4. DiscussionFFAs are known inducer

4. Discussion
FFAs are known inducers of ANGPTL4 expression and previous studies have suggested that an increase in intestinal ANGPTL4 may result in blocking of adipocyte-associated LPL activity, thereby preventing uptake of FFA in adipose tissues ( Bäckhed et al., 2004). Elevated levels of lipids in the blood stream may then occur. However, Mattijssen et al. (2013) presented data indicating that ANGPTL4 may inhibit the pancreatic lipase, hence limiting uptake of lipids from the intestine. The role of ANGPTL4 in lipid metabolism is far from understood, but most recently it was shown that milk up-regulates ANGPTL4 gene expression in intestinal cells and that whole milk was a more efficient inducer of the gene compared with skimmed milk ( Nielsen et al., 2014) indicating a critical role of the fat fraction. So far many studies have shown that addition of a single FFA to cells can up-regulate ANGPTL4 gene expression and protein secretion ( Alex et al., 2013), but also the complex matrix of milk including carbohydrates, protein and fat induces an increase in the ANGPTL4 gene expression of intestinal cells ( Nielsen et al., 2014). Furthermore, FFAs released from milk triglycerides stimulated ANGPTL4 gene expression of intestinal cells as shown in this study.

LPL is the principle lipolytic enzyme in milk (Bengtsson and Olivecrona, 1980 and Hohe et al., 1985) and the level of FFAs in raw milk is determined by the activity of LPL (Bengtsson & Olivecrona, 1980). The present study mimics the intestinal degradation of triglycerides from milk by activating indigenous LPL or modulating substrate availability. The activation of LPL was obtained by adding serum (FBS) that contains the co-enzyme APOCII (Egelrud et al., 1973). The substrate availability was improved by homogenisation whereby the fat globule size is reduced (Bermudez-Aguirre, Mawson, & Barbosa-Canovas, 2008). Homogenisation resulted in a disruption of the fat globule membrane, increasing the surface area and thereby substrate accessibility for LPL, which effectively increased the level of FFAs. LPL is easily inactivated by mild pasteurisation (65 °C, 15 s) (Andrews, Anderson, & Goodenough, 1987) and with a combination of homogenisation, activation and pasteurisation, we were able to introduce variations in the levels of FFAs in the milk samples, which was used to investigate the impact of FFAs on ANGPTL4 gene expression.

In this study, we show that milk with normal levels of FFA increased ANGPTL4 gene expression fourfold compared with the negative control, while the milk with high FFA content increased ANGPTL4 gene expression tenfold. A tenfold increase was also observed using a mixture of pure FFAs at levels comparable with that of the milk with the highest level of hydrolysed fat, corroborating the notion that FFA in the milk may be responsible for the ANGPTL4 induction. The homogenisation step alone did not increase ANGPTL4 gene expression, indicating that the increased triglyceride availability and a reduced fat globules size are not able to increase ANGPTL4 gene expression.

Following ANGPTL4 induction, protein synthesis is expected followed by protein secretion. The milk with normal levels of FFAs showed no effect on the ANGTL4 protein section, despite a fourfold mRNA induction. However, milk with a moderately increased level of FFA, inducing a sevenfold increase in mRNA, showed a twofold increase in ANGPTL4 protein secretion after 6 h incubation. Surprisingly, a further increased FFA level accompanied by a twelvefold mRNA induction slightly decreased the protein secretion compared with that induced by the moderately increased FFA level. Thus, after 6 h exposure to high FFA levels the protein secretion was lower than expected but if cells were left in pure cell culture medium for another 18 h after the treatment, a protein excretion level comparable with that of the moderate FFA induction was achieved. Hence, the level of FFAs up-regulates ANGPTL4 gene and protein expression, which is in agreement with previous studies showing that FFAs can up-regulate both the ANGPTL4 gene and the protein secretion in many different cell types ( Grootaert et al., 2011 and Kersten et al., 2009). Oleic acid and linoleic acid were shown to up-regulate ANGPTL4 gene expression in mouse intestinal cells, and propionate and butyrate to up-regulate ANGPTL4 protein secretion from several human intestinal cell lines ( Kersten et al., 2009). Previous studies using other cell lines reported effects of single FAs that were much greater than our findings. Hence, the types of human intestinal cell lines used in the different studies seem to be a likely reason for this. A study comparing the cell lines HCT 116 and HT29 exposed to 2 mm butyrate showed that ANGPTL4 expression in HCT 116 cells and HT29 cells were increased by threefold and hundredfold, respectively ( Korecka et al., 2013).

In the present study, MCFA showed a somewhat higher impact on the ANGPTL4 gene expression than SCFA, saturated and monounsaturated LCFA. Milk fat is different from many other fat sources as it possesses a high content of the SCFA and MCFA ( IDF, 1991). Together with coconut oil and palm kernel oil it is established as one of the few food sources containing MCFA ( Dyer et al., 2008), while no other food source contains SCFAs. Approximately 34% of the FFA released from milk fat in this study consists of FA from C4 to C12. SCFAs have previously been identified as very potent inducers of ANGPTL4 gene expression and protein secretion in colonocytes through PPARγ activation ( Alex et al., 2013); thus, SCFAs have been described as a way colon bacteria can modulate human metabolism as they excrete SCFA to the surrounding environment ( Grootaert et al., 2011 and Korecka et al., 2013). High-fat diet supplemented with butyrate or propionate protects mice from diet-induced weight gain, suggesting a role of SCFA in the regulation of energy metabolism ( Lin et al., 2012), and this effect might be partially mediated by SCFA-driven expression and release of ANGPTL4 protein ( Korecka et al., 2013). Our study provides information of the correlation between MCFA and ANGPTL4 in intestinal cells. The effect relates well to other studies where a diet enriched with MCFA was found to reduce body fat and weight ( Han et al., 2007, St-Onge et al., 2003 and Tsuji et al., 2001). In a previous study, 100 μm decanoate was shown to have no effect on ANGPTL4 expression in hepatoma cells, indicating that ANGPTL4 induction from MCFA might be tissue specific ( Brands, Sauerwein, Ackermans, Kersten, & Serlie, 2013) or the levels required for induction of ANGPTL4 is normally not found in plasma but may be obtained in the intestinal tissue upon exposure to food components.

