that are outside us and would conti

that are outside us and would continue to be there even if we weren’t looking at them. Some of these objects are people, some are animals, some are plants, and some are just stuff. Some of the objects are similar to one another, and some are different. And yet all of this banal, everyday experience is somehow based on tiny events on the edges of our bodies, photons bombarding our retinas, molecules of air vibrating at our eardrums, flickers of pressure on our fingertips. How do we bridge this apparently insuperable gap between our rich everyday experience of the world and the impoverished information of our senses?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่อยู่นอกเรา และจะยังคงอยู่แม้ว่าเราไม่ได้มองพวกเขา วัตถุเหล่านี้มีคน มีสัตว์ พืชมี และมีเพียงสิ่ง ของวัตถุมีลักษณะอื่น และบางแตกต่างกัน และยังได้ ประสบการณ์นี้ banal ชีวิตประจำวันทั้งหมดอย่างใดขึ้นอยู่กับเหตุการณ์เล็ก ๆ บนขอบของร่างกาย photons ที่เคลื่อนลงมาที่เรา retinas โมเลกุลของอากาศสั่นสะเทือนที่เรา eardrums, flickers ความดันปลายนิ้วของเรา วิธีเราทำสะพาน insuperable เห็นได้ชัดให้มีช่องว่างระหว่างข้อมูลจนของประสาทและประสบการณ์ชีวิตประจำวันของเรารวยของโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่อยู่นอกเราและจะยังคงอยู่ที่นั่นแม้ว่าเราไม่ได้มองไปที่พวกเขา บางส่วนของวัตถุเหล่านี้เป็นคนที่บางคนเป็นสัตว์บางพืชและบางส่วนเป็นเพียงสิ่งที่ บางส่วนของวัตถุที่มีความคล้ายคลึงกับอีกคนหนึ่งและบางส่วนจะแตกต่างกัน และยังทุกดาษดื่นนี้ประสบการณ์ในชีวิตประจำวันเป็นไปตามอย่างใดเกี่ยวกับเหตุการณ์เล็ก ๆ บนขอบของร่างกายของเรา, โฟตอนแสงเรตินาของโมเลกุลของอากาศสั่นที่แก้วหูของเรากระพริบของความดันในปลายนิ้วของเรา เราจะสร้างสะพานเชื่อมช่องว่างวิธีนี้ผ่านไปไม่ได้ที่เห็นได้ชัดระหว่างที่อุดมไปด้วยประสบการณ์ของเราในชีวิตประจำวันของโลกและข้อมูลยากจนของความรู้สึกของเราหรือไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ข้างนอกเราและจะยังคงมี ถ้าเราไม่ได้มองมัน บางส่วนของวัตถุเหล่านี้เป็นคน บางสัตว์ บางพืชและบางส่วนเป็นเพียงสิ่งที่ บางส่วนของวัตถุที่คล้ายคลึงกันและแตกต่างกัน แต่ทั้งหมดนี้ซ้ำ ๆประสบการณ์ในชีวิตประจําวันก็ขึ้นอยู่กับเหตุการณ์เล็ก ๆบนขอบของร่างกายของเรา โฟตอนที่มีลักษณะของเราโมเลกุลของอากาศสั่นที่แก้วหูของเรา หนังของความดันบนปลายนิ้ว อย่างไรเราสะพานซึ่งไม่สามารถเอาชนะได้ เห็นได้ชัดว่าช่องว่างระหว่างของเรารวยทุกวัน ประสบการณ์ของโลกและข้อมูลที่ยากจนของประสาทสัมผัสของเรา