couldn’t put his finger on, a lilt

couldn’t put his finger on, a lilt to his vowels. “To what do I owe the pleasure?”

Alec looked past Magnus. “Do you have — company?”

Magnus crossed his arms, which did good things for his biceps, and leaned against the side of the door. “Why do you want to know?”

“I was hoping I could come in and talk to you.”

“Hmmm.” Magnus’ eyes raked him up and down. They really did shine in the dark, like a cat’s. “Well, all right then.” He turned abruptly away and disappeared into the apartment; after a startled moment, Alec followed.

The loft looked different without a hundred churning bodies in it. It was — well, not ordinary, but the sort of space someone might live in. Like most lofts, it had a big central room split into “rooms” by groupings of furniture. There was a square collection of sofas and tables off to the right, which Magnus gestured Alec toward. Alec sat down on a gold velvet sofa with elegant wooden curlicues on the arms.

“Would you like some tea?” Magnus asked. He wasn’t sitting in a chair, but had sprawled himself on a tufted ottoman, his long legs stretched out in front of him.

Alec nodded. He felt incapable of saying anything. Anything interesting or intelligent, that was. It was always Jace who said the interesting, intelligent things. He was Jace’s parabatai and that was all the glory he needed or wanted: like being the dark star to someone else’s supernova. But this was somewhere Jace couldn’t go with him, something Jace couldn’t help him with. “Sure.”

His right hand felt suddenly hot. He looked down, and realized he was holding a waxed paper cup from Joe, the Art of Coffee. It smelled like chai. He jumped, and only barely escaped spilling on himself. “By the Angel —”

