I had this brought home to me last

I had this brought home to me last summer when we were driving across Maine and stopped for coffee on Route 1 in one of those endless zones of shopping malls, motels, gas stations, and fast food places that sprout everywhere these days. I noticed there was a bookstore across the street, so I decided to skip coffee and pop over. I needed a particular book for some work I was doing and anyway I figured this would give my wife a chance to spend some important quality time with four restive, overheated children.
Although the bookshop was no more than seventy or eighty feet away, I discovered that there was no way to get there on foot. There was a traffic outlet for cars, but no provision for pedestrians, and no way to cross on foot without dodging over six lanes of swiftly moving traffic. In the end, I had to get in our car and drive across. There was simply no other way. At the time it seemed ridiculous and exasperating, but afterward I realized that I was possibly the only person ever even to have entertained the notion of negotiating that intersection on foot.
The fact is, we not only don't walk anywhere anymore in this country, we won't walk anywhere, and woe to anyone who tries to make us, as a town here in New Hampshire called Laconia discovered to its cost. A few years ago, Laconia spent $5 million pedestrianizing its downtown, to make it a pleasant shopping environment. Esthetically it was a triumph -- urban planners came from all over the country to coo and take photos -- but commercially it was a disaster. Forced to walk one whole block from a parking lot, shoppers abandoned downtown Laconia for suburban malls.
In 1994, Laconia dug up its pretty brick paving, took away the benches, tubs of geraniums, and decorative trees, and put the street back to the way it had been in the first place. Now people can park right in front of the stores again, and downtown Laconia thrives anew.
And if that isn't sad, I don't know what is.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีบ้านนี้นำฉันฤดูร้อนครั้งสุดท้ายเมื่อเราได้ขับรถข้ามเมน และหยุดสำหรับกาแฟ 1 กระบวนการผลิตในเขตสิ้นสุดของห้างสรรพสินค้า โมเต็ล สถานีบริการ และสถานอาหารที่สมในการงอกทุกวันเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่ง ผมสังเกตเห็นมีร้านหนังสือตรงข้าม ดังนั้นฉันตัดสินใจจะข้ามกาแฟ และป๊อปผ่าน การจองเฉพาะบางงานที่ผมทำ และต่อไป ฉันคิดนี้จะให้ภรรยาของฉันมีโอกาสที่จะใช้เวลาคุณภาพที่สำคัญกับสี่ตาร์ ร้อนเกินไปแม้การ bookshop ไม่มากกว่าเจ็ดสิบ หรือแปดสิบฟุต ผมพบว่า มันมีวิธีการเดินเท้า มีเต้าเสียบจราจรสำหรับรถยนต์ แต่ความคนเดินเท้า และวิธีการเดินเท้าข้ามไม่กะล่อนหกเลนจราจรที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ในสุด ได้รับรถและไดรฟ์ใน