Besides FFA, BSA was found to increase ANGPTL4 mRNA in HCT-116 cells. Previously we found that milk proteins from the casein fraction also had an impact on ANGPTL4 mRNA, and was the main component causing the fourfold up-regulation of ANGPTL4 gene expression found with pasteurised milk ( Nielsen et al., 2014). However, as seen here, pasteurised milk despite its fourfold up-regulation of ANGPTL4 mRNA had no impact on the secretion of ANGPTL4 protein from cells. The effect and mechanism behind the ANGPTL4 up-regulation by BSA and casein hence needs further investigation.

Degradation of milk fat releases large amounts of SCFA and MCFA as shown in the present study and also previously described by Zhu et al. (2013) in a study using the pancreatic lipase and may thus affect the metabolism of the consumer. SCFAs are potent ligands of PPARγ (Alex et al., 2013) and saturated and unsaturated long chain FAs are found to be ligands of PPARδ and PPARα (Berger & Moller, 2002). All three PPAR subtypes are known to induce ANGPTL4 expression ( Kersten et al., 2000 and Yoon et al., 2000). Milk consists of a large diversity of FAs that are potential ligand for one or more of the PPAR subtypes, and it is therefore not surprisingly that we find an activation of all three PPAR subtypes in cells exposed to milk-derived FFA in a dose dependent manner. The relative low up-regulatory effect of C6 on ANGPTL4 mRNA may be due to a lower binding affinity of C6 to PPARγ compared with that of C8, C10 and C12 ( Liberato et al., 2012). Milk as a matrix activated PPARδ 7 and 10 times more than PPARγ and PPARα, respectively, in HCT 116 cells.

Activation of PPARs by milk may not only affect ANGPTL4 expression, but activation of PPARs has also been shown to affect the lipid metabolism in the body. PPARα and PPARδ control lipid uptake from the intestine through CD36, and PPARα activation has been linked to satiety induction in mice ( Grimaldi, 2007).

Studies have found an increase in faecal fat with the intake of milk, which has partly been ascribed to the lipid-binding effect of calcium (Christensen et al., 2009). Previous studies have shown that ANGPTL4 can inhibit the pancreatic lipase responsible for the hydrolysis of triglycerides and FFA availability for up-take (Mattijssen et al., 2013). ANGPTL4−/− mice showed a decreased lipid content in their stool (Mattijssen et al., 2013) confirming the hypothesis of a very active pancreatic lipase and lipid uptake. We found that milk was able to increase ANGPTL4 gene expression in an intestinal cell line and suggest that this pathway is partly responsible for the decreased hydrolysis of milk fat and increased faecal fat content, observed in human studies upon milk consumption ( Christensen et al., 2009). Further studies using in vivo experiments should be conducted to elucidate the effect further.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4. สนทนาทราบว่า FFAs inducers ของนิพจน์ ANGPTL4 และการศึกษาก่อนหน้านี้ได้แนะนำว่า การเพิ่มขึ้นของ ANGPTL4 ลำไส้อาจทำบล็อกเชื่อมโยง adipocyte เอสกิจกรรม เพื่อป้องกันการดูดซับของ FFA ใน adipose เนื้อเยื่อ (Bäckhed et al., 2004) ระดับสูงของโครงการในกระแสเลือดอาจเกิดขึ้นแล้ว อย่างไรก็ตาม Mattijssen et al. (2013) แสดงข้อมูลบ่งชี้ว่า ANGPTL4 อาจยับยั้งเอนไซม์ไลเปสตับอ่อน ดังนั้น การจำกัดของโครงการจากลำไส้ ห่างคือเข้าใจบทบาทของ ANGPTL4 ในการเผาผลาญไขมัน แต่ล่าสุด ได้แสดงว่า นมขึ้นกำหนด ANGPTL4 ยีนในเซลล์ลำไส้ และนมว่าเป็น inducer มากของยีนเมื่อเทียบกับนมขาดมันเนย (นีลเอ็ด al., 2014) แสดงบทบาทสำคัญของเศษส่วนไขมัน จนศึกษาจำนวนมากได้แสดงว่า เพิ่ม FFA เดียวกับเซลล์สามารถตั้งควบคุมยีน