The text I'm going to analyse repre

The text I'm going to analyse represents a short-story, entitled "THE LUNCHEON", written by a prominent, English novelist, short-story writer, playwright and essayist Somerset Maugham.
First of all I'd like to say some words about the title of the text "The Luncheon". The title of the text is rather ironical. If we consult a dictionary, we can find out that the word "luncheon" means a "light snack", but as we can see hereinafter a light snack turns to be an abundant and expensive meal.
The text represents the first person narration. The use of pronouns "I", "my", "myself" is predominant. E.g. "Did I remember?", "My heart sank", "as for myself, I chose the cheapest dish".
The plot of the text is the following: the narrator, a book writer, recognizes a woman with whom he had lunch years ago. He starts remembering the unforgettable evening. He was young, lived in Paris and could barely make ends meet. She had read of his books and wrote a letter to congratulate him on his work. He invited her for lunch and to his horror she chose an expensive restaurant. He had only eighty francs to last him the rest of the month. She ordered one expensive dish after another and when the bill came he paid and was left with no money at all. However, in the end, the narrator feels that he has finally had his revenge when he sees that the lady now put a lot of weight.
Maugham offers the reader a description sustained by dialogues which has a source in a flash back. The author presents a flash back soon at the beginning of the text and this flash back becomes an important detail "Did I remember?" which allows us to know what had happened twenty years ago. The flash-back goes to the last paragraph when the narrator comes back to the present time and shows us that he had been revenged.
The tone of the text is ironical. Irony is presented here in a stressed form, mainly in scene of restaurant.
The given text can be divided into 3 logical parts: the 1 one is presented by 2 first paragraphs when the narrator sees the lady at the theatre in 20 years since their first meeting, which recurs to his memory in the second logical part. I'd like to say that it's the story in the story. So, this very part can be divided into3 structural parts. I think that it has the open structure: it possesses the exposition, the story and the climax.
The exposition begins with the sentence "It was twenty years ago and I was living in Paris" and ends with the words " I answered that I would meet my friend by correspondence at Foyot's on Thursday at half past twelve." Here the reader learns about place of action – Paris and time – it was 20 years ago. We learn that the main the narrator was very poor and could hardly keep body and soul together. The reader gets information about the events which preceded the meeting of the main characters. The protagonist got the letter from a lady who was admired by his work, she wrote that she was interested to have chat with him and suggested meeting at Foyot's, one of the most expensive restaurants. He was flattered and couldn't say "no" to her. The author uses: epithets little luncheon and modest luncheon are in contradiction with the luxury restaurant Foyot's at which the French senators eat. I think it is used to achieve the ironical effect., the epithet – tiny room and the cliché to keep body and soul together underlines the fact that he lived in want.
Then comes the main part. It begins with the narrator's description of his admirer and lasts till the last sentence. The action takes place in the restaurant. Here the reader learns more about the main characters. They are presented both directly and indirectly. So, the male character is the ingenuous one as we may note through the expressions from his way of thinking, acting anf speech "Foyot's was so far beyond my means that I had never even thought of going there", " I was flattered,and I was too young to have learned to say "no" to a woman". These and other
examples show us the narrator's traditional concepts. He is also an educated man, polite,
from a good family tradition.
As for the female character, we can get a clear idea about her from what the narrator tells about her "She was not so young as I expected and in appearance imposing rather than attractive. She was, in fact, a woman of forty ( a charming age, but not one that excites a sudden and devastating passion at first sight), and she gave me the impression of having more teeth, white and large and even, than were necessary for any
practical purpose. She was talkative, but since she seemed inclined to talk about me I was prepared to be an attentive listener. So, we can see that the narrator is the mouthpiece of the author. And also we learn about her through her actions, behaviour and speech: e.g she repeats "I never eat anything for luncheon", but she eats everything she can, as the narrator says: "I watched the abandoned woman thrust the asparagus down her throat in voluptuous mouthfuls and in my polite way discoursed on the condition of the drama in the Balkans." So we can make a conclusion that the woman is smart, experienced, selfish, cold, without any feeling except to fulfill her desires. I think that he perceives her as a beast of pray and the hyperbole "she gave me the impression having more teeth, white and large and even, than were necessary for any practical purpose, proves this idea.
