- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
RapunzelOnce upon a time there was
Rapunzel
Once upon a time there was a man and a woman who had long, but to no avail, wished for a child. Finally the woman came to believe that the good Lord would fulfill her wish. Through the small rear window of these people's house they could see into a splendid garden that was filled with the most beautiful flowers and herbs. The garden was surrounded by a high wall, and no one dared enter, because it belonged to a sorceress who possessed great power and was feared by everyone.
One day the woman was standing at this window, and she saw a bed planted with the most beautiful rapunzel. It looked so fresh and green that she longed for some. It was her greatest desire to eat some of the rapunzel. This desire increased with every day, and not knowing how to get any, she became miserably ill.
Her husband was frightened, and asked her, "What ails you, dear wife?"
"Oh," she answered, "if I do not get some rapunzel from the garden behind our house, I shall die."
The man, who loved her dearly, thought, "Before you let your wife die, you must get her some of the rapunzel, whatever the cost."
So just as it was getting dark he climbed over the high wall into the sorceress's garden, hastily dug up a handful of rapunzel, and took it to his wife. She immediately made a salad from it, which she devoured eagerly. It tasted so very good to her that by the next day her desire for more had grown threefold. If she were to have any peace, the man would have to climb into the garden once again. Thus he set forth once again just as it was getting dark. But no sooner than he had climbed over the wall than, to his horror, he saw the sorceress standing there before him.
"How can you dare," she asked with an angry look, "to climb into my garden and like a thief to steal my rapunzel? You will pay for this."
"Oh," he answered, "Let mercy overrule justice. I came to do this out of necessity. My wife saw your rapunzel from our window, and such a longing came over her, that she would die, if she did not get some to eat."
The sorceress's anger abated somewhat, and she said, "If things are as you say, I will allow you to take as much rapunzel as you want. But under one condition: You must give me the child that your wife will bring to the world. It will do well, and I will take care of it like a mother."
In his fear the man agreed to everything.
When the woman gave birth, the sorceress appeared, named the little girl Rapunzel, and took her away. Rapunzel became the most beautiful child under the sun. When she was twelve years old, the fairy locked her in a tower that stood in a forest and that had neither a door nor a stairway, but only a tiny little window at the very top.
When the sorceress wanted to enter, she stood below and called out:
Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair to me.
Rapunzel had splendid long hair, as fine as spun gold. When she heard the sorceress's voice, she untied her braids, wound them around a window hook, let her hair fall twenty yards to the ground, and the sorceress climbed up it.
A few years later it happened that a king's son was riding through the forest. As he approached the tower he heard a song so beautiful that he stopped to listen. It was Rapunzel, who was passing the time by singing with her sweet voice. The prince wanted to climb up to her, and looked for a door in the tower, but none was to be found.
He rode home, but the song had so touched his heart that he returned to the forest every day and listened to it. One time, as he was thus standing behind a tree, he saw the sorceress approach, and heard her say:
Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair.
Then Rapunzel let down her strands of hair, and the sorceress climbed up them to her.
"If that is the ladder into the tower, then sometime I will try my luck."
And the next day, just as it was beginning to get dark, he went to the tower and called out:
Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair.
The hair fell down, and the prince climbed up.
At first Rapunzel was terribly frightened when a man such as she had never seen before came in to her. However, the prince began talking to her in a very friendly manner, telling her that his heart had been so touched by her singing that he could have no peace until he had seen her in person. Then Rapunzel lost her fear, and when he asked her if she would take him as her husband, she thought, "He would rather have me than would old Frau Gothel." She said yes and placed her hand into his.
She said, "I would go with you gladly, but I do not know how to get down. Every time that you come, bring a strand of silk, from which I will weave a ladder. When it is finished I will climb down, and you can take me away on your horse." They arranged that he would come to her every evening, for the old woman came by day.
The sorceress did not notice what was happening until one day Rapunzel said to her, "Frau Gothel, tell me why it is that you are more difficult to pull up than is the young prince, who will be arriving any moment now?"
"You godless child," cried the sorceress. "What am I hearing from you? I thought I had removed you from the whole world, but you have deceived me nonetheless."
In her anger she grabbed Rapunzel's beautiful hair, wrapped it a few times around her left hand, grasped a pair of scissors with her right hand, and snip snap, cut it off. And she was so unmerciful that she took Rapunzel into a wilderness where she suffered greatly.
On the evening of the same day that she sent Rapunzel away, the fairy tied the cut-off hair to the hook at the top of the tower, and when the prince called out:
Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair.
she let down the hair.
The prince climbed up, but above, instead of his beloved Rapunzel, he found the sorceress, who peered at him with poisonous and evil looks.
"Aha!" she cried scornfully. "You have come for your Mistress Darling, but that beautiful bird is no longer sitting in her nest, nor is she singing any more. The cat got her, and will scratch your eyes out as well. You have lost Rapunzel. You will never see her again."
The prince was overcome with grief, and in his despair he threw himself from the tower. He escaped with his life, but the thorns into which he fell poked out his eyes. Blind, he wandered about in the forest, eating nothing but grass and roots, and doing nothing but weeping and wailing over the loss of his beloved wife. Thus he wandered about miserably for some years, finally happening into the wilderness where Rapunzel lived miserably with the twins that she had given birth to.
He heard a voice and thought it was familiar. He advanced toward it, and as he approached, Rapunzel recognized him, and crying, threw her arms around his neck. Two of her tears fell into his eyes, and they became clear once again, and he could see as well as before. He led her into his kingdom, where he was received with joy, and for a long time they lived happily and satisfied.
Once upon a time there was a man and a woman who had long, but to no avail, wished for a child. Finally the woman came to believe that the good Lord would fulfill her wish. Through the small rear window of these people's house they could see into a splendid garden that was filled with the most beautiful flowers and herbs. The garden was surrounded by a high wall, and no one dared enter, because it belonged to a sorceress who possessed great power and was feared by everyone.
One day the woman was standing at this window, and she saw a bed planted with the most beautiful rapunzel. It looked so fresh and green that she longed for some. It was her greatest desire to eat some of the rapunzel. This desire increased with every day, and not knowing how to get any, she became miserably ill.
Her husband was frightened, and asked her, "What ails you, dear wife?"
"Oh," she answered, "if I do not get some rapunzel from the garden behind our house, I shall die."
The man, who loved her dearly, thought, "Before you let your wife die, you must get her some of the rapunzel, whatever the cost."