ANGPTL4 และหลั่งโปรตีน (Alex et al., 2013), แต่ยัง เมทริกซ์คอมเพล็กซ์คาร์โบไฮเดรต โปรตีน และไขมันนมก่อให้เกิดการเพิ่มขึ้นของยีน ANGPTL4 ของเซลล์ลำไส้ (นีลเอ็ด al., 2014) นอกจากนี้ FFAs ออกจากนมระดับไตรกลีเซอไรด์ถูกกระตุ้น ANGPTL4 ยีนของเซลล์ลำไส้ตามที่แสดงในการศึกษานี้เอสเป็นเอ็นไซม์ lipolytic ของหลักในน้ำนม (Bengtsson และ Olivecrona, 1980 และ Hohe et al., 1985) และระดับของ FFAs ในน้ำนมดิบตามกิจกรรมของเอส (Bengtsson & Olivecrona, 1980) การศึกษาปัจจุบันเลียนแบบการย่อยสลายในลำไส้ของระดับไตรกลีเซอไรด์จากนม โดยเปิดเอสชน หรือเกี่ยวพร้อมพื้นผิว การเรียกใช้ของเอสกล่าว โดยเพิ่มเซรั่ม (FBS) ที่ประกอบด้วยเอ็นไซม์ร่วม APOCII (Egelrud et al., 1973) พร้อมใช้งานพื้นผิวถูกปรับปรุง โดย homogenisation โดยขนาด globule ไขมันจะลดลง (Bermudez Aguirre, Mawson, & Barbosa-Canovas, 2008) Homogenisation ให้ทรัพยของเมมเบรนไขมัน globule เพิ่มพื้นที่ผิว และจึงถึงพื้นผิวสำหรับเอส ซึ่งเพิ่มระดับของ FFAs ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ได้มีการยกเลิกเอส โดย pasteurisation อ่อน (65 ° C, 15 s) (แอนดรูส์ แอนเดอร์สัน & Goodenough, 1987) และ มีส่วนผสมของ homogenisation เปิดใช้งาน และ pasteurisation เราสามารถนำเสนอความแตกต่างในระดับของ FFAs ในตัวอย่างนม ซึ่งถูกใช้เพื่อตรวจสอบผลกระทบของ FFAs ANGPTL4 ยีนในการศึกษานี้ เราแสดงว่า นมระดับปกติของ FFA เพิ่ม ANGPTL4 ยีน fourfold เปรียบเทียบกับตัวควบคุมค่าลบ ในขณะที่นม ด้วยเนื้อหา FFA สูงเพิ่มยีน ANGPTL4 tenfold เพิ่ม tenfold ยังถูกตรวจสอบโดยใช้ส่วนผสมของ FFAs บริสุทธิ์ในระดับเทียบเท่ากับนมที่มีระดับสูงสุดของไขมัน hydrolysed corroborating ความว่า FFA ในนมอาจชอบเหนี่ยวนำ ANGPTL4 ขั้นตอน homogenisation เดียวได้เพิ่ม ANGPTL4 ยีน บ่งชี้ว่า ขนาด globules ไขมันลดลงและไตรกลีเซอไรด์เพิ่มขึ้นพร้อมใช้งานจะไม่สามารถเพิ่ม ANGPTL4 ยีนต่อเหนี่ยวนำ ANGPTL4 การสังเคราะห์โปรตีนคาดว่าตามหลั่งโปรตีน นม FFAs มีระดับปกติแสดงให้เห็นว่าไม่มีผลต่อ ANGTL4 โปรตีนส่วน แม้มีการเหนี่ยวนำ mRNA fourfold อย่างไรก็ตาม นมเพิ่มขึ้นปานกลางมีระดับ FFA, inducing เพิ่ม sevenfold ใน mRNA พบเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าในหลั่งโปรตีน ANGPTL4 หลังจากฟักตัว 6 h จู่ ๆ เป็นเพิ่มระดับ FFA ตาม mRNA twelvefold ที่เหนี่ยวนำลดลงเล็กน้อยหลั่งโปรตีนเปรียบเทียบกับเกิดจาก FFA ระดับปานกลางเพิ่มขึ้น ดังนั้น หลังจากสัมผัส 6 h สูง FFA ระดับ หลั่งโปรตีนก็ต่ำกว่าที่คาดไว้ แต่ถ้าเซลล์ถูกปล่อยในวัฒนธรรมเซลล์บริสุทธิ์สำหรับ h อีก 18 หลังจากการรักษา โปรตีนการขับถ่ายระดับเทียบเคียงที่เหนี่ยวนำ FFA ปานกลางสำเร็จ ดังนั้น ระดับของ FFAs ขึ้นกำหนด ANGPTL4 ยีนและโปรตีนนิพจน์ ซึ่งยังคงแสดงว่า FFAs สามารถตั้งควบคุมยีน ANGPTL4 และหลั่งโปรตีนในเซลล์ต่าง ๆ หลายชนิด (Grootaert et al., 2011 และ Kersten et al., 2009) การศึกษาก่อนหน้านี้ กรด linoleic และ oleic กรดถูกแสดงเพื่อขึ้นควบคุม ANGPTL4 ยีนใน เซลล์ลำไส้ของเมาส์ propionate และ butyrate ขึ้นควบคุม ANGPTL4 หลั่งโปรตีนจากเซลล์ลำไส้มนุษย์หลายบรรทัด (Kersten et al., 2009) การศึกษาก่อนหน้านี้โดยใช้บรรทัดอื่น ๆ เซลล์รายงานผลของ Fa ที่เดียวที่ยิ่งใหญ่กว่าผลการวิจัยของเรา ดังนั้น ชนิดของบรรทัดลำไส้เซลล์มนุษย์ที่ใช้ในการศึกษาแตกต่างกันดูเหมือนจะ มีเหตุผลน่า การศึกษาเปรียบเทียบเซลล์สาย HCT 116 และ HT29 สัมผัส butyrate 2 มม.พบว่า ANGPTL4 นิพจน์ในเซลล์ HT29 และเซลล์ HCT 116 เพิ่มอีก threefold และ hundredfold ตามลำดับพรม (Korecka et al., 2013)In the present study, MCFA showed a somewhat higher impact on the ANGPTL4 gene expression than SCFA, saturated and monounsaturated LCFA. Milk fat is different from many other fat sources as it possesses a high content of the SCFA and MCFA ( IDF, 1991). Together with coconut oil and palm kernel oil it is established as one of the few food sources containing MCFA ( Dyer et al., 2008), while no other food source contains SCFAs. Approximately 34% of the