Amid all the panic over the EU’s mo

Amid all the panic over the EU’s mounting “migrant crisis”, let’s remember that we have been here before: in fact, a near-perpetual emergency has gathered force ever since the EU started closing its common external borders in the 1990s. Since that time, migration has come to be colonised by interior ministries and security forces as their field of action – with predictable results.

Patrol boats, military planes and drones now track people’s movements at sea; coastguards in biohazard suits lead them ashore; then internment awaits in vast camps guarded by men with guns. Overland migration has come to be framed as an emergency in need of a security response; witness this summer’s launch of an EU military mission targeting smugglers’ boats or the razor wire, tear-gas rounds and patrols keeping people back from Calais to the Balkan borderlands.

Europe’s security response has been disastrous and urgently needs a rethink. Instead of “controlling” migration, our policing efforts over the past two decades have simply helped make “emergency” the default setting.

Consider Calais. Millions have been spent on more border security, yet the result has been only more desperation and riskier entry attempts among the Afghans, Syrians or Eritreans there. Or consider the Spanish-Moroccan and Greek-Turkish borders, where tough cross-border policing and tall fences have shifted routes towards riskier maritime crossings. Or look at Libya, where the $200m-a-year “Friendship Treaty” with Italy, signed in 2009, smoothed the way for pushbacks, detentions and expulsions, resulting in rerouted flows towards Greece.

All the while, Europe-sponsored crackdowns have made life increasingly impossible for sub-Saharan foreigners in north Africa, giving smugglers a stronger hold on their client base.

In short, our “emergency” response has become a self-fulfilling prophecy as arrivals grow, fatalities rise and the smuggling business gets stronger. If border controls were scrutinised in the same way as other publicly funded areas, this abysmal failure would be triggering serious political debate. But instead, governments are going further, with fences, patrols and even military vessels, supposedly deployed to destroy the smugglers’ boats pre-emptively, while refusing any sharing of responsibility over refugees or any common approach to migration. Einstein’s definition of madness comes to mind: Europe is doing the same thing over and over, each time hoping for a different result.

Yet denouncing the emergency response as counterproductive and quite mad is rather easy. In fact, we also need to see what function it serves if we want to stand any chance of breaking the vicious cycle at the borders.

The “emergency” label mobilises resources and political support, as Silvio Berlusconi knew when he kept Tunisians indefinitely stranded on Lampedusa in 2011 to force Brussels to act, and as Macedonia surely knows today. It allows defence contractors, outsourcing companies and security forces to find willing buyers for their security-based “solutions”, bringing new surveillance systems, patrol vessels, co-ordination centres and detention facilities to the market with little scrutiny or due diligence.

As the next “emergency” hits, no one will ask if enough is enough; instead, more money will be earmarked for securing the borders, defying austerity while opening up wormholes for the misappropriation of funds, as investigations into the mafia’s involvement in Italy’s mass reception regime indicate. To politicians and those with a stake in the system, the emergency response is useful, even as it reproduces the problem it is supposedly meant to combat.

The emergency is not inevitable: we could treat asylum and labour mobility as questions of justice or opportunity, as some European states did in the postwar era. The choice is political. We can keep militarising the borders or bank on mobility. We can opt for ferries, visas and aeroplane tickets instead of sinking rubber boats, squalid detention centres and makeshift camps.