The dialogues between the host and the guest are effective and permit the reader to witness what is happening. We can easily perceive how the writer makes the tone vary in the words of the characters. The woman's tone never changes while she cheats the host and orders the most expensive dishes, and the repetition of same phrases proves it I never eat anything for luncheon", and "I never eat more than one thing". And that is the key sentence of the text. The woman's insistence in saying that she does not eat anything for lunch is in the stressed mark of irony, for she ate like a heroine. The contrast in this short – story gives origin to a complex game between the host and his guest and it is sustained through the situation of the host which becomes worse as time goes by.

We can feel the suspense to be developed through the words of the narrator from the very beginning. At the beginning of the text we notice his willingness to please her, but as the time passes his utterances become shorter and shorter and his tone becomes more and more subdued. e/g. metaphor: my heart sank a little, I turned a little pale, my heart sank,panic seized me. He answered generously,I answered promptly, I asked faintlyHe becomes less generous, as he is more worried about how much he will have to pay. It was the only thing he could think about.
The tension gets to its highest point when the bill comes. I believe this moment to be the climax of the text.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้อความที่ฉันจะต้องมาวิเคราะห์แทนเรื่อง สิทธิ "ไร้" เขียน โดยคนเขียนภาษาอังกฤษ โดดเด่น นักเขียนเรื่องสั้น คุณ และ essayist Maugham ซัมเมอร์ ก่อนอื่น ฉันอยากจะพูดบางคำที่เกี่ยวกับชื่อเรื่องของข้อความ "อาหารกลางวัน" ชื่อเรื่องของข้อความคือ ironical ค่อนข้าง ถ้าเราดูในพจนานุกรม เราสามารถค้นหาคำว่า "ไร้" หมายถึง การ "ทาน" แต่เห็นซึ่งต่อไปนี้ จะเป็นอาหารว่างเป็น อาหารอุดมสมบูรณ์ และมีราคาแพง ข้อความที่แสดงถึงการบรรยายบุคคลแรก การใช้สรรพนาม "ฉัน" "ฉัน" "ตัวเอง" ได้กัน เช่น "ไม่ฉันจำ ได้" "หัวใจจม" "เป็นตัวเอง ผมเลือกจานที่ถูกที่สุด" พล็อตของข้อความต่อไปนี้คือ: ผู้บรรยาย นักเขียน หนังสือรู้จักผู้หญิงที่เขามีอาหารกลางวันปี เขาเริ่มจดจำยามค่ำคืนที่น่าจดจำ เขาเป็นหนุ่ม อาศัยอยู่ในปารีส และแทบไม่ทำให้สิ้นสุดที่ตรงกับ เธอได้อ่านหนังสือ และเขียนจดหมายเพื่อแสดงความยินดีของเขาในการทำงานของเขา เขาเชิญเธอสำหรับมื้อกลางวัน และสยองขวัญของเขาเธอเลือกร้านอาหารมีราคาแพง เขามีเพียงแปดฟรังซ์สุดท้ายเขาส่วนเหลือของเดือน เธอสั่งจานเดียวแพงหลังจากที่อื่น และเมื่อใบเก็บเงิน เขาจ่าย และที่เหลือไม่มีเงินเลย อย่างไรก็ตาม ในสุด เล่ารู้สึกว่า เขาก็มีแก้แค้นของเขาเมื่อเขาเห็นว่า ผู้หญิงตอนนี้ใส่ของน้ำหนัก Maugham ให้อ่านคำอธิบายด้วยความนอบซึ่งมีแหล่งในการแฟลชกลับ ผู้เขียนนำเสนอแวบกลับมาเร็ว ๆ นี้ที่จุดเริ่มต้นของข้อความ และแฟลชตัวนี้กลับกลายเป็น รายละเอียดสำคัญ "ไม่ฉันจำได้" ซึ่งช่วยให้เรารู้ว่ามีเกิดอะไรขึ้นเมื่อยี่สิบปีที่ผ่านมา แฟลชย้อนไปสุดท้ายย่อหน้าเมื่อเล่ากลับมาเวลาปัจจุบัน และแสดงให้เราเห็นว่า เขาได้รับ revenged โทนสีของข้อความคือ ironical ประชดจะแสดงที่นี่ในฟอร์มเครียด ส่วนใหญ่ในฉากร้านอาหาร ข้อกำหนดสามารถแบ่งออกเป็น 3 ส่วนตรรกะ: 1 หนึ่งแสดง โดยย่อหน้าแรก 2 เมื่อผู้เห็นผู้หญิงที่โรงละคร 20 ปีนับตั้งแต่การประชุมครั้งแรกของพวกเขา ที่เกิดประจำหน่วยความจำของเขาในส่วนแบบลอจิคัลสอง ได้ อยากจะบอกว่า มันเป็นเรื่องราวในเรื่อง ดังนั้น ส่วนมากนี้ได้ into3 ถูกแบ่งโครงสร้างส่วน ผมคิดว่า มันมีโครงสร้างเปิด: มีนิทรรศการที่ เรื่องราว และจุดสุดยอด การแสดงเริ่มต้น ด้วยประโยค "ก็ยี่สิบปีที่ผ่านมา และผมอยู่ในปารีส" และลงท้าย ด้วยคำว่า "ฉันตอบว่า ฉันจะพบเพื่อน โดยติดต่อที่ Foyot