FFA released from milk fat in this study consists of FA from C4 to C12. SCFAs have previously been identified as very potent inducers of ANGPTL4 gene expression and protein secretion in colonocytes through PPARγ activation ( Alex et al., 2013); thus, SCFAs have been described as a way colon bacteria can modulate human metabolism as they excrete SCFA to the surrounding environment ( Grootaert et al., 2011 and Korecka et al., 2013). High-fat diet supplemented with butyrate or propionate protects mice from diet-induced weight gain, suggesting a role of SCFA in the regulation of energy metabolism ( Lin et al., 2012), and this effect might be partially mediated by SCFA-driven expression and release of ANGPTL4 protein ( Korecka et al., 2013). Our study provides information of the correlation between MCFA and ANGPTL4 in intestinal cells. The effect relates well to other studies where a diet enriched with MCFA was found to reduce body fat and weight ( Han et al., 2007, St-Onge et al., 2003 and Tsuji et al., 2001). In a previous study, 100 μm decanoate was shown to have no effect on ANGPTL4 expression in hepatoma cells, indicating that ANGPTL4 induction from MCFA might be tissue specific ( Brands, Sauerwein, Ackermans, Kersten, & Serlie, 2013) or the levels required for induction of ANGPTL4 is normally not found in plasma but may be obtained in the intestinal tissue upon exposure to food components.นอกจาก FFA บีเอสเอพบ mRNA ANGPTL4 ในเซลล์ HCT 116 เพิ่มขึ้น ก่อนหน้านี้ เราพบว่า นมโปรตีนจากเศษส่วนเคซีนยังมีผลกระทบบน ANGPTL4 mRNA และส่วนประกอบหลักเกิดขึ้น fourfold-ระเบียบของยีน ANGPTL4 ที่พบกับนม pasteurised (นีลเอ็ด al., 2014) อย่างไรก็ตาม เห็นนี่ นม pasteurised แม้ของ fourfold ตั้งระเบียบของ ANGPTL4 mRNA มีผลกระทบไม่หลั่งของ ANGPTL4 โปรตีนจากเซลล์ ผลและกลไกหลังขึ้นระเบียบ ANGPTL4 โดยบีเอสเอและเคซีนจึงต้องเพิ่มเติมตรวจสอบย่อยสลายไขมันนมออกจำนวนมาก SCFA และ MCFA ดังที่ปรากฏในการศึกษาปัจจุบันยังเคยอธิบายโดย Zhu et al. (2013) ในการศึกษาการใช้เอนไซม์ไลเปสตับอ่อน และอาจจึงมีผลต่อเมแทบอลิซึมของผู้บริโภค SCFAs เป็น ligands ของ PPARγ (Alex et al., 2013) มีศักยภาพ และการอิ่มตัว และ Fa ที่โซ่ยาวในระดับที่สมพบให้ ligands PPARδ และ PPARα (เบอร์เกอร์และมอลเลอร์ 2002) PPAR subtypes สามทั้งหมดรู้จักกันเพื่อก่อให้เกิดนิพจน์ ANGPTL4 (Kersten et al., 2000 และจินเกสท์ et al., 2000) นมประกอบด้วยความหลากหลายขนาดใหญ่ของ Fa ที่ที่ลิแกนด์ที่อาจเกิดขึ้นสำหรับอย่างน้อยหนึ่ง PPAR subtypes และจึงไม่น่าแปลกใจที่เราพบการเรียกใช้ทั้งหมดสาม PPAR subtypes ในเซลล์ที่สัมผัสกับ FFA ที่ได้รับนมในลักษณะที่ขึ้นอยู่กับปริมาณรังสี สัมพัทธ์ต่ำขึ้นกำกับดูแลผลของ C6 ANGPTL4 mRNA อาจเป็น เพราะตัวล่างผูกความสัมพันธ์ของ C6 ไปเปรียบเทียบกับที่ ของ C8, C10, C12 PPARγ (Liberato et al., 2012) นมเป็นเมตริกซ์เรียก PPARδ 7 และ 10 ครั้งมากกว่า PPARγ และ PPARα ตามลำดับ HCT 116 ในเซลล์เปิดใช้งานของ PPARs โดยนมอาจไม่เท่าผลนิพจน์ ANGPTL4 ได้แสดงเปิดใช้งานของ PPARs มีผลต่อการเผาผลาญไขมันในร่างกายยัง PPARα และ PPARδ ควบคุมการดูดซับไขมันจากลำไส้ผ่าน CD36 และเปิดใช้งาน PPARα มีการเชื่อมโยงเพื่อเหนี่ยวนำสามารถในหนู (กรีมัลดี 2007)ศึกษาพบการเพิ่มไขมัน faecal กับการบริโภคนม ซึ่งมีบางส่วนถูก ascribed ไขมันรวมกับผลกระทบของแคลเซียม (คริสเตนเซ่น et al., 2009) การศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงว่า ANGPTL4 สามารถยับยั้งเอนไซม์ไลเปสตับอ่อนชอบไฮโตรไลซ์ระดับไตรกลีเซอไรด์และ FFA ใช้สายนำ (Mattijssen et al., 2013) หนู ANGPTL4−/− แสดงเนื้อหาระดับไขมันในเลือดลดลง (Mattijssen et al., 2013) อุจจาระของพวกเขายืนยันสมมติฐานของการใช้งานมากตับอ่อนเอนไซม์ไลเปสและไขมันดูดซับ เราพบว่า น้ำนมไม่สามารถเพิ่มยีน ANGPTL4 ในบรรทัดเซลล์ลำไส้ และแนะนำว่า ทางเดินนี้บางส่วนชอบไฮโตรไลซ์ลดไขมันนมและเนื้อหา faecal เพิ่มไขมันในมนุษย์ศึกษาตามปริมาณน้ำนม (คริสเตนเซ่น et al., 2009) เพิ่มเติม ควรดำเนินการศึกษาทดลองในสัตว์ทดลองโดยใช้การ elucidate ผลต่อไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4. อภิปราย
