Why Life is SufferingThe Buddha fam

Why Life is Suffering
The Buddha famously taught that life is suffering, and he located the source of
this in desire, thirst, or craving. The happiness we seek is unattainable because our
thirsts are unquenchable. This implies that we would be happy if only our desires
were fulfilled. Happiness, then, is a state of fulfillment or “desirelessness,” a state
completely free from dissatisfaction or want. But, having said this, it is clear that
the Buddha’s message is not that happiness is to be achieved by fulfilling our
desires, but that we suffer because we mistakenly conceive of happiness in this
way. It is because we seek happiness in the fulfillment of desire that happiness is
unattainable. Why is this?
First, the stream of desires is endless. No sooner is one desire satisfied than
another one takes its place—a sad phenomenon sometimes called the
“satisfaction treadmill.”1
Never content with the present moment, we seek
happiness in the future, in the satisfaction of some new desire. As any beginning
meditator knows, dissatisfaction and restlessness gnaw on us constantly. The
untamed mind is never free from the grip of desire, not even for a moment. If to
be happy is to satisfy all of our desires, and if the stream of desires is endless,
then lasting happiness is unattainable. Some new desire, some unsatisfied want,
always appears to disrupt whatever satisfaction we might experience.
Second, desire often assumes the form of grasping or attachment. To a large
extent, we seek happiness in our possessions. We covet material things, of course,
but also pleasure, health, knowledge, status, praise, and recognition. We are

1
See Irvine (2006), p. 106.
129
attached to our family and friends, our pets, our material possessions, our bodies,
our minds, our careers, our reputations, our health, our physical appearance, our
youth, and, of course, life itself. Can we achieve lasting happiness by acquiring
and holding on to the things we covet? No, according to Buddhism, for the
following simple reason: all things are impermanent. In one way or another, all
that we care about, everyone and everything, slips from our grasp. Material
possessions crumble into nothingness. Children grow into adults. Relationships
end. Health fades. Youth fades. Beauty fades. If this is not obvious, consider this.
Death represents the loss of everything we value, and no one escapes death. In
Buddhism, impermanence (aniccata) is one of the three marks of all conditioned
phenomena. Because all things are impermanent, we cannot achieve lasting
happiness by acquiring the things we desire. These things eventually fade away,
and with it our happiness.
Third, the things we think will bring us lasting happiness simply don’t. We
tend to think: If I only I had the right job, a good marriage, enough money, a new
house, then I would be happy. Yet nothing desired, once acquired, is a source of
lasting satisfaction. Of course, we derive some satisfaction from achieving our
goals, but it soon fades. Psychologists call this “hedonic adaptation.”2
This is
another of the three marks of existence: dukkha. All conditioned phenomena,
according to the Buddha, are marked by “unsatisfactoriness.” This is rooted in the
first mark of existence. Our experience of satisfaction is itself a conditioned,
dependent phenomenon. It fades like everything else.
Fourth, if happiness is to be found in the fulfillment of desire, then we must be
able to control things—people, situations, and events. To be happy, things must go
our way. And this means that we must have the power to make things go our way.
Yet, realistically speaking, not much is under our control. Sensing this, we
immerse ourselves in worry. When our will is thwarted, as it so often is, we
experience frustration. When people don’t behave as they’re “supposed” to
behave, we experience anger and resentment. Worry, frustration, anger, fear,
resentment, jealousy, despair, disappointment, heartbreak, and many other
conflictive emotions are bound up with our efforts to control things. Although it is
happiness that we seek, it is suffering that we create for ourselves and for others.
According to Buddhism, the problem is not just that we have limited power

2
See Irvine (2006), pp. 105-106. There are ups and downs in life, but the evidence suggests that there
is an individually variable happiness “set point” to which people eventually return. See Haybron
(2011).
130
over the world; rather, we have no power at all. The self, understood as a center of
power and control, as a doer of deeds, an initiator of actions, does not exist. When
I think, there is no “I” that makes thoughts appear. When I raise my arm or speak,
there is no “I” that makes my arm rise or my lips and tongue move. There is no
actor or agent behind my actions. The “I,” understood as an actor or agent, as a
center of power and control, is an illusion. This is the third mark of existence:
no-self (anattā). Understood as a general metaphysical thesis, the no-self doctrine
amounts to the claim that all things lack a substantial core. All things at every
moment are in the process of coming to be or in the reverse process of ceasing to
be; there is no time when something simply is. There are no “beings” but only
“becomings.” This includes myself. My life is a transformational process, but
there is no enduring entity that undergoes this process. My thoughts and actions
are events, and they are bound up with everything else that happens. They cannot
be disentangled from the causal matrix and assigned to a separately existing,
substantial self.
We regard many things as possessions, and these things are intimately bound
up with our sense of selfhood. Every “my” points to an “I.” I look upon my body,
for instance, as my body, not just as a body. But my body is not a possession. It is
something I make use of, but only temporarily. It is subject to disease, old age,
death, and decay. Sooner or later, it will slip from my grasp, like everything else.
Because all things are impermanent, there is nothing that persists from one
moment to the next—including myself and everything I conceptualize as mine.