So just as it was getting dark he climbed over the high wall into the sorceress's garden, hastily dug up a handful of rapunzel, and took it to his wife. She immediately made a salad from it, which she devoured eagerly. It tasted so very good to her that by the next day her desire for more had grown threefold. If she were to have any peace, the man would have to climb into the garden once again. Thus he set forth once again just as it was getting dark. But no sooner than he had climbed over the wall than, to his horror, he saw the sorceress standing there before him.
"How can you dare," she asked with an angry look, "to climb into my garden and like a thief to steal my rapunzel? You will pay for this."
"Oh," he answered, "Let mercy overrule justice. I came to do this out of necessity. My wife saw your rapunzel from our window, and such a longing came over her, that she would die, if she did not get some to eat."
The sorceress's anger abated somewhat, and she said, "If things are as you say, I will allow you to take as much rapunzel as you want. But under one condition: You must give me the child that your wife will bring to the world. It will do well, and I will take care of it like a mother."
In his fear the man agreed to everything.
When the woman gave birth, the sorceress appeared, named the little girl Rapunzel, and took her away. Rapunzel became the most beautiful child under the sun. When she was twelve years old, the fairy locked her in a tower that stood in a forest and that had neither a door nor a stairway, but only a tiny little window at the very top.
When the sorceress wanted to enter, she stood below and called out:
Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair to me.
Rapunzel had splendid long hair, as fine as spun gold. When she heard the sorceress's voice, she untied her braids, wound them around a window hook, let her hair fall twenty yards to the ground, and the sorceress climbed up it.
A few years later it happened that a king's son was riding through the forest. As he approached the tower he heard a song so beautiful that he stopped to listen. It was Rapunzel, who was passing the time by singing with her sweet voice. The prince wanted to climb up to her, and looked for a door in the tower, but none was to be found.
He rode home, but the song had so touched his heart that he returned to the forest every day and listened to it. One time, as he was thus standing behind a tree, he saw the sorceress approach, and heard her say:
Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair.
Then Rapunzel let down her strands of hair, and the sorceress climbed up them to her.
"If that is the ladder into the tower, then sometime I will try my luck."
And the next day, just as it was beginning to get dark, he went to the tower and called out:
Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair.
The hair fell down, and the prince climbed up.
At first Rapunzel was terribly frightened when a man such as she had never seen before came in to her. However, the prince began talking to her in a very friendly manner, telling her that his heart had been so touched by her singing that he could have no peace until he had seen her in person. Then Rapunzel lost her fear, and when he asked her if she would take him as her husband, she thought, "He would rather have me than would old Frau Gothel." She said yes and placed her hand into his.
She said, "I would go with you gladly, but I do not know how to get down. Every time that you come, bring a strand of silk, from which I will weave a ladder. When it is finished I will climb down, and you can take me away on your horse." They arranged that he would come to her every evening, for the old woman came by day.
The sorceress did not notice what was happening until one day Rapunzel said to her, "Frau Gothel, tell me why it is that you are more difficult to pull up than is the young prince, who will be arriving any moment now?"
"You godless child," cried the sorceress. "What am I hearing from you? I thought I had removed you from the whole world, but you have deceived me nonetheless."
In her anger she grabbed Rapunzel's beautiful hair, wrapped it a few times around her left hand, grasped a pair of scissors with her right hand, and snip snap, cut it off. And she was so unmerciful that she took Rapunzel into a wilderness where she suffered greatly.
On the evening of the same day that she sent Rapunzel away, the fairy tied the cut-off hair to the hook at the top of the tower, and when the prince called out:
Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair.
she let down the hair.
The prince climbed up, but above, instead of his beloved Rapunzel, he found the sorceress, who peered at him with poisonous and evil looks.
"Aha!" she cried scornfully. "You have come for your Mistress Darling, but that beautiful bird is no longer sitting in her nest, nor is she singing any more. The cat got her, and will scratch your eyes out as well. You have lost Rapunzel. You will never see her again."
The prince was overcome with grief, and in his despair he threw himself from the tower. He escaped with his life, but the thorns into which he fell poked out his eyes. Blind, he wandered about in the forest, eating nothing but grass and roots, and doing nothing but weeping and wailing over the loss of his beloved wife. Thus he wandered about miserably for some years, finally happening into the wilderness where Rapunzel lived miserably with the twins that she had given birth to.
He heard a voice and thought it was familiar. He advanced toward it, and as he approached, Rapunzel recognized him, and crying, threw her arms around his neck. Two of her tears fell into his eyes, and they became clear once again, and he could see as well as before. He led her into his kingdom, where he was received with joy, and for a long time they lived happily and satisfied.
0/5000
