How the World and Mankind Were Crea

How the World and Mankind Were Created

With the exception of the story of Prometheus' punishment, told by Aeschylus in the fifth century, I have taken the material of this chapter chiefly from Hesiod, who lived at least three hundred years earlier He is the principal authority for the myths about the beginning of everything. Both the crudity of the story of Cronus and the naiveté of the story of Pandora are characteristic of him

First there was Chaos, the vast immeasurable abyss,
Outrageous as a sea dark, wasteful, wild.

These words are Milton's, but they express with precision what the Greeks thought lay back of the very first beginning of things. Long before the gods appeared, in the dim past, uncounted ages ago, there was only the formless confusion of Chaos brooded over by unbroken darkness. At last, but how no one ever tried to explain, two children were born to this shapeless nothingness. Night was the child of Chaos and so was Erebus, which is the unfathomable depth where death dwells. In the whole universe there was nothing else; all was black, empty, silent, endless. And then a marvel of marvels came to pass. In some mysterious way, from this horror of blank boundless vacancy the best of all things came into being. A great playwright, the comic poet Aristophanes, describes its coming in words often quoted:-

Black-winged Night
Into the bosom of egg, and as the seasons rolled
Laid a wind-born egg, and as the seasons rolled
Forth sprang Love, the longed-for, shining, with wings of gold.

From darkness and from death Love was born, and with its birth, order and beauty began to banish blind confusion. Love created Light with its companion, radiant Day.

What took place next was the creation of the earth, but this, too, no one ever tried to explain. It just happened. With the coming of love and light it seemed natural that the earth also should appear. The poet Hesiod, the first Greek who tried to explain how things began, wrote,

Earth, the beautiful, rose up,
Broad-bosomed, she that is the steadfast base
Of all things. And fair Earth first bore
The starry Heaven, equal to herself,
To cover her on all sides and to be
A home forever for the blessed gods.

In all this thought about the past no distinction had as yet been made between places and persons. Earth was the, solid ground, yet vaguely a personality, too. Heaven was the blue vault on high, but it acted in some ways as a human being would. To the people who told these stories all the universe was alive with the same kind of life they knew in themselves. They were individual persons, so they personified everything which had the obvious marks of life, everything which moved and changed: earth in winter and summer; the sky with its shifting stars; the restless sea, and so on. It was only a dim personification: something vague and immense which with its motion brought about change and therefore was alive.

But when they told of the coming of love and light the early storytellers were setting the scene for the appearance of mankind, and they began to personify more precisely. They gave natural forces distinct shapes. They thought of them as the precursors of men and they defined them far more clearly as individuals than they had earth and heaven. They showed them acting in every way as human beings did; walking, for instance, and eating, as Earth and Heaven obviously did not. These two were set apart. If they were alive, it was in a way peculiar to them alone.

The first creatures who had the appearance of life were the children of Mother Earth and Father Heaven (Gaea and Ouranos). They were monsters. Just as we believe that the earth was once inhabited by strange gigantic creatures, so did the Greeks. They did not, however, think of them as huge lizards and mammoths, but as somewhat like men and yet unhuman. They had the shattering, overwhelming strength of earthquake and hurricane and volcano. [n the tales about them they do not seem really alive, but rather to belong to a world where as yet there was no life, only tremendous movements of irresistible forces lifting up the mountains and scooping out the seas" The Greeks apparently had some such feeling because in their stories, although they represent these creatures as living beings, they make them unlike any form of life known to man.

Three of them, monstrously huge and strong, had each a hundred hands and fifty heads. To three others was given the name of Cyclops (the Wheel-eyed), because each had only one enormous eye, as round and as big as a wheel, in the middle of the forehead. The Cyclopes, too, were gigantic, towering up like mighty mountain crags and devastating in their power. Last came the Titans. There were a number of these and they were in no way inferior to the others in size and strength, but they were not purely destructive. Several of them were even beneficent. One, indeed, after men had been created, saved them from destruction.

It was natural to think of these fearful creations as the children of Mother Earth, brought forth from her dark depths when the world was young. But it is extremely odd that they were also the children of Heaven. However, that was what the Greeks said, and they made Heaven out to be a very poor father. He hated the things with a hundred hands and fifty heads, even though they were his sons, and as each was born he imprisoned it in a secret place within the earth. The Cyclopes and the Titans he left at large; and Earth, enraged at the maltreatment of her other children, appealed to them to help her. Only one was bold enough, the Titan Cronus. He lay in wait for his father and wounded him terribly. The Giants, the fourth race of monsters, sprang up from his blood. From this same blood, too, the Erinyes (the Furies) were born. Their office was to pursue and punish sinners. They were called "those who walk in the darkness," and they were terrible of aspect, with writhing snakes for hair and eyes that wept te.us of blood. The other monsters were finally driven from the earth, but not the Erinyes. As long as there was sin in the world they could not be banished.

From that time on for untold ages, Cronus, he whom as we have seen the Romans called Saturn, was lord of the universe, with his sister-queen, Rhea (Ops in Latin). Finally one of their sons, the future ruler of heaven and earth, whose name in Greek is Zeus and in Latin Jupiter, rebelled against him. He had good cause to do so, for Cronus had learned that one of his children was destined someday to dethrone him and he thought to go against fate by swallowing them as soon as they were born. But when Rhea bore Zeus, her sixth child, she succeeded in having him secretly carried off to Crete, while she gave her husband a great stone wrapped in swaddling clothes which he supposed was the baby and swallowed down accordingly. Later, when Zeus was grown, he forced his father with the help of his grandmother, the Earth, to disgorge it along with the five earlier children, and it was set up at Delphi where eons later a great traveler, Pausanias by name, reports that he saw it about 180 A.D.: "A stone of no great size which the priests of Delphi anoint every day with oil."

