Along with that, it’s possible for

Along with that, it’s possible for the vast majority of us to go on with our lives in wartime without any consciousness that we’re at war. We have the strongest military in the world and we spend more on it than the rest of the world combined, but still the cohort of people that are on these deployments is less than 1%. That’s why some people think what might get people more energized is the return of the draft. First of all, I don’t think that’s going to happen; it has no political support. My own recommendation— and this also has no political support— is to have a massive war tax. You really soak the rich. You triple their taxes; if you want to have these wars, pay for them. That would really bring some challenges to it. [laughs]

The leadership appears to have absolutely no intention whatsoever of changing course. As you said, if you want to sit at the table you have to be drinking their water. Not a single voice of any influence comes forward to suggest an alternative. How do you see this? How do you explain it? How does one respond?

When you’re in these positions, even people like John Kerry— who once, decades ago, was an eloquent critic of the very military and political establishment he presides over now— lose all that critical edge that would make any kind of fundamental challenge to the premise that American power is necessary and indispensable. To challenge it, it’s going to take something from below that won’t necessarily take the same form as ’60s protest. It’s a very different time, and there’s very little confidence that street protests do anything, though one of the things that made the Occupy movement so surprising is that people did come out, permanently, into the streets. It was a fascinating thing. It’s going to take something like that and some radical change, obviously, in our political system, in the way we elect people, in the kind of people we elect to office.

There are some good people in Congress, but obviously not enough. There are people like Sherrod Brown and Bernie Sanders and Elizabeth Warren and others who are willing to fundamentally rethink our role in the world, but that has to expand tremendously to get any kind of traction.

You summarize one of Obama’s speeches as making the point that people and nation are one, and that’s a very important lie. The question is, What do we mean when we use the word “we”? The divorce of power from citizenry is radical now. Is there a “we” we can truly talk about?

It is dangerous when we conflate the royal “we” of the government and the national “we,” as in “We the people,” because they are not the same, but this usage is commonplace nonetheless. I do think there is such a thing as national identity, obviously, but I am at pains to distinguish between government policy and national mood.

Obama is great at convincing us of this national “we” being one and the same as our role in the world, and that’s why they’re always saying things, as Obama did in the aftermath of the Boston marathon bombing, that those who dove in to help the survivors, that’s who we are as a nation. If you want to understand how we respond to evil, this is it—fearlessly, selflessly, that’s who we are. Then, of course, when we have a massacre in Kandahar or troops are photographed urinating on corpses, all of these examples pile up and yet the president and Hillary Clinton and Leon Panetta always say the same thing: “This is not who we are.”

Never mind the great long record indicating that it is who we are.

Yes.

The moral and political reckoning your book indicates is imperative on every single page— what are the instruments by which this reckoning can be completed? I name two myself: history and language.

Yes, the rectification of names and language and memory is a huge part of the project. It’s not going to change things overnight— no book can do that much— but it does add up.

This is the story of the true relevance of good scholarship, right? Scholarship is irrelevant when it’s not good, honest, authentic.

This book relies deeply, as every book does, on other people’s work. There have been hundreds of very serious, important monographs on very small aspects of this story; I was surprised when I first started to think about this book that there weren’t more like it because it seems to me such an obvious question to raise, the broad question of the war’s impact on us as a culture and a people. In fact, it had not actually been done very much.

The Reaganesque pose of American strength: I assume you’re on for the idea that it is, more than anything else, an expression of fear and weakness.

I am. I might even say that the conception of masculinity that has so underwritten American foreign policy forever has undergone a shift toward something reflecting a deep insecurity and real psychological weakness. You see this among real policy makers and in popular cultural expressions. One thing that’s interesting about that Rambo character, if you watch the movies, is that as overdetermined as his masculinity is— the films make Tarzan look like a wimp— underneath it he’s a very fragile person. He’s dragged out by his commanding officer; he’s reduced to tears.

You ask, Who are we? But you didn’t tell us who we are. I want it straight, no chaser: Who are we? Are we frightened? Are we hopelessly confused? Are we propagandized beyond retrieval? Are we in some sort of regenerative phase?

You kind of hit on it: I do think we remain in a profound national identity crisis. We really don’t know who we are. We have a set of stock images that have been with us for ages and they’ve worn out; Vietnam turned them upside-down. We’re like Humpty Dumpty, in the decades after Vietnam, trying to cobble the pieces back together again, but it is a very fragmented figure. We don’t have a clear national “we” anymore, so in that sense the next 50 years might be very interesting because we’re changing every day. Where we are 50 years from now could actually look very different.

I often urge readers to find the optimism buried in the pessimism. A lot of things in this country have to collapse before we make any progress, so let’s hope they collapse. Do you agree?

My optimism comes from a sense that change does happen, that history is not inevitable, that change often comes when you least expect it. This climate-change movement is important, so I hope that doesn’t collapse. I hope the environment really doesn’t— it can’t. I do think that movement, which is gaining steam even on campuses, they are starting to make connections between other issues, like foreign policy. Any effort to change our reliance on fossil fuels, for example, can’t be done only at a local or a national level; it has to be global, so there has to be this reliance on that old-fashioned thing called diplomacy.

Do you think we live in a democracy?

We don’t live in a vibrant democracy or, for that matter, even a vibrant republic, because we’ve operated as an empire for so long. The institutions that sustain empire do degrade democracy; they can’t coexist. It goes back to what we said about people feeling powerless. Empire thrives on the unaccountable exercise of power, and that further enlarges the gap between the kind of government that still exists— we still elect people to office— but it could obviously be much more genuine and thorough. It would be a great thing if we had the ability to make decisions in more aspects of our life.

