paper; and then it began to rain.

“I bundled everything up into my arm and made for the nearest pub, where I thought I would ask for a piece more string and make a neat job of it.

“The bar was crowded. I pushed my way to the counter and flung the goose down in front of me. The men nearest stopped talking to look at it; and a young fellow standing next to me said—

“‘Well, you’ve killed it.’ I daresay I did seem a bit excited.

“I had intended making another effort to sell it here, but they were clearly not the right sort. I had a pint of ale—for I was feeling somewhat tired and hot—scraped as much of the mud off the bird as I could, made a fresh parcel of it, and came out.

“Crossing the road a happy idea occurred to me. I thought I would raffle it. At once I set to work to find a house where there

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันรักแปลHe ได้ในที่อิปสวิชกับเจ็ดกระดาษรายสัปดาห์แตกต่างกันภายใต้แขนของเขา สังเกตเห็นว่า แต่ละคนประกันการอ่านกับการบาดเจ็บหรือเสียชีวิต ด้วยอุบัติเหตุรถไฟ เขาจัดกระเป๋าของเขาตามชั้นวางข้างบนเขา ออกหมวกของเขาวางบนนั่งข้างเขา mopped ศีรษะศีรษะล้านกับผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมสีแดง และจากนั้น ตั้งค่าการทำงานอย่างต่อเนื่องเพื่อเขียนชื่อและที่อยู่ตามเอกสารเจ็ดแห่งของเขา นั่งตรงข้ามกับเขา และอ่านเจาะ ฉันมักจะใช้อารมณ์ขันเก่าเมื่อเดินทาง ฉันค้นหาให้เส้นประสาทผ่อนคลายผ่านจุดที่ Manningtree รถไฟให้เป็น lurch และม้ารองเท้าเขามีอย่างวางในชั้นเหนือเขาเล็ดรอดผ่านตาข่าย ล้มกับแหวนดนตรีตามหัวของเขาเขาปรากฏไม่ประหลาดใจ หรือโกรธ เขามี staunched บาดแผล ด้วยผ้าเช็ดหน้าของเขา stooped และเลือกรองเท้าม้า glanced ที่ มี ฉันคิด ว่า นิพจน์ของประณาม และปล่อยลงเบา ๆ ออกจากหน้าต่าง"ไม่ได้ทำร้ายคุณหรือไม่" ถามมันเป็นคำถามโง่ ฉันบอกตัวเองได้ในขณะที่ฉันได้พูด สิ่งต้องมีน้ำหนัก 3 ปอนด์ ที่น้อยที่สุด มันเป็นรองเท้าหนัก และใหญ่ล้ำ ชนหัวไม่บวมระยะก่อนตา แต่คนบ้าทุกคนต้องได้เห็นว่า เขาเจ็บ ฉันต้องการตอบสนองที่แปรปรวน ฉันควรให้เองผมเคยเขา แต่ อย่างไรก็ตาม เขาดูเหมือนถือถามเป็นนิพจน์การธรรมชาติ และกรุณาเห็นใจ"มันไม่ได้ น้อย เขาตอบว่า"ได้ทำอะไรกับมัน" ถาม การจัดเรียงคี่สิ่งสำหรับคนที่จะเดินด้วยได้"มันกำลังนอนในถนนภายนอกสถานี เขาอธิบาย "ฉันรับมันสำหรับโชคดี"เขา refolded ผ้าเช็ดหน้าของเขาเพื่อให้พื้นผิวเย็นกับบวม ในขณะที่ฉัน murmured genial เกี่ยวกับ inscrutability ของจัดเตรียมสิ่ง"ใช่ เขากล่าวว่า "ฉันเคยจัดการของโชคในเวลาของฉัน แต่ไม่เคยเปิดออกด้วย""ผมเกิดในวันพุธ เขาต่อ ซึ่งฉัน daresay คุณทราบ เป็นวัน luckiest ที่สามารถจะเกิดเป็นคน แม่ม่าย และไม่มีญาติจะทำอะไรฉัน พวกเขากล่าวว่า