The Real Aunt Molly My Aunt Molly i

The Real Aunt Molly

My Aunt Molly is the kindest, sweetest person on earth. She may not be the cleverest woman in the world, but I love her a lot. However, a strange thing happened to Aunt Molly and now we don't know what to do.

It all started when her husband. Uncle Dalton, died. Well, I called him Uncle Dalton but she always called him 'Dally'. He was my mothers only brother. Aunt Molly really loved him, we all knew that.

Life had been quite difficult for Aunt Molly when she was a child. She was poor and her parents had died early on. She was left to look after herself. She had never learned to read properly and left school at an early age. But she was always cheerful and honest and never complained about the hard work she did to earn her living. She worked as a cleaner wherever there was work to do. She liked cleaning because she didn't have to make any difficult decisions. Aunt Molly didn't like making decisions. Perhaps she wasn't used to it. I don't know. But everybody liked her and she was never out of work.

She met Uncle Dalton when she was working as a cleaner at the bus station. He was a bus driver and it was when he had just finished for the day that he first saw her cleaning the station office. He fell in love with her as soon as he saw her. It was the same for Aunt Molly. As soon as their eyes met it was love for both of them. He soon grew to love her gentleness and she loved his kind heart and willingness to make decisions.

They got married two weeks later.

A year after that she gave birth to twin boys. They were my cousins and their names were Winston and Clement. I was born in the same year two months later. I was called Rufus. I still am. Anyway, Uncle Dalton got a better job at the bus station soon afterwards, and they bought a house near us.

Aunt Molly and Uncle Dalton had a happy marriage. Uncle Dalton earned the money and Aunt Molly cooked, cleaned and made the house a wonderful home for her dear Dally and the boys.

It would not be quite right to say that Aunt Molly actually ran the house. In fact, all the big decisions were left to Uncle Dalton. But she made sure that everything went smoothly. Everybody was happy. I was happy, too, because I liked to play with my cousins. I also looked forward to the delicious home-made biscuits Aunt Molly always gave me.

My cousins and I were five years old when Uncle Dalton was run over by a bus at the station. It was an accident. Uncle Dalton didn't know what hit him and he was killed immediately. Well, I suppose he guessed it was a bus, but I don't think he had much time to think it over, if you see what I mean. Anyway, he was dead.

In a way, once Uncle Dalton had died, I think a part of Aunt Molly died too. She was still a hard worker and remained a good mother to Winston and Clement. Indeed, the routine of running the house was something she no longer needed any help with. My parents and Uncle Dalton's parents — my grandparents — all helped Aunt Molly with the decision making. But the cheerfulness that we had come to expect from her had gone. It was as if all her cheerfulness had died with Uncle Dalton, her 'dear Dally'. She got some money from the bus company because Uncle Dalton had been killed at work. At least she didn't have to leave the twins in order to earn money.

Life continued.

The twins grew into fine boys. But by the time they were fourteen they wanted to see a bit more of the world outside their comfortable home. Both of them were bright and interested in the world outside. Especially Winston. They were beginning to get bored with life at home with all its safe routines.

That's where the trouble really began. Aunt Molly had not really changed since their father's death. She had not even learned to read properly. She never went out and had no outside interests. She spent what free time she had listening to the radio or watching the television, especially game shows.

The boys, though they loved their mother, wanted to decide more things for themselves. And like me, they wanted to go out more. Aunt Molly, however, just wanted to stay at home all the time. The boys never went out much with their mother - whenever they did go out, it was with me and my parents or with our grandparents. Aunt Molly always stayed at home.

It was Winston who thought of taking their mother to the theatre on her next birthday. She would be thirty-nine. The boys planned it all out carefully with the help of the rest of the family. We were all there, my parents and my grandparents.

'I don’t think Mum would like to see a Shakespeare play or anything like that,' said Clement. 'But I'm sure that going to see something would do her good!'

'You're right,' said Gran. 1 think your mother should go to see something she would enjoy. It would make a nice change for her. Something like those shows she likes on the television.'

