Silently, he approached the door, r

Silently, he approached the door, raised his hand, and knocked.

The knock silenced the din of argument that had continued unceasingly throughout the afternoon. After a moment the door opened. A middle-aged man stood there, frowning. His face was covered with lines from a lifetime of hardships.

“Who are you? What do you want?”

“Uncle Li…?” said Meng Hao quietly, looking at the man in front of him.

“You…” the middle-aged man stared in surprise. He looked closely at Meng Hao, and then a look of disbelief filled his eyes. “Meng Hao? You… Where have you been? Come in!” With a look of pleasant surprise, the man dragged Meng Hao into the house.

“Wife, come see who it is!”

A middle-aged woman sat inside, tears in her eyes. When she heard her husband’s words, and saw Meng Hao, she gaped for a moment, then rose to her feet, her eyes beaming with joy.

“It really is Meng Hao…” said the man.

“Child, everyone said you just up and left that year. Let Auntie have a look at you.” She stood in front of him, looking him up and down, her eyes filled with happiness. She seemed to have forgotten the afternoon spent arguing. “I haven’t seen you for years. You’ve grown taller, but, ai, you’re so skinny. You must have endured a lot over the years.

“Here, have a seat. Auntie will cook a few dishes for you. You just got back, stay a while. You may have sold this place to your Uncle Li, but it’s still your home.” She gave a kind, happy smile to Meng Hao, then glared at the man and went into the kitchen.

Soon, the table was filled with food. Looking at the couple in front of him, and the kindness in their eyes, it reminded him of the times after his parents had gone missing. Without the help of Uncle and Aunt Li, things would have been much more difficult for him.

