When it comes to talking about how

When it comes to talking about how we look, kids are a thousand times more honest than adults. We do them the greatest disservice when we try to shake that honesty out of them by pretending to ignore how different people's appearances can be.

And trust me, I know what it's like to be different.

During my development as a baby, a huge tumour formed where my nose should have been. The tumour was the size of a newborn baby's fist. It consumed my nose and pushed my eyes to the side of my head. Like a fish. I also had two deformed legs, which ended up having to be amputated.

My parents had no warning. Pre-natal scans didn't exist in the early 1970s. My mother must have known something was wrong when I was delivered, though. Instead of her first question to the doctors and nurses being, "Is it a boy or a girl?", she asked, "Is my baby okay?"

"No, Mrs Hoge," the doctor said. "He is not okay. He has a lump on his head and something wrong with his legs."

Since I told that story in my memoir Ugly in 2013 and in an episode of Australian Story (repeated on ABC TV tonight), I've spent a lot of time talking to people about appearance and disability. I've come to realise that adults and kids treat these conversations significantly differently.

An illustration from Robert Hoge's book Ugly.
PHOTO: An illustration from Robert Hoge's book Ugly. (Illustration: Nick Stathopoulos)
Whenever I talk to groups of children, I always start by eliciting a promise that we'll be honest with each other. Having secured that promise, I ask, in order, who thinks I'm "beautiful", who thinks I'm "normal", and, finally, who thinks I'm "ugly".

Usually I'll get a few kids who put their hand up for beautiful (bless them), none who think I look normal, and quite a few who think I look ugly. I have an opinion about what the answer should be, but I really don't mind which one the kids choose. It's just a great starting point for a discussion about appearance.

When I've tried it with adults, it has always fallen flat. Adults have an opinion, I'm sure, but society has taught us to politely pretend that appearance diversity doesn't matter by pretending it almost doesn't exist.

But it does exist. Kids talk to me about pimples and haircuts and attractiveness and being short all the time. They think about having scars or worry about their limp. They ask if how I look stopped me getting a job or a girlfriend. They ask the questions openly and with enthusiasm, because they're acutely aware of how big a role appearance plays in their lives.

Now I could tell them my appearance has never made a difference in my life but they'd call me out as a liar in two seconds flat. And they'd be right.

Adults sometimes claim "how people look doesn't matter". That's not enough for kids when that comment is the start and the end of the conversation. It's plastic politeness that is useful on one level but also ends up polluting the deeper conversation we should be having.

Answers to questions about appearance matter. And adults often avoid them because it's hard to acknowledge something about our child's appearance without attaching attributes to it. But adults have to work through it. Kids notice when adults say appearance doesn't matter, then spend their time fretting over which suit to wear or what haircut to get.

We need to expose kids to the beautiful, broad range of humanity - warts and all. Kids need to hear that lots of people have at one time or another felt pretty or ugly or smart or pimply. Then they need to hear that no one is just pretty, or just ugly, or just smart, or just pimply or just poor or just a fast runner or just in a wheelchair. No one is just any one thing.