ราพันเซลกาลครั้งหนึ่งมีชายและหญิงที่มียาวนาน แต่จะไม่มีประโยชน์ ปรารถนาสำหรับเด็ก สุดท้าย ผู้หญิงมาเชื่อว่า พระดีจะตอบสนองต้องการของเธอ ผ่านหน้าต่างหลังเล็กบ้านของคนเหล่านี้ พวกเขาอาจดูเป็นสวนที่มีเต็มไป ด้วยดอกไม้ที่สวยที่สุดและสมุนไพร สวนถูกล้อมรอบ ด้วยกำแพงสูง และไม่มีใครกล้า ใส่ เนื่องจากมันเป็นสมาชิกหญิงที่ต้องใช้พลังงานมาก และไม่กลัวด้วยวันหนึ่งผู้หญิงยืนอยู่ที่หน้าต่างนี้ และเธอเห็นเตียงปลูกกับราพันเซลที่สวยที่สุด มันดูดังนั้นเขียว ขจีที่เธอปรารถนาในบาง มันเป็นความปรารถนาของเธอมากที่สุดกินของราพันเซล ความต้องการนี้เพิ่มขึ้น ด้วยทุกวัน และไม่รู้วิธีใด เธอกลายเป็นป่วยเป็นท่าสามีของเธอคือกลัว และถามเธอ "อะไร ails คุณ ภรรยาที่รัก""โอ้ เธอตอบ "ถ้าไม่ได้รับบางราพันเซลจากสวนหลังบ้านของเรา ฉันจะตาย"คน รักเธอลอง คิดว่า, "ก่อนที่คุณให้ภรรยาของคุณตาย คุณต้องดูเธอราพันเซล สิ่งของต้นทุน"So just as it was getting dark he climbed over the high wall into the sorceress's garden, hastily dug up a handful of rapunzel, and took it to his wife. She immediately made a salad from it, which she devoured eagerly. It tasted so very good to her that by the next day her desire for more had grown threefold. If she were to have any peace, the man would have to climb into the garden once again. Thus he set forth once again just as it was getting dark. But no sooner than he had climbed over the wall than, to his horror, he saw the sorceress standing there before him."How can you dare," she asked with an angry look, "to climb into my garden and like a thief to steal my rapunzel? You will pay for this.""Oh," he answered, "Let mercy overrule justice. I came to do this out of necessity. My wife saw your rapunzel from our window, and such a longing came over her, that she would die, if she did not get some to eat."The sorceress's anger abated somewhat, and she said, "If things are as you say, I will allow you to take as much rapunzel as you want. But under one condition: You must give me the child that your wife will bring to the world. It will do well, and I will take care of it like a mother."In his fear the man agreed to everything.When the woman gave birth, the sorceress appeared, named the little girl Rapunzel, and took her away. Rapunzel became the most beautiful child under the sun. When she was twelve years old, the fairy locked her in a tower that stood in a forest and that had neither a door nor a stairway, but only a tiny little window at the very top.When the sorceress wanted to enter, she stood below and called out:Rapunzel, Rapunzel,Let down your hair to me.Rapunzel had splendid long hair, as fine as spun gold. When she heard the sorceress's voice, she untied her braids, wound them around a window hook, let her hair fall twenty yards to the ground, and the sorceress climbed up it.A few years later it happened that a king's son was riding through the forest. As he approached the tower he heard a song so beautiful that he stopped to listen. It was Rapunzel, who was passing the time by singing with her sweet voice. The prince wanted to climb up to her, and looked for a door in the tower, but none was to be found.He rode home, but the song had so touched his heart that he returned to the forest every day and listened to it. One time, as he was thus standing behind a tree, he saw the sorceress approach, and heard her say:Rapunzel, Rapunzel,Let down your hair.Then Rapunzel let down her strands of hair, and the sorceress climbed up them to her."If that is the ladder into the tower, then sometime I will try my luck."And the next day, just as it was beginning to get dark, he went to the tower and called out:Rapunzel, Rapunzel,Let down your hair.The hair fell down, and the prince climbed up.At first Rapunzel was terribly frightened when a man such as she had never seen before came in to her. However, the prince began talking to her in a very friendly manner, telling her that his heart had been so touched by her singing that he could have no peace until he had seen her in person. Then Rapunzel lost her fear, and when he asked her if she would take him as her husband, she thought, "He would rather have me than would old Frau Gothel." She said yes and placed her hand into his.She said, "I would go with you gladly, but I do not know how to get down. Every time that you come, bring a strand of silk, from which I will weave a ladder. When it is finished I will climb down, and you can take me away on your horse." They arranged that he would come to her every evening, for the old woman came by day.The sorceress did not notice what was happening until one day Rapunzel said to her, "Frau Gothel, tell me why it is that you are more difficult to pull up than is the young prince, who will be arriving any moment now?""You godless child," cried the sorceress. "What am I hearing from you? I thought I had removed you from the whole world, but you have deceived me nonetheless."In her anger she grabbed Rapunzel's beautiful hair, wrapped it a few times around her left hand, grasped a pair of scissors with her right hand, and snip snap, cut it off. And she was so unmerciful that she took Rapunzel into a wilderness where she suffered greatly.On the evening of the same day that she sent Rapunzel away, the fairy tied the cut-off hair to the hook at the top of the tower, and when the prince called out:Rapunzel, Rapunzel,Let down your hair.she let down the hair.The prince climbed up, but above, instead of his beloved Rapunzel, he found the sorceress, who peered at him with poisonous and evil looks."Aha!" she cried scornfully. "You have come for your Mistress Darling, but that beautiful bird is no longer sitting in her nest, nor is she singing any more. The cat got her, and will scratch your eyes out as well. You have lost Rapunzel. You will never see her again."The prince was overcome with grief, and in his despair he threw himself from the tower. He escaped with his life, but the thorns into which he fell poked out his eyes. Blind, he wandered about in the forest, eating nothing but grass and roots, and doing nothing but weeping and wailing over the loss of his beloved wife. Thus he wandered about miserably for some years, finally happening into the wilderness where Rapunzel lived miserably with the twins that she had given birth to.He heard a voice and thought it was familiar. He advanced toward it, and as he approached, Rapunzel recognized him, and crying, threw her arms around his neck. Two of her tears fell into his eyes, and they became clear once again, and he could see as well as before. He led her into his kingdom, where he was received with joy, and for a long time they lived happily and satisfied.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ราพันเซล
กาลครั้งหนึ่งมีชายและหญิงที่มีความยาว แต่ไม่เป็นประโยชน์ไม่อยากให้เด็ก ในที่สุดก็มีผู้หญิงมาที่เชื่อว่าพระเจ้าที่ดีจะตอบสนองความต้องการของเธอ ผ่านหน้าต่างด้านหลังเล็ก ๆ ของบ้านของคนเหล่านี้ที่พวกเขาสามารถมองเห็นสวนที่สวยงามที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่สวยที่สุดและสมุนไพร สวนที่ถูกล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและไม่มีใครกล้าใส่เพราะมันเป็นแม่มดที่มีพลังอันยิ่งใหญ่และก็กลัวทุกคน.
วันหนึ่งผู้หญิงคนกำลังยืนอยู่ที่หน้าต่างนี้และเธอเห็นเตียงปลูกที่มีมากที่สุด ราพันเซลที่สวยงาม เพื่อให้มันดูสดและสีเขียวที่เธอโหยหาบางอย่าง มันเป็นความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอที่จะกินบางส่วนของราพันเซล ความปรารถนานี้เพิ่มขึ้นทุกวันและไม่ทราบว่าจะได้รับใด ๆ เธอก็กลายเป็นป่วยเข็ญใจ.
สามีของเธอก็กลัวและถามเธอว่า "สิ่งที่ ails คุณภรรยาที่รัก?"
"โอ้" เธอตอบว่า "ถ้าฉันทำไม่ได้ ราพันเซลได้รับจากสวนหลังบ้านของเราก็จะตาย. "
คนที่รักเธออย่างสุดซึ้ง, คิดว่า "ก่อนที่คุณจะปล่อยให้ภรรยาของคุณตายคุณจะต้องได้รับของเธอบางส่วนของราพันเซล, สิ่งที่ค่าใช้จ่าย."
