(1) Second, punctuated equilibrium

(1) Second, punctuated equilibrium recognizes that changes in institutional design occur following the emergence of an issue on the government agenda, moving policy scholars away from the Downs(1972) model of negative policy feedback. This has important implications for policy entrepreneurs. The key to disrupting policy equilibrium is finding the appropriate policy image that mobilizes citizens previously disengaged from the political process. No one group controls the policy process, and no one issue fits neatly into a particular venue. lmmigration policy, for example, is both a national security issue as well as an economic development issue. Policy entrepreneurs, utilizing the media and other political actors, can continually redefine their policy image until it receives receptive audience, setting the stage for rapid policy change.

(2)Third, Baumgartner and Jones's original research has spawned numerous attempts to improve our ability to predict policy change. Most notably, the work of Jones, Sulkin, and Larsen(2003) and Robinson et al. (2007) improves our understanding of the policy process and provides viable theoretical and methodological alternatives to incrementalism.

(3) Garbage Cans and Windows : Another Theory of Policy Change?

Heclo and Hamm's research has suggested that the policy process is indeed fragmented. Policies can originate from numerous sources, allowing for multiple sources of change in the policy process. Baumgartner and Jones's analyses take this a step further, demonstrating that the policy process is dynamic and subject to rapid change. However, whereas Baumgartner and Jones have provided an explanatory framework for suggesting the policy process is subject to stability as well as change, they have readily admitted that the punctuated equilibrium framework put forth is not predictivel. Thus, we are still left with the question: Why do policies change? Why are some policies more successful than others in terms of garnering public support? And, similarly, why does the government pay attention to some policies but not others?

(4) Like Baumgartner and Jones, John Kingdon(1995) has argued that the best way to understand the policy process is by examining policy images. In fact, Baumgartner and Jones's analyses are based in part off Kingdon's original research on agenda setting. How a policy is defined and how it is perceived by the public and policymakers ultimately determines whether the policy will receive positive or negative feedback. Kingdon has also agreed that Lindblom's incrementalist approach is incompleie. And, like Heclo and Sabatier, Kingdon has asserted that actors both inside and outside of government are important to understanding the poliey process and policy change. Kingdon, however, took a different approach to agenda setting. Beyond providing evidence of rapid policy change, Kingdon identified what components are necessary for such change to take place.

(5) Kingdon's research on policy change is instructive for the simple and parsimonious model it presents. It begins with the question(1995, 1), " What makes people in and around government attend, at any given time, to some subjects and not to others?" For Kingdon, the level of analysis is the government agenda and the items government pays attention to, and the unit of analysis is"predecisions," decisions made by relevant actors that affect whether an issue reaches the government agenda. Rather than focus on policy stability, Kingdon is interested in explaining the process by which issues reach the government agenda and allow for significant policy change to take place. To do this, he examined health and transportation policy in the late 1970s, focusing on cases of policy initiation and cases in which policy initiation seemed likely but never occurred.

(6) Analyzing the agenda-setting process and alternative selection, Kingdon incorporated the "garbage can model" of Cohen, March and Olsen(1972). This model is centered on the concept of "organized anarchies" (Kingdon 1995, 84), or organizations that share three general characteristics: problematic preferences, fluid participation, and unclear technology. People routinely move in and out of organizations or organizational subunits and thus rarely understand the organization's purpose or their role within the organization. Various participants work autonomously to provide independent solutions to similar problems. In the process, ideas are jumbled together, with solutions actually searching for problems, rather than the reverse, as would be suggested by the stages model of public policy or the rational comprehensive model(Kingdon 1995, 85). According to the garbage can model, policy entrepreneurs learn by trial and error regarding alternative selection. The end result is that both problems and solutions are "dumped" into the policymaking garbage can. What does this mean for Kingdon's model and the agenda-setting process? In essence, the policy process is not linear nor does it always move in incremental stages. Rather, it is best described as relative chaos among competing policy communities. Kingdon revised the garbage can model to include three separate "streams": problems, policies, and politics. Each stream, as we discuss below, contributes to our understanding of why government pays attention to some problems more than others.