มันจะเหมือนกับการถ่ายถ่านหินไปนิวคาสเซิล ช่วยเด็กผู้ชายที่เกิดวันพุธ และลุงของฉัน เมื่อเขาตาย ไปทุกสตางค์เงินของเขากับน้องสาม มีเล็กน้อยผลตอบแทนเขาไม่ได้เกิดในวันศุกร์ ทั้งหมดที่เคยได้รับได้แจ้งหน้าที่ และความรับผิดชอบของทรัพย์สิน เมื่อมันมาถึง และ entreaties ว่า ฉันจะไม่ละเลยผู้ที่ มีสิทธิเรียกร้องตามฉันเมื่อฉันมาเป็นคนรวย"เขาหยุดชั่วขณะพับกระดาษต่าง ๆ ประกันค่าของเขา และวางภายในเต้านมกระเป๋าเสื้อของเขา"แล้วมีแมวสีดำ เขาก็ "เรากล่าวจะโชคดี ทำไม ไม่มีแมว blacker กว่าที่ตามฉันเข้าไปในห้องของฉันในถนน Bolsover คืนแรกมากรูปถ่ายเหล่านั้น""มันไม่ได้นำคุณโชค? " ฉันกัน ค้นหาว่า เขาหยุดการมองไกลมาเป็นตาของเขา"ดี ของขึ้น เขาตอบ dreamily "บางทีเราจะไม่ได้เหมาะกัน คุณสามารถจะดูได้วิธีการ ยัง อยากจะได้ลอง"เขานั่งจ้องมองออกจากหน้าต่าง และในขณะฉันไม่เลี้ยงบุกรุกตามความทรงจำของเขาเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด"แล้วเกิดอะไรขึ้น" ถาม อย่างไรก็ตาม ในที่สุดเขา roused เองจากเขาสบาย"โอ้ เขากล่าวว่า "ไม่มีอะไรพิเศษ เธอไปลอนดอนเป็นเวลา และให้ฉันเธอคานารีสัตว์เลี้ยงการดูแลในขณะที่เธอไป""แต่มันไม่ได้ความผิดของเธอ ฉันเรียกร้องให้"ไม่มี บางที ไม่, " เขาตกลง " แต่มันสร้างทั้งที่ที่อื่นไม่ช้าประโยชน์""ฉันให้เธอแมว เกินไป เขาเพิ่ม แต่มากขึ้นกว่าตัวเองฉันนั้นเรานั่ง และรมควันในความเงียบ รู้สึกว่า consolations ของคนแปลกหน้าจะเสียงอ่อน"ม้า piebald ลัคกี้ เกินไป, " เขาพบ เคาะขี้เถ้าจากไปป์ของเขากับ sash หลังหน้าต่าง "ฉันได้หนึ่งครั้ง""ไม่ได้ทำอะไรกับคุณ" ฉันกัน"ลืมฉันข้อดีที่สุดที่ฉันเคยมีในชีวิต ถูก rejoinder ง่าย "ข้าหลวงยืนมันยาวการจัดการที่ดีกว่าผมสิทธิคาด แต่คุณไม่สามารถให้คนที่จะเมา มันทำให้บริษัทเสียชื่อ""ต้อง ฉันตกลง"คุณดู เขาก็ "ฉันไม่เคยได้หัวมัน กับบางคน มันจะไม่มีมาก mattered แต่แก้วแรกพอให้อารมณ์เสียผม ฉันได้ใช้มัน""แต่ทำไมคุณจะได้หรือไม่" ฉันยังคงอยู่ "ม้าไม่ทำให้คุณดื่ม ไม่เขาหรือไม่""ดี มันเป็นแบบนี้ เขาอธิบาย ต่อไปถูเบา ๆ ทั้งหมดซึ่งขณะนี้เกี่ยวกับขนาดของไข่ "สัตว์ที่มีอยู่การเป็นสุภาพบุรุษที่เดินทางในรายการไวน์และจิตวิญญาณ และที่เคยคุ้นเคยชมทางธุรกิจสาธารณะเกือบทุกบ้านเขามา ผลไม่สามารถหาที่ม้าน้อยผ่านบ้านสาธารณะ — ฉันไม่น้อย เขา sighted พวกเขาสี่นี่ปิด แล้วทำตรงสำหรับประตู ฉันต่อสู้กับเขาครั้งแรก ได้ 5-10 นาทีทำงานสงบเขา และคนใช้ในการรวบรวมรอบ และใกล้เคียงเรา ผมคิดว่า บางที ฉันจะได้ติดไป อย่างไรก็ตาม ถ้ามันไม่ได้รับเพื่อนพอควรที่หยุดหนึ่งวัน และ lectured ฝูงชนเลยจากด้านตรงข้ามของถนน เขาเรียกว่าฉันกริม และกล่าวว่า ม้าน้อย 'Pollion' หรือชื่อดังกล่าว และเก็บไว้ในตะโกนออกมาว่า ผมจะสู้ในมงกุฎสวรรค์ หลังจากที่ พวกเขาเรียกเรา "พอลลี่และกริม การต่อสู้เพื่อกษัตริย์" มัน riled ฉัน ที่ไม่ได้รับ และที่บ้านถัดไปมากที่เขาดึงขึ้น ผมได้ลง และกล่าวว่า มาสอง