Kids are primed to talk about this. When the discussion starts with perceived politeness that pretends difference doesn't exist, it sends a confusing message. I can guarantee you, they almost always feel a bit different themselves. Don't be afraid to talk to them about it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อมาถึงการพูดคุยเกี่ยวกับวิธีที่เรามอง เด็กเป็นเวลาพันกว่าซื่อสัตย์กว่าผู้ใหญ่ เราทำให้ disservice มากที่สุดเมื่อเราพยายามจับความซื่อสัตย์จากพวกเขา โดยอ้างเฉยนัดคนที่แตกต่างได้อย่างและเชื่อฉัน ฉันรู้ว่ามันคืออะไรเช่นแตกต่างกันในระหว่างการพัฒนาเป็นทารกของฉัน เนื้องอกขนาดใหญ่เกิดขึ้นที่จมูกควรได้รับ เนื้องอกมีขนาดของกำปั้นของทารกทารก มันใช้จมูก และดันตาไปทางด้านหัวของฉัน เช่นปลา นอกจากนี้ผมยังมีสองพิการขา ที่สิ้นสุดต้องเป็น amputatedพ่อเตือนไม่ได้ สแกนก่อนเกี่ยวกับการเกิดไม่มีอยู่ใน แม่ของฉันต้องได้ทราบว่ามีอะไรไม่ถูกต้องเมื่อฉันถูกส่ง แม้ว่า แทน ของคำถามของเธอครั้งแรกแพทย์และพยาบาลถูก "เป็นเด็กผู้ชายหรือผู้หญิง" เธอ ถาม "เป็นเด็กดีของฉัน""ไม่มี นาง Hoge กล่าวว่า แพทย์ "เขาไม่ทิ้งไว้ เขาได้ก้อนบนศีรษะของเขาและสิ่งที่ไม่ถูกต้องกับขาของเขา"ตั้งแต่ฉันบอกว่า เรื่องราวใน memoir ของฉันน่าเกลียด ในปี 2013 และ ในตอนเป็นของออสเตรเลียเรื่อง (ซ้ำบนโทรทัศน์ ABC คืนนี้), ฉันได้ใช้เวลาพูดกับคนที่ปรากฏและความพิการ ฉันได้มาตระหนักว่า ผู้ใหญ่และเด็กรักษาบทสนทนาเหล่านี้อย่างมีนัยสำคัญแตกต่างกัน ภาพประกอบจากหนังสือของโรเบิร์ต Hoge น่าเกลียดภาพ: ภาพประกอบจากหนังสือของโรเบิร์ต Hoge น่าเกลียด (ภาพประกอบ: Stathopoulos นิค)Whenever I talk to groups of children, I always start by eliciting a promise that we'll be honest with each other. Having secured that promise, I ask, in order, who thinks I'm "beautiful", who thinks I'm "normal", and, finally, who thinks I'm "ugly".Usually I'll get a few kids who put their hand up for beautiful (bless them), none who think I look normal, and quite a few who think I look ugly. I have an opinion about what the answer should be, but I really don't mind which one the kids choose. It's just a great starting point for a discussion about appearance.When I've tried it with adults, it has always fallen flat. Adults have an opinion, I'm sure, but society has taught us to politely pretend that appearance diversity doesn't matter by pretending it almost doesn't exist.But it does exist. Kids talk to me about pimples and haircuts and attractiveness and being short all the time. They think about having scars or worry about their limp. They ask if how I look stopped me getting a job or a girlfriend. They ask the questions openly and with enthusiasm, because they're acutely aware of how big a role appearance plays in their lives.Now I could tell them my appearance has never made a difference in my life but they'd call me out as a liar in two seconds flat. And they'd be right.Adults sometimes claim "how people look doesn't matter". That's not enough for kids when that comment is the start and the end of the conversation. It's plastic politeness that is useful on one level but also ends up polluting the deeper conversation we should be having.คำตอบสำหรับคำถามเกี่ยวกับเรื่องลักษณะ และผู้ใหญ่มักจะหลีกเลี่ยงพวกเขาเนื่องจากเป็นการยากที่จะยอมรับสิ่งที่เกี่ยวกับลักษณะของเด็กของเราไม่ มีการแนบแอตทริบิวต์ แต่ผู้ใหญ่ต้องทำงานผ่านมัน เด็กสังเกตเมื่อผู้ใหญ่พูดลักษณะไม่สำคัญ แล้วใช้เวลา fretting ซึ่งเหมาะกับการสวมใส่หรือว่าตัดผมไปเราจำเป็นต้องเปิดเผยเด็กช่วงสวยงาม กว้างของมนุษยชาติ - ขจัดกระไฝหูดและทั้งหมด เด็กต้องได้ยินว่า มีหลายคนในครั้งเดียว หรืออีกรู้สึกว่าสวย หรือน่าเกลียด หรือสมาร์ท หรือ pimply แล้ว พวกเขาต้อง การได้ยินที่ไม่เพียงแค่ สวย หรือเพียงแค่น่า เกลียด หรือเพียง สมาร์ท หรือเพียง pimply หรือเพียงยากหรือแค่วิ่งอย่างรวดเร็วเพียงแค่ในรถเข็น ไม่มีสิ่งหนึ่งก็ได้เด็กมีงเยียพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อเริ่มการสนทนากับ politeness การรับรู้ที่แอบไม่มีความแตกต่าง ส่งข้อความสับสน รับรองคุณ พวกเขามักรู้สึกแตกต่างเอง ไม่กลัวที่จะพูดคุยกับพวกเขาเลย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อมันมาถึงการพูดคุยเกี่ยวกับวิธีการที่เราดูเด็กมีเป็นพัน ๆ ครั้งที่ซื่อสัตย์มากกว่าผู้ใหญ่ เราทำพวกเขาก่อความเสียหายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเมื่อเราพยายามที่จะเขย่าความซื่อสัตย์สุจริตออกจากพวกเขาโดยแกล้งทำเป็นไม่สนใจวิธีการที่แตกต่างกันการปรากฏตัวของผู้คนสามารถเป็น. และเชื่อฉันฉันรู้ว่าสิ่งที่มันต้องการที่แตกต่างกัน. ในระหว่างการพัฒนาของฉันเป็นลูกเนื้องอกขนาดใหญ่ ที่เกิดขึ้นที่จมูกของฉันควรจะได้รับ เนื้องอกขนาดเท่ากำปั้นเด็กแรกเกิดของ มันบริโภคจมูกของฉันและผลักดันตาของฉันไปที่ด้านข้างของหัวของฉัน เหมือนปลา ฉันยังมีสองขาพิการซึ่งจบลงด้วยการมีที่จะด้วน. พ่อแม่ของฉันมีไม่มีการเตือนล่วงหน้า สแกนก่อนคลอดไม่ได้อยู่ในต้นปี 1970 แม่ของฉันต้องรู้บางอย่างผิดปกติเมื่อฉันถูกส่งแม้ว่า แต่คำถามแรกของเธอกับแพทย์และพยาบาลเป็น "มันเป็นเด็กชายหรือเด็กหญิง?" เธอถามว่า "ลูกของฉันโอเค?" "ไม่นาง Hoge" หมอบอกว่า "เขาไม่ได้โอเค. เขามีก้อนเนื้ออยู่บนศีรษะของเขาและสิ่งที่ผิดปกติกับขาของเขา." ตั้งแต่ผมเล่าเรื่องในชีวิตประจำวันของฉันที่น่าเกลียดในปี 2013 และในบทของเรื่องออสเตรเลีย (ซ้ำบนเอบีซีทีวีคืนนี้) ผมได้ ใช้เวลามากเวลาพูดคุยกับคนเกี่ยวกับลักษณะและความพิการ ฉันได้มาทราบว่าผู้ใหญ่และเด็กการรักษาอย่างมีนัยสำคัญการสนทนาเหล่านี้แตกต่างกัน. ภาพประกอบจากหนังสือของโรเบิร์ต Hoge น่าเกลียด. PHOTO: ภาพประกอบจากหนังสือของโรเบิร์ต Hoge น่าเกลียด (ภาพประกอบ: นิค Stathopoulos) เมื่อใดก็ตามที่ฉันพูดคุยกับกลุ่มของเด็กที่ฉันมักจะเริ่มต้นด้วยการที่น่าทึ่งสัญญาว่าเราจะซื่อสัตย์กับแต่ละอื่น ๆ มีหลักประกันสัญญาว่าฉันถามในการสั่งซื้อที่คิดว่าฉัน "สวย" ที่คิดว่าฉัน "ปกติ" และในที่สุดที่คิดว่าฉัน "น่าเกลียด". โดยปกติผมจะรับเด็กไม่กี่ ที่ใส่มือของพวกเขาขึ้นสวยงาม (อวยพรพวกเขา) ไม่มีใครที่คิดว่าผมมองปกติและค่อนข้างไม่กี่คนที่คิดว่าฉันดูน่าเกลียด ผมมีความเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นคำตอบที่ควรจะเป็น แต่ผมไม่คิดที่หนึ่งที่เด็กเลือก มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นที่ดีสำหรับการอภิปรายเกี่ยวกับลักษณะที่ปรากฏ. เมื่อฉันได้พยายามกับผู้ใหญ่ก็มักจะได้ลดลงแบน ผู้ใหญ่มีความเห็นผมว่า แต่สังคมได้สอนเราสุภาพหลอกว่ามีความหลากหลายลักษณะไม่สำคัญโดยแกล้งทำเป็นมันเกือบจะไม่อยู่. แต่มันไม่อยู่ เด็กพูดคุยกับผมเกี่ยวกับสิวและตัดผมและความน่าสนใจและเป็นระยะสั้นตลอดเวลา พวกเขาคิดเกี่ยวกับการมีรอยแผลเป็นหรือกังวลเกี่ยวกับปวกเปียกของพวกเขา พวกเขาถามว่าวิธีการที่ฉันมองหยุดฉันได้รับงานหรือแฟน พวกเขาจะถามคำถามตรงไปตรงมาและมีความกระตือรือร้นเพราะพวกเขากำลังตระหนักถึงวิธีการใหญ่ลักษณะบทบาทเล่นในชีวิตของพวกเขา. ตอนนี้ผมสามารถบอกพวกเขาปรากฏตัวของฉันไม่เคยสร้างความแตกต่างในชีวิตของฉัน แต่พวกเขาจะเรียกฉันออกเป็น โกหกในสองวินาทีแบน และพวกเขาต้องการจะขวา. ผู้ใหญ่บางครั้งเรียกร้อง "คนมองว่าไม่สำคัญ" ที่ไม่เพียงพอสำหรับเด็กเมื่อความคิดเห็นที่เริ่มต้นและสิ้นสุดของการสนทนา มันเป็นความสุภาพพลาสติกที่เป็นประโยชน์ในระดับหนึ่ง แต่ยังจบลงก่อให้เกิดมลพิษการสนทนาลึกที่เราควรจะมี. คำตอบสำหรับคำถามเกี่ยวกับเรื่องรูปลักษณ์ และผู้ใหญ่มักจะหลีกเลี่ยงพวกเขาเพราะมันยากที่จะยอมรับบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับลักษณะของเด็กของเราโดยไม่ต้องติดคุณลักษณะกับมัน แต่ผู้ใหญ่ต้องทำงานผ่านมัน เด็กแจ้งให้ทราบเมื่อผู้ใหญ่พูดลักษณะไม่สำคัญแล้วใช้เวลา fretting มากกว่าที่เหมาะกับการสวมใส่หรือสิ่งที่ทรงผมที่จะได้รับ. เราจำเป็นต้องเปิดเผยให้เด็กที่จะสวยงามหลากหลายของมนุษยชาติ - หูดและ เด็กต้องการที่จะได้ยินว่าผู้คนจำนวนมากได้ในครั้งเดียวหรืออื่นรู้สึกว่าสวยหรือน่าเกลียดหรือสมาร์ทหรือมีสิว แล้วพวกเขาก็ต้องการที่จะได้ยินว่าไม่มีใครเป็นเพียงสวยหรือน่าเกลียดเพียงหรือเพียงแค่สมาร์ทหรือเพียงแค่มีสิวหรือไม่ดีเพียงหรือเพียงแค่วิ่งเร็วหรือเพียงแค่ในรถเข็น ไม่มีใครเป็นเพียงใดสิ่งหนึ่ง. เด็กจะเตรียมที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อการอภิปรายเริ่มต้นด้วยความสุภาพการรับรู้ที่อ้างความแตกต่างไม่ได้อยู่ก็จะส่งข้อความที่ทำให้เกิดความสับสน ฉันสามารถรับประกันคุณพวกเขามักจะรู้สึกว่าตัวเองแตกต่างกันเล็กน้อย อย่ากลัวที่จะพูดคุยกับพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อมันมาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับวิธีการที่เราดูเด็กกว่าพันเท่าเที่ยงตรงกว่าผู้ใหญ่ ที่เราทำพวกเขาก่อความเสียหายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เราพยายาม เมื่อเขย่าที่ซื่อสัตย์ของพวกเขา โดยแกล้งทำเป็นไม่สนใจว่าลักษณะที่แตกต่างกันของผู้คนสามารถ