ดังนั้นเพียงแค่เป็น มันก็เริ่มมืดเขาปีนขึ้นข้ามกำแพงสูงเข้าไปในสวนของแม่มดขุดรีบขึ้นกำมือของราพันเซลและเอามันกับภรรยาของเขา ทันทีที่เธอทำสลัดจากนั้นที่เธอกินกระหาย ลิ้มรสมันจึงดีมากกับเธอว่าในวันรุ่งขึ้นความปรารถนาของเธอมากขึ้นก็เพิ่มขึ้นสามเท่า ถ้าเธอจะมีความสงบสุขใด ๆ ที่มนุษย์จะต้องปีนเข้าไปในสวนอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงกำหนดไว้อีกครั้งเช่นเดียวกับที่ได้รับความมืด แต่ไม่ช้ากว่าที่เขาได้ปีนขึ้นข้ามกำแพงกว่าที่น่ากลัวของเขาเขาเห็นแม่มดยืนอยู่ที่นั่นก่อนหน้าเขา.
"วิธีที่คุณสามารถกล้า" เธอถามด้วยรูปลักษณ์โกรธ "เพื่อปีนเข้าไปในสวนของฉันและชอบขโมยไป ราพันเซลขโมยของฉันคุณจะจ่ายสำหรับการนี้. "
"โอ้" เขาตอบว่า "ให้ความยุติธรรมความเมตตาลบล้าง. ผมมาทำเช่นนี้ออกจากความจำเป็น. ภรรยาของฉันเห็นคุณราพันเซลจากหน้าต่างของเราและความปรารถนาดังกล่าวมามากกว่าเธอ ว่าเธอจะตายถ้าเธอไม่ได้รับบางส่วนที่จะกิน. "
ความโกรธแม่มดที่ลดลงบ้างและเธอกล่าวว่า "หากสิ่งที่เป็นคุณจะพูดว่าผมจะช่วยให้คุณสามารถ Rapunzel มากที่สุดเท่าที่คุณต้องการ. แต่ภายใต้เงื่อนไขหนึ่ง : คุณต้องให้ฉันเด็กที่ภรรยาของคุณจะนำไปทั่วโลกมันจะทำดีและฉันจะดูแลมันเหมือนแม่ "..
ในความกลัวของเขาคนที่เห็นด้วยกับทุกอย่าง.
เมื่อหญิงผู้ให้กำเนิด, แม่มด ปรากฏชื่อสาวน้อยราพันเซลและพาเธอออกไป ราพันเซลกลายเป็นเด็กที่สวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุได้สิบสองปี, นางฟ้าล็อคของเธออยู่ในหอคอยที่ยืนอยู่ในป่าและที่มีทั้งประตูหรือบันได แต่เพียงหน้าต่างเล็ก ๆ ที่ด้านบนมาก.
เมื่อแม่มดต้องการที่จะป้อนให้เธอยืนอยู่ด้านล่าง และเรียกออก:
ราพันเซล, ราพันเซล,
Let ลงเส้นผมของคุณให้ฉัน.
ราพันเซลมีผมยาวที่สวยงามเช่นปรับเป็นทองปั่น เมื่อเธอได้ยินเสียงแม่มดของเธอผูกผมเปียของเธอแผลพวกเขารอบเบ็ดหน้าต่างให้ผมของเธอตกยี่สิบหลาพื้นดินและแม่มดปีนขึ้นมัน.
ไม่กี่ปีต่อมามันก็เกิดขึ้นว่าโอรสของกษัตริย์ได้ขี่ผ่าน ป่า ในขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้หอเขาได้ยินเสียงเพลงเพื่อให้สวยงามที่เขาหยุดที่จะฟัง มันเป็นราพันเซลที่ถูกผ่านเวลาโดยการร้องเพลงด้วยเสียงหวานของเธอ เจ้าชายต้องการที่จะปีนขึ้นไปของเธอและมองหาประตูหอ แต่ไม่มีผู้ใดได้รับที่จะพบ.
เขาขี่ม้าบ้าน แต่เพลงได้สัมผัสเพื่อให้หัวใจของเขาที่เขาจะกลับไปที่ป่าทุกวันและฟังมัน ครั้งหนึ่งขณะที่เขากำลังยืนอยู่ข้างหลังจึงต้นไม้เขาเห็นวิธีแม่มดและได้ยินเธอพูดว่า:
ราพันเซล, ราพันเซล,
. ให้ลงเส้นผมของคุณ
จากนั้นราพันเซลให้ลงเส้นของผมของเธอและแม่มดพวกเขาปีนขึ้นกับเธอ
". หากเป็นบันไดเข้าหอแล้วบางครั้งผมจะพยายามโชคดีของผม"
และในวันถัดไปเช่นเดียวกับที่มันเป็นจุดเริ่มต้นที่จะได้รับความมืดเขาไปหอและเรียกออก:
ราพันเซล, ราพันเซล,
Let ลงเส้นผมของคุณ .
ผมล้มลงและเจ้าชายปีนขึ้น.
ราพันเซลในตอนแรกก็กลัวชะมัดเมื่อชายคนดังกล่าวขณะที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนมาให้เธอ แต่เจ้าชายเริ่มพูดคุยกับเธอในลักษณะที่ง่ายมากเธอบอกว่าหัวใจของเขาได้รับการสัมผัสได้โดยการร้องเพลงของเธอที่เขาจะได้มีความสงบไม่มีจนกว่าเขาจะได้เห็นเธอในคน ราพันเซลหายไปแล้วความกลัวของเธอและเมื่อเขาถามเธอว่าเธอจะพาเขาเป็นสามีของเธอที่เธอคิดว่า "เขาค่อนข้างจะมีผมกว่าจะเก่านาง Gothel." เธอบอกว่าใช่และวาง. มือของเธอลงในของเขา
เธอกล่าวว่า "ฉันจะไปกับคุณยินดี แต่ผมไม่ทราบวิธีการที่จะได้ลง. เวลาที่คุณมาทุกนำเส้นใยของผ้าไหมจากที่ผมจะสานบันได . เมื่อเสร็จแล้วผมจะปีนลงและคุณสามารถพาฉันออกไปอยู่บนหลังม้าของคุณ. " พวกเขาจัดว่าเขาจะมาถึงเธอทุกเย็นสำหรับหญิงชรามาโดยวัน.
แม่มดไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจนกระทั่งวันหนึ่งราพันเซลกล่าวกับเธอว่า "นาง Gothel บอกฉันว่าทำไมมันคือการที่คุณมีมากขึ้นยากที่จะ ดึงขึ้นกว่าที่เป็นเจ้าชายหนุ่มที่จะมาถึงช่วงเวลาใดตอนนี้หรือไม่ "
"คุณเด็กพระเจ้า" ร้องไห้แม่มด "สิ่งที่ฉันได้ยินจากคุณ? ผมคิดว่าผมได้ออกคุณจากทั่วโลก แต่คุณได้หลอกฉันกระนั้น."