(7) The first stream is the problem stream. For policy change to take place, policy actors must first recognize that there is an existing problem. The most obvious way for a condition to become a problem is through a "focusing event." Focusing events are highly public events that call attention to a particular issue. For example, the disaster at Three Mile lsland was a focusing event for nuclear power, ultimately shifting the focus away from energy efficiency to health and safety concerns. "Indicators" such as regularly conducted surveys or published reports can also raise awareness of an existing condition, but focusing events tend to be more effective. The media also plays an important role in shaping the saliency of a particular issue. Again, as other agenda-setting scholars have suggested, policy definition and policy image are crucial to moving a condition onto the goverment agenda(see Stone 2002).

(8) Policy is the second of Kingdon's strams. It is here where policy alternative are generated to address emerging problems. Participants in the policy stream are represented by both "visible" and "hidden cluster" actors (Kingdon 1995, 199). The visible cluster represents prominent policy actors such as the president and members of Congress. The hidden cluster tends to be composed of policy specialists operating deep within federal or state agencies that set the available alternatives upon which policy decisions are made Like Heclo, Kingdon described the policy entrepreneur as highly influential in the policy process, capable of determining policy outcomes by manipulating and narrowing the number of policy alternatives. This differs from the role of visible participants, who are less effective in the policy stream but more important in the problem stream and in getting items on the government agenda (Kingdon 1995, 30). Kingdon (1995, 116) described the policy stream as consisting of a "policy primordial soup" in which multiple ideas are just "floating" around, waiting to be scooped up by prominent government actors. The primordial soup is akin to the garbage can put forth by Cohen, March, and Olsen (1972). Both problems and solutions get dumped into the same policy can, resulting in an unpredictable process of policy change.

(9) The process of selecting policy alternatives is not random, however. Within the policy stream, Kingdon has argued that there are two important aspects to understanding how alternatives move from the primordial soup to being a viable policy option: l) through "softening up" ; and 2) through"coupling" (1995, 200-201). Policy specialists in the hidden cluster, interest groups, and even academics and researchers can help to soften up the agenda to ensure favorable political receptivity. As Kingdon noted, the softening up process is critical in terms of determining whether a policy actually reaches the government agenda. The coupling process is the ability to link alternatives with problems. For elected officials, policy alternatives must be justified in terms of costs and benefits, with particular attention to core constituencies, and must also be workable solutions to the problem. Although many good ideas may be floating around among policy specialists, without a specific problem, they are unlikely to reach the government agenda.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