Scotch ที่เป็นต้น มันเอาฉันปีจะทำลายตัวเองของนิสัย"แต่มี เขายังคง "มันจะได้เหมือนกัน ฉันไม่ได้แล้วสั้น ๆ ในสถานการณ์ของฉันแรกก่อนฉันให้ฉันห่านที่ชั่ง สิบแปดปอนด์เป็นปัจจุบันคริสต์มาส""ดี ที่ไม่ได้ทำคุณต่ออันตราย ฉันกล่าว "ที่มีโชค""ดังนั้นเจ้าอื่น ๆ ว่า เวลา เขาตอบว่า "สุภาพบุรุษเก่าได้ไม่ทราบว่าจะให้อะไรก่อนในชีวิต ' เขาได้เอาความนึกคิด คุณ ' ว่า 'คุณเป็นขอทานโชคดี ' "เขาถอนหายใจหนัก รู้สึกว่า มีเรื่องราวที่แนบ"ไม่ได้คุณทำอะไรกับมัน" ถาม"ที่มีปัญหา เขาการส่งคืน "ฉันไม่รู้จะทำอะไรกับมัน ได้สิบโมงในวันคริสมาสต์ เหมือนผมถูกทิ้ง ที่เขาให้กับฉัน 'พี่ tiddling ได้ส่งฉันห่าน Biggles เขากล่าวว่า ฉันเป็นฉันช่วยบนเขา มีพระดีตรา ' มากชนิดของ 'em แต่ฉันไม่ต้องการตัวเอง คุณไม่!'"แน่นอนผมขอบคุณเขา และไม่อ่อนแอ เขาปรารถนาฉันสุขสันต์วันคริสต์มาส และออกไป ฉันติดสิ่งที่ในกระดาษสีน้ำตาล และเอาใต้แขนของฉัน มันเป็นนกที่ดี แต่หนัก"ภายใต้สถานการณ์ทั้งหมด และมันเป็นเวลาที่คริสมาสต์ ที่ฉันคิดว่า ฉันจะรักษาตัวเองกับเบียร์ ฉันเดินเข้าไปในบ้านเล็ก ๆ เงียบสงบที่มุมของช่องทาง และวางห่านอยู่บนตัวนับ"' ที่จะใหญ่ 'un กล่าวว่า เจ้าของ; ' คุณจะได้รับการตัดดีปิดเขากับเหล่านั้น '"คำพูดของเขาตั้งฉันคิด และเป็นครั้งแรกที่มันหลงฉันที่ ฉันไม่ต้องการนก — ก็ไม่ใช้ผมเลย ผมไปลงช่วงวันหยุดของฉันเด็กสตรีคนในเคนท์""ถูกหญิงสาวคานารี" ผมขัดจังหวะ"ไม่ เขาตอบ "นี้ได้ก่อน ห่านนี้ฉันบอกคุณว่าอารมณ์เสียนี้ได้ ดี คนของเธอถูกเกษตรกรขนาดใหญ่ ก็จะได้รับการห่านลงไปนั้นไร้สาระ และฉันรู้ว่าหนึ่งในลอนดอนให้ ดังนั้นเมื่อเจ้าของมาตลอด อีกถามเขาถ้า เขาจะต้องการซื้อ ผมบอกเขาได้ว่าราคาถูก" 'ไม่ต้องการตัวเอง เขาตอบ ' ผมเคยมีสามในบ้านแล้ว บางทีท่านเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่งต้องการทำให้แก่ '"เขาก็หันไปของ chaps ที่นั่งดื่มกิน พวกเขาไม่ได้ดูผมคุ้มค่าราคาของไก่ระหว่างพวกเขา Seediest ที่ว่า อยากจะดูได้ อย่างไรก็ตาม และฉันทำการหีบห่อ เขาทำให้สิ่งสวยมาก และ cross-examined ฉันเป็นอย่างไรมาด้วย สิ้นสุด โดย upsetting ครึ่งจอกกินและน้ำมัน แล้ว เขานำเสนอผมคราวน์ a ครึ่งมัน มันทำให้ฉันโกรธมากที่ผมเอากระดาษสีน้ำตาลและสายมือหนึ่งและห่านในอีก และเดินตรงไม่ มีคำ"ฉันทำมันในวิธีนี้สำหรับบางจาก เพราะฉันไม่ตื่นเต้น และไม่แคร์ว่าฉันทำได้ แต่ผมระบายความร้อนด้วย เริ่มแสดงว่า ไร้สาระที่ผมต้องมอง หนึ่ง หรือสองชายเล็กสังเกตสิ่งเดียวกันอย่างเห็นได้ชัด ฉันหยุดภายใต้โคมไฟโพสต์ และพยายามผูกเรื่องขึ้นอีก มีกระเป๋าและร่มกับฉันเวลาเดียวกัน แล้วสิ่งแรกที่ฉันไม่ได้ปล่อยห่านที่เป็นเย็บ ซึ่งเป็นเพียงสิ่งฉันอาจได้รับ พยายามจัดการบทความแยกต่างหากและหลาของสตริงที่มีมือคู่หนึ่งสามสี่ ฉันรับเกี่ยวกับ quart ของโคลนกับห่านนั้น และมีส่วนมากของเสื้อผ้า และมือของฉัน และปริมาณงานมากกว่ากระดาษสีน้ำตาล แล้ว