ในความโกรธเธอคว้าผมสวยของราพันเซลห่อมันไม่กี่ครั้งรอบด้านซ้ายมือของเธอจับคู่ กรรไกรด้วยมือข้างขวาของเธอและสแน็ปตัดด้วยขากรรไกรตัดออก และเธอจึงเมตตาว่าเธอเอาเข้าราพันเซลที่รกร้างว่างเปล่าที่เธอได้รับความเดือดร้อนอย่างมาก.
ในตอนเย็นของวันเดียวกันกับที่เธอส่งไปราพันเซล, นางฟ้าผูกผมตัดออกไปเบ็ดที่ด้านบนสุดของหอคอยและเมื่อ เจ้าชายที่เรียกว่าออก:
ราพันเซล, ราพันเซล,
Let ลงเส้นผมของคุณ.
เธอให้ลงผม.
เจ้าชายปีนขึ้น แต่เหนือแทนราพันเซลที่รักของเขาเขาพบว่าแม่มดที่ peered ที่เขาด้วยรูปลักษณ์ที่เป็นพิษและความชั่วร้าย.
" Aha! " เธอร้องไห้ดูถูก "คุณได้มาสำหรับผู้หญิงที่รักของคุณ แต่นกที่สวยงามจะไม่นั่งอยู่ในรังของเธอไม่เป็นที่เธอร้องเพลงใด ๆ เพิ่มเติม. แมวมีเธอและจะเกาที่ตาของคุณออกเช่นกัน. คุณได้สูญเสียราพันเซล. คุณจะไม่ เห็นเธออีกครั้ง ".
เจ้าชายถูกครอบงำด้วยความโศกเศร้าและความสิ้นหวังของเขาที่เขาโยนตัวเองจากหอคอย เขาหนีกับชีวิตของเขา แต่หนามเข้าไปในที่ที่เขาล้มลงโผล่ออกมาจากดวงตาของเขา คนตาบอดเขาเกี่ยวกับเดินในป่ากินอะไร แต่หญ้าและรากและทำอะไร แต่ร้องไห้คร่ำครวญกับการสูญเสียภรรยาสุดที่รักของเขา ดังนั้นเขาจึงเดินเกี่ยวกับเข็ญใจเวลาหลายปีในที่สุดที่เกิดขึ้นในถิ่นทุรกันดารที่ราพันเซลเข็ญใจอาศัยอยู่กับฝาแฝดที่ว่าเธอได้ให้กำเนิด.
เขาได้ยินเสียงและคิดว่ามันเป็นที่คุ้นเคย เขามุ่งหน้าไปยังมันและในขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้, ราพันเซลได้รับการยอมรับเขาและร้องไห้โยนแขนของเธอรอบคอของเขา สองของน้ำตาของเธอตกอยู่ในสายตาของเขาและพวกเขากลายเป็นที่ชัดเจนอีกครั้งและเขาจะได้เห็นเช่นเดียวกับก่อนที่จะ เขาพาเธอเข้าไปในอาณาจักรของเขาซึ่งเขาได้รับการต้อนรับด้วยความสุขและเป็นเวลานานพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขและความพึงพอใจ
กาลครั้งหนึ่งมีชายและหญิงที่มีความยาว แต่ไม่เป็นประโยชน์ไม่อยากให้เด็ก ในที่สุดก็มีผู้หญิงมาที่เชื่อว่าพระเจ้าที่ดีจะตอบสนองความต้องการของเธอ ผ่านหน้าต่างด้านหลังเล็ก ๆ ของบ้านของคนเหล่านี้ที่พวกเขาสามารถมองเห็นสวนที่สวยงามที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่สวยที่สุดและสมุนไพร สวนที่ถูกล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและไม่มีใครกล้าใส่เพราะมันเป็นแม่มดที่มีพลังอันยิ่งใหญ่และก็กลัวทุกคน.
วันหนึ่งผู้หญิงคนกำลังยืนอยู่ที่หน้าต่างนี้และเธอเห็นเตียงปลูกที่มีมากที่สุด ราพันเซลที่สวยงาม เพื่อให้มันดูสดและสีเขียวที่เธอโหยหาบางอย่าง มันเป็นความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอที่จะกินบางส่วนของราพันเซล ความปรารถนานี้เพิ่มขึ้นทุกวันและไม่ทราบว่าจะได้รับใด ๆ เธอก็กลายเป็นป่วยเข็ญใจ.
สามีของเธอก็กลัวและถามเธอว่า "สิ่งที่ ails คุณภรรยาที่รัก?"
"โอ้" เธอตอบว่า "ถ้าฉันทำไม่ได้ ราพันเซลได้รับจากสวนหลังบ้านของเราก็จะตาย. "
คนที่รักเธออย่างสุดซึ้ง, คิดว่า "ก่อนที่คุณจะปล่อยให้ภรรยาของคุณตายคุณจะต้องได้รับของเธอบางส่วนของราพันเซล, สิ่งที่ค่าใช้จ่าย."
ดังนั้นเพียงแค่เป็น มันก็เริ่มมืดเขาปีนขึ้นข้ามกำแพงสูงเข้าไปในสวนของแม่มดขุดรีบขึ้นกำมือของราพันเซลและเอามันกับภรรยาของเขา ทันทีที่เธอทำสลัดจากนั้นที่เธอกินกระหาย ลิ้มรสมันจึงดีมากกับเธอว่าในวันรุ่งขึ้นความปรารถนาของเธอมากขึ้นก็เพิ่มขึ้นสามเท่า ถ้าเธอจะมีความสงบสุขใด ๆ ที่มนุษย์จะต้องปีนเข้าไปในสวนอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงกำหนดไว้อีกครั้งเช่นเดียวกับที่ได้รับความมืด แต่ไม่ช้ากว่าที่เขาได้ปีนขึ้นข้ามกำแพงกว่าที่น่ากลัวของเขาเขาเห็นแม่มดยืนอยู่ที่นั่นก่อนหน้าเขา.
