Cambodia continues to recover from

Cambodia continues to recover from devastation wrought by the Khmer Rouge and a civil war that started in the 1970s, when an estimated one in four Cambodians died. In the past decade, the country’s tourist economy has grown, especially around Siem Reap, where Angkor Wat is a major-league UNESCO World Heritage site. Still, the wider economy and services such as education have lagged. Only 20 per cent of Cambodians finish secondary school, and teachers are woefully underpaid. Human Rights Watch has called the country “a human rights basket case,” citing a failure of democratic governance. How long does it take to heal from genocide?
Difficult question. Having lived next door in Thailand for four years when it was still dangerous to visit Cambodia, we wanted to go. Back then we became fascinated by relics of the ancient Khmer empire we saw in northeastern Thailand: From Phimai, we had followed a path of increasingly dramatic ruins to the eastern border, and saw the magnificent ruins of Meuang Tam, where we had the place to ourselves. I’m no archaeologist, but these vestiges of an empire nine centuries gone were beautiful and intriguing. At intersections on that trip, a sign would point away and say simply, “Cambodia.” My eye followed the arrow to where pavement faded to red clay. What lay beyond? At Ta Meuan, an ancient clinic with a sunken pond nestled in tall grasses, we marveled at a 12th-century culture that provided health care. We plotted our return to the source.

Now, years later, we would resume the path to Angkor Wat on the Cambodian side, beginning with Banteay Chhmar in the northwest corner, home of one of the most important yet least understood temple sites of the Khmer empire — a huge complex with eight outlying temples and a reservoir. Had it been a place of pilgrimage or a frontier fortress?

On the way to Banteay Chhmar, we realized we hadn’t picked the easiest homestay to get to. But cellphones have made it more possible to get off the beaten track, and this trip drove that point home. Though I had no Khmer language skills, I could call a lifeline and hand my phone to a driver and someone in Banteay Chhmar could explain where I wanted to go or negotiate how many people I’d be sharing a vehicle with

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กัมพูชายังคงการกู้คืนจากความเสียหายดัด โดยเขมรแดงและสงครามกลางเมืองที่เริ่มต้นในปี 1970 เมื่อเป็นส่วนประมาณหนึ่งในสี่ชาวกัมพูชาตาย ในทศวรรษ เศรษฐกิจการท่องเที่ยวของประเทศมีการเติบโต โดยเฉพาะอย่างยิ่งรอบ ๆ เสียมราฐ major-league ยูเนสโกมรดกโลกนครวัด ยังคง เศรษฐกิจและบริการเช่นการศึกษากว้างมี lagged เพียงร้อยละ 20 จีนจบมัธยม และ woefully มีการชำระน้อยเกินครู สิทธิมนุษยชนได้เรียกประเทศ "สิทธิมนุษยชนตะกร้ากรณี เนื่องจากความล้มเหลวของประชาธิปไตยธรรมาภิบาล การรักษาจากพันธุฆาตใช้เวลานานเท่าใดคำถามที่ยาก มีอยู่ประตูถัดไปในประเทศไทยสี่ปีเมื่อมันเป็นยังคงเป็นอันตรายไปกัมพูชา อยากไป หลังจาก นั้นเรากลายเป็นหลง โดยโบราณวัตถุของอาณาจักรเขมรโบราณที่เราเห็นในอีสาน: จากพิมาย เราได้ตามเส้นทางของซากปรักหักพังที่น่าทึ่งมากขึ้นไปยังชายแดนตะวันออก และเห็นซากปรักหักพังอันงดงามของเมืองทัม ที่เรามีจะทำให้ตนเอง ผมไม่มีนักโบราณคดี แต่ร่องรอยของอาณาจักรเหล่านี้ศตวรรษที่เก้าไปได้สวยงาม และน่าสนใจ ที่แยกเมื่อการเดินทาง เครื่องหมายจะชี้ออกไป และบอกว่า เพียงแค่ "กัมพูชา" ตาของฉันตามลูกศรไปที่ถนนจางหายไปกับดิน สิ่งที่วางเหนือ ที่เธอทำเป็นตา คลินิกการโบราณกับบ่อจมในหญ้าสูง เรา marveled ที่วัฒนธรรมศตวรรษที่ 12 ที่ให้การดูแลสุขภาพ เราพล็อตของเรากลับไปยังแหล่งที่มาตอนนี้ ปี เราจะกลับเส้นทางไปนครวัดในกัมพูชาด้าน เริ่มต้น ด้วยฉมาร์ปราสาทบันเฉียง บ้านของหนึ่งสำคัญที่สุด แต่อย่างน้อยเข้าใจวัดไซต์ของจักรวรรดิเขมร — อาคารขนาดใหญ่ มีอ่างเก็บน้ำและวัดรอบนอกที่แปด มันเคยเป็นสถานที่แสวงบุญหรือป้อมปราการชายแดนทางไปฉมาร์ปราสาทบัน เรารู้เราไม่ได้เลือกโฮมสเตย์ที่ง่ายที่สุดจะได้รับ แต่โทรศัพท์มือถือได้มากกว่าการท่อง และขับรถเที่ยวนี้ที่ชี้บ้าน ว่าผมไม่มีทักษะการใช้ภาษาเขมร คนในบันฉมาร์ที่สามารถอธิบายที่อยากไป หรือเจรจากี่คนฉันจะสามารถแชร์รถกับผมอาจเรียกเส้นชีวิต และมือโทรศัพท์ของฉันไปยังโปรแกรมควบคุม และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กัมพูชายังคงฟื้นตัวจากความเสียหายเกิดขึ้นโดยเขมรแดงและสงครามกลางเมืองที่เริ่มต้นในปี 1970 เมื่อประมาณหนึ่งในสี่ของชาวกัมพูชาเสียชีวิต ในทศวรรษที่ผ่านมาเศรษฐกิจการท่องเที่ยวของประเทศที่มีการเติบโตโดยเฉพาะรอบเสียมเรียบนครวัดที่เป็นเมเจอร์ลีกมรดกโลก ยังคงเศรษฐกิจและการให้บริการเช่นการศึกษาในวงกว้างได้ lagged เพียงร้อยละ 20 ของชาวกัมพูชาจบมัธยมศึกษาและครูผู้สอนที่มีค่าจ้างต่ำกว่าละห้อย สิทธิมนุษยชนได้เรียกร้องให้ประเทศ "สิทธิมนุษยชนกรณีตะกร้า" อ้างความล้มเหลวของการกำกับดูแลประชาธิปไตย มันใช้เวลานานเท่าใดในการรักษาจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์?
คำถามที่ยาก มีอาศัยอยู่ประตูถัดไปในประเทศไทยเป็นเวลาสี่ปีเมื่อมันยังคงเป็นอันตรายที่จะเยี่ยมชมกัมพูชาที่เราอยากจะไป กลับมาแล้วเรากลายเป็นหลงโดยพระธาตุของอาณาจักรเขมรโบราณที่เราเห็นในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ: จากพิมายเราได้ปฏิบัติตามเส้นทางของซากปรักหักพังที่น่าทึ่งมากขึ้นไปยังชายแดนทางทิศตะวันออกและเห็นซากปรักหักพังอันงดงามของ Meuang ต๋ำที่เรามีสถานที่ที่จะ ตัวเรา ฉันไม่โบราณคดี แต่ร่องรอยเหล่านี้อาณาจักรศตวรรษที่สิบเก้าไปเป็นที่สวยงามและน่าสนใจ ที่แยกในการเดินทางนั้นเป็นสัญญาณที่จะชี้ออกไปและพูดเพียง "กัมพูชา." ตาของฉันตามลูกศรเพื่อที่จะจางหายไปทางเท้าดินสีแดง สิ่งที่อยู่ไกล? ที่เธอทำเป็นตา, คลินิกโบราณที่มีบ่อจมตั้งอยู่ในหญ้าสูงเราประหลาดใจที่วัฒนธรรมในศตวรรษที่ 12 ที่ให้การดูแลสุขภาพ เราวางแผนเรากลับไปยังแหล่งที่.

ตอนนี้ปีต่อมาเราจะดำเนินการต่อเส้นทางไปยังนครวัดทางด้านกัมพูชาเริ่มต้นด้วย Banteay Chhmar ในมุมตะวันตกเฉียงเหนือ, บ้านของหนึ่งที่สำคัญที่สุดยังเข้าใจน้อยเว็บไซต์พระวิหารของเขมร เอ็มไพร์ - ซับซ้อนขนาดใหญ่ที่มีแปดวัดที่ห่างไกลและอ่างเก็บน้ำ มันได้รับสถานที่แสวงบุญหรือป้อมปราการชายแดนหรือไม่

เกี่ยวกับวิธีการ Banteay Chhmar เราตระหนักว่าเราไม่ได้เลือกแบบโฮมสเตย์ที่ง่ายที่สุดที่จะได้รับ แต่โทรศัพท์มือถือได้ทำให้มันเป็นไปได้มากขึ้นที่จะได้รับออกติดตามตีและการเดินทางครั้งนี้ขับรถกลับบ้านจุดนั้น แต่ผมไม่ได้มีทักษะการใช้ภาษาเขมรฉันจะเรียกเส้นชีวิตและมือโทรศัพท์ของฉันไปคนขับรถและคนใน Banteay Chhmar สามารถอธิบายที่ฉันอยากจะไปหรือต่อรองว่าหลายคนฉันจะใช้งานร่วมกันกับยานพาหนะ