ก็เริ่มโปรย"ผมรวมทุกอย่างเข้าไปในแขนของฉัน และสำหรับร้านค้าที่ใกล้ที่สุด ซึ่งฉันคิดว่า ฉันจะขอสายชิ้นส่วนเพิ่มเติม และทำงานเรียบร้อยจะ"แถบขึ้นหนาแน่น ผลักดันเพื่อตัวนับ และส่วนใหญ่ห่านลงด้านหน้าของฉัน คนที่หยุดพูดที่นั้น และยืนเป็นเพื่อนสาวอยู่ผมว่า —"'ดี คุณได้ฆ่ามัน" Daresay ฉันไม่ได้ดูตื่นเต้นเล็กน้อย"มีไว้ทำอีกพยายามขายที่นี่ แต่พวกเขาไม่ชัดเจนเรียงขวา ผมไพน์ของเบียร์ — สำหรับฉันรู้สึกค่อนข้างเหนื่อย และร้อนกันขูดโคลนปิดนกมากเป็นสามารถ ทำหีบห่อสดของมัน และออกมา"ข้ามถนนความคิดความสุขเกิดขึ้นกับผม ฉันคิดว่า ฉันจะ raffle ครั้งฉันตั้งค่าการทำงานเพื่อค้นหาบ้านที่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันรักแปลเขาได้ในอิปสวิเจ็ดเอกสารรายสัปดาห์ที่แตกต่างกันภายใต้แขนของเขา ผมสังเกตเห็นว่าผู้ประกันตนแต่ละคนอ่านของตนกับเสียชีวิตหรือบาดเจ็บจากอุบัติเหตุรถไฟ เขาจัดกระเป๋าเดินทางของเขาเมื่อชั้นด้านบนเขาถอดหมวกของเขาวางไว้บนที่นั่งข้างเขาเช็ดศีรษะล้านมีผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมสีแดงและการตั้งค่าแล้วที่จะทำงานอย่างต่อเนื่องที่จะเขียนชื่อและที่อยู่ของเขาเมื่อแต่ละเจ็ด เอกสาร ฉันนั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาและอ่านหมัด ฉันมักจะใช้อารมณ์ขันเก่าเมื่อเดินทาง; ฉันคิดว่ามันผ่อนคลายประสาท. ผ่านจุดที่ Manningtree รถไฟให้ฉับพลันและม้ารองเท้าที่เขาได้วางไว้อย่างรอบคอบในชั้นดังกล่าวข้างต้นเขาเล็ดรอดผ่านตาข่ายตกกับแหวนดนตรีบนศีรษะของเขา. เขาปรากฏตัวขึ้น ไม่แปลกใจหรือโกรธ มี staunched แผลด้วยผ้าเช็ดหน้าของเขาเขาก้มลงหยิบขึ้นมาม้ารองเท้าเหลือบมองไปที่มันด้วยความที่ผมคิดว่าการแสดงออกของการประณามและลดลงมันเบา ๆ ออกไปนอกหน้าต่าง. "มันไม่ทำร้ายคุณ?" ผมถาม . มันเป็นคำถามที่โง่เขลา ผมบอกกับตัวเองเพื่อให้ช่วงเวลาที่ฉันได้พูดมัน สิ่งที่จะต้องมีการชั่งน้ำหนัก£ 3 อย่างน้อย; มันเป็นรองเท้าที่พิเศษขนาดใหญ่และหนัก ชนบนศีรษะของเขาได้รับการบวมอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่ตาของฉัน แต่ทุกคนงี่เง่าต้องได้เห็นว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ผมคาดว่าจะตอบกลับหงุดหงิด ฉันควรจะได้รับหนึ่งตัวเองผมได้รับในสถานที่ของเขา แต่อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเขาจะสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเป็นแสดงออกของธรรมชาติและความกรุณาของความเห็นอกเห็นใจ. "มันไม่ได้เล็ก ๆ น้อย ๆ " เขาตอบ. "คุณกำลังทำอะไรกับมัน?" ผมถาม มันเป็นจัดเรียงของสิ่งที่แปลกสำหรับคนที่จะเดินทางไปพร้อมกับ. "มันนอนอยู่ในถนนนอกสถานี" เขาอธิบาย; "ผมหยิบมันขึ้นมาโชค." เขา refolded ผ้าเช็ดหน้าของเขาเพื่อที่จะนำมาเป็นพื้นผิวเย็นในการติดต่อกับอาการบวมในขณะที่ฉันบ่นเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างใจดีลึกลับของพรอ. "ใช่" เขากล่าวว่า "ฉันเคย ข้อตกลงของโชคในเวลาของฉัน