as well as psychological and social

as well as psychological and social well-being,
reflecting how well individuals perceive themselves as functioning in life according to the eudaimonic tradition. Psychological
well-being comprises self-acceptance, personal growth, purpose in life, positive relations with others, autonomy, and
environmental mastery (Ryff, 1989), while social well-being consists of social integration, contribution, coherence, actualization,
and acceptance (Keyes, 1998).
According to the Mental Health Continuum model (Keyes, 2005, 2007), mental health e like mental illness e is a syndrome
of symptoms. Keyes uses the term diagnosis to identify mental health categories, in order to parallel the Diagnostic and
Statistical Manual of Mental Disorders (DSMeIIIeR; American Psychiatric Association, 1987) approach to appraising mental
illness. Consequently, a diagnosis of mental health is made when an individual exhibits high levels on at least one symptom of
hedonia and on just over half of the symptoms of eudaimonia. Under this condition, individuals are diagnosed as flourishing
in life. When individuals report low levels on at least one symptom of hedonia and on just over half of the symptoms of
eudaimonia, they are diagnosed as languishing. A diagnosis of moderate mental health is done when individuals are neither
flourishing nor languishing. Accordingly, studies targeting adults in countries such as Italy, South Africa and the Netherlands
showed that the majority of participants were categorized as non-flourishing, namely languishing or moderately mentally
healthy (between 63% and 80%; Keyes et al., 2008; Petrillo, Capone, Caso, & Keyes, 2014; Westerhof & Keyes, 2010). In
addition, initial evidence was gathered showing that mental health varies based on sociodemographic variables, such as
education, employment status, age, and gender. Higher education and having a job positively correlated with mental health in
US and South African samples (Keyes, 2002; Khumalo, Temane, & Wissing, 2012). Regarding gender, men in the US sample
reported better mental health than women (Keyes, 2002), but this finding has not yet been replicated in other studies. Data
concerning age suggest that, within the range of 25e74 years, mental health is higher among adults between 65 and 74
(Keyes, 2002). However, longitudinal data revealed that mental health is dynamic over time, with single adult individuals
moving up or downward the mental health continuum as age advances (Keyes, Satvinder, Dhingra, & Simoes, 2010).
Confirmatory factor analysis substantiated the tripartite structure of mental health across countries, and further
corroborated that mental health and mental illness are not opposite ends of a continuum (Joshanloo, Wissing, Khumalo, &
Lamers, 2013; Keyes et al., 2008; Lamers, Westerhof, Bohlmeijer, Klooster, & Keyes, 2011; Petrillo et al., 2014; Westerhof &
Keyes, 2010). Findings highlighted independent effects of mental health on a number of indicators of psychosocial functioning.
In particular, languishingwas shown to have similar negative effects as depression. For instance, both were associated
with low perceived emotional health, limitations in activities of daily living, and days lost or cutback fromwork (Keyes, 2002).
By contrast, flourishing was associated with better psychosocial functioning. Recently, longitudinal data also showed that
changes in level of positive mental health were predictive of future risk of mental illness, with gains in mental health
decreasing the odds of mental illness incidence (Keyes et al., 2010). In addition, absence of positive mental health was shown
to increase the probability of all-cause mortality for men and women at all ages after adjustment for known causes of death
(Keyes & Simoes, 2012).