"วิธีที่คุณสามารถกล้า" เธอถามด้วยรูปลักษณ์โกรธ "เพื่อปีนเข้าไปในสวนของฉันและชอบขโมยไป ราพันเซลขโมยของฉันคุณจะจ่ายสำหรับการนี้. "
"โอ้" เขาตอบว่า "ให้ความยุติธรรมความเมตตาลบล้าง. ผมมาทำเช่นนี้ออกจากความจำเป็น. ภรรยาของฉันเห็นคุณราพันเซลจากหน้าต่างของเราและความปรารถนาดังกล่าวมามากกว่าเธอ ว่าเธอจะตายถ้าเธอไม่ได้รับบางส่วนที่จะกิน. "
ความโกรธแม่มดที่ลดลงบ้างและเธอกล่าวว่า "หากสิ่งที่เป็นคุณจะพูดว่าผมจะช่วยให้คุณสามารถ Rapunzel มากที่สุดเท่าที่คุณต้องการ. แต่ภายใต้เงื่อนไขหนึ่ง : คุณต้องให้ฉันเด็กที่ภรรยาของคุณจะนำไปทั่วโลกมันจะทำดีและฉันจะดูแลมันเหมือนแม่ "..
ในความกลัวของเขาคนที่เห็นด้วยกับทุกอย่าง.
เมื่อหญิงผู้ให้กำเนิด, แม่มด ปรากฏชื่อสาวน้อยราพันเซลและพาเธอออกไป ราพันเซลกลายเป็นเด็กที่สวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุได้สิบสองปี, นางฟ้าล็อคของเธออยู่ในหอคอยที่ยืนอยู่ในป่าและที่มีทั้งประตูหรือบันได แต่เพียงหน้าต่างเล็ก ๆ ที่ด้านบนมาก.
เมื่อแม่มดต้องการที่จะป้อนให้เธอยืนอยู่ด้านล่าง และเรียกออก:
ราพันเซล, ราพันเซล,
Let ลงเส้นผมของคุณให้ฉัน.
ราพันเซลมีผมยาวที่สวยงามเช่นปรับเป็นทองปั่น เมื่อเธอได้ยินเสียงแม่มดของเธอผูกผมเปียของเธอแผลพวกเขารอบเบ็ดหน้าต่างให้ผมของเธอตกยี่สิบหลาพื้นดินและแม่มดปีนขึ้นมัน.
ไม่กี่ปีต่อมามันก็เกิดขึ้นว่าโอรสของกษัตริย์ได้ขี่ผ่าน ป่า ในขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้หอเขาได้ยินเสียงเพลงเพื่อให้สวยงามที่เขาหยุดที่จะฟัง มันเป็นราพันเซลที่ถูกผ่านเวลาโดยการร้องเพลงด้วยเสียงหวานของเธอ เจ้าชายต้องการที่จะปีนขึ้นไปของเธอและมองหาประตูหอ แต่ไม่มีผู้ใดได้รับที่จะพบ.
เขาขี่ม้าบ้าน แต่เพลงได้สัมผัสเพื่อให้หัวใจของเขาที่เขาจะกลับไปที่ป่าทุกวันและฟังมัน ครั้งหนึ่งขณะที่เขากำลังยืนอยู่ข้างหลังจึงต้นไม้เขาเห็นวิธีแม่มดและได้ยินเธอพูดว่า:
ราพันเซล, ราพันเซล,
. ให้ลงเส้นผมของคุณ
จากนั้นราพันเซลให้ลงเส้นของผมของเธอและแม่มดพวกเขาปีนขึ้นกับเธอ
". หากเป็นบันไดเข้าหอแล้วบางครั้งผมจะพยายามโชคดีของผม"
และในวันถัดไปเช่นเดียวกับที่มันเป็นจุดเริ่มต้นที่จะได้รับความมืดเขาไปหอและเรียกออก:
ราพันเซล, ราพันเซล,
Let ลงเส้นผมของคุณ .
ผมล้มลงและเจ้าชายปีนขึ้น.
ราพันเซลในตอนแรกก็กลัวชะมัดเมื่อชายคนดังกล่าวขณะที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนมาให้เธอ แต่เจ้าชายเริ่มพูดคุยกับเธอในลักษณะที่ง่ายมากเธอบอกว่าหัวใจของเขาได้รับการสัมผัสได้โดยการร้องเพลงของเธอที่เขาจะได้มีความสงบไม่มีจนกว่าเขาจะได้เห็นเธอในคน ราพันเซลหายไปแล้วความกลัวของเธอและเมื่อเขาถามเธอว่าเธอจะพาเขาเป็นสามีของเธอที่เธอคิดว่า "เขาค่อนข้างจะมีผมกว่าจะเก่านาง Gothel." เธอบอกว่าใช่และวาง. มือของเธอลงในของเขา
เธอกล่าวว่า "ฉันจะไปกับคุณยินดี แต่ผมไม่ทราบวิธีการที่จะได้ลง. เวลาที่คุณมาทุกนำเส้นใยของผ้าไหมจากที่ผมจะสานบันได . เมื่อเสร็จแล้วผมจะปีนลงและคุณสามารถพาฉันออกไปอยู่บนหลังม้าของคุณ. " พวกเขาจัดว่าเขาจะมาถึงเธอทุกเย็นสำหรับหญิงชรามาโดยวัน.
แม่มดไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจนกระทั่งวันหนึ่งราพันเซลกล่าวกับเธอว่า "นาง Gothel บอกฉันว่าทำไมมันคือการที่คุณมีมากขึ้นยากที่จะ ดึงขึ้นกว่าที่เป็นเจ้าชายหนุ่มที่จะมาถึงช่วงเวลาใดตอนนี้หรือไม่ "
"คุณเด็กพระเจ้า" ร้องไห้แม่มด "สิ่งที่ฉันได้ยินจากคุณ? ผมคิดว่าผมได้ออกคุณจากทั่วโลก แต่คุณได้หลอกฉันกระนั้น."
ในความโกรธเธอคว้าผมสวยของราพันเซลห่อมันไม่กี่ครั้งรอบด้านซ้ายมือของเธอจับคู่ กรรไกรด้วยมือข้างขวาของเธอและสแน็ปตัดด้วยขากรรไกรตัดออก และเธอจึงเมตตาว่าเธอเอาเข้าราพันเซลที่รกร้างว่างเปล่าที่เธอได้รับความเดือดร้อนอย่างมาก.
ในตอนเย็นของวันเดียวกันกับที่เธอส่งไปราพันเซล, นางฟ้าผูกผมตัดออกไปเบ็ดที่ด้านบนสุดของหอคอยและเมื่อ เจ้าชายที่เรียกว่าออก:
ราพันเซล, ราพันเซล,
Let ลงเส้นผมของคุณ.
เธอให้ลงผม.
เจ้าชายปีนขึ้น แต่เหนือแทนราพันเซลที่รักของเขาเขาพบว่าแม่มดที่ peered ที่เขาด้วยรูปลักษณ์ที่เป็นพิษและความชั่วร้าย.
