Although the application of DNA mic

Although the application of DNA microarrays to gene discovery or polymorphism mutation in yeasts, plants, flowers and fruits has been demonstrated, most plant-based DNA biochips analyse gene expression profiles. In this direction, DNA microarrays have been applied to understand biological aspects in Saccharomyces cerevisiae yeast during spore development (Chu et al., 1998), to study its response to stress (Kao, 1999) or the galactose metabolic pathway (Ideker et al., 2001).With regard to higher plants, most studies with DNA microarrays have used Arabidopsis thaliana as model plant to evaluate the levels of expression in seedlings, roots, leaves, inflorescences, flowers and siliques at different developmental stages (Schena et al., 1995; Ruan et al., 1998; Zhu et al., 2001). The differences in gene expression contributed to identify promoters and common regulatory elements,and to clarify regulatory pathways, making possible to genetically engineer metabolic pathways. Although in a lesser extent, biochips have also been used to study the response of some genes to light (Desprez et al., 1998; Kehoe et al., 1999; Ma et al., 2001).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ว่าโปรแกรมประยุกต์ของ DNA microarrays ยีนโพลิมอร์ฟิซึมหรือค้นพบการกลายพันธุ์ใน yeasts พืช ดอกไม้และผลไม้มีการสาธิต มากที่สุดจากพืชดีเอ็นเอ biochips วิเคราะห์ยีนโพรไฟล์นิพจน์ ในทิศทางนี้ มีถูกใช้ DNA microarrays ที่เข้าใจด้านชีวภาพในยีสต์ Saccharomyces cerevisiae ในระหว่างการพัฒนาสปอร์ (ชูและ al., 1998), การศึกษาตอบสนองต่อความเครียด (ขาว 1999) หรือการกาแล็กโทสเมแทบอลิซึม (Ideker และ al., 2001) ตามต้นไม้สูง ศึกษาส่วนใหญ่ มี DNA microarrays ใช้ Arabidopsis thaliana เป็นโรงงานแบบจำลองเพื่อประเมินระดับของนิพจน์ในกล้าไม้ ราก ใบ ช่อเขียว ดอกไม้ และ siliques ในขั้นตอนการพัฒนาแตกต่างกัน (Schena และ al., 1995 เรือนและ al., 1998 ซูและ al., 2001) ความแตกต่างในการแสดงออกของยีนส่วนก่อและองค์ประกอบการกำกับดูแลทั่วไป และมนต์กำกับดูแล การแปลงพันธุกรรมโครงการหลักที่เผาผลาญสามารถชี้แจง แม้ว่าอยู่ในขอบเขตที่น้อยกว่า biochips ยังถูกใช้เพื่อศึกษาการตอบสนองของยีนบางแสง (Desprez et al., 1998 Kehoe et al., 1999 Ma และ al., 2001)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้ว่าโปรแกรมของ microarrays ดีเอ็นเอการค้นพบยีนกลายพันธุ์หรือความแตกต่างในยีสต์พืช, ดอกไม้และผลไม้ที่ได้รับการแสดงให้เห็นถึงส่วนใหญ่ biochips ดีเอ็นเอพืชที่ใช้ในการวิเคราะห์รูปแบบการแสดงออกของยีน ในทิศทางนี้ดีเอ็นเอไมโครอะเรย์ได้ถูกนำมาใช้ในการทำความเข้าใจด้านชีวภาพในยีสต์ Saccharomyces cerevisiae ในระหว่างการพัฒนาสปอร์ (ชู et al., 1998) การศึกษาการตอบสนองต่อความเครียด (Kao, 1999) หรือเส้นทางการเผาผลาญอาหารกาแลคโต (ที่ Ideker et al, , 2001) ในเรื่องเกี่ยวกับกีฬาทางน้ำพืชที่สูงกว่าการศึกษาส่วนใหญ่มีดีเอ็นเอไมโครอะเรย์ได้ใช้ Arabidopsis thaliana เป็นพืชรูปแบบในการประเมินระดับการแสดงออกในต้นกล้ารากใบช่อดอกดอกไม้และ siliques ในขั้นตอนการพัฒนาที่แตกต่างกัน (Schena et al., 1995; เรือน, et al, 1998;.. จู้, et al, 2001) ความแตกต่างในการแสดงออกของยีนส่วนร่วมในการส่งเสริมและระบุองค์ประกอบกฎระเบียบร่วมกันและเพื่อชี้แจงกฎระเบียบทางเดินทำให้ไปได้ที่จะพันธุกรรมวิศวกรเผาผลาญเซลล์ ถึงแม้ว่าในระดับที่น้อยกว่า biochips ยังได้รับการใช้ในการศึกษาการตอบสนองของยีนบางอย่างเพื่อให้แสง (Desprez et al, 1998;. Kehoe et al, 1999;.. มะ, et al, 2001)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม้ว่าการค้นพบดีเอ็นเอในยีนหรือการกลายพันธุ์ิ ) ในยีสต์ , พืช , ดอกไม้และผลไม้ได้แสดง , จากพืชส่วนใหญ่ biochips ดีเอ็นเอวิเคราะห์รูปแบบการแสดงออกของยีน . ในทิศทางนี้ ดีเอ็นเอ ิ ได้ใช้ความเข้าใจด้านชีววิทยาใน Saccharomyces cerevisiae ยีสต์ในระหว่างการพัฒนาสปอร์ ( ชู et al . , 1998 )เพื่อศึกษาการตอบสนองต่อความเครียด ( เก่า , 1999 ) หรือแกแลคโตสเมตาโบลิกพาทเวย์ ( ideker et al . , 2001 ) เกี่ยวกับพืชสูงกว่าการศึกษาส่วนใหญ่กับดีเอ็นเอิใช้เป็นพืช Arabidopsis thaliana แบบจำลองเพื่อประเมินระดับของการแสดงออกในต้น ราก ใบ ดอก ดอกไม้ และ siliques ที่ระยะพัฒนาการ ที่แตกต่างกัน ( schena et al . , 1995 ; เรื et al . , 1998 ;จู et al . , 2001 ) ความแตกต่างในการแสดงออกของยีนส่วนระบุโปรโมเตอร์และองค์ประกอบด้านทั่วไป และชี้แจงแนวทางการบังคับ ทำให้สามารถทางพันธุกรรมวิศวกรเส้นทางการเผาผลาญ . แต่ในระดับที่น้อยกว่า , biochips ยังถูกใช้เพื่อศึกษาการตอบสนองของยีนบางตัวจุด ( desprez et al . , 1998 ; เคโฮ et al . , 1999 ; ma et al . , 2001 )