Each stakeholder group, it is furth

Each stakeholder group, it is further reasoned, has a right to be treated
as an end in itself, and not as means to some other end, {{and therefore
must participate in determining the future direction of the firm in
which [it has] a stake|| (1995:73). Similarly, this theory submits it is
the responsibility of managers, and the management function, to
{{select activities|| to obtain optimal benefits for all identified stakeholder
groups, without giving priority to one stakeholder|s interests
over another. Consideration should be given to each stakeholder
group, regardless of the relative power or interest held by each. Likewise,
management must proactively seek out inputs from all groups,
as some will have stronger {{voices|| than others and this should
not determine the priority of management|s attention. Under this
philosophy, the entire purpose of the firm becomes the co-ordination
of stakeholder interests. Since the theory presumes that managers
act as if all interests have intrinsic value, the recognition of this value
and the resulting obligations to the stakeholder grants the theory its
normative core. This does not preclude the descriptive or instrumental
power of the theory. Indeed, researchers argue that its overall managerial
worth stems from the fact that the normative, descriptive,
and instrumental aspects of the theory are {{mutually supportive||.
Arguably, however, the theory|s dominant role is its ability to provide
moral and philosophical guidelines for the management of an organization
(Donaldson and Preston 1995).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลุ่มแต่ละทรรศนะ มันจะเพิ่มเติม reasoned มีสิทธิที่จะได้รับ
จบในตัวเอง และไม่เป็นไปบางจุดสิ้นสุดอื่น, { {และ
ต้องมีส่วนร่วมในการกำหนดทิศทางในอนาคตของบริษัทใน
ซึ่ง [ก็ได้] stake|| การ (1995:73) ในทำนองเดียวกัน ทฤษฎีนี้ส่งเป็น
ความรับผิดชอบของผู้บริหาร และจัดการการทำงาน ไป
{ {เลือก activities|| จะได้รับประโยชน์สูงสุดสำหรับมาตรการที่ระบุทั้งหมด
กลุ่ม ไม่ให้ความสำคัญสนใจ stakeholder|s หนึ่ง
กว่าอีก ควรพิจารณาถึงมาตรการแต่ละ
กลุ่ม พลังงานสัมพัทธ์หรือสนใจที่จัดขึ้น โดยแต่ละงาน ในทำนองเดียวกัน,
จัดการได้ต้องหาวันนี้อินพุตจากทุกกลุ่ม,
เป็นบางอย่างจะมีความแข็งแกร่ง { { voices|| กว่าคนอื่น ๆ และนี้ควร
กำหนดระดับความสำคัญของความสนใจ management|s ภายใต้นี้
ปรัชญา วัตถุประสงค์ทั้งหมดของบริษัทกลายเป็น บริษัทบวช
คอยทรรศนะ เนื่องจากทฤษฎี presumes ที่ผู้จัดการ
ทำตามถ้าสนใจทั้งหมดมีค่า intrinsic การรู้ค่านี้
และภาระหน้าที่ได้ให้ทรรศนะการให้ทฤษฎีของ
normative หลัก นี้ไม่ได้ห้ามการอธิบาย หรือบรรเลง
พลังงานของทฤษฎี จริง นักวิจัยโต้เถียงที่จัดการโดยรวม
มูลค่ามาจากความจริงที่ normative อธิบาย,
และทฤษฎีด้านบรรเลง {{กัน supportive||
ว่า อย่างไรก็ ตาม บทบาทหลักของ theory|s คือ ความสามารถในการให้
แนวทางปรัชญา และคุณธรรมสำหรับผู้บริหารขององค์กร
(Donaldson และเปรสตัน 1995)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียแต่ละกลุ่มเป็นอีกเหตุผล มีสิทธิที่จะได้รับการปฏิบัติ
เป็นจุดสิ้นสุดในตัวเอง ไม่ใช่เป็นวิธีการอื่น ๆบาง จบ { { ดังนั้น
ต้องมีส่วนร่วมในการกำหนดทิศทางในอนาคตของบริษัท ซึ่งก็มี
[ ] เดิมพัน | | ( 1995:73 ) ในทฤษฎีนี้ส่งมัน
ความรับผิดชอบของผู้จัดการและการจัดการฟังก์ชัน

,{ { เลือกกิจกรรม | | ให้ได้ประโยชน์สูงสุดเพื่อระบุผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย
กลุ่มโดยไม่ให้ความสําคัญกับผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย | s ความสนใจ
มากกว่าอีก การพิจารณาควรให้แต่ละฝ่าย
กลุ่ม โดยไม่คำนึงถึงสัมพัทธ์หรือความสนใจที่จัดขึ้นโดยแต่ละ อนึ่ง การจัดการต้องเชิงรุก หาข้อมูลจากทุกกลุ่ม
ขณะที่บางคนจะได้แข็งแกร่ง { { เสียง | | กว่าคนอื่น และควรกำหนดลำดับความสำคัญของการจัดการ
ไม่ | ด้วยความสนใจ ภายใต้ปรัชญานี้
, วัตถุประสงค์ทั้งหมดของ บริษัท จะกลายเป็นการประสานงาน
ของผู้มีส่วนได้เสียผลประโยชน์ เนื่องจากทฤษฎีคิดว่าผู้จัดการ
เหมือนกับว่าผลประโยชน์ทั้งหมดมีมูลค่าที่แท้จริงรับรู้ค่า
และผลของภาระผูกพันกับผู้มีส่วนได้เสียแก่ทฤษฎีของ
อ้างอิงหลัก นี้ไม่ได้ดักคอบรรยาย หรือบรรเลง
พลังของทฤษฎี แน่นอน นักวิจัยยืนยันว่าของมัน
การจัดการโดยรวมคุ้มค่าเกิดจากข้อเท็จจริงที่ว่าบรรทัดฐาน , บรรยาย ,
โดยลักษณะของทฤษฎี { { สนับสนุนซึ่งกันและกัน | | .
arguably , อย่างไรก็ตามทฤษฎี | บทบาทเด่นคือความสามารถในการให้
แนวทางคุณธรรมและปรัชญาสำหรับการบริหารจัดการขององค์กร
( Donaldson กับเพรสตัน 1995 )