Anita A Deodhar, President, TNAI, g

Anita A Deodhar, President, TNAI, gives an overview on the future of nursing in India and recommends several measures to improve the current scenario in nursing

In ancient India, the medical care was provided only by doctors and physicians. Though Sushruta, the father of medicine had mentioned about nursing while describing few essential qualities of nurses, there has been no mention about female nurses in India till the Mughal period. Nursing in India started and developed only after invasion by the British. The first nursing training school was sanctioned by the British government during 1854 in Madras in the lying-in hospitals. Initially, a two-years’ course for nurses training was started at St Mary’s hospital at Tantaran in Punjab. The recommendations of Bhor Committee (1943-46) acted as the foundation for development of nursing services in India. In post-independence period, various committees were formed to study the position/ situation of nursing profession in the country. Various changes were brought from time to time in education and service system as well as in the rules and regulations.

Trained Nurses of India (TNAI) was formed in the year 1908 and the Indian Nursing Council (INC) was established in the year 1947, which thereafter upgraded the basic educational qualification requirement for candidates desiring to undergo nursing education. In the past, nursing profession was considered to be an occupation for Hindu widows and/or deserted women as a self-supporting measure. Women from the Christian community undertaking the nursing profession were more in number than the women from other communities, since, as a profession, nursing did not have a proper status in the eyes of society.

After establishment of the INC, most of the states in India established their State Nursing Councils (SNC). The SNCs were responsible for maintaining the standard and uniformity in nursing education. Main function of SNCs was to conduct examinations and the registration of qualified nurses to permit them to practice. Those days courses in Auxiliary Nurse Midwife (ANM), (one year and six months) and General Nursing and Midwifery (GNM) (three years and six months) were mainly conducted. BSc and MSc Nursing courses were introduced subsequently and very few colleges were conducting these programmes. Now many universities are even facilitating M Phil and Ph.D programmes successfully and the achievers of these qualifications are holding the highest positions in nursing all over India. Periodic revision of all these programmes is
being done from time to time, to improve the educational standard.

It was noticed that there is great disparity between the available and required number of nurses as per the population and the set INC norms in the nurse/ patient ratio. Shortage of nursing personnel, between 1980-1990s, might have been due to migration of trained nurses to overseas countries, especially in the Gulf countries for higher salary and perks. Nursing profession, being entirely job-oriented, there is great demand for qualified nurses all over the India. Since many corporate hospitals are being established and any more avenues like medical tourism, home nursing, industrial nursing etc. are available to better qualified and efficient nursing personnel. Number of men entering this female dominated profession have been increasing in the last few years. It is a clear indication of increased demand for nurses.

Standard of education and code of ethics is regulated by the INC and SNC. The colleges and universities do play an important role in maintaining quality and standard of education. TNAI, along with other associations in specialised nursing fields and unions, provide collective professional identity to contribute to development of nursing profession. They play a major role in collective advocacy and safeguard welfare of nurses. Legal provisions and government control over the nursing practice ensures good and conducive working environment. All these combined efforts from different institutions would play an effective role in establishing professional status and autonomy in nursing.

However, in reality, nursing and midwifery profession is not honoured as an autonomous body in spite of the fact that they are fully developed, qualitatively and quantitatively. The services rendered by them to ailing patients do not receive proper recognition from other health professionals in the medical field and even by the society at large. They are not accepted as leaders or administrators in their own fields without assigning any justifiable reason for such lack of recognition for the nursing profession.

In the years to come, many changes are expected even in the National Health Policy regarding funding, education, specialisation, creation of a permanent nursing cadre, better salary structure etc. With respect to women’s empowerment the nurses are already empowered and they only need freedom to use their powers. There is a great need for the society to recognise the rights and responsibilities of nurses and midwives and therefore they should insist for having only qualified nurses whereever they get admitted for medical treatment.

It is necessary that managements of government and public sector hospitals should think on the lines of administrators of corporate hospitals and improve working and image of health services, including efficient patient care rendered in the public hospitals. One way of improving health services in the public sector is to maintain the INC prescribed nurse:patient ratio (1:3), at least to some extent in certain departments to give better service. If that is adopted by government hospitals, it would help the government-managed hospitals to gain public confidence.

