The Contracting Parties,RECOGNIZING

The Contracting Parties,

RECOGNIZING that wild animals in their innumerable forms are an irreplaceable part of the earth's natural system which must be conserved for the good of mankind;

AWARE that each generation of man holds the resources of the earth for future generations and has an obligation to ensure that this legacy is conserved and, where utilized, is used wisely;

CONSCIOUS of the ever-growing value of wild animals from environmental, ecological, genetic, scientific, aesthetic, recreational, cultural, educational, social and economic points of view;

CONCERNED particularly with those species of wild animals that migrate across or outside national jurisdictional boundaries;

RECOGNIZING that the States are and must be the protectors of the migratory species of wild animals that live within or pass through their national jurisdictional boundaries;

CONVINCED that conservation and effective management of migratory species of wild animals require the concerted action of all States within the national jurisdictional boundaries of which such species spend any part of their life cycle;

RECALLING Recommendation 32 of the Action Plan adopted by the United Nations Conference on the Human Environment (Stockholm, 1972) and noted with satisfaction at the Twenty-seventh Session of the General Assembly of the United Nations,

HAVE AGREED as follows:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คู่สัญญาทำสัญญาตระหนักว่า สัตว์ป่าในรูปแบบของพวกเขานับไม่ถ้วนอยู่ irreplaceable ระบบธรรมชาติของโลกที่ต้องอยู่เพื่อความดีของมนุษย์ทราบว่า แต่ละรุ่นของคนเก็บทรัพยากรของแผ่นดินสำหรับอนุชนรุ่นหลัง และมีหน้าที่ในการตรวจ สอบว่า มรดกนี้มีอยู่ ที่ใช้ ใช้อย่างชาญฉลาดสติของค่าเคยเติบโตของสัตว์ป่าจากสิ่งแวดล้อม ระบบนิเวศ พันธุกรรม วิทยาศาสตร์ ความงาม นันทนาการ วัฒนธรรม ศึกษา สังคม และเศรษฐกิจเห็นเกี่ยวข้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเหล่าพันธุ์ของสัตว์ป่าที่ย้ายข้าม หรืออยู่ นอกขอบ เขตประเทศ jurisdictionalตระหนักว่า รัฐ และต้องป้องกันพันธุ์อพยพของสัตว์ป่าที่อาศัยอยู่ภายใน หรือผ่านขอบ jurisdictional ชาติมั่นใจว่า อนุรักษ์และการจัดการที่มีประสิทธิภาพชนิดอพยพของสัตว์ป่าต้องการกระทำกันของรัฐภายในขอบเขตแห่งชาติ jurisdictional พันธุ์ใดเช่นใช้ส่วนใดส่วนหนึ่งของวงจรชีวิตของพวกเขาเรียกแนะนำ 32 ของแผนปฏิบัติการรับรอง โดยประชุมสหประชาชาติในสภาพแวดล้อมที่มนุษย์ (สตอกโฮล์ม 1972) และตั้งข้อสังเกตกับความพึงพอใจที่ยี่สิบ - เจ็ดรอบของสมัชชาสหประชาชาติตกลงเป็นดังนี้:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาคีผู้ทำสัญญาตระหนักว่าสัตว์ป่าในรูปแบบนับไม่ถ้วนของพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งที่ไม่สามารถถูกแทนที่ของระบบธรรมชาติของโลกซึ่งจะต้องอนุรักษ์เพื่อประโยชน์ของมนุษยชาติทราบว่ารุ่นของแต่ละคนถือทรัพยากรของโลกสำหรับคนรุ่นอนาคตและมีภาระผูกพันเพื่อให้แน่ใจว่ามรดกนี้เป็นป่าสงวนและในกรณีที่ใช้จะถูกใช้อย่างชาญฉลาด; ตระหนักของมูลค่าที่เคยเติบโตของสัตว์ป่าจากสิ่งแวดล้อมระบบนิเวศทางพันธุกรรมทางวิทยาศาสตร์ความงามด้านการกีฬาและวัฒนธรรมการศึกษาสังคมและจุดทางเศรษฐกิจของดู; โดยเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับสายพันธุ์เหล่านั้นของสัตว์ป่าที่ย้ายข้ามหรือนอกขอบเขตอาณาเขตแห่งชาติตระหนักว่าสหรัฐอเมริกาและจะต้องป้องกันในสายพันธุ์ที่อพยพย้ายถิ่นของสัตว์ป่าที่อาศัยอยู่ภายในหรือผ่านเขตแดนอาณาเขตของพวกเขาแห่งชาติเชื่อว่าการอนุรักษ์และมีประสิทธิภาพการจัดการของสายพันธุ์ที่อพยพย้ายถิ่นของสัตว์ป่าต้องมีการดำเนินการร่วมกันของทุกประเทศในเขตอาณาเขตของชาติซึ่งสายพันธุ์ดังกล่าวใช้จ่ายส่วนหนึ่งของวงจรชีวิตของพวกเขาใด ๆระลึกถึงคำแนะนำ 32 ของแผนปฏิบัติการนำโดยประชุมสหประชาชาติว่าด้วยสิ่งแวดล้อมมนุษย์ (สตอกโฮล์ม , 1972) และตั้งข้อสังเกตกับความพึงพอใจในการประชุมยี่สิบเจ็ดของสมัชชาสหประชาชาติได้ตกลงกันดังต่อไปนี้:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ติดต่อฝ่าย

จำว่าสัตว์ป่าในอสงไขยรูปแบบเป็นส่วนทดแทนของธรรมชาติของโลกระบบที่ต้องอนุรักษ์เพื่อประโยชน์ของมนุษยชาติ ;

ทราบว่า แต่ละรุ่นของมนุษย์ถือเป็นทรัพยากรของโลกในอนาคต และมีพันธกรณีที่จะมั่นใจได้ว่ามรดกนี้เป็นป่าสงวนและ ที่ใช้ คือ ใช้อย่างชาญฉลาด ;

สติของมูลค่าที่เพิ่มขึ้นของสัตว์ป่าจากสิ่งแวดล้อม ระบบนิเวศ พันธุกรรม , วิทยาศาสตร์ , ความงาม , นันทนาการ วัฒนธรรม การศึกษา สังคม และเศรษฐกิจ จุดของมุมมอง ;

เป็นห่วงโดยเฉพาะกับชนิดของสัตว์ป่าที่อพยพข้ามหรือภายนอกขอบเขตขอบเขตแห่งชาติ ;

จำที่อเมริกา และต้องเป็นผู้ปกป้องสายพันธุ์อพยพสัตว์ป่าที่อาศัยอยู่ภายในหรือผ่านเขตแดนของตนแห่งชาติน่าน

;เชื่อว่าการอนุรักษ์และการจัดการที่มีประสิทธิภาพของอพยพสปีชีส์ของสัตว์ป่า ต้องมีการกระทำร่วมกันของรัฐทั้งหมดภายในขอบเขตแห่งชาติน่านที่เช่นชนิดใช้ส่วนหนึ่งส่วนใดของวงจรชีวิตของพวกเขา ;

ระลึกถึงคำแนะนำ 32 ของแผนปฏิบัติการที่ใช้โดยการประชุมสหประชาชาติว่าด้วยสิ่งแวดล้อมของมนุษย์ ( Stockholm1972 ) และกล่าวด้วยความพึงพอใจที่ยี่สิบเจ็ดจากการประชุมสมัชชาทั่วไปขององค์การสหประชาชาติ

ตกลงดังนี้