FFAs เป็นที่รู้จักกันปฏิกิริยาของการแสดงออก ANGPTL4 และการศึกษาก่อนหน้านี้ได้ชี้ให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้นของ ANGPTL4 ลำไส้อาจส่งผลในการป้องกันของกิจกรรม LPL adipocyte ที่เกี่ยวข้องจึงช่วยป้องกันการดูดซึมของ FFA ในเนื้อเยื่อไขมัน (Bäckhed et al., 2004) ระดับสูงของไขมันในกระแสเลือดแล้วอาจจะเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม Mattijssen และคณะ (2013) นำเสนอข้อมูลที่แสดงให้เห็นว่า ANGPTL4 อาจยับยั้งเอนไซม์ไลเปสตับอ่อนจึง จำกัด การดูดซึมของไขมันจากลำไส้ บทบาทของ ANGPTL4 ในการเผาผลาญไขมันอยู่ไกลจากที่เข้าใจกัน แต่ส่วนใหญ่เมื่อเร็ว ๆ นี้มันก็แสดงให้เห็นว่านมขึ้นควบคุมการแสดงออกของยีนในเซลล์ ANGPTL4 ลำไส้และว่านมทั้งหมดเป็น inducer มีประสิทธิภาพมากขึ้นของยีนเมื่อเทียบกับนมไขมันต่ำ (นีลเซ่นและคณะ , 2014) แสดงให้เห็นบทบาทที่สำคัญของส่วนไขมัน เพื่อให้ห่างไกลการศึกษาจำนวนมากได้แสดงให้เห็นว่านอกเหนือจาก FFA เดียวกับเซลล์สามารถขึ้นควบคุมการแสดงออกของยีน ANGPTL4 และการหลั่งโปรตีน (อเล็กซ์ et al., 2013) แต่ยังเมทริกซ์ที่ซับซ้อนของนมรวมทั้งคาร์โบไฮเดรตโปรตีนและไขมันก่อให้เกิดการเพิ่มขึ้นของ การแสดงออกของยีน ANGPTL4 ของเซลล์ลำไส้ (นีลเซ่น et al., 2014) นอกจาก FFAs ปล่อยออกมาจากไตรกลีเซอไรด์นมกระตุ้นการแสดงออกของยีน ANGPTL4 ของเซลล์ลำไส้ดังแสดงในการศึกษาครั้งนี้. LPL เป็นหลักการเอนไซม์สลายไขมันในนม (Bengtsson และ Olivecrona 1980 และ Hohe et al., 1985) และระดับของ FFAs ในน้ำนมดิบ จะถูกกำหนดโดยการทำงานของ LPL (Bengtsson & Olivecrona, 1980) การศึกษาครั้งนี้เลียนแบบการย่อยสลายในลำไส้ของไตรกลีเซอไรด์จากนมโดยการเปิดใช้ LPL พื้นเมืองหรือเลตว่างพื้นผิว กระตุ้นการทำงานของ LPL ได้โดยการเพิ่มซีรั่ม (FBS) ที่มีผู้ร่วมเอนไซม์ APOCII (Egelrud et al., 1973) ความพร้อมพื้นผิวที่ได้รับการปรับปรุงโดย homogenisation โดยขนาดเม็ดไขมันจะลดลง (Bermudez-Aguirre, มอว์สันและแป-Canovas 2008) homogenisation ผลในการหยุดชะงักของเยื่อหุ้มเม็ดไขมัน, เพิ่มพื้นที่ผิวและการเข้าถึงพื้นผิวจึงสำหรับ LPL- สนามบินที่เพิ่มขึ้นได้อย่างมีประสิทธิภาพระดับของ FFAs LPL- สนามบินถูกยกเลิกอย่างง่ายดายโดยการพาสเจอร์ไรซ์อ่อน (65 ° C, 15 s) (แอนดรูเดอร์สันและ Goodenough, 1987) และมีการรวมกันของ homogenisation ยืนยันการใช้งานและพาสเจอร์ไรซ์เราก็สามารถที่จะแนะนำการเปลี่ยนแปลงในระดับของ FFAs ในนม ตัวอย่างที่ใช้ในการตรวจสอบผลกระทบของ FFAs ในการแสดงออกของยีน ANGPTL4. ในการศึกษาครั้งนี้เราแสดงให้เห็นว่านมที่มีระดับปกติของ FFA ที่เพิ่มขึ้นการแสดงออกของยีน ANGPTL4 เทียบเท่าที่มีการควบคุมเชิงลบในขณะที่นมที่มีเนื้อหา FFA สูงเพิ่มขึ้นยีน ANGPTL4 การแสดงออกเป็นสิบเท่า เพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่าก็ยังตั้งข้อสังเกตโดยใช้ส่วนผสมของ FFAs บริสุทธิ์ในระดับที่เทียบเคียงกับที่ของนมที่มีระดับสูงสุดของไขมันย่อย, ยืนยันความคิดที่ว่า FFA ในนมอาจจะเป็นผู้รับผิดชอบในการเหนี่ยวนำ ANGPTL4 ขั้นตอน homogenisation เพียงอย่างเดียวไม่ได้เพิ่มขึ้นการแสดงออกของยีน ANGPTL4 แสดงให้เห็นว่าว่างไตรกลีเซอไรด์เพิ่มขึ้นและลดขนาดข้นไขมันไม่สามารถที่จะเพิ่มการแสดงออกของยีน ANGPTL4. ต่อไปนี้การเหนี่ยวนำ ANGPTL4, การสังเคราะห์โปรตีนที่คาดว่าจะตามมาด้วยการหลั่งโปรตีน นมที่มีระดับปกติของ FFAs แสดงให้เห็นว่าไม่มีผลกระทบต่อส่วนโปรตีน ANGTL4 แม้จะเหนี่ยวนำ mRNA สี่เท่า แต่นมที่มีระดับที่เพิ่มขึ้นในระดับปานกลางของ FFA, การกระตุ้นให้เกิดการเพิ่มขึ้นเจ็ดใน mRNA แสดงให้เห็นการเพิ่มขึ้นสองเท่าในการหลั่งโปรตีน ANGPTL4 หลังจากบ่ม 6 ชั่วโมง น่าแปลกที่ระดับ FFA เพิ่มขึ้นอีกพร้อมกับเหนี่ยวนำ mRNA twelvefold ลดลงเล็กน้อยหลั่งโปรตีนเมื่อเทียบกับที่เกิดจากการเพิ่มขึ้นในระดับปานกลางระดับ FFA ดังนั้นหลังจาก 6 ชั่วโมงเปิดรับให้อยู่ในระดับ FFA สูงหลั่งโปรตีนต่ำกว่าที่คาดไว้ แต่ถ้าเซลล์ที่ถูกทิ้งไว้ในสื่อการเพาะเลี้ยงเซลล์บริสุทธิ์สำหรับอีก 18 ชั่วโมงหลังการรักษาระดับการขับถ่ายโปรตีนเทียบเคียงกับที่ของการเหนี่ยวนำ FFA ในระดับปานกลางก็ประสบความสำเร็จ ดังนั้นระดับของ FFAs ขึ้นควบคุมยีน ANGPTL4 และการแสดงออกของโปรตีนที่อยู่ในข้อตกลงกับการศึกษาก่อนหน้าแสดงให้เห็นว่าสามารถ FFAs ขึ้นควบคุมทั้งยีน ANGPTL4 และการหลั่งโปรตีนในเซลล์หลายชนิดที่แตกต่างกัน (Grootaert et al., 2011 และ kersten et al., 2009) กรดโอเลอิกและกรดไลโนเลอิกที่มีการแสดงที่จะขึ้นควบคุมการแสดงออกของยีนในเซลล์ ANGPTL4 ลำไส้เมาส์และโพรพิและ butyrate จะขึ้นควบคุมการหลั่งโปรตีน ANGPTL4 จากเซลล์ลำไส้หลายมนุษย์ (เกอร์สเต et al., 2009) การศึกษาก่อนหน้าโดยใช้เซลล์อื่น ๆ ที่รายงานผลกระทบของ FAs เดียวที่มีมากขึ้นกว่าการค้นพบของเรา ดังนั้นชนิดของเซลล์ลำไส้ของมนุษย์ที่ใช้ในการศึกษาที่แตกต่างกันดูเหมือนจะเป็นเหตุผลนี้มีแนวโน้มที่ การศึกษาเปรียบเทียบเซลล์ Hct 116 และ HT29 สัมผัสถึง 2 มม butyrate แสดงให้เห็นว่าการแสดงออก ANGPTL4 ใน HCT 116 เซลล์และเซลล์ HT29 เพิ่มขึ้นสามเท่าและร้อยตามลำดับ (Korecka et al., 2013). ในการศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็น MCFA ผลกระทบที่ค่อนข้างสูงในการแสดงออกของยีน ANGPTL4 กว่า SCFA อิ่มตัวและไม่อิ่มตัวเชิงเดี่ยว LCFA ไขมันนมจะแตกต่างจากแหล่งไขมันอื่น ๆ อีกมากมายในขณะที่มันครอบครองเนื้อหาสูงของ SCFA และ MCFA (IDF, 1991) ร่วมกับน้ำมันมะพร้าวและน้ำมันเมล็ดในปาล์มมันเป็นที่ยอมรับว่าเป็นหนึ่งในแหล่งอาหารที่มีไม่กี่ MCFA (ย้อม et al., 2008) ในขณะที่ไม่มีแหล่งอาหารอื่น ๆ ที่มี SCFAs ประมาณ 34% ของ FFA ปล่อยออกมาจากไขมันนมในการศึกษาครั้งนี้ประกอบไปด้วยเอฟเอจาก C4 เพื่อ C12 SCFAs ได้รับก่อนหน้านี้ระบุว่าเป็นปฏิกิริยาที่มีศักยภาพมากของการแสดงออกของยีน ANGPTL4 และการหลั่งโปรตีนใน colonocytes ผ่านPPARγยืนยันการใช้งาน (อเล็กซ์, et al, 2013.); จึง SCFAs ได้รับการอธิบายเป็นวิธีที่แบคทีเรียในลำไส้ใหญ่สามารถปรับการเผาผลาญอาหารของมนุษย์ที่พวกเขาขับถ่าย SCFA กับสภาพแวดล้อมโดยรอบ (Grootaert et al., 2011 และ Korecka et al., 2013) การรับประทานอาหารที่มีไขมันสูงเสริมด้วย butyrate หรือ propionate ปกป้องหนูจากการเพิ่มน้ำหนักอาหารที่เกิดขึ้นชี้ให้เห็นบทบาทของ SCFA ในการควบคุมการเผาผลาญพลังงาน (หลิน et al., 2012) และผลกระทบนี้อาจจะมีการไกล่เกลี่ยบางส่วนจากการแสดงออก SCFA ขับเคลื่อน และการเปิดตัวของโปรตีน ANGPTL4 (Korecka et al., 2013) การศึกษาของเราให้ข้อมูลความสัมพันธ์ระหว่าง MCFA และ ANGPTL4 ในเซลล์ลำไส้ ผลกระทบที่เกี่ยวข้องเป็นอย่างดีเพื่อการศึกษาอื่น ๆ ที่เป็นอาหารที่อุดมไปด้วย MCFA พบว่าลดไขมันในร่างกายและน้ำหนัก (Han et al., 2007, St-Onge et al., 2003 และซูจิ et al., 2001) ในการศึกษาก่อนหน้านี้ 100 ไมโครเมตร decanoate แสดงให้เห็นว่าไม่มีผลต่อการแสดงออก ANGPTL4 ในเซลล์ตับแสดงให้เห็นว่าการเหนี่ยวนำ ANGPTL4 จาก MCFA อาจจะมีเนื้อเยื่อเฉพาะ (แบรนด์ Sauerwein, Ackermans, เกอร์สเตนและ Serlie, 2013) หรือในระดับที่จำเป็นสำหรับ การชักนำของ ANGPTL4 เป็นปกติไม่พบในพลาสม่า แต่อาจจะได้รับในเนื้อเยื่อลำไส้เมื่อสัมผัสกับส่วนประกอบอาหาร. นอกจาก FFA บีเอสเอพบว่าเพิ่มขึ้น mRNA ANGPTL4 ใน HCT-116 เซลล์ ก่อนหน้านี้เราพบว่าโปรตีนนมจากส่วนเคซีนยังมีผลกระทบต่อ ANGPTL4 mRNA และเป็นองค์ประกอบหลักที่ก่อให้เกิดขึ้นสี่เท่าระเบียบของการแสดงออกของยีน ANGPTL4 พบกับนมพาสเจอร์ไรส์ (นีลเซ่น et al., 2014) แต่เท่าที่เห็นนี่นมพาสเจอร์ไรแม้จะมีขึ้นสี่เท่าระเบียบของ ANGPTL4 mRNA ไม่มีผลกระทบต่อการหลั่งของโปรตีน ANGPTL4 จากเซลล์ ผลกระทบและกลไกที่อยู่เบื้องหลัง ANGPTL4 ขึ้นระเบียบโดยบีเอสเอและเคซีนจึงต้องการตรวจสอบต่อไป. การสลายตัวของการเผยแพร่ไขมันนมจำนวนมาก SCFA และ MCFA ตามที่ปรากฏในการศึกษาในปัจจุบันและยังอธิบายไว้ก่อนหน้านี้โดยจู้และคณะ (2013) ในการศึกษาโดยใช้เอนไซม์ไลเปสตับอ่อนและดังนั้นจึงอาจมีผลต่อการเผาผลาญอาหารของผู้บริโภค SCFAs เป็นแกนด์ที่มีศักยภาพของPPARγ (อเล็กซ์ et al., 2013) และอิ่มตัวและไม่อิ่มตัว FAs สายยาวจะพบว่ามีแกนด์ของPPARδและPPARα (เบอร์เกอร์และมอลเลอร์, 2002) ทั้งสามชนิดย่อย PPAR เป็นที่รู้จักกันเพื่อก่อให้เกิดการแสดงออก ANGPTL4 (เกอร์สเต et al., 2000 และยุน et al., 2000) นมประกอบด้วยความหลากหลายขนาดใหญ่ของสมาคมฟุตบอลที่มีลิแกนด์ที่มีศักยภาพสำหรับหนึ่งหรือมากกว่าของเชื้อ PPAR และมันจึงไม่น่าแปลกใจที่เราพบยืนยันการใช้งานของทั้งสามชนิดย่อย PPAR ในเซลล์สัมผัสกับนมที่ได้จาก FFA ในลักษณะขึ้นอยู่กับปริมาณ . ญาติต่ำผลกระทบขึ้นกำกับดูแลของ C6 บน mRNA ANGPTL4 อาจจะเป็นเพราะความใกล้ชิดผูกพันล่างของ C6 จะPPARγเมื่อเทียบกับที่ของ C8, C10 และ C12 (Liberato et al., 2012) นมเป็นเมทริกซ์เปิดใช้งานPPARδ 7 และ 10 ครั้งมากกว่าPPARγและPPARαตามลำดับใน HCT 116 เซลล์. เปิดใช้งานของ PPARs โดยนมอาจไม่เพียง แต่ส่งผลกระทบต่อการแสดงออก ANGPTL4 แต่เปิดใช้งานของ PPARs ได้รับการแสดงที่จะมีผลต่อการเผาผลาญไขมันใน ร่างกาย PPARαและการควบคุมการดูดซึมไขมันPPARδจากลำไส้ผ่าน CD36 และยืนยันการใช้งานPPARαได้รับการเชื่อมโยงกับการเหนี่ยวนำความเต็มอิ่มในหนู (กรีมัลด์ 2007). การศึกษาพบการเพิ่มขึ้นของไขมันอุจจาระมีปริมาณของนมที่ได้รับการกำหนดให้ส่วนหนึ่ง ผลกระทบไขมันผูกพันของแคลเซียม (คริส et al., 2009) การศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่า ANGPTL4 สามารถยับยั้งเอนไซม์ไลเปสตับอ่อนรับผิดชอบในการย่อยสลายของไตรกลีเซอไรด์และ FFA ความพร้อมสำหรับการขึ้นใช้เวลา (Mattijssen et al., 2013) ANGPTL4 - / - หนูแสดงให้เห็นว่าไขมันลดลงในอุจจาระของพวกเขายืนยันสมมติฐานของเอนไซม์ไลเปสตับอ่อนใช้งานมากและการดูดไขมัน (Mattijssen, et al, 2013.) เราพบว่านมก็สามารถที่จะเพิ่มการแสดงออกของยีน ANGPTL4 ในเซลล์ลำไส้และชี้ให้เห็นว่าทางเดินนี้เป็นส่วนหนึ่งของความรับผิดชอบสำหรับการย่อยลดลงของไขมันนมและเพิ่มปริมาณไขมันอุจจาระตั้งข้อสังเกตในการศึกษาของมนุษย์เมื่อบริโภคนม (คริส et al., 2009) การศึกษาเพิ่มเติมในร่างกายโดยใช้การทดลองควรจะดำเนินการเพื่ออธิบายผลกระทบต่อไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4 . ffas สนทนา
รู้จักใช้และการแสดงออกของ angptl4 การศึกษาก่อนหน้านี้ พบว่า มีการเพิ่มขึ้นในลำไส้ angptl4 อาจส่งผลในบล็อกของดิโปไซต์ร่วมกิจกรรม lpl จึงป้องกันการดูดซึมของ FFA ในเนื้อเยื่อไขมัน ( B และ ckhed et al . , 2004 ) ระดับสูงของไขมันในกระแสเลือด อาจเกิดขึ้นได้ อย่างไรก็ตาม mattijssen et al .( 2013 ) นำเสนอข้อมูลที่ระบุว่า angptl4 อาจยับยั้งเอนไซม์ตับอ่อนจึงจำกัดการดูดซึมของไขมันจากลำไส้ บทบาทของ angptl4 ในการเผาผลาญไขมันอยู่ไกลจากที่เข้าใจแต่เมื่อเร็วๆ นี้ พบว่า นมที่ควบคุมการแสดงออกของยีนในเซลล์ลำไส้ และ angptl4 ทั้งนมเป็นเอนไซม์ที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นของยีนเมื่อเทียบกับนม ( Nielsen et al . , 2010 ) ระบุ บทบาทสําคัญของเศษไขมันศึกษาจนหลายคนได้แสดงให้เห็นว่าการเพิ่มของ FFA เดียวเซลล์ขึ้นมาสามารถควบคุมการแสดงออกของยีนและโปรตีน angptl4 หลั่ง ( อเล็กซ์ et al . , 2013 ) แต่ยังซับซ้อนเมทริกซ์ของนม ได้แก่ คาร์โบไฮเดรต โปรตีน และไขมัน ทำให้การเพิ่มขึ้นใน angptl4 การแสดงออกของยีนในเซลล์ ( Nielsen et al . , 2010 ) . นอกจากนี้ffas ปล่อยจากนมกระตุ้นการแสดงออกของยีน angptl4 triglycerides เซลล์ลำไส้ที่แสดงในการศึกษานี้

lpl เป็นหลักการกับเอนไซม์ในน้ำนม ( และ bengtsson โอลิฟโครนา , 1980 และ hohe et al . , 1985 ) และระดับของ ffas ในน้ำนมดิบจะถูกกำหนดโดยกิจกรรมของ lpl ( bengtsson &โอลิฟโครนา , 1980 ) .การศึกษาการย่อยสลายเลียนแบบลำไส้ของไตรกลีเซอไรด์จากนม โดยการเปิดใช้งาน lpl พื้นเมืองหรือพื้นผิวของห้องว่าง การ lpl ได้โดยการเพิ่มเลือด ( FBS ) ที่มีโคเอนไซม์ apocii ( egelrud et al . , 1973 ) พื้นผิวพร้อมปรับปรุงโฮโมจีไนเซชั่นและการโยกย้ายงาน ไขมันโดยลดขนาด ( bermudez อคิวเร่มอว์สัน , ,&บาโบซ่า canovas , 2008 ) โฮโมจีไนเซชั่นส่งผลให้เกิดการหยุดชะงักของเยื่อหุ้มเม็ดกลมเล็ก อ้วน การเพิ่มพื้นที่ผิว และงบตั้งต้นการเข้าถึงสำหรับ lpl ซึ่งมีประสิทธิภาพเพิ่มระดับของ ffas . lpl ได้อย่างง่ายดายซึ่งจากอ่อนปา ตอไรเซชั่น ( 65 ° C , 15 ) ( แอนดรู แอนเดอร์สัน &ดีเพียงพอ , 1987 ) และ ด้วยการรวมกันของโฮโมจีไนเซชั่น และ ปา ตอไรเซชั่น , การกระตุ้น ,เราสามารถแนะนำการเปลี่ยนแปลงในระดับของ ffas ในนมตัวอย่างที่ใช้ศึกษาผลกระทบของ ffas ต่อการแสดงออกของยีน angptl4

