Prosody and stress:Syllable-timed r

Prosody and stress:
Syllable-timed rather than stress-timed.
Stress is treated differently - I haven't quite figured out how, but it seems stress tends to fall towards the end of words, and is often marked by a higher tone than preceding syllables.
Stress is generally not contrastive. Record, increase, decrease, research, etc. are always stressed on the second syllable, regardless of whether they are being used as a verb or a noun. Exceptions: present, desert (noun when stressed on first syllable, verb when stressed on second).
Tendency to put a glottal stop before word-initial vowels, rather than go straight from the end of the previous word to the vowel. This also usually prevents hiatus across word boundaries.

Vowels:
Vowels fully articulated regardless of stress, much less vowel reduction compared to American English or Received Pronunciation.
"Cot" and "caught" are merged into /ɔ/.
"Mary" and "marry" are merged into /æ/, "merry" is distinct.
Vowel quadrilateral resembles Received Pronunciation, except I think that /ɒ/ is merged into /ɔ/. Has /ɜ/ but not /æ̝/ (also sometimes considered /ɛʲ/).
Non-rhotic: no /ɚ/ or /ɝ/.
/e/ and /o/ are usually realised as diphthongs /eɪ/ and /oʊ/, but /e/ and /o/ are held longer than /ɪ/ and /ʊ/ (shorter off-glide)

Consonants:
Non-rhotic: /ɹ/ occurs only before vowels.
Voiceless stops are generally unaspirated, and I suspect even if there is aspiration there is a shorter voice onset time than Received Pronunciation. Some speakers, particularly Malay-bilingual speakers, will voice all stops.
Th-stopping and th-fronting happen allophonically, which I personally find fascinating. /θ/ in word-initial position or after a consonant cluster is realised as /t/, /ð/ in the same environment as /d/. /θ/ in syllable-final position or intervocalically is realised as /f/, and /ð/ in the same environment is realised as /v/. The more formal the speech, the more likely /θ/ and /ð/ will be pronounced as /θ/ and /ð/.
The more informal and rapid the speech, the more likely that consonant cluster simplification and elision will occur. Word-medial and word-final consonant clusters can be simplified but word-initial consonant clusters will never be simplified. However, consonant cluster simplification can happen across a word boundary.