The history of American foreign policy is the history of a sequestered elite. This has to be addressed. I hope it is….

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พร้อมกับที่ ก็เป็นไปได้เราไปกับชีวิตของเราในความโหดร้ายโดยไม่มีสติที่เรากำลังในสงครามใหญ่ เรามีทหารเข้มแข็งที่สุดในโลก และเราใช้มากมันกว่าที่รวมส่วนเหลือของโลก แต่ยังคง ผู้ผ่านคนที่อยู่ในการปรับใช้เหล่านี้จะน้อยกว่า 1% ทำไมบางคนคิดว่า สิ่งที่อาจได้รับพลังงานมากกว่าคนเป็นการกลับมาของร่างการ ครั้งแรกของทั้งหมด ฉันไม่คิดที่จะเกิดขึ้น มันไม่มีการสนับสนุนทางการเมืองได้ แนะนำตัวเอง — และนี้ยังไม่มีการสนับสนุนทางการเมืองซึ่งจะมีภาษีสงครามขนาดใหญ่ จริง ๆ คุณแช่คนรวย คุณสามภาษีของพวกเขา ถ้าคุณต้องการให้สงครามเหล่านี้ จ่ายสำหรับพวกเขา จริง ๆ ที่จะนำความท้าทายบางจะ [หัวเราะ]นำดูเหมือนจะ มีจริง ๆ ไม่มีเจตนาใด ๆ การเปลี่ยนแปลงหลักสูตร ตามที่คุณกล่าวว่า ถ้าคุณต้องการนั่งที่ตารางที่คุณต้องจะดื่มน้ำของพวกเขา ไม่เสียงเดียวมีอิทธิพลใด ๆ มาคอยแนะนำทางเลือก วิธีที่คุณเห็นนี้ วิธีทำคุณอธิบายได้หรือไม่ หนึ่งตอบอย่างไรเมื่อคุณอยู่ในตำแหน่งเหล่านี้ แม้คนจอห์นเคอร์รี่ — ที่ ทศวรรษ เคยวิจารณ์การ eloquent ก่อตั้งทางทหาร และการเมืองที่เขา presides มากกว่าตอนนี้ซึ่งสูญเสียขอบทั้งหมดที่สำคัญที่จะทำให้ชนิดใด ๆ ของความท้าทายพื้นฐานการเดินพลังงานอเมริกันสำคัญ และจำเป็น การท้าทาย ได้ของไปใช้บางสิ่งบางอย่างจากด้านล่างที่ไม่จำเป็นต้องใช้แบบฟอร์มเดียวกันเป็นการปฏิเสธ ' ยุค 60s เวลาที่แตกต่างกันมาก และมีความมั่นใจมากว่า ถนนประท้วงทำอะไร แต่สิ่งที่ทำให้การเคลื่อนไหวครอบครองจึงน่าแปลกใจว่า คนไม่มา อย่างถาวร ถนน มันเป็นสิ่งน่าสนใจ มันจะทำอะไรเช่นนั้น และรัศมีบาง เปลี่ยน ชัด ระบบการเมืองของเรา ในแบบที่เราเลือกคน ชนิดของคนที่เราเลือกไปยังสำนักงานมีบางคนที่ดีในสภา แต่แน่นอนไม่เพียงพอ มีคนชอบสี น้ำตาลเชอร์ร็อด และแซ นเดอร์ส์แอร์ และ วอร์เรนเอลิซาเบธ และอื่น ๆ ที่ยินดีที่จะภาระ rethink บทบาทของเราในโลก แต่ที่มีการขยายอย่างมากดังที่จะลากชนิดใดคุณสรุปหนึ่งของสุนทรพจน์ของ Obama เป็นการจุดที่ประชาชนและประเทศชาติหนึ่ง และที่ นอนสำคัญมาก คำถามคือ อะไรทำเราหมายความว่า เมื่อเราใช้คำว่า "เรา" หย่าของอำนาจมาเป็นรุนแรง มี "เรา" อย่างแท้จริงเราสามารถพูดถึงหรือไม่มันเป็นอันตรายเมื่อเรา conflate รอยัล "เรา" ของรัฐบาลและประเทศ "เรา ใน"เราคน เนื่องจากพวกเขาจะไม่เหมือนกัน แต่การใช้งานนี้เป็นดาด ๆ ธรรมดากระนั้น ผมคิดว่า มีสิ่งใดที่เป็นเอกลักษณ์ประจำชาติ ชัด แต่ฉันที่ปวดแยกแยะอารมณ์แห่งชาติและนโยบายรัฐบาลObama เป็นที่หลอกลวงเราชาตินี้ "เรา" กำลังเดียวเป็นบทบาทของเราในโลก และที่ว่าทำไมพวกเขากำลังพูดสิ่ง เสมอเป็น Obama ได้ผลพวงของบอสตันมาราธอนระเบิด ที่ที่กระโดดในการช่วยผู้รอดชีวิต ที่ของที่เราจะเป็นประเทศ คุณต้องเข้าใจว่าเราตอบสนองความชั่วร้าย นี้เป็น — fearlessly ส่วน ที่อยู่ที่เราจะ แน่นอน เมื่อเรามีการสังหารหมู่ใน Kandahar หรือทหารจะถ่ายปัสสาวะในศพ ตัวอย่างเหล่านี้ทั้งหมดกองไว้ แล้วแต่ ประธาน และฮิลลารีคลินตัน และ Leon Panetta เสมอว่า สิ่งเดียวกัน: "นี้คือไม่เราเป็นใคร"Never mind คอร์ดยาวมากแสดงว่า เป็นเราเป็นใครใช่ทางศีลธรรม และการเมืองถูกสอบสวนหนังสือของคุณระบุว่า เป็นสิ่งจำเป็นในทุก ๆ หน้าเดียวซึ่งเครื่องมือที่สามารถเสร็จ reckoning นี้คืออะไร ฉันชื่อตัวเองสอง: ประวัติศาสตร์และภาษาใช่ กำหนดหน่วยความจำชื่อ และภาษาเป็นส่วนใหญ่ของโครงการ ที่มันกำลังจะเปลี่ยนแปลงสิ่งค้างคืน — หนังสือไม่สามารถทำได้มากว่า — แต่มันเพิ่มขึ้นได้นี้คือเรื่องราวของความเกี่ยวข้องจริงการศึกษาดี เหมาะสม ทุนการศึกษามีความเกี่ยวข้องเมื่อไม่ดี ซื่อสัตย์ แท้หนังสือเล่มนี้จะลึก กับหนังสือทุกเล่ม ในการทำงานของคนอื่น มีหลายร้อย monographs จัง ความสำคัญในแง่มุมเล็ก ๆ ของเรื่องนี้ ผมประหลาดใจเมื่อผมเริ่มคิดถึงหนังสือเล่มนี้ว่า มีไม่มากชอบ เพราะเหมือนผมเช่นการถามชัดเจนยก คำถามกว้างผลกระทบของสงครามเราเป็นวัฒนธรรมและเป็นคนแรก ในความเป็นจริง