“Yes… Mother won’t cry… won’t cry…

“Yes… Mother won’t cry… won’t cry… It is just that Mother is… far too happy…” Mu Yurou nodded her head. She diligently attempted to wipe away all the traces of her tears, but the amount of tears she had shed was simply too much, and even after attempting to wipe them away, her face was still wet with them.

“Che’er.” Yun Qinghong softly sighed, and said in a gentle voice, “All these years, how have you been? And how exactly did you come from the far-off Profound Sky Continent to make your way here?”

Yun Qinghong’s questions severely plucked at Mu Yurou’s heartstrings. She grabbed Yun Che’s hand and asked in an anxious tone, “Yes… Che’er, have these years been treating you well? Did you suffer a lot?”

Mu Yurou’s entire being was focused on her son right now, and she couldn’t think of much else. But Yun Qinghong knew that because Yun Che’s temperament completely did not fit his age, that what Yun Che had suffered, was not just simply ‘great suffering’; it must have been a torment that normal people would not even be able to endure. Or else, how would he possess such an extraordinary temperament, boldness, insight and ability?

Yun Che faintly smiled and replied, “All the events that I have lived through, I will definitely tell them to Father and Mother in detail. But before that…” He extended a hand, grabbed Yun Xiao, and said, “Father, Mother, now is the time to tell your other son of his origins. Yun Xiao isn’t a little kid anymore and he has long ago become a true man who is upright and filled with an indomitable spirit. He also has the right to know about the truth behind his birth.”

Yun Xiao went into a short daze, but then his eyes cleared up. He resolutely nodded his head, “Father, Mother, please tell me about my origins. I also want to know where I am actually from and who my birth parents are. And please do not worry Father and Mother, even though I am not your real flesh and blood, all these years of nurturing and love that you have given to me were definitely not false. In the future, even if I recognize my ancestors and return home to find my birth parents, the two of you will always be father and mother to me. For life.”

Before this, Yun Xiao still felt bewildered, hesitant and even slightly despondent. But now that he had said these words, He realized that all the apprehensiveness and bewilderment had melted away, and what replaced those feelings was calmness, relaxation and a happiness which came from the heart because his family had finally been reunited.

Even though he was not the flesh and blood of his parents, in all those years, they had regarded him as their own and had lavished him with care. Just this debt of love alone was already hard for him to repay in this life. His big brother had saved his life, had continually helped and instructed him time and time again. He was so conscientious of his feelings that he had delayed this family reunion by two whole months just for his sake…

