you girls to go and give your allow

you girls to go and give your allowances away on Street and Amsterdam Avenue." I feel my face heating up like a warm bath. Amsterdam and :That's near where I live, that's where the post office is; that's not a bad neighborhood. I decide to tell her, to raise my hand and say, "That isn't a bad neighborhood. The people there wouldn't want your money." But she moves along to another subject. When the class is dismissed, four girls gather around her with questions about the exam. I linger on the outskirts for a minute, then turn and leave the room In the eighth grade, everyone is exchanging turquoise friendship rings. I trade mine with Andrea Spencer a flame-colored hair.
tall, quiet girl with flame-colored hair. Andrea doesn't make trouble, and all the teachers like her for this but also because her family were killed when their BMW missed a turn near Ajaccio. Now she lives with an aunt in an apartment with long dark corridors near the school. During the summers, she visits relatives from her father's side in England. She went on a camping trip with them once, she told me, and her cousin Kevin who's our age got inside her sleeping bag for five minutes. Sometimes when I'm in bed with the lights out, listening to the late subways creep along the el, I think about being in England for the summer and having no parents or brother or sister anywhere and meeting the unknown, daring Kevin The next year, Susan Doherty comes into our class from a school that doesn't go past eighth grade. Susan, whose black bangs tickle her eyes, has more classes with Andrea than I do; Once I overhear her telling Andy, "You're so beautiful, you should try to become beautiful, you should try to become a model." At lunchtime, the three of us walk one block to a delicatessen to buy Tab. My eyes sweep around quickly, and I slip a yellow package of chewing gum into my pocket. Outside Andy and Susan have already started strolling toward school. I catch up with them, breathing harder than I should"Look what I got," I say, punctuating the sentence with a wire-thin, conspiratorial smile"You didn't! Susan shrieks instantly. I smile again and we all chew gum I Steal frequently after that, and Susan joins me, although Andy never will. She waits outside. One snowy day in February in the same delicatessen, Susan and I each drop round red Gouda cheeses into our woven