Yet we first need to recognise that powerful interests are stacked against such a move. Indeed, confronting these interests must be at the top of the agenda to have a chance of ending Europe’s self-perpetuating migration emergency.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ท่ามกลางทั้งหมดตกใจมากกว่าของ EU ติด "แรงวิกฤต" ประการที่ เรามีก่อน: ในความเป็นจริง ฉุกเฉินใกล้ถาวรได้รวบรวมกองกำลัง EU เริ่มต้นการปิดของเส้นขอบภายนอกทั่วไปในปี 1990 ตั้งแต่ ตั้งแต่เวลา ย้ายมาเป็น colonised โดยทบวงกรมภายใน และกำลังทหารเป็นของการดำเนินการ – ผลที่ได้ลาดตระเวนเรือ เครื่องบินทหาร และ drones ตอนนี้ติดตามความเคลื่อนไหวของคนในทะเล coastguards ชุด biohazard นำพวกเขาขึ้นฝั่ง แล้ว internment รอในค่ายมากมายเตรียมพร้อม โดยคนที่มีปืน ว่าย้ายมาเป็นกรอบเป็นฉุกเฉินต้องการความปลอดภัยตอบสนอง ชมการเปิดตัวช่วงฤดูร้อนนี้ภารกิจกองทัพ EU กำหนดเป้าหมายของสมักเรือหรือลวดมีดโกน tear-gas รอบ และลาดตระเวนรักษาคนไปจากกาเลส์ borderlands โรงแรมบาลคานตอบสนองความปลอดภัยของยุโรปแล้วร้าย และจำเป็นเร่งด่วนการ rethink แทนที่จะ "ควบคุม" การโยกย้าย ความพยายามของเรา policing กว่าสองทศวรรษที่ผ่านมามีเพียงช่วยทำ "ฉุกเฉิน" การตั้งค่าเริ่มต้นพิจารณากาเลส์ ล้านได้ถูกใช้ในความปลอดภัยมากกว่าเส้นขอบ ได้ผลแล้วสิ้นหวังที่เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น และรายการ riskier พยายามระหว่าง Afghans ซีเรีย หรือ Eritreans มี หรือพิจารณาสเปนโมรอคโคและตุรกีกรีกเส้นขอบ ที่มากกว่าการรักษาข้ามแดนยากและรั้วสูงเริ่มเส้นทางไปข้ามทะเล riskier หรือดูที่ลิเบีย ที่ $200 เมตรต่อปี "มิตรภาพสนธิ" กับอิตาลี ลงนามในปี 2009 โค้งแบบ detentions, pushbacks และ expulsions ในกระแสเส้นต่อกรีซในขณะ ยุโรปสนับสนุนขบวนการทำชีวิตได้มากขึ้นสำหรับชาวต่างชาติซาฮาราในแอฟริกาเหนือ ให้สมักถือแข็งแกร่งบนความพื้นฐานในระยะสั้น ตอบ "ฉุกเฉิน" ของเราได้เป็น พยากรณ์ตอบสนองตนเองเติบโตมาถึง ผู้ที่เพิ่มขึ้น และธุรกิจลักลอบแข็งแรงได้ ถ้าควบคุมเส้นขอบถูกพิจารณาในลักษณะเดียวกับพื้นที่อื่น ๆ funded สาธารณะ ความล้มเหลวนี้ abysmal จะเป็นการเรียกอภิปรายทางการเมืองอย่างจริงจัง แต่แทน รัฐบาลมีบางเพิ่มเติม รั้ว ลาดตระเวน และแม้แต่ทหารเรือ การคาดคะเนการจัดวางเพื่อทำลายเรือของสมัก pre-emptively ในขณะที่ปฏิเสธใด ๆ ร่วมกันรับผิดชอบผู้ลี้ภัยหรือวิธีใด ๆ ทั่วไปการโยกย้าย คำจำกัดความของไอน์สไตน์ของความบ้ามา: ยุโรปทำสิ่งเดียวกัน และ มากกว่า หวังผลที่แตกต่างกันYet denouncing the emergency response as counterproductive and quite mad is rather easy. In fact, we also need to see what function it serves if we want to stand any chance of breaking the vicious cycle at the borders.The “emergency” label mobilises resources and political support, as Silvio Berlusconi knew when he kept Tunisians indefinitely stranded on Lampedusa in 2011 to force Brussels to act, and as Macedonia surely knows today. It allows defence contractors, outsourcing companies and security forces to find willing buyers for their security-based “solutions”, bringing new surveillance systems, patrol vessels, co-ordination centres and detention facilities to the market with little scrutiny or due diligence.As the next “emergency” hits, no one will ask if enough is enough; instead, more money will be earmarked for securing the borders, defying austerity while opening up wormholes for the misappropriation of funds, as investigations into the mafia’s involvement in Italy’s mass reception regime indicate. To politicians and those with a stake in the system, the emergency response is useful, even as it reproduces the problem it is supposedly meant to combat.The emergency is not inevitable: we could treat asylum and labour mobility as questions of justice or opportunity, as some European states did in the postwar era. The choice is political. We can keep militarising the borders or bank on mobility. We can opt for ferries, visas and aeroplane tickets instead of sinking rubber boats, squalid detention centres and makeshift camps.ยัง เราก่อนต้องรู้ว่า ผลประโยชน์ที่มีประสิทธิภาพจะซ้อนกับการย้ายไป แน่นอน เผชิญสถานที่เหล่านี้ต้องได้ที่ด้านบนของวาระโอกาสสิ้นฉุกเฉินโยกย้ายตนเอง perpetuating ของยุโรป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ท่ามกลางความตื่นตระหนกมากกว่าสหภาพยุโรปยึด " วิกฤตแรงงาน " เราจำได้ว่าเราเคยมาที่นี่มาก่อน : ในความเป็นจริง ใกล้ฉุกเฉินตลอด ได้รวบรวมแรงตั้งแต่สหภาพยุโรปเริ่มปิดชายแดนทั่วไปภายนอก ในปี 1990 ตั้งแต่เวลาที่อพยพมาเป็นอาณานิคมโดยกระทรวงมหาดไทยและความมั่นคง เป็นสาขาของการกระทำ และทายผล

