Chapter 0: Be that as it may, that

Chapter 0: Be that as it may, that room continues to enact its unending every day[edit]

The wind was tapping against the window. With the sea nearby and the lack of tall buildings in the area, the wind continued blowing against the building without dying out.
The sound attracted my attention as I reflexively looked outside the window.
The trees with dropping leaves trembled and clouds of dust floated in the dry wind. The scattered passers-by rose up their colors and sporadic passers-by had the collars of their coats stretched up and their shoulders ducked in as they walked.
Winter had finally made its way to this school as well. Even though the same season was supposed to have come last year, I never knew how cold this blowing wind was.
Mingled in the noise of the wind were several voices.
“See, it’s like super dry right now right? So when Yumiko brought in a small humidifier, it was really puffing during class. And like recently, the USJ… USA? Or whatever, can give you electricity. You know, that thing!”
Yuigahama would mix in body and hand gestures while casually moving her body as she energetically talked. Yukinoshita would look at her with a smile and nod responsively to her.
“I see. That must be convenient.”
Yukinoshita normally wasn’t the talkative type, so a short response like that wasn’t anything out of the ordinary. But that smile was something I just couldn’t look directly at.
I slowly removed my gaze from the floor. Ahead of me were Yuigahama’s feet which turned in my direction.
“I know right! So I thought maybe we could get one for the room. Right, Hikki? …Hikki?”
It was likely her entire body was facing my way. Yuigahama asked me again, prompting me for a reply. Because I was absorbed in my own thoughts, my response was slightly late. To fill up that gap, after I intentionally let out a resigned sigh, I answered.
“…I’m listening. It’s USB. Why do we need to get electricity from an American place like that?”
“Ah, that’s it!”
Yuigahama clapped her hands and answered. And without waiting for neither my or Yukinoshita’s response, she quickly continued.
“Cellphones nowadays can be charged by connecting to that USB thing or whatever, it’s like super convenient, see~. And like recently, my battery tends to die out really fast too!”
Yuigahama continued the conversation and after that, she jumped to a topic about the new cellphone models.
Thanks to that, the conversation carried on without so much as a pause. However, only her words had continuity as the topic and the things that should have been at the heart of those words didn’t.
But was it because of the trees that peeked in from outside of the window, shaken by the freezing wind that I thought it looked like a drift ice from afar? If I took one step off the right path, it felt like I would sink deep into the depths.
Although the room didn’t have a calendar, I didn’t need to check to see what the date was. Checking the date slightly resembled counting down the remaining years of your life.
We were already halfway into December. Just a little over two weeks and it would be the New Year. This year was going to end.
Everything would end and you wouldn’t be able to take them back to those days.
As you gazed at the setting sun, you also became conscious of the year coming to an end.
Of course, the sun had set up until now and the year had gone by in the same way. If you asked if the sun of today was different from the sun of yesterday, the answer would be no. In the end, they were really the same thing. It’s just that only the conscious of those who looked at it had changed.
I, no, us. We most certainly had noticed what was remaining there and that’s why even the commonplace setting sun was something we had feelings of sentiment for.
But in the flowing of time, this room was the only place where time was frozen.
Ever since the student council election, not a single thing had changed as we spent time in this room. As we continued with conversations that felt out of place which could only be called emptiness and the time we spent was as if we were walking on thin ice.
“I was just thinking how cold it is, but that reminds me of something else. Like how it’s almost Christmas and all…”
Yuigahama once again diverged into another topic.
Both I and Yukinoshita participated in the conversation with hollow answers like “it’s cold”, “it sure has gotten cold”, “tomorrow’s going to be even colder”. But noticing that it wasn’t going any further than that, Yuigahama energetically pitched forward.
“Ah! Why don’t we ask Hiratsuka-sensei to add something like a stove to the room!?”
“I think that might be a little difficult.”
Yukinoshita wasn’t perturbed in the least by Yuigahama’s vigor as she gently showed a strained smiled.
“In that person’s case, I’m sure she’d want a reward for herself first.”
Then again, I got the feeling she’d prioritize making a present herself for someone instead. Someone take her already, seriously.
When both of us responded dispiritedly, Yuigahama became disheartened as well.
“I see… I guess so.”
Yuigahama’s shoulders dropped slightly with a look of dejection.
Was it like the feeling where a chain of downward slopes had ended?
Both I and Yukinoshita were originally the quiet types so there weren’t any topics we could casually bring up. That’s why, lately, Yuigahama had been the one leading most of the conversations.
Usually, all the topics were primarily casual and harmless ones. They were rather intricate ways to kill time.