shoulder bags, which everyone at school is using. We exchange glances, each taking another cheese and then another. No one notices. The store is noisy, smoky, and warm, the fogged windows blocking a view of the street we get outside, Andy's face has When turned red and blotchy, and she looks angry. Susan and I are keyed up. We insist on heading over to the park despite the cold. Andy refuses and turns back toward school, but we go on alone against a freezing wind. On Fifth Avenue, we stop at a bench to unload the cheeses. My numb fingers stumble over the red cellophane. I bite through the red wax, spit it out, and bite into the cheese. Susan takes another cheese and does same. The cold is the appalling, the street almost silent. I take another cheese, abandoning the first. Bite, spit, bite. Swallowing hurts I take another bite. "Let's get rid of these cheeses," Susan says in almost a whisper. Standing on the bench, the wind searing my thighs, I hurl the cheeses, one after another into the empty park. They sail over the wall in sharp arcs, sinking into the new-fallen snow. In class that afternoon, my mind keeps going back to those wasted cheeses. I compose a riddle for Susan, neatly writing it on a part of a sheet of loose-leaf paper. It reads: "What did the man say to the judge after he stabbed someone with a knife? Answer: I used the knife for evil, but it was meant for Gouda ho, ho, ho. I watch Susan unfold the note, study it and then finally! get it. Her suppressed laugh sounds like air rushing out of a balloon. Susan and I don't talk about Stealing we just do it, more and more. Soon, I recognize every feeling and every gradation of every feeling that arises in the process of taking something An inexplicably pretty object sets everything in motion. From the moment my eyes settle on it moment my eyes settle on it whatever it is I know I'm going to go for it. This first impulse is unpleasant, because unyielding: There is no backing down. It is followed by a quickening: of the pulse, the heart, the senses. These last play tricks. Voices become more acute but seem to come

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