This can’t be reconciled with the attitude of possessiveness. Possessiveness
insists that things remain the same. But nothing remains the same. The object of
my possessiveness now is not the same as the object of my possessiveness a
moment from now. Possessiveness rests upon the delusion of permanence. The
delusion is thinking that we can arrest the process of change and somehow make
something remain the same from one moment to the next, from one day to the
next, from one year to the next.
There are a number of reflections that bring home in a powerful way just how
deep our attachments are. Imagine that all your physical possessions are destroyed.
How devastating would this be? Imagine losing your ability to remember things
or to learn new things, to see, touch, or hear. Imagine that you lose your career.
Imagine that everyone you care about dies. Imagine that you’re diagnosed with a
fatal condition. The truth is that this is (or soon will be) happening to us, but we
don’t face this fact. It’s too frightening. We live with the comforting delusion of
131
permanence. (But, importantly, the inevitability of loss is frightening only
because we cling to “I” and “mine.”)
Ultimately, we suffer because of an existential contradiction: the contradiction
between the deep attachments that we have—to our lives, to our bodies, to our
minds, to youth, to health, to people, to our material possessions, to our mental
possessions (e.g., knowledge, memories)—and the fact that all things, without
exception, are impermanent. The suffering of life resides in this contradiction. We
cope with this contradiction by denying it or ignoring it. This is delusion. We
delude ourselves into thinking that what is impermanent is really permanent, or
we just don’t think about it. It’s not that we are ignorant of this contradiction. We
just refuse to think about it, or we disguise the facts.
Once again, Buddhism teaches that all phenomena have three characteristic
marks: impermanence, selflessness, and unsatisfactoriness. We have seen how the
attitude of possessiveness is related to the first mark. It is also related to the other
two. That all things lack a self implies that there is nothing to possess. If I am
possessive of my car, what is it exactly that is the object of my possessiveness?
What is there to grasp, to hold on to? The Buddhist answer is “nothing.” Also,
why is it that I should try to possess anything? Only because I imagine that my
possessions will bring me happiness. If I think of happiness in terms of the
enjoyment of my possessions, then of course I cling to these possessions. But if all
things are unsatisfactory in the sense that possessing things is not a source of the
happiness we seek, then the attitude of possessiveness is based on delusion.
Buddhism challenges the conventional conception of happiness. The Buddha
tells us that happiness, as we ordinarily conceive of it, is an illusion. True
