The central role of public educatio

The central role of public education and outreach.

We hope to see the experience of heritage and the results of CRM take a more central place in every experience. More and better public education and outreach will be needed to accomplish this goal. We know that the audiences for museums are limited in the most general sense, and in most case, to the relatively well educated. Why not seek and find the means of delivering alternative experiences for cultural resources for those less culturally predisposed to museum visiting? The chapters related to education and outreach explore some of these issues, e.g. in direct education of school age children as a means to educate, but also enthuse, future users of heritage. They also outline the considerable difficulties involved in attempting evaluation of such progeammes. Hence, our plea that outcomes and uses of cultural resources, e.g. interpretation, education, exhibition, be planned as part of the overall strategy for its conversation, not simply bolted on as an afterthought, or as a weak justification for de facto decisions taken, driven by our professional concerns, and from within our professional, relatively closed, circles.

Moe, for instance, describes the initiation of a long-term strategy in the USA to preserve a fragile archaeological record though school-age education. The two programmes she reviews experienced marked differences in the success of their attempts to change attitudes as between rural and urban areas, consistent with virtually all other large-scale social programmes. Do we need different heritage interpretive strategies that reflect this?

Jameson (this volume) explores the issues in developing public interpretation as a function of these issues in describing the public education and outreach activities of the US National Park Service.

Merriman (this volume) tackles much the same cluster of themes from an altogether more fundamental approach, that of professional standards in museum interpretation. As he indicates, though there is a finely tuned awareness among academic archaeologists of issues such as enidence and narrative, this seldom seems to permeate museum interpretive work. He cites the work of the Archaeological Resource Centre in York as one exception, and posits multivocalism as a new professional standard in interpretation

