เวลาที่เราได้กลิ่นความเศร้าล่องลอยอยู่รอบตัว
เราอาจเศร้าเสียใจจนลืมนึกถึงบางสิ่ง
หลายครั้งที่ความมืดปกคลุมทั่วไป
จนไม่อาจมองเห็น จนไม่อาจเข้าใจ
ว่าแท้จริงแล้ว
ยังมีใครอีกคนยืนอยู่เคียงข้างเราตลอดมา
เพียงเราเอื้อมมือไปข้างๆกาย
เราจะได้รู้ว่า....
คนๆนั้นไม่เคยห่างหายไปไหนเลยไม่
หากวันใดที่เธอมีน้ำตา...
ระลึกไว้ว่าไม่นานจะผ่านพ้น
แม้เส้นทางเบื้องหน้าจะมืดมน
เราสองคนจะก้าวผ่านไปด้วยกัน
ฟ้าจะมืดหม่นมัวอย่ากลัวหนาว
เมฆสีเทาในเดือนเหงาเศร้าโศกศัลย์
ที่ปลายสุดขอบเหวเราฝ่าฟัน
อย่าไหวหวั่นจงมั่นใจในรักเรา
หากวันใดได้ก้าวผ่านคืนวันร้าย
บินเคียงคู่ท้าทายสายลมหนาว
ได้หวนคิดถึงคืนวันฟ้าไร้ดาว
เพราะรักเราคงมั่นจึงผ่านมา
เราจะโบยบินไปด้วยใจมั่น
จะบินผ่านคืนวันสู่ปลายฟ้า
บินให้สูงด้วยรักจักนำพา
ด้วยสัญญาเราผูกพัน...นิรันดร
สายตาที่มืดบอด...
หากเมื่อชินกับแสงสว่างในความมืดแล้ว
ก็มองเห็นได้ไม่ต่างจากเดิม
สายตาที่สดใสชัดเจน...
หากเรามัวแต่มองไปไกลสุดตา
เราก็คงไม่อาจรู้ว่ายังมีสายตาของความห่วงใยอยู่ใกล้ๆตัว