There followed a terrible war between Cronus, helped by his brother Titans, against Zeus with his five brothers and sisters-a war that almost wrecked the universe.

A dreadful sound troubled the boundless sea.
The whole earth uttered a great cry.
Wide heaven, shaken, groaned.
From its foundation far Olympus reeled
Beneath the onrush of the deathless gods,
And trembling seized upon black Tartarus

The Titans were conquered, partly because Zeus released from their prison the hundred-handed monsters who fought for him with their irresistible weapons-thunder, lightning, and earthquake-and also because one of the sons of the Titan Iapetus, whose name was Prometheus and who was very wise, took sides with Zeus. Zeus punished his conquered enemies terribly. They were

Bound in bitter chains beneath the wide-waved earth,
As far below the earth as over earth
Is heaven, for even so far down lies Tartarus.
Nine days and nights would a bronze anvil fall
And on the tenth reach earth from heaven.
And then again falling nine days and nights,
Would come to Tartarus, the brazen-fenced.

Prometheus' brother Atlas suffered a still worse fate. He was condemned
To bear on his back forever
The cruel strength of the crushing world
And the vault of the sky.
Upon his shoulders the great pillar
That holds apart the earth and heaven,
A load not easy to be borne.

Bearing this burden he stands forever before the place that is wrapped in clouds and darkness, where Night. and Day draw near and greet one another. The house within never holds both Night and Day, but always one, departing, visits the earth, and the other in the house awaits the hour journeying hence, one with far-seeing light for those on earth, the other holding in her hands Sleep, the brother of Death.
Even after the Titans were conquered and crushed, Zeus ware not completely victorious. Earth gave birth to her last and most frightful offspring, a creature more terrible than any that had gone before' His name was Typhon.

A flaming monster with a hundred heads'
Who rose up against all the gods.
Death whistled-from his fearful jaws,
His eyes flashed glaring fire.

But Zeus had now got the thunder and lightning -under his own control. They had become his weapons, used by no one else. He struck Typhon down with

The bolt that never sleeps,
Thunder with breath of flame.
Into his very heart the fire burned.
His strength was turned to ashes'
And now he lies a useless thing
By Aetna whence sometimes there burst
Rivers red-hot, consuming with fierce jaws
The level fields of Sicily,
Lovely with fruits.
And that is Typhon's anger boiling up
His fire-breathing darts

Still tater, one more attempt was made to unseat Zeus: the Giants rebelled. But by this time the gods were very strong and they were

