There had been a mass exodus from t

There had been a mass exodus from the subway train and they were all in the hot dark of the tunnel now, most faces under-lit by cellphones that had no bars. The air smelled like fireworks and garbage. Melt wore his school backpack. He was the only one not lit up by a cell-phone. He was almost invisible in the middle of the crowd.

There was no leader, just a mass of people spreading down the tunnel in the dark, moving slowly away from the flashing emergency lights of the inanimate train. The volume of their conversations started low but a toddler broke out crying and soon the adults had raised their voices and before long everyone was shouting.

Melt strained to see the people around him, trying to judge if this was a lucky group or an unlucky group by the faces floating in the dark. Were they survivors? Just then someone grabbed his wrist. A girl’s eyes stared out at him, encircled by the fur trim on the hood of a dirty white parka. She pressed a small animal into his arms. Then she receded into the crowd as the voices rose up again, now with more angry yells and threats. Something went crashing across the tracks. Melt hugged the animal, feeling it trembling in his arms, the little heart beating a mile a minute. In the dark he wasn’t sure whether it was a dog or a cat or something else. He cradled it in his arms as the shouting echoed in the tunnel. The sound was deafening and he was sure it was bumming the animal out so he moved away from the crowd, into the darkness, stumbling a little over the rail ties.

Far down the tunnel he could just see a red glow and he moved in that direction. As he walked he smelled smoke. He looked back to see that someone had lit a fire on the tracks. Silhouettes bounced against one another violently in front of the flames. I’m gonna get you! someone shouted above the din. The voice sounded alarmingly close. Melt moved faster down the tunnel now, stumbling but remaining upright, hugging the little beast he’d been given. I got you, he whispered.

Soon he arrived at a red cage-light mounted on the wall. He tucked into a recessed area by the light and waited. He wiped sweat off his neck, his brow.

When Melt used to visit his grandmother he’d always slept in the attic. It was dark there except for the red glow of some string lights she’d leave on for him. He’d hear her TV blasting from downstairs as he pulled the covers over his head, leaving only a small hole for air.