'Gran, you're brilliant!' said Winston. 'What about that show on the television with that hypnotist guy . . . the

The Real Aunt Molly

My Aunt Molly is the kindest, sweetest person on earth. She may not be the cleverest woman in the world, but I love her a lot. However, a strange thing happened to Aunt Molly and now we don't know what to do.

It all started when her husband. Uncle Dalton, died. Well, I called him Uncle Dalton but she always called him 'Dally'. He was my mothers only brother. Aunt Molly really loved him, we all knew that.

Life had been quite difficult for Aunt Molly when she was a child. She was poor and her parents had died early on. She was left to look after herself. She had never learned to read properly and left school at an early age. But she was always cheerful and honest and never complained about the hard work she did to earn her living. She worked as a cleaner wherever there was work to do. She liked cleaning because she didn't have to make any difficult decisions. Aunt Molly didn't like making decisions. Perhaps she wasn't used to it. I don't know. But everybody liked her and she was never out of work.

She met Uncle Dalton when she was working as a cleaner at the bus station. He was a bus driver and it was when he had just finished for the day that he first saw her cleaning the station office. He fell in love with her as soon as he saw her. It was the same for Aunt Molly. As soon as their eyes met it was love for both of them. He soon grew to love her gentleness and she loved his kind heart and willingness to make decisions.

They got married two weeks later.

A year after that she gave birth to twin boys. They were my cousins and their names were Winston and Clement. I was born in the same year two months later. I was called Rufus. I still am. Anyway, Uncle Dalton got a better job at the bus station soon afterwards, and they bought a house near us.

Aunt Molly and Uncle Dalton had a happy marriage. Uncle Dalton earned the money and Aunt Molly cooked, cleaned and made the house a wonderful home for her dear Dally and the boys.

It would not be quite right to say that Aunt Molly actually ran the house. In fact, all the big decisions were left to Uncle Dalton. But she made sure that everything went smoothly. Everybody was happy. I was happy, too, because I liked to play with my cousins. I also looked forward to the delicious home-made biscuits Aunt Molly always gave me.

My cousins and I were five years old when Uncle Dalton was run over by a bus at the station. It was an accident. Uncle Dalton didn't know what hit him and he was killed immediately. Well, I suppose he guessed it was a bus, but I don't think he had much time to think it over, if you see what I mean. Anyway, he was dead.

In a way, once Uncle Dalton had died, I think a part of Aunt Molly died too. She was still a hard worker and remained a good mother to Winston and Clement. Indeed, the routine of running the house was something she no longer needed any help with. My parents and Uncle Dalton's parents — my grandparents — all helped Aunt Molly with the decision making. But the cheerfulness that we had come to expect from her had gone. It was as if all her cheerfulness had died with Uncle Dalton, her 'dear Dally'. She got some money from the bus company because Uncle Dalton had been killed at work. At least she didn't have to leave the twins in order to earn money.

Life continued.

The twins grew into fine boys. But by the time they were fourteen they wanted to see a bit more of the world outside their comfortable home. Both of them were bright and interested in the world outside. Especially Winston. They were beginning to get bored with life at home with all its safe routines.

That's where the trouble really began. Aunt Molly had not really changed since their father's death. She had not even learned to read properly. She never went out and had no outside interests. She spent what free time she had listening to the radio or watching the television, especially game shows.

The boys, though they loved their mother, wanted to decide more things for themselves. And like me, they wanted to go out more. Aunt Molly, however, just wanted to stay at home all the time. The boys never went out much with their mother - whenever they did go out, it was with me and my parents or with our grandparents. Aunt Molly always stayed at home.

It was Winston who thought of taking their mother to the theatre on her next birthday. She would be thirty-nine. The boys planned it all out carefully with the help of the rest of the family. We were all there, my parents and my grandparents.

'I don’t think Mum would like to see a Shakespeare play or anything like that,' said Clement. 'But I'm sure that going to see something would do her good!'

'You're right,' said Gran. 1 think your mother should go to see something she would enjoy. It would make a nice change for her. Something like those shows she likes on the television.'