I thought Yuigahama had gotten better than before at looking for ways to prolong a conversation.
No, that might be a bit wrong.
It was probably before she had joined the Service Club that she was good at this. It was her ability that she had cultivated to this day, the ability to read the mood, fill up the silence, and to superficially smooth over things as if it was nothing.
This may have been similar to how I would open a book only to not read it.
The lines of sentences and the time continued. Ignoring things while mingling in the conversation, I casually looked at the clock.
If today went the same way as the few days before, then it was almost about time for Yukinoshita to suggest going home.
As if everyone had perceived that, Yuigahama looked up at the sky from the window.
“It’s gotten pretty dark, huh?”
“…I suppose so. Shall we call it a day?”
With Yuigahama’s words as a signal, Yukinoshita closed her book and placed it in her bag. Both of us did the same, making the preparations to go home, and stood up.
As soon as the light was switched, the room was instantly shrouded in darkness. We left the room and ahead of us was the continuing darkness. We walked wordlessly down the hallway submerged in silence and made it outside from the front entrance.
The sun had already set and leaking from the school building were unreliable, flickering lights. The afterglow didn’t illuminate past the shadow of the school building either. The side which we were standing on was already submerged in the dark of the night.
“Okay, I’ll be taking the bus!”
“Yeah.”
As I responded to Yuigahama who loudly proclaimed as she raised her hand, I turned in the direction of the bike parking area. And the remaining one, Yukinoshita, watched us off and said her parting words.
“Yes, good bye.”
Because of the dark, I couldn’t see her face very well. However, it was probably that smile she was making. Yukinoshita quietly readjusted her bag and straightened out the muffler at her collar. That calm demeanor of hers gave off the image that she didn’t look any different from before.
“See you.”
When I answered with a short reply, I averted my eyes from Yukinoshita and hurried for the bike area.
But no matter how hard I tried to not look, that expression of hers would float right back in my head and wouldn’t disappear.
That smile that had not changed since that day.
I strongly pedaled away on my bike to drive that away.
You get used to it, you act friendly, and you become a shell of your former self.
Eventually, this situation called every day would get packaged and be sent to the depths of your memories and you undoubtedly would try to justify calling it a memory.
Time was the medicine to everything or so they say.