Adoption of NABH accreditation shall certainly improve the quality of nursing care, which will be more patient-oriented even in public sector and government hospitals. Proper and controlled use of information technology is playing wonderful role in raising their performance standard.

In future, the concept of a ‘nursing practitioner’ and research in nursing, need to be encouraged more along with evidence-based nursing practice.

All these changes shall definitely give appropriate respect and position to nurses in the society, but would also bring financial stability to this noble profession of nursing

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อนิตา A Deodhar ประธาน TNAI ให้ภาพในอนาคตของพยาบาลในอินเดีย และแนะนำมาตรการหลายอย่างเพื่อปรับปรุงสถานการณ์ปัจจุบันในการพยาบาลในอินเดียโบราณ การดูแลทางการแพทย์ได้รับเฉพาะจากแพทย์และแพทย์ แม้ว่า Sushruta พ่อของยาได้กล่าวเกี่ยวกับพยาบาลขณะอธิบายคุณภาพไม่จำเป็นของพยาบาล มีการพูดถึงไม่เกี่ยวกับพยาบาลหญิงในอินเดียจนถึงระยะเวลา Mughal พยาบาลในอินเดียเริ่มต้น และพัฒนาหลังจากการรุกรานโดยชาวอังกฤษ โรงเรียนฝึกอบรมพยาบาลแรกที่อนุมัติ โดยรัฐบาลอังกฤษในช่วง 1854 ในมาดราสในโรงพยาบาล lying-in เริ่มแรก เป็นสองปีของหลักสูตรการพยาบาลฝึกอบรมเริ่มต้นที่โรงพยาบาลเซนต์แมรี่ที่ Tantaran ในปัญจาบ คำแนะนำของคณะกรรมการ Bhor (1943-46) ได้ปฏิบัติเป็นรากฐานสำหรับการพัฒนาของพยาบาลในอินเดีย ในระยะหลังเอกราช คณะได้ก่อตั้งขึ้นเพื่อศึกษาตำแหน่ง / สถานการณ์ของพยาบาลวิชาชีพในประเทศ เปลี่ยนแปลงต่าง ๆ ได้นำเวลาในการศึกษาและระบบบริการเช่นในกฎและข้อบังคับTrained Nurses of India (TNAI) was formed in the year 1908 and the Indian Nursing Council (INC) was established in the year 1947, which thereafter upgraded the basic educational qualification requirement for candidates desiring to undergo nursing education. In the past, nursing profession was considered to be an occupation for Hindu widows and/or deserted women as a self-supporting measure. Women from the Christian community undertaking the nursing profession were more in number than the women from other communities, since, as a profession, nursing did not have a proper status in the eyes of society.After establishment of the INC, most of the states in India established their State Nursing Councils (SNC). The SNCs were responsible for maintaining the standard and uniformity in nursing education. Main function of SNCs was to conduct examinations and the registration of qualified nurses to permit them to practice. Those days courses in Auxiliary Nurse Midwife (ANM), (one year and six months) and General Nursing and Midwifery (GNM) (three years and six months) were mainly conducted. BSc and MSc Nursing courses were introduced subsequently and very few colleges were conducting these programmes. Now many universities are even facilitating M Phil and Ph.D programmes successfully and the achievers of these qualifications are holding the highest positions in nursing all over India. Periodic revision of all these programmes isbeing done from time to time, to improve the educational standard.

It was noticed that there is great disparity between the available and required number of nurses as per the population and the set INC norms in the nurse/ patient ratio. Shortage of nursing personnel, between 1980-1990s, might have been due to migration of trained nurses to overseas countries, especially in the Gulf countries for higher salary and perks. Nursing profession, being entirely job-oriented, there is great demand for qualified nurses all over the India. Since many corporate hospitals are being established and any more avenues like medical tourism, home nursing, industrial nursing etc. are available to better qualified and efficient nursing personnel. Number of men entering this female dominated profession have been increasing in the last few years. It is a clear indication of increased demand for nurses.

Standard of education and code of ethics is regulated by the INC and SNC. The colleges and universities do play an important role in maintaining quality and standard of education. TNAI, along with other associations in specialised nursing fields and unions, provide collective professional identity to contribute to development of nursing profession. They play a major role in collective advocacy and safeguard welfare of nurses. Legal provisions and government control over the nursing practice ensures good and conducive working environment. All these combined efforts from different institutions would play an effective role in establishing professional status and autonomy in nursing.