In spite of the promising results obtained among adults about the positive consequences associated with mental health, to
date few studies have targeted adolescence. In one US research (Keyes, 2006), flourishing youths aged 12e18 amounted to
37.9%, languishing to 6.2%, and moderately mentally healthy to 55.9%. Similarly, South African adolescents aged 15e17 were
shown to be flourishing with a prevalence of 42%, to be languishing with 5%, and to be moderately mentally healthy with 53%
(van Schalkwyk & Wissing, 2010). In addition, the US findings detected a decline in mental health from early to late
adolescence. Specifically, nearly 10% more youths in the age group 12e14 were flourishing compared to youths in the range
15e18; by contrast, nearly 10% more older adolescents were moderately mentally healthy than younger adolescents. Notably,
however, US findings supported results obtained with adult samples revealing that, irrespective of age, flourishing youths
functioned better than those with moderate mental health, who in turn functioned better than languishing youths. In
particular, the flourishing reported the fewest depressive symptoms and the fewest conduct problems such as having been

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

และจิตใจ และสังคมสุขภาพสะท้อนให้เห็นถึงวิธีการที่ดีบุคคลที่สังเกตตัวเองเป็นการทำงานในชีวิตตามประเพณี eudaimonic ทางจิตใจสุขภาพประกอบด้วยการยอมรับตนเอง การเจริญเติบโตส่วนบุคคล วัตถุประสงค์ในชีวิต ความสัมพันธ์ทางบวกกับผู้อื่น อิสระ และเป็นครูสิ่งแวดล้อม (Ryff, 1989), ในขณะที่สังคมกำลังประกอบทางสังคม เงินสมทบ โปรเจค actualizationและยอมรับ (Keyes, 1998)ตามรูปแบบความต่อเนื่องของสุขภาพจิต (Keyes, 2005, 2007), สุขภาพจิตเช่นโรคจิตอีเป็นกลุ่มอาการอาการ Keyes ใช้คำวินิจฉัยระบุประเภทสุขภาพจิต การวิเคราะห์การเชื่อมต่อแบบขนาน และคู่มือสถิติของโรคจิต (DSMeIIIeR จิตแพทย์สมาคมอเมริกัน 1987) วิธี appraising จิตเจ็บป่วย ดังนั้น ทำวินิจฉัยสุขภาพจิตเมื่อบุคคลระดับสูงในอาการน้อยของที่จัดแสดงhedonia และมากกว่าครึ่งหนึ่งของโรค eudaimonia ภายใต้เงื่อนไขนี้ บุคคลที่ได้รับการวินิจฉัยเป็นไหนในชีวิต เมื่อบุคคลรายงานระดับต่ำ ในอาการน้อยของ hedonia และมากกว่าครึ่งหนึ่งของอาการeudaimonia พวกเขาได้รับการวินิจฉัยเป็นอิดโรย ทำการตรวจวินิจฉัยสุขภาพจิตปานกลางเมื่อบุคคลไม่ไหน ไม่อิดโรย ตามลำดับ เพื่อการศึกษากำหนดเป้าหมายผู้ใหญ่ในประเทศอิตาลี แอฟริกาใต้ และเนเธอร์แลนด์พบว่า ส่วนใหญ่ของผู้เข้าร่วมได้แบ่งประเภทไม่เฟื่องฟู ได้แก่อิดโรย หรือค่อนข้างใจสุขภาพ (ระหว่าง 63% และ 80% Keyes et al., 2008 Petrillo, Capone, Caso และ Keyes, 2014 Westerhof และ Keyes, 2010) ในนอกจากนี้ หลักฐานเบื้องต้นได้รวบรวมแสดงว่า สุขภาพจิตแตกต่างกันไปตามตัวแปร sociodemographic เช่นการศึกษา สถานะการจ้างงาน อายุ และเพศ ศึกษาและมีงาน correlated บวกกับสุขภาพจิตในสหรัฐอเมริกาและแอฟริกาใต้อย่าง (Keyes, 2002 Khumalo, Temane, & Wissing, 2012) เกี่ยวกับเพศ ผู้ชายในตัวอย่างสหรัฐอเมริการายงานสุขภาพจิตดีกว่าสตรี (Keyes, 2002), แต่นี้ค้นหาได้ไม่ยังถูกจำลองแบบในการศึกษาอื่น ๆ ข้อมูลเกี่ยวกับอายุแนะนำ ภายในช่วงปี 25e74 สุขภาพจิตสูงกว่าในผู้ใหญ่ระหว่าง 65 และ 74(Keyes, 2002) อย่างไรก็ตาม ข้อมูลระยะยาวเปิดเผยว่า สุขภาพจิตเป็นไดนามิกเวลา บุคคลเดียวผู้ใหญ่ผ่านย้ายขึ้น หรือลงสุขภาพจิตสมิติเป็นยุคความก้าวหน้า (Keyes, Satvinder, Dhingra, & Simoes, 2010)วิเคราะห์ปัจจัยเสร็จ substantiated โครงสร้าง tripartite ของสุขภาพจิตทั่วประเทศ และต่อไปสุขภาพจิตและการเจ็บป่วยโรคจิตไม่ตรงกันข้ามของความต่อเนื่องเป็น corroborated (Joshanloo, Wissing, Khumalo, &Lamers, 2013 Keyes et al., 2008 Lamers, Westerhof, Bohlmeijer, Klooster และ Keyes, 2011 Petrillo et al., 2014 Westerhof และKeyes, 2010) ผลการวิจัยเน้นผลอิสระของสุขภาพจิตจำนวนตัวบ่งชี้ของการทำงาน psychosocialใน languishingwas การแสดงจะมีผลกระทบเชิงลบที่คล้ายเป็นโรคซึมเศร้า ตัวอย่าง ทั้งเกี่ยวข้องมีสุขภาพทางอารมณ์การรับรู้ต่ำ ข้อจำกัดในกิจกรรมชีวิตประจำวัน และวันสูญหาย หรือ cutback fromwork (Keyes, 2002)โดยคมชัด เฟื่องฟูนั้นเกี่ยวข้องกับการทำงานดีกว่า psychosocial ล่าสุด ข้อมูลระยะยาวยังพบว่าการเปลี่ยนแปลงในระดับของสุขภาพจิตบวกได้คาดการณ์ความเสี่ยงเจ็บป่วยจิต กับกำไรในด้านสุขภาพจิตในอนาคตลดโอกาสเกิดโรคจิต (Keyes et al., 2010) นอกจากนี้ แสดงการขาดงานสุขภาพจิตบวกเพื่อเพิ่มความน่าเป็นของการตายทั้งหมดสาเหตุสำหรับชายและหญิงที่อายุหลังจากปรับปรุงรู้จักสาเหตุของการเสียชีวิต(Keyes & Simoes, 2012)แม้ว่าแนวโน้มผลที่ได้รับระหว่างผู้ใหญ่เกี่ยวกับผลบวกที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพจิต การวันที่สามศึกษามีเป้าหมายวัยรุ่น วิจัยสหรัฐฯ หนึ่ง (Keyes, 2006), มั่นใจเยาวชนที่มีอายุ 12e1837.9% อิดโรย 6.2% และจิตใจค่อนข้างสุขภาพ 55.9% ในทำนองเดียวกัน วัยรุ่นแอฟริกาใต้ 15e17 อายุได้แสดงจะเฟื่องฟู มีชุก 42%, languishing 5% และให้สุขภาพจิตใจปานกลางกับ 53%(van Schalkwyk & Wissing, 2010) นอกจากนี้ พบสหรัฐอเมริกาตรวจพบลดลงสุขภาพจิตจากต้นถึงปลายเดือนวัยรุ่น โดยเฉพาะ เกือบ 10% เยาวชนเพิ่มเติมใน 12e14 กลุ่มอายุไหนเมื่อเทียบกับเยาวชนในช่วง15e18 โดยคมชัด เกือบ 10% วัยรุ่นเก่าได้สุขภาพจิตใจค่อนข้างวัยรุ่นอายุน้อยกว่า ยวดอย่างไรก็ตาม สหรัฐอเมริกาผลการวิจัยสนับสนุนผลลัพธ์ที่ได้กับตัวอย่างผู้ใหญ่ที่เปิดเผยว่า อายุ ไม่เฟื่องฟูเยาวชนแยกดีกว่ามีปานกลางสุขภาพจิต ที่จะแยกดีกว่าเยาวชนที่อิดโรย ในใด ไหนรายงานอาการ depressive น้อยที่สุดและปัญหาการปฏิบัติน้อยที่สุดเช่นมี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เช่นเดียวกับทางด้านจิตใจและสังคมเป็นอยู่ที่ดีสะท้อนให้เห็นถึงวิธีการที่ดีประชาชนรับรู้ว่าตัวเองเป็นทำงานในชีวิตตามประเพณี eudaimonic
จิตวิทยาเป็นอยู่ที่ดีประกอบด้วยการยอมรับตนเองเจริญเติบโตส่วนบุคคลจุดมุ่งหมายในชีวิต, ความสัมพันธ์ที่ดีกับคนอื่น ๆ ที่เป็นอิสระและการเรียนรู้ด้านสิ่งแวดล้อม(Ryff 1989) ในขณะที่สังคมเป็นอยู่ที่ดีประกอบด้วยสังคมบูรณาการการมีส่วนร่วม, การเชื่อมโยงกัน, actualization, และการยอมรับ (คีย์ส, 1998). ตามรูปแบบต่อเนื่องสุขภาพจิต (คีย์ส, 2005, 2007), E สุขภาพจิตเช่น e เจ็บป่วยทางจิตเป็นโรคของอาการ คีย์สใช้คำวินิจฉัยเพื่อระบุประเภทสุขภาพจิตเพื่อขนานการวินิจฉัยและคู่มือการใช้งานสถิติของการเกิดความผิดปกติทางจิต (DSMeIIIeR; สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน, 1987) แนวทางการประเมินจิตเจ็บป่วย ดังนั้นการวินิจฉัยของสุขภาพจิตที่จะทำเมื่อมีการจัดแสดงนิทรรศการของแต่ละบุคคลในระดับสูงอย่างน้อยหนึ่งอาการของhedonia และเพียงครึ่งหนึ่งของอาการของ eudaimonia ภายใต้เงื่อนไขนี้บุคคลที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นความเจริญรุ่งเรืองในชีวิต เมื่อบุคคลที่รายงานในระดับต่ำอย่างน้อยหนึ่งอาการของ hedonia และเพียงครึ่งหนึ่งของอาการของeudaimonia พวกเขาได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นอิดโรย การวินิจฉัยของสุขภาพจิตในระดับปานกลางจะทำเมื่อบุคคลจะไม่เจริญรุ่งเรืองหรืออิดโรย ดังนั้นการศึกษากำหนดเป้าหมายผู้ใหญ่ในประเทศเช่นอิตาลีแอฟริกาใต้และเนเธอร์แลนด์พบว่าส่วนใหญ่ของผู้เข้าร่วมถูกแบ่งออกเป็นที่ไม่เจริญรุ่งเรืองคืออิดโรยหรือปานกลางจิตใจที่ดีต่อสุขภาพ(ระหว่าง 63% และ 80%; คีย์ส et al, 2008. เพทริลโล่, อัลคาโปน, Caso และคีย์ส 2014; Westerhof และคีย์ส, 2010) ในนอกจากนี้หลักฐานเริ่มต้นถูกรวบรวมแสดงให้เห็นว่าสุขภาพจิตที่แตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับตัวแปรที่ยาวนานเช่นการศึกษาสถานะการจ้างงานอายุและเพศ การศึกษาระดับอุดมศึกษาและมีงานที่มีความสัมพันธ์กับสุขภาพจิตในสหรัฐอเมริกาและตัวอย่างแอฟริกาใต้ (คีย์ส, 2002; Khumalo, Temane และ Wissing 2012) เกี่ยวกับเพศชายในตัวอย่างสหรัฐรายงานสุขภาพจิตดีกว่าผู้หญิง (คีย์ส, 2002) แต่การค้นพบนี้ยังไม่ได้รับการจำลองแบบในการศึกษาอื่น ๆ ข้อมูลเกี่ยวกับอายุแนะนำว่าอยู่ในช่วงของปีที่ผ่านมา 25e74 สุขภาพจิตสูงในหมู่ผู้ใหญ่ระหว่าง 65 และ 74 (คีย์ส, 2002) อย่างไรก็ตามข้อมูลระยะยาวเปิดเผยว่าสุขภาพจิตเป็นแบบไดนามิกเมื่อเวลาผ่านไปกับบุคคลที่เป็นผู้ใหญ่เดียวขยับขึ้นหรือลงต่อเนื่องสุขภาพจิตเป็นความก้าวหน้าอายุ (คีย์ส Satvinder, Dhingra และ Simoes 2010). การวิเคราะห์ปัจจัยที่ยืนยันพิสูจน์โครงสร้างไตรภาคีของจิต สุขภาพทั่วประเทศและยังยืนยันว่าสุขภาพจิตและความเจ็บป่วยทางจิตไม่ได้ปลายตรงข้ามของความต่อเนื่อง(Joshanloo, Wissing, Khumalo และLamers 2013. คีย์ส