But that was wrong. Time was nothing but a slow inducing poison. It was something meant to end things and get you to give up on things, slowly eroding away the things of the past.
As I flew to downtown with my bike, the illumination that decorated all the houses caught my eye. As Yuigahama said, Christmas was almost here.
Back when I was smaller, I recognized it only as a day where I could receive the presents that I wanted. Well, it was something like a lesser version of a birthday.
However, that was different now. I was no longer a small child and there weren’t any presents prepared.
Above all else.
All the things I wished for and wanted, I no longer have them.
And surely enough, I wasn’t even allowed to desire anything.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 0: ให้ว่ามันอาจ ยังดำเนินการไม่รู้จักจบทุกวัน [แก้ไข]ลมถูกเคาะกับหน้าต่าง ใกล้ทะเลและไม่มีอาคารสูงในพื้นที่ ลมยังคงพัดโดยไม่ตายออกจากอาคารเสียงดึงดูดความสนใจของฉันขณะที่ฉันมองนอกหน้าต่าง reflexivelyต้นไม้กับปล่อยใบ trembled และเมฆฝุ่นลอยลมแห้ง Passers-by กระจายลุกขึ้นสีของพวกเขา และ passers-by มีมีโคลลาร์ของเสื้อตัวยืดขึ้น และหัวเราะต่อไหล่ของพวกเขาในขณะที่เดินหนาวได้ในที่สุดทำทางโรงเรียนนี้เป็นอย่างดี แม้ว่าในฤดูกาลเดียวกันควรมีมาปีที่แล้ว ฉันไม่เคยรู้ว่าเย็น นี้ลมพัดได้สำราญในเสียงของลมได้หลายเสียง"เห็น มันมีเช่นซุปแห้งตอนขวา ดังนั้น เมื่อนำ Yumiko ใน humidifier เล็ก มันถูกจริง ๆ puffing ในชั้นเรียน และชอบ USJ เพิ่ง ... สหรัฐอเมริกา หรืออะไรก็ตาม สามารถให้ไฟฟ้า คุณทราบ สิ่งนั้น"Yuigahama จะผสมในรูปแบบลายเส้นที่ร่างกายและมือขณะตั้งใจย้ายร่างกายของเธอ ตามที่เธอพูดคุยหรบ ๆ Yukinoshita จะมองเธอ ด้วยรอยยิ้ม และพยักหน้า responsively เธอ"อืมม ที่ต้องได้สะดวก"Yukinoshita ไม่ได้แบบช่างพูด ปกติดังนั้นคำตอบสั้น ๆ เช่นนั้นไม่ได้อะไรผิดปกติ แต่รอยยิ้มนั้นเป็นสิ่งที่ฉันเพียงแค่ไม่สามารถดูได้โดยตรงที่ฉันช้าออกสายตาของฉันจากชั้น ล่วงหน้าของฉันได้เท้าของ Yuigahama ซึ่งเปิดในทิศทางของฉัน"ฉันรู้ขวา ดังนั้นฉันคิดว่า บางที เราอาจได้รับหนึ่งในห้องพัก ขวา Hikki …Hikki "แนวโน้มกายของเธอถูกหันวิธีของฉันได้ Yuigahama ถามฉันอีก พร้อมท์ฉันสำหรับคำตอบ เพราะผมดูดซึมในความคิดของตัวเอง การตอบสนองของฉันมีปลายเล็กน้อย ผมตอบให้เต็มช่องว่างนั้น หลังจากที่ฉันตั้งใจให้ออกแยกกันดำรง“…ฉันกำลังฟัง USB ได้ ทำไมต้องรับไฟฟ้าจากอเมริกันเป็นเช่นนั้น""อา ใช่"Yuigahama ปรบมือเพื่อเรียกมือของเธอ และตอบ และโดย ไม่รอไม่ของฉัน หรือการตอบสนองของ Yukinoshita เธออย่างรวดเร็วเนื่องจากการ" Cellphones ในปัจจุบันสามารถเรียกการเชื่อมต่อกับ USB สิ่งนั้นหรืออะไรก็ตาม มันก็เหมือนดูเยี่ยม ~ และเมื่อเร็ว ๆ นี้ เช่นแบตเตอรี่ของฉันมีแนวโน้มตายออกจริง ๆ เร็วเกินไป"Yuigahama ต่อการสนทนา และหลังจากนั้น เธอเพิ่มขึ้นไปยังหัวข้อเกี่ยวกับโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ขอบคุณ ที่การสนทนาดำเนินบนไม่มากดังนั้นที่หยุดชั่วคราว