(1) สมดุลสอง punctuated ตระหนักว่า การเปลี่ยนแปลงในการออกแบบสถาบันเกิดขึ้นต่อการเกิดขึ้นของปัญหาในรัฐบาลวาระการประชุม ย้ายนักวิชาการนโยบายจากแบบจำลอง Downs(1972) นโยบายลบความคิดเห็นของ นี้มีนัยสำคัญสำหรับนโยบายผู้ประกอบการ คีย์อาจรบกวนสมดุลนโยบายคือการหารูปภาพที่เหมาะสมในที่ mobilizes ก่อนหน้านี้ disengaged จากกระบวนการทางการเมืองของประชาชน ไม่มีกลุ่มควบคุมกระบวนการนโยบาย และประเด็นไม่หดเข้าไปในสถานที่เฉพาะ นโยบาย lmmigration เช่น เป็นทั้งปัญหาความปลอดภัยแห่งชาติตลอดจนประเด็นการพัฒนาเศรษฐกิจ ผู้ประกอบการในนโยบาย การใช้ประโยชน์จากสื่อและนักแสดงอื่น ๆ ทางการเมือง อย่างต่อเนื่องสามารถกำหนดภาพนโยบายของพวกเขาจนกว่าจะได้รับชมครอบครัว การตั้งค่าระยะของการเปลี่ยนแปลงนโยบายอย่างรวดเร็ว(2) สาม Baumgartner และของโจนส์วิจัยเดิมได้เกิดความพยายามต่าง ๆ เพื่อปรับปรุงความสามารถในการทำนายการเปลี่ยนแปลงนโยบายของเรา สุดยวด ทำงานโจนส์ Sulkin, Larsen(2003) และ al. และโรบินสัน (2007) เราเข้าใจนโยบายการปรับปรุง และช่วยให้การทำงานทฤษฎี และ methodological แทน incrementalism(3) ขยะกระป๋องและ Windows: ทฤษฎีอื่นของการเปลี่ยนแปลงนโยบายหรือไม่ งานวิจัยของ Heclo และของ Hamm ได้แนะนำว่า ขั้นตอนนโยบายเป็นจริงกระจัดกระจาย นโยบายสามารถมาจากหลายแหล่ง อนุญาตให้หลายแหล่งของการเปลี่ยนแปลงในกระบวนการของนโยบาย วิเคราะห์ Baumgartner และของโจนส์ใช้เวลานี้ขั้นตอนต่อไป เห็นว่ากระบวนการนโยบายแบบไดนามิก และเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม ขณะ Baumgartner และโจนส์ได้กรอบการอธิบายสำหรับการแนะนำกระบวนการทางนโยบายมีเสถียรภาพตลอดจนเปลี่ยนแปลง พวกเขาได้พร้อมยอมรับว่า กรอบ punctuated สมดุลที่ใส่มาไม่ predictivel ดังนั้น เราจะยังคงเหลือไว้กับคำถาม: ทำไมต้องทำนโยบายการเปลี่ยนแปลงหรือไม่ เหตุใดบางนโยบายประสบความสำเร็จมากกว่าผู้อื่นในการ garnering สนับสนุนของรัฐ และ คล้ายกัน ทำไมไม่รัฐบาลสนใจนโยบายบางอย่างแต่ไม่ใช่(4) เช่น Baumgartner และโจนส์ จอห์น Kingdon(1995) ได้โต้เถียงว่า เพื่อเข้าใจกระบวนการของนโยบายคือการตรวจสอบนโยบายภาพ ในความเป็นจริง Baumgartner และของโจนส์วิเคราะห์งานบางส่วนจากงานวิจัยเดิมของ Kingdon วาระตั้งค่า วิธีกำหนดนโยบาย และในที่สุดว่ามันถือว่ารัฐและผู้กำหนดนโยบายกำหนดว่านโยบายจะได้รับค่าบวกหรือค่าลบความคิดเห็น Kingdon ได้ตกลงว่า วิธีของ Lindblom incrementalist incompleie ก Heclo และ Sabatier, Kingdon มีคนนักแสดงทั้งภายใน และภาย นอกรัฐบาลต้องเข้าใจการเปลี่ยนแปลงนโยบายและกระบวนการ poliey Kingdon เอาวิธีที่แตกต่างกันวาระการตั้งค่าอย่างไรก็ตาม นอกเหนือจากบริการหลักฐานการเปลี่ยนแปลงนโยบายอย่างรวดเร็ว Kingdon ระบุคอมโพเนนต์ใดที่จำเป็นสำหรับการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวเกิดขึ้น(5) Kingdon วิจัยการเปลี่ยนแปลงนโยบายการให้คำแนะนำสำหรับรูปแบบง่าย และ parsimonious ที่จะนำเสนอได้ เริ่ม question(1995, 1) "อะไรทำให้คนใน และรอบรัฐบาลเข้า ร่วม ในเวลาที่กำหนด บางเรื่อง และไม่ ให้ผู้อื่นหรือไม่" Kingdon ระดับของการวิเคราะห์คือ วาระรัฐบาล และรัฐบาลสินค้าจ่ายความสนใจ และหน่วยของการวิเคราะห์คือ "predecisions โดยนักแสดงที่เกี่ยวข้องที่มีผลต่อว่าประเด็นถึงวาระรัฐบาลตัดสินใจ แทนที่เน้นนโยบายความมั่นคง Kingdon ได้รับความสนใจในการอธิบายกระบวนการที่ครบวาระรัฐบาล และอนุญาตให้เปลี่ยนแปลงนโยบายที่สำคัญเกิดขึ้น การทำเช่นนี้ เขาตรวจสอบนโยบายสุขภาพและการเดินทางในปลายทศวรรษที่ 1970 เน้นกรณีเริ่มต้นนโยบายและกรณีในนโยบายที่ดูเหมือนจะเริ่มต้น แต่ไม่เคยเกิดขึ้น(6) Analyzing the agenda-setting process and alternative selection, Kingdon incorporated the "garbage can model" of Cohen, March and Olsen(1972). This model is centered on the concept of "organized anarchies" (Kingdon 1995, 84), or organizations that share three general characteristics: problematic preferences, fluid participation, and unclear technology. People routinely move in and out of organizations or organizational subunits and thus rarely understand the organization's purpose or their role within the organization. Various participants work autonomously to provide independent solutions to similar problems. In the process, ideas are jumbled together, with solutions actually searching for problems, rather than the reverse, as would be suggested by the stages model of public policy or the rational comprehensive model(Kingdon 1995, 85). According to the garbage can model, policy entrepreneurs learn by trial and error regarding alternative selection. The end result is that both problems and solutions are "dumped" into the policymaking garbage can. What does this mean for Kingdon's model and the agenda-setting process? In essence, the policy process is not linear nor does it always move in incremental stages. Rather, it is best described as relative chaos among competing policy communities. Kingdon revised the garbage can model to include three separate "streams": problems, policies, and politics. Each stream, as we discuss below, contributes to our understanding of why government pays attention to some problems more than others.