CHAPTER THREEAugust, 1854Jacob was

CHAPTER THREE
August, 1854
Jacob was back in Happy Valley, at a point where he had felt that the final decay of the village had set in and quickened its pace, culminating in Jacob being the last man standing by September of that year. It was morning and Jacob was leading the prayers before the communal breakfast. The other seven villagers had grown accustomed to this. Many were more than happy to allow someone else to make the spiritual decisions for them. When Happy Valley had been established, there were no leaders, just followers. But leaders always emerge and Jacob filled that role. Sat at a long wooden table, which now seemed to engulf the eight people as it had been built for more than twice that number, Jacob began his prayers.
"Lord, as always, I pray that you will help us to keep our minds focused on the spiritual prize that awaits us in eternity. Let us not focus instead on Mammon and by doing so, make money our God. You have said that the love of money is the root of all evil, as are all worldly pleasures. Do not allow such pleasures to entrap us Lord. Today is a new day and we are thankful that we are eight strong. We do not judge those who have chosen to depart for you have given us free will to make our own decisions. Likewise, we must not judge those who, by committing acts of indecency with their mouths or bodies, were forced to depart Happy Valley. But please Lord, keep us all together. Let us not take the easy path and choose to leave. Give us all the strength, moral, emotional and spiritual, to stay where we are, here in Happy Valley doing your will. And please Lord, grant me the added strength to hold the remaining flock together. Please grant me the wisdom to know which is the right path for us all. We thank you for your guidance and for our daily food, nourishment for our bodies. Amen."
A collective amen was heard after which the villagers ate mostly in silence. Jacob sat at the head of the table with his remaining brethren in direct view. To Jacob’s immediate left was Elias, a young man of 21 to Jacob’s 33 years. It seemed to Jacob that for every step he had taken toward increased spiritual leadership, the more Elias had challenged it. Next To Elias was Lucius, an older black gentleman, the sole remaining villager of color. He seemed to regard Jacob with no particular resentment and neither welcomed nor spurned his leadership qualities. Then there was Melissa, a young girl who seemed all too afraid of life and had become more withdrawn since Ruth, her only true companion, had deserted the village a week earlier. It seemed that Ruth’s love for the world was greater than her onetime desire to help Melissa with her personal struggles, struggles that she would not share with Jacob. Melissa sat adjacent to Bess, a middle aged woman who liked to talk with Jacob and share her
views on the direction the village was headed in. Then there was Emily who was about Elias’ age and full of questions, spiritual and otherwise, while Pamela, the oldest member of the village seemed to have an air of being above it all. The youngest member, Joel, sat next to her and to Jacob’s right. He was a young boy who had recently finished school and it sometimes seemed to Jacob that perhaps Joel regarded the village as more of a temporary stop in his life until he found out what he really wanted. On the other hand, having made it this far, Joel had as much right as any to claim himself more dedicated than those who had abandoned Happy Valley.
Breakfast later concluded and Jacob sat in his chair as each member returned to their cabin for spiritual reflection and prayer. It was his turn to clean the eating utensils which he began after he was completely alone. Cleaning for eight was not a particularly demanding task, and capable of being done by one person. In the beginning, everything had truly been a communal activity, where an entire village farmed, cooked and cleaned as one. That was mostly gone now.
After the utensils were cleaned and returned to their wooden box by the side of the dining table, Jacob returned to his chair and reflected for that bit longer. Happy Valley now felt like a ghost town, having lost twelve of its original settlers, with their cabins still standing as a reminder of those of little faith, and it seemed to Jacob that one of two outcomes were most likely at this point. The village would eventually be abandoned, as would any future attempts to create another utopian existence. This sometimes seemed all the more likely as there had been no new faces in the village at all to replace those who had left. Not one.
