Significant decreases in the live w

Significant decreases in the live weight (
26%) and, surprisingly, in the shell length (
5%) were
observed in treated clams, but not in mussels. In the controls of both species, no shell damage was ever recorded; in the treated mussels and clams, damage proceeded via different modes and to different extents. The severity of shell injuries was maximal in the mussels after just 3 months of exposure to a reduced pH, whereas it progressively increased in clams until the end of the experiment. In shells of both species, the damaged area increased throughout the experiment, peaking at 35% in mussels and 11% in clams. The shell thickness of the treated and control animals significantly decreased after 3 months in clams and after 6 months in mussels. In the second experiment (3 months), only juvenile mussels were exposed to a reduced pH. After 3 months, the mussels at a natural pH level or pH 7.4 did not differ in their survival, shell length or live weight. Conversely, shell damage was clearly visible in the treated mussels
from the 1st month onward. Monitoring the chemistry of seawater carbonates always showed aragonite under-saturation at 7.4 pH, whereas calcite under-saturation occurred in only 37% of the measurements. The present study highlighted the contrasting effects of acidification in two bivalve species living in the same region, although not exactly in the same habitat.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สำคัญลดน้ำหนักสด (26%) และ แปลกใจ ความยาวเปลือก (5%)สังเกต ในหอยบำบัด แต่ไม่ ในหอยแมลงภู่ ในการควบคุมทั้งสองชนิด ไม่ทำลายเปลือกเคยบันทึก ในระบบฯ หอยแมลงภู่และหอย ความเสียหายก็เดิน ผ่านต่าง และขอบเขตโดยรวมแตกต่างกัน ความรุนแรงของการบาดเจ็บของเชลล์ได้สูงสุดในหอยแมลงภู่หลังจากเพียง 3 เดือนของการวัดค่า pH ที่ลดลง ในขณะที่ความก้าวหน้าเพิ่มขึ้นในหอยจนสิ้นสุดการทดลอง ในเปลือกหอยทั้งสองชนิด พื้นที่เสียหายเพิ่มขึ้นตลอดการทดลอง จุดที่ 35% ในหอยแมลงภู่และ 11% ในหอย ความหนาเปลือกของการบำบัดและควบคุมสัตว์อย่างมากลดลงหลัง จาก 3 เดือนหอย และ หลัง 6 เดือนในหอยแมลงภู่ ในการทดสอบที่สอง (3 เดือน), เฉพาะเยาวชนหอยได้สัมผัสกับค่า pH ลดลง หลังจาก 3 เดือน หอยแมลงภู่ที่ระดับค่า pH หรือค่า pH 7.4 จึงแตกต่างกันในอยู่รอด ความยาวเปลือก และน้ำหนักสดของ ในทางกลับกัน เชลล์เสียได้ชัดเจนในหอยแมลงภู่ผ่านจาก 1 เดือนเป็นต้นไป ตรวจสอบทางเคมีของน้ำทะเล carbonates เสมอพบแร่อะอิ่มตัวน้อยกว่าที่ 7.4 pH ในขณะที่แคลไซต์น้อยอิ่มเกิดขึ้นในการวัดเพียง 37% ศึกษาเน้นผลตัดของยูใน bivalve สองสายพันธุ์ที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคเดียวกัน ไม่ว่าแม้ว่าในที่อยู่อาศัยเดียวกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลดลงอย่างมีนัยสำคัญในน้ำหนักสด (26%) และแปลกใจในความยาวเปลือก (5%) ถูก