แต่มันไม่เคยเปิดออกได้ดี. "" ผมเกิดมาในวันพุธ "เขายังคง" ซึ่งเป็นฉัน daresay คุณรู้ว่าเป็นวันที่โชคดีที่สุดเป็นคนที่สามารถเกิดเมื่อวันที่ แม่ของฉันเป็นม่ายและไม่มีญาติของฉันจะทำอะไรสำหรับฉัน พวกเขาบอกว่ามันจะเป็นเช่นการถ่านหินนิวคาสเซิช่วยให้เด็กเกิดในวันพุธที่; และลุงของฉันเมื่อเขาเสียชีวิตออกจากเงินทุกของเงินของเขาไปยังพี่ชายของฉันแซมเป็นค่าตอบแทนเล็กน้อยเพื่อเขาจะได้มีการเกิดในวันศุกร์ ทั้งหมดที่ฉันเคยได้เป็นคำแนะนำเมื่อหน้าที่และความรับผิดชอบของความมั่งคั่งเมื่อมันมาถึงและวิงวอนว่าฉันจะไม่ละเลยผู้ที่มีการเรียกร้องเมื่อฉันเมื่อฉันมาถึงจะเป็นคนที่อุดมไปด้วย. "เขาหยุดชั่วคราวในขณะที่พับเอกสารประกันภัยต่างๆ ของเขาและ วางไว้ในที่อยู่ภายในกระเป๋าเต้านมของเสื้อคลุมของเขา. "จากนั้นก็มีแมวดำ" เขาเดินไป; "พวกเขากำลังบอกว่าจะโชคดี ทำไมไม่เคยมีแมวดำยิ่งกว่าคนที่ตามผมเข้าไปในห้องของฉันในแอบเน่ย์ถนนในคืนแรกที่ผมเอาพวกเขา. "" มันไม่ได้นำมาซึ่งโชคคุณ? "ฉันถามหาว่าเขาได้หยุด. ไกล ดู -away เข้ามาในดวงตาของเขา. "ดีแน่นอนมันทั้งหมดขึ้นอยู่" เขาตอบฝัน "บางทีเราไม่เคยมีความเหมาะสมอีกหนึ่ง; คุณสามารถมองไปที่มันเป็นอย่างนั้น ยังคงฉันต้องการที่จะมีความพยายาม. "เขานั่งจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างและในขณะที่ผมไม่ได้สนใจที่จะก้าวก่ายเมื่อทรงจำที่เจ็บปวดของเขาอย่างเห็นได้ชัด." เกิดอะไรขึ้นแล้ว? "ผมถาม แต่ที่สุดท้าย. เขา ปลุกให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ของตัวเองของเขา. "โอ้" เขากล่าว "ไม่มีอะไรพิเศษ เธอต้องออกจากลอนดอนเวลาและให้ฉันขมิ้นสัตว์เลี้ยงของเธอที่จะใช้ค่าใช้จ่ายในขณะที่เธอกำลังไป "." แต่มันไม่ได้เป็นความผิดของคุณ "ผมเรียกร้องให้." ไม่อาจจะไม่ "เขาตกลงกัน; "แต่มันก็สร้างความเย็นซึ่งคนอื่นไม่ได้ช้าที่จะใช้ประโยชน์จาก." "ผมเสนอให้เธอแมวมากเกินไป" เขากล่าวเสริม แต่กับตัวเองมากกว่าที่จะฉัน. เรานั่งและรมควันอยู่ในความเงียบ ผมรู้สึกว่าปลอบใจของคนแปลกหน้าจะเสียงอ่อนแอ. "ม้าด่างโชคดีเกินไป" เขาสังเกตเห็นเคาะขี้เถ้าจากท่อของเขากับหน้าต่างบานเลื่อน "ผมมีหนึ่งของพวกเขาครั้งเดียว." "สิ่งที่มันทำกับคุณ?" ผมถาม. "หายไปผมเปลดีที่สุดที่ฉันเคยมีในชีวิตของฉัน" เป็นโต้ตอบง่าย "ผู้ว่าราชการจังหวัดก็ยืนข้อเสนอที่ดีอีกต่อไปกว่าที่ฉันมีสิทธิที่จะคาดหวังใด ๆ แต่คุณไม่สามารถให้คนที่เมาเสมอ มันจะช่วยให้ บริษัท ชื่อที่ไม่ดี. "" มันจะ "ผมเห็น." คุณเห็น "เขาก็ว่า" ผมไม่เคยมีหัวของมัน กับผู้ชายบางคนก็จะได้ไม่ต้อง mattered มาก แต่แก้วแรกก็เพียงพอที่จะทำให้เสียฉัน ผมไม่เคยถูกนำมาใช้เพื่อมัน. "" แต่ทำไมคุณจะเอามัน? "ฉันยังคง "ม้าไม่ได้ทำให้คุณดื่มได้เขา?" "อืมมันเป็นแบบนี้" เขาอธิบายอย่างต่อเนื่องที่จะถูเบา ๆ ก้อนซึ่งในขณะนี้เกี่ยวกับขนาดของไข่ "สัตว์ได้เป็นสุภาพบุรุษที่เดินทางในไวน์และสายจิตวิญญาณและผู้ที่ได้รับคุ้นเคยกับการเยี่ยมชมในทางธุรกิจเกือบทุกบ้านของประชาชนที่เขามาถึง