happiness cannot be found in possessing things or satisfying our cravings. Rather,
it involves an abiding sense of fullness and inner peace, an inner serenity that does
not depend upon our life circumstances. If I see things as they really are, I will
cling to nothing. Material things flow in and out of my life. So do people. My
body will eventually die and decompose. Life ends. This is just how things are.
Happiness is the natural expression of understanding, really understanding, that
all things are impermanent. The Buddha was once asked whether he could sum
up his teaching in a single sentence. He replied that he could, and that this was
“Cling to nothing.”3

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทำไมชีวิตเป็นทุกข์พระพุทธเจ้าซึ่งสอนว่า ชีวิตเป็นทุกข์ และเขาอยู่แหล่งที่มาของซึ่ง ในความปรารถนา ความกระหายน้ำ อยาก ความสุขที่เราแสวงหาได้นั้นเนื่องจากของเราthirsts เอเซียได้ หมายความว่า เราจะมีความสุขถ้าเฉพาะความต้องการของเราได้ปฏิบัติตาม ความสุข แล้ว เป็นสิ่งตอบสนองหรือ "desirelessness รัฐสมบูรณ์ปราศจากความไม่พอใจ หรือต้องการ แต่ พูด ล้างที่ข้อความของพระพุทธเจ้าไม่ว่าจะทำได้ โดยการตอบสนองความสุขของเราความต้องการ แต่ว่า เราทุกข์ เพราะเราโดยผิดพลาดตั้งครรภ์ความสุขนี้วิธีการ มันเป็น เพราะเราแสวงหาความสุขในด้านความปรารถนาที่มีความสุขนั้น ทำไมเป็นเช่นนั้นครั้งแรก กระแสของความต้องไม่สิ้นสุด ไม่เร็ว เป็นหนึ่งปรารถนาพอใจกว่าหนึ่งเกิดความ — ปรากฏการณ์เศร้าบางครั้งเรียกว่าการ"treadmill ความพึงพอใจ" 1 ไม่เนื้อหากับปัจจุบัน เราค้นหาความสุขในอนาคต ความพึงพอใจของความปรารถนาบางอย่างใหม่ เป็นจุดเริ่มต้นใด ๆmeditator รู้ ความไม่พอใจและอาการ gnaw เราตลอดไป ที่บอร์เนียวจิตใจไม่ปลอดจากการจับต้อง แม้ไม่อึด ถ้าการยินดีที่จะตอบสนองทุกความต้องการของเรา และกระแสของความสิ้นสุดแล้ว ยาวนานความสุขได้นั้น ความปรารถนาบางอย่างใหม่ บางคนไม่พอใจต้องการเสมอแล้วจะ รบกวนใด ๆ ก็ตามเราอาจพบความพึงพอใจที่สอง ความปรารถนามักจะสันนิษฐานแบบเรียงหรือแนบ การขนาดใหญ่ขอบเขต เราหาความสุขในทรัพย์สินของเรา เราฝักใฝ่สิ่งวัสดุ แน่นอนแต่ยังความสุข สุขภาพ ความรู้ สถานะ สรรเสริญ และการรับรู้ เรามี1 ดูเออร์วิน (2006), p. 106 129กับเพื่อน และครอบครัวของเราสัตว์เลี้ยง ทรัพย์สินวัสดุของเรา ร่างกายจิตของเรา อาชีพของเรา ของเราย่อม สุขภาพของเรา รูป ลักษณ์ของเรา ของเราเยาวชน และ แน่นอน ชีวิตตัวเอง เราสามารถบรรลุความสุขที่ยั่งยืน โดยการซื้อหรือไม่และจับในสิ่งที่เราปรับหรือไม่ ไม่มี ตามศาสนาพุทธ สำหรับการเหตุผลง่าย ๆ ต่อไปนี้: สิ่ง impermanent ในหนึ่งวิธี หรืออื่น ทั้งหมดที่เราดูแลเกี่ยวกับ ทุกคนและทุกสิ่งทุกอย่าง จัดจากความเข้าใจของเรา วัสดุทรัพย์สินพังทลายเป็น nothingness เด็กเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ความสัมพันธ์สิ้นสุดการ สุขภาพค่อย ๆ ปรากฏ เยาวชนค่อย ๆ ปรากฏ ความงามค่อย ๆ ปรากฏ ถ้าไม่ชัดเจน พิจารณานี้เสียชีวิตสูญเสียทุกอย่างเราค่า และไม่มีใครหนีความตายนั้น ในพระพุทธศาสนา อนิจจัง (aniccata) เป็นหนึ่งในเครื่องหมายสามทั้งหมดปรับอากาศปรากฏการณ์การ เนื่องจากสิ่งมี impermanent เราไม่ได้นานความสุข โดยได้รับในสิ่งที่เราปรารถนา สิ่งเหล่านี้ในที่สุดจางหายและด้วยความสุขของเราที่สาม ในสิ่งที่เราคิดว่า จะนำเรายาวนานความสุขก็ไม่ เรามักจะ คิดว่า: ถ้าฉันเท่านั้นที่มีงานเหมาะสม แต่งงานดี เงินพอ ใหม่บ้าน แล้วฉันจะมีความสุข ยัง ไม่ต้องการ เมื่อรับ มียาวนานความพึงพอใจ แน่นอน เราได้รับความพึงพอใจบางอย่างจากการบรรลุเป้าหมายของเราเป้าหมาย แต่เร็ว ๆ นี้ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น นักจิตวิทยาเรียกนี้ "hedonic ปรับตัว" 2 นี่คืออื่นของไตรลักษณ์: dukkha ปรากฏการณ์ทั้งหมดที่เครื่องปรับอากาศพระพุทธเจ้า ตามที่มีเครื่องหมาย "unsatisfactoriness" นี้จะใช้ในการเครื่องหมายแรกของการดำรงอยู่ ประสบการณ์ความพึงพอใจของเราเป็นเองอากาศปรากฏการณ์ขึ้น มันค่อย ๆ ปรากฏเหมือนทุกอย่างสี่ ถ้าเป็นความสุขในการตอบสนองความต้องการ แล้วเราต้องสามารถควบคุมสิ่งต่าง ๆ เช่นคน สถานการณ์ และเหตุการณ์ มีความสุข สิ่งที่ต้องไปวิธีของเรา และนี้หมายความ ว่า เราต้องมีพลังทำสิ่งไปทางยัง พูดจริง ไม่มากอยู่ภายใต้การควบคุมของเรา การตรวจนี้ เราแช่ตัวเองในความกังวล เมื่อเราจะเป็น thwarted มันเป็นบ่อย เราประสบการณ์แห้ว เมื่อคนไม่ทำ ตามที่พวกเขากำลัง "ควร"ทำงาน เราพบกับความโกรธและแค้นใจ กังวล แห้ว ความโกรธ ความ กลัวขุ่น พระ สิ้นหวัง ผิดหวัง ฮาร์ตเบรกโฮเท และอื่น ๆ อีกมากมายอารมณ์ conflictive ที่ผูกค่ากับความพยายามของเราในการควบคุมสิ่ง แม้ว่าจะเป็นความสุขที่เราแสวงหา มันเป็นความทุกข์ที่เราสร้าง สำหรับตนเอง และผู้อื่นตามพุทธศาสนา ปัญหาไม่เพียงแค่ว่า เราได้จำกัดพลังงาน2 ดูเออร์วิน (2006), 105-106 พีพีอ่าวมาหยา ดอน ๆ มีชีวิต แต่หลักฐานแนะนำที่มีมีความสุขเป็นตัวแปรแต่ละ "จุดชุด" บุคคลใดในที่สุดกลับ ดู Haybron(2011) 130โลก ค่อนข้าง เราได้ไม่ทั้งหมด เข้าใจตนเอง เป็นศูนย์กลางของไม่มีอำนาจและการควบคุม เป็น doer ของความ อุปกรณการของการดำเนินการ เมื่อผมคิดว่า มีไม่มี "เรา" ที่ทำให้ความคิดที่ปรากฏ เมื่อผมยกแขน หรือ พูดไม่มีไม่มี "เรา" ที่ทำให้ขึ้นแขนของฉัน หรือของฉันริมฝีปาก และลิ้นที่ย้าย มีไม่มีนักแสดงหรือตัวแทนอยู่เบื้องหลังการกระทำของฉัน ", " ใช่เป็นนักแสดงการแทน เป็นการศูนย์อำนาจและการควบคุม เป็นภาพลวงตา นี่คือเครื่องหมายที่สามของการดำรงอยู่:ไม่มีเอง (anattā) เข้าใจว่าเป็นทั่วไปขัดแย้งวิทยานิพนธ์ สอนตนเองไม่มียอดเงินที่จะเรียกร้องว่า สิ่งขาดหลักพบ สิ่งที่ทุกขณะที่ กำลังจะมา หรือย้อนกระบวนการหยุดการสามารถ ไม่มีเวลาอะไรก็ได้ "เทพ" ไม่มีแต่"becomings" ซึ่งรวมถึงตัวเอง ชีวิตคือ กระบวนการภาวะ แต่มีเอนทิตีไม่ยั่งยืนที่ผ่านขั้นตอนนี้ ความคิดและการกระทำของฉันเหตุการณ์ และพวกเขาจะผูกกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น พวกเขาไม่สามารถdisentangled จากเมทริกซ์เชิงสาเหตุ และให้การแยกกันอยู่พบตนเองเราพิจารณาสิ่งเป็นทรัพย์สิน และสิ่งเหล่านี้จึงได้ถูกผูกไว้ขึ้นกับความรู้สึกของเราของ selfhood ทุกจุด "ของฉัน" เป็น "ฉัน" ผมมองตามร่างกายของฉันเป็นร่างกายของฉัน ไม่เพียงแต่เป็นร่างกายเช่น แต่ร่างกายของฉันไม่ใช่การครอบครอง จึงสิ่งที่ผมทำใช้ แต่ชั่วคราวเท่านั้น มันมีโรค ยุคเก่าความตาย และผุ ช้า มันจะลื่นจากความเข้าใจของฉัน เช่นทุกอย่างเนื่องจากสิ่งมี impermanent ไม่มีสิ่งใดที่ยังคงมีอยู่จากหนึ่งขณะนี้ไปซึ่งรวมทั้งตัวเองและทุกอย่างที่ฉัน conceptualize กับระเบิดนี้ไม่ได้กระทบยอดกับทัศนคติของ possessiveness Possessivenessรมย์ว่า สิ่งต่าง ๆ ยังคงเหมือนเดิม แต่ไม่มีอะไรยังคงเหมือนเดิม วัตถุประสงค์ของpossessiveness ของฉันตอนนี้ไม่เหมือนกับของ possessiveness ของฉันช่วงเวลานี้ Possessiveness อยู่ตามความเข้าใจผิดของ permanence ที่ลวงตาจะคิดว่า เราสามารถจับกุมกระบวนการของการเปลี่ยนแปลง และทำการอย่างใดสิ่งที่ยังคงเหมือนเดิมจากขณะหนึ่งไป จากวันหนึ่งถัดไป จากปีหนึ่งไปมีจำนวนสะท้อนที่นำกลับบ้านในวิธีมีประสิทธิภาพเพียงไรลึกของสิ่งที่แนบมาได้ คิดว่า เป็นทำลายทรัพย์สินทางกายภาพทั้งหมดของคุณเรื่องว่าเป็นเช่นนั้น ลองนึกภาพการสูญเสียความสามารถในการจำสิ่งต่าง ๆหรือเรียนรู้สิ่งใหม่ การเห็น สัมผัส การได้ยิน ลองนึกภาพว่า คุณสูญเสียอาชีพคิดว่าคนแต่งตาย สมมติว่า คุณได้รับการวินิจฉัยเป็นสภาพร้ายแรง ความจริงก็คือ ว่า เป็น (หรือเร็ว ๆ นี้ จะ) เกิดขึ้นกับเรา แต่เราไม่เผชิญความจริง น่ากลัวเกินไปได้ เราอยู่กับความเข้าใจผิดที่พบของ 131permanence (แต่ สำคัญ เป็นที่น่ากลัวของโดยกล่าวขาดทุนเท่านั้นเพราะเรายึดถือ "ฉัน" และ "ฉัน")ในที่สุด เราได้รับเนื่องจากความขัดแย้งที่ existential: ความขัดแย้งที่ระหว่างสิ่งที่แนบที่ลึกที่มี — เพื่อชีวิต ร่างกาย การไปของเราจิตใจ เพื่อเยาวชน สุข คน ทรัพย์สินของเราวัสดุ ให้จิตของเราทรัพย์สิน (เช่น ความรู้ ความทรงจำ) — และความจริงที่ทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีข้อยกเว้น มี impermanent ทุกข์ของชีวิตอยู่ในความขัดแย้งนี้ เรารับมือกับความขัดแย้งนี้ โดยการปฏิเสธมัน หรือละเว้นได้ นี้เป็นความเข้าใจผิด เราล่อตัวเองเป็นความคิดที่ว่า impermanent คือถาวรจริง ๆ หรือเราไม่คิดเกี่ยวกับมัน ไม่ว่า เรามีความขัดแย้งนี้ซะ เราเพียงปฏิเสธความคิดเกี่ยวกับมัน หรือเราปลอมตัวข้อเท็จจริงอีกครั้งหนึ่ง พระพุทธศาสนาสอนว่า ปรากฏการณ์ทั้งหมดมีสามลักษณะเครื่องหมาย: อนิจจัง selflessness และ unsatisfactoriness เราได้เห็นวิธีการทัศนคติของ possessiveness เกี่ยวข้องกับเครื่องหมายแรก นอกจากนี้ยังมีการเกี่ยวข้องกับอื่น ๆ2 ว่า ตนเองเป็นขาดสิ่งบ่งชี้ว่ามีอะไรมั่ง ถ้าฉันความเป็นเจ้าของรถ มันตรงนั้นเป็นของ possessiveness ของฉันคืออะไรคืออะไรมีความเข้าใจ การคงอยู่หรือไม่ ตอบพุทธคือ "ไม่" ยังเหตุมีว่าควรพยายามมีอะไร เพราะฉันคิดที่ฉันทรัพย์สินจะทำให้ฉันสุข ถ้าคิดว่า ความสุขในแง่ของการความเพลิดเพลิน ของทรัพย์สินของฉัน แล้วฉันหวงทรัพย์สินเหล่านี้แน่นอน แต่ ถ้าทั้งหมดสิ่งที่จะใช้ในแง่ที่ไม่มีสิ่งที่เป็นแหล่งของการความสุขที่เราแสวงหา แล้วทัศนคติของ possessiveness ขึ้นอยู่กับความเข้าใจผิดศาสนาพุทธท้าทายความคิดดั้งเดิมของความสุข พระพุทธเจ้าบอกเราว่า ความสุข เราตั้งครรภ์ปกติของมัน เป็นภาพลวงตาที่ อย่างแท้จริงไม่พบความสุข ในสิ่งที่มีความพึงพอใจของเราแพง ค่อนข้างเกี่ยวข้องกับความรู้สึก abiding ของความสำเร็จและความสงบสุข มีความสงบภายในที่ไม่ไม่ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ในชีวิตของเรา ถ้าเห็นสิ่งที่พวกเขาเป็นจริง ๆ ฉันจะยึดกับอะไร สิ่งของวัตถุที่ไหลเข้าและออกจากชีวิตของฉัน เพื่อ ทำคน ของฉันร่างกายจะตายในที่สุด และเปื่อย ชีวิตสิ้นสุด เพียงว่าสิ่งที่มีอยู่ค่าธรรมชาติของความเข้าใจ จริง ๆ เข้าใจ ที่มีความสุขสิ่ง impermanent ได้ พระพุทธเจ้าเมื่อถูกถามว่า เขาสามารถรวมค่าสอนรวมในประโยคเดียว เขาตอบว่า เขาได้ และครั้งนี้นั้น"ยึดกับอะไร" 3

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทำไมชีวิตคือทุกข์พระพุทธรูปที่มีชื่อเสียงสอนว่าชีวิตเป็นทุกข์และเขาตั้งอยู่แหล่งที่มาของเรื่องนี้ในความปรารถนาความกระหายหรือความอยาก ความสุขที่เราแสวงหาก็คือไม่สามารถบรรลุได้เพราะเรากระหายอยู่โดยไม่มีเงื่อนไข นี่ก็หมายความว่าเราจะมีความสุขถ้าเพียง แต่ความต้องการของเราได้รับการเติมเต็ม ความสุขนั้นเป็นรัฐของการปฏิบัติตามหรือ "Desirelessness" รัฐอิสระจากความไม่พอใจหรือต้องการ แต่มีกล่าวนี้ก็เป็นที่ชัดเจนว่าข้อความของพระพุทธเจ้าไม่ได้เป็นความสุขที่จะประสบความสำเร็จโดยการตอบสนองของเราปรารถนาแต่ที่เราต้องทนทุกข์ทรมานเพราะเราผิดพลาดตั้งครรภ์ของความสุขในครั้งนี้ทาง มันเป็นเพราะเราแสวงหาความสุขในการปฏิบัติตามความปรารถนาที่ว่ามีความสุขคือไม่สามารถบรรลุได้ นี้เป็นเพราะเหตุใดครั้งแรกกระแสของความต้องการเป็นที่สิ้นสุด ไม่ช้าก็เร็วเป็นหนึ่งในความปรารถนาความพึงพอใจกว่าอีกคนหนึ่งจะใช้เวลาสถานที่เป็นปรากฏการณ์ที่น่าเศร้าที่บางครั้งเรียกว่า"ความพึงพอใจของลู่วิ่ง." 1 ไม่เคยพอใจกับขณะปัจจุบันที่เราแสวงหาความสุขในอนาคตในความพึงพอใจของความปรารถนาใหม่ ในฐานะที่เป็นจุดเริ่มต้นใด ๆ ที่ผู้ปฏิบัติจะรู้ความไม่พอใจและความร้อนรนแทะกับเราอย่างต่อเนื่อง ใจเปลี่ยวไม่เคยจับได้ฟรีจากความปรารถนาที่ไม่ได้สักครู่ หากจะมีความสุขที่จะตอบสนองทุกความต้องการของเราและถ้ากระแสของความต้องการเป็นที่สิ้นสุด, แล้วความสุขที่ยั่งยืนไม่สามารถบรรลุได้ บางคนปรารถนาใหม่บางลงไม่พอใจก็จะปรากฏขึ้นที่จะทำลายสิ่งที่พึงพอใจของเราอาจพบ. สองปรารถนามักจะถือว่ารูปแบบของการจับหรือสิ่งที่แนบมา ที่มีขนาดใหญ่เท่าที่เราแสวงหาความสุขในดินแดนของเรา เราอยากได้สิ่งวัสดุแน่นอนแต่ยังมีความสุขสุขภาพความรู้สถานะการสรรเสริญและการรับรู้ เรามี1 ดูเออร์ (2006), หน้า 106 129 ที่แนบมากับครอบครัวและเพื่อน ๆ ของเรา, นำสัตว์เลี้ยงของเราครอบครองวัสดุของเราร่างกายของเราจิตใจของเราอาชีพของเราชื่อเสียงของเราสุขภาพของเราลักษณะทางกายภาพของเราของเราเยาวชนและแน่นอนชีวิตตัวเอง เราสามารถบรรลุความสุขที่ยั่งยืนโดยการซื้อและการถือครองเพื่อสิ่งที่เราอยากได้? ไม่เป็นไปตามพุทธศาสนาสำหรับเหตุผลง่ายๆต่อไปนี้: ทุกสิ่งเป็นอนิจจัง ในหรืออีกวิธีหนึ่งทั้งหมดที่เราดูแลเกี่ยวกับทุกคนและทุกอย่างหลุดจากมือของเรา วัสดุข้าวของพังลงไปในความว่างเปล่า เด็กเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ความสัมพันธ์สิ้นสุด สุขภาพจางหาย เยาวชนจางหาย ความงามจางหาย ถ้าไม่ได้เป็นที่เห็นได้ชัดพิจารณานี้. ตายหมายถึงการสูญเสียของทุกสิ่งที่เราให้ความสำคัญและไม่มีใครหนีความตาย ในพุทธศาสนาไม่เที่ยง (aniccata) เป็นหนึ่งในสามของเครื่องหมายปรับอากาศทุกปรากฏการณ์ เพราะทุกสิ่งไม่เที่ยงเราไม่สามารถบรรลุยั่งยืนความสุขโดยการซื้อสิ่งที่เราต้องการ สิ่งเหล่านี้ในที่สุดก็จางหายไปและด้วยความสุขของเรา. ประการที่สามสิ่งที่เราคิดว่าจะนำมาซึ่งความสุขที่ยั่งยืนเราก็ไม่ได้ เรามักจะคิดว่าถ้าฉันฉันมีงานที่เหมาะสม, การแต่งงานที่ดี, มีเงินมากพอใหม่บ้านแล้วฉันจะมีความสุข ยังไม่มีอะไรที่ต้องการซื้อที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นแหล่งที่มาของความพึงพอใจที่ยั่งยืน แน่นอนว่าเราได้รับมาจากการบรรลุความพึงพอใจของเราบางเป้าหมาย แต่ไม่นานมันก็จางหายไป นักจิตวิทยาเรียกสิ่งนี้ว่า "การปรับตัวความชอบ." 