When it comes to talking about how we look, kids are a thousand times more honest than adults. We do them the greatest disservice when we try to shake that honesty out of them by pretending to ignore how different people's appearances can be.
And trust me, I know what it's like to be different.
During my development as a baby, a huge tumour formed where my nose should have been. The tumour was the size of a newborn baby's fist. It consumed my nose and pushed my eyes to the side of my head. Like a fish. I also had two deformed legs, which ended up having to be amputated.
My parents had no warning. Pre-natal scans didn't exist in the early 1970s. My mother must have known something was wrong when I was delivered, though. Instead of her first question to the doctors and nurses being, "Is it a boy or a girl?", she asked, "Is my baby okay?"
"No, Mrs Hoge," the doctor said. "He is not okay. He has a lump on his head and something wrong with his legs."
Since I told that story in my memoir Ugly in 2013 and in an episode of Australian Story (repeated on ABC TV tonight), I've spent a lot of time talking to people about appearance and disability. I've come to realise that adults and kids treat these conversations significantly differently.
An illustration from Robert Hoge's book Ugly.
PHOTO: An illustration from Robert Hoge's book Ugly. (Illustration: Nick Stathopoulos)
Whenever I talk to groups of children, I always start by eliciting a promise that we'll be honest with each other. Having secured that promise, I ask, in order, who thinks I'm "beautiful", who thinks I'm "normal", and, finally, who thinks I'm "ugly".
Usually I'll get a few kids who put their hand up for beautiful (bless them), none who think I look normal, and quite a few who think I look ugly. I have an opinion about what the answer should be, but I really don't mind which one the kids choose. It's just a great starting point for a discussion about appearance.
When I've tried it with adults, it has always fallen flat. Adults have an opinion, I'm sure, but society has taught us to politely pretend that appearance diversity doesn't matter by pretending it almost doesn't exist.
But it does exist. Kids talk to me about pimples and haircuts and attractiveness and being short all the time. They think about having scars or worry about their limp. They ask if how I look stopped me getting a job or a girlfriend. They ask the questions openly and with enthusiasm, because they're acutely aware of how big a role appearance plays in their lives.
Now I could tell them my appearance has never made a difference in my life but they'd call me out as a liar in two seconds flat. And they'd be right.
Adults sometimes claim "how people look doesn't matter". That's not enough for kids when that comment is the start and the end of the conversation. It's plastic politeness that is useful on one level but also ends up polluting the deeper conversation we should be having.
Answers to questions about appearance matter. And adults often avoid them because it's hard to acknowledge something about our child's appearance without attaching attributes to it. But adults have to work through it. Kids notice when adults say appearance doesn't matter, then spend their time fretting over which suit to wear or what haircut to get.
We need to expose kids to the beautiful, broad range of humanity - warts and all. Kids need to hear that lots of people have at one time or another felt pretty or ugly or smart or pimply. Then they need to hear that no one is just pretty, or just ugly, or just smart, or just pimply or just poor or just a fast runner or just in a wheelchair. No one is just any one thing.
Kids are primed to talk about this. When the discussion starts with perceived politeness that pretends difference doesn't exist, it sends a confusing message. I can guarantee you, they almost always feel a bit different themselves. Don't be afraid to talk to them about it.