“I LOVE that expression,” said Magnus. “It’s so quaint.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่สามารถวางนิ้วของเขาบน lilt การสระของเขา "เพื่ออะไรไม่รู้ความสุข"Alec มองผ่านแมกนัส "คุณมี — บริษัท? "แมกนัสข้ามแขนของเขา ซึ่งไม่ได้สิ่งที่ดีสำหรับลูกหนูของเขา และพิงกับด้านข้างของประตู "ทำไมคุณต้องรู้หรือไม่""ฉันหวังฉันสามารถมา และคุยกัน""อืม" ตาของแมกนัสคราดเขาขึ้นและลง พวกเขาจริง ๆ ไม่ได้ฉายในมืด เช่นของแมว "กัน สิ่งที่ถูกต้องแล้ว" เขาหันไปทันที และหายไปในอพาร์ทเมนท์ หลังจากครู่สะดุ้ง Alec ตามเดอะลอฟท์มองแตกต่างกัน โดยร้อยปั่นเนื้อใน มันได้ดี ไม่ธรรมดา แต่การจัดเรียงของบางคนอาจอยู่ในพื้นที่ เช่นลอฟท์ส่วนใหญ่ มีห้องใหญ่แบ่งเป็น "ห้องพัก" โดยจัดกลุ่มเฟอร์นิเจอร์ มีคอลเลกชันตารางของโซฟาและโต๊ะออกไปทางขวา ซึ่งแมกนัส gestured Alec ไปทาง Alec นั่งลงบนโซฟากำมะหยี่สีทองด้วยสวยไม้เชิญบนแขน"คุณต้องชา" แมกนัสถาม เขาไม่ได้นั่งในเก้าอี้ แต่ได้นอนเหยียดยาวตัวเองบนออตโตมันที่ tufted ขายาวเหยียดหน้าเขาAlec พยักหน้า เขารู้สึกว่าไม่สามารถพูดอะไร สิ่งที่น่าสนใจ หรือ อัจฉริยะ ที่อยู่ มันเป็นเสมอ Jace ที่กล่าวว่า สิ่งที่น่าสนใจ อัจฉริยะ เขา parabatai ของ Jace และที่เป็นเกียรติทั้งหมดเขาต้องการ หรือต้องการ: เช่นเป็นดาวมืดเพื่อมหานวดาราของผู้อื่น แต่ไม่ที่ Jace ไม่ไปกับเขา สิ่ง Jace ไม่สามารถช่วยเขาด้วย "แน่"มือขวาของเขารู้สึกร้อนทันที เขามองลงไป และตระหนักว่า เขาได้จับถ้วยกเพื่อจากโจ ศิลปะกาแฟ มันกลิ่นเหมือนชัย เขาไป และเฉพาะแทบหนีหกบนตัวเอง " โดยแองเจิล — ""ฉันรักที่นิพจน์ แมกนัสกล่าว "มันเป็นแปลกตามาก"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่สามารถวางนิ้วมือของเขาในจังหวะที่จะสระของเขา "การทำในสิ่งที่ฉันเป็นหนี้ความสุข?" อเล็กซ์มองที่ผ่านมาแมกนัส "คุณมี? - บริษัท " แมกนัสกระชากแขนของเขาซึ่งทำสิ่งที่ดีสำหรับลูกหนูของเขาและพิงด้านข้างของประตู "ทำไมคุณต้องการที่จะรู้หรือไม่" "ผมก็หวังว่าฉันจะมาและพูดคุยกับคุณ." "อืมม." ตาแมกนัส 'กวาดเขาขึ้นและลง พวกเขาจริงๆไม่ส่องแสงในที่มืดเหมือนแมว ". ดีสิ่งที่ถูกต้องแล้ว" เขาหันทันทีออกไปและหายเข้าไปในอพาร์ทเม้น; หลังจากช่วงเวลาที่ตกใจอเล็กซ์ตาม. ห้องใต้หลังคามองที่แตกต่างกันได้โดยไม่ต้องเป็นร้อยศพ churning ในนั้น มันเป็น -. ดีไม่ธรรมดา แต่การจัดเรียงของคนพื้นที่ที่อาจจะชอบอาศัยอยู่ในล็อฟท์ส่วนใหญ่ก็มีห้องพักขนาดใหญ่กลางแบ่งออกเป็น "ห้องพัก" โดยการจัดกลุ่มของเฟอร์นิเจอร์ มีคอลเลกชันของตารางโซฟาและโต๊ะก็ออกไปทางขวาซึ่งแมกนัสชี้ไปทางอเล็กซ์ อเล็กซ์นั่งลงบนโซฟากำมะหยี่ทองกับ curlicues ไม้หรูหราบนแขน. "คุณต้องการชา?" แมกนัสถาม เขาก็ไม่ได้นั่งอยู่ในเก้าอี้ แต่ตัวเองนอนเหยียดยาวบนกระจุกออตโตมันขายาวยืดออกของเขาในด้านหน้าของเขา. อเล็กซ์ก็พยักหน้า เขารู้สึกว่าไม่สามารถพูดอะไร สิ่งที่น่าสนใจหรือมีความคิดสร้างสรรค์ที่เป็น มันมักจะ Jace ที่บอกว่าน่าสนใจสิ่งที่ชาญฉลาด เขาเป็น parabatai Jace และนั่นคือทั้งหมดที่สง่าราศีที่เขาต้องการหรืออยาก: เหมือนเป็นดาวซูเปอร์โนวามืดของคนอื่น แต่ตอนนี้อยู่ที่ไหนสักแห่ง Jace ไม่สามารถไปกับเขาบางสิ่งบางอย่าง Jace ไม่สามารถช่วยเขาด้วย "แน่นอน." มือข้างขวาของเขารู้สึกร้อนอย่างกระทันหัน เขามองลงและตระหนักว่าเขากำลังถือถ้วยกระดาษแว็กซ์จากโจศิลปะของกาแฟ มันกลิ่นเหมือนชัย เขากระโดดและมีเพียงแทบไม่รอด spilling กับตัวเอง "โดยแองเจิล -" "ผมรักการแสดงออกว่า" แมกนัสกล่าวว่า "มันเป็นเรื่องที่แปลกตาดังนั้น."