'Gran, you're brilliant!' said Winston. 'What about that show on the television with that hypnotist guy . . . the

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

Molly ป้าจริง Molly ป้าของฉันคือ บุคคลซั่ สุดในโลก เธออาจไม่ผู้หญิง cleverest ในโลก แต่ฉันรักเธอมาก อย่างไรก็ตาม สิ่งแปลกเกิดขึ้นกับป้า Molly และตอนนี้ เราไม่รู้จะทำอย่างไร ทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อสามีของเธอ ลุง Dalton เสียชีวิต ดี ฉันเรียกลุง Dalton แต่เธอมักเรียกเขา 'Dally' เขาเป็นเพียงพี่ชายแม่ Molly ป้าจริง ๆ รักเขา เรารู้ว่า ชีวิตได้ค่อนข้างยากสำหรับป้า Molly เมื่อเธอเป็นเด็ก เธอไม่ดี และพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตในช่วงต้น เธอถูกทิ้งหลังตัวเอง นอกจากนี้เธอไม่เคยได้เรียนรู้การอ่านอย่างถูกต้อง และซ้ายโรงเรียนที่ แต่เธอจะร่าเริง และซื่อสัตย์ และไม่เคยร้องเรียนเกี่ยวกับการทำงานเธอจึงจะได้รับของ เธอทำงานเป็นการทำความสะอาดทุกที่มีงานทำ เธอชอบทำความสะอาดเนื่องจากเธอไม่ต้องทำการตัดสินใจที่ยาก ป้า Molly ไม่ชอบตัดสินใจ บางทีเธอไม่ได้ใช้มัน ฉันไม่รู้ แต่ทุกคนชอบเธอ และเธอก็ไม่เคยออกจากงาน เธอพบลุง Dalton เมื่อเธอทำงานเป็นการทำความสะอาดที่สถานีรถบัส เขาขับรถ และเมื่อเขาได้เสร็จสิ้นเพียงแค่วันที่เขาแรกเห็นเธอทำความสะอาดสำนักงานสถานี เขาตกหลุมรักกับเธอทันทีที่เห็นเธอ มันเป็นเหมือนกันสำหรับป้า Molly ทันทีที่ตาตามมัน เป็นความรักที่ทั้งสองอย่าง เขาเร็ว ๆ นี้เริ่มรักอ่อนโยนของเธอ และเธอรักใจดีและเต็มใจในการตัดสินใจของเขา พวกเขาได้แต่งงานสองสัปดาห์ต่อมา ปีหลังจากที่เธอให้กำเนิดแฝดชาย พวกเขาเป็นญาติของฉัน และชื่อของพวกเขามีวินสตันและหนักแน่น ผมเกิดในปีเดียวกันเดือนสองเดือนภายหลัง ฉันถูกเรียกว่ารูฟัส ยังฉัน อย่างไรก็ตาม Dalton ลุงมีงานดีขึ้นที่สถานีขนส่งโดยเร็วหลังจากนั้น และซื้อบ้านใกล้เรา Molly ป้าและลุง Dalton มีความรัก ลุง Dalton รับเงิน และป้า Molly สุก ทำความสะอาด และทำบ้านบ้านเลิศ Dally รักของเธอและเด็กชาย ไม่เป็นต้องพูดว่า ป้า Molly วิ่งบ้านจริง ในความเป็นจริง การตัดสินใจที่ใหญ่ถูกทิ้งให้ลุง Dalton แต่เธอทำให้แน่ใจว่า ทุกอย่างไปได้อย่างราบรื่น ทุกคนมีความสุข ผมมีความสุข เกินไป เพราะฉันจะเล่นกับลูกพี่ลูกน้องของฉัน ฉันมองไปแสนอร่อยทำขนมปังกรอบป้า Molly เสมอให้ฉันไปยัง ญาติของฉันและได้อายุ 5 ปีเมื่อลุง Dalton