อย่างไรก็ตาม เท่านั้นคำพูดของหล่อนมีความต่อเนื่องเป็นหัวข้อ และสิ่งที่ควรได้รับหัวใจของคำเหล่านั้น ไม่ได้แต่ที่ เพราะต้นไม้ที่ peeked ในจากนอกหน้าต่าง เขย่าลมเย็นช่ำที่ฉันคิดว่า มันเหมือนน้ำแข็งดริฟท์จากระยะไกล ถ้าผมเอาหนึ่งขั้นตอนปิดเส้นทางขวา รู้สึกเหมือนฉันจะจมลึกเข้าไปในความลึกแม้ว่าห้องพักไม่มีปฏิทิน ฉันไม่จำเป็นต้องตรวจสอบดูวันที่ถูก ตรวจสอบวันเล็กน้อยคล้ายกับการนับปีที่เหลือของชีวิตของคุณเราไม่ได้อยู่ตรงกลางในเดือนธันวาคม เพียงเล็กน้อยกว่า 2 สัปดาห์และจะเป็นปีใหม่ ปีนี้กำลังจะสิ้นสุดทุกอย่างจะจบ และคุณจะไม่สามารถนำพวกเขากลับไปนั้นตามที่คุณจ้องไปที่ดวงอาทิตย์ตั้ง คุณยังกลายเป็นสติปีมาสิ้นสุดแน่นอน ดวงอาทิตย์มีตั้งจนถึงปัจจุบัน และปีที่แล้วโดยวิธีการเดียวกัน ถ้าคุณถามถ้าดวงอาทิตย์วันนี้แตกต่างจากแสงอาทิตย์ที่เมื่อวานนี้ จะได้คำตอบไม่ ในสุด พวกเขาจริง ๆ เหมือนกัน ก็เพียงแค่ใส่ใจคนที่มองมันก็เปลี่ยนฉัน ไม่ เรา เรานอนได้สังเกตเห็นสิ่งคงเหลือมี และที่ว่าทำไมแม้แต่ดวงอาทิตย์ตั้งเป็นธรรมดาเป็นสิ่งที่เรามีความรู้สึกของความเชื่อมั่นในการแต่ในการไหลของเวลา ห้องนี้เดียวที่เวลาถูกแช่แข็งนับตั้งแต่การเลือกตั้งสภานักเรียน ไม่มีสิ่งได้เปลี่ยนเนื่องจากเราใช้เวลาในห้องนี้ เราต่อกับบทสนทนาที่รู้สึกออกจากสถาน ที่ไม่สามารถเรียกได้เท่าเปล่าและเวลาเราใช้ได้เหมือนเรากำลังเดินบนน้ำแข็งบาง ๆ"ผมเพียงคิดว่า เย็นเป็น แต่ที่ให้นึกถึงของสิ่งนี้ เช่นไรเป็นคริสต์มาสเกือบทั้งหมด..."Yuigahama diverged ครั้งในหัวข้ออื่นทั้งฉันและ Yukinoshita เข้าร่วมในการสนทนากับคำตอบกลวงเช่น "มันเป็นเย็น" "มันแน่ใจว่ามีอากาศเย็น" "วันพรุ่งนี้ของไปจะยิ่งหนาว" แต่สังเกตเห็นว่า มันไม่ได้ไปใด ๆ มากไปกว่านั้น Yuigahama หรบ ๆ ขึ้นไปข้างหน้า"อา ทำไมไม่ขอฮิอาจารย์เพื่อเพิ่มบางสิ่งบางอย่างเช่นเตาห้อง?""ผมคิดว่า อาจจะยากเล็กน้อย"Yukinoshita ไม่ได้ perturbed อย่างโดยแข็งของ Yuigahama เป็นเธอเบา ๆ แสดงความเครียดยิ้ม"ในกรณีของบุคคลนั้น ฉันแน่ใจว่า เธอต้องการรางวัลสำหรับตัวเองก่อน"อีก ผมรู้สึกเธอจะสำคัญทำปัจจุบันตัวเองหาคนแทน คนใช้เธอแล้ว อย่างจริงจังเมื่อเราทั้งสองตอบรับ dispiritedly, Yuigahama กลายเป็น disheartened เช่น"ฉันเห็น... ผมคิดว่า ให้"ไหล่ของ Yuigahama ลดลงเล็กน้อยกับตา dejectionมาเช่นความรู้สึกที่ห่วงโซ่ของลาดลงได้สิ้นสุดลงหรือไม่ฉันและ Yukinoshita ก็แบบเงียบสงบเพื่อไม่มีหัวข้อใด ๆ เราตั้งใจไม่สามารถนำขึ้น เป็นเหตุ เมื่อเร็ว ๆ นี้ Yuigahama ได้นำหนึ่งส่วนใหญ่ของการสนทนามักจะ หัวข้อทั้งหมดได้เป็นคนที่ไม่เป็นทางการ และไม่เป็นอันตราย พวกวิธีค่อนข้างซับซ้อนการฆ่าเวลาคิดว่า Yuigahama มีอากาศดีกว่าก่อนที่มองหาวิธีการยืดอายุการสนทนาไม่ ที่อาจผิดพลาดเล็กน้อยมันก็คงก่อนเธอได้เข้าร่วมคลับบริการว่า เธอมีดีที่นี้ ความสามารถของเธอที่เธอมี cultivated ถึงวันนี้ สามารถอ่านอารมณ์ เต็มความเงียบ และเผิน ๆ นวลผ่านสิ่งที่ว่าก็ไม่ ได้นี้อาจได้คล้ายกับว่าผมจะเปิดหนังสืออ่านไม่บรรทัดของประโยคและเวลาอย่างต่อเนื่อง ละเว้นสิ่งขณะมั่วสุมในการสนทนา ฉันตั้งใจมองที่นาฬิกาถ้าวันนี้ไปเหมือนสองสามวันก่อน แล้วก็เกือบเกี่ยวกับเวลาสำหรับ Yukinoshita แนะนำไปที่บ้านถ้าทุกคนได้รับรู้ว่า Yuigahama มองขึ้นท้องฟ้าจากหน้าต่าง"มันเป็นอากาศสวยเข้ม ฮะ"“…ฉันคิดว่า นั้น จะเราเรียกว่าวัน"มีคำของ Yuigahama เป็นสัญญาณ Yukinoshita ปิดจองเธอ และใส่ในกระเป๋าของเธอ เราทั้งสองไม่เหมือนกัน ทำให้เตรียมไปหน้าแรก และลุกขึ้นยืนเป็นไฟสลับ ห้องพักถูกป่าไม้ในที่มืดได้ทันที เราออกจากห้องพัก และก่อนเราถูกความมืดต่อเนื่อง เราเดิน wordlessly ลงเสียงพูดจมอยู่ในความเงียบ และทำให้มันนอกจากทางเข้าด้านหน้าดวงอาทิตย์มีเซ็ต และรั่วไหลจากอาคารโรงเรียนได้อย่างไม่น่าเชื่อถือ ไฟกระพริบ Afterglow ที่ไม่ส่องผ่านเงาของอาคารทั้งเรียน ด้านซึ่งเราก็ยืนอยู่บนถูกน้ำท่วมแล้วในความมืดของยามค่ำคืน"เอาล่ะ ฉันจะได้รับรถ""ใช่"ขณะที่ฉันตอบสนอง Yuigahama ที่ดังประกาศเธอยกมือของเธอ ฉันเปิดในทิศทางของจักรยานที่จอดรถ และที่เหลือได้ Yukinoshita ดูเราออก และกล่าวคำอวยของเธอ"ใช่ ลาก่อน"เนื่องจากความมืด ฉันไม่สามารถเห็นใบหน้าของเธอดี อย่างไรก็ตาม ก็คงยิ้มที่เธอได้ทำการ Yukinoshita readjusted กระเป๋าของเธออย่างเงียบ ๆ และ straightened ออก muffler ที่คอของเธอ กิริยาท่าทางที่สงบของเธอให้ปิดรูปที่เธอไม่มีลักษณะใด ๆ ที่แตกต่างจากก่อน"พบกัน"เมื่อฉันตอบ ด้วยคำตอบสั้น ๆ ฉัน averted ตาจาก Yukinoshita และรีบสำหรับตั้งจักรยานแต่ไม่ว่าฉันพยายามไม่ดู ที่ของเธอจะลอยกลับมาในหัวของฉัน และจะไม่หายไปการยิ้มที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่วันที่ฉันขอ pedaled ไปบนจักรยานของฉันไปที่เก็บคุณได้ใช้มัน คุณดำเนินเดินทางสะดวก และคุณกลายเป็นเปลือกของตนเองอดีตในที่สุด สถานการณ์นี้เรียกว่าทุกวันจะได้รับการบรรจุ และส่งไปยังส่วนลึกของความทรงจำของคุณ และคุณไม่ต้องสงสัยจะพยายามให้เรียกมันว่าเป็นหน่วยความจำยาทุกคำ หรือมาก ว่าแต่ที่ผิด เวลามีอะไรแต่ช้า inducing พิษ มันเป็นสิ่งที่หมายถึง การสิ้นสุดกิจกรรม และได้รับคุณสามารถให้ค่าในสิ่ง ช้ากัดเซาะไปสิ่งของผ่านมาเป็นผมบินไปในเมืองกับจักรยานของฉัน ไฟส่องสว่างที่ตกแต่งบ้านทั้งหมดจับตาของฉัน เป็น Yuigahama กล่าวว่า คริสต์มาสได้เกือบที่นี่กลับเมื่อเล็ก ฉันรู้จักมันเป็นวันที่ฉันไม่สามารถรับการแสดงที่ฉันต้องการเท่านั้น ดี มันเป็นบางอย่างเช่นวันเกิดรุ่นน้อยกว่าอย่างไรก็ตาม ที่ได้แตกต่างกันตอนนี้ ผมไม่มีเด็กเล็ก และไม่มีการแสดงที่เตรียมเหนือสิ่งอื่นทุกสิ่งที่ฉันปรารถนาสำหรับ และต้อง ไม่มีพวกเขาและก็พอ ฉันไม่ได้รับอนุญาตแม้ปรารถนาอะไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 0 : อาจเป็นอย่างนั้น ห้องนั้นยังคงตราของมันไม่มีที่สิ้นสุดทุกวัน [ แก้ไข ]

สายลมกระทบหน้าต่าง กับทะเลและการขาดของอาคารสูงในพื้นที่ ลมยังคงพัดกับอาคารโดยไม่ตาย .
เสียงดึงดูดความสนใจของฉันที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง
ต้นไม้ที่มีใบก็ลดลงและเมฆฝุ่นลอยตามลมให้แห้ง กระจัดกระจาย ผู้คนลุกขึ้นของพวกเขาสีและเป็นระยะ ๆ ผู้คนมีปกเสื้อของพวกเขาขยายและไหล่ของพวกเขาดำน้ำในขณะที่พวกเขาเดิน .
ฤดูหนาวก็ได้มาโรงเรียนนี้เช่นกัน แม้ว่าฤดูกาลเดียวกันต้องมาเมื่อปีที่แล้วผมไม่เคยรู้ว่าเย็นนี้ลมพัด .
ประสมในเสียงลมเสียงหลาย .
