Surrealist theatre was not received

Surrealist theatre was not received with great enthusiasm by the critics. For the most part, they seemed to keep it at arms length, not wishing to condone such uncivilized displays on the stage and continually asserting that it must only be a passing phase in the dramatic development—a disquieting anomaly. They, like many audience members of the time, seemed almost frightened by the surrealists’ intuitive exploration of the nature of the subconscious. In The Surrealist Mind, John Herbert Matthews analyzes this instinctive reaction, writing, “Among those who do not comprehend surrealism are people who look upon the real as verifiable, as something to be checked against past experience or observation. These individuals fail to see that for the surrealist the dimensions of the real cannot be gauged by reference to the familiar. So far as the real appears to have limits, they are foisted upon it by the mental, emotional, and imaginative limitations of spectators accustomed to measure the possible by the already known. For this reason, surrealism and many of its contemporary opponents remained inevitably at loggerheads. The one group insisted on estimating the scope of reality by its possibilities. The other condemned the real to be repetitive of what the past had shown them.”

During World War II, Surrealism was gradually absorbed by more successful movements such as the Theatre of the Absurd. After the chaos and uncertainty of this catastrophic global war, most people became more willing to accept the inexplicable onstage, for they were familiar with the absurdity of the human condition, having experienced it first hand. Many of the surrealists’ ideals were also carried on by former members of the movement such as Antonin Artaud who wrote in The Theatre and Its Double: “The theatre will never find itself again … except by furnishing the spectator with the truthful precipitate of dreams, in which his taste for crime, his erotic obsessions, his savagery, his chimeras, his utopian sense of life and matter, even his cannibalism pour out on a level not counterfeit and illusory, but interior. In other terms, the theatre must pursue by all its means a reassertion not only of all the aspects of the objective and descriptive external world but of the internal world; that is, of man considered metaphorically.