ของพฤหัสบดีที่ครึ่งเลยสิบสอง" ผู้อ่านเรียนรู้เกี่ยวกับสถานที่การดำเนินการที่นี่ปารีสและเวลาก็ผ่านมา 20 ปี เราเรียนรู้ว่า หลักเล่ายาก และอาจไม่ให้ร่างกายและจิตเข้าด้วยกัน ผู้อ่านได้รับข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ซึ่งก่อนหน้าการประชุมของตัวหลัก ตัวเอกที่มีจดหมายจากผู้หญิงที่ถูกชื่นชมงานของเขา เธอเขียนว่า เธอสนใจจะคุยกับเขา และแนะนำการประชุมที่ Foyot ของ ร้านอาหารราคาแพงที่สุดอย่างใดอย่างหนึ่ง เขาได้ flattered และไม่สามารถพูดว่า "ไม่" กับเธอ ผู้ใช้: epithets อาหารกลางวันและอาหารกลางวันเจียมเนื้อเจียมตัวน้อยอยู่ในความขัดแย้งมี Foyot ร้านอาหารของกินที่ senators ฝรั่งเศส ผมคิดว่า มันถูกใช้เพื่อให้บรรลุ ironical ผล ห้องเล็ก ๆ epithet และ cliché เพื่อให้ร่างกาย และจิตใจร่วมกันขีดเส้นใต้ความจริงที่ว่า เขาอาศัยอยู่ในต้อง Then comes the main part. It begins with the narrator's description of his admirer and lasts till the last sentence. The action takes place in the restaurant. Here the reader learns more about the main characters. They are presented both directly and indirectly. So, the male character is the ingenuous one as we may note through the expressions from his way of thinking, acting anf speech "Foyot's was so far beyond my means that I had never even thought of going there", " I was flattered,and I was too young to have learned to say "no" to a woman". These and other examples show us the narrator's traditional concepts. He is also an educated man, polite, from a good family tradition. As for the female character, we can get a clear idea about her from what the narrator tells about her "She was not so young as I expected and in appearance imposing rather than attractive. She was, in fact, a woman of forty ( a charming age, but not one that excites a sudden and devastating passion at first sight), and she gave me the impression of having more teeth, white and large and even, than were necessary for any practical purpose. She was talkative, but since she seemed inclined to talk about me I was prepared to be an attentive listener. So, we can see that the narrator is the mouthpiece of the author. And also we learn about her through her actions, behaviour and speech: e.g she repeats "I never eat anything for luncheon", but she eats everything she can, as the narrator says: "I watched the abandoned woman thrust the asparagus down her throat in voluptuous mouthfuls and in my polite way discoursed on the condition of the drama in the Balkans." So we can make a conclusion that the woman is smart, experienced, selfish, cold, without any feeling except to fulfill her desires. I think that he perceives her as a beast of pray and the hyperbole "she gave me the impression having more teeth, white and large and even, than were necessary for any practical purpose, proves this idea. The dialogues between the host and the guest are effective and permit the reader to witness what is happening. We can easily perceive how the writer makes the tone vary in the words of the characters. The woman's tone never changes while she cheats the host and orders the most expensive dishes, and the repetition of same phrases proves it I never eat anything for luncheon", and "I never eat more than one thing". And that is the key sentence of the text. The woman's insistence in saying that she does not eat anything for lunch is in the stressed mark of irony, for she ate like a heroine. The contrast in this short – story gives origin to a complex game between the host and his guest and it is sustained through the situation of the host which becomes worse as time goes by.
We can feel the suspense to be developed through the words of the narrator from the very beginning. At the beginning of the text we notice his willingness to please her, but as the time passes his utterances become shorter and shorter and his tone becomes more and more subdued. e/g. metaphor: my heart sank a little, I turned a little pale, my heart sank,panic seized me. He answered generously,I answered promptly, I asked faintlyHe becomes less generous, as he is more worried about how much he will have to pay. It was the only thing he could think about.
The tension gets to its highest point when the bill comes. I believe this moment to be the climax of the text.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้อความที่ผมจะวิเคราะห์ หมายถึง เรื่องสั้น เรื่อง " งาน " ที่เขียนโดยนักประพันธ์ชาวอังกฤษที่มีชื่อเสียง , นักเขียนเรื่องราวสั้น , ผู้เขียนบท และนักเขียน Somerset Maugham .
ครั้งแรกของทั้งหมดที่ฉันต้องการจะพูดบางอย่างเกี่ยวกับชื่อเรื่องของข้อความ " อาหารกลางวัน " ชื่อของข้อความจะค่อนข้างเหน็บแนม . ถ้าเราปรึกษาพจนานุกรมเราจะพบว่า คำว่า " ระหว่าง " หมายถึง " ขนม " แสง แต่เท่าที่เราเห็นต่อไปนี้เป็นอาหารว่าง เปลี่ยนเป็น มากมาย และราคาอาหาร
ข้อความบรรยายเป็นคนแรก การใช้สรรพนาม " ฉัน " , " " , " ตัวเอง " เป็นเด่น เช่น " ผมจำได้มั้ย ? " " หัวใจของฉันจม " , " สำหรับฉันแล้ว ฉันเลือกจานราคาถูก
พล็อตของข้อความต่อไปนี้ : เล่าเรื่องนักเขียนหนังสือ รู้จักผู้หญิงคนที่เขามีอาหารกลางวัน ปีก่อน เขาเริ่มนึกถึงช่วงเย็นที่น่าจดจำ เขายังอาศัยอยู่ในปารีส และแทบจะไม่สามารถให้จบตรง . เธอเคยอ่านในหนังสือของเขาและเขียนจดหมายไปแสดงความยินดีกับเขาในงานของเขา เขาชวนเธอมาทานข้าวเที่ยง และน่ากลัวของเขา เธอจึงเลือกร้านอาหารที่มีราคาแพง เขามีเพียง 80 ฟรังค์สุดท้ายเขาส่วนที่เหลือของเดือนเธอสั่งจานเดียวราคาแพงอีกและเมื่อบิลมา เขาจ่ายเงินและก็ไม่เหลือเงินเลย อย่างไรก็ตาม ในตอนท้าย เล่าเรื่อง รู้สึกว่าเขาก็มีการแก้แค้นของเขา เมื่อเขาเห็นผู้หญิงที่ตอนนี้ใส่มากของน้ำหนัก
มอมมีผู้อ่านรายละเอียดยั่งยืนโดยบทสนทนาซึ่งมีแหล่งข้อมูลในแฟลชกลับผู้เขียนนำเสนอแฟลชกลับมาที่จุดเริ่มต้นของข้อความและแฟลชกลับกลายเป็นรายละเอียด " ที่สำคัญผมจำได้มั้ย ? " ซึ่งจะช่วยให้เรารู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อยี่สิบปีก่อน แฟลชกลับไปย่อหน้าสุดท้าย เมื่อเล่าเรื่องกลับมาเวลาปัจจุบัน และแสดงให้เราเห็นว่าเขาได้รับ revenged .