มันไม่จริงแล้วทำมากก่อให้เกิด Reaganesque ของอเมริกันแรง: ผมถือว่า คุณอยู่บนความคิดที่มันเป็น มากกว่าอย่างอื่น ค่าความหวาดกลัวและอ่อนแอผม แม้ฉันอาจพูดว่า ความคิดของความเป็นชายที่มีปัจจุบันนโยบายการต่างประเทศอเมริกันตลอดมีเปลี่ยนกะต่อบางสิ่งบางอย่างที่สะท้อนให้เห็นถึงความไม่มั่นคงลึกและอ่อนแอทางจิตใจอย่างแท้จริง คุณเห็นสิ่งนี้ผู้กำหนดนโยบายที่แท้จริง และ ในนิพจน์วัฒนธรรมยอดนิยม สิ่งหนึ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับอักขระที่แรมโบ้ ถ้าคุณดูหนัง เป็นที่ overdetermined เป็นความเป็นชายของเขา — ภาพยนตร์ให้เหมือนแบบ wimp ทาร์ซาน — ภายใต้นั้น เขาเป็นคนเปราะบางมาก เขาถูกลากออกตามเขาบัญชาการ เขาจะลดลงเป็นน้ำตาคุณถาม เราคือใคร แต่คุณไม่ได้บอกเราเป็นใคร อยากได้ตรง เขาไม่: เราเป็นใคร เรากลัวหรือไม่ มีเรามีสับสน เรามี propagandized เหนือเรียก ใจเราในบางจัดเรียงของซ้ำระยะชนิดของตีบน: ผมคิดว่า เราอยู่ในวิกฤตประจำชาติอย่างลึกซึ้ง เราไม่ทราบจริง ๆ ที่เรา เรามีชุดภาพหุ้นที่ได้รับกับเราอายุ และพวกเขาได้สวมใส่ออก เวียดนามเปิดคว่ำลง เราเช่น Humpty Dumpty ในทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากเวียดนาม พยายาม cobble ชิ้นกลับไปกันอีกครั้ง แต่ก็รูปแยกส่วนมาก เราไม่มีการล้างชาติ "เรา" อีกต่อไป ดังนั้นในปี 50 ถัดไปอาจน่าสนใจมาก เพราะเรากำลังเปลี่ยนแปลงทุกวัน เราคือ 50 ปีจากนี้อาจมองแตกต่างกันมากฉันมักจะกระตุ้นให้ผู้อ่านหาที่ฝังอยู่ใน pessimism มองในแง่ดี จำนวนมากในประเทศนี้ต้องยุบก่อนเราทำให้มีความคืบหน้า เพื่อหวังว่าจะยุบ คุณเห็นด้วยหรือไม่มองในแง่ดีของฉันมาจากความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น ประวัติที่ไม่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่เปลี่ยนแปลงมาเมื่อคุณน้อยคาดไว้ เคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศนี้เป็นสิ่งสำคัญ เพื่อหวังที่ไม่ยุบ หวังสิ่งแวดล้อมจริง ๆ ไม่เช่นนั้นไม่ได้ ผมคิดว่า ย้าย ซึ่งจะดึงดูดไอน้ำแม้ในวิทยาเขต พวกเขาจะเริ่มทำการเชื่อมต่อระหว่างปัญหาอื่น ๆ เช่นนโยบายต่างประเทศ ความพยายามใด ๆ การเปลี่ยนแปลงของเราพึ่งพาเชื้อเพลิงฟอสซิล เช่น ไม่สามารถทำเฉพาะที่เฉพาะหรือระดับชาติ มีเป็นสากล เพื่อมีให้ พึ่งสิ่งที่ไมเรียกว่าการทูตนี้คุณคิดว่า เราอยู่ในประชาธิปไตยเราไม่อยู่ในประชาธิปไตยระดับ ขึ้น สำหรับเรื่องที่ แม้สาธารณรัฐแห่ง เนื่องจากเราได้ดำเนินการเป็นอาณาจักรสำหรับนาน สถาบันที่รักษาอาณาจักรย่อยสลายประชาธิปไตย พวกเขาไม่สามารถมีอยู่ มันจะกลับไปเราว่า คนที่ใช้ความรู้สึก อาณาจักรเจริญเติบโตใน unaccountable ของพลังงาน และที่ขยายช่องว่างระหว่างชนิดของรัฐบาลที่ยังคง มีอยู่ต่อไป — เรายังคงเลือกคนสำนักงาน — แต่มันอาจจะชัดอย่างละเอียด และแท้มาก มันจะเป็นสิ่งที่ดีถ้าเรามีความสามารถในการตัดสินใจในด้านอื่น ๆ ของชีวิตเราประวัติความเป็นมาของนโยบายต่างประเทศสหรัฐอเมริกาคือ ประวัติศาสตร์ของชนชั้นสูงที่ปล่อย นี้ได้ให้ความสนใจ ฉันหวังว่า มันจะ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พร้อมกับที่เป็นไปได้สำหรับส่วนใหญ่ของเราที่จะไปกับชีวิตของเราในยามสงครามโดยไม่มีจิตสำนึกใด ๆ ที่เรากำลังอยู่ในภาวะสงคราม เรามีทหารที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกและเราใช้จ่ายเพิ่มเติมเกี่ยวกับมันกว่าที่เหลือของโลกรวมกัน แต่ยังคงการศึกษาของคนที่อยู่ในการใช้งานเหล่านี้คือน้อยกว่า 1% นั่นเป็นเหตุผลที่บางคนคิดว่าสิ่งที่อาจได้รับคนที่มีพลังงานมากขึ้นคือการกลับมาของร่าง แรกของทั้งหมดที่ผมไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น; มันไม่มีการสนับสนุนทางการเมือง ฐานคำแนะนำของฉันเองและนี้ยังไม่เคยมีใครสนับสนุนการทางการเมืองที่จะมีภาษีสงครามขนาดใหญ่ จริงๆคุณแช่อุดมไปด้วย คุณสามภาษีของพวกเขา; ถ้าคุณต้องการที่จะมีสงครามเหล่านี้จ่ายสำหรับพวกเขา ที่จริงจะนำมาซึ่งความท้าทายบางอย่างกับมัน [หัวเราะ] เป็นผู้นำที่ดูเหมือนจะมีความตั้งใจอย่างไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ แน่นอน