At this time, the light of sunrise

At this time, the light of sunrise was now reaching out to touch the carved stone faces on the Hokage Monument that stood in the city centre of Konoha.
“Eight…hundred…and sixty…four…”
Lee’s breathing was coming out in hoarse wheezes and puffs as he gasped out that number.
His running had deteriorated to a delirious staggering, to the point where anyone walking would be faster than him.
He had finally reached his limit.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในขณะนี้ แสงของพระอาทิตย์ได้ตอนนี้ถึงสัมผัสหน้าหินแกะสลักบนอนุสาวรีย์ Hokage ที่ยืนอยู่ในเมืองของสาธารณะ Konoha"แปด...ร้อย... และหก...สี่..."หายใจของลีมาออกในเครือ wheezes และ puffs เป็นเขา gasped ออกเลขที่ทำงานของเขามีรูปเพื่อการ delirious ส่าย ไปยังจุดที่คนเดินจะเร็วกว่าเขาสุดท้ายเขาได้ถึงขีดจำกัดของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในเวลานี้แสงของพระอาทิตย์ขึ้นตอนนี้เอื้อมมือออกไปสัมผัสหินแกะสลักใบหน้าบนอนุสาวรีย์ Hokage ที่ยืนอยู่ในใจกลางเมืองของโคโนฮะ.
"แปด ... ร้อย ... หกสิบ ... สี่ ... "
หายใจลีก็ออกมาใน wheezes แหบแห้ง และพัฟในขณะที่เขาอ้าปากค้างตัวเลขที่ออกมา.
การทำงานของเขาได้เสื่อมโทรมถึงเพ้อส่ายไปยังจุดที่ทุกคนจะเดินได้เร็วขึ้นกว่าเขา.
เขาได้ในที่สุดก็ถึงขีด จำกัด ของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเวลานี้ แสงของพระอาทิตย์กำลังเอื้อมมือออกไปสัมผัสหินแกะสลักใบหน้าบน Hokage อนุสาวรีย์ที่ยืนอยู่ในศูนย์กลางเมืองของ konoha .
" ร้อยหกสิบแปด . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . สี่ . . . . . . . "
ลีออกมา เสียงแหบหายใจหอบหายใจในและเขาอ้าปากค้างว่า ชู หมายเลข
วิ่ง ของเขาได้เสื่อมโทรมถึงเพ้อส่าย จนใครๆ เดินจะเร็วกว่าเขา
เขาก็ถึงขีดจำกัดของเขา