et al, 2008; Lamers, Westerhof, Bohlmeijer, Klooster และคีย์ส 2011. เพทริลโล่ et al, 2014; Westerhof และคีย์ส, 2010) ผลการวิจัยที่เน้นผลกระทบที่เป็นอิสระจากสุขภาพจิตกับจำนวนของตัวชี้วัดการทำงานของจิตสังคม. โดยเฉพาะอย่างยิ่ง languishingwas การแสดงที่มีผลกระทบเชิงลบเช่นเดียวกับภาวะซึมเศร้า ยกตัวอย่างเช่นทั้งสองมีความสัมพันธ์กับการรับรู้สุขภาพทางอารมณ์ต่ำข้อ จำกัด ในการทำกิจกรรมในชีวิตประจำวันและวันที่สูญหายหรือ cutback fromwork (คีย์ส, 2002). ในทางตรงกันข้ามความเจริญรุ่งเรืองมีความสัมพันธ์กับการทำงานด้านจิตสังคมที่ดีกว่า เมื่อเร็ว ๆ นี้ข้อมูลระยะยาวนอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าการเปลี่ยนแปลงในระดับของสุขภาพจิตที่มีการคาดการณ์ในเชิงบวกของความเสี่ยงในอนาคตของความเจ็บป่วยทางจิตที่มีกำไรในสุขภาพจิตลดลงราคาของอุบัติการณ์ความเจ็บป่วยทางจิต(คีย์ส et al., 2010) นอกจากนี้การขาดงานของสุขภาพจิตที่เป็นบวกก็แสดงให้เห็นว่าจะเพิ่มขึ้นน่าจะเป็นของการเสียชีวิตจากทุกสาเหตุสำหรับผู้ชายและผู้หญิงที่ทุกเพศทุกวัยหลังการเปลี่ยนแปลงสำหรับสาเหตุที่เป็นที่รู้จักกันของการเสียชีวิต(คีย์สและ Simoes 2012). ทั้งๆที่มีแนวโน้มผลที่ได้รับในหมู่ผู้ใหญ่ เกี่ยวกับผลกระทบในเชิงบวกที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพจิตเพื่อวันที่มีการศึกษาน้อยวัยรุ่นที่ตรงเป้าหมาย หนึ่งในงานวิจัยของสหรัฐ (คีย์ส, 2006) เยาวชนอายุเฟื่องฟู 12e18 มีจำนวน37.9% อิดโรย 6.2% และปานกลางมีสุขภาพจิตใจที่จะ 55.9% ในทำนองเดียวกันวัยรุ่นแอฟริกาใต้อายุ 15e17 ถูกแสดงให้เห็นว่ามีความเจริญรุ่งเรืองความชุกของ42% ที่จะได้รับการอิดโรย 5% และจะเป็นในระดับปานกลางมีสุขภาพจิตใจที่มี 53% (รถตู้ Schalkwyk และ Wissing 2010) นอกจากนี้ผลการวิจัยของสหรัฐตรวจพบการลดลงของสุขภาพจิตจากต้นถึงปลายวัยรุ่น โดยเฉพาะเกือบ 10% ของวัยรุ่นมากขึ้นในกลุ่มอายุ 12e14 ถูกเฟื่องฟูเมื่อเทียบกับเยาวชนในช่วง15e18; โดยคมชัดเกือบ 10% มีวัยรุ่นที่มีอายุมากกว่าอยู่ในระดับปานกลางมีสุขภาพจิตใจที่อายุน้อยกว่าวัยรุ่น ยวดแต่ผลการวิจัยของสหรัฐได้รับการสนับสนุนผลที่ได้กับตัวอย่างแสดงให้เห็นว่าผู้ใหญ่โดยไม่คำนึงถึงอายุเยาวชนเจริญรุ่งเรืองทำหน้าที่ได้ดีกว่าผู้ที่มีสุขภาพจิตในระดับปานกลางซึ่งในทางกลับทำหน้าที่ได้ดีกว่าเยาวชนที่อิดโรย ในโดยเฉพาะอย่างยิ่งความเจริญรุ่งเรืองรายงานอาการซึมเศร้าน้อยที่สุดและปัญหาการปฏิบัติน้อยที่สุดเช่นเคย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นจิตวิทยาและสังคมความเป็นอยู่
สะท้อนอย่างไรดีบุคคลรับรู้ด้วยตนเองโดยการทำงานในชีวิตตามประเพณี eudaimonic . สุขภาวะทางจิต
ประกอบด้วยการยอมรับ , การเจริญเติบโตส่วนบุคคลของตนเอง เป้าหมายในชีวิต บวก ความสัมพันธ์กับผู้อื่น ด้วยตนเอง และการเรียนรู้สิ่งแวดล้อม
( ryff , 1989 ) ในขณะที่สังคมความเป็นอยู่ ประกอบด้วย การ สนับสนุนทางสังคมการมองโลก ความเชื่อและการยอมรับ (
, คีย์ , 1998 ) .
