During the three years I spent in P

During the three years I spent in Phijit, nothing impressed me, except Grandpa, who was the one and only person I found truly remarkable.
We walked for hours and by the time we reached Aunt Waht’s former house, it was early afternoon. The house was big and set on large grounds dotted with animal pens, haystacks, and puddles of mud which buffalo could wallow in. It was the largest farmhouse I had seen that day and would ever see during the whole three years I was to live there. As we reached the house, my companion told me to sit down on a bamboo platform in the shade of a big tree and wait for him there. He then went up to the house alone. I didn’t object. It was the longest distance this city dweller had ever walked, and instead of sitting, I lay down.
I listened to the exhausted beat of my heart within my ribcage and enjoyed the throbbing of my blood as it coursed past my temples, and before long I was sleeping, gently caressed by the breeze.
When my companion shook me awake, I sat up to find myself surrounded by a dozen staring children. I had no idea where they had come from. I hadn’t seen them when I arrived. In fact, they all belonged to the house and later turned out to be my closest friends, although, apart from Grandpa, I lived all by myself – a situation which Grandpa and I had agreed upon and which I readily accept ed. I was happier on my own, living somewhat like a vagrant, rather than staying in the house, whose atmosphere was poisoned by covetousness over Aunt Waht’s share of the estate.
My guide took me to freshen up by the side of the house. We then went to look for something to eat in the kitchen, where no one paid attention to me. After we finished our meal, he took me to see Grandpa. He didn’t say a word; he had gone up to settle everything with him privately beforehand. His task now complete, he prostrated himself in front of Grandpa and took his leave. He wanted to start on his way back to town immediately. Putting a hand on my shoulder, he wished me all the best before standing up and leaving the house. I didn’t know what to say, so I bowed to him respectfully, thanking him in my heart for all he had done for me. He was a good and obliging man, so rare these days. I was never to see him again – it was as if he had been born for the sole purpose of taking me to Phijit!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในช่วงสามปีผมใช้ใน Phijit อะไรที่ผมประทับใจ ยกเว้นปู่ ที่หนึ่ง และคนเดียวพบโดด.
เราเดินชั่วโมง และเวลาเราไปถึงบ้านป้า Waht อดีต ก็ช่วงบ่าย บ้านมีขนาดใหญ่ และตั้งอยู่ในบริเวณขนาดใหญ่แต่งแต้ม ด้วยปากกาสัตว์ เกรดอาวุธ และปลิงที่ควายสามารถกลิ้งในโคลน เป็นแบบบ้านที่ใหญ่ที่สุดผมเห็นวันนั้น และจะเคยเห็นในช่วง 3 ปีที่ผมอยู่มีทั้งหมด เป็นเราถึงบ้าน เพื่อนของฉันบอกฉันจะนั่งลงบนแพลตฟอร์มไม้ไผ่กับร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ และรอให้เขามี เขาแล้วไปขึ้นบ้านคนเดียว ฉันไม่ขัดข้อง มันเป็นระยะทางยาว dweller เมืองนี้ได้เคยเดิน และแทนที่ จะนั่ง เล่น ฉันวางลงไว้
ฉันฟังเต้นเหนื่อยหัวใจภายในฉัน ribcage และเพลิดเพลินกับการกระเพื่อมของเลือดของฉันเป็น coursed เลยวัดของฉัน และก่อนนานฉันไม่นอน เบา ๆ เปลญวนบรี