(7)กระแสแรกคือ กระแสปัญหา สำหรับนโยบายการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น แสดงนโยบายต้องก่อนตระหนักว่า มีปัญหาที่มีอยู่ วิธีชัดเจนที่สุดสำหรับเงื่อนไขที่เป็น ปัญหาคือการ "มุ่งพัฒนาเหตุการณ์" มุ่งพัฒนากิจกรรมสาธารณะอย่างมากเหตุการณ์ที่สนใจกับปัญหาเฉพาะได้ ตัวอย่าง ภัยพิบัติที่สามไมล์จำเป็นเป็นกิจกรรมที่มุ่งพัฒนาพลังงานนิวเคลียร์ สุด ขยับโฟกัสจากพลังงานเพื่อสุขภาพและความปลอดภัยความกังวล "ตัวชี้วัด" เช่นดำเนินการสำรวจเป็นประจำ หรือรายงานเผยแพร่ยังสามารถสร้างความตระหนักรู้เป็นเงื่อนไขที่มีอยู่ แต่มักมุ่งพัฒนากิจกรรมให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น สื่อยังมีบทบาทสำคัญในการสร้างรูปร่าง saliency ของปัญหาเฉพาะ อีกครั้ง เป็นนักวิชาการตั้งวาระอื่น ๆ ได้แนะนำ ภาพนโยบายและกำหนดนโยบายมีความสำคัญย้ายเงื่อนไขสู่วาระรัฐบาล (ดูหิน 2002)(8) Policy is the second of Kingdon's strams. It is here where policy alternative are generated to address emerging problems. Participants in the policy stream are represented by both "visible" and "hidden cluster" actors (Kingdon 1995, 199). The visible cluster represents prominent policy actors such as the president and members of Congress. The hidden cluster tends to be composed of policy specialists operating deep within federal or state agencies that set the available alternatives upon which policy decisions are made Like Heclo, Kingdon described the policy entrepreneur as highly influential in the policy process, capable of determining policy outcomes by manipulating and narrowing the number of policy alternatives. This differs from the role of visible participants, who are less effective in the policy stream but more important in the problem stream and in getting items on the government agenda (Kingdon 1995, 30). Kingdon (1995, 116) described the policy stream as consisting of a "policy primordial soup" in which multiple ideas are just "floating" around, waiting to be scooped up by prominent government actors. The primordial soup is akin to the garbage can put forth by Cohen, March, and Olsen (1972). Both problems and solutions get dumped into the same policy can, resulting in an unpredictable process of policy change.(9) The process of selecting policy alternatives is not random, however. Within the policy stream, Kingdon has argued that there are two important aspects to understanding how alternatives move from the primordial soup to being a viable policy option: l) through "softening up" ; and 2) through"coupling" (1995, 200-201). Policy specialists in the hidden cluster, interest groups, and even academics and researchers can help to soften up the agenda to ensure favorable political receptivity. As Kingdon noted, the softening up process is critical in terms of determining whether a policy actually reaches the government agenda. The coupling process is the ability to link alternatives with problems. For elected officials, policy alternatives must be justified in terms of costs and benefits, with particular attention to core constituencies, and must also be workable solutions to the problem. Although many good ideas may be floating around among policy specialists, without a specific problem, they are unlikely to reach the government agenda.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( 1 ) ที่สอง คั่น สมดุล รับรู้ว่า การเปลี่ยนแปลงในการออกแบบสถาบันเกิดขึ้นต่อไปนี้การเกิดขึ้นของปัญหาให้รัฐบาลกำหนดการย้ายนักวิชาการนโยบายห่างจากดาวน์ ( 1972 ) รูปแบบของข้อเสนอแนะนโยบายเชิงลบ นี้มีผลกระทบที่สำคัญสำหรับผู้ประกอบการนโยบายคีย์รบกวนสมดุลนโยบายการหานโยบายที่เหมาะสมภาพระดมประชาชนก่อนหน้านี้ อิสระจากกระบวนการทางการเมือง ไม่มีกลุ่มควบคุมกระบวนการนโยบาย และประเด็นหนึ่งพอดีอย่างเรียบร้อยในสถานที่เฉพาะ นโยบาย lmmigration ตัวอย่างเช่น มีทั้งปัญหาความมั่นคงแห่งชาติ รวมทั้งการพัฒนาเศรษฐกิจ ปัญหา ผู้ประกอบการนโยบายการใช้สื่อมวลชนและนักแสดงทางการเมืองอื่น ๆ สามารถกำหนดนโยบายของพวกเขาอย่างต่อเนื่องจนกว่าจะได้รับชมภาพที่อ่อนไหว ตั้งเวทีสำหรับการเปลี่ยนแปลงนโยบายอย่างรวดเร็ว

