“Oh yeah, I get the feeling I didn’

“Oh yeah, I get the feeling I didn’t see that girly when we ran away.”

“Didn’t she just get eaten?”

“Yeah, since it was a monster and all, well, it was an unforgettable feeling.”

Such a waste, really a waste, the three idiots lamented while laughing.

Bang, the chair fell to the ground and the seemingly taciturn warrior Daido leaves his seat while putting on his battle gloves and walked in a quick pace toward the tavern’s exit. Rippa who was drinking next to him said toward him.

“Hey hey, Daido where are you going?”

“Forest.”

“Hey wait a second!”

“I refuse.”

Even within the party he is more concerned than anybody else. —– Simply put, he loves her, but it seems like no matter how much time passes he just can’t bring himself to say it.

Hey, hey, while saying that, Rippa donned his beloved sword and followed after him. Dis, who was next to them looked at their back and then toward captain Gaviik and the others, then strategist Ref who was next to vice-captain Mandel stood up.

As if by an invisible something all the core members of Gaviik’s party stood up from their seat and went toward the tavern’s exit.

“Oh it seems like specialists are going to take care of it.”

Now we can feel at ease, the three idiots spouted such bullshit while seeing them off. The other mercenary and adventurer groups weren’t seeing them off but rather thinking whether a Hornbear really did appear, but none of them left their seat. They decided it would be better to wait for the Gaviik party’s return.

While such a commotion was happening at the bar, on the side of the lake a human and animal were leisurely spending their time while eating.

“Hmm, can’t eat another bite.”

“Vu~orfu-aru” [Seems like this one’s also satisfied.]

The giant fish was able to satisfy Karen and it also seemed to be enough for the Hornbear’s stomach. While watching the nocturnal birds eating the leftover flesh on the fish’s bones, Karen rounded herself up on Kou’s knee.

“Kuma- cha~n…..”

“Vu~arfu? Vu~orfu~oarfu~aru?” [Karen? You’ll catch a cold if you sleep here you know?]

The Hornbear’s fur is harder than you’d expect, but it seems like soft body hair was comfortable, since he could hear Karen sleeping after a short while.

[Oh my, seems she fell asleep.]

Of course there is no way he would just wait until the sun rises like this. Just what should I do now, while worrying about it Kou carefully lifted up Karen making sure he didn’t injure her, and then he walked towards the town while hoping that someone that from Gaviik’s party comes looking for her.

“Hey Daido wait a second already, if you go around with killing intent like that then even docile monsters would —”

Rippa, who normally doesn’t think about things too deeply and just does them simply, was now trying to calm the worried Daido but while he was soothing him, Daido suddenly stopped walking. Rippa then ended up colliding with his back from the leftover momentum.

“What the heck, don’t stop all of a sudden.”

“This smell.”

From the entrance to the forest they could smell grilled fish. Gaviik who went after the two of them called out to them.

“Isn’t Karen just grilling some fish?”

“Captain.”

If I’m not mistaken a Hornbear also eats fish, the moment when the members had found this out and wanted to step deeper into the forest, a white figure appeared from within the forest and almost instinctively the members of Gaviik’s party had their guard up.

That figure was the Hornbear carrying Karen. He thought he had eaten Karen and got surprised for a moment but then he saw that she was just sleeping and became relieved. When the Hornbear holds out Karen with his long thick arms toward him, Daido carefully received her.

“Hey Daido you sure you won’t drop her?”

“… I won’t.”

[This person seems to be really on the edge, is he alright?]

The Hornbear slightly tilted his which causes his body to stiffen, though from the eyes of the others it looked as if he was concerned about Karen and Daido. Leaving behind potions, getting liked by humans, this Hornbear is totally different from the large monster they know off.