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การสร้างโลกและมนุษย์ ยกเว้นเรื่องการลงโทษของพรอมิธีเอิส บอก โดย Aeschylus ในศตวรรษที่ห้า ฉันได้นำวัสดุของบทนี้ chiefly จาก Hesiod ผู้อาศัยอยู่น้อยกว่าสามร้อยปีก่อนหน้านี้เขาเป็นหน่วยงานหลักในตำนานเกี่ยวกับจุดเริ่มต้นของทุกสิ่งทุกอย่าง Crudity ทั้งที่เรื่องราวของ Cronus และ naiveté เรื่องของแพนโดร่าเป็นลักษณะเฉพาะของเขา ก่อน มีความสับสนวุ่นวาย บึ้งนี่มากมาย แขกเป็นทะเลดำ wasteful ป่า คำเหล่านี้ของมิลตัน แต่พวกเขาแสดง ด้วยความแม่นยำคิดกรีกที่วางหลังจุดเริ่มต้นแรกของสิ่งนั้น ลองก่อนเทพเจ้าปรากฏ ในอดีตมิติ uncounted วัยที่ผ่านมา มีเฉพาะเกมสับสนของ Chaos brooded โดยความมืดที่ไม่เสียหาย ในที่สุด แต่ว่าไม่มีใครเคยพยายามอธิบาย เด็กสองคนเกิดการ nothingness นี้ shapeless คืนเด็กของความวุ่นวาย และการ Erebus ซึ่งเป็นความตายอยู่ในที่ลึกหยั่ง ในจักรวาลทั้งหมด ไม่มีอะไรอื่น ทั้งหมดเป็นสีดำ ว่างเปล่า เงียบ สิ้นสุด แล้ว ผ่านมาเวลของสา ในบางวิธีลึกลับ จากนี้สยองของตำแหน่งว่างมากมายว่าง ดีสุดของทุกสิ่งมาถูก คุณดี กวีการ์ตูนอริสโตฟานเนส อธิบายถึงมาในคำที่มักจะเสนอราคา: -ปีกสีดำกลางคืนเป็นคู่หู ของไข่ และซีซั่นที่สะสมLaid a wind-born egg, and as the seasons rolled Forth sprang Love, the longed-for, shining, with wings of gold. From darkness and from death Love was born, and with its birth, order and beauty began to banish blind confusion. Love created Light with its companion, radiant Day. What took place next was the creation of the earth, but this, too, no one ever tried to explain. It just happened. With the coming of love and light it seemed natural that the earth also should appear. The poet Hesiod, the first Greek who tried to explain how things began, wrote,Earth, the beautiful, rose up, Broad-bosomed, she that is the steadfast base Of all things. And fair Earth first bore The starry Heaven, equal to herself, To cover her on all sides and to be A home forever for the blessed gods. In all this thought about the past no distinction had as yet been made between places and persons. Earth was the, solid ground, yet vaguely a personality, too. Heaven was the blue vault on high, but it acted in some ways as a human being would. To the people who told these stories all the universe was alive with the same kind of life they knew in themselves. They were individual persons, so they personified everything which had the obvious marks of life, everything which moved and changed: earth in winter and summer; the sky with its shifting stars; the restless sea, and so on. It was only a dim personification: something vague and immense which with its motion brought about change and therefore was alive. But when they told of the coming of love and light the early storytellers were setting the scene for the appearance of mankind, and they began to personify more precisely. They gave natural forces distinct shapes. They thought of them as the precursors of men and they defined them far more clearly as individuals than they had earth and heaven. They showed them acting in every way as human beings did; walking, for instance, and eating, as Earth and Heaven obviously did not. These two were set apart. If they were alive, it was in a way peculiar to them alone. The first creatures who had the appearance of life were the children of Mother Earth and Father Heaven (Gaea and Ouranos). They were monsters. Just as we believe that the earth was once inhabited by strange gigantic creatures, so did the Greeks. They did not, however, think of them as huge lizards and mammoths, but as somewhat like men and yet unhuman. They had the shattering, overwhelming strength of earthquake and hurricane and volcano. [n the tales about them they do not seem really alive, but rather to belong to a world where as yet there was no life, only tremendous movements of irresistible forces lifting up the mountains and scooping out the seas" The Greeks apparently had some such feeling because in their stories, although they represent these creatures as living beings, they make them unlike any form of life known to man. Three of them, monstrously huge and strong, had each a hundred hands and fifty heads. To three others was given the name of Cyclops (the Wheel-eyed), because each had only one enormous eye, as round and as big as a wheel, in the middle of the forehead. The Cyclopes, too, were gigantic, towering up like mighty mountain crags and devastating in their power. Last came the Titans. There were a number of these and they were in no way inferior to the others in size and strength, but they were not purely destructive. Several of them were even beneficent. One, indeed, after men had been created, saved them from destruction. It was natural to think of these fearful creations as the children of Mother Earth, brought forth from her dark depths when the world was young. But it is extremely odd that they were also the children of Heaven. However, that was what the Greeks said, and they made Heaven out to be a very poor father. He hated the things with a hundred hands and fifty heads, even though they were his sons, and as each was born he imprisoned it in a secret place within the earth. The Cyclopes and the Titans he left at large; and Earth, enraged at the maltreatment of her other children, appealed to them to help her. Only one was bold enough, the Titan Cronus. He lay in wait for his father and wounded him terribly. The Giants, the fourth race of monsters, sprang up from his blood. From this same blood, too, the Erinyes (the Furies) were born. Their office was to pursue and punish sinners. They were called "those who walk in the darkness," and they were terrible of aspect, with writhing snakes for hair and eyes that wept te.us of blood. The other monsters were finally driven from the earth, but not the Erinyes. As long as there was sin in the world they could not be banished.From that time on for untold ages, Cronus, he whom as we have seen the Romans called Saturn, was lord of the universe, with his sister-queen, Rhea (Ops in Latin). Finally one of their sons, the future ruler of heaven and earth, whose name in Greek is Zeus and in Latin Jupiter, rebelled against him. He had good cause to do so, for Cronus had learned that one of his children was destined someday to dethrone him and he thought to go against fate by swallowing them as soon as they were born. But when Rhea bore Zeus, her sixth child, she succeeded in having him secretly carried off to Crete, while she gave her husband a great stone wrapped in swaddling clothes which he supposed was the baby and swallowed down accordingly. Later, when Zeus was grown, he forced his father with the help of his grandmother, the Earth, to disgorge it along with the five earlier children, and it was set up at Delphi where eons later a great traveler, Pausanias by name, reports that he saw it about 180 A.D.: "A stone of no great size which the priests of Delphi anoint every day with oil."
There followed a terrible war between Cronus, helped by his brother Titans, against Zeus with his five brothers and sisters-a war that almost wrecked the universe.

A dreadful sound troubled the boundless sea.
The whole earth uttered a great cry.
Wide heaven, shaken, groaned.
From its foundation far Olympus reeled
Beneath the onrush of the deathless gods,
And trembling seized upon black Tartarus

The Titans were conquered, partly because Zeus released from their prison the hundred-handed monsters who fought for him with their irresistible weapons-thunder, lightning, and earthquake-and also because one of the sons of the Titan Iapetus, whose name was Prometheus and who was very wise, took sides with Zeus. Zeus punished his conquered enemies terribly. They were

Bound in bitter chains beneath the wide-waved earth,
As far below the earth as over earth
Is heaven, for even so far down lies Tartarus.
Nine days and nights would a bronze anvil fall
And on the tenth reach earth from heaven.
And then again falling nine days and nights,
Would come to Tartarus, the brazen-fenced.

Prometheus' brother Atlas suffered a still worse fate. He was condemned
To bear on his back forever
The cruel strength of the crushing world
And the vault of the sky.
Upon his shoulders the great pillar
That holds apart the earth and heaven,
A load not easy to be borne.