ในขณะที่คุณกล่าวว่าถ้าคุณต้องการที่จะนั่งที่โต๊ะคุณจะต้องดื่มน้ำของพวกเขา ไม่เสียงเดียวที่มีอิทธิพลใด ๆ มาคอยที่จะแนะนำทางเลือก วิธีที่คุณเห็นนี้หรือไม่? คุณมีวิธีการอธิบายมันได้หรือไม่ หนึ่งตอบสนองอย่างไร? เมื่อคุณอยู่ในตำแหน่งเหล่านี้แม้คนชอบจอห์น Kerry- ที่เคย, ทศวรรษที่ผ่านมาเป็นนักวิจารณ์ฝีปากของสถานประกอบการทหารและการเมืองมากเขาเป็นประธาน now- สูญเสียทั้งหมดที่ขอบที่สำคัญที่จะทำให้การใด ๆ ชนิดของความท้าทายพื้นฐานของสมมติฐานที่ว่าอำนาจอเมริกันเป็นสิ่งที่จำเป็นและขาดไม่ได้ ที่จะท้าทายมันก็จะใช้เวลาบางสิ่งบางอย่างจากด้านล่างที่จะไม่จำเป็นต้องใช้รูปแบบเดียวกับ '60s ประท้วง มันเป็นเวลาที่แตกต่างกันมากและมีความเชื่อมั่นน้อยมากที่ถนนประท้วงทำอะไร แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้การเคลื่อนไหวครอบครองเพื่อที่น่าแปลกใจคือคนที่ไม่ออกมาอย่างถาวรเป็นถนน มันเป็นสิ่งที่น่าสนใจ มันจะใช้สิ่งที่ต้องการที่และบางส่วนเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดในระบบการเมืองของเราในทางที่เราเลือกคนในชนิดของคนที่เราเลือกที่จะสำนักงาน. มีบางคนที่ดีในการมีเพศสัมพันธ์ แต่เห็นได้ชัดว่าไม่เพียงพอ มีคนชอบ Sherrod สีน้ำตาลและเบอร์นีแซนเดอลิซาเบ ธ วอร์เรนและคนอื่น ๆ ที่มีความเต็มใจที่จะพื้นฐานทบทวนบทบาทของเราในโลก แต่ที่มีการขยายอย่างมากที่จะได้รับชนิดของการลากใด ๆ . มีคุณสรุปหนึ่งของสุนทรพจน์ของโอบามากับการทำจุดที่ ผู้คนและประเทศชาติเป็นหนึ่งและที่เป็นเรื่องโกหกที่สำคัญมาก คำถามก็คือเราหมายถึงอะไรเมื่อเราใช้คำว่า "เรา" หรือไม่? การหย่าร้างของอำนาจจากประชาชนเป็นรุนแรงในขณะนี้ มี "เรา" เราอย่างแท้จริงสามารถพูดคุยเกี่ยวกับ? มันเป็นอันตรายเมื่อเรา conflate พระราช "เรา" ของรัฐบาลและชาติ "เรา" ในขณะที่ "คนเรา" เพราะพวกเขาจะไม่เหมือนกัน แต่ตอนนี้ การใช้งานเป็นเรื่องธรรมดา แต่อย่างไรก็ตาม ผมไม่คิดว่าจะมีสิ่งดังกล่าวเป็นเอกลักษณ์ของชาติอย่างเห็นได้ชัด แต่ฉันอุตสาหะเพื่อที่จะแยกแยะความแตกต่างระหว่างนโยบายของรัฐบาลและอารมณ์แห่งชาติ. โอบามาเป็นที่ดีในการโน้มน้าวใจเรานี้แห่งชาติ "เรา" และเป็นหนึ่งเดียวกับบทบาทของเราใน โลกและนั่นคือเหตุผลที่พวกเขากำลังจะบอกว่าสิ่งที่มักจะเป็นโอบามาได้ในผลพวงจากการทิ้งระเบิดมาราธอนบอสตัน, ว่าคนที่นกพิราบเข้ามาเพื่อช่วยผู้รอดชีวิตที่ผู้ที่เราเป็นประเทศ ถ้าคุณต้องการที่จะเข้าใจวิธีการที่เราตอบสนองต่อความชั่วร้ายนี้คือมันไม่เกรงกลัว, เสียสละที่ว่าเราเป็นใคร แล้วแน่นอนเมื่อเรามีการสังหารหมู่ในกันดาฮาร์หรือทหารจะถ่ายภาพปัสสาวะรดศพทั้งหมดตัวอย่างเหล่านี้หมักหมมและยังประธานและฮิลลารีคลินตันและ Leon Panetta มักจะพูดในสิ่งเดียวกัน "นี่ไม่ได้ว่าเราเป็นใคร " ไม่เป็นไรบันทึกยาวที่ดีแสดงให้เห็นว่ามันเป็นสิ่งที่เราเป็นใคร. ใช่. การคำนวณทางศีลธรรมและการเมืองหนังสือของคุณบ่งชี้ว่ามีความจำเป็นในทุกหน้าเว็บเดียวสิ่งที่เป็นเครื่องมือโดยที่การคำนวณนี้สามารถจะแล้วเสร็จ? ผมชื่อสองตัวเอง: ประวัติศาสตร์และภาษา. ใช่สัตยาบันของชื่อและภาษาและหน่วยความจำจะเป็นส่วนใหญ่ของโครงการ มันจะไม่เปลี่ยนแปลงสิ่ง overnight- หนังสือไม่สามารถทำไร แต่จะเพิ่มขึ้น. นี่คือเรื่องราวของความสัมพันธ์ที่แท้จริงของทุนการศึกษาที่ดีใช่มั้ย? ทุนการศึกษาที่ไม่เกี่ยวข้องเมื่อมันไม่ดีตรงไปตรงมาของแท้. หนังสือเล่มนี้ต้องอาศัยความลึกเป็นหนังสือทุกเล่มไม่เกี่ยวกับการทำงานของคนอื่น มีหลายร้อยร้ายแรงมาก monographs สำคัญในแง่มุมเล็ก ๆ ของเรื่องนี้; ฉันรู้สึกประหลาดใจเมื่อครั้งแรกที่ผมเริ่มคิดเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ว่ามีไม่ชอบมันเพราะมันดูเหมือนว่าฉันเช่นคำถามที่ชัดเจนที่จะยกคำถามในวงกว้างของผลกระทบของสงครามกับเราเป็นวัฒนธรรมและผู้คน ในความเป็นจริงมันไม่ได้รับการดำเนินการจริงมาก. ท่า Reaganesque ของความแข็งแรงอเมริกัน: ผมถือว่าคุณกำลังคิดว่ามันเป็นมากกว่าสิ่งอื่นใดการแสดงออกของความกลัวและความอ่อนแอ. ผม ฉันก็อาจจะบอกว่าความคิดของความเป็นชายที่มีเพื่อให้ร่างนโยบายต่างประเทศอเมริกันไปตลอดกาลได้รับการเปลี่ยนแปลงที่มีต่อสิ่งที่สะท้อนให้เห็นถึงความไม่มั่นคงลึกและความอ่อนแอทางจิตใจที่แท้จริง