However, there was a second outcome, one for which Jacob prayed day and night. Jacob believed that the village would be replenished. The day would come when the village would see those in need of spiritual nourishment who had been wandering in the wilderness for too long suddenly discover a spiritual oasis in a lush corner of greenery surrounded by trees,

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่สามสิงหาคม 1947เจคอบกลับมาในหุบเขาแห่งความสุข ณจุดที่เขารู้สึกว่าผุขั้นสุดท้ายของหมู่บ้านที่มีการตั้งค่าและ quickened ก้าวของมัน , culminating ในยาโคบเป็นยืนคนสุดท้ายภายในเดือนกันยายนของปีนั้น มันเป็นเช้าของยาโคบก็นำสวดมนต์ก่อนอาหารเช้าส่วนกลาง 7 คน ชาวบ้านได้เติบโตคุ้นเคยกับนี้ มีมากกว่ายินดีที่จะช่วยให้คนอื่นในการตัดสินใจเกี่ยวกับพวกเขา ที่หุบเขาแห่งความสุขที่เกิดขึ้น ไม่มีผู้นำ แค่ลูกศิษย์ แต่ผู้นำมักจะอุบัติยาโคบเติมบทบาทที่ นั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ที่ยาวซึ่งตอนนี้ดูเหมือน engulf 8 คน ตามที่มันได้ถูกสร้างขึ้นสำหรับมากกว่าสองเบอร์ เจคอบเริ่มคำอธิษฐานของเขา" พระเจ้า , เป็นเสมอ , ฉันหวังว่าคุณจะช่วยให้เราเพื่อให้จิตใจของเราเน้นจิตวิญญาณรางวัลที่รอคอยเราตลอดไป อย่าให้เรามุ่งแต่ทรัพย์ศฤงคารและโดยการทำเช่นนั้น ให้เงิน พระเจ้าของเรา คุณบอกว่าความรักของเงินที่เป็นรากของความชั่วร้ายทั้งหมด เป็นความสุขทางโลกทั้งหมด ไม่อนุญาตให้เช่นความสุขที่จะตลบหลังเรา พระเยโฮวาห์ วันนี้เป็นวันใหม่ และเราขอบคุณที่เรามีแปดแรง เราไม่ตัดสินผู้ที่ได้เลือกที่จะเดินทางไปที่คุณมีให้เราฟรีจะทำให้การตัดสินใจของเราเอง อนึ่ง เราต้องไม่ตัดสินใคร โดยก่อหยาบคายกับปากหรือร่างกาย ถูกบังคับให้ออกจากหุบเขาแห่งความสุข แต่โปรดเถิด ให้เราอยู่ด้วยกัน เราไม่ใช้เส้นทางที่ง่ายและเลือกที่จะจากไป ให้เราทั้งหมดกำลัง จริยธรรม อารมณ์ และจิตวิญญาณ อยู่ในที่ๆเราที่นี่ในหุบเขาแห่งความสุขกำลังจะ ได้โปรดพระผู้เป็นเจ้า ประทานเพิ่มแรงจับฝูงที่เหลือด้วยกัน โปรดประทานสติปัญญาที่จะทราบว่าเป็นเส้นทางที่ใช่สำหรับเรา เราขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำ และอาหารประจำวันของเรา สิ่งที่หล่อเลี้ยงร่างกายของเรา เอเมน”ร่วมสาธุดังขึ้นหลังจากที่ชาวบ้านกินส่วนใหญ่ในความเงียบ เจคอบนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะกับพี่น้องของเขาที่เหลืออยู่ในมุมมองโดยตรง ของเจคอบทันที ที่เหลือคือ อิไลอัส ชายหนุ่ม 21 ของยาโคบ 33 ปี มันดูเหมือนกับยาโคบว่าทุกขั้นตอนที่เขามีต่อเพิ่มความเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณ ยิ่งอิไลอัสท้าทายมัน