ผลที่ได้คือคุณไม่สามารถได้รับที่ม้าเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผ่านมาบ้านของประชาชน -at น้อยฉันทำไม่ได้ เขามองเห็นพวกเขาในสี่ไมล์ออกและทำให้ตรงประตู ฉันต่อสู้กับเขาในตอนแรก แต่มันเป็น 5-10 นาทีการทำงาน 'รับเขาออกไปและคนที่ใช้ในการรวบรวมรอบและเดิมพันกับเรา ผมคิดว่าบางทีผมได้ติดอยู่กับมัน แต่ถ้ามันไม่ได้สำหรับเด็กชายที่หยุดลงในวันหนึ่งและบรรยายเกี่ยวกับฝูงชนที่ได้จากฝั่งตรงข้ามของถนน เขาเรียกผมว่าผู้แสวงบุญและบอกว่าม้าเล็ก ๆ น้อย ๆ คือ 'Pollion' หรือบางชื่อดังกล่าวและเก็บไว้ในตะโกนออกมาว่าผมจะสู้กับเขาสำหรับมงกุฎสวรรค์ หลังจากที่พวกเขาเรียกว่าพวกเรา "พอลลี่และผู้แสวงบุญที่ต่อสู้เพื่อพระมหากษัตริย์." มันโกรธฉันที่ทำและในบ้านถัดไปมากที่เขาดึงขึ้นผมได้ลงและกล่าวว่าฉันมาสองของสก็อต นั่นคือจุดเริ่มต้น ผมใช้เวลาปีที่จะทำลายตัวเองนิสัย. "แต่มี" เขากล่าวต่อ "มันได้รับการเสมอกัน ผมไม่ได้ปักษ์ในสถานการณ์ครั้งแรกของฉันก่อนที่นายจ้างของฉันให้ฉันห่านชั่งน้ำหนัก£ 18 เป็นของขวัญคริสมาสต์. "" ดีที่ไม่ได้ทำอันตรายใด ๆ ที่คุณว่า "ผมตั้งข้อสังเกต "นั่นคือโชคดีพอ." "ดังนั้นเสมียนอื่น ๆ กล่าวว่าในเวลา" เขาตอบ "สุภาพบุรุษเก่าไม่เคยได้รับรู้กันว่าจะให้อะไรไปก่อนในชีวิตของเขา 'เขาเอาแฟนซีให้คุณ' พวกเขากล่าวว่า 'คุณเป็นขอทานโชคดี! "เขาถอนหายใจอย่างหนัก ฉันรู้สึกว่ามีเรื่องราวที่แนบมา. "คุณทำอะไรกับมันได้หรือไม่" ฉันถาม. "นั่นคือปัญหา" เขากลับมา "ผมไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรกับมัน มันเป็น 10:00 ในวันคริสต์มาสอีฟเช่นเดียวกับที่ผมกำลังจะออกจากที่เขามอบมันให้กับฉัน 'Tiddling บราเดอร์ได้ส่งฉันห่าน, Biggles "เขาพูดกับฉันเป็นฉันช่วยให้เขากับเสื้อที่ดีของเขา 'ชนิดมาก' em แต่ฉันไม่ต้องการมันเอง; คุณสามารถมีได้! "แน่นอนผมขอบคุณเขาและรู้สึกขอบคุณมาก เขาอยากให้ฉันสุขสันต์วันคริสมาสต์และเดินออกไป ฉันผูกสิ่งขึ้นมาในกระดาษสีน้ำตาลและเอาไว้ใต้แขนของฉัน มันเป็นนกที่ดี แต่หนัก. "ภายใต้สถานการณ์ทั้งหมดและมันจะเป็นเวลาที่คริสมาสต์ที่ฉันคิดว่าฉันจะรักษาตัวเองให้แก้วเบียร์ . ฉันเดินเข้าไปในบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เงียบสงบที่มุมของถนนและวางห่านบนเคาน์เตอร์"นั่นเป็นใหญ่ 'ยกเลิก' กล่าวว่าเจ้าของบ้าน; 'คุณจะได้รับการตัดที่ดีออกมาให้เขาพรุ่งนี้. "คำพูดของเขาตั้งผมคิดและเป็นครั้งแรกที่มันหลงฉันว่าฉันไม่ต้องการนกที่มันเป็นของใช้ไม่ได้กับผมเลย ผมจะลงไปใช้วันหยุดกับคนที่หญิงสาวของฉันในเมืองเคนท์. "" การนี้หญิงสาวนกขมิ้น "ผมขัดจังหวะ." ไม่ "เขาตอบ "นี่คือก่อนหน้านั้นหนึ่ง มันเป็นห่านนี้ฉันบอกคุณว่าไม่พอใจนี้ ดีคนเธอเป็นเกษตรกรใหญ่ ก็จะได้รับการไร้สาระห่านลงไปพวกเขาและผมรู้ว่าไม่มีใครในลอนดอนจะให้มันไปดังนั้นเมื่อเจ้าของบ้านมารอบอีกครั้งฉันถามเขาว่าเขาจะดูแลที่จะซื้อมัน