คุณจะเห็นนี้ในหมู่ผู้กำหนดนโยบายที่แท้จริงและในการแสดงออกทางวัฒนธรรมที่เป็นที่นิยม สิ่งหนึ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับการที่ตัวละครแรมโบ้ถ้าคุณดูหนังเป็นที่เป็นกำหนดมากเกินไปในขณะที่ความเป็นชายของเขาประเด็นภาพยนตร์ทาร์ซานทำให้มีลักษณะเหมือน wimp- ใต้นั้นเขาเป็นคนที่เปราะบางมาก เขาลากออกโดยผู้บังคับบัญชาของเขา เขาลดลงไปน้ำตา. คุณถามเราคือใคร? แต่คุณไม่ได้บอกเราว่าเราเป็นใคร ฉันต้องการมันตรงไม่ล่า: เราคือใคร? เรากลัวคืออะไร? เรามีความสับสนอย่างไร้ความหวัง? เราจะเผยแพร่เกินดึง? เรามีในการเรียงลำดับของขั้นตอนการปฏิรูปบางส่วนชนิดของคุณตีมันฉันไม่คิดว่าเรายังคงอยู่ในภาวะวิกฤตเอกลักษณ์ประจำชาติที่ลึกซึ้ง จริงๆเราไม่ทราบว่าเราเป็นใคร เรามีชุดของภาพสต็อกที่ได้รับกับเราสำหรับทุกเพศทุกวัยและพวกเขาได้สวมใส่ออก; เวียดนามเปิดให้คว่ำลง เราชอบฮัมพ์ตี้ดัมพ์ตี้ในทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากที่เวียดนามพยายามที่จะซ่อมแซมชิ้นกลับมารวมกันอีกครั้ง แต่ก็เป็นตัวเลขที่มีการกระจายตัวมาก เราไม่ได้มีความชัดเจนในระดับชาติ "เรา" อีกต่อไปดังนั้นในแง่ที่ว่า 50 ปีต่อมาอาจจะน่าสนใจมากเพราะเรากำลังจะเปลี่ยนทุกวัน ที่เรามี 50 ปีนับจากนี้จริงจะมีลักษณะแตกต่างกันมาก. ฉันมักจะกระตุ้นให้ผู้อ่านที่จะหาแง่ดีฝังอยู่ในแง่ร้าย สิ่งต่างๆมากมายในประเทศนี้ต้องยุบก่อนที่เราจะทำให้ความคืบหน้าใด ๆ จึงขอหวังว่าพวกเขายุบ คุณเห็นด้วย? มองในแง่ดีของฉันมาจากความรู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงจะเกิดขึ้นประวัติศาสตร์ที่ไม่ได้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงการเปลี่ยนแปลงที่มักจะมาพร้อมเมื่อคุณอย่างน้อยคาดว่า การเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเป็นสิ่งสำคัญดังนั้นผมหวังว่าจะไม่ถล่ม ฉันหวังว่าสภาพแวดล้อมจริงๆ doesn't- มันไม่สามารถ ฉันคิดว่าการเคลื่อนไหวที่ซึ่งเป็นที่ดึงดูดไอน้ำแม้ในมหาวิทยาลัยที่พวกเขาจะเริ่มต้นที่จะทำให้การเชื่อมต่อระหว่างปัญหาอื่น ๆ เช่นการดำเนินนโยบายต่างประเทศ ความพยายามใด ๆ ที่จะเปลี่ยนความเชื่อมั่นของเราในเชื้อเพลิงฟอสซิลเช่นไม่สามารถทำได้เฉพาะในท้องถิ่นหรือระดับชาติ; มันจะต้องมีทั่วโลกดังนั้นจะต้องมีความเชื่อมั่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าสิ่งที่ล้าสมัยที่เรียกว่าการเจรจาต่อรอง. คุณคิดว่าเราอยู่ในระบอบประชาธิปไตยหรือไม่เราไม่ได้อยู่ในการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีชีวิตชีวาหรือสำหรับเรื่องที่แม้สาธารณรัฐสดใส เพราะเราได้ดำเนินการเป็นอาณาจักรเป็นเวลานาน สถาบันที่รักษาจักรวรรดิทำเสื่อมเสียประชาธิปไตย พวกเขาไม่สามารถอยู่ร่วมกัน มันกลับไปในสิ่งที่เราพูดเกี่ยวกับคนที่รู้สึกหมดหนทาง เอ็มไพร์ thrives ในการออกกำลังกายที่ไม่รับผิดชอบของอำนาจและว่าต่อไปจะขยายช่องว่างระหว่างชนิดของรัฐบาลที่ยังคง exists- เรายังคงเลือกคนที่จะ Office- แต่ก็เห็นได้ชัดว่าอาจจะมีมากขึ้นของแท้และทั่วถึง มันจะเป็นสิ่งที่ดีถ้าเรามีความสามารถในการตัดสินใจในทุกแง่มุมของชีวิตของเรา. ประวัติศาสตร์ของนโยบายต่างประเทศของอเมริกันเป็นประวัติศาสตร์ของชนชั้นทรัพย์ นี้จะต้องมีการแก้ไข ผมหวังว่ามันคือ ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พร้อมกับที่ เป็นไปได้ สำหรับส่วนใหญ่ของเราอยู่ในสงคราม ไม่มีสติ ว่าเรากำลังอยู่ในสงคราม ขณะนี้มีกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกและเราใช้จ่ายมากขึ้นในมันกว่าส่วนที่เหลือของโลกรวมกัน แต่ก็ยังทำงานของคนที่อยู่ในบริษัทเหล่านี้จะน้อยกว่า 1%นั่นคือเหตุผลว่าทำไมบางคนคิดว่าสิ่งที่อาจได้รับคนมากขึ้น energized เป็นการกลับมาของร่าง ครั้งแรกของทั้งหมด ผมไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น มันไม่มีการเมืองสนับสนุน ผมเองแนะนำ - และนี้ยังไม่มีพรรคการเมืองสนับสนุน มีภาษีสงครามขนาดใหญ่ นายแช่มรวย คุณสามภาษีของพวกเขา ถ้าคุณต้องการที่จะมีสงครามเหล่านี้ จ่ายสำหรับพวกเขามันอาจจะนำความท้าทายบางอย่างเพื่อมัน [ หัวเราะ ]