" Aha! " เธอร้องไห้ดูถูก "คุณได้มาสำหรับผู้หญิงที่รักของคุณ แต่นกที่สวยงามจะไม่นั่งอยู่ในรังของเธอไม่เป็นที่เธอร้องเพลงใด ๆ เพิ่มเติม. แมวมีเธอและจะเกาที่ตาของคุณออกเช่นกัน. คุณได้สูญเสียราพันเซล. คุณจะไม่ เห็นเธออีกครั้ง ".
เจ้าชายถูกครอบงำด้วยความโศกเศร้าและความสิ้นหวังของเขาที่เขาโยนตัวเองจากหอคอย เขาหนีกับชีวิตของเขา แต่หนามเข้าไปในที่ที่เขาล้มลงโผล่ออกมาจากดวงตาของเขา คนตาบอดเขาเกี่ยวกับเดินในป่ากินอะไร แต่หญ้าและรากและทำอะไร แต่ร้องไห้คร่ำครวญกับการสูญเสียภรรยาสุดที่รักของเขา ดังนั้นเขาจึงเดินเกี่ยวกับเข็ญใจเวลาหลายปีในที่สุดที่เกิดขึ้นในถิ่นทุรกันดารที่ราพันเซลเข็ญใจอาศัยอยู่กับฝาแฝดที่ว่าเธอได้ให้กำเนิด.
เขาได้ยินเสียงและคิดว่ามันเป็นที่คุ้นเคย เขามุ่งหน้าไปยังมันและในขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้, ราพันเซลได้รับการยอมรับเขาและร้องไห้โยนแขนของเธอรอบคอของเขา สองของน้ำตาของเธอตกอยู่ในสายตาของเขาและพวกเขากลายเป็นที่ชัดเจนอีกครั้งและเขาจะได้เห็นเช่นเดียวกับก่อนที่จะ เขาพาเธอเข้าไปในอาณาจักรของเขาซึ่งเขาได้รับการต้อนรับด้วยความสุขและเป็นเวลานานพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขและความพึงพอใจ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ราพันเซล
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายและหญิงที่ได้นาน แต่ไม่มีกล้อง อยากให้ลูก ในที่สุดหญิงสาวก็เชื่อว่าพระเจ้าจะตอบสนองความต้องการของเธอ ผ่านกระจกหลังเล็ก ๆของบ้าน คนเหล่านี้พวกเขาจะเห็นเป็นสวนที่สวยงามที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่สวยที่สุด และสมุนไพร สวนที่ถูกล้อมรอบด้วยกำแพงสูง และไม่มีใครกล้าเข้าไปเพราะมันเป็นของนักพรตผู้ที่ครอบครองพลังที่ยิ่งใหญ่และน่ากลัว โดยทุกคน .
วันหนึ่งผู้หญิงยืนอยู่ที่หน้าต่าง เธอเห็นเตียงปลูกกับราพันเซลที่สวยที่สุด มันดูเขียวสดชื่นที่เธอโหยหาบางอย่าง มันยิ่งใหญ่ เธอปรารถนาที่จะกินบางส่วนของราพันเซล ความปรารถนานี้เพิ่มขึ้นทุกวัน และไม่ได้รู้วิธีที่จะได้รับใด ๆเธอกลายเป็นไม่เป็นท่าป่วย .
สามีตกใจ และถามเธอว่า " สิ่งที่ ails คุณ , ที่รัก ?
" โอ้ " เธอตอบว่า " ถ้าผมไม่ได้เอาราพันเซลจากสวนหลังบ้าน ผมจะตาย "
ชายที่รักเธอมาก คิดว่า " ก่อนที่คุณให้ภรรยาคุณจะตาย คุณจะได้รับของเธอบางส่วนของราพันเซล ไม่ว่าต้นทุน "
ดังนั้นมันเป็นเพียงเริ่มมืดเขาปีนกำแพงสูงเป็นธิดาเทพ สวน รีบขุดขึ้นมาหยิบของราพันเซล และใช้เวลากับภรรยาของเขา เธอทันที ทำให้สลัดจากมันซึ่งเธอกินอย่างกระตือรือร้น รสชาติมันอร่อยมากๆเลยเธอว่า วันต่อมาเธอปรารถนามานานก็เพิ่มขึ้นสามเท่า ถ้าเธอมีความสงบ มนุษย์จะต้องปีนเข้าไปในสวนอีกครั้งดังนั้นเขาจึงออกเดินทางอีกครั้ง เหมือนมันเริ่มมืดแล้ว แต่ไม่เร็วกว่าที่เขาได้ปีนข้ามกำแพงมากกว่าความน่ากลัวของเขา เขาเห็นนางยืนอยู่ตรงนั้นก่อนที่เขา .
" คุณกล้า " เธอถามพร้อมกับมองโกรธ " ปีนเข้าไปในสวนของฉัน เหมือนโจรขโมยราพันเซลของฉัน ? คุณจะจ่ายสำหรับมัน . "
" โอ้ " เขาทูลตอบว่า " ขอความเมตตาลบล้างความยุติธรรม ฉันมาทำเพราะความจำเป็นภรรยาของฉันเห็นราพันเซลของคุณจากหน้าต่างของเรา ช่างยาวนานมามากกว่าเธอ ว่าเธอจะตาย ถ้าเธอไม่ได้รับกิน . "
ของแม่มดโกรธซาลงบ้าง เธอกล่าวว่า , " ถ้าสิ่งที่คุณพูด ผมจะอนุญาตให้คุณใช้เป็นราพันเซลมากเท่าที่คุณต้องการ . แต่ภายใต้เงื่อนไข : คุณต้องส่งเด็กมาให้ฉันว่าภรรยาคุณจะช่วยโลก จะทำอะไรดีและผมจะดูแลมันเหมือนแม่ "
ของเขากลัวคนเห็นด้วยทุกอย่าง .
เมื่อผู้หญิงคลอด แม่มดปรากฏชื่อสาวน้อยราพันเซล และพาเธอออกไป ราพันเซล เป็นเด็กที่สวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุได้สิบสองปี นางฟ้าขังเธอไว้ในหอคอยที่ยืนอยู่ในป่าที่ไม่มีประตูหรือบันได ,แต่เพียงเล็กน้อย หน้าต่างที่ด้านบนมาก .
เมื่อแม่มดต้องการเข้าไป เธอยืนอยู่ด้านล่าง และเรียก :
ราพันเซลราพันเซลปล่อยผมลงเลย
.