ผมบอกเขาว่าเขาจะมีมันราคาถูก, "ฉันไม่ต้องการมันเอง" เขาตอบ 'ฉันมีสามในบ้านที่มีอยู่แล้ว บางทีหนึ่งในสุภาพบุรุษเหล่านี้ต้องการที่จะให้ข้อเสนอ. "เขาหันไปหาคู่ของ Chaps ที่กำลังนั่งดื่มเหล้ายิน พวกเขาไม่ได้มองไปที่ผมคุ้มค่าราคาไก่ระหว่างพวกเขาที่ seediest กล่าวว่าเขาต้องการที่จะมองมันอย่างไรและฉัน undid พัสดุ เขาตะปบสิ่งที่สวยมากและข้ามการตรวจสอบฉันเป็นวิธีการที่ผมมาโดยมันสิ้นสุดโดย upsetting ครึ่งแก้วของจินและน้ำมากกว่านั้น จากนั้นเขาก็ให้ฉันครึ่งมงกุฎสำหรับมัน มันทำให้ฉันโกรธมากที่ผมเอากระดาษสีน้ำตาลและสตริงในมือข้างหนึ่งและห่านในอื่น ๆ และเดินตรงออกมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ. "ผมดำเนินการในวิธีการบางระยะนี้เพราะผมรู้สึกตื่นเต้นและ didn 'เสื้อสนใจว่าผมดำเนินการนั้น แต่ที่ผมระบายความร้อนด้วยผมเริ่มที่จะสะท้อนให้เห็นว่าไร้สาระผมต้องมอง หนึ่งหรือสองเด็กชายเล็ก ๆ อย่างเห็นได้ชัดสังเกตเห็นสิ่งเดียวกัน ฉันหยุดภายใต้โคมไฟหลังและพยายามที่จะผูกมันขึ้นมาอีกครั้ง ฉันมีกระเป๋าและร่มกับผมในเวลาเดียวกันและสิ่งแรกที่ผมทำคือการวางห่านเข้าไปในท่อซึ่งเป็นเพียงสิ่งที่ฉันอาจจะคาดหวังที่จะทำพยายามที่จะจัดการกับสี่บทความที่แยกต่างหากและสามหลา สตริงที่มีหนึ่งคู่ของมือ ฉันเลือกขึ้นเกี่ยวกับวอร์ของโคลนกับห่านนั้นและได้รับส่วนใหญ่ของมันมากกว่ามือของฉันและเสื้อผ้าและปริมาณที่เป็นธรรมมากกว่ากระดาษสีน้ำตาล; และจากนั้นก็เริ่มที่จะมีฝนตก. "ผมมาพร้อมทุกอย่างขึ้นไปในแขนของฉันและสำหรับผับที่ใกล้ที่สุดที่ฉันคิดว่าฉันจะขอเป็นชิ้นสตริงมากขึ้นและทำให้งานเรียบร้อยของมัน." บาร์แออัด ฉันผลักทางของฉันไปที่เคาน์เตอร์และโยนห่านลงในด้านหน้าของฉัน คนที่ใกล้ที่สุดหยุดพูดที่จะมองมัน; และเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ข้างฉัน said- "ดีที่คุณได้ฆ่ามัน. ฉัน daresay ฉันไม่ดูเหมือนบิตตื่นเต้น. "ผมตั้งใจทำให้ความพยายามที่จะขายได้ที่นี่อีก แต่พวกเขาก็ไม่ชัดเจนจัดเรียงทางขวา ผมมีไพน์ของเบียร์สำหรับผมรู้สึกค่อนข้างเหนื่อยและร้อนคัดลอกเท่าของโคลนออกนกเท่าที่ฉันสามารถทำพัสดุใหม่ของมันและออกมา. "ข้ามถนนเป็นความคิดที่มีความสุขที่เกิดขึ้นกับผม . ฉันคิดว่าฉันจะหวยมัน ในเมื่อฉันเริ่มทำงานที่จะหาบ้านที่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันรักแปลเขาได้ในที่ อิปสวิช กับเจ็ดแตกต่างกันรายสัปดาห์เอกสารภายใต้แขนของเขา ผมสังเกตเห็นว่า แต่ละคน ผู้ประกันตน มีผู้อ่านกับความตายหรือบาดเจ็บจากอุบัติเหตุรถไฟ เขาจัดสัมภาระของเขาบนชั้นวางเหนือเขา ถอดหมวกวางไว้บนที่นั่งข้างเขาถูศีรษะล้านด้วยผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมสีแดงแล้วตั้งค่าให้ทำงานอย่างต่อเนื่อง เพื่อเขียนชื่อที่อยู่บนแต่ละเจ็ดของเอกสาร ฉันนั่งตรงข้ามกับเขา และอ่านหมัด ฉันมักจะใช้อารมณ์เก่าเมื่อเดินทาง ; ฉันคิดว่ามันผ่อนคลายเส้นประสาท