ภาวะผู้นำที่ดูเหมือนจะไม่มีเจตนาใดๆของการเปลี่ยนเส้นทาง อย่างที่คุณว่า ถ้าคุณต้องการจะนั่งที่โต๊ะคุณจะต้องดื่มน้ำของพวกเขา ไม่มีแม้แต่เสียงของอิทธิพลใด ๆ ออกมาให้เลือก คุณเห็นนี่ไหม คุณจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง ? แล้วจะตอบกลับ

เมื่อคุณอยู่ในตำแหน่งเหล่านี้ แม้แต่คนที่ชอบจอห์นเคอร์รี่ - ใครเมื่อทศวรรษที่ผ่านมา ได้ถูกนักวิจารณ์ฝีปากของมากของทหารและการเมืองเขาเป็นประธานก่อตั้งตอนนี้ - สูญเสียทั้งหมดที่สำคัญขอบที่จะให้ชนิดของความท้าทายพื้นฐานสถานที่ที่ชาวอเมริกันพลังงานเป็นสิ่งที่จำเป็นและขาดไม่ได้ ท้าทายมันมันต้องใช้เวลาบางอย่างจากด้านล่างที่ไม่จําเป็นต้องใช้รูปแบบเดียวกับ ' 60s ประท้วง เวลามันแตกต่างกันมากและมีความมั่นใจน้อยมากที่ถนนประท้วงอะไร แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้การเคลื่อนไหวครอบครองดังนั้น ที่น่าแปลกใจคือ คนมาออกอย่างถาวร เข้าสู่ถนน มันเป็นสิ่งที่น่าสนใจมันต้องใช้เวลา อะไรประมาณนั้น และการเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด ในระบบการเมืองของเราในทางที่เราเลือกคน พวกเราเลือกสำนักงาน .

