Basic Facts About Black-Footed Ferr

Basic Facts About Black-Footed Ferrets
The endangered black-footed ferret is a member of the weasel family. It is the only ferret native to North America—the domestic ferret is a different species of European origin. Black-footed ferrets once numbered in the tens of thousands, but were brought to the brink of extinction by the 1960s. Although still endangered, they are starting to make a comeback, and Defenders of Wildlife is pleased to be helping achieve this remarkable wildlife success story.


The black-footed ferret has a tan body with black legs and feet, a black tip on the tail and a black mask. The ferret has short legs with large front paws and claws developed for digging. Its large skull and strong jaw and teeth are adapted for eating meat.


Diet
Prairie dogs make up more than 90% of the black-footed ferret's diet. A ferret may eat more than 100 prairie dogs in one year. Black-footed ferrets are also known to eat ground squirrels, small rodents, rabbits and birds.
A healthy population of black-footed ferrets requires very large prairie dog colonies. Scientists estimate that more than 10,000 acres of prairie dog colonies are required. Results from the various reintroduction sites indicate that it may actually take more than 20,000 acres per reintroduction site for the species to thrive in the wild.


Population
Black-footed ferrets once numbered in the tens of thousands, but exotic diseases and widespread destruction of their habitat in the 1900s brought them to the brink of extinction. By 1986, only 18 remained. Today, the ferrets are making a comeback, with approximately 500 black-footed ferrets in the wild and another 300 living in captive breeding facilities as of 2013.


Range & Habitat
Black-footed ferrets once lived on black-tailed prairie dog colonies across the Great Plains, from southern Canada to northern Mexico, and on white-tailed and Gunnison’s prairie dog colonies across the Intermountain West. By 1986, they were completely gone from the wild. As of 2013, black-footed ferrets have been reintroduced to 20 locations within their former range in eight U.S. states, Canada and Mexico.


Behavior
Black-footed ferrets spend about 90 percent of their time underground, where they eat, sleep and raise their young in prairie dog burrows. They are nocturnal, and leave their burrows at night to hunt prairie dogs.


