The sense of sight is the one that

The sense of sight is the one that most writers consider first, but try to work on that one last. Let's take, for example, a description of a place. What do you feel when you go there? What do you feel on your skin. Is it hot or cold? Is it wet or dry? What do you smell? Is there food? Are the smells good or bad? What do the smells remind you of? What do you hear? Is it quiet or noisy? Are there cars moving about? Are people talking? What about the sounds of nature? Are they present? Even a soft wind makes a sound. Taste is a difficult sense to describe, and the degree to which you pay this any attention depends on the subject matter. Sight comes last. Here you can describe color, size, depth, height, width, etc.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความรู้สึกของสายตาเป็นหนึ่งที่นักเขียนส่วนใหญ่พิจารณาก่อน แต่พยายามที่จะทำงานในที่หนึ่งที่ผ่านมา ลองยกตัวอย่างเช่นรายละเอียดของสถ​​านที่ คุณรู้สึกอย่างไรเมื่อคุณไปที่นั่น? คุณรู้สึกว่าทำอะไรบนผิวของคุณ มันเป็นร้อนหรือเย็น? มันเป็นเปียกหรือแห้ง? คุณได้กลิ่นอะไร? มีอาหาร? มีกลิ่นดีหรือไม่ดี กลิ่นอะไรที่เตือนคุณ? คุณได้ยินอะไร? มันเป็นที่เงียบสงบหรือมีเสียงดัง? มีการเคลื่อนย้ายรถเกี่ยวกับ? จะถูกคนพูด? สิ่งที่เกี่ยวกับเสียงของธรรมชาติ? ที่มีอยู่? แม้ลมอ่อนทำให้เสียง รสชาติเป็นความรู้สึกที่ยากที่จะอธิบายและระดับที่คุณจ่ายนี้ให้ความสนใจใด ๆ ขึ้นอยู่กับเรื่อง สายตาที่ผ่านมา ที่นี่คุณสามารถอธิบายสีขนาดความลึกความสูงความกว้าง ฯลฯ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประสาทสัมผัสของการมองเห็นเป็นหนึ่งที่นักเขียนส่วนใหญ่พิจารณาก่อน แต่พยายามที่จะทํางานในที่ล่าสุด เอาตัวอย่าง รายละเอียดของสถานที่ คุณรู้สึกอย่างไรเมื่อคุณไปที่นั่น อะไรที่คุณรู้สึกบนผิวหนังของคุณ มันร้อนหรือเย็น ? มันเปียกหรือแห้ง ? ได้กลิ่นอะไร ? แล้วอาหารล่ะ ? มีกลิ่นแรง ดี หรือ ไม่ดี ? ทำไมกลิ่นคุณนึกถึง ? คุณได้ยินอะไร ? มันเงียบ หรือเสียงดังมีรถเคลื่อนที่เกี่ยวกับ มีคนนินทา แล้วเสียงของธรรมชาติ ? พวกเขาอยู่ ? แม้สายลมอ่อนทำให้เกิดเสียง รสชาติความรู้สึกยากที่จะบรรยาย และการที่คุณจ่ายความสนใจใด ๆขึ้นอยู่กับเรื่อง สายตามาคนสุดท้าย ที่นี่คุณสามารถอธิบาย สี , ขนาด , ความลึก , ความสูง , ความกว้าง , ฯลฯ