Melt coughed from the heavy smoke and remembered he was still underground. The animal licked his hand. Don’t worry little guy, Melt said, finally getting the courage to stroke the animal’s fur. We’re the survivors.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีมาจากรถไฟใต้ดิน และพวกเขาทั้งในมืดร้อนอุโมงค์ขณะนี้ ส่วนใหญ่ใบหน้าภายใต้แสงไฟจากโทรศัพท์มือถือที่ไม่มีแถบ อากาศกลิ่นเหมือนดอกไม้ไฟและขยะ ละลายสวมสะพายโรงเรียน เขาเป็นหนึ่งเดียวที่ไม่ติด โดยการโทรศัพท์ เขาก็มองไม่เห็นเกือบกลางฝูงชนผู้นำไม่ เพียงมวลคนแพร่ลงอุโมงค์ในมืด เลื่อนช้าออกจากไฟฉุกเฉินบนรถไฟไม่มีชีวิตได้ การสนทนาของพวกเขาเริ่มต้นต่ำ แต่เด็กโพล่งออกมาร้องไห้ และเร็ว ๆ นี้ ผู้ใหญ่ได้ยกเสียงของพวกเขา และอีกไม่นาน ทุกคนตะโกนละลายเครียดคนรอบตัวเขา พยายามที่จะตัดสินว่า นี่คือโชคดีกลุ่มหรือกลุ่มการโชคร้าย โดยใบลอยอยู่ในมืด มีผู้รอดชีวิตพวกเขา แล้ว มีคนคว้าข้อมือของเขา ดวงตาของหญิงสาวจ้องออกที่เขา ล้อมรอบ ด้วยขนตัดแต่งบนฝากระโปรงของเสื้อสีขาวสกปรก เธอกดสัตว์ตัวเล็ก ๆ เข้าไปในแขนของเขา แล้ว เธอห่างในฝูงชนเป็นเสียงลุกขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้โกรธ yells และภัยคุกคาม บางสิ่งบางอย่างไปล้มในแทร็ค ละลายทุกกอดสัตว์ ความรู้สึกมันสั่นในอ้อมแขนของเขา หัวใจเล็กน้อยตีเป็นต่อยหอย ในความมืด เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นสุนัข หรือแมว หรืออย่างอื่น เขาประคองในอ้อมแขนของเขาเป็นการตะโกนใส่สะท้อนถึงอุโมงค์ เสียงเป็นอึกทึก และเขาก็แน่ใจว่า มันคือ bumming สัตว์ออกเพื่อให้เขาย้ายออกไปจากฝูงชน ในความมืด สะดุดเล็กน้อยกว่าผูกราวไกลลงอุโมงค์ เขาเพียงสามารถเห็นการเรืองแสงสีแดง และเขาย้ายในทิศทางนั้น ขณะที่เขาเดิน เขากลิ่นควัน เขาดูกลับไปดูคนมีแสงไฟบนแทร็ค เงาสะท้อนกับคนอื่นอย่างรุนแรงหน้าเปลวไฟ ฉันจะรับคุณ มีคนตะโกนข้าง din เสียงไพเราะปิด alarmingly ละลายย้ายเร็วลงอุโมงค์ตอนนี้ สะดุด แต่เหลือตรง กอดสัตว์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาได้รับ เขากระซิบบอกผมมีคุณเร็ว ๆ นี้ เขามาที่แดงกรงไฟติดผนัง เขาซุกเข้าถอด โดยแสง และรอ เขาเช็ดเหงื่อออกคอ ตาเมื่อละลายเคยไปเยี่ยมคุณยายของเขาที่เขาจะได้นอนในห้องใต้หลังคา มันอยู่ที่นั่นมืดยกเว้นแสงสีแดงของไฟบางเธอจะทิ้งเขา เขาจะได้ยินเธอทีวีระเบิดจากชั้นล่างเขาดึงฝาครอบเหนือหัว ทิ้งเฉพาะหลุมขนาดเล็กสำหรับอากาศละลายไอจากบุหรี่หนัก และใต้ดินยังคงเป็นที่จดจำ สัตว์เลียมือของเขา ไม่ต้องกังวลผู้ชายน้อย ละลายกล่าว ในที่สุด ได้รับความกล้าหาญที่จะชักขนของสัตว์ เราเป็นผู้รอดชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ได้มีการอพยพจากรถไฟใต้ดินและพวกเขาทั้งหมดในที่มืดร้อนอุโมงค์ตอนนี้ใบหน้ามากที่สุดภายใต้แสงไฟจากโทรศัพท์มือถือที่ไม่มีบาร์ อากาศกลิ่นเหมือนดอกไม้ไฟและขยะ ละลายสวมกระเป๋าเป้สะพายหลังโรงเรียนของเขา เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ได้สว่างขึ้นโดยโทรศัพท์มือถือ เขาเป็นคนที่มองไม่เห็นเกือบในช่วงกลางของฝูงชน.

มีผู้นำไม่เพียงมวลของคนแพร่กระจายลงไปตามอุโมงค์ในที่มืดย้ายช้าออกไปจากไฟฉุกเฉินกระพริบของรถไฟที่ไม่มีชีวิตเป็น ปริมาณของการสนทนาของพวกเขาเริ่มต้นต่ำ แต่เด็กวัยหัดเดินโพล่งออกมาร้องไห้และเร็ว ๆ นี้ผู้ใหญ่ได้ยกเสียงของพวกเขาและก่อนที่ทุกคนนานตะโกน.