However, in reality, nursing and midwifery profession is not honoured as an autonomous body in spite of the fact that they are fully developed, qualitatively and quantitatively. The services rendered by them to ailing patients do not receive proper recognition from other health professionals in the medical field and even by the society at large. They are not accepted as leaders or administrators in their own fields without assigning any justifiable reason for such lack of recognition for the nursing profession.

In the years to come, many changes are expected even in the National Health Policy regarding funding, education, specialisation, creation of a permanent nursing cadre, better salary structure etc. With respect to women’s empowerment the nurses are already empowered and they only need freedom to use their powers. There is a great need for the society to recognise the rights and responsibilities of nurses and midwives and therefore they should insist for having only qualified nurses whereever they get admitted for medical treatment.

It is necessary that managements of government and public sector hospitals should think on the lines of administrators of corporate hospitals and improve working and image of health services, including efficient patient care rendered in the public hospitals. One way of improving health services in the public sector is to maintain the INC prescribed nurse:patient ratio (1:3), at least to some extent in certain departments to give better service. If that is adopted by government hospitals, it would help the government-managed hospitals to gain public confidence.

Adoption of NABH accreditation shall certainly improve the quality of nursing care, which will be more patient-oriented even in public sector and government hospitals. Proper and controlled use of information technology is playing wonderful role in raising their performance standard.

In future, the concept of a ‘nursing practitioner’ and research in nursing, need to be encouraged more along with evidence-based nursing practice.

All these changes shall definitely give appropriate respect and position to nurses in the society, but would also bring financial stability to this noble profession of nursing