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ใช่... แม่จะไม่ร้องไห้...ไม่ร้องไห้... มันเป็นเพียงว่าแม่เป็น... มีความสุขเกินไป..." หมู่ Yurou แล้วพยักหน้าอย่างหัวของเธอ เธอเพียรพยายามเช็ดคราบน้ำตาของเธอ แต่ปริมาณของเธอได้หลั่งน้ำตาเป็นเพียง มากเกินไป และ แม้พยายามเช็ดพวกเขา ใบหน้าของเธอก็ยังคงเปียกกับพวกเขา"Che'er" Qinghong ยุนนวล ถอนหายใจ และกล่าวเสียงนุ่มนวล "ปี วิธีคุณได้รับ และวิธีการว่าคุณมาจากไหนทวีปฟ้าไกลโพ้นลึกซึ้งจะทำให้ทางของคุณที่นี่"คำถามยุ Qinghong รุนแรงดึงที่ Mu Yurou ลึกซึ้ง เธอคว้ามือยุน Che และถามในโทนกังวล "ใช่... Che'er มีปีการรักษาคุณอย่างดี ไม่คุณประสบมาก"หมู่ Yurou ทั้งการเน้นลูกชายของเธออยู่ และเธอไม่คิดว่า ของอื่น ๆ อีกมากมาย แต่ Qinghong ยุนรู้ที่เนื่องจากอารมณ์ Yun Che สมบูรณ์ไม่พอดีอายุของเขา ว่า อะไรยุน Che ได้รับความเดือดร้อน ไม่ เพียงแค่ 'เยียวยารักษา' ก็ต้องได้รับความทุกข์ทรมานที่คนปกติไม่แม้แต่จะอดทน หรือ อื่น ๆ วิธีจะเขาครอบครองดังกล่าวเป็นอารมณ์พิเศษ ความกล้าหาญ ความเข้าใจ และสามารถYun Che รวย ๆ ยิ้ม แล้วตอบ ว่า "เหตุการณ์ทั้งหมดที่ฉันเคยผ่าน ฉันจะแน่นอนบอกให้พ่อและแม่ในรายละเอียด แต่ก่อนที่..." เขาขยายมือ คว้าเสี่ยวหยุน และกล่าว ว่า, "พ่อ แม่ เป็นลูกชายของคุณของต้นกำเนิดของเขาบอก เสี่ยวหยุนไม่เป็นเด็กน้อยอีกต่อไป และเขาได้กลายเป็นคนจริงที่จะตั้งตรง และเต็มไป ด้วยจิตวิญญาณย่อท้อนาน เขายังมีสิทธิที่จะรู้ความจริงเบื้องหลังประสูติ"เสี่ยวหยุนไปดึกสั้น แต่แล้ว ดวงตาของเขาล้างขึ้น เขาสะท้อนเลยต้องศีรษะของเขา, "พ่อ แม่ บอกฉันเกี่ยวกับต้นกำเนิดของฉัน ยังอยากรู้ว่าผมจริงและพ่อแม่ของฉันเกิดที่ และโปรดไม่ต้องกังวลของพ่อและแม่ แม้ว่าฉันไม่จริงเนื้อเลือดและ ปีดูแลและความรักที่คุณให้ฉันแน่นอนไม่ได้เท็จ ในอนาคต แม้ว่าฉันรู้จักบรรพบุรุษของฉันและกลับบ้านหาพ่อเกิด สองคนเสมอจะพ่อและแม่ผม สำหรับชีวิต"ก่อนหน้านี้ เสี่ยวยุนยังรู้สึกสับสน ลังเล และ despondent เล็กน้อย แต่หลังจากที่เขาได้กล่าวว่า คำเหล่านี้ เขาตระหนักว่า การ apprehensiveness และความสับสนได้ละลายหายไป และสิ่งที่แทนความรู้สึกเหล่านั้น ความสงบ ผ่อนคลาย และความสุขที่มาจากหัวใจ เพราะในที่สุดก็ได้กลับมารวมตัวครอบครัวของเขาแม้เขาไม่เนื้อและเลือดของพ่อ ในทุกปี พวกเขาได้ว่าเขาเป็นของตนเอง และมี lavished เขา ด้วยความระมัดระวัง เพียงแค่นี้หนี้ความรักเพียงอย่างเดียวได้แล้วยากสำหรับเขาที่จะชำระคืนในชีวิตนี้ พี่ใหญ่ได้บันทึกชีวิตของเขา มีอย่างต่อเนื่องช่วย และสั่งให้เขาอีกครั้ง เขาเป็นดังนั้นคุณธรรมของความรู้สึกของเขาว่า เขามีความล่าช้านี้ครอบครัว โดยสองทั้งเดือนเพียงเพื่อประโยชน์ของเขา...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ใช่ ... แม่จะไม่ร้องไห้ ... จะไม่ร้องไห้ ... มันเป็นเพียงแม่ที่เป็น ... ห่างไกลความสุขมากเกินไป ... " หมู่ Yurou พยักหน้าหัวของเธอ เธอขยันหมั่นเพียรพยายามที่จะเช็ดร่องรอยของน้ำตาของเธอ แต่ปริมาณของน้ำตาที่เธอได้หลั่งเป็นเพียงมากเกินไปและถึงแม้จะพยายามเช็ดพวกเขาออกไปที่ใบหน้าของเธอก็ยังคงเปียกกับพวกเขา.

"Che'er." ยุน Qinghong เบาถอนหายใจและพูดด้วยเสียงอ่อนโยน "ปีทั้งหมดเหล่านี้วิธีการที่คุณได้รับ? และวิธีการว่าคุณมาจากทวีป Sky Profound ไกลออกไปเพื่อให้วิธีการของคุณที่นี่? "

คำถามของหยุน Qinghong ดึงอย่างรุนแรงในหมู่ Heartstrings Yurou ของ เธอคว้ามือ Yun เจ๊และถามในน้ำเสียงกังวล "ใช่ ... Che'er ได้ปีนี้ได้รับการรักษาคุณดี? คุณไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมาก? "

หมู่ Yurou ถูกทั้งกำลังจดจ่ออยู่กับลูกชายของเธอในขณะนี้และเธอก็ไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่น แต่ยุน Qinghong รู้ว่าเพราะอารมณ์ Yun เจ๊สมบูรณ์ไม่เหมาะกับอายุของเขาว่าสิ่งที่ยุน Che ได้รับความเดือดร้อนไม่ได้เป็นเพียงแค่ 'ความทุกข์'; จะต้องได้รับการลงโทษที่คนปกติจะไม่ได้สามารถที่จะทน หรืออื่น ๆ วิธีการที่เขาจะครอบครองเช่นอารมณ์พิเศษความกล้าหาญความเข้าใจและความสามารถ?