" เห็นมันชอบแห้งตอนนี้ใช่มั้ย ? ดังนั้นเมื่อยูมิโกะมาเล็กน้อย ความชื้นมันก็พองตัวในชั้นเรียน และเมื่อเร็วๆนี้ usj . . . อเมริกา หรืออะไรก็ตาม สามารถให้กระแสไฟฟ้า คุณรู้สิ่งที่ ! "
ยูอิกาฮามะจะผสมในร่างกายและท่าทางมือในขณะที่ตั้งใจขยับร่างกายของเธอขณะที่เธอขะมักเขม้นพูด yukinoshita จะมองเธอด้วยรอยยิ้มและพยักหน้า หน้าที่เธอ .
" ผมเห็น ที่ต้องสะดวก "
yukinoshita ปกติไม่ใช่คนช่างพูด จึงตอบรับสั้น ๆแบบนี้ไม่ได้อะไรออกจากสามัญ แต่รอยยิ้มนั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่สามารถดูได้โดยตรงใน .
ผมค่อยๆ ถอนสายตาจากพื้น ข้างหน้าฉันมีเท้าของยูอิกาฮามะซึ่งเปิดในทิศทางของฉัน .
" ผมรู้ว่าใช่ ฉันคิดว่าบางทีเราอาจจะได้รับหนึ่งสำหรับห้อง ใช่ hikki ? . . . . . . . hikki ? " มันเป็นโอกาสของเธอ
ทั้งกายหันมาทางข้า ยูอิกาฮามะถามฉันอีกครั้ง แจ้งผมตอบกลับ เพราะถูกดูดซึมในความคิดของตัวเอง , การตอบสนองของฉันคือสายนิดหน่อย เติมช่องว่างหลังจากที่ฉันจงใจปล่อยออกมาลาออก เฮ้อ ฉันตอบ .
" . . . . . . . ฉันกำลังฟังอยู่ มันเป็น USB ทำไมเราต้องรับไฟฟ้าจากสถานที่ที่ชาวอเมริกันแบบนั้น ? "
" อ๊ะ นั่นมัน ! "
ยูอิกาฮามะตบมือให้เธอและตอบ และโดยไม่ต้องรอเหมือนกัน หรือ yukinoshita ตอบสนองเธอได้อย่างรวดเร็วอย่างต่อเนื่อง .
" มือถือในปัจจุบันสามารถเรียกเก็บเงินโดยการเชื่อมต่อกับ USB หรืออะไรก็ตามมันเหมือนซูเปอร์สะดวก เห็น ~ และเมื่อเร็ว ๆนี้ , แบตเตอรี่ของฉันมีแนวโน้มที่จะตายเร็วจริงๆด้วย "
ยูอิกาฮามะอย่างต่อเนื่อง การสนทนา และหลังจากนั้น เธอก็กระโดดไปยังหัวข้อเกี่ยวกับโมเดลมือถือใหม่ .
ขอบคุณที่การสนทนาดำเนินการโดยไม่ต้องมากเป็นพอ อย่างไรก็ตามเพียงคำพูดของเธอ มีความต่อเนื่องและเป็นหัวข้อที่ควรได้รับที่เป็นหัวใจของคำเหล่านั้นไม่ได้
แต่เป็นเพราะต้นไม้ที่แอบมองจากด้านนอกของหน้าต่างสั่นไหวด้วยลมเย็นที่ฉันคิดว่ามันเหมือนน้ำแข็งลอยมาจากที่ไกลๆ ถ้าฉันก้าวออกจากเส้นทางที่ถูกต้อง ฉันรู้สึกเหมือนจะจมลึกลงไปในระดับความลึก .
ถึงแม้ว่าห้องจะไม่มีปฏิทิน , ฉันไม่ต้องการที่จะตรวจสอบเพื่อดูสิ่งที่อาจเป็น ตรวจสอบวันที่เล็กน้อยเหมือนนับถอยหลังเวลาที่เหลือของชีวิตของคุณ .
เราแล้วครึ่งหนึ่งลงในเดือนธันวาคม เพียงเล็กน้อยกว่า 2 สัปดาห์ และ มัน จะ ปี ใหม่ ปีนี้ก็กำลังจะจบ .
ทุกอย่างจะสิ้นสุดและคุณจะไม่สามารถที่จะนำพวกเขากลับไปวันนั้น
เมื่อคุณจ้องมองดวงอาทิตย์ คุณยังกลายเป็นจิตสำนึกของปีมาสิ้นสุด .