ตามสุขภาพจิตแบบต่อเนื่อง ( คีย์ , 2005 , 2007 ) , สุขภาพจิตและการเจ็บป่วยทางจิต เช่น E เป็นซินโดรม
ของอาการ และใช้ระยะเวลาการวินิจฉัยเพื่อระบุประเภทสุขภาพจิต เพื่อการวินิจฉัยและสถิติขนาน
คู่มือของความผิดปกติทางจิต ( dsmeiiier ; สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน1987 ) แนวทางการประเมินทางจิต

ดังนั้น การวินิจฉัยของสุขภาพจิตเมื่อจัดแสดงบุคคลระดับสูงอย่างน้อยหนึ่งอาการของ
hedonia และเพียงครึ่งหนึ่งของอาการของเดโมเนีย . ภายใต้เงื่อนไขนี้ บุคคลที่ได้รับการวินิจฉัยเป็นเฟื่องฟู
ในชีวิตเมื่อบุคคลรายงานระดับต่ำอย่างน้อยหนึ่งอาการของ hedonia และเพียงครึ่งหนึ่งของอาการ
เดโมเนีย พวกเขาได้รับการวินิจฉัยเป็นอิดโรย . การวินิจฉัยโรคสุขภาพจิตปานกลาง เสร็จแล้ว เมื่อบุคคลไม่
เฟื่องฟูหรืออิดโรย . ดังนั้นการศึกษาผู้ใหญ่ในประเทศเป้าหมาย เช่น อิตาลี , แอฟริกาใต้และเนเธอร์แลนด์
พบว่าส่วนใหญ่ของผู้ที่จำแนกเป็นไม่เฟื่องฟู คือตัวเลขหรือปานกลางใจ
สุขภาพ ( ระหว่าง 63% และ 80% ; และ et al . , 2008 ; Petrillo , Capone ในกรณี& , , คีย์ , 2014 ; เมนเวสเตอร์ ฟ&คีย์ , 2010 ) ใน
นอกจากนี้ หลักฐานเบื้องต้นได้รวมตัวกันแสดงให้เห็นว่าสุขภาพจิตแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับตัวแปรที่อุตสาหกรรมเช่น
ระดับการศึกษา สถานภาพ อายุ การจ้างงานและเพศ การศึกษาสูงและมีตัวอย่างงาน มีความสัมพันธ์กับสุขภาพจิตใน
เราและชาวแอฟริกาใต้ ( คีย์ , 2002 ; khumalo temane & , , wissing , 2012 ) เรื่องเพศ ผู้ชายในสหรัฐอเมริกาตัวอย่าง
รายงานดีกว่าสุขภาพจิตมากกว่าผู้หญิง ( คีย์ , 2002 ) , แต่การค้นหานี้ยังไม่ได้ถูกนำในการศึกษาอื่น ๆ ข้อมูล
เกี่ยวกับอายุชี้ให้เห็นว่า ในช่วงของ 25e74 ปี