ผ่านไปจุดใน Manningtree รถไฟให้เซถลา และม้ารองเท้าที่เขาได้วางไว้อย่างรอบคอบในชั้นข้างบนเขาเล็ดรอดผ่านด้านหลังตกกับดนตรีแหวนบนหัวเขา ปรากฎว่าเขาไม่ตกใจ

หรือโกรธ มี staunched แผลด้วยผ้าเช็ดหน้าของเขา เขาก้มลงหยิบรองเท้าม้าขึ้น เหลือบมองมันด้วย ฉันคิดว่า การแสดงออกของตำหนิและหลุด มันค่อยๆออกมาจากหน้าต่าง

" มันทำให้คุณเจ็บเหรอ ? " ฉันถาม

มันเป็นคำถามที่โง่ ฉันบอกกับตัวเอง ดังนั้นช่วงเวลาที่ฉันได้พูดมันสิ่งที่จะต้องมีน้ำหนัก 3 ปอนด์ อย่างน้อย มันคือรองเท้าเป็นพิเศษขนาดใหญ่และหนัก โหนกบนหัวของเขาบวมอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่ตาของฉัน ใคร แต่โง่ ต้องเห็นเขาเจ็บ ผมคาดหวังการตอบกลับ ขี้โมโห ฉันควรจะได้รับหนึ่งตัวเอง ถ้าฉันอยู่ในสถานที่ของเขา แทน แต่ดูเหมือนเขาจะถือว่าเป็นนิพจน์เป็นธรรมชาติสอบถามและกรุณาเห็นใจ

" ก็นิดหน่อย " เขาตอบ

" เธอทำอะไรกับมัน ? " ฉันถาม มันก็แปลกน่ะ สำหรับคนที่ต้องเดินทางด้วย

" มันนอนอยู่บนถนนนอกสถานี " เขาอธิบาย " ฉันหยิบมันขึ้นมา . . "

เขา refolded ผ้าเช็ดหน้าเพื่อให้พื้นผิวที่เย็นในการติดต่อกับบวมขณะที่ฉันพึมพำบางอย่างเกี่ยวกับนซครูทะบีลใจดีพาไป

" ใช่ " เขากล่าวว่า " ผมเคยมีข้อตกลงของโชคในเวลา แต่มันก็ไม่เคยออกมาดีเลยนะ "

" ฉันเกิดวันพุธ " เขากล่าวต่อว่า " ซึ่งฉันเดาว่าคุณรู้ เป็นโชคดีเกิดเป็นชาย . แม่เป็นแม่ม่าย และไม่มีญาติของฉันจะทำทุกอย่างให้ฉันพวกเขากล่าวว่ามันจะเป็นเหมือนการทำนิวคาสเซิล ช่วยให้เด็กเกิดในวันพุธ และลุง เมื่อเขาตาย ทุกบาททุกสตางค์เงินของเขาทิ้งพี่ชายฉัน แซมเป็นเล็กน้อยชดเชยให้เขาได้เกิดในวันศุกร์ ผมเคยได้รับคำแนะนำตามหน้าที่และความรับผิดชอบของความมั่งคั่ง , เมื่อมันมาถึง