Davis (this volume) provides a timely reminder that the preservation movement and those professionally employed in preservation sometimes need to consider a much wider area, the natural environment on which the human play is staged. This is something human history specialists have tended more and more to overlook in their work, both in excavation and in public education, save in the use of sample (soil, seed, fibre, animal remains, etc.) As evidence underpinning the interpretive work in museums in getting across the centrality of environment as part of the museum's fundamental communication obligation. His widening of the agenda in this way opens up the opportunity for more points of contact across the heritage spectrum.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทบาทศูนย์กลางสาธารณะและการศึกษาภาคสนาม เราหวังว่าจะดูประสบการณ์ของมรดก และผลลัพธ์ของ CRM ทำเป็นกลางมากขึ้นในทุกประสบการณ์ จะต้องศึกษาเพิ่มเติม และสาธารณะดีกว่าและบริการวิชาการเพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ เรารู้ว่า ผู้ชมในพิพิธภัณฑ์มีจำกัด ในแง่ทั่วไปส่วนใหญ่ และ ใน กรณีส่วนใหญ่ การศึกษาค่อนข้างดี ทำไมไม่แสวงหา และค้นหาวิธีการส่งมอบประสบการณ์ทางวัฒนธรรมทรัพยากรที่น้อยวัฒนธรรมสำแดงการเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์ บทที่เกี่ยวข้องกับการศึกษาและภาคสนามสำรวจบางส่วนของปัญหาเหล่านี้ เช่นในการศึกษาโดยตรงของนักเรียนเพื่อรู้ แต่ยัง ประโยชน์เหล่า นี้ ผู้ใช้ในอนาคตของเฮอริเทจ นอกจากนี้พวกเขายังเค้าความยากลำบากมากที่เกี่ยวข้องกับการพยายามประเมินของ progeammes ดังกล่าว ดังนั้น วอนเราว่า ผลที่ได้และใช้ทรัพยากรทางวัฒนธรรม เช่นการตีความ การศึกษา การ แสดง มีการวางแผนเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์โดยรวมสำหรับการสนทนา ไม่เพียง bolted บน เป็นไทเป็น หรือเหตุผลอ่อนสำหรับการตัดสินใจเดิมมา ขับเคลื่อน โดยความกังวลของเรามืออาชีพ และจากภายในมืออาชีพของเรา ค่อนข้างปิด วงหมอ เช่น อธิบายเริ่มต้นเป็นกลยุทธ์ระยะยาวในประเทศสหรัฐอเมริกาเพื่อรักษาศึกษาบันทึกว่าโรงเรียนอายุโบราณคดีที่เปราะบาง โครงการสองที่เธอแสดงความคิดเห็นความแตกต่างของเครื่องหมายมีประสบการณ์ในความสำเร็จของความพยายามที่จะเปลี่ยนทัศนคติระหว่างชนบท และในเมืองพื้นที่ สอดคล้องกับแทบทุกอื่น ๆ ขนาดใหญ่สังคมโครงการ เราจำเป็นต้องใช้กลยุทธ์ interpretive มรดกแตกต่างกันที่นั้นเจมสัน (ไดรฟ์ข้อมูลนี้) สำรวจปัญหาในการพัฒนาความสาธารณะเป็นฟังก์ชันของปัญหาเหล่านี้ในการอธิบายการศึกษาและบริการวิชาการกิจกรรมของเราอุทยานบริการMerriman (นี้เบามากแก้คลัสเตอร์เดียวของชุดรูปแบบจากวิธีการทั้งหมดขึ้นพื้นฐาน ที่พิพิธภัณฑ์ตีมาตรฐานมืออาชีพ ตามที่เขาระบุว่า แม้ว่ามีความประณีตจากหมู่นักโบราณคดีศึกษาปัญหา enidence และเล่าเรื่อง นี้ค่อยดูเหมือนซึมงาน interpretive พิพิธภัณฑ์ การทำงานของศูนย์ทรัพยากรทางโบราณคดีในยอร์กเป็นข้อยกเว้นหนึ่งที่สแตนดาร์ดชาร์เตอร์ด และ posits multivocalism เป็นมาตรฐานมืออาชีพใหม่ในการตีความDavis (this volume) provides a timely reminder that the preservation movement and those professionally employed in preservation sometimes need to consider a much wider area, the natural environment on which the human play is staged. This is something human history specialists have tended more and more to overlook in their work, both in excavation and in public education, save in the use of sample (soil, seed, fibre, animal remains, etc.) As evidence underpinning the interpretive work in museums in getting across the centrality of environment as part of the museum's fundamental communication obligation. His widening of the agenda in this way opens up the opportunity for more points of contact across the heritage spectrum.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทบาทของการศึกษาและการสาธารณสุขเราหวังว่าจะได้เห็นประสบการณ์ของมรดกและผลลัพธ์ของ CRM ใช้สถานที่กลางมากขึ้นในทุกด้าน มากขึ้นและดีกว่าสาธารณะการศึกษาและสาธารณสุขจะต้องบรรลุเป้าหมายนี้ เรารู้ว่าผู้ชมพิพิธภัณฑ์จะถูก จำกัด ในความรู้สึกทั่วไปมากที่สุด และในกรณีส่วนใหญ่ ค่อนข้างดี มีการศึกษา ทำไมไม่แสวงหาและค้นหาวิธีการส่งมอบประสบการณ์ทางเลือกสำหรับทรัพยากรทางวัฒนธรรมสำหรับผู้เข้าชม พิพิธภัณฑ์วัฒนธรรมดูน้อยลง ? บทความที่เกี่ยวข้องกับการศึกษาและเผยแพร่การสำรวจบางส่วนของปัญหาเหล่านี้ เช่น ในการศึกษาโดยตรงของเด็กวัยเรียนที่เป็นวิธีการให้ความรู้ แต่ยังกุลีกุจอผู้ใช้ในอนาคตของมรดก พวกเขายังร่างมากปัญหาที่เกี่ยวข้องในการพยายามประเมินดังกล่าว progeammes . ดังนั้น ข้ออ้างที่ผล และการใช้ทรัพยากรทางวัฒนธรรม เช่น การตีความ , การศึกษา , นิทรรศการ , มีการวางแผนเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์โดยรวมของการสนทนา ไม่ใช่เพียงแค่ปิดที่เป็นภายหลัง หรือเป็นข้ออ้างอ่อนแอพฤตินัยตัดสินใจถ่าย ขับเคลื่อนโดยความกังวลของเราเป็นมืออาชีพและจากภายในของเรามืออาชีพ ค่อนข้างปิด , วงกลม .โมเอะ ตัวอย่าง อธิบายถึงการเริ่มต้นของกลยุทธ์ระยะยาวในสหรัฐอเมริกาเพื่อรักษากรอบโบราณคดีบันทึกถึงวัยเรียน การศึกษา สองรายการที่เธอวิจารณ์ที่มีเครื่องหมายความแตกต่างในความสำเร็จของพวกเขาพยายามที่จะเปลี่ยนทัศนคติระหว่างเมืองและชนบท สอดคล้องกับสังคมอื่น ๆขนาดใหญ่แทบทุกโปรแกรม เราต้องการที่แตกต่างกัน ที่สะท้อนให้เห็นถึงมรดกแปลกลยุทธ์นี้ ?เจมสัน ( เล่มนี้ ) สำรวจปัญหาในการพัฒนาประชาชนตีความเป็นฟังก์ชันของปัญหาเหล่านี้ในการอธิบายการศึกษาสาธารณะและประชาสัมพันธ์กิจกรรมต่างๆของสหรัฐอเมริกาบริการอุทยานแห่งชาติ .แห่งนี้ ( เล่มนี้ ) โหม่งมากเหมือนกลุ่มของรูปแบบจากแนวทางทั้งหมด พื้นฐาน เพิ่มเติม ซึ่งในการตีความมาตรฐานวิชาชีพของพิพิธภัณฑ์ เขาชี้ว่า แม้มีการปรับละเอียดความตระหนักในหมู่นักวิชาการ นักโบราณคดีของปัญหา เช่น การเล่าเรื่อง และ enidence นี้ไม่ค่อยได้ดูซึมพิพิธภัณฑ์แปลผล เขาอ้างงานของศูนย์ทรัพยากรทางโบราณคดีในนิวยอร์กเป็นหนึ่งในข้อยกเว้น และ posits multivocalism เป็นมาตรฐานระดับมืออาชีพในการตีความใหม่เดวิส ( เล่มนี้ ) มีการเตือนเวลาที่เหมาะสมที่ใช้ในการเคลื่อนไหวและบรรดามืออาชีพการรักษาบางครั้งต้องพิจารณาพื้นที่ที่กว้างมาก สภาพแวดล้อมทางธรรมชาติที่เล่นมนุษย์แสดง นี่คือสิ่งที่มนุษย์ประวัติศาสตร์ผู้เชี่ยวชาญมีแนวโน้มมากขึ้นที่จะมองข้ามในงาน ทั้งในงานและในการศึกษาของประชาชน ช่วยในการใช้ตัวอย่างดิน , เมล็ด , ไฟเบอร์ , สัตว์ยังคง ฯลฯ ) ตามหลักฐานการทำงานแปลในพิพิธภัณฑ์ในการข้ามความสำคัญของสิ่งแวดล้อมเป็นส่วนหนึ่งของพิพิธภัณฑ์ พื้นฐานการสื่อสาร ภาระหน้าที่ การขยับขยายของวาระการประชุมในลักษณะนี้เปิดโอกาสสำหรับจุดเพิ่มเติม ติดต่อข้ามวัฒนธรรมสเปกตรัม