( 2 ) สาม โบมการ์ตเนอร์ และโจนส์ การวิจัยเดิมมี spawned หลายครั้งเพื่อปรับปรุงความสามารถของเราที่จะทำนายการเปลี่ยนแปลงนโยบาย โดยเฉพาะ การทำงานของ โจนส์ sulkin และลาร์เซน ( 2003 ) และ โรบินสัน et al .( 2007 ) ช่วยเพิ่มความเข้าใจของเราของกระบวนการนโยบายและให้ปฏิบัติ ทฤษฎีทางเลือกและวิธีการที่จะ incrementalism

( 3 ) กระป๋องขยะและหน้าต่าง : อีกทฤษฎีของการเปลี่ยนแปลงนโยบาย

heclo และแฮมของการวิจัยได้ชี้ให้เห็นว่ากระบวนการนโยบาย ย่อมแตก นโยบายจะมาจากหลายแหล่งช่วยให้แหล่งข้อมูลหลายแห่งเปลี่ยนไปในกระบวนการนโยบาย รู้จักกันดีและวิเคราะห์โจนส์ใช้เวลานี้ขั้นตอนต่อไป , แสดงให้เห็นว่ากระบวนการนโยบายเป็นแบบไดนามิกและอาจมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม ในขณะที่รู้จักกันดี และโจนส์ ได้ให้กรอบการเสนอนโยบายสาธารณะเป็นเรื่องความมั่นคง รวมทั้งเปลี่ยนพวกเขาต้องพร้อมยอมรับว่าสมดุล punctuated กรอบวางไว้ไม่ predictivel . ดังนั้น เรายังเหลือคำถาม : ทำไมนโยบายเปลี่ยน ทำไมบางนโยบายที่ประสบความสำเร็จมากกว่าคนอื่น ๆในแง่ของ garnering การสนับสนุนสาธารณะ ? และในทำนองเดียวกัน ทำไมรัฐบาลให้ความสนใจกับนโยบายบางอย่าง แต่คนอื่นล่ะ ?