ในการศึกษาครั้งนี้ได้แสดงให้เห็นว่า นม กับระดับปกติของยีน จาตุรงค์ angptl4 FFA เพิ่มขึ้นเมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่มควบคุมลบ ในขณะที่นมที่มีปริมาณ FFA สูงเพิ่มขึ้น การแสดงออกของยีน angptl4 เป็นสิบเท่าเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า ก็ยังพบการใช้ส่วนผสมของ ffas บริสุทธิ์ในระดับที่เทียบเท่ากับที่ของนมกับระดับสูงสุดของน้ำตาลไขมัน ยืนยันความคิดว่า FFA ในนมอาจจะรับผิดชอบ angptl4 induction ขั้นตอนการโฮโมจีไนเซชั่นคนเดียวไม่ได้ angptl4 เพิ่มการแสดงออกของยีน ,ที่ระบุว่าเพิ่มไตรกลีเซอร์ไรด์ ช่วยลดไขมันเม็ดขนาดไม่สามารถเพิ่มการแสดงออกของยีน angptl4

ต่อไปนี้การ angptl4 สังเคราะห์โปรตีนคาดว่าตามด้วยการหลั่งโปรตีน นมกับระดับปกติของ ffas พบว่าไม่มีผลต่อ angtl4 โปรตีนส่วน แม้จะนำ mRNA จาตุรงค์ . อย่างไรก็ตามนมกับปานกลางระดับการเพิ่มขึ้นของ FFA , กระตุ้นการเพิ่มเจ็ดเท่าใน mRNA พบเพิ่มขึ้นสองเท่าในการหลั่งโปรตีน angptl4 6 ชั่วโมงหลังจากการบ่ม จู่ ๆ ยังเพิ่มระดับของ FFA มาพร้อมกับการ twelvefold ลดลงเล็กน้อย เมื่อเทียบกับโปรตีนที่กระตุ้นการหลั่งโดยปานกลางเพิ่มขึ้น FFA ) ดังนั้นหลังจาก 6 ชั่วโมงแสงระดับ FFA สูงหลั่งโปรตีนต่ำกว่าคาด แต่ถ้าเซลล์ที่เหลืออยู่ในวัฒนธรรมเซลล์ที่บริสุทธิ์กลางอีก 18 ชั่วโมงหลังการรักษา และระดับโปรตีนเทียบเท่ากับของการเหนี่ยวนำ FFA ปานกลาง พบว่า ดังนั้น ระดับของ ffas ขึ้นควบคุมยีน angptl4 และการแสดงออกของโปรตีนซึ่งสอดคล้องกับการศึกษาก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นว่า ffas ขึ้นมาสามารถควบคุมทั้ง angptl4 ยีนและโปรตีนในเซลล์หลั่งชนิดต่าง ๆ มากมาย ( grootaert et al . , 2011 และเคอร์เซิ่น et al . , 2009 ) กรดโอเลอิก ( แสดงถึงการควบคุมการแสดงออกของยีนในเซลล์ลำไส้ angptl4 เมาส์โปรปิโอนิกและบิวและขึ้นควบคุมการหลั่งโปรตีนจากเซลล์ลำไส้มนุษย์ angptl4 หลายเส้น ( เคอร์เซิ่น et al . , 2009 ) การศึกษาการใช้เส้นเซลล์อื่น ๆรายงานผลเดียว ) ที่มากกว่าผลของเรา ดังนั้นชนิดของมนุษย์ในเซลล์ที่ใช้ในการศึกษาที่แตกต่างกันดูเหมือนจะมีเหตุผลสำหรับสิ่งนี้การศึกษาเปรียบเทียบเซลล์ Hct และ ht29 ตากบิว 2 มิลลิเมตร พบว่า angptl4 การแสดงออกในเซลล์ และเซลล์ก็ ht29 Hct 116 เพิ่มขึ้นสามเท่า และร้อยเท่า ตามลำดับ ( korecka et al . , 2013 ) .

ในการศึกษา . มีค่อนข้างสูงต่อการแสดงออกของยีน scfa angptl4 กว่า , ไขมันอิ่มตัวและไม่อิ่มตัวสาย .ไขมันในนมเป็นแหล่งไขมันแตกต่างจากหลายอื่น ๆ มันมีเนื้อหาสูงของ scfa . ( และ IDF , 1991 ) กับน้ำมันมะพร้าวและน้ำมันเมล็ดปาล์มนั้นก่อตั้งขึ้นเป็นหนึ่งในไม่กี่แหล่งอาหารที่มี MCFA ( Dyer et al . , 2008 ) ในขณะที่ไม่มีอาหารอื่น ๆแหล่งประกอบด้วยสั้น . ประมาณ 34% ของ FFA ปล่อยตัวจากไขมันนมในการศึกษานี้ประกอบด้วย เอฟเอ จากการ c12 C4 .สั้นได้รับก่อนหน้านี้ระบุว่ามีการใช้มาก การแสดงออกของยีนและโปรตีนที่หลั่ง angptl4 colonocytes ผ่าน ppar γกระตุ้น ( อเล็กซ์ et al . , 2013 ) ; ดังนั้นสั้นได้รับการอธิบายว่าวิธีลำไส้ใหญ่ แบคทีเรียสามารถปรับการเผาผลาญของมนุษย์เช่นที่พวกเขาขับถ่าย scfa เพื่อสิ่งแวดล้อม ( grootaert et al . , 2011 และ korecka และ al . , 2013 )อาหารไขมันสูง อาหารที่มีกรดโพรพิโอนิกปกป้องหนูบิว หรือจากอาหารและน้ำหนักที่แนะนำบทบาทของ scfa ในการควบคุมการเผาผลาญพลังงาน ( หลิน et al . , 2012 ) , และผลกระทบนี้อาจเป็นเพียงบางส่วน ) โดย scfa ขับเคลื่อน และการแสดงออกของโปรตีน angptl4 ปล่อย ( korecka et al . , 2013 )การศึกษาของเรามีข้อมูลและความสัมพันธ์ระหว่าง MCFA angptl4 ในเซลล์ลำไส้ ผลการศึกษาอื่น ๆที่เกี่ยวข้องกันกับอาหารที่อุดมด้วย . ที่พบเพื่อลดไขมันในร่างกายและน้ำหนัก ( Han et al . , 2007 , St อนเก et al . , 2003 และสึจิ et al . , 2001 ) ในการศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้μ 100 M เอทไม่มีผลต่อ angptl4 การแสดงออกในเซลล์มะเร็งตับ ,