Non-adherence to prescribed medicat

Non-adherence to prescribed medication regimens is not uncommon. Even the first patient treated with lithium remained compliant for only 6 month (Cade, 1949). For example, the positive feelings experienced during certain times in manic episodes may render some individuals reluctant to adhere to medication that reduces these highs. Alternatively, they may refuse to believe that stressor exists and try to behave as though it is not real. The prospect of indefinite treatment probably contributes to the high rate of non-compliance found among patient receiving drug treatment. In an early study, Soares, Stintzing, Jackson, and Skoldin (1997) piloted the effects of a simple education package on outpatients with bipolar disorder. The primary goals were to determine whether education would lead to changes in engagement with pharmaco therapy and use of inpatient psychiatric service. Their results indicated that little evidence of changes to medication adherence was found as a result of this intervention. As bipolar disorder is a complex illness, the effectiveness of any treatment programme would probably depend largely on its ability to target selective problems in specific phases of the illness (Jones, 2004).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่ติดการ regimens ยาไม่ใช่เรื่องแปลก แม้ผู้ป่วยแรกรับกับลิเทียมยังคงมาตรฐานเพียง 6 เดือน (Cade, 1949) ตัวอย่าง ความรู้สึกบวกประสบการณ์ในช่วงเวลาหนึ่ง ๆ ในตอนคลั่งไคล้อาจทำให้บางคนหวงแหนยึดติดยาที่ลดหน้าเหล่านี้ หรือ พวกเขาอาจปฏิเสธที่จะเชื่อว่า stressor อยู่ และพยายามทำเหมือนว่าไม่จริง โน้มของการรักษาไม่จำกัดคงจัดสรรอัตราสูงไม่ปฏิบัติพบในผู้ป่วยได้รับยารักษา ในช่วงการศึกษา Soares, Stintzing, Jackson และ Skoldin (1997) piloted ผลของแพคเกจการศึกษาเรื่องการ outpatients กับโรค bipolar เป้าหมายหลักเพื่อ กำหนดว่า การศึกษาจะนำการเปลี่ยนแปลงกับ pharmaco บำบัดและการใช้บริการทางจิตเวชของห้องคลอดได้ ผลลัพธ์บ่งชี้ว่า หลักฐานเล็ก ๆ น้อย ๆ ของการเปลี่ยนแปลงการติดยาพบจากการแทรกแซงนี้ โรค bipolar เป็น โรคที่ซับซ้อน ประสิทธิผลของโปรแกรมการรักษาจะคงขึ้นอยู่กับความสามารถในการกำหนดเป้าหมายการเลือกปัญหาในบางระยะของโรค (Jones, 2004) ส่วนใหญ่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่ร่วมมือในการใช้ยาตามที่กำหนดก็ไม่แปลก แม้ผู้ป่วยรายแรกที่รักษาด้วยลิเธียมยังคงสอดคล้องเพียง 6 เดือน (เคด, 1949) ตัวอย่างเช่นความรู้สึกที่ดีที่มีประสบการณ์ในบางช่วงเวลาในตอนคลั่งไคล้อาจทำให้บางคนไม่เต็มใจที่จะยึดมั่นในการใช้ยาที่ช่วยลดความคิดฟุ้งซ่านเหล่านี้ อีกทางเลือกหนึ่งที่พวกเขาอาจปฏิเสธที่จะเชื่อว่าแรงกดดันที่มีอยู่และพยายามที่จะทำตัวเป็นแม้ว่ามันจะไม่จริง โอกาสของการรักษาไม่แน่นอนอาจจะก่อให้เกิดอัตราที่สูงของการไม่ปฏิบัติตามพบในผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาด้วยยา ในการศึกษาต้น Soares, Stintzing แจ็คสันและ Skoldin (1997) คนขับผลกระทบของแพคเกจการศึกษาง่ายในผู้ป่วยนอกที่มีโรคสองขั้ว เป้าหมายหลักคือเพื่อตรวจสอบว่าการศึกษาจะนำไปสู่​​การเปลี่ยนแปลงในการมีส่วนร่วมกับการรักษาด้วย Pharmaco และการใช้บริการผู้ป่วยจิตเวช ผลของพวกเขาแสดงให้เห็นว่าหลักฐานของการเปลี่ยนแปลงการรับประทานยาอย่างสม่ำเสมอก็พบว่าเป็นผลมาจากการแทรกแซงนี้ ในฐานะที่เป็นโรคสองขั้วเป็นโรคที่ซับซ้อนประสิทธิผลของโปรแกรมการรักษาใด ๆ อาจจะขึ้นอยู่กับความสามารถในการกำหนดเป้​​าหมายปัญหาการคัดเลือกในขั้นตอนที่เฉพาะเจาะจงของการเจ็บป่วย (โจนส์, 2004)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่ยึดมั่นในการรักษาที่ไม่พิสดาร แม้ผู้ป่วยรายแรกที่ได้รับมาตรฐานสำหรับ 6 เดือนเท่านั้นยังคงลิเทียม ( เคด 1949 ) ตัวอย่างเช่น ความรู้สึกในเชิงบวกที่มีประสบการณ์ในบางครั้งอาจทำให้บางคนอิดออดตอน manic ยาที่ลดการยึดติดสูงเหล่านี้ อีกวิธีหนึ่งคือพวกเขาอาจไม่เชื่อว่า แรงกระตุ้นมีอยู่และพยายามทำเหมือนมันไม่จริง โอกาสของไม่แน่นอน การรักษาอาจจะมีส่วนช่วยให้อัตราที่สูงของผู้ป่วยที่ได้รับยาตามสั่งพบระหว่างการรักษา ในการศึกษาแรก Soares stintzing , แจ็คสัน , และ skoldin ( 1997 ) ผลกระทบของการแพคเกจการศึกษาง่ายแก่ผู้ป่วยนอกโรค Bipolar .เป้าหมายหลักคือ เพื่อตรวจสอบว่า การศึกษาจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงใน pharmaco หมั้นกับการบำบัดและการใช้บริการจิตเวชผู้ป่วยใน . ผลของพวกเขาแสดงหลักฐานของการเปลี่ยนแปลงการใช้ยาตามเกณฑ์การรักษาพบว่าผลการทดลองนี้ เป็นโรค Bipolar เป็นโรคที่ซับซ้อนประสิทธิผลของการรักษาใด ๆ โปรแกรมจะขึ้นอยู่มากในความสามารถในการเลือกเป้าหมาย ปัญหาในขั้นตอนที่เฉพาะเจาะจงของการเจ็บป่วย ( Jones , 2004 ) .