Yun เจ๊รางยิ้มและตอบว่า "เหตุการณ์ทั้งหมดที่ฉันมีชีวิตอยู่ผ่านผมก็อยากจะบอกให้พ่อและแม่ในรายละเอียด แต่ก่อนที่จะว่า ... "เขาขยายมือคว้า Yun เสี่ยวและกล่าวว่า" พ่อแม่ตอนนี้เป็นเวลาที่จะบอกลูกชายอีกคนของคุณของการกำเนิดของเขา หยุนเสี่ยวไม่ได้เป็นเด็กน้อยอีกต่อไปและเขาได้นานที่ผ่านมากลายเป็นคนจริงที่เที่ยงธรรมและเต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่ไม่ย่อท้อ นอกจากนี้เขายังมีสิทธิที่จะรู้เกี่ยวกับความจริงที่อยู่เบื้องหลังการเกิดของเขา. "

ยุนเสี่ยวเดินเข้าไปในอาการงุนงงสั้น แต่แล้วสายตาของเขาล้างขึ้น เขาพยักหน้าเฉียบขาดของเขา "พ่อแม่ได้โปรดบอกฉันเกี่ยวกับต้นกำเนิดของฉัน ฉันยังต้องการที่จะทราบว่าฉันจริงจากผู้ปกครองและผู้ที่เกิดของฉัน และโปรดอย่ากังวลบิดามารดาแม้ว่าผมไม่ได้เนื้อจริงของคุณและเลือดปีนี้การบำรุงและความรักที่คุณมีให้ฉันก็จะไปแน่นอนไม่เท็จ ในอนาคตแม้ว่าฉันจำได้ว่าบรรพบุรุษของฉันและกลับบ้านไปหาพ่อแม่ของฉันคุณสองคนจะเป็นพ่อและแม่ของฉัน สำหรับชีวิต. "

ก่อนหน้านี้ยุนเสี่ยวยังคงรู้สึกสับสนลังเลและแม้กระทั่งเศร้าใจเล็กน้อย แต่ตอนนี้ที่เขาได้กล่าวว่าคำเหล่านี้เขาก็ตระหนักว่าทุกความหวาดหวั่นและความสับสนได้ละลายหายไปและสิ่งที่ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกเหล่านั้นเป็นความสงบผ่อนคลายและมีความสุขที่มาจากหัวใจเพราะครอบครัวของเขาได้รับในที่สุดมารวมตัวกันได้.