.. คุณสาว ๆ ที่จะไปและให้เบี้ยเลี้ยงของคุณออกไปบนถนนและอัมสเตอร์ดัมอเวนิว "ฉันรู้สึกใบหน้าของฉันร้อนขึ้นเช่นอาบน้ำอุ่นและอัมสเตอร์ดัม:. ที่อยู่ใกล้ที่ฉันอยู่ที่ที่ที่ทำการไปรษณีย์เป็นนั่นไม่ได้เป็นเพื่อนบ้านไม่ดีฉัน ตัดสินใจที่จะบอกเธอเพื่อระดมมือของฉันและพูดว่า "นั่นคือไม่ได้เป็นเพื่อนบ้านไม่ดี คนที่มีจะไม่ต้องการเงินของคุณ. " แต่เธอก็ย้ายไปอีกเรื่องหนึ่ง. เมื่อชั้นจะไล่สี่สาว ๆ มารวมตัวกันอยู่รอบตัวเธอที่มีคำถามเกี่ยวกับการสอบ. ฉันอิทธิพลในเขตชานเมืองสำหรับนาทีแล้วเปิดและปล่อยให้ ห้องพักในชั้นประถมศึกษาปีที่แปดทุกคนจะแลกเปลี่ยนมิตรภาพแหวนสีเขียวขุ่น. ฉันค้าเหมืองกับอันเดรียสเปนเซอร์ผมเปลวไฟสี.
สูงสาวที่เงียบสงบกับผมเปลวไฟสี. อันเดรียไม่ได้สร้างความเดือดร้อนและครูทุกคนชอบเธอสำหรับการนี้ แต่ยังเป็นเพราะครอบครัวของเธอถูกฆ่าตายเมื่อ BMW ของพวกเขาพลาดการเปิดใกล้กับ Ajaccio. ตอนนี้เธออาศัยอยู่กับป้าในพาร์ทเมนท์ที่มีทางเดินยาวสีดำที่อยู่ใกล้กับโรงเรียนด้วย. ในช่วงฤดูร้อนที่เธอไปเยี่ยมญาติจากด้านข้างของพ่อของเธอในอังกฤษ. เธอเดิน เข้าค่ายพักแรมกับพวกเขาเมื่อเธอบอกฉันและญาติของเธอเควินผู้ที่อายุของเรามีอยู่ในถุงนอนของเธอสำหรับห้านาที. บางครั้งเมื่อฉันอยู่บนเตียงกับไฟออก, ฟังปลายรถไฟใต้ดินคืบพร้อม El ผม คิดเกี่ยวกับการอยู่ในประเทศอังกฤษในช่วงฤดูร้อนและมีไม่มีพ่อแม่หรือพี่ชายหรือน้องสาวที่ใดก็ได้และการประชุมที่ไม่รู้จักความกล้าหาญเควินปีต่อมาซูซานโดเฮอร์ตี้เข้ามาในชั้นเรียนของเรามาจากโรงเรียนที่ไม่ได้ไปชั้นมัธยมศึกษาปีที่ผ่านมา ซูซานซึ่งเรียบสีดำจี้ดวงตาของเธอมีชั้นเรียนมากขึ้นกับอันเดรียกว่าที่ฉันทำ; เมื่อฉันได้ยินเธอบอกแอนดี้ "คุณสวยงามดังนั้นคุณควรพยายามที่จะกลายเป็นที่สวยงามคุณควรพยายามที่จะกลายเป็นรูปแบบ." ในเวลาอาหารกลางวันที่สามของเราเดินหนึ่งบล็อกเพื่ออาหารสำเร็จรูปที่จะซื้อแท็บ ตาของฉันกวาดไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วและฉันลื่นแพคเกจสีเหลืองหมากฝรั่งลงไปในกระเป๋าของฉัน นอกแอนดี้และซูซานได้เริ่มต้นแล้วเดินเล่นไปยังโรงเรียน ผมจับขึ้นกับพวกเขาหายใจหนักกว่าที่ฉันควรจะ "มองสิ่งที่ฉันได้," ฉันพูดรวดประโยคที่มีลวดบางรอยยิ้มสมรู้ร่วมคิด "คุณไม่ได้! ซูซาน shrieks ทันที. ฉันยิ้มได้อีกครั้งและเราทุกคนเคี้ยวหมากฝรั่ง ฉันขโมยบ่อยหลังจากนั้นและซูซานรวมฉันแม้ว่าแอนดี้จะไม่. เธอรออยู่ข้างนอก. หนึ่งในวันที่หิมะตกในเดือนกุมภาพันธ์ในร้านขนมเดียวกันซูซานและฉันลดลงแต่ละรอบชีสเกาสีแดงใส่กระเป๋าสะพายทอของเราซึ่งทุกคนในโรงเรียน โดยใช้. เรามีการแลกเปลี่ยนสายตาแต่ละการชีสอื่นและจากนั้นอีก. ไม่มีใครสังเกตเห็น. เก็บเป็นที่มีเสียงดังควันและอบอุ่นหน้าต่างหมอกปิดกั้นมุมมองของถนนที่เราได้รับนอกใบหน้าของแอนดี้ได้เมื่อเปลี่ยนเป็นสีแดงและมีรอย, และเธอมีลักษณะโกรธ. ซูซานและฉันมีความสำคัญขึ้น. เรายืนยันในการที่จะมุ่งหน้าไปยังสวนสาธารณะแม้จะมีความหนาวเย็น. แอนดี้ไม่ยอมและหันกลับไปโรงเรียน แต่เราจะไปคนเดียวกับลมแช่แข็ง. ฟิฟท์อเวนิวเราหยุดที่ ม้านั่งขนชีส. ชานิ้วมือของฉันสะดุดมากกว่ากระดาษแก้วสีแดง. ฉันกัดขี้ผึ้งสีแดง, คายมันออกมาและกัดชีส