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ละคร surrealist ไม่ ด้วยความกระตือรือร้นที่ดีจากนักวิจารณ์รับ ส่วนใหญ่ พวกเขาดูเหมือนเพื่อให้แขนยาว ไม่ต้องการ condone เช่นแสดง uncivilized บนเวที และกรรมสิทธิ์ว่า เท่านั้นต้องผ่านขั้นตอนในการพัฒนาอย่างต่อเนื่องซึ่งช่วย disquieting พวกเขา เช่นสมาชิกผู้ชมมากแล้ว ดูเหมือนเกือบจะกลัว โดยการสำรวจของ surrealists ง่ายลักษณะ subconscious ที่ ใน The Surrealist ใจ จอห์นเฮอร์เบิร์ตแมธธิวส์วิเคราะห์ปฏิกิริยานี้ภาวะบอบบาง เขียน "ผู้ที่ไม่เข้าใจลัทธิเหนือจริงในหมู่คนดูตามจริงเป็นพิสูจน์ เป็นสิ่งที่สามารถตรวจสอบกับการสังเกตหรือประสบการณ์ที่ผ่านมา บุคคลเหล่านี้ไม่เห็นว่า สำหรับ surrealist ที่ มิติของจริงไม่มี gauged โดยอ้างอิงถึงคุ้นเคย ตราบใดที่จริงดูเหมือนจะ มีขีดจำกัด พวกเขาจะ foisted ไว้ โดยจิตใจ อารมณ์ และข้อจำกัดจินตนาการของผู้ชมที่คุ้นเคยวัดสุด โดยรู้จักแล้ว ด้วยเหตุนี้ ลัทธิเหนือจริงและมากมายของฝ่ายตรงข้ามร่วมสมัยยังคงย่อมอยู่ที่ราว กลุ่มหนึ่งที่ยืนยันในการประเมินขอบเขตของความเป็นจริงโดยไปที่ อื่น ๆ ประณามจริงจะซ้ำของสิ่งผ่านมาได้แสดงให้"ในระหว่างสงครามโลก ลัทธิเหนือจริงถูกดูดซึม โดยไหวละครของไร้สาระประสบความสำเร็จค่อย ๆ หลังจากความวุ่นวายและความไม่แน่นอนของสงครามโลกนี้รุนแรง คนส่วนใหญ่กลายเป็นเต็มใจที่จะยอมรับการ inexplicable onstage สำหรับพวกเขาคุ้นเคยกับ absurdity เงื่อนไขมนุษย์ มีประสบการณ์มือแรก อุดมคติของ surrealists มากมายยังดำเนิน โดยสมาชิกเดิมของการเคลื่อนไหวเช่น Antonin Artaud ที่เขียนในโรงละครเป็นคู่: "โรงละครจะไม่พบตัวเองอีกครั้ง...ยกเว้น ด้วยการตกแต่งที่แข่งขันกับ precipitate สุจริตใจของความฝัน ในที่ของเขารสชาติอาชญากรรม obsessions เร้าอารมณ์ของเขา เขา savagery, chimeras ของเขา ความชีวิตและเรื่องที่เขากล่าว แม้เท cannibalism เขาออกในระดับไม่ปลอม และ illusory แต่ภายใน ในอื่น ๆ โรงละครต้องดำเนินการ โดยวิธีการที่ reassertion ไม่เพียงแต่ในด้าน ของวัตถุประสงค์และอธิบายโลกภายนอก แต่ภายใน โลก นั่นคือ คนพิจารณา metaphorically"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรงละคร Surrealist ไม่ได้รับการต้อนรับด้วยความกระตือรือร้นมากจากนักวิจารณ์ ส่วนใหญ่พวกเขาดูเหมือนจะเก็บไว้ที่แขนยาวไม่ประสงค์จะเอาผิดแสดงป่าเถื่อนดังกล่าวบนเวทีอย่างต่อเนื่องและยืนยันว่ามันจะต้องเป็นขั้นตอนที่ผ่านมาอย่างมากในการพัฒนาความผิดปกติคัมภีร์ พวกเขาก็เหมือนกับผู้ชมจำนวนมากของเวลาที่ดูเหมือนเกือบกลัวโดย surrealists 'การสำรวจที่ใช้งานง่ายของธรรมชาติของจิตใต้สำนึกที่ ในใจ Surrealist จอห์นเฮอร์เบิร์แมตทิวส์วิเคราะห์ปฏิกิริยาสัญชาตญาณนี้เขียน "ในบรรดาผู้ที่ไม่เข้าใจสถิตยศาสตร์คนที่จะมองไปที่ความเป็นจริงเป็นที่ตรวจสอบได้เป็นสิ่งที่จะได้รับการตรวจสอบกับประสบการณ์ที่ผ่านมาหรือข้อสังเกต บุคคลเหล่านี้ไม่เห็นว่าสำหรับ surrealist ขนาดของจริงไม่สามารถประเมินโดยอ้างอิงถึงที่คุ้นเคย เพื่อให้ห่างไกลเป็นจริงดูเหมือนจะมีข้อ จำกัด ที่พวกเขาจะ foisted กับมันโดยจิตใจอารมณ์และข้อ จำกัด จินตนาการของผู้ชมคุ้นเคยกับการวัดที่เป็นไปได้โดยที่รู้จักกันอยู่แล้ว ด้วยเหตุสถิตยศาสตร์นี้และหลายฝ่ายตรงข้ามร่วมสมัยที่ยังคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ทะเลาะ กลุ่มหนึ่งที่ยืนยันในการประเมินขอบเขตของความเป็นจริงโดยความเป็นไปได้ของ อีกประณามจริงที่จะเป็นซ้ำของสิ่งที่ผ่านมาได้แสดงให้เห็นพวกเขา. "ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองสถิตยศาสตร์ค่อยๆถูกดูดกลืนโดยการเคลื่อนไหวที่ประสบความสำเร็จมากขึ้นเช่นโรงละครไร้สาระ หลังจากความวุ่นวายและความไม่แน่นอนของสงครามภัยพิบัติทั่วโลกนี้คนส่วนใหญ่กลายเป็นความเต็มใจที่จะยอมรับความลึกลับบนเวทีสำหรับพวกเขาคุ้นเคยกับความโง่ของมนุษย์ที่มีประสบการณ์มือแรก หลาย surrealists อุดมคติ 'ได้ดำเนินการนอกจากนี้ยังมีอดีตสมาชิกของการเคลื่อนไหวเช่นแอ Artaud ที่เขียนไว้ในโรงละครและมันคู่: "โรงละครจะไม่พบตัวเองอีกครั้ง ... ยกเว้นโดยตกแต่งที่มีผู้ชมที่มีตะกอนความจริงของความฝัน ซึ่งรสชาติของเขาสำหรับอาชญากรรมความหลงไหลที่เร้าอารมณ์ของเขาโหดเหี้ยมของเขา chimeras ของเขาความรู้สึกของเขาอุดมคติของชีวิตและความสำคัญแม้เขากินกันเทในระดับไม่ปลอมและจริง แต่การตกแต่งภายใน ในแง่อื่น ๆ ละครจะต้องดำเนินการโดยวิธีการทั้งหมดของ reassertion ไม่เพียง แต่ทุกแง่มุมของโลกภายนอกวัตถุประสงค์และบรรยาย แต่ในโลกภายใน; ว่ามีชายคนหนึ่งของการพิจารณาเปรียบเทียบ. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Surrealist โรงละครไม่ได้รับ มีความกระตือรือร้นมาก โดยนักวิจารณ์ สำหรับส่วนใหญ่ที่พวกเขาดูเหมือนจะเก็บไว้ที่ความยาวของแขน ไม่คิดจะให้อภัย เช่น การแสดงบนเวที และป่าเถื่อนอย่างต่อเนื่อง ยืนยันว่ามันน่าจะเป็นแค่ผ่าน เฟส ในละคร development-a ดูไม่ดี สิ่งผิดปกติ พวกเขาเหมือนผู้ชมจำนวนมากของเวลาดูเกือบจะกลัวโดย surrealists ' ใช้งานง่ายการสำรวจธรรมชาติของจิตใต้สํานึก ใน Surrealist จิตใจ , จอห์นเฮอร์เบิร์ต แมทธิว วิเคราะห์ปฏิกิริยาสัญชาตญาณนี้การเขียน " ของผู้ที่ไม่เข้าใจป้ายสีคนมองจริง ตรวจสอบได้ เป็นสิ่งที่ต้องตรวจสอบกับประสบการณ์ในอดีต หรือการสังเกตบุคคลเหล่านี้ล้มเหลวที่จะเห็นว่า Surrealist มิติของสามารถจริงจะ gauged โดยการอ้างอิงถึงคุ้นๆ เพื่อให้ห่างไกลเป็นจริงจะปรากฏขึ้นที่จะมีการจำกัด พวกเขาจะดึงเจ้าตามมันด้วยจิตใจ อารมณ์ และจินตนาการ ข้อจำกัดของผู้ชมที่คุ้นเคยกับวัดได้ โดยรู้จักกันอยู่แล้ว ด้วยเหตุผลนี้เซอร์เรียลิสม์และหลายของฝ่ายตรงข้ามยังคงร่วมสมัยย่อมขัดแย้งกัน . กลุ่มหนึ่งยืนยันในการประเมินขอบเขตของความเป็นจริง ความเป็นไปได้ของ อื่น ๆประณามที่แท้จริงได้มากขึ้น สิ่งที่ผ่านมาได้แสดงให้พวกเขา . "

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองลัทธิเหนือจริงคือค่อยๆดูดซึมโดยการเคลื่อนไหวที่ประสบความสำเร็จมากขึ้นเช่นโรงละครของไร้สาระหลังจากความวุ่นวายและความไม่แน่นอนของสงครามระดับโลกนี้ รุนแรง คนส่วนใหญ่ก็ยินดีที่จะรับลึกลับบนเวที เพราะพวกเขาคุ้นเคยกับความไร้สาระของความเป็นมนุษย์ มีมีประสบการณ์มือแรก หลายของ surrealists ' อุดมการณ์ยังดำเนินการโดยอดีตสมาชิกของการเคลื่อนไหว เช่น น artaud ผู้เขียนในโรงละครและคู่ของมัน" ละครจะไม่พบตัวเองอีกครั้ง . . . . . . . ยกเว้นโดยการชมกับที่เป็นจริง ความฝัน ซึ่งรสนิยมในการกระทำของเขา กาม obsessions ของเขา ความดุร้ายคิเมร่าของเขา , ความรู้สึก , อุดมคติของชีวิตของเขาและความจริง แม้แต่ข่าวเท ในระดับที่ไม่ปลอม และไม่จริง แต่ภายใน ในแง่อื่น ๆโรงละครต้องติดตามโดยวิธีการทั้งหมดของ reassertion ไม่เพียง แต่ของทุกด้านของวัตถุประสงค์และโลกภายนอก ( แต่ของโลกภายในของมนุษย์ นั่นคือ พิจารณาเปรียบเทียบ”