เมื่อเพื่อนของฉันจับฉันตื่น ฉันนั่งขึ้นเพื่อค้นหาตัวเองท่ามกลางโหลจ้องมองเด็ก ผมมีความคิดที่ได้มาจากที่ใด ผมไม่ได้เห็นพวกเขาเมื่อฉันมาถึง อันที่จริง พวกเขาทั้งหมดเป็นสมาชิกบ้าน และภายหลังกลายเป็นเพื่อนสนิทของฉัน แม้ว่า นอกจากปู่ ผมอยู่ทั้งหมด ด้วยตัวเอง – สถานการณ์ที่ปู่และผมได้ตกลงกับและที่พร้อมรับนักเรียน ผมมีความสุขในตัวเอง ชีวิตค่อนข้างเช่น vagrant เป็น แทนที่อยู่ในบ้าน บรรยากาศถูกวางยา โดย covetousness กว่าป้า Waht แบ่งทรัพย์สิน
คำแนะนำของฉันเอาฉันแสวงขึ้น โดยด้านข้างของบ้าน เราแล้วไปหาอะไรกินในครัว ไม่มีใครให้ความสำคัญกับฉัน หลังจากที่เราเสร็จอาหารของเรา เขาเอาฉันดูปู่ เขาไม่ได้พูดคำ เขาเดินทางขึ้นไปชำระทุกอย่างกับเขาสองต่อสองมาก่อน งานของเขาตอนนี้สมบูรณ์ ไฉนหน้าปู่ และเอาลาของเขา เขาอยากเริ่มต้นเมื่อเขากลับไปยังเมืองทันที วางมือบนไหล่ของฉัน เขาปรารถนาฉันส่วนทั้งหมดก่อนที่จะยืนขึ้น และออกจากบ้าน ฉันไม่รู้ว่าพูด ดังนั้นฉันก้มกราบการบังคม ยังเขาในหัวใจของฉันทั้งหมดที่เขาทำให้ฉัน เขามาดี และ obliging หายากดังนั้นวันนี้ ผมไม่เคยไปดูเขาอีก – มันเป็นถ้าเขาได้เกิดย่อย ๆ ของฉันเพื่อ Phijit

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงสามปีที่ผมใช้เวลาใน Phijit ไม่มีอะไรที่ฉันประทับใจยกเว้นคุณปู่ซึ่งเป็นหนึ่งและคนเดียวที่ฉันพบที่น่าทึ่งอย่างแท้จริง
เราเดินเป็นเวลาหลายชั่วโมงและเวลาที่เราไปถึงอดีตบ้านป้า Waht ของมันเป็นช่วงบ่าย บ้านมีขนาดใหญ่และตั้งอยู่ในบริเวณจุดที่มีขนาดใหญ่ปากกาสัตว์ฟางและแอ่งโคลนซึ่งควายสามารถหลงระเริงมามันเป็นบ้านที่ใหญ่ที่สุดที่ผมเคยเห็นในวันนั้นและไม่เคยจะเห็นในระหว่างทั้งสามปีผมก็จะอยู่ที่นั่น . ขณะที่เรามาถึงบ้านเพื่อนของฉันบอกฉันที่จะนั่งลงบนแพลตฟอร์มไม้ไผ่ในร่มเงาของต้นไม้ใหญ่และรอเขาอยู่ที่นั่น แล้วเขาก็เดินขึ้นไปที่บ้านคนเดียว ผมไม่ได้คัดค้าน มันเป็นระยะทางไกลที่สุดผู้อยู่อาศัยเมืองนี้เดินที่เคยและแทนการนั่งผมล้มตัวลงนอน
ผมฟังจังหวะหมดของหัวใจของฉันภายในชายโครงของฉันและมีความสุขกับการสั่นของเลือดของฉันที่มัน coursed ผ่านมาวัดของฉันและอีกไม่นาน ผมนอนลูบเบา ๆ โดยสายลม
เมื่อเพื่อนของฉันสั่นฉันตื่นฉันนั่งขึ้นไปพบว่าตัวเองล้อมรอบด้วยโหลที่จ้องมองเด็ก ฉันมีความคิดที่พวกเขาได้มาจากการไม่มี ฉันไม่เคยเห็นพวกเขาเมื่อฉันมาถึง ในความเป็นจริงพวกเขาทั้งหมดเป็นของที่บ้านและต่อมากลายเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน แต่นอกเหนือจากคุณปู่ผมอาศัยอยู่ทั้งหมดด้วยตัวเอง - สถานการณ์ที่คุณปู่และฉันได้ตกลงกันไว้และที่ฉันพร้อมยอมรับเอ็ด ผมก็มีความสุขด้วยตัวเองที่อาศัยอยู่ค่อนข้างเหมือนคนจรจัดมากกว่าอยู่ในบ้านที่มีบรรยากาศที่ถูกวางยาพิษโดยความโลภกว่าหุ้นป้า Waht ของอสังหาริมทรัพย์
คู่มือของฉันพาฉันไปที่สดชื่นขึ้นโดยด้านข้างของบ้าน จากนั้นเราก็จะมองหาบางสิ่งบางอย่างที่จะกินในห้องครัว, ที่ไม่มีใครให้ความสนใจกับฉัน หลังจากที่เราเสร็จสิ้นการรับประทานอาหารของเราเขาก็พาฉันไปดูที่คุณปู่ เขาไม่ได้พูดคำว่า; เขาได้ไปขึ้นที่จะชำระทุกอย่างกับเขาเป็นการส่วนตัวก่อน งานของเขาตอนนี้เสร็จสมบูรณ์แล้วเขาหมอบตัวเองในด้านหน้าของคุณปู่และเอาออกของเขา เขาต้องการที่จะเริ่มต้นในทางของเขากลับไปที่เมืองทันที วางมือบนไหล่ของฉันเขาอยากให้ฉันทั้งหมดที่ดีที่สุดก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและออกจากบ้าน ผมไม่ทราบว่าจะพูดเพื่อให้ฉันกราบลงนมัสการพระองค์กราบขอบคุณเขาอยู่ในหัวใจของฉันสำหรับทุกอย่างที่เขาเคยทำมาสำหรับฉัน เขาเป็นคนดีและมีน้ำใจคนที่หายากดังนั้นวันนี้ ผมไม่เคยที่จะเห็นเขาอีกครั้ง - มันเป็นเหมือนกับว่าเขาได้รับการเกิดมาเพื่อวัตถุประสงค์เพียงอย่างเดียวของการที่ผมจะ Phijit!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในช่วงสามปีที่ผ่านมาผมใช้เวลาใน phijit ไม่มีอะไรน่าประทับใจ ยกเว้นคุณปู่ที่เป็นหนึ่งและคนเดียวที่ฉันพบที่น่าทึ่งอย่างแท้จริง .
