For too long now the verb phrase ha

For too long now the verb phrase has been the dominant focus of attention in course books, syllabuses, and teacher training programmes.
Any teacher worth his/her salt will be able to tell you everything there is to know about base verbs, infinitives, progressives, perfectives, passives, and modals.
But, please, let's not forget the noun phrase! Why? Because the noun phrase is a quintessential part of every sentence (even if it doesn't appear in the surface structure of a sentence as in "stop!"), it is potentially infinite in length, and it can include any number of other phrases (e.g. noun, adjective, adverb) within its structure.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นานเกินไป เดี๋ยวนี้วลีกริยาแล้วโฟกัสหลักของความสนใจในหนังสือหลักสูตร syllabuses และโปรแกรมการฝึกอบรมครูครูมีมูลค่าเกลือเขา/เธอจะได้บอกคุณทุกอย่างที่ไม่ทราบเกี่ยวกับคำกริยาพื้นฐาน infinitives, progressives, perfectives, passives และ modalsแต่ กรุณา ไม่ลืมวลีนาม ทำไม เพราะวลีคำนามเป็นส่วนต้อนรับด้วยไมตรีของทุกประโยค (แม้จะไม่ปรากฏในโครงสร้างผิวของประโยคใน "หยุด"), เป็นอนันต์อาจยาว และมันสามารถรวมจำนวน อื่น ๆ วลี (เช่นคำนาม คำคุณศัพท์ คำกริยาวิเศษณ์) ภายในโครงสร้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นานเกินไปในขณะนี้คำกริยาวลีที่ได้รับความสนใจที่โดดเด่นของความสนใจในหนังสือเรียน, หลักสูตรและโปรแกรมการฝึกอบรมครู
ผู้สอนใด ๆ ที่คุ้มค่า / เกลือของเขาและเธอจะสามารถที่จะบอกคุณทุกอย่างมีความรู้เกี่ยวกับคำกริยาฐาน infinitives ก้าวล้ำ , perfectives, ส่วน Passives และ modals
แต่โปรดให้ไม่ลืมนามวลี! ทำไม? เพราะนามวลีเป็นส่วนที่เป็นแก่นสารของทุกประโยค (แม้ว่าจะไม่ปรากฏในโครงสร้างพื้นผิวของประโยคในขณะที่ "หยุด!") มันอาจเป็นความยาวไม่มีที่สิ้นสุดและสามารถรวมถึงจำนวนของวลีอื่น ๆ (เช่นคำนามคำคุณศัพท์คำวิเศษณ์) ภายในโครงสร้างของมัน