After Gaviik’s left out a sigh he looked at the Hornbear, when he did he unintentionally muttered a question that came to his mind.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"โอ้ ใช่ ได้รับความรู้สึกที่ฉันไม่เห็นว่าผู้หญิงเมื่อเราวิ่งหนีไป""ไม่เธอเพียงแค่รับประทาน""ใช่ เนื่องจากมันเป็นสัตว์ประหลาดและ ดี มันเป็นความรู้สึกแก่"ข่าว 3 เสียจริง ๆ โง่ lamented ในขณะที่หัวเราะบาง เก้าอี้ล้มลงกับพื้นและดูเหมือนว่า taciturn นักรบของใบที่นั่งของเขาในขณะใส่ถุงมือการรบ และในจังหวะรวดเร็วไปสู่ทางออกของโรงเตี๊ยม Rippa ที่ดื่มกับเขาไปเขากล่าว"เฮ้ เฮ้ ของที่คุณจะไปไหน? ""ป่า""เฮ้ รอสอง""เพิ่มขึ้น"แม้จะอยู่ในฝ่ายเขาเป็นห่วงมากกว่าใครอื่น — – เพียงแค่ใส่ รักเธอ แต่ดูเหมือนว่าไม่ว่าเวลาผ่านไป เขาเพียงไม่นำตัวเองพูดเฮ้ เฮ้ แจ้งว่า Rippa donned ดาบรัก และตามหลังจากเขา ส่ง ผู้มอง ที่หลัง จากนั้นกัปตัน Gaviik และคนอื่น ๆ แล้วยุทธศาสตร์ Ref ที่ถัดจากรองกัปตัน Mandel ลุกขึ้นยืนอยู่ข้าง ๆว่า โดยมองไม่เห็น สิ่งที่สมาชิกหลักทั้งหมดของบริษัทของ Gaviik ลุกขึ้นจากที่นั่งของพวกเขา และไปสู่ทางออกของโรงเตี๊ยมกัน"โอ้ เหมือนผู้เชี่ยวชาญจะดูแลมัน"ตอนนี้เราสามารถรู้สึกสบาย โง่สาม spouted แค่พล่ามกล่าวขณะเห็นพวกเขาออก ทหารรับจ้างและนักผจญภัยกลุ่มอื่น ๆ ไม่เห็นออก แต่แทนที่จะ คิดว่า เป็น Hornbear จริง ๆ ไม่ปรากฏ แต่ไม่เหลือที่นั่งของพวกเขา พวกเขาตัดสินใจจะดีกว่าการรอการกลับมาของบุคคล GaviikWhile such a commotion was happening at the bar, on the side of the lake a human and animal were leisurely spending their time while eating.“Hmm, can’t eat another bite.”“Vu~orfu-aru” [Seems like this one’s also satisfied.]The giant fish was able to satisfy Karen and it also seemed to be enough for the Hornbear’s stomach. While watching the nocturnal birds eating the leftover flesh on the fish’s bones, Karen rounded herself up on Kou’s knee.“Kuma- cha~n…..”“Vu~arfu? Vu~orfu~oarfu~aru?” [Karen? You’ll catch a cold if you sleep here you know?]The Hornbear’s fur is harder than you’d expect, but it seems like soft body hair was comfortable, since he could hear Karen sleeping after a short while.[Oh my, seems she fell asleep.]Of course there is no way he would just wait until the sun rises like this. Just what should I do now, while worrying about it Kou carefully lifted up Karen making sure he didn’t injure her, and then he walked towards the town while hoping that someone that from Gaviik’s party comes looking for her.“Hey Daido wait a second already, if you go around with killing intent like that then even docile monsters would —”Rippa, who normally doesn’t think about things too deeply and just does them simply, was now trying to calm the worried Daido but while he was soothing him, Daido suddenly stopped walking. Rippa then ended up colliding with his back from the leftover momentum.
“What the heck, don’t stop all of a sudden.”

“This smell.”

From the entrance to the forest they could smell grilled fish. Gaviik who went after the two of them called out to them.

“Isn’t Karen just grilling some fish?”

“Captain.”

If I’m not mistaken a Hornbear also eats fish, the moment when the members had found this out and wanted to step deeper into the forest, a white figure appeared from within the forest and almost instinctively the members of Gaviik’s party had their guard up.

That figure was the Hornbear carrying Karen. He thought he had eaten Karen and got surprised for a moment but then he saw that she was just sleeping and became relieved. When the Hornbear holds out Karen with his long thick arms toward him, Daido carefully received her.