แน่นอน ดวงอาทิตย์มีการตั้งค่าจนตอนนี้ปีล่วงไปในทางเดียวกัน ถ้าคุณถามว่าดวงของวันนี้ แตกต่างจากดวงอาทิตย์ของเมื่อวาน คำตอบคงไม่ ในที่สุด พวกเขาก็เหมือนกัน มันก็แค่เพียงจิตสำนึกของคนที่มองมันเปลี่ยนไปแล้ว
ฉัน ไม่ เราเราแน่ใจว่าได้สังเกตเห็นอะไรอยู่ตรงนั้น และนั่นคือเหตุผลที่แม้แต่ธรรมดาพระอาทิตย์ เป็นสิ่งที่เรามีความรู้สึกของความเชื่อมั่น .
แต่ในการไหลของเวลา นี้เป็นเพียงสถานที่ซึ่งเวลาหยุดนิ่ง
ตั้งแต่สภานักเรียนเลือกตั้ง ไม่ใช่สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไป เช่น เราใช้เวลา ในห้องนี้เรายังคงมีการสนทนาที่รู้สึกออกจากสถานที่ซึ่งอาจจะถูกเรียกว่าว่างเปล่า และเวลาที่เราใช้ เช่น ถ้าเรากำลังเดินบนแผ่นน้ำแข็งบาง ๆ .
" ฉันกำลังคิดว่าทำไมมันหนาว แต่ที่ทำให้ผมนึกถึงอะไรบางอย่าง ยังไงมันก็เกือบคริสต์มาส และ . . . . . . . "
ยูอิกาฮามะอีกครั้งที่แยกออกเป็นหัวข้ออื่น .
ทั้งผมและ yukinoshita มีส่วนร่วมในการสนทนากับคำตอบที่กลวงเหมือน " หนาว " , " แน่ใจว่ามีอากาศหนาว " , " พรุ่งนี้จะหนาวกว่าเดิมอีก " แต่สังเกตว่ามันไม่ไปเพิ่มเติมใด ๆที่มากกว่า , ยูอิกาฮามะเป็นเกลียวแหลมไปข้างหน้า .
" อ๊ะ ! ทำไมเราไม่ขอร้อง ฮิราซึกะ อาจารย์เพิ่มบางอย่าง เช่น เตาที่ห้อง ! ? "
" ฉันคิดว่าอาจจะยากหน่อย "
.yukinoshita ไม่ได้ไม่สบายใจในอย่างน้อยโดยยูอิกาฮามะเป็นพลังที่เธอเบา ๆให้ตึงยิ้ม .
" ในกรณีนั้น ฉันมั่นใจว่าเธอคงอยากให้รางวัลสำหรับตัวเอง . "
อีกแล้ว ฉันรู้สึกว่า เธอจะให้ความสำคัญการทำของขวัญเองสําหรับใครบางคนแทน ใครพาเธอไปแล้วจริงๆ เมื่อเราทั้งสองตอบอย่างท้อแท้
,
กลายเป็นท้อแท้ยูอิกาฮามะเช่นกัน" ผมเห็น . . . . . . . ฉันก็ว่างั้น "
ยูอิกาฮามะไหล่ลดลงเล็กน้อยด้วยสายตาแห่งความผิดหวัง มันเหมือนความรู้สึกที่
โซ่ลงลาดได้สิ้นสุดลง
ทั้งผมและ yukinoshita เดิมประเภทที่เงียบมาก ไม่มีหัวข้อที่เราตั้งใจนำขึ้น ทำไม ช่วงนี้ ยูอิกาฮามะมีคนนำมากที่สุดของการสนทนา .
โดยปกติหัวข้อทั้งหมดเป็นหลักสบายและไม่เป็นอันตรายที่สุด พวกเขาเป็นวิธีที่ซับซ้อนมากกว่าที่จะฆ่าเวลา .
ฉันคิดว่ายูอิกาฮามะก็เริ่มดีขึ้นกว่าแต่ก่อนที่มองหาวิธีที่จะยืดเวลาการสนทนา .
ไม่ นั่นอาจจะผิดนิดหน่อย
น่าจะเป็นก่อนที่เธอได้เข้าร่วมสโมสรบริการว่าเธอเก่งเรื่องนี้ มันคือความสามารถที่เธอมีวันนี้ ในการอ่านอารมณ์เติมความเงียบและเรียบกว่าสิ่งเผินๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น .
นี้อาจคล้ายกับว่าผมจะเปิดจองเท่านั้น ไม่ต้องอ่านมัน .
เส้นของประโยคและเวลาต่อเนื่อง ไม่สนใจสิ่งที่ในขณะที่คลุกคลีในวงสนทนา ผมก็มองที่นาฬิกา .