เราเดินเป็นชั่วโมงและตามเวลาที่เราถึงอดีตบ้านป้าก็ตาม มันก็บ่ายโมง บ้านหลังใหญ่และตั้งบนลานขนาดใหญ่ที่เรียงรายด้วยปากกา สัตว์ กองฟาง และแอ่งโคลนควายจะได้จมปลักอยู่ในที่ .มันใหญ่ที่สุดของเขา ฉันได้เห็นวันนั้น และเคยเห็น ตลอดสามปี ฉันอาศัยอยู่ที่นั่น เมื่อเราถึงบ้าน เพื่อนของฉันบอกให้ฉันนั่งลงบนไม้ไผ่แพลตฟอร์มในร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ และ รอเขาอยู่ จากนั้นเขาก็เข้าไปในบ้านคนเดียว ผมไม่ได้คัดค้าน มันคือระยะทางที่ยาวที่สุดในเมืองนี้ อาศัยเคยเดิน และแทนที่จะนั่งผมนอนลง .
ผมฟังหมด จังหวะการเต้นของหัวใจภายใน กระดูกซี่โครงของฉันและชอบทำให้เลือดของฉันมันจะผ่านวัด และไม่นานฉันก็หลับอยู่ ลูบเบา ๆจากสายลม .
เมื่อเพื่อนของฉันสั่นผมตื่น ผมลุกขึ้นนั่งเพื่อค้นหาตัวเองล้อมรอบจ้องเด็กโหล . ฉันมีความคิดที่พวกเขาจากมา ผมไม่เคยเห็นพวกเขาเมื่อฉันมาถึง ในความเป็นจริงพวกเขาทั้งหมดเป็นของบ้านและต่อมากลับกลายเป็นเพื่อนสนิทของฉันแม้ว่า นอกจากคุณปู่ ฉันอาศัยอยู่คนเดียว และสถานการณ์ ซึ่งคุณปู่และฉันได้ตกลงกันและผมพร้อมยอมรับเอ็ด ผมมีความสุขกับตัวเอง ใช้ชีวิตค่อนข้างเหมือนคนจรจัดมากกว่าอยู่ในบ้านที่มี บรรยากาศถูกวางยาพิษโดยความโลภมากกว่าป้าก็ตามของส่วนแบ่งมรดก
คู่มือของฉันเอาฉันสดชื่นขึ้นจากข้างบ้าน จากนั้นเราก็ไปหาอะไรทานในครัว ที่ไม่มีใครให้ความสนใจกับฉัน หลังจากเราเสร็จจากอาหารของเรา เขาพาผมไปดูปู่ เขาไม่พูดอะไรสักคำ เขาได้ไปถึง จัดการทุกอย่างกับเขาเป็นการส่วนตัวก่อน งานเสร็จสมบูรณ์แล้ว เขาทำให้แพ้ตัวเองในด้านหน้าของตาและลาของเขาเขาต้องการเริ่มต้นในทางของเขากลับไปที่เมืองทันที เอามือวางบนไหล่ฉัน เขาขอให้ฉันทั้งหมดที่ดีที่สุดก่อนที่จะลุกขึ้นยืน และออกจากบ้าน ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ฉันก้มหัวให้เขา กราบขอบคุณเขาในใจของฉันสำหรับสิ่งที่เขาทำเพื่อผม เขาเป็นคนดี และอ่อนเพลีย ดังนั้นหายากเหล่านี้วันฉันไม่เคยเห็นเขาอีกครั้ง – ราวกับว่าเขาเกิดมาเพื่อวัตถุประสงค์เพียงอย่างเดียวของการฉัน phijit !