The first interplanetary explorers

The first interplanetary explorers may not go alone, but they will certainly be venturing way beyond the reach of our human tribe.

In 2011, I discovered for myself just how altering that experience can be when a small aircraft dropped me on the coast of Antarctica at the beginning of a two-month journey to ski across the continent alone.

As the plane slowly vanished I took in my surroundings. On one side was the flat white horizon of the Ross Ice Shelf and on the other the distant peaks of the Transantarctic Mountains. I knew that in all that landscape I was the only human being -- but quite possibly the only form of life whatsoever. Away from the open water 700km (435 miles) to my north, there was no wildlife -- no penguins or seals, no moss or grasses. Just me.

Polar explorer Felicity Aston
Polar explorer Felicity Aston
More significantly, I knew that it had taken two planes, two fuel depots and more than a week of complex logistics to get me to my start point. There was no chance of the plane easily coming back for me.

Out of habit, I immediately fell into my familiar expedition routine, preparing my kit in order to begin skiing the following day. But as I worked I noticed that something was wrong. My heart was beating fast. I was unusually clumsy. My hands were visibly shaking. Abruptly, I realised what the problem was -- I was terrified. Not terrified of personal injury, or of the risk of fatality in the weeks and miles to come but terrified of being so utterly isolated.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นักสำรวจแผนกแรกอาจไม่ไปคนเดียว แต่พวกเขาจะแน่นอนเป็นรองทางไกลเกินเอื้อมแน่ของเผ่ามนุษย์ใน 2011 พบตัวเองเพียงประสบการณ์ที่ดัดแปลงจะเมื่อเครื่องบินเล็กทิ้งฉันบนชายฝั่งของทวีปแอนตาร์กติกาที่จุดเริ่มต้นของการเดินทางสองเดือนไปสกีข้ามทวีปเดียวกันเป็นเครื่องบินช้าศาสดา ฉันเอาในสภาพแวดล้อมของฉัน ด้านหนึ่งคือฟ้าขาวแบน ของหิ้งน้ำแข็งรอสส์ และอื่น ๆ ภูเขา Transantarctic แห่งไกล ฉันรู้ในภูมิทัศน์ที่ผมเดียวมนุษย์ - แต่ค่อนข้างเป็นรูปแบบเฉพาะของชีวิตเลย จากน้ำเปิด 700 กิโลเมตร (435 ไมล์) เหนือของฉัน มีไม่มีสัตว์ป่า - เพนกวินไม่หรือสัญลักษณ์ มีมอสหรือหญ้า แค่ฉันเท่านั้นโพลาร์ explorer แอสตันเฟลิซิตี้โพลาร์ explorer แอสตันเฟลิซิตี้ขึ้นมาก ฉันรู้ว่า มันมีมาบินสอง คลังเชื้อเพลิงสอง และกว่าหนึ่งสัปดาห์ของโลจิสติกส์คอมเพล็กซ์รับฉันไปจุดเริ่มต้นของฉัน มีโอกาสของเครื่องบินได้กลับมาให้ฉันจากนิสัย ฉันทันทีล้มเป็นประจำของฉันคุ้นเคยเร่ง เตรียมชุดของฉันเพื่อเริ่มเล่นสกีวันต่อไปนี้ แต่ฉันทำงาน ฉันสังเกตเห็นว่า บางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้อง หัวใจของฉันถูกตีอย่างรวดเร็ว ผมปกติป้ำ ๆ มองเห็นได้เขย่ามือของฉัน กะทันหัน ผมเองก็ยังคิดว่าปัญหาคืออะไร - ผมเป็นคนกลัว ไม่คนกลัวบาดเจ็บส่วนบุคคล หรือความเสี่ยงของผิวในสัปดาห์และไมล์มาคนกลัวแต่ของถูกแยกต่างหากดังนั้นเชื่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำรวจอวกาศครั้งแรกอาจจะไม่ไปคนเดียว แต่พวกเขาอย่างแน่นอนจะได้รับวิธี venturing ไกลเกินเอื้อมของชนเผ่ามนุษย์ของเรา. ในปี 2011 ที่ผมค้นพบตัวเองเพียงวิธีการแก้ไขประสบการณ์ที่ได้เมื่อเครื่องบินขนาดเล็กลดลงฉันบนชายฝั่งของทวีปแอนตาร์กติกาที่ จุดเริ่มต้นของการเดินทางที่สองเดือนที่จะเล่นสกีข้ามทวีปเพียงอย่างเดียว. ในฐานะที่เป็นเครื่องบินหายไปอย่างช้า ๆ ผมเอาในสภาพแวดล้อมของฉัน ในอีกด้านหนึ่งเป็นสีขาวขอบฟ้าแบนของหิ้งน้ำแข็งรอสส์และอื่น ๆ ยอดเขาที่ห่างไกลของเทือกเขาทรานส์ ผมรู้ว่าในทุกภูมิทัศน์ที่ผมเป็นคนเดียวที่เป็นมนุษย์ - แต่ค่อนข้างเป็นไปได้เพียงรูปแบบของชีวิตใด ๆ ห่างจาก 700km เปิดน้ำ (435 ไมล์) ไปทางทิศเหนือของฉันมีสัตว์ป่าไม่มี - เพนกวินหรือแมวน้ำไม่มีตะไคร่น้ำหรือหญ้า เพียงฉัน. สำรวจขั้วโลกสุขแอสตันนักสำรวจขั้วโลกสุขแอสตันอื่น ๆ อย่างมีนัยสำคัญผมรู้ว่ามันได้นำเครื่องบินสองลำสองคลังน้ำมันเชื้อเพลิงและอื่น ๆ กว่าหนึ่งสัปดาห์ของการขนส่งที่ซับซ้อนจะได้รับฉันไปยังจุดเริ่มต้นของฉัน มีโอกาสของเครื่องบินได้อย่างง่ายดายกลับมาฉันไม่มี. ออกจากนิสัยฉันทันทีลดลงเป็นประจำการเดินทางของฉันคุ้นเคยเตรียมชุดของฉันเพื่อที่จะเริ่มต้นการเล่นสกีในวันรุ่งขึ้น แต่ในฐานะที่ผมทำงานผมสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง หัวใจของฉันกำลังเต้นอย่างรวดเร็ว ผมเป็นเงอะงะผิดปกติ มือของฉันถูกสั่นอย่างเห็นได้ชัด ทันทีฉันรู้สิ่งที่เป็นปัญหา - ผมกลัว กลัวไม่ได้มาจากการบาดเจ็บหรือความเสี่ยงของการเสียชีวิตในสัปดาห์ที่ผ่านและห่างมา แต่กลัวถูกโดดเดี่ยวอย่างเต็มที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นักอวกาศครั้งแรกอาจจะไม่ได้ไปคนเดียว แต่พวกเขาอย่างแน่นอนจะ venturing เกินเอื้อมของชนเผ่าของมนุษย์ของเรา