ถูกเรียกใช้ โดยรถบัสที่สถานี มันเป็นอุบัติเหตุ Dalton ลุงไม่รู้ว่าเขา และเขาถูกฆ่าตายทันที ดี ฉันคิดว่า เขาเดาก็มี แต่ฉันไม่คิดว่า เขามีเวลามากคิดว่า มากกว่า ถ้าคุณเห็นสิ่งที่ฉันหมายถึง อย่างไรก็ตาม เขาก็ตาย ในทาง เมื่อเสียชีวิตลุง Dalton ผมคิดว่า เป็นส่วนหนึ่งของ Molly ป้าตายเกินไป เธอยังคงคนยาก และอยู่ใน ความดีของแม่วินสตันและหนักแน่น จริง ขั้นตอนการทำงานบ้านเป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการความช่วยเหลือ พ่อแม่ของฉันและพ่อแม่ลุง Dalton — ปู่ย่าตายายของฉัน — ทั้งหมดช่วยป้า Molly มีการตัดสินใจ แต่ cheerfulness ที่เราได้มาคาดหวังจากเธอได้หายไป มันเป็นเหมือน cheerfulness ทั้งหมดของเธอเสียชีวิต ด้วยลุง Dalton เธอ 'รัก Dally' เธอได้เงินจากบริษัทรถเนื่องจากลุง Dalton ได้ถูกฆ่าที่ทำงาน น้อย เธอไม่ได้มีการออกการ์ดเพื่อหาเงิน ชีวิตอย่างต่อเนื่อง ฝาแฝดเติบโตมาเป็นเด็กดี แต่ ด้วยเวลาพวกเขาสิบสี่ พวกเขาต้องการดูบิตเพิ่มเติมของโลกภายนอกบ้านสะดวกสบาย ทั้งสองอย่างก็สดใส และสนใจโลกภายนอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งวินสตัน พวกเขาได้เริ่มเบื่อกับชีวิตที่บ้านกับงานประจำทั้งหมดความปลอดภัย ที่ปัญหาเริ่มได้ ป้า Molly มีไม่เปลี่ยนแปลงจริง ๆ ตั้งแต่การตายของพ่อ เธอมีไม่ได้เรียนการอ่านอย่างถูกต้อง เธอไม่เคยออกไป และมีบุคคลภายนอกไม่ เธอใช้อะไรฟรีเวลาที่เธอได้ฟังวิทยุ หรือดูโทรทัศน์ เกมโชว์โดยเฉพาะเด็กชาย แม้ว่าพวกเขารักแม่ ต้องการที่จะตัดสินใจสิ่งที่เพิ่มเติมสำหรับตัวเอง และผม พวกเขาต้องการไปเพิ่มเติม ป้า Molly แต่ แค่อยากจะอยู่ที่บ้านตลอดเวลา เด็กชายไม่เคยออกมากแม่ - ไปเมื่อใดก็ ตามที่พวกเขาไม่ได้ออกไป มันเป็น กับผมและพ่อ หรือปู่ย่าตายายของเรา Molly ป้าเสมออยู่ที่บ้าน วินสตันที่คิดว่า พาแม่ไปโรงละครในวันเกิดของเธอต่อไป ได้ เธอจะสามสิบเก้า เด็กชายวางแผนมันออกทั้งหมดอย่างรอบคอบช่วยเหลือครอบครัว เราทั้งหมดนั่น พ่อและปู่ย่าตายายของฉัน 'ผมไม่คิดว่า Mum อยากเห็นเล่นเปียร์หรืออะไรเช่นที่ กล่าวหนักแน่น 'แต่แน่ใจว่า จะได้เห็นสิ่งที่จะทำดีของเธอ' 'คุณขวา กล่าวว่า แกรน 1 คิดว่า คุณแม่ควรไปดูสิ่งที่เธอจะเพลิดเพลิน มันจะทำให้การเปลี่ยนแปลงดีสำหรับเธอ สิ่งที่แสดงเธอชอบในโทรทัศน์ ' 'แกรน คุณยอดเยี่ยม ' กล่าวว่า วินสตัน ' อย่างที่แสดงในโทรทัศน์ด้วยว่าสะกดจิตคนที่...การ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.