เมื่อมาถึงการพูดคุยเกี่ยวกับวิธีที่เรามอง เด็กเป็นเวลาพันกว่าซื่อสัตย์กว่าผู้ใหญ่ เราทำให้ disservice มากที่สุดเมื่อเราพยายามจับความซื่อสัตย์จากพวกเขา โดยอ้างเฉยนัดคนที่แตกต่างได้อย่างและเชื่อฉัน ฉันรู้ว่ามันคืออะไรเช่นแตกต่างกันในระหว่างการพัฒนาเป็นทารกของฉัน เนื้องอกขนาดใหญ่เกิดขึ้นที่จมูกควรได้รับ เนื้องอกมีขนาดของกำปั้นของทารกทารก มันใช้จมูก และดันตาไปทางด้านหัวของฉัน เช่นปลา นอกจากนี้ผมยังมีสองพิการขา ที่สิ้นสุดต้องเป็น amputatedพ่อเตือนไม่ได้ สแกนก่อนเกี่ยวกับการเกิดไม่มีอยู่ใน แม่ของฉันต้องได้ทราบว่ามีอะไรไม่ถูกต้องเมื่อฉันถูกส่ง แม้ว่า แทน ของคำถามของเธอครั้งแรกแพทย์และพยาบาลถูก "เป็นเด็กผู้ชายหรือผู้หญิง" เธอ ถาม "เป็นเด็กดีของฉัน""ไม่มี นาง Hoge กล่าวว่า แพทย์ "เขาไม่ทิ้งไว้ เขาได้ก้อนบนศีรษะของเขาและสิ่งที่ไม่ถูกต้องกับขาของเขา"ตั้งแต่ฉันบอกว่า เรื่องราวใน memoir ของฉันน่าเกลียด ในปี 2013 และ ในตอนเป็นของออสเตรเลียเรื่อง (ซ้ำบนโทรทัศน์ ABC คืนนี้), ฉันได้ใช้เวลาพูดกับคนที่ปรากฏและความพิการ ฉันได้มาตระหนักว่า ผู้ใหญ่และเด็กรักษาบทสนทนาเหล่านี้อย่างมีนัยสำคัญแตกต่างกัน ภาพประกอบจากหนังสือของโรเบิร์ต Hoge น่าเกลียดภาพ: ภาพประกอบจากหนังสือของโรเบิร์ต Hoge น่าเกลียด (ภาพประกอบ: Stathopoulos นิค)Whenever I talk to groups of children, I always start by eliciting a promise that we'll be honest with each other. Having secured that promise, I ask, in order, who thinks I'm "beautiful", who thinks I'm "normal", and, finally, who thinks I'm "ugly".Usually I'll get a few kids who put their hand up for beautiful (bless them), none who think I look normal, and quite a few who think I look ugly. I have an opinion about what the answer should be, but I really don't mind which one the kids choose. It's just a great starting point for a discussion about appearance.When I've tried it with adults, it has always fallen flat. Adults have an opinion, I'm sure, but society has taught us to politely pretend that appearance diversity doesn't matter by pretending it almost doesn't exist.But it does exist. Kids talk to me about pimples and haircuts and attractiveness and being short all the time. They think about having scars or worry about their limp. They ask if how I look stopped me getting a job or a girlfriend. They ask the questions openly and with enthusiasm, because they're acutely aware of how big a role appearance plays in their lives.Now I could tell them my appearance has never made a difference in my life but they'd call me out as a liar in two seconds flat. And they'd be right.Adults sometimes claim "how people look doesn't matter". That's not enough for kids when that comment is the start and the end of the conversation. It's plastic politeness that is useful on one level but also ends up polluting the deeper conversation we should be having.คำตอบสำหรับคำถามเกี่ยวกับเรื่องลักษณะ และผู้ใหญ่มักจะหลีกเลี่ยงพวกเขาเนื่องจากเป็นการยากที่จะยอมรับสิ่งที่เกี่ยวกับลักษณะของเด็กของเราไม่ มีการแนบแอตทริบิวต์ แต่ผู้ใหญ่ต้องทำงานผ่านมัน เด็กสังเกตเมื่อผู้ใหญ่พูดลักษณะไม่สำคัญ แล้วใช้เวลา fretting ซึ่งเหมาะกับการสวมใส่หรือว่าตัดผมไปเราจำเป็นต้องเปิดเผยเด็กช่วงสวยงาม กว้างของมนุษยชาติ - ขจัดกระไฝหูดและทั้งหมด เด็กต้องได้ยินว่า มีหลายคนในครั้งเดียว หรืออีกรู้สึกว่าสวย หรือน่าเกลียด หรือสมาร์ท หรือ pimply แล้ว พวกเขาต้อง การได้ยินที่ไม่เพียงแค่ สวย หรือเพียงแค่น่า เกลียด หรือเพียง สมาร์ท หรือเพียง pimply หรือเพียงยากหรือแค่วิ่งอย่างรวดเร็วเพียงแค่ในรถเข็น ไม่มีสิ่งหนึ่งก็ได้เด็กมีงเยียพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อเริ่มการสนทนากับ politeness การรับรู้ที่แอบไม่มีความแตกต่าง ส่งข้อความสับสน รับรองคุณ พวกเขามักรู้สึกแตกต่างเอง ไม่กลัวที่จะพูดคุยกับพวกเขาเลย
การแปล กรุณารอสักครู่..