เสียงข้อความเชิงเยาะเย้ย .ประชดจะนำเสนอที่นี่ในรูปแบบเน้นส่วนใหญ่ในฉากในร้านอาหาร
ข้อความที่กำหนด สามารถแบ่งออกเป็น 3 ส่วนตรรกะ : 1 หนึ่งที่นำเสนอโดย 2 ย่อหน้าแรกที่เล่าเรื่องได้เห็นผู้หญิงที่โรงละครใน 20 ปีตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ซึ่งจะเกิดขึ้นอีกกับความทรงจำในส่วนเหตุผลที่สอง ผมอยากจะบอกว่า มันเป็นเรื่องราวในเรื่อง ดังนั้นส่วนนี้สามารถแบ่งชิ้นส่วนโครงสร้าง 3 . ฉันคิดว่ามันมีโครงสร้างเปิด : มันครอบครองปกรณ์ เรื่องราวและจุดสุดยอด
บทเรียนเริ่มต้นด้วยประโยคที่ว่า " มันเป็นยี่สิบปีที่ผ่านมาและฉันอาศัยอยู่ในปารีส " และลงท้ายด้วยคำว่า " ฉันตอบไปว่าฉันจะได้เจอเพื่อนโดยการติดต่อที่ foyot วันพฤหัสบดีที่ครึ่งที่ผ่านมา 12" นี่ อ่าน เรียนรู้เกี่ยวกับสถานที่ของการกระทำ - ปารีส และเวลา . . . มันก็ 20 ปีมาแล้ว เราได้เรียนรู้ว่าหลัก เล่าเรื่องได้ดีมาก และแทบจะรักษาร่างกายและจิตวิญญาณเข้าด้วยกัน ผู้อ่านได้รับข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนการประชุมของตัวละครหลัก ตัวเอกของเรื่องมีจดหมายจากหญิงสาวที่กำลังชื่นชมผลงานของเขาเธอเขียนว่าเธอสนใจที่จะมีการสนทนากับเขาและแนะนำการประชุมที่ foyot , หนึ่งในร้านอาหารที่แพงที่สุด เขารู้สึกดีใจมาก และไม่พูด " ไม่ " กับเธอ ผู้เขียนใช้งานน้อยและเจียมเนื้อเจียมตัว : epithets อาหารกลางวันอยู่ในความขัดแย้งกับภัตตาคารหรู foyot อยู่ที่วุฒิสมาชิกฝรั่งเศสกิน ฉันคิดว่า มันถูกใช้เพื่อให้บรรลุผลการเยาะเย้ย .ส่วนฉายา - เล็ก ๆในห้อง และสำนักนายกรัฐมนตรี เพื่อให้ร่างกายและจิตวิญญาณเข้าด้วยกัน ขีดเส้นใต้ความจริงที่ว่าเขาอยู่ที่ต้องการ
แล้วมาส่วนหลัก มันเริ่มต้นด้วยการเป็นผู้บรรยายรายละเอียดของแฟนของเขา และกินเวลาจนถึงประโยคสุดท้าย การกระทำที่เกิดขึ้นในร้านอาหาร นี่ อ่าน เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับตัวละครหลัก พวกเขาจะแสดงทั้งโดยตรงและโดยอ้อม ดังนั้นตัวละครชายมีความเฉลียวฉลาดเป็นหนึ่งเราอาจทราบผ่านการแสดงออกจากวิธีคิดของเขา ท่าทางและคำพูด " foyot มันก็ไกลเกิน หมายถึง ผม ที่ผมไม่เคยคิดจะมี " , " ฉันรู้สึกดีใจมาก และผมยังเด็กเกินไปที่จะเรียนรู้ที่จะพูดว่า " ไม่ " กับผู้หญิง " เหล่านี้และตัวอย่างอื่น ๆของผู้เล่าดั้งเดิม
แสดงแนวคิด เขาเป็นคนมีการศึกษา , สุภาพ ,
จากประเพณีของครอบครัวที่ดี
