The look on his face, at first, app

The look on his face, at first, appeared as though he was terrified that he might be running to a ghost that only he could see. But with each step, as people moved aside to open the way for him, the urgency in him grew as he dropped his crossbow and began to run.

Beth’s legs felt numb, even as they moved her quickly towards him. Finally, she heard a voice yelling his name, and she realized it was hers. “DARYL!”

His breathing was panicked, almost a sob. This was real. She was real. She had to be. He was running towards her and, unlike all the times before, she was getter closer and closer. She was finally within reach. This time, he would catch her. His legs couldn’t carry him fast enough. “BETH!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดูที่ใบหน้า ครั้งแรก ปรากฏว่าเขาเป็นคนกลัวว่า เขาอาจทำให้ผีที่เพียงเขาได้เห็น แต่แต่ละขั้นตอน เป็นคนย้ายกันเพื่อเปิดทางให้เขา ความเร่งด่วนในเขาขึ้นมาเขาไม้ของเขาลดลง และเริ่มการทำงาน ขาของเบธรู้สึก numb แม้ในขณะที่พวกเขาย้ายเธออย่างรวดเร็วไปยังเขา ในที่สุด เธอได้ยินเสียงตะโกนชื่อของเขา และเธอรู้ก็เธอ "ดา"เขาหายใจไม่พอ sob เกือบ นี้เป็นจริง เธอจริง เธอได้เป็น เขาทำงานอยู่ต่อเธอ และ ซึ่งแตกต่างจากทุกครั้งที่ก่อน เธอมีใกล้ชิด และใกล้ เธอก็ไป เวลานี้ เขาจะจับเธอ ขาของเขาไม่มีเขาเร็วพอ "เบธ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดูบนใบหน้าของเขาในตอนแรกดูเหมือนจะเป็นแม้ว่าเขาจะกลัวว่าเขาอาจจะวิ่งไปผีที่เดียวที่เขาจะได้เห็น แต่ด้วยแต่ละขั้นตอนเป็นคนขยับตัวเพื่อเปิดทางให้เขาเร่งด่วนในตัวเขาเพิ่มขึ้นในขณะที่เขาลดลงหน้าไม้ของเขาและเริ่มที่จะใช้ขาของเบ ธ รู้สึกมึนงงแม้ในขณะที่พวกเขาย้ายได้อย่างรวดเร็วของเธอที่มีต่อเขา ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงตะโกนชื่อของเขาและเธอก็รู้ว่ามันเป็นของเธอ "DARYL!" ลมหายใจของเขาก็ตกใจเกือบร้องไห้ นี่คือความจริง เธอเป็นจริง เธอจะต้อง เขาได้รับการทำงานที่มีต่อเธอและแตกต่างจากทุกครั้งที่ก่อนหน้านี้เธอเป็นทะเยอทะยานใกล้ชิดและใกล้ชิด เธอเป็นที่สุดในการเข้าถึง เวลานี้เขาจะจับเธอ ขาของเขาไม่สามารถพาเขาไปอย่างรวดเร็วพอ "BETH!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดูหน้าของเขา ที่แรก ปรากฎว่าเขาก็กลัวว่าเขาจะหนีผีเท่านั้นที่เขาได้เห็น แต่ ในแต่ละขั้นตอน เป็นคนย้ายไปเพื่อเปิดทางให้เขา ความเร่งด่วนในเขาโตมาเป็นเขาทิ้งไม้ของเขาและเริ่มที่จะเรียกใช้

ของเบธขารู้สึกชาไปทั้งตัว แม้แต่ขณะที่พวกเขาย้ายเธอเร็วต่อเขา ในที่สุด เธอก็ได้ยินเสียงตะโกนชื่อเขาเธอว่ามันเป็นของเธอ " แดริล "

เขาหายใจก็ตกใจ เกือบจะเป็นเสียงสะอื้น นี้คือเรื่องจริง เธอจริง เธอต้องเป็น เขาวิ่งไปหาเธอและแตกต่างจากทุกครั้งก่อน เธอเก็ตใกล้ชิดและใกล้ชิด เธอสุดท้ายในการเข้าถึง คราวนี้เขาจะจับเธอ ขาของเขาไม่สามารถแบกได้เร็วพอ " อะไร ! "