มีคนดีในรัฐสภา แต่เห็นได้ชัดว่าไม่เพียงพอ มีคนชอบสีน้ำตาลและเบอร์นี่ แซนเดอร์ เชอร์ร็อดและ Elizabeth Warren และคนอื่น ๆที่ยินดีที่จะช่วยทบทวนบทบาทของเราในโลกแต่มันมีการขยายอย่างมากที่จะได้รับชนิดของการลาก .

คุณสรุปของสุนทรพจน์ของโอบามาที่ทำให้จุดที่ประเทศชาติและประชาชนเป็นหนึ่ง และนั่นเป็นคำโกหกที่สำคัญมาก คำถามคือ อะไรที่เราว่า เมื่อเราใช้คำว่า " เรา " การหย่าของอำนาจจากประชาชนมีรากแล้ว มี " เรา " เราอย่างแท้จริงสามารถพูดคุยเกี่ยวกับ ?

มันเป็นสิ่งที่อันตรายเมื่อเรา conflate รอยัล " เรา " ของรัฐบาลและประเทศ " เรา " , " เราเป็นคน " เพราะพวกเขาจะไม่เหมือนเดิม แต่การใช้นี้เป็นธรรมดา กระนั้น ฉันคิดว่า มันมีเอกลักษณ์ ของชาติอย่างชัดเจน แต่ผมพยายามแยกแยะระหว่างนโยบายของรัฐบาลและ

อารมณ์แห่งชาติโอบามาเยี่ยมที่เชื่อเรา ชาตินี้เราเป็นหนึ่งและเหมือนกันบทบาทของเราในโลกนี้ และนั่นคือเหตุผลที่พวกเขามักจะพูดเรื่องที่โอบามาทำในผลพวงของบอสตันมาราธอน ระเบิด ว่า ผู้ที่กระโดดลงไปช่วยผู้รอดชีวิต ที่ผู้ที่เราเป็นประเทศ . ถ้าคุณต้องการที่จะเข้าใจวิธีการที่เราตอบสนองต่อความชั่วร้าย นี่มันไม่เกรงกลัว ก็ว่า , เราเป็นใครแน่นอนว่า เมื่อเรามีการสังหารหมู่ในกันดาฮาร์ หรือทหาร จะถ่ายภาพปัสสาวะบนศพ ทั้งหมดของตัวอย่างเหล่านี้หมักหมม และยัง ประธาน และ ฮิลลารี คลินตัน และ ลีออน พาเนตตา มักจะพูดในสิ่งเดียวกัน : " นี่ไม่ใช่ว่าเราเป็นใคร "

ไม่เคยคิดที่ดีเป็นเวลานานบันทึกระบุว่าเป็นใคร เรา . .



ครับคุณธรรม จริยธรรมและการเมืองว่า หนังสือของคุณแสดงขวางบนทุกหน้า - สิ่งที่เป็นเครื่องมือ ซึ่งทั้งหมดนี้จะเสร็จสมบูรณ์ ? ฉันชื่อ 2 คน : ประวัติศาสตร์และภาษา

ค่ะ แก้ไขชื่อ ภาษา และหน่วยความจำมีขนาดใหญ่ส่วนหนึ่งของโครงการ มันไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรในชั่วข้ามคืน - ไม่มีหนังสือก็ทำได้แต่มันเพิ่มขึ้น

นี่คือเรื่องราวของจริงความเกี่ยวข้องของทุนดี , ใช่มั้ย ? เป็นทุนที่ไม่เกี่ยวข้องเมื่อมันไม่ได้ดี เที่ยงตรงจริง

หนังสือเล่มนี้ใช้ดูด เป็นหนังสือทุกเล่มทำ กับงานของคนอื่น ๆ มีหลายร้อยของร้ายแรงมาก เอกสารสำคัญในด้านขนาดเล็กมากของเรื่องราวนี้ฉันประหลาดใจเมื่อฉันเริ่มคิดเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ ที่ไม่เหมือนเพราะมันดูเหมือนว่าฉันชัดๆ ถามขึ้น คำถามกว้างของสงครามต่อเรา เช่น วัฒนธรรม และผู้คน ในความเป็นจริง มันก็ไม่ทำมามาก

reaganesque ท่าของอเมริกันกำลัง ผมถือว่าคุณให้ความคิดว่ามันเป็นมากขึ้นกว่าสิ่งอื่นการแสดงออกของความกลัวและความอ่อนแอ .