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Prosody และความเครียด:พยางค์ มากกว่า เวลาเครียดความเครียดถือว่าแตกต่างกัน- ผมค่อนข้างไม่ได้คิดหาวิธี แต่ดูเหมือนว่าความเครียดมีแนวโน้มจะ ลดลงในตอนท้ายของคำ และมักจะมีการทำเครื่องหมาย โดยเสียงสูงขึ้นกว่าก่อนพยางค์ความเครียดมักไม่ได้ร้าน บันทึก เพิ่มขึ้น ลดลง วิจัย ฯลฯ อยู่เสมอเน้นในพยางค์สอง โดยไม่คำนึงถึงว่าผู้ใช้เป็นคำกริยาหรือคำนาม ยกเว้น: ปัจจุบัน ทะเลทราย (นามเมื่อเน้นในพยางค์ คำกริยาเมื่อเน้นบนสอง)แนวโน้มที่จะใส่กักก่อนเริ่มต้น word สระ แทนที่ตรงไปจากจุดสิ้นสุดของคำก่อนหน้าสระ นอกจากนี้นี้ยังมักจะป้องกันรูปข้ามขอบเขตของคำเสียงสระ:สระพูดชัดแจ้งอย่างสมบูรณ์โดยไม่คำนึงถึงความเครียด ลดสระน้อยมากเมื่อเทียบกับอังกฤษหรือได้รับการออกเสียง"เปล" และ "จับ" ถูกผสานเป็น/ɔ /"แมรี่" และ "แต่งงานกับ" รวมไว้ในæ / "เมอร์รี่" แตกต่างกันสระรูปสี่เหลี่ยมคล้ายกับได้รับการออกเสียง แต่ผมคิดว่า /ɒ/จะผสานเป็น/ɔ / มี/ɜ/แต่ไม่æ̝ / (/ɛʲ/พิจารณาบางครั้ง)ไม่ใช่-rhotic: ไม่มี/ɚ/หรือɝ //e/ และ /o/ มักคิดเป็นควบกล้ำ /eɪ/ oʊ / แต่ /e/ และ /o/ อยู่ยาวกว่า/ɪ/และ/ʊ/ (สั้นปิดร่อน)พยัญชนะ:ไม่ใช่-rhotic: /ɹ/เกิดขึ้นเพียงก่อนสระหยุดเสียงจะ unaspirated โดยทั่วไป และฉันสงสัยว่าถ้ามีความทะเยอทะยานที่ไม่มีเวลาเริ่มมีอาการเสียงสั้นกว่ารู้ตัว ลำโพงบาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลักมาเลย์ลำโพง จะเสียงหยุดทั้งหมดTh-หยุดและ th ซึ่งอยู่ด้านหน้าเกิด allophonically ซึ่งผมเองดูน่าสนใจขึ้น ประโยค ในตำแหน่งต้นคำ หรือหลัง จากการควบจะตระหนักเป็น t / /ð/ในสภาพแวดล้อมเดียวกันเป็น d / ประโยค ในพยางค์สุดท้ายตำแหน่ง หรือ intervocalically ตระหนักเป็น /f/ และ/ð/ในสภาพแวดล้อมเดียวกันคือคิดเป็น v / ทางการยิ่งคำพูด โน้มประโยค และ/ð/จะสามารถออกเสียงเป็นประโยคและ/ð /เป็นทางการมากและอย่างรวดเร็วเสียง มีแนวโน้มว่า เข้าใจง่ายควบและ elision จะเกิดขึ้น สามารถประยุกต์แนว กลางคำ และ ท้ายคำพยัญชนะกลุ่ม แต่กลุ่มพยัญชนะเริ่มต้น word จะไม่เคยทำได้ง่ายขึ้น อย่างไรก็ตาม ควบเข้าใจง่ายสามารถเกิดขึ้นข้ามขอบเขตของคำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันทลักษณ์และความเครียด:
พยางค์หมดเวลามากกว่าความเครียดหมดเวลา.
ความเครียดได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกัน - ฉันไม่ได้คิดค่อนข้างวิธี แต่ดูเหมือนว่าความเครียดมีแนวโน้มที่จะตกอยู่ในช่วงปลายของคำและมักจะถูกทำเครื่องหมายด้วยน้ำเสียงสูงกว่าก่อนหน้านี้ พยางค์.
ความเครียดโดยทั่วไปไม่เปรียบ บันทึกเพิ่มลดการวิจัยอื่น ๆ จะเน้นเสมอในพยางค์ที่สองโดยไม่คำนึงว่าพวกเขาจะถูกนำมาใช้เป็นคำกริยาหรือคำนาม ข้อยกเว้น. ปัจจุบันทะเลทราย (นามเมื่อเครียดพยางค์แรกของคำกริยาเมื่อเครียดในวินาที)
แนวโน้มที่จะวางสายเสียงหยุดก่อนที่จะเริ่มต้นคำสระแทนที่จะตรงไปจากจุดสิ้นสุดของคำก่อนหน้าไปที่สระ นอกจากนี้ยังมักจะป้องกันไม่ให้หายไปในขอบเขตของคำว่า.

สระ:
. สระก้องอย่างเต็มที่โดยไม่คำนึงถึงความเครียดมากน้อยลดเสียงสระเมื่อเทียบกับภาษาอังกฤษแบบอเมริกันหรือได้รับการออกเสียง
"เตียง" และ "จับ" จะถูกผสานเข้า / ɔ /.
"แมรี่" และ "แต่งงาน "มีการผสานเข้า / æ /" เมอร์รี่ "เป็นที่แตกต่างกัน.
สระสี่เหลี่ยมคล้ายออกเสียงรับยกเว้นผมคิดว่า / ɒ / ถูกผสานเข้า / ɔ / มี / ɜ / แต่ไม่ / AE / (บางครั้งก็ถือว่า / ɛʲ /).
ไม่ rhotic: no. / ɚ / หรือ / ɝ /
/ E / และ / O / มักจะตระหนักถึงความเป็นคำควบกล้ำ / eɪ / และ / oʊ / แต่ / E / และ / o / ที่จะมีขึ้นนานกว่า / ɪ / และ / ʊ / (สั้นปิดร่อน)

พยัญชนะ:
Non-rhotic: / ɹ / เกิดขึ้นเฉพาะก่อนสระ.
หยุดใบ้โดยทั่วไปมักจะ unaspirated และฉันสงสัยแม้กระทั่ง ถ้ามีความทะเยอทะยานมีความเสียงเวลาที่เริ่มมีอาการสั้นกว่าออกเสียงรับ ลำโพงโดยเฉพาะอย่างยิ่งลำโพงมาเลย์ภาษาจะเสียงหยุดทั้งหมด.
Th-หยุดและ TH-บังหน้าเกิดขึ้น allophonically ซึ่งผมเองพบที่น่าสนใจ / θ / ในตำแหน่งคำเริ่มต้นหรือหลังพยัญชนะกลุ่มตระหนักว่า / T / / D / ในสภาพแวดล้อมเช่นเดียวกับ / D / / θ / ในตำแหน่งพยางค์สุดท้ายหรือ intervocalically ตระหนักว่า / f / และ / D / ในสภาพแวดล้อมเดียวกันตระหนักว่า / V / มากขึ้นอย่างเป็นทางการในการพูดที่มีโอกาสมากขึ้น / θ / และ / D / จะออกเสียงเป็น / θ / และ / D /.
ไม่เป็นทางการมากขึ้นอย่างรวดเร็วและการพูดที่มีแนวโน้มมากขึ้นที่ทำให้เข้าใจง่ายพยัญชนะกลุ่มและตัดออกจะเกิดขึ้น คำตรงกลางและคำพูดสุดท้ายพยัญชนะกลุ่มได้ง่าย แต่คำเริ่มต้นพยัญชนะกลุ่มจะไม่ง่าย แต่เข้าใจง่ายพยัญชนะกลุ่มที่สามารถเกิดขึ้นข้ามขอบเขตของคำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันทลักษณ์และความเครียด :พยางค์หมดมากกว่าความเครียด หมดเวลาความเครียดคือการปฏิบัติที่แตกต่างกัน - ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่า แต่ดูเหมือนว่าความเครียดมีแนวโน้มที่จะตกอยู่ในตอนท้ายของคำ และมักจะมีการทำเครื่องหมายโดยโทนเสียงที่สูงกว่าก่อนหน้านี้ พยางค์ความเครียดโดยทั่วไปจะไม่ได้เปรียบต่าง . บันทึก , เพิ่ม , ลด , งานวิจัย ฯลฯ มักจะเน้นที่พยางค์ที่สอง ไม่ว่าพวกเขาจะถูกใช้เป็นคำกริยาหรือคำนาม ข้อยกเว้น : ปัจจุบัน , ทะเลทราย ( คำนามเมื่อเน้นพยางค์แรกเน้นคำกริยา ตอนที่ 2 )แนวโน้มที่จะหยุดเส้นเสียงก่อนคำแรกสระ แทนที่จะตรงไปจากจุดสิ้นสุดของคำก่อนหน้าสระ นอกจากนี้ยังมักจะป้องกันไม่ให้ช่องว่างข้ามขอบเขตของคำสระ :สระอย่างเต็มที่ก้องไม่ว่าความเครียดน้อยกว่าการลดเสียงสระเมื่อเทียบกับภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน หรือได้รับการออกเสียง" เปล " และ " จับ " รวมเข้า / ɔ /" แมรี่ " และ " แต่งงาน " รวมเข้า / æ / " เมอร์รี่ " จะแตกต่างกันการออกเสียงสระรูปสี่เหลี่ยมคล้ายได้รับยกเว้นฉันคิดว่า / ɒ / ผสานลงใน / ɔ / มี / / / / ɜแต่ไม่æ̝ ( บางครั้งยังถือว่า / ɛʲ / )ไม่ rhotic : ไม่มี / ɚ / หรือ / ɝ // E / และ / o / มักจะตระหนักเป็นคำควบกล้ำ / E ɪ / และ / o ʊ / แต่ / E / และ / o / ไว้นานกว่าɪ / / และ / / ( ʊสั้นออกเหิน )พยัญชนะ :ไม่ rhotic : / ɹ / เกิดขึ้นก่อนสระหยุดอโฆษะสิถิลโดยทั่วไป และผมสงสัยว่าถ้า มีความทะเยอทะยาน มีสั้น เสียงเวลากว่าได้รับการออกเสียง ลําโพงบาง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มาเลย์ ลำโพงสองภาษา จะเสียงทั้งหมดหยุดลงการหยุดและ th ราชสภาเกิดขึ้น allophonically ซึ่งผมเองพบที่น่าสนใจ / θ / ในตำแหน่งเริ่มต้นคำ หรือ หลังจากกลุ่มพยัญชนะคือตระหนักเป็น / t / , / ð / ในสิ่งแวดล้อมเดียวกับ / D / / / ในθท้ายพยางค์หรือ intervocalically คือตระหนัก / f / , และ / ð / ในสภาพแวดล้อมเดียวกันคือตระหนักเป็น / v / ยิ่งทางการพูด ยิ่ง / θ / และ / ð / จะออกเสียงเป็น / θ / และ / ð /ทางการมากขึ้น และรวดเร็วการพูด , มีโอกาสมากขึ้นในกลุ่มพยัญชนะ และการตัดออกจะเกิดขึ้น คำสุดท้ายว่า medial และควบกล้ำได้ง่าย แต่คำควบกล้ำครั้งแรกจะง่ายขึ้น อย่างไรก็ตาม กลุ่มพยัญชนะหนึ่งเดียวที่สามารถเกิดขึ้นในขอบเขตคำ