ละลายเครียดที่จะเห็นคนรอบตัวเขาพยายามที่จะตัดสินว่านี้คือกลุ่มที่โชคดีหรือกลุ่มที่โชคร้าย โดยใบหน้าที่ลอยอยู่ในที่มืด มีผู้รอดชีวิตที่พวกเขา? เพียงแค่นั้นคนคว้าข้อมือของเขา ดวงตาของหญิงสาวจ้องมองออกไปที่เขาล้อมรอบไปด้วยการตัดแต่งขนบนฝากระโปรงของเสื้อคลุมสีขาวสกปรก เธอกดเป็นสัตว์ขนาดเล็กลงในอ้อมแขนของเขา จากนั้นเธอก็ห่างเข้าไปในฝูงชนเป็นเสียงลุกขึ้นอีกครั้งในขณะนี้กับตะโกนโกรธมากขึ้นและภัยคุกคาม บางสิ่งบางอย่างไป crashing ข้ามแทร็ค ละลายกอดสัตว์ความรู้สึกมันสั่นในอ้อมแขนของเขาหัวใจเล็ก ๆ น้อย ๆ เต้นไมล์นาที ในที่มืดเขาไม่แน่ใจว่าจะเป็นสุนัขหรือแมวหรือสิ่งอื่นใด เขาประคองมันอยู่ในอ้อมแขนของเขาในฐานะตะโกนก้องอยู่ในอุโมงค์ เสียงเป็นอึกทึกและเขาก็แน่ใจว่ามัน bumming สัตว์ออกเพื่อให้เขาย้ายออกไปจากฝูงชนเข้าไปในความมืดที่สะดุดน้อยกว่าความสัมพันธ์ทางรถไฟ.

ไกลลงอุโมงค์เขาก็จะได้เห็นการเรืองแสงสีแดงและเขาย้ายเข้ามาอยู่ที่ ทิศทาง. ขณะที่เขาเดินเขาได้กลิ่นควัน เขามองย้อนกลับไปจะเห็นว่ามีคนจุดไฟบนรางรถไฟ เงาเด้งกับคนอื่นอย่างรุนแรงในด้านหน้าของเปลวไฟ ฉันจะให้คุณได้รับ! ใครบางคนตะโกนเหนือดิน เสียงเป่าใกล้ตื่นตระหนก ละลายเร็วขึ้นย้ายลงอุโมงค์ตอนนี้สะดุด แต่ที่เหลือตรงกอดสัตว์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาเคยได้รับ ผมได้คุณเขากระซิบ.

ในไม่ช้าเขามาถึงที่สีแดงกรงแสงติดตั้งบนผนัง เขาซุกเข้าไปในพื้นที่ปิดภาคเรียนด้วยแสงและรอ เขาปาดเหงื่อออกจากคอของเขาคิ้วของเขา.

เมื่อละลายเคยไปเยี่ยมคุณยายของเขาเขาต้องการเสมอนอนหลับอยู่ในห้องใต้หลังคา มันมืดมียกเว้นเรืองแสงสีแดงของไฟสตริงบางอย่างที่เธอต้องการทิ้งไว้บนสำหรับเขา เขาต้องการได้ยินทีวีเธอระเบิดจากข้างล่างขณะที่เขาดึงผ้าห่มเหนือหัวของเขาเหลือเพียงรูเล็ก ๆ สำหรับอากาศ.

