went nuts. I don’t remember much of

went nuts. I don’t remember much of the first days, what it was like. Just the feeling of unimaginable terror, loneliness. I didn’t sleep much, I didn’t eat at all. I just sat around my house, waiting for someone to come home, for someone to call me, to hear a car drive past, waiting for the dream to end. It never did.

I eventually gathered myself. I told myself nobody was coming, and I had to get up and at least eat. And eat I did. I ate everything I could find, had the date expired or not. I ate and ate. And cried. I was alone. There was no sign, anywhere, that there’d be a single living person anywhere else in the world. No TV-channels showed any program. Some just showed the same news screens over and over. Nothing in the internet updated. Nobody ever logged in anywhere. Nobody answered the phone. Yet, everything just kept working. The power never went out. The lights were always on. The traffic lights worked. The stores were open. Music played where it had always played.

But everything was still empty.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไปถั่ว จำไม่ได้มากของวันแรก มันเป็นเหมือนกัน เพียงความรู้สึกของความหวาดกลัวเป็นไปไม่ได้ ความเหงา ฉันไม่ได้นอนมาก ไม่ได้กินเลย ฉันเพียงแค่นั่งรอบบ้าน รอคนมาบ้าน สำหรับคนที่โทรหาผม ได้ยินรถยนต์ผ่านมา รอความฝันจะสิ้นสุด มันไม่ผมก็รวบรวมเอง ผมบอกตัวเองไม่มีใครมา และผมจะได้รับ และกินน้อย และกินฉันไม่ ผมกินทุกอย่างที่ฉันสามารถหา มีวันหมดอายุ หรือไม่ ฉันกิน และกิน ร้องไห้ คนเดียวได้ ก็ไม่ลง ทุก จะได้คนเดียวอาศัยอยู่ที่ใดในโลก ช่องทีวีไม่พบโปรแกรมใด ๆ บางคนเพียงพบหน้าจอข่าวเดียวกันซ้ำ ๆ ซาก ๆ ไม่มีอะไรในอินเทอร์เน็ตปรับปรุง ไม่มีใครเคยบันทึกไว้ในที่ใดก็ได้ ไม่มีใครตอบโทรศัพท์ ยัง ทุกอย่างยังคงทำงาน อำนาจผู้พิพากษาออก ไฟมาตลอด ไฟจราจรทำงาน เปิดร้านค้าได้ เพลงที่เล่นที่มันมีเสมอเล่นแต่ทุกอย่างยังคงว่างเปล่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไปถั่ว ผมจำไม่ได้มากจากวันแรกว่ามันเป็นเหมือน เพียงแค่ความรู้สึกของความหวาดกลัวไปไม่ได้เหงา ฉันไม่ได้นอนหลับมากผมไม่ได้กินที่ทั้งหมด ฉันเพียงแค่นั่งอยู่รอบ ๆ บ้านของฉันรอสำหรับคนที่จะมาที่บ้านสำหรับคนที่จะโทรหาฉันที่จะได้ยินเสียงรถขับผ่านมารอความฝันที่จะจบ มันไม่เคยทำ.

ฉันที่สุดที่รวบรวมตัวเอง ผมบอกกับตัวเองไม่มีใครได้รับมาและฉันได้รับการขึ้นและอย่างน้อยกิน และกินฉันไม่ ฉันกินทุกอย่างที่ฉันสามารถหามีวันหมดอายุหรือไม่ ฉันกินและกิน และร้องไห้ ผมเป็นคนเดียว มีสัญญาณไม่ได้ทุกที่ที่มีต้องการจะเป็นคนเดียวที่อาศัยอยู่ที่ใดในโลก ไม่มีทีวีช่องแสดงให้เห็นว่าโปรแกรมใด ๆ บางคนก็แสดงให้เห็นหน้าจอข่าวเดียวกันกว่าและมากกว่า ไม่มีอะไรในอินเทอร์เน็ตมีการปรับปรุง ไม่มีใครเคยบันทึกไว้ในที่ใดก็ได้ ไม่มีใครตอบโทรศัพท์ แต่เพียงแค่ทุกอย่างยังคงทำงาน อำนาจไม่เคยออกไป ไฟถูกเสมอ ไฟจราจรทำงาน ร้านค้าที่เปิด เพลงที่เล่นที่จะได้เล่นเสมอ.

แต่ทุกอย่างก็ยังคงว่างเปล่า