ข้างๆเอลียาห์คือลูเชียสเก่าสีดำ , สุภาพบุรุษ , ที่เหลืออยู่ แต่เพียงผู้เดียว ชาวบ้านสี เขาดูเหมือนกับไม่เฉพาะเรื่องยาโคบไม่พอใจ และไม่ต้อนรับหรือ spurned ความเป็นผู้นำของเขา แล้วก็มี เมลิสซ่า เด็กสาวที่ดูเหมือนทุกคนกลัวของชีวิต และได้กลายเป็นถอนเนื่องจากรูธ เธอเพียงจริงเพื่อนก็ทิ้งหมู่บ้านหนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าความรักของรูธให้โลกมากกว่าความปรารถนาเพียงครั้งเดียวของเธอเพื่อช่วยให้เมลิซซ่าด้วยการต่อสู้ส่วนตัวของเธอ การต่อสู้ที่เธอจะแชร์กับเจคอบ เมลิซซ่านั่งติดกับเบส เป็นหญิงวัยกลางคน ที่ชอบพูดกับยาโคบและส่วนแบ่งของเธอความคิดเห็นที่ทิศทางของหมู่บ้านไปใน แล้วก็มีเอมิลี่ที่เกี่ยวกับอีไลอัส " อายุและเต็มไปด้วยคำถาม จิตวิญญาณ และ อื่น ๆในขณะที่พาเมล่า สมาชิกเก่าแก่ของหมู่บ้าน ดูเหมือนจะเป็นแอร์อยู่ข้างบนทั้งหมด อายุสมาชิก โจเอล นั่งลงข้างๆ เธอ และ เจคอบเป็นขวา เขาเป็นเด็กหนุ่มที่เพิ่งจบจากโรงเรียน และบางครั้งดูเหมือนว่ายาโคบว่าบางทีโจเอลถือว่าหมู่บ้านเป็นมากกว่าการหยุดชั่วคราวในชีวิตของเขาจนกระทั่งเขาพบสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ บนมืออื่น ๆที่ได้ทำมันนี้ไกล , โจเอลมีสิทธิใด ๆเพื่อเรียกร้องเขาทุ่มเทมากกว่าคนที่ทิ้งหุบเขาแห่งความสุขเช้าต่อมา สรุป และ เจคอบ นั่งอยู่ในเก้าอี้ของเขาในฐานะสมาชิกแต่ละคนกลับไปที่กระท่อมของพวกเขาเพื่อสะท้อนจิตวิญญาณและสวดมนต์ เป็นการเปิดเพื่อทำความสะอาดภาชนะในการรับประทานอาหาร ซึ่งเขาเริ่มหลังจากที่เขาเพียงลำพัง ซักแห้งแปดไม่ได้ โดยเฉพาะงานความต้องการและความสามารถในการทำโดยคนๆเดียว ในตอนแรก ทุกอย่างเป็นกิจกรรมของชุมชนที่เป็นหมู่บ้านทั้งหมด farmed , ปรุงสุกและสะอาด เป็นหนึ่ง ส่วนใหญ่ที่ถูกไปแล้วหลังจากที่ภาชนะสะอาดและกลับไปที่กล่องไม้ของพวกเขาโดยด้านข้างของโต๊ะ ยาโคบกลับมานั่งที่เก้าอี้ และสะท้อนให้เห็นว่าบิตอีกต่อไป หุบเขาแห่งความสุขตอนนี้รู้สึกเหมือนเมืองร้าง มีหายไปสิบสองของการตั้งถิ่นฐานเดิม กับห้องโดยสารยังคงยืนเป็นตัวเตือนของผู้ศรัทธา และดูเหมือนกับยาโคบว่าหนึ่งในสองผลน่าจะอยู่ที่จุดนี้ หมู่บ้านในที่สุดก็จะถูกทิ้ง เป็นจะใด ๆในอนาคตที่พยายามสร้างสังคมอุดมคติการดำรงอยู่ บางครั้งมันดูเหมือนทั้งหมดมีแนวโน้มที่ไม่ได้มีใบหน้าใหม่ในหมู่บ้านทั้งหมดเพื่อแทนที่คนที่เหลืออยู่ ไม่อย่างใดอย่างหนึ่งอย่างไรก็ตาม มีผลที่สอง หนึ่งที่ยาโคบอธิษฐานทั้งกลางวันและกลางคืน เจคอบ เชื่อว่าหมู่บ้านจะถูกเติม วันนั้นจะมาถึงเมื่อหมู่บ้านจะเห็นผู้ที่อยู่ในความต้องการของมโนมัยโภชนาที่ได้รับการหลงในป่าได้ไม่นานก็ค้นพบโอเอซิสทางจิตวิญญาณในมุมที่เขียวชอุ่มเขียวขจีล้อมรอบไปด้วยต้นไม้