สำหรับตัวละครหญิง เราสามารถรับความคิดที่ชัดเจนเกี่ยวกับเธอจากอะไรเล่าจะบอกกับเธอ " เธอจึงยังเป็นตามที่คาด และในลักษณะที่สง่างามมากกว่าที่น่าสนใจ เธออยู่ในความเป็นจริงผู้หญิงสี่สิบ ( อายุ เสน่ห์ แต่ไม่หนึ่งที่ตื่นเต้นอย่างกระทันหันและแรงตัณหาที่เห็นครั้งแรก )เธอให้ฉันความรู้สึกของการมีฟันมากขึ้น ขนาดใหญ่สีขาว และแม้กว่าความใด
วัตถุประสงค์ในทางปฏิบัติ เธอช่างพูด แต่ดูเหมือนเธออยากจะพูดเกี่ยวกับฉัน ฉันก็เตรียมที่จะเป็นผู้ฟังที่ใส่ใจ ดังนั้น เราจะเห็นได้ว่า การเป็นกระบอกเสียงของผู้เขียน และเราได้เรียนรู้เกี่ยวกับเธอผ่านการกระทำ พฤติกรรม และคำพูด : Eเธอพูดต่อ " ผมไม่เคยกินอะไรกลางวัน " แต่เธอกินทุกอย่างที่เธอสามารถเป็นผู้บรรยายกล่าวว่า : " ผมมองดูทิ้งผู้หญิงเอาหน่อไม้ฝรั่งลงลำคอของเธอและในทางยั่วยวน mouthfuls สุภาพของฉัน discoursed บนเงื่อนไขของละคร ในประเทศแถบบอลข่าน . " ดังนั้นเราจึงสามารถสรุปได้ว่าผู้หญิงฉลาด , มีประสบการณ์ , เห็นแก่ตัว , เย็น ,ไม่มีความรู้สึกใด ๆนอกจากจะตอบสนองความต้องการของเธอ ฉันคิดว่าเขาเห็นหล่อนเป็นสัตว์แห่งภาวนาอติพจน์ " เธอให้ความประทับใจมีฟันมากกว่าฉัน ขนาดใหญ่สีขาว และแม้กว่าความวัตถุประสงค์ในทางปฏิบัติใด ๆพิสูจน์ความคิดนี้
บทสนทนาระหว่างเจ้าบ้านและแขกที่มีประสิทธิภาพและอนุญาตให้ผู้อ่านเป็นพยานในสิ่งที่เกิดขึ้นเราสามารถรับรู้ว่านักเขียนที่ทำให้เสียงที่แตกต่างกันไปในคำพูดของตัวละคร เสียงของผู้หญิงที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ในขณะที่เธอโกงคำสั่งโฮสต์ และจานที่แพงที่สุด และทำซ้ำวลีเดียวกันแสดงว่าไม่เคยกินอะไรกลางวัน " และ " ผมไม่เคยกินมากกว่าสิ่งหนึ่ง " และนั่นคือประโยคหลักของข้อความของผู้หญิงเรียกร้องว่าเธอไม่ได้กินอะไรสำหรับมื้อกลางวันในเน้นเครื่องหมายของการประชด เธอกินเหมือนนางเอก ความคมชัดในเรื่องของประเทศ เพื่อให้สั้น ๆนี้ -- เกมที่ซับซ้อนระหว่างเจ้าบ้านและแขกของเขา และจะยั่งยืนผ่านสถานการณ์ของโฮสต์ซึ่งจะแย่ลงเมื่อเวลาผ่านไป

เราจะรู้สึกใจจดใจจ่อจะพัฒนาผ่านคำพูดของผู้บรรยายจากจุดเริ่มต้นมาก ที่จุดเริ่มต้นของข้อความที่เราเห็นความตั้งใจของเขาที่จะช่วยเธอ แต่เมื่อเวลาผ่านไป คำพูดของเขาจะสั้นลงและสั้นลงและน้ำเสียงของเขากลายเป็นมากขึ้นและพ่ายแพ้ E / G . อุปมา : หัวใจของฉันจมเล็กน้อย ก็ซีด หัวใจของฉันจม ตกใจจับฉัน เขาตอบ พลั่กผมตอบทันที ผมถาม faintlyhe จะกว้างน้อยกว่า เขาเป็นกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับวิธีการมากที่เขาจะต้องจ่าย มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาคิด
แรงถึงจุดสูงสุดเมื่อบิลมา ผมเชื่อว่า ช่วงเวลานี้เป็นจุดสุดยอดของ
ข้อความ