ผม ฉันอาจจะพูดได้ว่า ความคิดของความเป็นชายที่ได้ ( นโยบายต่างประเทศสหรัฐตลอดไปได้รับกะสะท้อนความไม่มั่นคงต่อสิ่งที่ลึกและความอ่อนแอทางจิตใจที่แท้จริง คุณเห็นในหมู่ผู้วางนโยบายจริงและในการแสดงออกทางวัฒนธรรมที่ได้รับความนิยม สิ่งหนึ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับแรมโบ้อักขระถ้าคุณดูหนัง นั่นเป็น overdetermined เป็นความเป็นชายของเขา - ฟิล์มให้ทาร์ซานดูเหมือนคนอ่อนแอ - ใต้นั้น เขาเป็นคนที่เปราะบางมาก เขาลากออกไปโดยผู้บังคับบัญชาของเขา เขาลดน้ำตา

คุณถามว่าเราเป็นใคร แต่คุณไม่ได้บอกเราได้ว่าเราเป็นใคร ฉันต้องการให้มันตรงๆ ไม่ล่า : เราเป็นใคร เรากลัว ? เราคิด สับสน ?เรา propagandized เกินดึง ? เราในบางประเภทของตลาดระยะ ?

คุณชนิดของการกดปุ่มบน : ฉันคิดว่าเราอยู่ในวิกฤตเอกลักษณ์ของชาติ ลึกซึ้ง เราไม่รู้ว่าเราเป็นใคร เรามีชุดของภาพที่สต็อกที่ได้รับกับเราอายุ และพวกเขาได้สวมใส่ออก เวียดนามเปิดพวกเขาคว่ำ เราชอบ Humpty Dumpty ในทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากเวียดนามพยายามตัดต่อชิ้นกลับมารวมกันอีกครั้ง แต่มันเป็นรูปมาก แตกกระจาย เราไม่ต้องล้างชาติ " เรา " แล้ว ในความรู้สึกว่าอีก 50 ปี อาจจะน่าสนใจมากเพราะเราเปลี่ยนแปลงทุกวัน เราอยู่ที่ไหนอีก 50 ปีจะดูแตกต่างกันมาก

ผมมักกระตุ้นให้ผู้อ่านที่จะหาคนที่ฝังอยู่ในแง่ร้ายหลายเรื่องในประเทศนี้จะล่มสลายก่อนที่เราจะทำให้ความคืบหน้าใด ๆ เพื่อหวังว่ามันจะยุบ คุณเห็นด้วยไหม

การมองโลกในแง่ดีของฉันมาจากความรู้สึกที่เปลี่ยนไปเกิดขึ้นที่ประวัติไม่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่เปลี่ยนแปลง มักจะมาเมื่อคุณอย่างน้อยคาดว่า นี้การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศการเคลื่อนไหวเป็นสิ่งสำคัญ ดังนั้นผมหวังว่าจะไม่ยุบ ฉันหวังว่าสิ่งแวดล้อมไม่ได้ - ไม่ได้ฉันคิดว่าที่เคลื่อนไหวซึ่งจะดึงดูดไอน้ำในวิทยาเขตที่พวกเขาจะเริ่มต้นที่จะทำให้การเชื่อมต่อระหว่างปัญหาอื่น ๆเช่น นโยบายต่างประเทศ ความพยายามใด ๆที่จะเปลี่ยนการพึ่งพาของเราในเชื้อเพลิง ฟอสซิลตัวอย่างเช่นไม่สามารถทำได้เฉพาะในท้องถิ่นหรือระดับชาติ ได้ทั่วโลก ดังนั้นต้องมีการพึ่งพาที่สมัยเก่านี้

สิ่งที่เรียกว่าการทูตคุณคิดว่าเราอยู่ในประเทศประชาธิปไตย ?

เราไม่ได้อาศัยอยู่ในประชาธิปไตย ประกาย หรือ เรื่อง แม้แต่ประเทศที่เป็นประกาย เพราะเราดำเนินการเป็นอาณาจักรมานาน สถาบันที่สนับสนุนอาณาจักรทำทำลายประชาธิปไตย พวกเขาไม่สามารถอยู่ร่วมกัน . มันจะไปกลับไปที่สิ่งที่เราพูดเกี่ยวกับความรู้สึกของคนไร้อำนาจ อาณาจักร thrives ในการออกกำลังกายไม่สามารถตอบได้อำนาจและที่เพิ่มเติมขยายช่องว่างระหว่างชนิดของรัฐบาลที่ยังคงมีอยู่ เรายังเลือกคนออฟฟิศ - แต่มันอาจจะเห็นได้ชัดมากแท้และอย่างละเอียด มันคงจะดีถ้าเรามีความสามารถในการตัดสินใจในด้านของชีวิตของเรา

ประวัติความเป็นมาของนโยบายต่างประเทศ คือ ประวัติศาสตร์ของยอดแยกตัวออกมา นี้มีการแก้ไข . ฉันหวังว่ามันคือ . . . . . . .