เรือลาดตระเวณ เครื่องบินทหารและเจ้าหน้าที่ตอนนี้ ติดตามความเคลื่อนไหวของผู้คน ในทะเล coastguards ใน Biohazard เหมาะกับนำไปขึ้นฝั่ง แล้วกักขังในค่ายรอเฝ้ามากมาย คนถือปืน การอพยพทางบก มาใส่ความเป็นกรณีฉุกเฉินในความต้องการของการรักษาความปลอดภัย พยานในฤดูร้อนนี้การเปิดตัวของสหภาพยุโรปเป้าหมายภารกิจทางทหาร Smugglers ' เรือหรือมีดโกนลวดฉีกรอบก๊าซและลาดตระเวนรักษาคนกลับมาจากกาเลส์ในบอลข่าน Borderlands

ของยุโรปการรักษาความปลอดภัยการตอบสนองได้รับความหายนะและเร่งด่วนต้องคิดใหม่ แทนการ " ควบคุม " การประยุกต์ใช้ความพยายามของเราที่ผ่านมาสองทศวรรษที่ผ่านมามีเพียงช่วยให้ " ฉุกเฉิน " ตั้งค่าเริ่มต้น

พิจารณา calais ล้านได้ใช้เวลาบนชายแดนการรักษาความปลอดภัยแต่ผลที่ได้รับความสิ้นหวังเท่านั้น และเสี่ยงรายการความพยายามในหมู่ชาวอัฟกานิสถานซีเรีย หรือ eritreans , มี หรือพิจารณาแบบโมร็อกโก สเปนและกรีกพรมแดนตุรกี ที่ยากต่อการและรั้วสูงต้องเปลี่ยนเส้นทางไปเสี่ยงทางทะเลผ่านแดน หรือดูที่ลิเบีย ที่ $ 200m-a-year " สนธิสัญญามิตรภาพ " กับอิตาลี ลงนามใน 2009เรียบไป pushbacks detentions , และ expulsions เป็นผลในการเปลี่ยนเส้นทางไหลสู่กรีซ

ทั้งหมดในขณะที่ยุโรปสนับสนุนปราบเสื้อแดงทำให้ชีวิตมากขึ้น ไม่ได้ซับซาฮาชาวต่างชาติในแอฟริกาเหนือ ให้ลักลอบแข็งแกร่งจับฐานลูกค้าของพวกเขา .