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แอนนิต้า Deodhar ประธาน TNAI ให้ภาพรวมเกี่ยวกับอนาคตของพยาบาลในประเทศอินเดียและแนะนำมาตรการหลายอย่างที่จะปรับปรุงสถานการณ์ปัจจุบันในการพยาบาลในอินเดียโบราณที่ได้รับการดูแลทางการแพทย์ที่ให้เฉพาะโดยแพทย์และแพทย์ แม้ว่า Sushruta พ่อของยาได้กล่าวถึงเกี่ยวกับการพยาบาลในขณะที่อธิบายคุณสมบัติสำคัญไม่กี่พยาบาลได้มีการพูดถึงเกี่ยวกับการพยาบาลหญิงในอินเดียจนถึงระยะเวลาที่โมกุล การพยาบาลในอินเดียเริ่มต้นและพัฒนาเฉพาะหลังจากการรุกรานจากอังกฤษ โรงเรียนการฝึกอบรมการพยาบาลครั้งแรกที่ได้รับการอนุมัติโดยรัฐบาลอังกฤษในช่วง 1854 ฝ้ายในนอนในโรงพยาบาล ในขั้นต้นหลักสูตรสองปีสำหรับพยาบาลการฝึกอบรมเริ่มต้นที่โรงพยาบาลเซนต์แมรี่ที่ Tantaran ในปัญจาบ ข้อเสนอแนะของคณะกรรมการ Bhor (1943-1946) ทำหน้าที่เป็นรากฐานสำหรับการพัฒนาบริการพยาบาลในอินเดีย ในช่วงหลังเป็นอิสระคณะกรรมการต่าง ๆ ที่มีอยู่ในการศึกษาตำแหน่ง / สถานการณ์ของวิชาชีพการพยาบาลในประเทศ การเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ ที่ถูกนำมาจากเวลาในการศึกษาและระบบการให้บริการเช่นเดียวกับในกฎระเบียบและข้อบังคับ. ผ่านการฝึกอบรมพยาบาลแห่งอินเดีย (TNAI) ที่ถูกสร้างขึ้นในปี 1908 และสภาการพยาบาลของอินเดีย (INC) ก่อตั้งขึ้นในปี 1947 ซึ่งหลังจากนั้นความต้องการอัพเกรดคุณสมบัติศึกษาขั้นพื้นฐานสำหรับผู้สมัครที่ปรารถนาที่จะได้รับการศึกษาพยาบาล ในอดีตที่ผ่านมาวิชาชีพการพยาบาลถือว่าเป็นอาชีพสำหรับหญิงม่ายชาวฮินดูและ / หรือผู้หญิงร้างเป็นวัดที่ตนเองสนับสนุน ผู้หญิงจากชุมชนคริสเตียนการประกอบวิชาชีพการพยาบาลเป็นจำนวนมากกว่าผู้หญิงจากชุมชนอื่น ๆ เนื่องจากเป็นอาชีพพยาบาลไม่ได้มีสถานะที่เหมาะสมในสายตาของสังคม. หลังจากที่ตั้งของ INC ส่วนใหญ่ของรัฐใน อินเดียจัดตั้งสภาการพยาบาลรัฐของพวกเขา (SNC) SNCs มีความรับผิดชอบในการรักษามาตรฐานและความสม่ำเสมอในการศึกษาพยาบาล ฟังก์ชั่นหลักของ SNCs คือการดำเนินการตรวจสอบและการลงทะเบียนของพยาบาลที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะอนุญาตให้พวกเขาในการฝึก ผู้หลักสูตรวันพยาบาลผดุงครรภ์เสริม (ANM) (หนึ่งปีหกเดือน) และการพยาบาลและการผดุงครรภ์ทั่วไป (GNM) (สามปีกับหกเดือน) ได้ดำเนินการส่วนใหญ่ ปริญญาตรีและปริญญาโทหลักสูตรพยาบาลถูกนำมาใช้ในภายหลังและวิทยาลัยน้อยมากที่ได้รับการดำเนินการโปรแกรมเหล่านี้ ตอนนี้หลายมหาวิทยาลัยจะได้อำนวยความสะดวกในฟิลเอ็มและโปรแกรมปริญญาเอกที่ประสบความสำเร็จและประสบความสำเร็จของคุณสมบัติเหล่านี้จะถือครองตำแหน่งสูงสุดในการพยาบาลทั่วประเทศอินเดีย แก้ไขธาตุของโปรแกรมทั้งหมดเหล่านี้จะถูกดำเนินการเป็นครั้งคราวเพื่อปรับปรุงมาตรฐานการศึกษา. มันก็สังเกตเห็นว่ามีความแตกต่างกันมากระหว่างจำนวนที่มีอยู่และจำเป็นของพยาบาลตามประชากรและบรรทัดฐาน INC ชุดพยาบาล / ผู้ป่วย อัตราส่วน ปัญหาการขาดแคลนบุคลากรทางการพยาบาลระหว่าง 1980-1990s อาจจะเป็นเพราะการย้ายถิ่นของพยาบาลที่ผ่านการอบรมไปต่างประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศอ่าวเงินเดือนที่สูงขึ้นและ perks วิชาชีพการพยาบาลเป็นงานที่มุ่งเน้นทั้งมีความต้องการที่ดีสำหรับพยาบาลที่ผ่านการรับรองทั่วอินเดีย เนื่องจากโรงพยาบาลหลายองค์กรที่ถูกจัดตั้งขึ้นและลู่ทางใด ๆ มากขึ้นเช่นการท่องเที่ยวทางการแพทย์, พยาบาล, พยาบาลอุตสาหกรรมอื่น ๆ ที่มีอยู่ให้ดีขึ้นบุคลากรทางการพยาบาลที่มีคุณภาพและมีประสิทธิภาพ จำนวนคนที่เข้ามาหญิงอาชีพที่โดดเด่นนี้ได้เพิ่มขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มันเป็นข้อบ่งชี้ที่ชัดเจนของความต้องการที่เพิ่มขึ้นสำหรับพยาบาล. มาตรฐานการศึกษาและจรรยาบรรณถูกควบคุมโดย INC และ SNC วิทยาลัยและมหาวิทยาลัยที่ทำมีบทบาทสำคัญในการรักษาคุณภาพและมาตรฐานการศึกษา TNAI พร้อมกับสมาคมอื่น ๆ ในสาขาการพยาบาลเฉพาะทางและสหภาพแรงงานให้ตัวตนของมืออาชีพที่จะร่วมสนับสนุนการพัฒนาวิชาชีพการพยาบาล พวกเขามีบทบาทสำคัญในการสนับสนุนรวมและปกป้องสวัสดิภาพของพยาบาล บทบัญญัติตามกฎหมายและการควบคุมของรัฐบาลมากกว่าการปฏิบัติการพยาบาลเพื่อให้แน่ใจสภาพแวดล้อมการทำงานที่ดีและเอื้อ ทั้งหมดเหล่านี้ความพยายามร่วมกันจากสถาบันที่แตกต่างกันจะมีบทบาทที่มีประสิทธิภาพในการสร้างสถานะเป็นมืออาชีพและความเป็นอิสระในการพยาบาล. แต่ในความเป็นจริงวิชาชีพการพยาบาลและการผดุงครรภ์ไม่ได้รับเกียรติให้เป็นร่างกายของตนเองทั้งๆที่ความจริงที่ว่าพวกเขาได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่ในเชิงคุณภาพและ เชิงปริมาณ บริการการแสดงผลโดยพวกเขาให้กับผู้ป่วยไม่สบายไม่ได้รับการยอมรับที่เหมาะสมจากผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพอื่น ๆ ในด้านการแพทย์และแม้กระทั่งจากสังคมที่มีขนาดใหญ่ พวกเขาจะไม่ได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้นำหรือผู้บริหารในสาขาของตัวเองโดยไม่ต้องระบุเหตุผลอันสมควรใด ๆ สำหรับการขาดดังกล่าวได้รับการยอมรับสำหรับวิชาชีพการพยาบาล. ในปีที่ผ่านมาการเปลี่ยนแปลงหลายอย่างที่คาดว่าแม้จะอยู่ในนโยบายสุขภาพแห่งชาติเกี่ยวกับการระดมทุน, การศึกษา, ความเชี่ยวชาญ การสร้างกลุ่มการพยาบาลถาวรโครงสร้างเงินเดือนที่ดีขึ้นและอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับการเสริมสร้างศักยภาพของผู้หญิงพยาบาลมีอำนาจอยู่แล้วและพวกเขาจะต้องมีอิสระในการใช้อำนาจของพวกเขา มีความจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับสังคมที่จะรับรู้สิทธิและหน้าที่ของพยาบาลและผดุงครรภ์และดังนั้นพวกเขาควรจะยืนยันการมีพยาบาลที่มีคุณภาพเพียงใดก็ตามที่พวกเขาได้รับการยอมรับในการรักษาพยาบาล. คือมันเป็นสิ่งจำเป็นที่ผู้บริหารของรัฐบาลและโรงพยาบาลภาครัฐควรคิดเกี่ยวกับสายของผู้บริหารของโรงพยาบาลขององค์กรและการปรับปรุงการทำงานและภาพลักษณ์ของการบริการสุขภาพรวมทั้งการดูแลผู้ป่วยที่มีประสิทธิภาพการแสดงผลในโรงพยาบาลของรัฐ วิธีหนึ่งในการปรับปรุงการให้บริการสุขภาพในภาครัฐคือการรักษาพยาบาล INC กำหนดอัตราส่วนของผู้ป่วย (1: 3) อย่างน้อยที่มีขอบเขตในหน่วยงานบางอย่างบางอย่างที่จะให้บริการที่ดีกว่า หากที่ถูกนำมาใช้โดยโรงพยาบาลของรัฐก็จะช่วยให้โรงพยาบาลของรัฐที่มีการจัดการที่จะได้รับความเชื่อมั่นของประชาชน. การยอมรับของการพิสูจน์ NABH แน่นอนจะปรับปรุงคุณภาพของการดูแลรักษาพยาบาลซึ่งจะเป็นผู้ป่วยที่มุ่งเน้นมากขึ้นแม้จะอยู่ในภาครัฐและโรงพยาบาลของรัฐ การใช้งานที่เหมาะสมและการควบคุมของเทคโนโลยีสารสนเทศมีบทบาทที่ยอดเยี่ยมในการยกระดับมาตรฐานการปฏิบัติงานของพวกเขา. ในอนาคตแนวคิดของ 'ผู้ประกอบการพยาบาลและการวิจัยทางการพยาบาลที่จำเป็นต้องได้รับการสนับสนุนมากขึ้นพร้อมกับการปฏิบัติการพยาบาลตามหลักฐาน. ทั้งหมดการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้จะ แน่นอนให้ความเคารพที่เหมาะสมและตำแหน่งที่จะพยาบาลในสังคม แต่ยังจะนำมาซึ่งความมั่นคงทางการเงินนี้อาชีพที่มีเกียรติของพยาบาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แอนนิต้าเป็น deodhar , ประธาน , tnai ให้ภาพรวมเกี่ยวกับอนาคตของพยาบาลในอินเดีย และแนะนำหลายมาตรการเพื่อปรับปรุงสถานการณ์ปัจจุบันทางการพยาบาล

ในอินเดียโบราณ , การดูแลทางการแพทย์ให้เท่านั้น โดยแพทย์และแพทย์ แม้ว่า Sushruta บิดาแห่งการแพทย์ได้กล่าวถึงเกี่ยวกับพยาบาลขณะบรรยายสรุปบางอย่างคุณภาพของพยาบาลมีพูดถึงหญิงพยาบาลในอินเดียจนถึงสมัยโมกุล พยาบาลในอินเดียเริ่มต้นและการพัฒนาหลังจากการรุกรานจากอังกฤษ ครั้งแรกพยาบาลโรงเรียนได้รับอนุมัติจากรัฐบาลอังกฤษในช่วง 1854 ในมัทราสในนอนในโรงพยาบาล ในหลักสูตรสองปีการฝึกอบรมพยาบาลเริ่มต้นที่เซนต์แมรี่ในโรงพยาบาล tantaran ในปัญจาบ .ข้อเสนอแนะของคณะกรรมการโภร์ ( 1943-46 ) ทำหน้าที่เป็นรากฐานสำหรับการพัฒนาของการบริการพยาบาลในอินเดีย ในช่วงเวลาที่ไปรษณีย์ไทย คณะกรรมการต่าง ๆขึ้น เพื่อศึกษาตำแหน่ง / สถานะของวิชาชีพพยาบาลในประเทศ การเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ นำเวลาในระบบการศึกษา และบริการ ตลอดจนกฎและข้อบังคับ .

