IntroductionInventory systems have

Introduction
Inventory systems have various supply chain coordination policies (Jaber and Zolfaghari, 2008). Vendor Managed Inventory (VMI) with Consignment Stock (CS) agreement is one of these policies that has been observed in the automotive industry (Valentini and Zavanella, 2003) and studied by researchers (Braglia and Zavanella, 2003). This study introduces VMI with the Consignment Stock agreement as well as the consideration of an imperfect production process in a supply chain context.

Inventory consignment is a business arrangement where a ‘buyer’ holds items in its inventory without ‘owning’ them (Simchi-Levi et al., 2000). The buyer makes appropriate payments for the purchase of consumed items. That is, within the CS inventory model the ‘change of ownership’ of the items is unrelated to the shipment of the items from one party (the vendor) to the other (the buyer). This is contrary to the basic design of classical inventory systems (e.g., Jaber and Zolfaghari, 2008 and Glock, 2012).

Braglia and Zavanella (2003) considered a single-vendor and a single-buyer scenario to help in understanding the behavior and aptitude of the Consignment Stock policy in the supply chain coordination context. Although the concept of VMI with CS agreement is not new, it is the work of Valentini and Zavanella (2003) that provided an initial foundation for most of the later work regarding this policy. The mathematical model of Braglia and Zavanella (2003) is considered the base-case model, which this study builds and extends upon. Furthermore, Braglia and Zavanella (2003) provided a comparison with the classical model of Hill, 1997 and Hill, 1999 and concluded with a proposal for identifying situations in which the CS policy׳s implementation could be advantageous. They also concluded that the CS policy might be a strategic and profitable approach for supply chain coordination when delivery lead times or market demands vary with respect to time. Zanoni and Grubbström (2004) developed an explicit form of the implicit analytical solution given in Braglia and Zavanella (2003), while Persona et al. (2005) proposed an analytical model to take into account the effects of obsolescence. Wallin et al. (2006) identified and explained the critical factors that steer a firm׳s decision when making choices regarding inventory speculation, inventory postponement, inventory consignment and reverse inventory consignment. Srinivas and Rao (2007) developed four stochastic versions of the CS model which are (1) a basic CS model, (2) CS with delays, (3) CS with information sharing and delays, and (4) CS with controllable lead-time. Battini et al. (2010) extended the work of Persona et al. (2005) by considering demand variability, stock-out risk and limited warehouse space for low unit cost, high demand and small size (easy to store) items. To the authors׳ knowledge, there is no available work in the literature that explores a two-level supply chain operating under a CS agreement for the case when the vendor׳s production process is imperfect with defective items generated and where different alternative scenarios for managing scrap and/or rework are considered.

VMI and CS are commonly misperceived as the same; however, the underlying difference is that in the VMI the replenishment of orders at the buyer׳s side is generated by the vendor (Holweg et al., 2005). VMI systems in general are perceived to have substantial success in inventory studies (Sari, 2007 and Claassen et al., 2008), but further investigations showed that adopting a VMI policy or a CS agreement is profitable (Chen et al., 2010) and demonstrated that there are benefits from combining the two (Gümüş et al., 2008). Sui et al. (2010) also showed success from the implementation of a VMI system with a consignment inventory. Their simulation-based approach allowed them to relax simplifying assumptions more common with analytical modeling of similar systems. Other advantages that can be gained from a VMI model with CS agreement are discussed in Zanoni et al. (2012). They compared different policies that the vendor may adopt when the vendor׳s production process is subject to learning effects.

The assumptions that the equipment and machinery used in a production process are not subject to failures and that the output produced from the process has no defects are not realistic (e.g., Agnihothri and Kenett, 1995 and Khan et al., 2011). Porteus (1985, 1986) and Rosenblatt and Lee (1986) were the first to independently modify the economic order/production quantity (EOQ/EPQ) model by assuming that a production process, which starts in a control state, may shift with a specified probability to an out-of-control state. They also assumed that the process remains in that state until the entire lot is produced. Their work has provided a foundation for some inventory and supply chain models (e.g., Urban, 1998, Khouja, 2003, Jaber and Zolfaghari, 2008 and Khan et al., 2011). One of the interesting works that stemmed from that line of research is the one that considers interruptions to restore the production process into an in-control state at a cost (minor setups). Khouja (2005) extended the work of Porteus (1986) by assuming that a production process can be interrupted and restored. The more frequent the interruptions the less the number of defects generated, but the cost of restoration is higher. The policy is to determine the optimal number of interruptions in a cycle and the lot size that minimize the total system cost. The model of Khouja (2005) was later investigated in a two-level (vendor–buyer) supply chain with reworks (El Saadany and Jaber, 2008).