“The harvests haven’t been good these years,” said Aunt Li, serving some food to Meng Hao. “We gave our house to our son so that he could get married. Since this place was empty, we moved here.” She gave him a kind look. “Where have you been all these years? We looked all over for you, but were never able to find you.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เงียบ เขาเข้าประตู ยกมือของเขา และเคาะเคาะที่เงียบดินของอาร์กิวเมนต์ที่มีต่อเนื่องอย่างต่อเนื่องตลอดช่วงบ่าย หลังจากช่วงเวลาที่ประตูเปิด คนสู่ยืน frowning ใบหน้าของเขาถูกปกคลุม ด้วยบรรทัดจากชีวิตของความยากลำบาก"คุณเป็นใคร คุณต้อง""ลุงหลี่... ? " กล่าวว่า เมงเฮาอย่างเงียบ ๆ กำลังดูคนที่หน้าเขา"คุณ..." สู่คนที่จ้องมองในความประหลาดใจ เขามองอย่างใกล้ชิดที่เฮาเมง และลักษณะของศรัทธาเต็มไปดวงตาของเขาแล้ว "เฮา เมง คุณ... ไปไหนมา มา" กับลักษณะของเรื่อง คนลากเมงเฮาบ้าน"ภรรยา มาดูว่าเป็นใคร! "ผู้หญิงสู่ส.ภายใน น้ำตาในดวงตาของเธอ เมื่อเธอได้ยินคำพูดของสามี เห็นเฮาเมง เธอ gaped ช่วง แล้วยังเท้าของเธอ ดวงตาของเธอช่วง มีความสุข"จริง ๆ เป็นเมงเฮา..." กล่าวว่า คน"เด็ก ทุกคนว่า คุณเพียงแค่ขึ้น และทิ้งปี ให้ดูคุณป้า" เธอยืนอยู่ด้านหน้าของเขา มองเขาขึ้นและลง ดวงตาของเธอเต็มไป ด้วยความสุข เธอดูเหมือนจะลืมการโต้เถียงใช้บ่าย "ฉันไม่ได้เห็นคุณปีนี้ คุณได้เติบโตสูง แต่ อาย คุณผอมมาก ต้องทนคุณได้มากในปีนี้"ที่นี่ มีนั่ง ป้าจะปรุงอาหารบางอย่างสำหรับคุณ คุณเพียงแค่กลับ พักในขณะที่ ท่านอาจมีขาย Li ลุงของคุณ แต่ก็ยังคงเป็นบ้านของคุณ " เธอให้ชนิด มีความสุขยิ้มกับเมงเฮา แล้ว glared ที่คน และเข้าไปในห้องครัวเร็ว ๆ นี้ ตารางก็เต็มไป ด้วยอาหาร ดูคู่ด้านหน้าของเขา และความเมตตาในสายตาของพวกเขา มันเขานึกถึงครั้งหลังจากที่พ่อแม่ของเขาได้หายไปหายไป โดยความช่วยเหลือของลุงและป้า Li สิ่งที่จะได้รับยากมากสำหรับเขา"การเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ไม่ได้ดีปีนี้ ป้า Li อาหารบางเมงเฮากล่าว "เราให้บ้านให้ลูกของเราเพื่อให้เขาสามารถแต่งงาน ตั้งแต่ว่างเปล่า เราย้าย" เธอให้เขาดูดี "มาทุกปี เราดูทั้งหมดสำหรับคุณ แต่ไม่เคยพบคุณ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เงียบ ๆ เขาเดินเข้าไปใกล้ประตูยกมือขึ้นและเคาะ. เคาะเงียบ DIN ของการโต้แย้งที่มีอย่างต่อเนื่องอย่างไม่หยุดยั้งตลอดช่วงบ่าย หลังจากช่วงเวลาที่ประตูเปิด มีชายวัยกลางคนยืนอยู่ที่นั่นมุ่ย ใบหน้าของเขาถูกปกคลุมด้วยเส้นจากชีวิตของความยากลำบาก. "คุณเป็นใคร? คุณต้องการอะไร? " " ลุงหลี่ ... ? "เม้งเฮากล่าวอย่างเงียบ ๆ มองไปที่คนที่อยู่ในด้านหน้าของเขา. " คุณ ... "ชายวัยกลางคนที่จ้องมองด้วยความประหลาดใจ เขามองอย่างใกล้ชิดที่เม้งเฮาแล้วลักษณะของการปฏิเสธศรัทธาที่เต็มไปดวงตาของเขา "เม้งเฮา? คุณอยู่ที่ไหน ... ที่คุณได้รับ? มาใน! "ด้วยรูปลักษณ์ของความประหลาดใจที่น่ารื่นรมย์คนลากเม้งเฮาเข้าไปในบ้าน. " ภรรยามาเห็นว่าเป็นใคร! " หญิงวัยกลางคนนั่งอยู่ภายในน้ำตาในดวงตาของเธอ เมื่อเธอได้ยินคำพูดของสามีของเธอและเห็นเม้งเฮาเธออ้าปากค้างไว้สักครู่แล้วลุกขึ้นไปที่เท้าของเธอดวงตาของเธอยิ้มแย้มแจ่มใสมีความสุข. "จริงๆมันเป็นเม้งเฮา ... " ชายคนดังกล่าว. "เด็กทุกคนบอกว่าคุณเพียงแค่ขึ้น และด้านซ้ายของปีนั้น