ราพันเซลได้สวยงาม ผมยาวสวยปั่นทอง เมื่อเธอได้ยินเสียงของแม่มด เธอแก้มัดเปียของเธอ บาดแผลของพวกเขารอบ ๆหน้าต่างเบ็ดให้ผมตกยี่สิบหลา พื้นดิน และแม่มดปีนขึ้นมัน
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายและหญิงที่ได้นาน แต่ไม่มีกล้อง อยากให้ลูก ในที่สุดหญิงสาวก็เชื่อว่าพระเจ้าจะตอบสนองความต้องการของเธอ ผ่านกระจกหลังเล็ก ๆของบ้าน คนเหล่านี้พวกเขาจะเห็นเป็นสวนที่สวยงามที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่สวยที่สุด และสมุนไพร สวนที่ถูกล้อมรอบด้วยกำแพงสูง และไม่มีใครกล้าเข้าไปเพราะมันเป็นของนักพรตผู้ที่ครอบครองพลังที่ยิ่งใหญ่และน่ากลัว โดยทุกคน .
วันหนึ่งผู้หญิงยืนอยู่ที่หน้าต่าง เธอเห็นเตียงปลูกกับราพันเซลที่สวยที่สุด มันดูเขียวสดชื่นที่เธอโหยหาบางอย่าง มันยิ่งใหญ่ เธอปรารถนาที่จะกินบางส่วนของราพันเซล ความปรารถนานี้เพิ่มขึ้นทุกวัน และไม่ได้รู้วิธีที่จะได้รับใด ๆเธอกลายเป็นไม่เป็นท่าป่วย .
สามีตกใจ และถามเธอว่า " สิ่งที่ ails คุณ , ที่รัก ?
" โอ้ " เธอตอบว่า " ถ้าผมไม่ได้เอาราพันเซลจากสวนหลังบ้าน ผมจะตาย "
ชายที่รักเธอมาก คิดว่า " ก่อนที่คุณให้ภรรยาคุณจะตาย คุณจะได้รับของเธอบางส่วนของราพันเซล ไม่ว่าต้นทุน "
ดังนั้นมันเป็นเพียงเริ่มมืดเขาปีนกำแพงสูงเป็นธิดาเทพ สวน รีบขุดขึ้นมาหยิบของราพันเซล และใช้เวลากับภรรยาของเขา เธอทันที ทำให้สลัดจากมันซึ่งเธอกินอย่างกระตือรือร้น รสชาติมันอร่อยมากๆเลยเธอว่า วันต่อมาเธอปรารถนามานานก็เพิ่มขึ้นสามเท่า ถ้าเธอมีความสงบ มนุษย์จะต้องปีนเข้าไปในสวนอีกครั้งดังนั้นเขาจึงออกเดินทางอีกครั้ง เหมือนมันเริ่มมืดแล้ว แต่ไม่เร็วกว่าที่เขาได้ปีนข้ามกำแพงมากกว่าความน่ากลัวของเขา เขาเห็นนางยืนอยู่ตรงนั้นก่อนที่เขา .
" คุณกล้า " เธอถามพร้อมกับมองโกรธ " ปีนเข้าไปในสวนของฉัน เหมือนโจรขโมยราพันเซลของฉัน ? คุณจะจ่ายสำหรับมัน . "
" โอ้ " เขาทูลตอบว่า " ขอความเมตตาลบล้างความยุติธรรม ฉันมาทำเพราะความจำเป็นภรรยาของฉันเห็นราพันเซลของคุณจากหน้าต่างของเรา ช่างยาวนานมามากกว่าเธอ ว่าเธอจะตาย ถ้าเธอไม่ได้รับกิน . "
ของแม่มดโกรธซาลงบ้าง เธอกล่าวว่า , " ถ้าสิ่งที่คุณพูด ผมจะอนุญาตให้คุณใช้เป็นราพันเซลมากเท่าที่คุณต้องการ . แต่ภายใต้เงื่อนไข : คุณต้องส่งเด็กมาให้ฉันว่าภรรยาคุณจะช่วยโลก จะทำอะไรดีและผมจะดูแลมันเหมือนแม่ "
ของเขากลัวคนเห็นด้วยทุกอย่าง .
เมื่อผู้หญิงคลอด แม่มดปรากฏชื่อสาวน้อยราพันเซล และพาเธอออกไป ราพันเซล เป็นเด็กที่สวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุได้สิบสองปี นางฟ้าขังเธอไว้ในหอคอยที่ยืนอยู่ในป่าที่ไม่มีประตูหรือบันได ,แต่เพียงเล็กน้อย หน้าต่างที่ด้านบนมาก .
เมื่อแม่มดต้องการเข้าไป เธอยืนอยู่ด้านล่าง และเรียก :
ราพันเซลราพันเซลปล่อยผมลงเลย
.
ราพันเซลได้สวยงาม ผมยาวสวยปั่นทอง เมื่อเธอได้ยินเสียงของแม่มด เธอแก้มัดเปียของเธอ บาดแผลของพวกเขารอบ ๆหน้าต่างเบ็ดให้ผมตกยี่สิบหลา พื้นดิน และแม่มดปีนขึ้นมัน
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- embarrassing
- ฉันไปนอนก่อนนะ
- เธอไม่มีที่อยู่อาศัย อย่างน้อยแม่ของฉันอ
- You just got into trouble without watchi
- 100% Brand NEW and high qualityThis cove
- ฉันจะเก็บมันไว้เป็นตัวเลือก
- doing greetplease send me your email adr
- And is causing him to prison
- กรุณาติดต่อฉันทางไลท์เมื่อคุณต้องการความ
- Block
- Mixture
- ฉันจะเก็บมันไว้เป็นตัวเลือก
- Tour groups that come here, there are tw
- ฉันจะรอคอยดู
- ฉันขอโทษที่ไม่ได้คุยกับคุณ เพราว่า ฉันพู
- ถ้าฉันไม่ใช่เพื่อนที่ดีสำหรับคุณ คุณก็ไม
- Sooo what you doin
- 12:39 Doublebull Yes12:40 Doublebull War
- ฉันขอโทษที่ไม่ได้คุยกับคุณ เพราว่า ฉันพู
- รายละเอียดของสินค้าที่สั่งมา
- ถ้าฉันไม่ใช่เพื่อนที่ดีสำหรับคุณ คุณก็ไม
- 12:39 Doublebull Yes12:40 Doublebull War
- Formerly a personal belief, I do not suc
- รายละเอียดของสินค้าที่สั่งมา