Bearing this burden he stands forever before the place that is wrapped in clouds and darkness, where Night. and Day draw near and greet one another. The house within never holds both Night and Day, but always one, departing, visits the earth, and the other in the house awaits the hour journeying hence, one with far-seeing light for those on earth, the other holding in her hands Sleep, the brother of Death.
Even after the Titans were conquered and crushed, Zeus ware not completely victorious. Earth gave birth to her last and most frightful offspring, a creature more terrible than any that had gone before' His name was Typhon.

A flaming monster with a hundred heads'
Who rose up against all the gods.
Death whistled-from his fearful jaws,
His eyes flashed glaring fire.

But Zeus had now got the thunder and lightning -under his own control. They had become his weapons, used by no one else. He struck Typhon down with

The bolt that never sleeps,
Thunder with breath of flame.
Into his very heart the fire burned.
His strength was turned to ashes'
And now he lies a useless thing
By Aetna whence sometimes there burst
Rivers red-hot, consuming with fierce jaws
The level fields of Sicily,
Lovely with fruits.
And that is Typhon's anger boiling up
His fire-breathing darts

Still tater, one more attempt was made to unseat Zeus: the Giants rebelled. But by this time the gods were very strong and they were

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธีโลกและมนุษย์ถูกสร้างขึ้นด้วยข้อยกเว้นของเรื่องของการลงโทษโพร 'บอกเล่าจากอีสในศตวรรษที่สิบห้าที่ผมได้นำวัสดุของบทนี้ส่วนใหญ่มาจากเฮเซียดที่อาศัยอยู่อย่างน้อยสามร้อยปีก่อนหน้านี้เขาเป็นหลัก อำนาจในตำนานเกี่ยวกับจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง ทั้งไม่สละสลวยของเรื่องราวของโครนัสและความไร้เดียงสาของเรื่องราวของแพนดอร่ามีลักษณะของเขาเป็นครั้งแรกมีความโกลาหลเหวมากมายนับไม่ถ้วนที่ชั่วร้ายเป็นที่มืดทะเลสิ้นเปลืองป่า. คำเหล่านี้เป็นมิลตัน แต่พวกเขาแสดงที่มีความแม่นยำ สิ่งที่ชาวกรีกคิดวางด้านหลังของจุดเริ่มต้นแรกของสิ่งที่ นานก่อนที่พระเจ้าปรากฏในอดีตสลัวทุกเพศทุกวัยไม่ได้นับที่ผ่านมามีเพียงความสับสนรูปร่างแห่งความโกลาหลมากกว่าครุ่นคิดด้วยความมืดทิว ที่ล่าสุด แต่วิธีการที่ไม่มีใครเคยพยายามที่จะอธิบายเด็กสองคนเกิดมาเพื่อความว่างเปล่าไม่มีรูปแบบนี้ กลางคืนเป็นเด็กแห่งความโกลาหลและจึงม่านควันซึ่งเป็นความลึกที่กินลึกตายสถิตอยู่ ในจักรวาลทั้งมีอะไรอื่น; ทั้งหมดเป็นสีดำว่างเปล่าเงียบไม่มีที่สิ้นสุด และจากนั้นก็ประหลาดใจของมหัศจรรย์มาจะผ่าน ในบางวิธีลึกลับสยองขวัญจากนี้ว่างเปล่าไม่มีที่สิ้นสุดที่ดีที่สุดของทุกสิ่งที่เข้ามาเป็น นักเขียนบทละครที่ดีกวีอริการ์ตูนอธิบายมาในคำพูดของตนมักจะยกมา - กลางคืนสีดำปีกเข้าไปในอกของไข่และเป็นฤดูกาลรีดวางไข่ลมเกิดและเป็นฤดูกาลรีดผุดออกมาความรักที่ปรารถนาสำหรับส่องด้วยปีกทอง. จากความมืดและความรักจากความตายเกิดและเกิดการสั่งซื้อและความงามเริ่มที่จะขับไล่ความสับสนตาบอด ความรักสร้างแสงกับสหายของวันที่สดใส. สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปคือการสร้างของโลก แต่นี้ก็เช่นกันไม่มีใครเคยพยายามที่จะอธิบาย มันก็เกิดขึ้น กับการมาถึงของความรักและแสงธรรมชาติมันดูเหมือนว่าโลกนี้ยังควรจะปรากฏขึ้น กวีเฮเซียดกรีกคนแรกที่พยายามที่จะอธิบายว่าสิ่งที่เริ่มเขียนโลกที่สวยงามลุกขึ้นกว้างbosomed เธอที่เป็นฐานที่มั่นคงของทุกสิ่ง และเป็นธรรมโลกครั้งแรกเจาะเต็มไปด้วยดวงดาวสวรรค์เท่ากับตัวเองเพื่อให้ครอบคลุมของเธอในทุกด้านและจะเป็นบ้านตลอดเทพสุข. ในทุกความคิดเกี่ยวกับอดีตที่ผ่านมานี้ไม่มีความแตกต่างได้เป็นยังถูกสร้างขึ้นระหว่างสถานที่และบุคคล