ขอให้ป้ามีลักษณะที่คุณ. "เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขามองเขาขึ้นและลงดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข เธอดูเหมือนจะลืมช่วงบ่ายใช้เวลาเถียง "ฉันไม่ได้เห็นคุณมานานหลายปี คุณจะได้สูงขึ้น แต่ ai คุณผอมดังนั้น คุณต้องทนมากขึ้นกว่าปีที่ผ่านมา. "ที่นี่มีที่นั่ง คุณป้าจะปรุงอาหารไม่กี่สำหรับคุณ คุณเพียงแค่ได้กลับมาอยู่ในขณะที่ คุณอาจจะมียอดขายสถานที่นี้เพื่อลุงหลี่ของคุณ แต่ก็ยังคงเป็นบ้านของคุณ. "เธอให้เป็นชนิดรอยยิ้มความสุขที่จะเม้งเฮาแล้วจ้องหน้าชายคนนั้นและเดินเข้าไปในห้องครัว. เร็ว ๆ นี้ตารางก็เต็มไปด้วยอาหาร มองไปที่คู่ในด้านหน้าของเขาและความเมตตาในสายตาของพวกมันทำให้เขานึกถึงครั้งหลังจากที่พ่อแม่ของเขาได้หายไป โดยความช่วยเหลือของลุงและป้าหลี่, สิ่งที่จะได้รับยากมากสำหรับเขา. "การเก็บเกี่ยวไม่ได้รับสิ่งที่ดีปีนี้" ป้าหลี่กล่าวว่าที่ให้บริการอาหารบางอย่างที่จะเม้งเฮา "เราได้ให้บ้านของเราให้กับลูกชายของเราเพื่อที่เขาจะได้แต่งงาน เนื่องจากสถานที่แห่งนี้เป็นที่ว่างเปล่าเราย้ายมาที่นี่. "เธอทำให้เขาดูชนิด "ที่ไหนที่คุณได้รับทุกปีเหล่านี้? เรามองทุกมุมสำหรับคุณ แต่เขาไม่สามารถที่จะหาคุณ. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างเงียบๆ เขาเข้าหาประตู ยกมือของเขาและเคาะเสียงเคาะเงียบดินของอาร์กิวเมนต์ที่ต่อเนื่องอย่างไม่หยุดยั้งตลอดบ่าย หลังจากช่วงเวลาที่ประตูเปิด ชายวัยกลางคนยืนหน้าบึ้งอยู่ ใบหน้าของเขาถูกปกคลุมด้วยเส้นจากช่วงเวลาแห่งความยากลำบาก" นายเป็นใคร ? คุณต้องการอะไร ? "" ลุงลี . . . . . . ? " กล่าวว่า เมิ่งฮ่าวเงียบๆ มองผู้ชายตรงหน้าเขา" คุณ . . . . . . . " ชายวัยกลางคนจ้องมองด้วยความประหลาดใจ เขาดูอย่างใกล้ชิดที่เมิ่งเฮ่า แล้วมองออกมาเต็มไปหมด ดวงตาของเขา " เมิงเฮา ? คุณ . . . . . . . ไปไหนมา ? เข้ามา ! " ที่มีลักษณะของประหลาดใจ ชายลากเมิ่งฮ่าวเข้าไปในบ้าน" ภรรยา มาดูว่ามันคือใคร "หญิงวัยกลางคนนั่งอยู่ข้างใน น้ำตาในดวงตาของเธอ เมื่อเธอได้ยินคำพูดของสามีเธอ และได้เห็นเมิงเฮา gaped เธอสักครู่แล้วลุกขึ้นยืนเธอ ตายิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความปิติยินดี" นี่เมิงเฮา . . . . . . . " ชายผู้นั้นกล่าว" เด็กทุกคนที่บอกว่าเพิ่งไปในปีนั้น ให้ป้าได้ดูที่คุณ . " เธอยืนอยู่ต่อหน้าเขา ดูเขาขึ้นและลง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุข เธอเหมือนจะลืมช่วงบ่ายใช้เวลาโต้เถียงกัน " ผมไม่เคยเห็นคุณปี นายโตขึ้นนะ แต่ ไอ คุณผอมเกินไป คุณต้องอดทนมาหลายปีแล้ว" นั่งก่อนสิ ป้าจะทำอาหารสักจาน คุณเพิ่งกลับมา อยู่สักพัก คุณอาจจะต้องขายที่นี่ ลุงลี แต่ก็ยังบ้านของคุณ . " เธอให้คนใจดี มีความสุข ยิ้มให้ เมิ่งฮ่าวแล้วถลึงตาใส่คนเข้าไปในครัวแล้วโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหาร มองคู่ข้างหน้าเขา และความเมตตาในดวงตาของเขา มันทำให้เขานึกถึงช่วงเวลาหลังจากที่พ่อแม่ของเขาได้หายตัวไป โดยความช่วยเหลือของลุงกับป้าลี มันคงยากมากสำหรับเขา" ผลผลิตไม่ค่อยดีในปีนี้ กล่าวว่า " ป้าลี เสิร์ฟอาหารให้ เมิ่งฮ่าว " เราให้ที่บ้านเพื่อลูกของเรา เพื่อที่เขาจะแต่งงาน เนื่องจากสถานที่นี้เป็นที่ว่างเปล่า เราย้ายมาที่นี่ " เธอให้เขาชนิดดู " ไปไหนมาตลอดหลายปี เราตามหานายไปทั่วเลย แต่ไม่เคยเจอตัวคุณ”