ใน 2011 , ผมค้นพบตัวเองว่าดัดแปลงที่มีประสบการณ์สามารถเมื่อเครื่องบินเล็กตกบนชายฝั่งของทวีปแอนตาร์กติกาที่จุดเริ่มต้นของการเดินทาง สองเดือนที่จะเล่นสกีข้ามทวีป คนเดียว

เป็นเครื่องบินค่อยๆ หายไป ผมถ่ายในสภาพแวดล้อมของฉันด้านหนึ่งเป็นสีขาวขอบฟ้าของหิ้งน้ำแข็งรอสส์และในอื่น ๆ ที่อยู่ห่างไกลบนยอดของภูเขา transantarctic . ฉันรู้ว่าทั้งหมดที่ฉันเป็นมนุษย์ภูมิเท่านั้น . . . แต่อาจจะเพียงรูปแบบของชีวิตใด ๆ ห่างจาก 700km น้ำเปิด ( 435 ไมล์ ) เหนือของฉันไม่มีสัตว์ป่า -- ไม่มีเพนกวินหรือซีล ไม่มีตะไคร่น้ำหรือหญ้า แค่ฉัน

ขั้วโลก Explorer เฟลิซิตี้แอสตัน
ขั้วโลก Explorer เฟลิซิตี้แอสตัน
เพิ่มเติมอย่างมาก ฉันรู้ว่ามันมีเครื่องบินสองลำ สองเชื้อเพลิงคลังและมากกว่าสัปดาห์ของจิสติกส์ที่ซับซ้อนเพื่อให้จุดเริ่มต้นของฉัน ไม่มีโอกาสที่เครื่องบินสามารถกลับมาฉัน

ออกมาจากนิสัยผมก็เป็นรูทีนการเดินทางคุ้นเคยของฉัน การเตรียมชุดของฉันเพื่อเริ่มต้นการเล่นสกีในวันต่อไปแต่ที่ผมทำงาน ผมสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ หัวใจฉันเต้นเร็ว ฉันซุ่มซ่ามผิดปกติ มือของฉันสั่นอย่างเห็นได้ชัด . ทันที ฉันตระหนักว่าปัญหาคือ . . . ผมกลัว ไม่กลัวการบาดเจ็บส่วนบุคคลหรือความเสี่ยงของการเสียชีวิตในสัปดาห์และไมล์มา แต่กลัวทำตัวอย่างโดดเดี่ยว