2 นี้เป็นอีกหนึ่งในสามคะแนนอยู่: dukkha ปรากฏการณ์ปรับอากาศทั้งหมดตามที่พระพุทธเจ้ามีการทำเครื่องหมายด้วย "unsatisfactoriness." นี้เป็นรากฐานในเครื่องหมายแรกของการดำรงอยู่ ประสบการณ์ของเราของความพึงพอใจของตัวเองเป็นปรับอากาศปรากฏการณ์ขึ้น มันจางหายไปเหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง. ประการที่สี่ถ้าเป็นความสุขที่จะพบในการปฏิบัติตามความปรารถนาแล้วเราจะต้องมีความสามารถที่จะควบคุมสิ่งที่ประชาชนสถานการณ์และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จะมีความสุขในสิ่งที่จะต้องไปทางของเรา และนั่นหมายความว่าเราจะต้องมีอำนาจที่จะทำในสิ่งที่ไปทางของเรา. แต่แนบเนียนพูดไม่มากอยู่ภายใต้การควบคุมของเรา การตรวจวัดนี้เราแช่ตัวเองในความกังวล เมื่อเราจะถูกขัดขวางในขณะที่มันจึงมักจะเป็นเราได้สัมผัสกับความยุ่งยาก เมื่อคนไม่ทำงานตามที่พวกเขากำลัง "ควร" จะทำตัวเราได้สัมผัสกับความโกรธและความแค้น กังวลแห้วความโกรธความกลัวความไม่พอใจความหึงหวงความสิ้นหวัง, ความผิดหวังความเสียใจและอื่น ๆ อีกมากมายอารมณ์conflictive จะผูกพันขึ้นมาด้วยความพยายามของเราที่จะควบคุมสิ่งที่ แม้ว่ามันจะเป็นความสุขที่เราแสวงหาก็เป็นทุกข์ที่เราสร้างขึ้นสำหรับตัวเองและคนอื่น ๆ . ตามที่พุทธศาสนาปัญหาไม่ได้อยู่เพียงแค่ว่าเราได้รับการ จำกัด อำนาจ2 ดูเออร์ (2006), pp ได้. 105-106 มีอัพและดาวน์ในชีวิตมี แต่หลักฐานที่แสดงให้เห็นว่ามีเป็นความสุขตัวแปรเป็นรายบุคคล"ตั้งจุด" เพื่อที่ผู้คนในที่สุดก็กลับมา ดู Haybron (2011). 130 มุมโลก; แต่เรามีอำนาจที่ไม่ทั้งหมด ตัวเองเข้าใจว่าเป็นศูนย์กลางของอำนาจและการควบคุมเป็นผู้กระทำการกระทำริเริ่มของการกระทำที่ไม่ได้อยู่ เมื่อผมคิดว่าไม่มี "ฉัน" ที่ทำให้ความคิดที่ปรากฏ เมื่อฉันยกแขนหรือพูดของฉันไม่มี "ฉัน" ที่ทำให้การเพิ่มขึ้นแขนของฉันหรือริมฝีปากของฉันและย้ายลิ้น ไม่มีเป็นนักแสดงหรือตัวแทนที่อยู่เบื้องหลังการกระทำของฉัน "I" เข้าใจว่าเป็นนักแสดงหรือตัวแทนเป็นศูนย์กลางของอำนาจและการควบคุมเป็นภาพลวงตา นี้เป็นเครื่องหมายที่สามของการดำรงอยู่: ไม่มีตนเอง (อนัตตา) เข้าใจว่าเป็นวิทยานิพนธ์เลื่อนลอยโดยทั่วไปไม่มีหลักคำสอนด้วยตนเองจำนวนเงินที่อ้างว่าทุกสิ่งที่ขาดหลักที่สำคัญ ทุกสิ่งในทุกช่วงเวลาที่อยู่ในกระบวนการของการที่จะมาถึงจะเป็นหรือในกระบวนการย้อนกลับของการหยุดไปจะ; มีเวลาเมื่อบางสิ่งบางอย่างก็คือ ไม่มี "มนุษย์" แต่"becomings." ซึ่งรวมถึงตัวเอง ชีวิตของฉันเป็นกระบวนการการเปลี่ยนแปลง แต่ไม่มีกิจการที่ยั่งยืนที่ผ่านกระบวนการนี้ คิดและการกระทำของฉันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและพวกเขาจะผูกพันขึ้นกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น พวกเขาไม่สามารถจะ disentangled จากเมทริกซ์เชิงสาเหตุและมอบหมายให้แยกต่างหากที่มีอยู่ในตัวเองมาก. เราเชื่อว่าหลายสิ่งหลายอย่างเป็นทรัพย์สินและสิ่งเหล่านี้จะผูกพันอย่างใกล้ชิดขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกของเรา selfhood ทุกจุด "ฉัน" กับ "ฉัน" ผมมองไปที่ร่างกายของฉันเช่นในขณะที่ร่างกายของฉันไม่เพียงแต่เป็นร่างกาย แต่ร่างกายของฉันไม่ได้ครอบครอง มันเป็นสิ่งที่ฉันทำให้การใช้งาน แต่เพียงชั่วคราว มันเป็นเรื่องที่โรควัยชราตายและสลายตัว ไม่ช้าก็เร็วมันจะลื่นจากมือของฉันเหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง. เพราะทุกสิ่งเป็นอนิจจังมีอะไรที่ยังคงอยู่จากหนึ่งในช่วงเวลาต่อไปรวมทั้งตัวเองและทุกอย่างที่ฉันคิดว่าเป็นเหมือง. นี้ไม่สามารถคืนดีกับ ทัศนคติของ possessiveness possessiveness ยืนยันสิ่งที่ยังคงเหมือนเดิม แต่ไม่มีอะไรยังคงเหมือนเดิม เป้าหมายของpossessiveness ของฉันตอนนี้ไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับวัตถุของ possessiveness ของฉันช่วงเวลาต่อจากนี้ possessiveness วางอยู่บนความเข้าใจผิดของความคงทน