เชื่อผม ผมรู้สิ่งที่มันต้องการที่จะแตกต่าง

ในระหว่างการพัฒนาของฉันเป็นเด็ก เนื้องอกขนาดใหญ่เกิดขึ้นที่จมูกฉันควรจะได้รับเนื้องอกมีขนาดเท่ากำปั้นเด็กเกิดใหม่ของ มันใช้จมูกของฉันและผลักตาของฉันไปที่ด้านข้างของหัวของฉัน เหมือนปลา ฉันยังมีสองพิการขา ซึ่งก็ต้องถูกตัดขา

พ่อแม่ ไม่มีการเตือน ก่อนวันคริสต์มาสสแกนไม่ได้มีอยู่ในทศวรรษแรก แม่ต้องรู้อะไรบางอย่างผิดพลาดตอนส่งนะแทนคำถามแรกของเธอกับแพทย์และพยาบาลเป็น " เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ? เธอถามว่า " ลูกของฉันโอเค ?

" ไม่ นาง Hoge " คุณหมอกล่าว เขาไม่ตกลง เขามีก้อนบนหัวของเขาและสิ่งที่เกิดขึ้นกับขาของเขา . "

ฉันบอกเรื่องราวในไดอารี่ของฉันน่าเกลียดใน 2013 และในตอนของเรื่องราวชาวออสเตรเลีย ( ย้ำใน ABC ทีวีคืนนี้ )ฉันใช้จ่ายมากเวลาพูดคุยกับคนเกี่ยวกับลักษณะและความพิการ ผมก็รู้แล้วว่า ผู้ใหญ่และเด็กถือการสนทนาเหล่านี้อย่างมีนัยสำคัญที่แตกต่างกัน

ภาพประกอบจากหนังสือของโรเบิร์ต Hoge น่าเกลียด
ภาพ : ภาพประกอบจากหนังสือของโรเบิร์ต Hoge น่าเกลียด ( ภาพประกอบ : นิค stathopoulos )
เมื่อฉันคุยกับกลุ่มของเด็กฉันมักจะเริ่มต้นด้วย eliciting สัญญาว่าจะซื่อสัตย์กับแต่ละอื่น ๆ มีหลักประกันสัญญา ที่ผมถาม เพื่อ ใครที่คิดว่าผม " สวย " ที่คิดว่า ฉันเป็น " ปกติ " และ สุดท้าย ใครที่คิดว่าผม " น่าเกลียด " .