ตั้งข้อสังเกตในหอยได้รับการรักษา แต่ไม่ได้อยู่ในหอยแมลงภู่ ในการควบคุมของทั้งสองสายพันธุ์ไม่มีความเสียหายเปลือกที่เคยบันทึกไว้; ในการรักษาหอยแมลงภู่และหอยความเสียหายเดินผ่านโหมดที่แตกต่างและขอบเขตที่แตกต่างกัน ความรุนแรงของการบาดเจ็บเป็นเปลือกหอยสูงสุดในหลังจากนั้นเพียง 3 เดือนของการสัมผัสกับค่า pH ลดลงในขณะที่เพิ่มขึ้นมีความก้าวหน้าในหอยจนกว่าจะสิ้นสุดการทดลอง ในเปลือกของทั้งสองชนิดพื้นที่ได้รับความเสียหายเพิ่มขึ้นตลอดการทดลองจุดที่ 35% ในหอยแมลงภู่และ 11% ในหอย ความหนาของเปลือกของสัตว์ที่ได้รับการรักษาและการควบคุมอย่างมีนัยสำคัญลดลงหลังจาก 3 เดือนในหอยและหลัง 6 เดือนในหอยแมลงภู่ ในการทดลองที่สอง (3 เดือน) เพียงหอยเด็กและเยาวชนได้สัมผัสกับค่า pH ลดลง หลังจาก 3 เดือน, หอยแมลงภู่ในระดับค่า pH ธรรมชาติหรือค่า pH 7.4 ไม่แตกต่างกันในการอยู่รอด, ความยาวเปลือกของพวกเขาหรืออาศัยน้ำหนัก ตรงกันข้ามความเสียหายเปลือกถูกมองเห็นได้อย่างชัดเจนในหอยแมลงภู่ได้รับการรักษา
จากเดือนที่ 1 เป็นต้นไป การตรวจสอบคุณสมบัติทางเคมีของน้ำทะเลคาร์บอเนตเสมอแสดงให้เห็น aragonite ภายใต้ความอิ่มตัวของสีที่มีค่า pH 7.4 ในขณะที่แคลเซียมคาร์บอเนตภายใต้ความอิ่มตัวของสีที่เกิดขึ้นในเวลาเพียง 37% ของการวัด การศึกษาในปัจจุบันที่เน้นผลกระทบตัดกันของกรดในสองสายพันธุ์หอยที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคเดียวกันแม้จะไม่ตรงกับในถิ่นที่อยู่เดียวกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างมีนัยสำคัญลดลงในที่สดน้ำหนัก ( 26% ) และที่น่าตกใจ ในกะลาความยาว ( 5 % ) ได้แก่สังเกตตัวหอย แต่ไม่ได้อยู่ในหอย ในการควบคุมของทั้งสองชนิดไม่มีเปลือกเสียหายเคยบันทึก ; ในหอยแมลงภู่และหอยที่ได้รับความเสียหาย โดยผ่านทางโหมดที่แตกต่างกันและขอบเขตที่แตกต่างกัน ความรุนแรงของการบาดเจ็บของเชลล์ได้สูงสุดในหอยแมลงภู่ หลังจาก 3 เดือนของการลด pH , ในขณะที่มันค่อยๆเพิ่มขึ้นในหอยจนสิ้นสุดการทดลอง ในเปลือกของทั้งสองชนิด พื้นที่เสียหายเพิ่มขึ้นตลอดการทดลองจุดที่ 35% ในหอยแมลงภู่และ 11 % ในหอย เปลือกหนา การรักษาและควบคุมสัตว์ลดลง หลังจาก 3 เดือน หลังจาก 6 เดือนในหอยกาบและหอยแมลงภู่ ในการทดลองที่สอง ( 3 เดือน ) เท่านั้น ยังมีเด็กและเยาวชนได้รับการลดปร . หลังจาก 3 เดือน หอยที่ pH ธรรมชาติหรือระดับ pH 7.4 ไม่แตกต่างกันในการอยู่รอดของพวกเขา เปลือก ความยาวหรือน้ำหนักสด ในทางกลับกัน , เปลือกเสียหายที่มองเห็นได้อย่างชัดเจนในที่เลี้ยงหอยแมลงภู่จาก 1 เดือนเป็นต้นไป การตรวจสอบคุณสมบัติทางเคมีของน้ำคาร์บอเนตมักจะพบอะราโกไนต์ภายใต้ความเข้มที่ pH 7.4 และแคลไซต์ที่เกิดขึ้นภายใต้ความเข้มเพียง 37% ของการวัด การศึกษาปัจจุบันเน้นตัดผลของกรด 2 ชนิดที่มีอยู่ในภูมิภาคเดียวกัน แม้ไม่ได้อยู่ในสิ่งแวดล้อมเดียวกัน