เข้าใจผิดคิดว่าเราสามารถจับกุมกระบวนการของการเปลี่ยนแปลงและอย่างใดทำให้บางสิ่งบางอย่างยังคงเหมือนเดิมจากช่วงเวลาหนึ่งไปยังอีกจากวันหนึ่งที่จะต่อไปจากหนึ่งปีถัดไป. มีจำนวนของการสะท้อนความเห็นที่นำกลับบ้านอยู่ใน วิธีที่มีประสิทธิภาพเพียงวิธีลึกของเราเป็นสิ่งที่แนบมา ลองนึกภาพว่าทุกสมบัติทางกายภาพของคุณจะถูกทำลาย. วิธีร้ายแรงนี้จะเป็นอย่างไร ลองนึกภาพการสูญเสียความสามารถในการจดจำสิ่งหรือเพื่อเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ เพื่อที่จะเห็นสัมผัสหรือได้ยิน ลองจินตนาการว่าคุณสูญเสียการทำงานของคุณ. คิดว่าทุกคนที่คุณดูแลเกี่ยวกับการตาย ลองจินตนาการว่าคุณกำลังได้รับการวินิจฉัยที่มีสภาพร้ายแรง ความจริงก็คือว่าเรื่องนี้เป็น (หรือเร็ว ๆ นี้จะ) ที่เกิดขึ้นกับเรา แต่เราไม่ต้องเผชิญกับความเป็นจริงนี้ มันน่ากลัวเกินไป เราอยู่กับความเข้าใจผิดของปลอบโยน131 คงทน (แต่ที่สำคัญความจำเป็นของการสูญเสียที่น่ากลัวเพียงเพราะเรายึดมั่นใน "ฉัน" และ "เหมือง.") ในที่สุดเราต้องทนทุกข์ทรมานเพราะความขัดแย้งดำรงอยู่: ความขัดแย้งระหว่างสิ่งที่แนบมาลึกที่เรามีต่อชีวิตของเราไปร่างกายของเราของเราจิตใจให้กับเยาวชนเพื่อสุขภาพเพื่อคนที่จะครอบครองวัสดุของเราเพื่อให้จิตของเราทรัพย์สิน(เช่นความรู้ความทรงจำ) และความจริงที่ว่าทุกสิ่งโดยไม่ต้องยกเว้นเป็นอนิจจัง ความทุกข์ทรมานของชีวิตอยู่ในความขัดแย้งนี้ เรารับมือกับความขัดแย้งนี้โดยการปฏิเสธหรือไม่สนใจมัน นี้เป็นความเข้าใจผิด เราหลอกตัวเองคิดว่าสิ่งที่เป็นอนิจจังเป็นแบบถาวรจริงๆหรือเราก็ไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน มันไม่ใช่ว่าเรามีความโง่เขลาของความขัดแย้งนี้ เราเพียงแค่ปฏิเสธที่จะคิดเกี่ยวกับมันหรือเราปิดบังข้อเท็จจริง. อีกครั้งหนึ่งที่พุทธศาสนาสอนว่าปรากฏการณ์ทั้งหมดมีสามลักษณะเครื่องหมาย: ไม่เที่ยง, ไม่เห็นแก่ตัวและ unsatisfactoriness เราได้เห็นว่าทัศนคติของ possessiveness เป็นที่เกี่ยวข้องกับเครื่องหมายแรก นอกจากนี้ยังมีความสัมพันธ์กับคนอื่น ๆทั้งสอง ว่าทุกสิ่งขาดตัวเองแสดงให้เห็นว่ามีอะไรที่จะมี ถ้าฉันเป็นเจ้าของรถของฉันสิ่งที่มันเป็นสิ่งที่เป็นวัตถุของ possessiveness ของฉันได้อย่างไรมีอะไรที่จะเข้าใจจะยึดมั่นใน? คำตอบที่นับถือศาสนาพุทธคือ "อะไร." นอกจากนี้ทำไมมันว่าฉันควรพยายามที่จะมีอะไร? เพียงเพราะฉันคิดว่าฉันทรัพย์สินจะนำมาซึ่งความสุขของฉัน ถ้าผมคิดว่ามีความสุขในแง่ของความบันเทิงของทรัพย์สินของฉันแล้วแน่นอนผมยึดทรัพย์สินเหล่านี้ แต่ถ้าทุกสิ่งที่น่าพอใจในแง่ที่ว่ามีสิ่งที่ไม่ได้เป็นแหล่งที่มาของการมีความสุขที่เราพยายามแล้วทัศนคติของpossessiveness อยู่บนพื้นฐานของความเข้าใจผิด. พระพุทธศาสนาท้าทายความคิดเดิมของความสุข พระพุทธเจ้าบอกว่าเรามีความสุขที่ที่เราตั้งครรภ์ตามปกติของมันเป็นภาพลวงตา ทรูมีความสุขไม่สามารถพบได้ในสิ่งที่มีความพึงพอใจหรือความอยากของเรา แต่มันเกี่ยวข้องกับการปฏิบัติตามความรู้สึกของความแน่นและความสงบภายในที่เงียบสงบภายในที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ชีวิตของเรา ถ้าผมเห็นสิ่งที่พวกเขาเป็นจริงผมจะยึดติดกับอะไร สิ่งวัสดุไหลเข้าและออกจากชีวิตของฉัน ดังนั้นคน ฉันร่างกายในที่สุดก็จะตายและสลาย ปลายชีวิต นี่เป็นเพียงวิธีการที่สิ่งมี. ความสุขคือการแสดงออกตามธรรมชาติของความเข้าใจจริงๆเข้าใจว่าทุกสิ่งไม่เที่ยง พระพุทธรูปที่ครั้งหนึ่งเคยถูกถามว่าเขาจะรวมถึงการเรียนการสอนของเขาในประโยคเดียว เขาตอบว่าเขาทำได้และว่านี่คือ"ยึดเพื่ออะไร." 3