โลกเป็นพื้นดินที่เป็นของแข็งยังคลุมเครือบุคลิกภาพอีกด้วย สวรรค์เป็นหลุมฝังศพสีฟ้าสูง แต่ก็ทำหน้าที่ในบางวิธีเป็นมนุษย์จะ กับคนที่บอกเรื่องราวเหล่านี้ทั้งหมดจักรวาลยังมีชีวิตอยู่กับชนิดเดียวกันในชีวิตของพวกเขารู้ว่าในตัวเอง พวกเขาเป็นบุคคลแต่ละคนเพื่อให้พวกเขาเป็นตัวเป็นตนทุกสิ่งที่มีเครื่องหมายที่ชัดเจนของสิ่งมีชีวิตทุกอย่างซึ่งย้ายและเปลี่ยนดินในฤดูหนาวและฤดูร้อน ท้องฟ้าที่มีดาวขยับของตน ทะเลกระสับกระส่ายและอื่น ๆ มันเป็นเพียงตัวตนสลัว: บางสิ่งบางอย่างคลุมเครือและอันยิ่งใหญ่ที่มีการเคลื่อนไหวของมันมาเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงและดังนั้นจึงยังมีชีวิตอยู่. แต่เมื่อพวกเขาบอกว่าการเข้ามาของความรักและความสว่างนิทานต้นถูกตั้งค่าฉากสำหรับการปรากฏตัวของมนุษย์และพวกเขาก็เริ่ม ที่จะเป็นตัวอย่างแม่นยำมากขึ้น พวกเขาให้พลังธรรมชาติรูปทรงที่แตกต่างกัน พวกเขาคิดว่าพวกเขาเป็นสารตั้งต้นของผู้ชายและพวกเขากำหนดให้พวกเขามากขึ้นอย่างชัดเจนว่าเป็นบุคคลกว่าที่พวกเขามีโลกและสวรรค์ พวกเขาพบว่าพวกเขาทำหน้าที่ในลักษณะเป็นสิ่งมีชีวิตมนุษย์ทุกคนได้; เดินตัวอย่างและการรับประทานอาหารในขณะที่โลกและสวรรค์อย่างเห็นได้ชัดไม่ได้ ทั้งสองถูกแยกออก หากพวกเขายังมีชีวิตอยู่ก็คือในทางเฉพาะที่พวกเขาคนเดียว. สัตว์เป็นครั้งแรกที่มีการปรากฏตัวของสิ่งมีชีวิตเป็นเด็กของแม่พระธรณีและพระบิดาสวรรค์ (Gaea และ Ouranos) พวกเขาเป็นมอนสเตอร์ เพียงเท่านี้เราเชื่อว่าโลกที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่อยู่อาศัยขนาดใหญ่โดยสิ่งมีชีวิตแปลก ๆ เพื่อให้ได้ชาวกรีก พวกเขาไม่ได้ แต่คิดว่าพวกเขาเป็นกิ้งก่าขนาดใหญ่และมม็อ ธ แต่เป็นเหมือนคนและยัง unhuman พวกเขามีป่นปี้ที่ครอบงำความแข็งแรงของการเกิดแผ่นดินไหวและพายุเฮอริเคนและภูเขาไฟ [n นิทานเกี่ยวกับพวกเขาพวกเขาไม่ได้ดูเหมือนมีชีวิตอยู่จริงๆ แต่จะอยู่ในโลกที่ยังไม่มีชีวิตการเคลื่อนไหวอย่างมากเพียงของกองกำลังต่อต้านไม่ได้ยกขึ้นภูเขาและตักออกทะเล "ชาวกรีกเห็นได้ชัดว่าบางอย่าง ความรู้สึกเพราะในเรื่องราวของพวกเขาแม้ว่าพวกเขาจะเป็นตัวแทนของสิ่งมีชีวิตเหล่านี้เป็นสิ่งมีชีวิตที่พวกเขาทำให้พวกเขาแตกต่างจากรูปแบบใด ๆ ในชีวิตของคนที่รู้จักกัน. สามของพวกเขา, อสุรกายขนาดใหญ่และแข็งแรงมีแต่ละร้อยมือและห้าสิบหัว. ในสามคนได้รับ ชื่อของไซคลอปส์ (ล้อตา) เพราะแต่ละคนก็มีตาเพียงข้างเดียวอย่างมากเป็นทรงกลมและเป็นใหญ่เป็นล้อในช่วงกลางของหน้าผาก. Cyclopes ที่มากเกินไปมีขนาดยักษ์สูงตระหง่านขึ้นเช่นผาภูเขาอันยิ่งใหญ่และ การทำลายล้างในอำนาจของตน. ที่ผ่านมาไททันส์. มีจำนวนของเหล่านี้และพวกเขาในทางไม่ด้อยกว่าคนอื่น ๆ ในขนาดและความแข็งแรงได้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ทำลายล้างอย่างหมดจด. หลายของพวกเขาแม้กุศล. หนึ่งแน่นอนหลังจาก คนที่ได้รับการสร้างขึ้นช่วยให้พวกเขาจากการถูกทำลาย. มันเป็นธรรมชาติที่จะคิดสร้างสรรค์ที่น่ากลัวเหล่านี้เป็นลูกหลานของแม่ธรณีที่นำออกมาจากส่วนลึกที่มืดของเธอเมื่อโลกยังเป็นเด็ก แต่มันก็เป็นสิ่งที่แปลกมากที่พวกเขายังเป็นเด็กของสวรรค์ แต่นั่นคือสิ่งที่ชาวกรีกกล่าวและพวกเขาทำสวรรค์ออกมาเป็นพ่อที่น่าสงสารมาก เขาเกลียดสิ่งที่มีร้อยห้าสิบมือและหัวถึงแม้ว่าพวกเขาเป็นบุตรชายของเขาและเป็นแต่ละเกิดเขาถูกขังไว้ในสถานที่ลับที่อยู่ในแผ่นดิน Cyclopes และไททันส์ที่เขาทิ้งไว้ที่ขนาดใหญ่ และโลกที่โกรธแค้นการกระทำผิดของเด็กคนอื่น ๆ เธอหันไปพวกเขาจะช่วยให้เธอ เพียงคนเดียวที่เป็นตัวหนาพอไททันโครนัส เขานอนในรอพ่อของเขาและได้รับบาดเจ็บเขาชะมัด ไจแอนต์การแข่งขันที่สี่ของมอนสเตอร์ผุดขึ้นมาจากเลือดของเขา จากเลือดเดียวกันนี้เกินไป Erinyes (คนไฟ) เกิด สำนักงานของพวกเขาที่จะไล่ตามและลงโทษคนบาป พวกเขาถูกเรียกว่า "ผู้ที่เดินในความมืด" และพวกเขาก็น่ากลัวของด้านกับงูบิดสำหรับผมและตาที่ร้องไห้ te.us เลือด มอนสเตอร์อื่น ๆ ในที่สุดก็ถูกขับไล่ออกจากแผ่นดินโลก แต่ไม่ Erinyes ตราบใดที่มีบาปในโลกที่พวกเขาไม่สามารถขับออก. จากนั้นเวลาสำหรับทุกเพศทุกวัยได้บอกเล่า, โครนัสเป็นคนที่เราได้เห็นชาวโรมันเรียกว่าดาวเสาร์เป็นพระเจ้าของจักรวาลที่มีน้องสาวของราชินีของเขานกกระจอกเทศ ( Ops ในลาติน) ในที่สุดหนึ่งในลูกชายของพวกเขาเป็นผู้ปกครองในอนาคตของสวรรค์และโลกที่มีชื่อในภาษากรีกคือซุสและในละตินพฤหัสบดีกบฏต่อพระองค์ เขามีเหตุผลที่ดีที่จะทำเช่นนั้นสำหรับโครนัสได้เรียนรู้ว่าหนึ่งในลูก ๆ ของเขาถูกลิขิตมาสักวันหนึ่งที่จะปลดเขาและเขาคิดว่าจะไปกับชะตากรรมโดยการกลืนกินพวกเขาทันทีที่พวกเขาเกิด แต่เมื่อนกกระจอกเทศเบื่อซุสเด็กที่หกของเธอเธอประสบความสำเร็จในการมีเขาแอบดำเนินการออกไปยังเกาะครีตในขณะที่เธอให้สามีของเธอก้อนหินขนาดใหญ่ห่อผ้าอ้อมเสื้อผ้าที่เขาควรเป็นทารกและกลืนลงตาม ต่อมาเมื่อซุสโตเขาบังคับให้พ่อของเขาด้วยความช่วยเหลือของคุณยายของเขาที่โลกคายมันพร้อมกับลูกห้าคนก่อนหน้านี้และได้รับการตั้งค่าที่ Delphi ที่มหายุคภายหลังเดินทางที่ดีพอซาเนียซโดยใช้ชื่อรายงาน ที่เขาเห็นมันประมาณ 180 AD: "หินขนาดไม่ดีซึ่งพระสงฆ์ของ Delphi เจิมทุกวันด้วยน้ำมัน." มีตามสงครามที่น่ากลัวระหว่างโครนัสช่วยโดยไททันส์พี่ชายของเขากับซุสกับห้าน้องชายและ sisters- ของเขา สงครามที่เกือบอับปางจักรวาล. เสียงที่น่ากลัวทุกข์ทะเลไม่มีที่สิ้นสุด. โลกทั้งพูดเป็นหนทางที่ดี. สวรรค์กว้างสั่นคราง. จากมูลนิธิไกลโอลิมปัท่องใต้โถมไปข้างหน้าของเทพอมตะที่และตัวสั่นยึดสีดำทาร์ทารัสไททันส์ถูกเสียทีส่วนหนึ่งเป็นเพราะซุสได้รับการปล่อยตัวจากคุกของพวกเขามอนสเตอร์ที่ร้อยมือที่ต่อสู้เพื่อเขาด้วยพวกเขาไม่อาจต้านทานอาวุธฟ้าร้องฟ้าผ่าและแผ่นดินไหวและเนื่องจากเป็นหนึ่งในบุตรชายของไททันเพทัสซึ่งมีชื่อเป็นโพรและผู้ที่ชาญฉลาดมากเอาด้านที่มีซุส ซุลงโทษศัตรูของเขาเอาชนะชะมัด พวกเขาถูกล่ามโซ่ขมใต้โลกกว้างโบกมือเท่าด้านล่างแผ่นดินเป็นมากกว่าโลกคือสวรรค์สำหรับแม้แต่เพื่อให้ห่างไกลลงอยู่ทาร์ทารัส. เก้าวันและคืนจะตกทั่งสีบรอนซ์และในโลกเข้าถึงสิบจากสวรรค์และหลังจากนั้นอีกล้มเก้าวันและคืนจะมาถึงทาร์ทารัสหน้าด้านพอใจ. โพร 'พี่ชายของ Atlas ประสบชะตากรรมเลวร้ายยังคง เขาถูกประณามในการแบกบนหลังของเขาตลอดไปความแข็งแรงโหดร้ายของโลกบดและหลุมฝังศพของท้องฟ้า. เมื่อไหล่ของเขาเสาที่ดีที่ถือกันโลกและสวรรค์โหลดไม่ง่ายที่จะเป็นพาหะ. แบริ่งภาระนี้เขายืนอยู่ ตลอดก่อนที่จะเป็นสถานที่ที่มีการห่อในเมฆและความมืดที่กลางคืน และวันเข้ามาใกล้และทักทายอีกคนหนึ่ง บ้านภายในไม่เคยถือทั้งกลางวันและกลางคืน แต่เสมอหนึ่งแยกย้ายเยี่ยมแผ่นดินและอื่น ๆ ที่อยู่ในบ้านที่กำลังรอคอยชมการเดินทางจึงเป็นหนึ่งเดียวกับไกลเห็นแสงสำหรับผู้ที่อยู่ในโลกอื่น ๆ ที่ถือหุ้นในการนอนหลับมือของเธอ น้องชายของตาย. แม้หลังจากที่ไททันส์ที่ถูกบดเอาชนะและซุสเครื่องไม่ได้รับชัยชนะอย่างสมบูรณ์ โลกให้กำเนิดลูกหลานที่ผ่านมาและที่น่ากลัวที่สุดของเธอ, สิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวมากขึ้นกว่าที่ใด ๆ ที่ได้ไปก่อนที่ชื่อของเขาคือฟอน. มอนสเตอร์เผาด้วยร้อยหัว 'ใครลุกขึ้นต่อสู้พระทั้งปวง. ตายผิวปากจากขากรรไกรที่น่ากลัวของเขา , ดวงตาของเขาประกายไฟที่เห็นได้ชัด. แต่ซุสได้ในขณะนี้มีฟ้าร้องและฟ้าผ่า -under การควบคุมของเขาเอง พวกเขาได้กลายเป็นอาวุธที่ใช้โดยไม่มีใคร เขาหลงฟอนลงกับสายฟ้าที่ไม่เคยหลับที่ทันเดอร์ที่มีลมหายใจของเปลวไฟ. เข้าไปในหัวใจของเขามากไฟเผา. ความแข็งแรงของเขาก็กลายเป็นเถ้าถ่าน 'และตอนนี้เขาอยู่สิ่งที่ไร้ประโยชน์โดยAetna ไหนบางครั้งมีระเบิดแม่น้ำสีแดงร้อนการบริโภคที่มีขากรรไกรที่รุนแรงฟิลด์ระดับของซิซิลี. น่ารักด้วยผลไม้และนั่นคือความโกรธของฟอนเดือดขึ้นลูกดอกไฟหายใจของเขายังคงtater พยายามอีกครั้งหนึ่งที่จะขับไล่ซุส: ยักษ์ก่อกบฎ แต่ในเวลานี้พระเจ้าเป็นที่แข็งแกร่งมากและพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ว่าโลกและมนุษย์ถูกสร้างขึ้น

