According to Blum (2008), as well a

According to Blum (2008), as well as Lazarus (1991), shame is experienced as a composite of intense pain, discomfort, a feeling of being no good, of being inadequate, and unworthy. In shame we think of ourselves as a bad person. We are ashamed of ourselves, and we want to hide. We want to minimise any further painful exposure of the self, especially to anyone who is personally important to us. Lewis (1993) observed that in shame there is "a shrinking of the body, as though to disappear from the eye of the self or the other" (p. 569). Shame is a product of a complex set of cognitive activities, chief of which is a negative evaluation of self.
When working in therapy with candidates at various stages of formation the following issues of guilt and shame emerged regularly: fear of facing people; thinking that other persons would be watching them; thinking that other persons may be talking about them; afraid of talking to authority figures; not being able to talk freely in a group; trembling with stage fear; feeling of too much inferiority complex.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตามสุ่ม (2008), เป็นลาซา (1991), ละอายใจเป็นประสบการณ์เป็นส่วนประกอบของอาการปวดที่รุนแรง ความรู้สึกไม่ สบาย ความรู้สึกที่ ไม่ดี ความไม่เพียงพอ และไม่เหมาะสม ในความอัปยศ เราคิดว่า ตนเองเป็นคนเลว เราละอายใจตนเอง และเราต้องการซ่อน เราต้องลดการสัมผัสใด ๆ ต่อความเจ็บปวดของตนเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่มีความสำคัญต่อตัวเรา Lewis (1993) พบว่า ความอัปยศเป็น "การลดขนาดของร่างกาย ประหนึ่งจะหายไปจากตาของตนเองหรืออื่นๆ" (p. 569) อัปยศเป็นผลิตภัณฑ์ของชุดซับซ้อนรับรู้กิจกรรม ประเมินค่าลบของตนเองเป็นหัวหน้าซึ่ง
เมื่อทำงานบำบัดกับผู้สมัครในขั้นตอนต่าง ๆ ของการก่อปัญหาต่อไปนี้ของความผิดและอับอายเกิดประจำ: ความกลัวของหันคน คิดว่า คนอื่น ๆ จะสามารถดูพวกเขา คิดว่า คนอื่น ๆ อาจจะพูดคุยเกี่ยวกับพวกเขา กลัวพูดตัวเลขหน่วยงาน ไม่สามารถพูดได้อย่างอิสระในกลุ่ม สะทกสะท้านเวที ความรู้สึกของปมด้อยมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตามที่บลัม (2008) เช่นเดียวกับลาซารัส (1991), ความอัปยศที่มีประสบการณ์เป็นส่วนประกอบของการปวดรุนแรงไม่สบายความรู้สึกของการไม่ดีของการเป็นไม่เพียงพอและไม่คู่ควร ในความอัปยศที่เราคิดว่าตัวเองเป็นคนเลว เรามีความละอายใจของตัวเราเองและเราต้องการที่จะซ่อน เราต้องการที่จะลดความเสี่ยงใด ๆ ต่อความเจ็บปวดของตัวเองโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับทุกคนที่เป็นคนสำคัญสำหรับเรา ลูอิส (1993) ตั้งข้อสังเกตว่าในความอัปยศมี "การหดตัวของร่างกายราวกับว่าจะหายไปจากสายตาของตัวเองหรืออื่น ๆ " (พี. 569) ความอัปยศเป็นผลิตภัณฑ์ของชุดที่ซับซ้อนของการจัดกิจกรรมการเรียนรู้หัวหน้าซึ่งเป็นการประเมินผลเชิงลบของตัวเอง
เมื่อทำงานในการรักษากับผู้สมัครในขั้นตอนต่างๆของการก่อปัญหาต่อไปของความผิดและความอับอายโผล่ออกมาอย่างสม่ำเสมอกลัวที่จะเผชิญหน้ากับคน; คิดว่าคนอื่น ๆ จะดูพวกเขา; คิดว่าคนอื่น ๆ อาจจะพูดคุยเกี่ยวกับพวกเขา กลัวการพูดคุยกับผู้มีอำนาจ; ไม่สามารถที่จะพูดได้อย่างอิสระในกลุ่ม; สั่นด้วยความกลัวเวที; ความรู้สึกของปมด้อยมากเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตามบลัม ( 2008 ) , เช่นเดียวกับ ลาซารัส ( 1991 ) , ความอัปยศมีประสบการณ์เป็นคอมโพสิตของความเจ็บปวด , ความรู้สึกไม่สบายอย่างรุนแรง ความรู้สึกที่ถูกไม่มีดี ของถูกไม่เพียงพอและไม่เหมาะสมกับ เพราะเราคิดว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี เราละอายใจ เราต้องการซ่อน เราต้องการที่จะลดการเปิดรับเพิ่มเติมเจ็บปวดของตนเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งใครเป็นบุคคลสำคัญสำหรับเราลูอิส ( 2536 ) พบว่า เพราะมี " ลดขนาดของร่างกาย ราวกับจะหายไปจากสายตาของตนเองหรืออื่น ๆ " ( หน้าผม ) ความอับอายเป็นผลิตภัณฑ์ของชุดที่ซับซ้อนของกิจกรรมทางปัญญา หัวหน้าที่เป็นด้านลบของตนเอง เมื่อทำงานในการรักษา
กับผู้สมัครที่ขั้นตอนต่างๆของการเกิดปัญหาต่าง ๆ ต่อไปนี้ความผิดและความอับอายเกิดขึ้นเป็นประจำ :กลัวเจอคน คิด ว่า คน อื่น ๆ จะดูพวกเขา คิดว่า บุคคลอื่นอาจจะพูดถึงเขา กลัวพูดกับตัวเลขของหน่วยงาน ; ไม่สามารถที่จะพูดคุยในกลุ่ม ตัวสั่นด้วยความกลัวเวที รู้สึกมีปมด้อยมาก