ซูซานชีสเวลาอื่นและไม่เหมือนกัน ความหนาวเย็นเป็นที่น่ากลัว, ถนนเงียบเกือบ ฉันใช้เวลาอีกชีสทิ้งแรก กัดน้ำลายกัด กลืนเจ็บฉันจะกัดอีก "เราได้รับการกำจัดของเนยแข็งเหล่านี้" ซูซานกล่าวว่าในเกือบกระซิบ ยืนอยู่บนม้านั่งลมไหม้ต้นขาของฉันฉันโยนชีสหนึ่งหลังจากที่อื่นเข้ามาจอดที่ว่างเปล่า พวกเขาแล่นเรือข้ามกำแพงโค้งคมจมลงไปในหิมะใหม่ลดลง ในชั้นเรียนในบ่ายวันนั้นทำให้ใจของฉันจะกลับไปชีสสูญเสียเหล่านั้น ฉันเขียนปริศนาซูซานอย่างเรียบร้อยเขียนมันในส่วนของแผ่นกระดาษหลวมใบหนึ่ง มันอ่าน: "อะไรชายคนนั้นพูดกับผู้พิพากษาหลังจากที่เขาแทงคนด้วยมีดหรือไม่ตอบ:. ผมใช้มีดสำหรับความชั่วร้าย แต่มันก็มีความหมายสำหรับเกาดาโฮโฮโฮฉันดูซูซานแฉโน้ตศึกษา และแล้วในที่สุด! ได้รับมัน. หัวเราะของเธอกลั้นเสียงเหมือนอากาศวิ่งออกมาจากบอลลูน. ซูซานและฉันไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับการขโมยเราก็ทำมันมากขึ้น. อีกไม่นานฉันรับรู้ทุกความรู้สึกและการไล่โทนของทุกความรู้สึกทุกคนที่ ที่เกิดขึ้นในกระบวนการของการบางสิ่งบางอย่างวัตถุลึกลับสวยชุดทุกอย่างในการเคลื่อนไหว. จากช่วงเวลาที่ตาของฉันตั้งอยู่บนเดี๋ยวตาของฉันมันตั้งอยู่บนสิ่งที่เป็นฉันรู้ว่าฉันจะไปหามัน. นี้อิมพัลแรกคือที่ไม่พึงประสงค์ เพราะไม่ยอม:. มีการสำรองข้อมูลลงไม่เป็นมันตามมาด้วยการปลุกเร้า A:.. ของชีพจรหัวใจความรู้สึกเหล่านี้เทคนิคการเล่นที่ผ่านมากลายเป็นเสียงเฉียบพลันมากขึ้น แต่ดูเหมือนจะมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณสาว ๆ ไป และให้เบี้ยเลี้ยงไปบนถนน และอัมสเตอร์ดัม อเวนิว " ผมรู้สึกร้อนหน้าขึ้นมา เช่น อาบน้ำอุ่น อัมสเตอร์ดัมและมันใกล้ที่ผมอยู่ที่ที่ทำการไปรษณีย์ ที่ไม่ใช่เพื่อนบ้านที่ไม่ดี ผมตัดสินใจที่จะบอกเธอ ยกมือ แล้วบอกว่า " นั่นไม่ใช่เพื่อนบ้านที่ไม่ดี คนเรา ไม่ได้ต้องการเงิน แต่เธอย้ายไปเรื่องอื่น เมื่อชั้นจะปิด สี่สาวรวมตัวกันของเธอกับคำถามเกี่ยวกับการสอบ ผมอยู่ชานเมืองหน่อยแล้วออกจากห้องในเกรดแปด ทุกคนแลกเปลี่ยนสีเขียวขุ่นแหวนแห่งมิตรภาพ . ฉันการค้าของฉันกับแอนเดรีย สเปนเซอร์ เปลวไฟสีผมสูง สาวเงียบกับผมสีเปลวเพลิง แอนเดรียจะไม่สร้างปัญหา และครูทุกคนชอบเธอนี้ แต่ยังเพราะครอบครัวของเธอถูกฆ่าตายเมื่อ BMW ของพวกเขาพลาดเปิดใกล้ Barcelona . ตอนนี้เธออาศัยอยู่กับป้าในอพาร์ทเม้นท์กับทางเดินมืดใกล้โรงเรียน ในช่วงฤดูร้อนที่เธอมาเยี่ยมญาติฝั่งบิดาของเธอในอังกฤษ เค้าไปตั้งแคมป์กับพวกเขาเมื่อเธอบอกฉัน และญาติของเธอเควินที่อายุของเรามีในกระเป๋าเธอนอนไปห้านาที บางครั้งเมื่อฉันอยู่บนเตียงกับปิดไฟฟัง รถไฟใต้ดินสายคลานตามเอล ผมคิดถูกในอังกฤษในช่วงฤดูร้อน และไม่มีพ่อแม่หรือพี่หรือน้องก็ได้ และการประชุมที่ไม่รู้จักกล้าเควินปีหน้า ซูซาน