ยกเว้นเรื่องของการลงโทษโพร ' บอก aeschylus ในศตวรรษที่ห้า , ฉันได้นำวัสดุของบทนี้ ส่วนใหญ่มาจากฮีซีเอิดที่อาศัยอยู่อย่างน้อยสามร้อยปีก่อนหน้านี้เขาเป็นหน่วยงานหลักสำหรับ myths เกี่ยวกับจุดเริ่มต้นของทุกสิ่งทั้งการหยาบคายของเรื่องราวของโครนัสและ naivet ) เรื่องราวของแพนโดร่าเป็นลักษณะเฉพาะของเค้า

แรกมันสับสนวุ่นวาย ขุมนรกมากมายกว้างใหญ่
อุกอาจเป็นทะเลมืด ฟุ่มเฟือย ป่า

คำเหล่านี้มิลตัน , แต่พวกเขาแสดงที่แม่นยำสิ่งที่ Greeks คิดวางด้านหลังของต้นแรกของเรื่อง นานก่อนที่พระเจ้าปรากฏในอดีตสลัวไม่ได้นับมานานแล้ว มีเพียงความสับสน วุ่นวาย หมายถึง brooded โดยไม่เสียหาย ความมืด ในที่สุด แต่ทำไมไม่มีใครเคยพยายามอธิบาย เด็กสองคนเกิดความว่างเปล่าไร้รูปร่างนี้ กลางคืนเป็นบุตรของเคออสแล้ว เรบุสซึ่งเป็นระดับความลึกที่หยั่งรู้ความตายสถิต . ในจักรวาลนี้ไม่มีอะไร ทั้งหมดเป็นสีดำ , ว่าง , เงียบ , ไม่มีที่สิ้นสุดแล้วมหัศจรรย์ของมหัศจรรย์เกิดขึ้น ในบางวิธีนี้ลึกลับ , สยองขวัญของตำแหน่งงานว่างมากมายที่ดีที่สุดของทุกสิ่งที่เข้ามาได้ นักเขียนบทละครที่ยิ่งใหญ่ การ์ตูนกวีกันดั้มมาร์คทูว์ อธิบายของที่มาในคำมักจะยกมา : -

