I was almost back at my classroom’s

I was almost back at my classroom’s door when I heard angry voices and arguing. I stopped. I didn’t mean to eavesdrop; I just hesitated, not knowing what to do. I needed those shorts and I was going to be lat, but I didn’t want to interrupt an argument between my teachers. I recognized the voices; Mr. Schmidt, my history teacher, and Mr. Boone, my math teacher. They seemed to be arguing about me. I couldn’t believe it. I still remember the shock that rooted me flat against the wall as if I were trying to blend in with the graffiti written there. “I refuse to do it! I don’t care who her father is, her grades don’t even begin to compare to Martha’s. I won’t lie or falsify records. Martha has a straight A plus average and you know it” That was Mr. Schmidt and he sounded very angry. Mr. Boone’s voice sounded calm and quiet.



“Look, Joann’s father is not only on the Board, he owns the only store in town; we could say it was a close tie and…”

The pounding in my ears drowned out the rest if the word’s only a word here and there filtered through. “… Martha is Mexican… resign… won’t do it…” Mr. Schmidt came rushing out, luckily for me went down the opposite was toward the auditorium, so he didn’t see me. Shaking, I waited a few minutes and then went in and grab my bag and fled from the room. Mr. Boone looked up when I came in but didn’t say anything. To this day I don’t remember if I got in trouble in P.E. for being late or how I made it through the rest of the afternoon. I went home very sad and cried into my pillow that night so grandmother wouldn’t hear me. It seemed a cruel coincidence that I had overheard that conversation.



The next day when the principal called me into the office, I knew what it would be about. He looked uncomfortable and unhappy. I decided I wasn’t going to make it easier for him so I looked him straight in the eye. He looked away and fidgeted with the papers on his desk.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเกือบจะกลับมาที่ประตูห้องเรียนของฉันเมื่อฉันได้ยินเสียงโกรธและโต้เถียง ฉันหยุดทำงาน ฉันไม่ได้เจตนา eavesdrop ฉันเพียง hesitated ไม่รู้จะทำอย่างไร ต้องการกางเกงขาสั้นเหล่านั้น และฉันจะเป็นลาด แต่ไม่อยากขัดจังหวะอาร์กิวเมนต์ระหว่างครูของฉัน ฉันรู้จักเสียง นายชมิดท์ ครูประวัติของฉัน และนาย Boone ครูคณิตศาสตร์ของฉัน พวกเขาดูเหมือนจะโต้เถียงเกี่ยวกับฉัน ผมไม่เชื่อว่ามัน ผมยังจำได้ว่า ช็อตที่รากผมแบนกำแพงผมพยายามผสมผสานกราฟฟิตีที่มีเขียนว่า "ไม่เอาหรอกจะทำ ไม่สนใจที่พ่อของเธอ เกรดของเธอไม่ได้เริ่มต้นการเปรียบเทียบของมาร์ธา ฉันจะไม่โกหก หรือปลอมแปลงระเบียน มาร์ธามีความตรง บวกเฉลี่ยและคุณรู้ว่า"ที่ถูกนาย Schmidt และเขาแต่เพียงแห่งโกรธมาก นาย Boone เสียงแต่เพียงแห่งความสงบ และเงียบสงบ "ดู โจแอนน์ของพ่อไม่ได้เป็นเฉพาะบนกระดาน เขาเป็นเจ้าของร้านเดียวในเมือง เราสามารถพูดได้ก็ผูกปิด และ... " ห้ำหั่นในหูของฉันจมออกส่วนเหลือถ้าเป็นคำเฉพาะคำที่นี่และมีกรองผ่าน “… มาร์ธาเป็นเม็กซิกัน...เลิกเล่น...จะทำ... " นายอบมาวิ่ง โชคดีสำหรับฉันไปลงตรงข้ามเคยไปประชุม เขาไม่ได้เห็นฉัน สั่น ฉันรอกี่นาทีแล้วไปใน และหยิบกระเป๋า และหนีจากห้องนั้น นาย Boone มองขึ้นเมื่อฉันเข้ามา แต่ไม่ได้พูดอะไร นี้จำไม่ได้ถ้า ผมมีปัญหาในบริษัทพีอีสำหรับการมาสายหรือว่าฉันทำตลอดช่วงบ่าย ฉันไปบ้านมากเศร้า และร้องเป็นหมอนของฉันคืนให้ยายจะไม่ได้ยินฉัน เหมือนบังเอิญที่โหดร้ายว่า ฉันมี overheard สนทนานั้น ในวันถัดไปเมื่อหลักเรียกฉันไป ฉันรู้ว่ามันจะเป็นเกี่ยวกับ เขาดูอึดอัด และไม่มีความสุข ฉันตัดสินใจฉันไม่ได้ไปทำให้เขาดังนั้นฉันดูเขาตรงตา เขาดูการเก็บ และ fidgeted กับเอกสารบนโต๊ะของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมเกือบจะกลับไปที่ประตูห้องเรียนของฉันเมื่อฉันได้ยินเสียงโกรธและเถียง ฉันหยุด ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังหรอกนะ ฉันแค่ลังเลใจ ไม่รู้จะทำไง ฉันต้องการกางเกง และผมกำลังจะลาด แต่ฉันไม่อยากขัดจังหวะการโต้เถียงระหว่างครูของฉัน ผมจำเสียง นายชมิดท์ อาจารย์สอนประวัติศาสตร์ และนายบูน ครูคณิตศาสตร์ของฉันพวกเขาดูเหมือนจะเถียงเรื่องฉัน ฉันไม่สามารถเชื่อว่ามัน ผมยังจำช็อตที่รากผมแบนกับผนัง ถ้าผมพยายามที่จะผสมผสานกับข้อความที่เขียนนั้น " ฉันปฏิเสธที่จะทำมัน ฉันไม่สนว่าใครคือพ่อของเธอ เกรดเธออย่าแม้แต่จะเริ่มเปรียบเทียบกับมาร์ธา ผมจะไม่โกหกหรือบิดเบือนข้อมูล มาร์ธาได้ตรงบวกเฉลี่ยและคุณรู้ว่ามันที่คุณชมิดท์ และดูเหมือนเขาจะโกรธมาก เสียงของนายบูนฟังดูสงบและเงียบ . . . .