ละลายไอจากควันหนักและจำได้ว่าเขายังอยู่ใต้ดิน สัตว์เลียมือของเขา ไม่ต้องกังวลแต่งตัวประหลาดเล็กน้อยละลายกล่าวว่าที่สุดที่ได้รับความกล้าที่จะจังหวะขนของสัตว์ เรารอดชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีการอพยพมวลจากรถไฟใต้ดินรถไฟและพวกเขาทั้งหมดในที่มืดร้อนของอุโมงค์ตอนนี้ที่สุดใบหน้าภายใต้ไฟจากโทรศัพท์มือถือที่ไม่มีลูกกรง แอร์มีกลิ่นเหมือนดอกไม้ไฟ และขยะ ละลายใส่กระเป๋าเป้สะพายหลังโรงเรียนของเขา เขาเป็นคนเดียวที่ไม่สว่างขึ้นโดยโทรศัพท์มือถือ เขาเกือบจะมองไม่เห็นอยู่กลางฝูงชนไม่มีผู้นำ เพียงมวลของประชาชนกระจายลงอุโมงค์มืด กำลังค่อยๆห่างจากไฟกระพริบไฟฉุกเฉินของรถไฟที่ไม่มีชีวิต . เสียงการสนทนาของพวกเขาเริ่มต้นต่ำ แต่เด็กก็ร้องไห้ออกมา และในไม่ช้า ผู้ใหญ่ได้ยกเสียงของพวกเขา และอีกไม่นานทุกคนก็ตะโกนละลายเครียดที่เห็นคนรอบตัวเขา พยายามที่จะตัดสินว่ามันเป็นโชคดีหรือโชคร้าย โดยกลุ่มกลุ่มใบหน้าที่ลอยอยู่ในความมืด พวกเขาเป็นผู้รอดชีวิต ? แล้วคนที่จับข้อมือของเขา ดวงตาของหญิงสาวจับจ้องไปที่เขา ล้อมรอบด้วยขนตัดแต่งในฮู้ดของเสื้อคลุมสีขาวที่สกปรก . เธอกดสัตว์ตัวเล็กๆ อยู่ในอ้อมแขนของเขา แล้วเธอก็ห่างเข้าไปในฝูงชนและเสียงลุกขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้กับตะโกนโกรธมากขึ้น และภัยคุกคาม บางอย่างก็กระแทกข้ามแทร็ค ละลายกอดสัตว์ รู้สึกมันสั่นอยู่ในอ้อมแขนของเขา หัวใจดวงน้อยเต้นอยู่ตรงนั้น ในความมืด เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นหมาหรือแมว หรืออย่างอื่น เขาก่อตัวขึ้นในอ้อมแขนของเขาเป็นเสียงตะโกนดังก้องในอุโมงค์ เสียงอึกทึกและเขาแน่ใจว่ามันเลยสัตว์ออกมา เพื่อที่เขาจะย้ายไปจากฝูงชนในความมืดสะดุดเล็กน้อยกว่ารถไฟกันไกลลงอุโมงค์ เขาน่าจะเห็นเรืองแสงสีแดงและเขาย้ายในทิศทางที่ ขณะที่เขาเดินเขาได้กลิ่นควัน เขาหันกลับไปมอง เห็น ว่า มีคนจุดไฟบนแทร็ค เงาเด้งกับคนอื่นอย่างรุนแรงในด้านหน้าของไฟ ผมจะจัดการคุณ ใครบางคนตะโกนเหนือดิน เสียงที่ฟังดูตื่นตระหนกปิด ละลายได้ย้ายเร็วลงอุโมงค์แล้ว สะดุด แต่ที่เหลือ ตรง กอดๆ สัตว์ที่เขาจะได้รับ ผมเข้าใจคุณ เขากระซิบ .แล้วเขาก็มาถึงกรงไฟสีแดงติดบนผนัง เขาอยู่ในพื้นที่ปิดภาคเรียนโดย แสง และ รอ เขาเช็ดเหงื่อที่ออกจากคอของเขา คิ้วของเขาเมื่อละลายใช้เยี่ยมชมของคุณย่าของเขาที่เขามักจะนอนหลับอยู่ในห้องใต้หลังคา มันมืด มียกเว้นเรืองแสงสีแดงของไฟเชือกที่เธอจะไปกับเขา เขาได้ยินเสียงระเบิดจากทีวีเธอข้างล่าง เขาดึงผ้าห่มขึ้นเหนือหัว เหลือเพียงรูเล็ก ๆสำหรับอากาศละลายไอจากควันที่หนาแน่น และจำได้เขายังใต้ดิน สัตว์เลียมือของเขา ไม่ต้องเป็นห่วงตัวเล็ก ละลาย กล่าวว่า ก็ต้องมีความกล้าที่จะลูบขนสัตว์ เราเป็นผู้รอดชีวิต