Reproduction
Kits are born blind and helpless and stay below ground until they are about two months old. At this age, the female begins to take her young on hunting forays and separates the kits into different burrows. By October, the young are completely independent and will disperse to their own territories.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้อเท็จจริงพื้นฐานเกี่ยวกับสีดำ– Footed มิงค์เฟอร์เร็ต footed –ดำพันธุ์เป็นสมาชิกของครอบครัวเพียงพอน เป็นเฟอร์เร็ตเท่าพื้นเมืองทวีปอเมริกาเหนือ — เฟอร์เร็ตประเทศเป็นสายพันธุ์ที่แตกต่างกันของยุโรป ดำ– footed มิงค์ครั้งลำดับเลขในหมื่น แต่มาการสูญพันธุ์ โดย 1960 แม้ว่ายัง สัตว์ เขาจะเริ่มต้นให้กลับมา และผู้พิทักษ์สัตว์ป่ามีความยินดีที่จะสามารถช่วยให้บรรลุสำเร็จนี้สัตว์ป่าที่โดดเด่นการดำ– footed เฟอร์เร็ตมีร่างกายสีดำขา และเท้า ปลายสีดำบนหางและหน้ากากสีดำน้ำตาล เฟอร์เร็ตมีขาตั้ง มีขนาดใหญ่ที่ด้านหน้าเท้าและเล็บที่พัฒนาในการขุด สำหรับการกินเนื้อของกะโหลกศีรษะที่ใหญ่ และขากรรไกรที่แข็งแรง และฟันได้รับประทานอาหารสุนัขทุ่งหญ้าที่ทำขึ้นมากกว่า 90% ของอาหารของดำ– footed เฟอร์เร็ต เฟอร์เร็ตอาจกินสุนัขทุ่งหญ้ามากกว่า 100 ในหนึ่งปี ดำ– footed มิงค์จะยังรู้จักกินกระรอกดิน หนูขนาดเล็ก กระต่าย และนกดำ– footed มิงค์ประชากรสุขภาพดีต้องการอาณานิคมสุนัขทุ่งหญ้าขนาดใหญ่มาก นักวิทยาศาสตร์ประเมินว่า กว่า 10,000 ไร่ของอาณานิคมสุนัขทุ่งหญ้าจะต้อง ผลจากไซต์คืนระบุจริงจะมากกว่า 20,000 ไร่ต่อคืนไซต์สำหรับสายพันธุ์ที่จะเจริญเติบโตในป่าประชากรดำ– footed มิงค์ลำดับเลขในหมื่นครั้ง แต่โรคและทำลายอย่างกว้างขวางของอยู่ของภาพกลายมาพวกเขาจะสูญพันธุ์ โดย 1986, 18 เท่านั้นยังคง วันนี้ มิงค์มีการกลับมา มีประมาณ 500 สีดำ– footed มิงค์ในป่า และอีก 300 ชีวิตเชลยพันธุ์ในปี 2013ช่วงและอยู่อาศัยดำ– footed มิงค์อาศัยอาณานิคมหางดำสุนัขทุ่งหญ้าในราบดี จากประเทศแคนาดาเม็กซิโกตอนเหนือ และ หางขาวและอาณานิคมสุนัขทุ่งหญ้าของกุนนิสันทั่วตะวันตก Intermountain โดย 1986 พวกเขาก็ได้ไปจากป่าอย่างสมบูรณ์ ปี 2013 ดำ– footed มิงค์มีการผลิตใหม่ใน 20 สาขาภายในช่วงอดีตในแปดสหรัฐอเมริกา แคนาดาและเม็กซิโกลักษณะการทำงานดำ– footed มิงค์ใช้ประมาณ 90 เปอร์เซ็นต์ของเวลารถไฟใต้ดิน ที่กิน นอน และยกของหนุ่มในโพรงสุนัขทุ่งหญ้า พวกเขาจะกิน และออกจากโพรงในเวลากลางคืนการล่าสุนัขทุ่งหญ้าการทำซ้ำชุดเกิดมากำพร้า และคนตาบอด และอยู่ใต้ดินจนกว่าจะอายุประมาณสองเดือน ในยุคนี้ หญิงเริ่มใช้หนุ่มของเธอในการล่าสัตว์เมื่อ และแยกออกชุดที่เป็นโพรงต่าง ๆ โดยตุลาคม หนุ่มสาวมีอิสระอย่างสมบูรณ์ และจะกระจายไปยังดินแดนของตนเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับเท้าดำพังพอน
อันตรายคุ้ยเขี่ยเท้าดำเป็นสมาชิกของครอบครัวอีเห็น มันเป็นเพียงคุ้ยเขี่ยพื้นเมืองในทวีปอเมริกาเหนือที่คุ้ยเขี่ยประเทศเป็นสายพันธุ์ที่แตกต่างกันของแหล่งกำเนิดในยุโรป พังพอนเท้าดำครั้งเดียวเลขในหลายหมื่น แต่ถูกนำตัวไปที่ขอบของการสูญเสียโดยปี 1960 แต่ยังคงอันตรายพวกเขาจะเริ่มกลับมาและป้อมปราการของสัตว์ป่ามีความยินดีที่จะช่วยให้บรรลุเรื่องราวความสำเร็จของสัตว์ป่าที่น่าทึ่งนี้. คุ้ยเขี่ยเท้าดำมีร่างกายสีน้ำตาลขาสีดำและเท้าดำปลายหางและ หน้ากากสีดำ คุ้ยเขี่ยมีขาสั้น ๆ ที่มีอุ้งเท้าหน้าขนาดใหญ่และกรงเล็บที่พัฒนาขึ้นสำหรับการขุด กะโหลกศีรษะมีขนาดใหญ่และขากรรไกรและฟันแข็งแรงจะเหมาะสำหรับการรับประทานเนื้อสัตว์. อาหารสุนัขป่าทำขึ้นมากกว่า 90% ของอาหารที่คุ้ยเขี่ยเท้าดำของ คุ้ยเขี่ยอาจกินมากกว่า 100 สุนัขป่าในหนึ่งปี พังพอนเท้าดำนอกจากนี้ยังเป็นที่รู้จักกันที่จะกินกระรอกดินหนูเล็กกระต่ายและนก. ประชากรมีสุขภาพดีของพังพอนเท้าดำต้องอาณานิคมท้องทุ่งหมาขนาดใหญ่มาก นักวิทยาศาสตร์คาดว่ากว่า 10,000 ไร่ของอาณานิคมท้องทุ่งหมาจะต้อง ผลการค้นหาจากเว็บไซต์ประกอบต่าง ๆ แสดงให้เห็นว่าจริง ๆ แล้วมันอาจจะใช้เวลามากกว่า 20,000 ไร่ต่อเว็บไซต์ประกอบสำหรับสายพันธุ์ที่จะเจริญเติบโตในป่า. ประชากรพังพอนเท้าดำหมายเลขหนึ่งครั้งในหลายหมื่น แต่โรคที่แปลกใหม่และการทำลายล้างอย่างกว้างขวางของที่อยู่อาศัยของพวกเขา ในปี 1900 นำพวกเขาไปที่ขอบของการสูญเสีย โดยปี 1986 เพียง 18 ยังคงอยู่ วันนี้พังพอนจะทำให้การกลับมามีประมาณ 500 พังพอนเท้าดำในป่าและอีก 300 คนอาศัยอยู่ในสถานที่เพาะพันธุ์เชลยเป็นปี 2013 ช่วงที่อยู่อาศัยและพังพอนเท้าดำเคยอาศัยอยู่ในวัน Black-tailed ทุ่งหญ้าอาณานิคมสุนัขข้ามมหาราช เพลนจากทางใต้ของประเทศแคนาดาเพื่อภาคเหนือของเม็กซิโกและขาวนกและนิสันของอาณานิคมท้องทุ่งหมาข้าม Intermountain ตะวันตก โดยปี 1986 พวกเขาก็หายไปอย่างสมบูรณ์จากป่า ในฐานะที่เป็นของปี 2013 พังพอนเท้าดำได้รับการแนะนำให้ 20 สถานที่อยู่ในช่วงอดีตของพวกเขาในรอบแปดรัฐของสหรัฐอเมริกาแคนาดาและเม็กซิโก. พฤติกรรมพังพอนเท้าดำใช้จ่ายประมาณร้อยละ 90 ของเวลาของพวกเขาใต้ดินที่พวกเขากินนอนและยกพวกเขายังเด็ก ในท้องทุ่งหมาโพรง พวกเขาจะออกหากินเวลากลางคืนและออกจากโพรงของพวกเขาในเวลากลางคืนเพื่อล่าสุนัขป่า. สืบพันธุ์ชุดจะเกิดตาบอดและทำอะไรไม่ถูกและอยู่ใต้พื้นดินจนกว่าพวกเขาจะอายุประมาณสองเดือน ในวัยนี้หญิงเริ่มที่จะพาเธอหนุ่มจู่โจมล่าสัตว์และการแยกชุดเข้าไปในโพรงที่แตกต่างกัน เดือนตุลาคมหนุ่มสาวมีความเป็นอิสระอย่างสมบูรณ์และจะแยกย้ายกันไปในดินแดนของตัวเอง