“Hey Daido you sure you won’t drop her?”

“… I won’t.”

[This person seems to be really on the edge, is he alright?]

The Hornbear slightly tilted his which causes his body to stiffen, though from the eyes of the others it looked as if he was concerned about Karen and Daido. Leaving behind potions, getting liked by humans, this Hornbear is totally different from the large monster they know off.

After Gaviik’s left out a sigh he looked at the Hornbear, when he did he unintentionally muttered a question that came to his mind.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"โอ้ใช่ฉันได้รับความรู้สึกที่ฉันไม่ได้เห็นว่าผู้หญิงเมื่อเราวิ่งหนีไป." "ไม่ได้เธอเพิ่งได้รับการกิน?" "ใช่เพราะมันเป็นมอนสเตอร์และดีมันเป็นความรู้สึกที่ยากจะลืมเลือน " ดังกล่าวเสียจริงๆเสียสามโง่อาลัยในขณะที่หัวเราะ. Bang, เก้าอี้ล้มลงกับพื้นดินและนักรบขรึมดูเหมือน Daido ใบที่นั่งของเขาในขณะที่วางถุงมือต่อสู้ของเขาและเดินเข้ามาในก้าวอย่างรวดเร็วไปยังทางออกโรงเตี๊ยมของ Rippa ที่ถูกดื่มไปกับเขากล่าวต่อเขา. "Hey Hey, Daido คุณจะไปไหน?" "ป่า." "เฮ้รอสอง!" "ฉันปฏิเสธ." แม้ภายในพรรคเขาเป็นกังวลมากขึ้นกว่าคนอื่น - ใส่เพียงแค่เขารักเธอ แต่มันดูเหมือนว่าเวลามากผ่านไปเขาก็ไม่สามารถพาตัวเองไปบอกว่ามันไม่มี. เฮ้ขณะที่บอกว่า Rippa สวมดาบที่รักของเขาและเดินตามหลังเขา เรื่องนี้ใครจะเป็นคนไปให้พวกเขามองไปที่ด้านหลังของพวกเขาแล้วไปยังกัปตัน Gaviik และคนอื่น ๆ แล้วยุทธศาสตร์ Ref ซึ่งเป็นที่อยู่ถัดจากรองกัปตัน Mandel ลุกขึ้นยืน. เช่นถ้าโดยบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็นทั้งหมดที่สมาชิกหลักของพรรค Gaviik ยืนขึ้นมาจาก ที่นั่งของพวกเขาและเดินไปยังทางออกโรงเตี๊ยมของ. "โอ้ดูเหมือนว่าผู้เชี่ยวชาญจะไปดูแลมัน." ตอนนี้เราสามารถรู้สึกสบายใจสามโง่ spouted พล่ามดังกล่าวในขณะที่เห็นพวกเขาออก อื่น ๆ ลูกจ้างและนักผจญภัยกลุ่มไม่เห็นพวกเขาออก แต่คิดว่า Hornbear จริงๆไม่ปรากฏ แต่ไม่มีของพวกเขาที่เหลือที่นั่งของพวกเขา พวกเขาตัดสินใจว่ามันจะดีกว่าที่จะรอการกลับมาของบุคคลที่ Gaviik ของ. ในขณะที่ความวุ่นวายดังกล่าวก็เกิดขึ้นที่บาร์บนด้านข้างของทะเลสาบของมนุษย์และสัตว์ที่ถูกสบายใช้เวลาของพวกเขาในขณะที่การรับประทานอาหาร. "อืมไม่สามารถกินอีก กัด. " " Vu ~ orfu-Aru "[ดูเหมือนว่าคนนี้ยังมีความพึงพอใจ.] ปลายักษ์ก็สามารถที่จะตอบสนองความกะเหรี่ยงและมันก็ดูเหมือนจะเพียงพอสำหรับกระเพาะอาหารของ Hornbear ในขณะที่ดูนกออกหากินเวลากลางคืนกินเนื้อเหลือกระดูกปลากะเหรี่ยงโค้งมนของตัวเองขึ้นมาบนหัวเข่าของ Kou. "Kuma- Cha ~ n ... .. " "Vu ~ arfu? Vu ~ ~ orfu oarfu ~ Aru? "[กะเหรี่ยง? คุณจะได้เป็นหวัดถ้าคุณนอนหลับนี่คุณรู้หรือไม่?] ขนของ Hornbear เป็นงานหนักกว่าที่คุณคาดหวัง แต่ดูเหมือนว่าร่างกายผมนุ่มเป็นความสะดวกสบายเพราะเขาสามารถได้ยินเสียงกะเหรี่ยงนอนหลับหลังจากที่ในขณะสั้น. [โอ้ ดูเหมือนว่าเธอหลับ.] แน่นอนไม่มีทางที่เขาจะรอจนกว่าดวงอาทิตย์ขึ้นเช่นนี้ไม่มี เพียงแค่สิ่งที่ฉันควรทำในขณะที่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ Kou ยกอย่างระมัดระวังกะเหรี่ยงทำให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ทำร้ายเธอและแล้วเขาก็เดินตรงไปยังเมืองในขณะที่หวังว่าคนที่มาจากพรรค Gaviik มามองหาเธอ. "เฮ้ Daido รอ สองแล้วถ้าคุณไปรอบ ๆ ด้วยความตั้งใจที่จะฆ่าเช่นนั้นแล้วมอนสเตอร์ก็จะเชื่อง - " Rippa ที่ปกติไม่ได้คิดเกี่ยวกับสิ่งที่ลึกเกินไปและก็ไม่พวกเขาเพียงแค่ตอนนี้พยายามที่จะสงบกังวล Daido แต่ในขณะที่เขาเป็นธรรมชาติ เขา Daido ก็หยุดเดิน Rippa แล้วจบลงชนกับด้านหลังของเขาจากโมเมนตัมที่เหลือ. "ห่าไม่หยุดทั้งหมดในทันที." "กลิ่นนี้". จากทางเข้าป่าที่พวกเขาได้กลิ่นปลาย่าง Gaviik ที่ไปหลังจากที่สองของพวกเขาเรียกว่าออกไปพวกเขา. "ไม่ได้เป็นเพียงแค่ย่างกะเหรี่ยงบางปลา?" "กัปตัน." ถ้าฉันไม่ได้เข้าใจผิด Hornbear ยังกินปลาขณะที่เมื่อสมาชิกได้พบนี้ออกและ อยากที่จะก้าวลึกเข้าไปในป่าซึ่งเป็นตัวเลขที่ปรากฏสีขาวจากภายในป่าและเกือบสัญชาตญาณสมาชิกของพรรค Gaviik ที่มียามของพวกเขาขึ้น. เต็มตัวนั่นคือ Hornbear แบกกะเหรี่ยง เขาคิดว่าเขาได้กินกะเหรี่ยงและได้ประหลาดใจสักครู่ แต่แล้วเขาก็เห็นว่าเธอเป็นเพียงการนอนหลับและกลายเป็นโล่งใจ เมื่อ Hornbear ถือออกกะเหรี่ยงที่มีแขนหนาของเขายาวต่อเขาอย่างระมัดระวัง Daido รับเธอ. "เฮ้ Daido คุณแน่ใจหรือว่าจะไม่ลดลงของเธอ?" " ... ฉันจะไม่." [คนนี้น่าจะเป็นจริงบนขอบ คือเขาไม่เป็นไร?] Hornbear เอียงเล็กน้อยของเขาซึ่งเป็นสาเหตุทำให้ร่างกายของเขาที่จะแข็ง แต่จากสายตาของคนอื่นมันดูราวกับว่าเขาเป็นกังวลเกี่ยวกับกะเหรี่ยงและ Daido หลังออกจากยาได้รับการชอบโดยมนุษย์ Hornbear นี้จะแตกต่างจากมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ที่พวกเขารู้ออก. หลังจาก Gaviik ซ้ายถอนหายใจเขามองไปที่ Hornbear เมื่อเขาทำเขาไม่ได้ตั้งใจพึมพำคำถามที่มาถึงใจของเขา