( 4 ) เช่น โบมการ์ตเนอร์ และ โจนส์จอห์นคิงเดิ่น ( 1995 ) ได้แย้งว่า วิธีที่ดีที่สุดที่จะเข้าใจกระบวนการนโยบาย โดยนโยบายการตรวจสอบภาพ ในความเป็นจริงที่รู้จักกันดีและวิเคราะห์ โจนส์อยู่ในส่วนหนึ่งจากคิงเดิ่นเดิมวิจัยวาระ . วิธีการกำหนดนโยบายและวิธีการมันเป็นทัศนะของประชาชนต่ำสุด กําหนดว่า นโยบายที่จะได้รับในเชิงบวกหรือลบความคิดเห็นคิงเดิ่นก็เห็นด้วยว่าเป็นแนวทาง incrementalist ลินด์บลอม incompleie . และเหมือน heclo ซาแบเทียร์และได้กล่าวหาว่าคิงเดิ่น , นักแสดงทั้งภายใน และภายนอก ของรัฐบาลเป็นสำคัญ เพื่อความเข้าใจในกระบวนการ poliey และเปลี่ยนนโยบาย คิงเดิ่น อย่างไรก็ตาม ก็มีวิธีการที่แตกต่างกันในการกำหนดวาระการประชุม นอกเหนือจากการให้หลักฐานของการเปลี่ยนแปลงนโยบายอย่างรวดเร็วคิงเดิ่นระบุสิ่งที่เป็นส่วนประกอบที่จำเป็นสำหรับการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวจะเกิดขึ้น

( 5 ) งานวิจัยคิงเดิ่นที่เปลี่ยนนโยบายก็ให้ความรู้สำหรับง่ายและความตระหนี่แบบแสดงมัน มันเริ่มต้นด้วยคำถาม ( 2538 , 1 ) , " สิ่งที่ทำให้ คน ใน และ รอบ ๆรัฐบาลเข้าร่วมประชุมในเวลาใดก็ตามในบางวิชา และไม่ให้ผู้อื่น " ? สำหรับคิงเดิ่น ,ระดับของการวิเคราะห์เป็นรัฐบาลวาระและรายการที่รัฐบาลให้ความสนใจ และหน่วยของการวิเคราะห์คือ " predecisions " การตัดสินใจของนักแสดงที่เกี่ยวข้องต่อว่าเรื่องถึงรัฐบาลแอบแฝง แทนที่จะมุ่งเน้นไปที่เสถียรภาพนโยบายคิงเดิ่นเป็นที่สนใจในการอธิบายกระบวนการ ซึ่งประเด็นถึงวาระ และอนุญาตให้รัฐบาลเปลี่ยนแปลงนโยบายที่สำคัญในการใช้สถานที่ ทำแบบนี้ เขาตรวจสุขภาพนโยบายในปี 1970 และการขนส่ง โดยเน้นไปที่กรณีของนโยบายริเริ่มและกรณีที่ริเริ่มนโยบายดูเหมือนมาก

แต่ไม่เคยเกิดขึ้น( 6 ) วิเคราะห์กระบวนการวาระและการเลือกทางเลือก คิงเดิ่นรวม " ถังขยะรูปแบบ " ของ โคเฮน มีนาคม และ โอลเซ่น ( 1972 ) รุ่นนี้เป็นศูนย์กลางในการจัด anarchies " ( คิงเดิ่น 1995 , 84 ) , หรือองค์กรที่ร่วมสามลักษณะทั่วไป : การตั้งค่า , การมีส่วนร่วมของของไหลที่มีปัญหา เทคโนโลยี และไม่ชัดเจน