ปกติจะรับเด็กบางคนที่ใส่มือของตนให้สวยงาม ( อวยพร ) ผู้ใดที่คิดว่า ดูปกติ , และค่อนข้างไม่กี่ ที่คิดว่าฉันน่าเกลียดผมมีความเห็นว่าคำตอบที่ควรเป็น แต่ผมไม่รังเกียจจริงๆที่เด็กเลือก มันเป็นแค่จุดเริ่มต้นที่ดีสำหรับการอภิปรายเกี่ยวกับลักษณะ

เมื่อฉันพยายามมันกับผู้ใหญ่ จึงมักจะตกอยู่แบน ผู้ใหญ่มีความคิด ฉันแน่ใจว่า แต่สังคมได้สอนให้เราอย่างสุภาพว่าลักษณะความหลากหลายไม่สำคัญ โดยแกล้งทำเป็นเกือบไม่มีอยู่

แต่มันมีอยู่ เด็กพูดคุยกับผมเกี่ยวกับสิวและตัดผมสั้น และความน่าดึงดูดใจและเป็นตลอดเวลา พวกเขาคิดเกี่ยวกับการมีแผลเป็นหรือห่วงเปียกของพวกเขา พวกเขาถามว่าฉันมองยังไงให้ผมหยุดทำงาน หรือแฟน พวกเขาถามคำถามอย่างเปิดเผยและด้วยความกระตือรือร้นเพราะพวกเขาตระหนักถึงวิธีการขนาดใหญ่บทบาทลักษณะการเล่นในชีวิตของพวกเขา .

ตอนนี้ผมสามารถบอกลักษณะของฉันไม่เคยทำให้ความแตกต่างในชีวิตของฉัน แต่พวกเขาก็จะเรียกฉันเป็นคนโกหกใน 2 วินาที และพวกเขาจะถูก

บางครั้งผู้ใหญ่อ้าง " ว่าคนอื่นดูไม่สำคัญ นั่นยังไม่เพียงพอสำหรับเด็กเมื่อความคิดเห็นคือการเริ่มต้นและการสิ้นสุดของการสนทนามันเป็นพลาสติก ความสุภาพที่เป็นประโยชน์ในระดับหนึ่ง แต่ก็จบลง ถึงลึก การสนทนาที่เราควรจะมี

ตอบถามเรื่องหน้าตา และผู้ใหญ่มักจะหลีกเลี่ยงพวกเขาเพราะมันเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับ สิ่งที่เกี่ยวกับลักษณะของเด็กของเราโดยไม่ต้องแนบคุณลักษณะของมัน แต่ผู้ใหญ่ต้องทำงานผ่านมัน เด็กแจ้งให้ทราบเมื่อผู้ใหญ่พูดหน้าตาไม่สำคัญแล้วใช้เวลาของพวกเขา fretting กว่าซึ่งเหมาะที่จะสวมใส่หรือสิ่งที่ทรงผมรับ

เราต้องการให้เด็ก ๆที่สวยงาม หลากหลายของมนุษยชาติ - หูดและทั้งหมด เด็กจำเป็นต้องได้ยินว่าหลายคนมีที่หนึ่งครั้งหรืออื่นรู้สึกว่าสวยหรือน่าเกลียดหรือฉลาดหรือมีสิว แล้วพวกเขาต้องการได้ยินว่าไม่มีใครจะสวยหรือจะน่าเกลียด หรือ สมาร์ทหรือมีสิวหรือเพียงแค่ไม่ดี หรือแค่วิ่งเร็วหรือเพียงแค่ในรถเข็น ไม่มีใครเป็นเหมือนสิ่งหนึ่ง

เด็กเป็น primed ที่จะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อการสนทนาเริ่มต้นด้วยการรับรู้ ความสุภาพที่ทำเป็นความแตกต่างไม่มีจริง มันส่ง ข้อความสับสน ฉันสามารถรับประกันคุณ พวกเขามักจะรู้สึกแตกต่างไปนิดหน่อยเอง อย่ากลัวที่จะพูดคุยกับพวกเขาเกี่ยวกับมัน