มีเพียงไม่มีทาง ในขณะดูเหมือนไร้สาระ และไม่แดก แต่หลังจากนั้นฉันรู้ว่า ผมอาจจะคนเดียวเคยแม้จะมีความบันเทิงของการเจรจาต่อรองที่แยกเท้าความจริงนั้น เราจะไม่เดินทุกอีกในประเทศนี้ เราจะไม่เดินทุก และ Laconia ค้นพบทุนเรียกว่าฉิบหายใครก็ตามที่พยายามจะทำให้เรา เป็นเมืองที่นี่ในนิวแฮมป์เชียร์ ปีที่ผ่าน Laconia ใช้ $5 ล้าน pedestrianizing ดาวน์ทาวน์ของ เพื่อให้มีความสุขค้า Esthetically มันเป็นชัยชนะ- ผู้วางแผนเมืองมาจากทั่วประเทศที่จะขัน และถ่ายภาพ - แต่ในเชิงพาณิชย์ก็ภัยพิบัติ บังคับให้เดินทั้งบล็อกหนึ่งจอด นักช้อปทิ้งดาวน์ทาวน์ Laconia สำหรับห้างสรรพสินค้าชานเมืองในปี 1994, Laconia ขุดหาของอิฐสวยปู เอาไปม้านั่ง อ่างอาบน้ำของเจอเรเนี่ยมและ ตกแต่งต้นไม้ และถนนกลับไปวิธีได้ในสถานที่แรก ตอนนี้คนสามารถจอดขวาหน้าร้านอีกครั้ง และเมือง Laconia ปลูกสร้างนั้นใหม่และถ้าที่ไม่ใช่เศร้า ฉันไม่รู้ว่าคืออะไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเคยมาที่บ้านนี้กับผมในช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมาเมื่อเรากำลังขับรถข้ามรัฐเมนและหยุดสำหรับกาแฟบนเส้นทางที่ 1 ในหนึ่งในโซนที่ไม่มีที่สิ้นสุดบรรดาห้างสรรพสินค้าบ้านพักสถานีบริการน้ำมันและสถานที่อาหารจานด่วนที่กล้าทุกวันนี้ ผมสังเกตเห็นมีร้านหนังสือข้ามถนนดังนั้นฉันตัดสินใจที่จะข้ามกาแฟและป๊อปมากกว่า ผมจำเป็นต้องมีหนังสือโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการทำงานบางอย่างที่ฉันทำและอยู่ดีฉันคิดนี้จะให้ภรรยาของผมมีโอกาสที่จะใช้เวลาที่มีคุณภาพที่สำคัญบางอย่างกับหงุดหงิดเด็กตื่นเต้นมากเกินไปสี่.
แม้ว่าร้านหนังสือได้ไม่เกินเจ็ดสิบหรือสิบฟุตห่างผมค้นพบ ว่ามีวิธีที่จะได้มีการเดินเท้าไม่มี มีเต้าเสียบจราจรสำหรับรถยนต์ แต่บทบัญญัติสำหรับคนเดินเท้าและไม่มีทางที่จะข้ามการเดินเท้าโดยไม่ต้องหลบกว่าหกเลนอย่างรวดเร็วของการจราจรเคลื่อนย้ายไม่ได้ ในท้ายที่สุดผมต้องได้รับในรถของเราและขับรถข้าม นอกจากนั้นก็ไม่มีทางอื่น ในขณะที่ดูเหมือนว่ามันไร้สาระและทำให้โกรธ แต่หลังจากนั้นฉันตระหนักว่าฉันอาจจะเป็นเพียงคนเดียวที่เคยแม้จะมีความบันเทิงความคิดของการเจรจาต่อรองที่จุดตัดด้วยการเดินเท้า.
ความจริงก็คือเราไม่เพียง แต่ไม่ได้เดินทุกที่อีกต่อไปในประเทศนี้ เราจะไม่เดินไปได้ทุกที่และความฉิบหายให้กับทุกคนที่พยายามที่จะทำให้เราเป็นเมืองที่นี่ใน New Hampshire เรียกว่าลาโคเนียพบว่าค่าใช้จ่ายของ ไม่กี่ปีที่ผ่านมาใช้เวลา Laconia $ 5 ล้าน pedestrianizing ย่านใจกลางเมืองเพื่อให้สภาพแวดล้อมที่ช้อปปิ้งสบาย esthetically มันเป็นชัยชนะ - นักผังเมืองมาจากทั่วประเทศเพื่อ COO และถ่ายภาพ - แต่ในเชิงพาณิชย์มันเป็นภัยพิบัติ บังคับให้เดินหนึ่งบล็อกทั้งจากที่จอดรถผู้ซื้อที่ถูกทิ้งร้างย่านใจกลางเมืองลาโคเนียสำหรับห้างสรรพสินค้าชานเมือง.
ในปี 1994 ลาโคเนียขุดขึ้นมาปูอิฐสวยเอาไปม้านั่ง, อ่างของ Geraniums และต้นไม้ตกแต่งและใส่สถานที่กลับไปที่ วิธีที่จะได้รับในสถานที่แรก ตอนนี้ผู้คนสามารถจอดอยู่ด้านหน้าของร้านค้าอีกครั้งและเมืองลาโคเนียปลูกสร้างใหม่.
และถ้าเกิดว่าไม่เศร้าผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เป็น