" ดูพ่อโจแอนจะไม่เพียง แต่ในบอร์ด เขาเป็นเจ้าของร้านเดียวในเมือง เราอาจพูดได้ว่ามันเป็นเกือบเสมอ และ . . . . . . . "

เต้นในหูของฉันจมน้ำออกส่วนที่เหลือถ้าคำเพียงคำที่นี่ และมีการกรองผ่าน " . . . . . . . มาเป็นเม็กซิกัน . . . . . . . ลาออก . . . . . . . จะไม่ทำ . . . . . . . " นายชมิดท์รีบออกโชคดีสำหรับฉันลงไปตรงข้ามไปหอประชุม เขาไม่เห็นฉัน สั่น ผมรอสัก 2-3 นาที แล้วเข้าไปเอากระเป๋าแล้วหนีออกจากห้อง นายบูนดูตอนที่ฉันเข้ามา แต่ไม่ได้พูดอะไร วันนี้ ผมจำไม่ได้ว่าผมมีปัญหาในวิชาพละที่มาสาย หรือวิธีการที่ฉันทำมันผ่านส่วนที่เหลือของช่วงบ่ายฉันกลับบ้านเศร้าและร้องไห้ในหมอนของฉันคืนที่คุณย่าไม่ยอมฟังผม มันดูเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญที่โหดร้ายที่ผมเคยได้ยินการสนทนาที่ .



วันถัดไปเมื่ออาจารย์ใหญ่เรียกฉันมา ฉันรู้ว่ามันอาจจะเกี่ยวกับ เขาดูอึดอัด และไม่มีความสุข ผมตัดสินใจว่าผมจะไม่ทำให้มันง่ายขึ้นสำหรับเขา ฉันมองเขาด้วยสายตาเฉยเมยเขาก็ออกไปและกระสับกระส่ายกับเอกสารบนโต๊ะของเขา .