โดเฮอร์ตีเข้ามาในชั้นเรียนจากโรงเรียนที่ไม่ได้เดินทางผ่าน เกรดแปด ซูซาน มีสีดำเรียบจี้ตาของเธอได้เรียนมากขึ้นกับแอนเดรียมากกว่าฉัน เมื่อฉันได้ยินเธอพูด แอนดี้ คุณสวยมาก คุณควรพยายามที่จะกลายเป็นที่สวยงาม , คุณควรพยายามที่จะกลายเป็นรูปแบบ " ตอนเที่ยง เราทั้งสามคนเดินหนึ่งบล็อกเป็นอาหารสำเร็จรูปซื้อแท็บ สายตาของผมกวาดไปรอบ ๆได้อย่างรวดเร็วและฉันใส่ชุดสีเหลืองของหมากฝรั่งในกระเป๋า ภายนอก แอนดี้ และ ซูซาน ได้เริ่มต้นแล้วเดินเล่นต่อที่โรงเรียน ผมทันหายใจหนักกว่าผมจะดูว่าฉันได้ " ฉันพูด punctuating ประโยคด้วยลวดบางๆ ยิ้ม " conspiratorial คุณไม่ได้ ! ซูซานกรีดร้องทันที ผมยิ้มอีกครั้งและเราทุกคนเคี้ยวหมากฝรั่งที่ฉันขโมยบ่อยหลังจากนั้น และ ซูซาน มาอยู่กับฉัน แต่แอนดี้ก็จะไม่มีวัน เธอรออยู่ข้างนอก หนึ่งวันหิมะตกหนักในเดือนกุมภาพันธ์ในอาหารสำเร็จรูปเดียวกัน , ซูซานและฉันแต่ละหยด เกาด้าชีสเป็นรอบแดงของเราทอกระเป๋าสะพาย ซึ่งทุกคนในโรงเรียนจะใช้ เราแลกเปลี่ยนสายตาแต่ละการชีสอีก และอีก ไม่มีใครสังเกตเห็น เป็นร้านที่มีเสียงดัง , ควัน , อบอุ่น , ฝ้าหน้าต่างปิดกั้นมุมมองของถนน เราออกไปข้างนอก ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง และเมื่อ แอนดี้ มีรอย เธอดูโกรธๆนะ ซูซานผมจะเครียดขึ้น เรายืนยันที่จะมุ่งหน้าไปยังสวนสาธารณะ แม้จะหนาว แอนดี้ปฏิเสธและหันหลังไปทางโรงเรียน แต่เราไปคนเดียวกับหนาวลม บน Fifth Avenue , เราหยุดที่ม้านั่งขนชีส . นิ้วมือชาของฉันสะดุดกว่ากระดาษแก้วสีแดง ผมกัดผ่านขี้ผึ้งสีแดง คายออกมาและกัดชีส ซูซานจะชีสอื่น และทำแบบเดียวกัน ความหนาวก็น่าใจหาย ถนนเกือบเงียบ ฉันไปเอาชีสอื่น ทิ้งก่อน กัด แล้วกัด การกลืนเจ็บ ผมใช้อีกคำนึง " กำจัดน่ะ " ซูซานพูดแทบกระซิบ ยืนบนม้านั่ง ลม searing ขาฉัน ฉันขว้างเนยแข็งหนึ่งหลังจากที่อื่นในสวนสาธารณะที่ว่างเปล่า พวกเขาแล่นเรือข้ามกำแพงโค้งคมจมหิมะร่วงลงใหม่ . ในชั้นเรียนภาคบ่ายว่า จิตใจของฉันก็จะกลับไปที่เสียชีส . ผมเขียนเป็นปริศนาสำหรับซูซาน บรรจงเขียนมันในส่วนของแผ่นกระดาษใบหลวม อ่าน : ทำไมผู้ชายพูดกับผู้ตัดสินหลังจากเขาแทงคนด้วยมีด ? ตอบ : ผมใช้มีดสำหรับความชั่วร้าย แต่มันก็มีความหมายสำหรับเกาดา โฮ โฮ โฮ ผมดูซูซานแฉหมายเหตุ ศึกษามัน และในที่สุด ! ได้รับมัน เธอหยุดหัวเราะเสียงเหมือนอากาศวิ่งออกจากบอลลูน ซูซาน ผมไม่พูดเรื่องขโมย เราแค่ทำมันมากขึ้นและมากขึ้น เร็วๆนี้ ผมรับรู้ทุกความรู้สึกและทุกชั้น ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นในกระบวนการของการสิ่งที่วัตถุลึกลับสวยชุดทุกอย่างในการเคลื่อนไหว จากช่วงเวลาที่ตาของฉันจัดการมันตอนนี้ตาของฉันตกลงมันสิ่งที่มันเป็นผมรู้ว่าผมจะได้เอาเลย แรงกระตุ้นแรกนี้ไม่เหมาะ เพราะคงไม่มีถอย . มันเป็นตามการปลุกเร้าของชีพจร หัวใจ ความรู้สึก เมื่อเล่นตุกติก เสียงแหลมมากขึ้น แต่ดูเหมือนจะ มาเป็น