สีดำปีกคืน
เข้าสู่อ้อมอกของไข่ และเป็นฤดูที่รีด
วางลมเกิดไข่ และเป็นฤดูที่รีด
ออกมาดีดรัก ปรารถนาส่องแสงกับปีกทอง

จากความมืดและความตาย ความรักเกิดได้ และเกิดการ สั่งซื้อและความงามเริ่มที่จะขับไล่ความสับสนของคนตาบอด ความรักสร้างแสงกับสหายที่สดใสทั้งวัน

สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปคือการสร้างของโลก แต่ก็ไม่มีใครเคยพยายามจะอธิบาย มันแค่เกิดขึ้นกับการมาของ ความรัก และ แสงมันดูธรรมชาติที่โลกควรจะปรากฏขึ้น กวีฮีซีเอิด แรก กรีก ที่พยายามอธิบายว่าสิ่งที่เริ่มเขียน

โลก , สวยงาม , ลุกขึ้น ,
กว้าง bosomed เธอที่เป็นฐานมั่นคง
ของทุกสรรพสิ่ง และโลกที่ยุติธรรมก่อนเจาะ
ฟ้า starry เท่ากับตัวเอง
คลุมของเธอทุกด้านและเป็น
บ้านตลอดไปสำหรับพรเทพ

ทั้งหมดนี้คิดถึงอดีตไม่มีความแตกต่างก็ยังเกิดขึ้นระหว่างสถานที่และบุคคล โลกคือ ดินแข็ง แต่คลับคล้ายคลับคลาบุคลิกด้วย สวรรค์นิรภัยสีฟ้าบนที่สูง แต่มันทำในบางวิธีเป็นมนุษย์จะ คนที่บอกเรื่องราวเหล่านี้ทั้งหมดจักรวาลยังมีชีวิตอยู่กับชนิดเดียวกันของชีวิตที่พวกเขารู้ในตัวเองพวกเขาเป็นบุคคล ดังนั้นพวกเขาสร้างทุกอย่างซึ่งมีเครื่องหมายที่ชัดเจนของชีวิต ทุกอย่างที่ย้ายและเปลี่ยนโลกในฤดูหนาวและฤดูร้อน ท้องฟ้าที่มีดาวขยับกระสับกระส่าย ; ทะเลและ มันเป็นเพียงบุคลาธิษฐานสลัว : บางอย่างที่คลุมเครือและเวิ้งว้าง ซึ่งการเคลื่อนไหวของมันมาเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง และดังนั้นจึง ยังมีชีวิตอยู่

แต่เมื่อพวกเขาบอกที่มาของความรักและอ่อนก่อนเล่านิทานเป็นฉากสำหรับการปรากฏตัวของมนุษยชาติ และพวกเขาก็เริ่มที่จะแสดงเป็นมากขึ้นแน่นอน พวกเขาให้พลังธรรมชาติรูปร่าง ที่แตกต่างกัน พวกเขาคิดว่าพวกเขาเป็นบรรพบุรุษของมนุษย์และพวกเขากำหนดพวกเขาห่างไกลมากขึ้นอย่างชัดเจนเป็นบุคคลมากกว่าที่พวกเขามีโลกและสวรรค์พวกเขาพบว่าพวกเขาทำทุกๆ ทาง เป็นมนุษย์ไม่ ; เดินเช่น และ กิน เป็น สวรรค์ และโลกก็ไม่ได้ เหล่านี้สองชุดแยก ถ้าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ มันเป็นในทางที่แปลกไปเอง

เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะของชีวิต เป็นลูกของแผ่นดินแม่และพ่อบนสวรรค์ ( ไก และ โอรานอส ) พวกมันเป็นสัตว์ประหลาดเราก็เชื่อว่า โลกที่เคยอาศัยอยู่ โดยสิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์ที่แปลก แล้วชาวกรีก พวกเขาไม่ได้ แต่คิดว่ามันเป็นกิ้งก่าขนาดใหญ่ และ แมมมอท แต่ค่อนข้างเหมือนผู้ชาย และยัง นฮิวแมน . พวกเขาได้ทำลายความแข็งแรงของแผ่นดินไหวพายุเฮอริเคนและยุ่งยากและภูเขาไฟ [ n นิทานเกี่ยวกับพวกเขา พวกเขาไม่เหมือนมีชีวิตจริงๆแต่เป็นของโลกที่ยังไม่มีชีวิตเพียงต้านทานแรงมหาศาลของยกภูเขาและตักออกทะเล " กรีกเห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างเช่นความรู้สึก เพราะในเรื่องราวของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาเป็นตัวแทนของสิ่งมีชีวิตเหล่านี้เป็นสิ่งมีชีวิตที่พวกเขาทำให้พวกเขาแตกต่างจากรูปแบบใด ๆ ของชีวิต รู้จักคน

สามของพวกเขา , อย่างน่าเกลียดน่ากลัวที่ใหญ่และแข็งแรงได้แต่ละร้อยมือ หัว ห้าสิบ สามคนได้รับชื่อของไซคลอปส์ ( ล้อตา ) เพราะแต่ละคน มีเพียงหนึ่งขนาดใหญ่ดวงตา กลมและใหญ่เท่าล้ออยู่กลางหน้าผาก และ 4 . ด้วย , ยักษ์ , ใหญ่เหมือนภูเขาอันสวยงามและทำลายล้างอำนาจของพวกเขา สุดท้ายก็ ไททันส์