สั้นๆ ของเรา " ฉุกเฉิน " ตอบได้กลายเป็นตนเองตอบสนอง คำทำนายที่นักท่องเที่ยวเติบโตการเสียชีวิตเพิ่มขึ้นและการค้าทางธุรกิจได้มากขึ้น ถ้าการควบคุมชายแดนที่ถูกพิจารณาในลักษณะเดียวกับกองทุนสาธารณะอื่น ๆพื้นที่ , ความล้มเหลวสุดซึ้งนี้จะกระตุ้นการอภิปรายทางการเมืองที่รุนแรง แต่แทนที่รัฐบาลจะต่อด้วยรั้ว , และแม้กระทั่งทหารลาดตระเวนเรือ ปกติใช้ทำลายเรือก่อน emptively Smugglers ' ,ในขณะที่ปฏิเสธใด ๆ การดูแลผู้อพยพ หรือวิธีการใด ๆทั่วไปการย้ายถิ่น ไอน์สไตน์ นิยามของความบ้าคลั่งในใจ : ยุโรปคือการทำสิ่งเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำอีกทุกครั้งที่หวังผลแตกต่าง

ยังประณามการตอบสนองฉุกเฉินเป็น counterproductive และค่อนข้างโมโหง่ายมาก ในความเป็นจริงนอกจากนี้เรายังต้องการที่จะเห็นการทำงานแล้วมันไม่ผิดถ้าเราจะยืนโอกาสใด ๆของการทำลายวงจรอุบาทว์ที่ชายแดน

" ฉุกเฉิน " ฉลาก mobilises ทรัพยากรและการสนับสนุนทางการเมืองอย่าง Silvio Berlusconi รู้ว่าเมื่อเขาเก็บไปเรื่อย ๆ ติด tunisians ลัมเปดูซาในปี 2011 เพื่อบังคับบรัสเซลส์แสดง และย่อมรู้วันนี้มาซิโดเนีย . มันช่วยให้ผู้รับเหมากลาโหมการ บริษัท และความมั่นคง เพื่อหาผู้ซื้อเต็มใจเพื่อความปลอดภัยของพวกเขาจาก " โซลูชั่น " ที่นำระบบเฝ้าระวังใหม่เรือลาดตระเวนประสานงานศูนย์และเครื่องกักกันในตลาดที่มีการตรวจสอบน้อย หรือเนื่องจากความขยัน

เป็นอีก " ฉุกเฉิน " ฮิต ไม่มีใครจะถามว่าพอเป็นพอ แทน เงินเพิ่มเติมจะ จะขึ้นการรักษาความปลอดภัยชายแดนต่อต้านความเข้มงวดในขณะที่เปิดรูหนอน เพื่อยักยอกเงิน , ตรวจสอบในของมาเฟียอิตาลีมีส่วนร่วมในระบอบมวลรับแสดง นักการเมืองและผู้ที่มีส่วนได้ส่วนเสียกับระบบการตอบสนองฉุกเฉินเป็นประโยชน์แม้ในขณะที่มัน reproduces ปัญหามันอาจหมายถึงการต่อสู้

ด่วนไม่หลีกเลี่ยง :เราสามารถดูแลการลี้ภัย และเคลื่อนย้ายแรงงานเป็นคำถามที่ยุติธรรม หรือ โอกาส ขณะที่บางรัฐในยุโรปในยุคหลังสงคราม ทางเลือกทางการเมือง เราสามารถเก็บ militarising ชายแดนหรือธนาคารบนมือถือ เราสามารถเลือกสำหรับเรือข้ามฟาก , วีซ่าและเครื่องบินตั๋วแทนการจมเรือยาง , ศูนย์กักกันเลวทราม และค่ายชั่วคราว

แต่เราต้องตระหนักว่าผลประโยชน์ที่มีประสิทธิภาพจะซ้อนกับการย้ายดังกล่าว . แน่นอน เผชิญหน้ากับผลประโยชน์เหล่านี้ต้องอยู่ด้านบนของวาระมีโอกาสที่จะสิ้นสุดยุโรปตนเอง perpetuating ฉุกเฉินการย้ายถิ่น