การอบรมพยาบาลในอินเดีย ( tnai ) ก่อตั้งขึ้นในปี 1908 และอินเดียสภาการพยาบาล ( INC ) ก่อตั้งขึ้นในปี 1947 ซึ่งหลังจากนั้นปรับความต้องการการศึกษาขั้นพื้นฐาน สำหรับผู้ต้องการเข้ารับการศึกษาพยาบาล ในอดีต อาชีพพยาบาลเป็นอาชีพสำหรับฮินดูถือว่าเป็นหญิงม่ายและ / หรือผู้หญิงเป็นวัดร้าง self-supporting .ผู้หญิงจากชุมชนคริสเตียนประกอบวิชาชีพพยาบาลมีจํานวนมากกว่าผู้หญิงจากอื่น ๆ ตั้งแต่ชุมชน เป็นวิชาชีพ การพยาบาล ไม่ได้มีสถานะที่เหมาะสมในสายตาของสังคม

หลังจากที่สถานประกอบการของ บริษัท ส่วนใหญ่ของรัฐในอินเดียก่อตั้งของรัฐสภาการพยาบาล ( SNC )การ sncs มีความรับผิดชอบในการรักษามาตรฐานและความเท่าเทียมในการศึกษาพยาบาล หน้าที่หลักของ sncs เพื่อดําเนินการตรวจสอบและลงทะเบียนของพยาบาลที่มีคุณสมบัติเพื่อให้พวกเขาฝึก หลักสูตรผู้ช่วยพยาบาลผดุงครรภ์ในวันนั้น ( anm ) ( 1 ปี 6 เดือน ) และการพยาบาลและการผดุงครรภ์ ( toppvevhusvent ) ( สามปีหกเดือน ) ส่วนใหญ่จะดำเนินการปริญญาตรีด้านหลักสูตรพยาบาลและถูกแนะนำโดยวิทยาลัยและน้อยมากที่กำลังดำเนินการโครงการเหล่านี้ ตอนนี้มหาวิทยาลัยมากมายแม้แต่สกรีน M Phil และปริญญาเอกโครงการเรียบร้อยแล้ว และได้ไปคุณสมบัติเหล่านี้จะถือตำแหน่งสูงสุดทางการพยาบาลทั่วอินเดีย แก้ไขระยะเวลาของโปรแกรมเหล่านี้คือ
ถูกเวลา