ถ้าวันนี้ได้ไปแบบเดียวกับไม่กี่วันก่อนแล้วมันก็เกือบจะถึงเวลาที่ yukinoshita แนะนำให้กลับบ้าน ถ้าทุกคนมีการรับรู้
ที่ยูอิกาฮามะมองท้องฟ้าจากหน้าต่าง .
" มันเริ่มมืดแล้ว สวยใช่มั้ย ? "
" . . . . . . . ฉันก็ว่างั้น เราจะบอกในวันนี้ "
กับยูอิกาฮามะก็เป็นสัญญาณ yukinoshita ปิดหนังสือและวางไว้ในกระเป๋าเธอ เราทั้งคู่ก็เหมือนกัน ต้องเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน และลุกขึ้นยืน
ทันทีที่ไฟเปิด ห้องจึงปกคลุมไปด้วยความมืด เราออกจากห้องไปก่อนเราก็ต่อความมืด เราเดินได้แต่ลงทางเดินจมอยู่ในความเงียบ และทำให้มัน นอกจากด้านหน้าทางเข้า
ดวงอาทิตย์ได้ตั้งค่าและการรั่วไหลจากอาคารโรงเรียนที่ไม่น่าเชื่อถือ , ไฟกระพริบ .โดยสายัณห์ไม่ได้เปล่งผ่านเงาของอาคารโรงเรียนเหมือนกัน ฝั่งที่เรายืนอยู่ก็จมลงไปในความมืดของคืน .
" โอเค ผมจะรับรถ "

" ใช่ " ผมตอบยูอิกาฮามะใครประกาศเสียงดังขณะที่เธอยกมือ ผมหันไปในทิศทางของจักรยานบริเวณที่จอดรถ . และอีกหนึ่ง yukinoshita , ,ดูเราออก และบอกว่าเธอแยกคำ .
" ค่ะ ลาก่อนค่ะ " .
เพราะมืดมาก ฉันมองไม่เห็นใบหน้าของเธอได้เป็นอย่างดี อย่างไรก็ตาม มันอาจเป็นรอยยิ้มที่เธอทำ yukinoshita ค่อยๆปรับกระเป๋าของเธอและตรงออกท่อไอเสียที่ปกเสื้อของเธอ ที่สงบ ท่าทางของเธอให้ปิดรูปที่เธอดูไม่แตกต่างไปจากก่อน

" เห็นคุณ”เมื่อฉันตอบตอบสั้นๆ ฉันเบนสายตาจาก yukinoshita รีบร้อนสำหรับพื้นที่จักรยาน .
แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามไม่มองท่าทางของเธอจะลอยกลับมาในหัวของฉันและจะไม่หายไป .
รอยยิ้มที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงตั้งแต่วัน .
ผมขอเร่งเท่าไหร่ไปบนจักรยานของฉันขับรถออกไป .
คุณได้รับใช้มัน ทำตัวเป็นมิตรคุณปิดกั้นตัวเอง .
ในที่สุด สถานการณ์นี้ เรียกว่า ทุกๆ วันจะได้รับแพคเกจและถูกส่งไปในส่วนลึกของความทรงจำ ของคุณและคุณไม่ต้องสงสัยจะลองปรับการเรียกมัน ความทรงจำ คือ ยาทุกอย่าง

หรือเพื่อให้พวกเขากล่าวว่า แต่มันผิด เวลาที่ไม่มีอะไร แต่ค่อยๆ กระตุ้นพิษมันเป็นสิ่งที่ตั้งใจให้เรื่องจบและได้รับคุณที่จะให้ขึ้นบนสิ่งที่ค่อยๆกัดเซาะไปสิ่งที่ผ่านมา .
เป็นผมบินตัวเมืองกับจักรยานของฉัน , ไฟส่องสว่างที่ตกแต่งบ้านทั้งหมดติดตาของฉัน เป็นยูอิกาฮามะบอกว่า คริสต์มาสเป็นเกือบที่นี่ .
ย้อนกลับไปเมื่อฉันยังเล็ก ฉันรับรู้ มันเป็นวันที่ผมได้รับของขวัญที่ฉันต้องการ อืมมันเป็นอะไรที่เหมือนรุ่นเล็กของวันเกิด .
แต่มันแตกต่างจากตอนนี้ ผมไม่ได้เป็นเด็กเล็กๆ และไม่มีของขวัญที่เตรียมไว้

อื่นข้างต้นทั้งหมด ทุกอย่างที่ฉันต้องการและต้องการ ผมไม่มีพวกเขา .
และแน่นอนว่าพอ ผมไม่ได้รับอนุญาต
ปรารถนาอะไร