แม้เขาจะเป็น ไม่ได้ทั้งเนื้อและเลือดของพ่อแม่ของเขาในทุกปีที่ผ่านมาพวกเขาได้รับการยกย่องว่าเขาเป็นของตัวเองและได้ทุ่มเทให้เขาด้วยความระมัดระวัง เพียงแค่หนี้ของความรักนี้เพียงอย่างเดียวแล้วก็ยากสำหรับเขาที่จะชำระคืนในชีวิตนี้ พี่ใหญ่ของเขาได้ช่วยชีวิตของเขาได้ช่วยอย่างต่อเนื่องและสั่งให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจึงมโนธรรมของความรู้สึกของเขาว่าเขามีความล่าช้าครอบครัวนี้โดยทั้งสองเดือนเพียงเพื่อประโยชน์ของเขา ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ใช่ . . . แม่จะไม่ร้องไห้ จะไม่ร้องไห้ . . . . . . . มันเป็นเพียงแค่ว่า แม่ . . . . . . . มีความสุขมากเกินไป . . . . . . . " มิวพยักหน้า เธอ yurou หัว เธออุตส่าห์พยายามเช็ดร่องรอยทั้งหมดของน้ำตาของเธอออกไป แต่ปริมาณของน้ำตาที่เธอหลั่งเป็นเพียงมากเกินไปและแม้หลังจากพยายามเช็ดมันออกไป ใบหน้าของเธอยังเปียกด้วย" che"er " ยุน Qinghong เบาๆ ถอนหายใจ และพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน " ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คุณเป็นยังไงบ้าง ? และวิธีการที่คุณไม่ได้มาจากฟ้าไกล ทวีปที่ลึกซึ้งเพื่อให้วิธีการของคุณที่นี่ "คำถามเด็ดที่ยุน Qinghong อย่างรุนแรงของมู yurou ความรักต่างหาก เธอคว้ามือยุนเชและถามในน้ำเสียงกังวล ใช่ . . . . . . . che"er ได้ปีนี้สบายดีหรือเปล่า ? คุณเจ็บปวดมาก "เป็นทั้ง มู yurou มุ่งเน้นไปที่ลูกชายของเธอในตอนนี้ เธอคงไม่คิดมาก ๆ แต่ยุน เพราะยุนเช Qinghong รู้ว่าอารมณ์อย่างสมบูรณ์ ไม่เหมาะกับอายุของเขาที่ยุนเช ได้รับความเดือดร้อน ไม่ใช่เพียงแค่ " ทุกข์ " ; มันต้องได้รับการลงโทษที่คนปกติจะไม่สามารถทน หรือมิฉะนั้นแล้วเขาจะครอบครองเช่นการพิเศษอารมณ์ , ความกล้าหาญ , ความเข้าใจและความสามารถ ?ยุนอึนๆยิ้มและตอบว่า " เหตุการณ์ทั้งหมดที่ผมมีชีวิตอยู่ ผมจะบอกกับพ่อและแม่ในรายละเอียด แต่ก่อนหน้านั้น . . . . . . . " เขายืดมือคว้ายุนเสี่ยว และกล่าวว่า " พ่อ , แม่ , ตอนนี้เป็นเวลาที่จะบอกลูก ๆของคุณต้นกำเนิดของเขา ยุนเสี่ยวไม่ใช่เด็กอีกต่อไป และเขาได้นานเป็นผู้ชายจริงที่ซื่อตรงและเต็มไปด้วยจิตวิญญาณทรหด . เขาก็มีสิทธิที่จะทราบความจริงที่อยู่เบื้องหลังการเกิดของเขา . "ยุนเสี่ยวได้เข้าไปงงๆ แต่แล้ว สายตาของเขาก็แจ่มใสขึ้น เขาแยกพยักหน้าหัวของเขา " พ่อ แม่ ช่วยบอกเรื่องที่มาของฉัน ฉันยังต้องการที่จะทราบว่าฉันจริงจากใคร พ่อแม่ของฉันเป็น และโปรดอย่าเป็นห่วง พ่อและแม่ แม้ว่าผมไม่ใช่สายเลือดเดียวกับคุณทุกๆปีของ nurturing และความรักที่คุณมีให้ฉัน ต้องไม่ปลอม ในอนาคต ถ้าผมรู้จักบรรพบุรุษของฉัน แล้วกลับไปหาพ่อแม่ของฉัน ท่านทั้งสองจะเป็นพ่อและแม่ให้ฉันเสมอ เพื่อชีวิต " .ก่อนนี้ ยุนเสี่ยวยังรู้สึกสับสน ลังเล และเศร้าใจเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาได้กล่าวคำเหล่านี้เขาตระหนักว่าทั้งหมดและความขลาดความฉงนสนเท่ห์ละลายออกไป และสิ่งที่แทนความรู้สึกนั้น คือ ความสงบ ความผ่อนคลายและความสุข โดยมาจากหัวใจ เพราะครอบครัวของเขาในที่สุดก็คืนดีกันแม้เขาจะไม่ใช่สายเลือดของพ่อแม่ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาได้ยกย่องเขาเป็นของตัวเองและมี lavished เขาให้ดีด้วย แค่หนี้ความรักอย่างเดียวมันก็ยากสำหรับเขาที่จะตอบแทนในชีวิตนี้ พี่ชายของเขาได้ช่วยชีวิตของเขา ก็ยังคงช่วยให้เขามีเวลาและเวลาอีกครั้ง เขารอบคอบ ความรู้สึกของเขาว่าเขาได้ช้านี้ครอบครัวโดยสองเดือนก็เพื่อตัวของเขาเอง . . . . . . .