The concept of imperfect production with process restoration has not been investigated in a VMI with CS agreement context. The advantages of VMI with CS agreement are prevalent for specific considerations. Many suppliers are attracted to the VMI policy because it mitigates uncertainty of demand and that items are readily available to the buyer when needed (Piplani, 2006). Organizations should always ensure smooth and efficient running of their operations (Hayek and Salameh, 2001), and having imperfect items in the system will counteract these advantages. Moreover, VMI material is stored at the buyer׳s warehouse, which is usually associated with lower holding costs. Shipping imperfect items to the buyer to have them scrapped or then returned to the vendor for rework may not seem to be economical and may counteract the benefits of applying VMI with CS agreement. The popularity of VMI has been seen from the 1980s through their introduction in Walmart and Procter & Gamble, and later initiatives by other companies including Campbell Soup, Johnson & Johnson and by European firms as well (Waller et al., 1999). The application of VMI and the concerns aforementioned are considered motivations to perform this study. Furthermore, there is no work in the literature that investigates imperfect production in a two-level supply chain with CS policy (Jaber and Zolfaghari, 2008 and Glock, 2012), which makes this paper the first.

Hereafter, the paper is organized as follows. Section 2 presents the mathematical model developed. Section 3 tests the model using numerical examples and discusses the results. The paper is summarized and concluded in Section 4 with insights into future work.

2. Mathematical model

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำระบบสินค้าคงคลังมีอุปทานต่าง ๆ โซ่ประสานงานนโยบาย (Jaber และ Zolfaghari, 2008) ผู้จัดการสินค้าคงคลัง (VMI) กับข้อตกลงส่งมอบสินค้า (CS) เป็นหนึ่งในนโยบายเหล่านี้ได้ถูกตรวจสอบในอุตสาหกรรมยานยนต์ (Valentini และ Zavanella, 2003) และศึกษา โดยนักวิจัย (Braglia และ Zavanella, 2003) การศึกษานี้แนะนำ VMI ข้อตกลงส่งมอบหลักทรัพย์เป็นการพิจารณากระบวนการผลิตที่ไม่สมบูรณ์ในบริบทโซ่อุปทานส่งมอบสินค้าคงคลังจะจัดธุรกิจที่ 'ผู้ซื้อ' เก็บสินค้าในสินค้าคงคลัง โดยไม่มี 'เจ้าของ' พวกเขา (Simchi Levi et al., 2000) ผู้ซื้อช่วยให้การชำระเงินที่เหมาะสมสำหรับการซื้อสินค้าใช้ นั่นคือ ภายในสินค้าคงคลัง CS รุ่น 'เปลี่ยนเป็นเจ้าของ' สินค้าได้ไม่เกี่ยวข้องกับการจัดส่งสินค้าจากบุคคลหนึ่ง (ผู้ขาย) อื่น ๆ (ผู้ซื้อ) นี้จะขัดต่อการออกแบบพื้นฐานของระบบสินค้าคงคลังที่คลาสสิก (เช่น Jaber และ Zolfaghari, 2008 และ Glock, 2012)Braglia และ Zavanella (2003) ถือว่าเดี่ยวผู้ขายและผู้ซื้อเดียวสถานการณ์จำลองเพื่อช่วยในการทำความเข้าใจพฤติกรรมและความสามารถของนโยบายการส่งมอบหุ้นในบริบทการประสานห่วงโซ่อุปทาน แม้ว่าแนวคิดของ VMI กับข้อตกลงของ CS ไม่ใหม่ มันเป็นการทำงานของ Valentini และ Zavanella (2003) ที่เป็นพื้นฐานเริ่มต้นสำหรับส่วนมากของการทำงานในภายหลังเกี่ยวกับนโยบายนี้ แบบจำลองทางคณิตศาสตร์ของ Braglia และ Zavanella (2003) ถือเป็นรุ่นฐานกรณี ซึ่งการศึกษานี้สร้าง และขยายตาม นอกจากนี้ Braglia และ Zavanella (2003) ให้การเปรียบเทียบกับรูปแบบคลาสสิกของเขา 1997 และฮิลล์ 1999 และสรุปข้อเสนอสำหรับการระบุสถานการณ์ที่ใช้ CS policy׳s อาจได้ประโยชน์ พวกเขายังสรุปว่า นโยบายซีเอสอาจเป็นแนวทางเชิงกลยุทธ์ และมีกำไรสำหรับประสานงานซัพพลายเชนเมื่อเวลารอคอยสินค้าจัดส่งสินค้าหรือความต้องการของตลาดที่เปลี่ยนแปลงกับเวลา Zanoni และ Grubbström (2004) ได้รับการพัฒนาแบบที่ชัดเจนของการแก้ปัญหาวิเคราะห์นัยที่กำหนดใน Braglia และ Zavanella (2003), ในขณะที่ตัว et al. (2005) นำเสนอแบบจำลองวิเคราะห์ถึงผลกระทบของ obsolescence Wallin et al. (2006) ระบุ และอธิบายปัจจัยสำคัญที่คัดท้ายการตัดสินใจ firm׳s เมื่อทำการเลือกเกี่ยวกับการเก็งกำไรสินค้าคงคลัง คงเลื่อน ส่งมอบสินค้าคงคลัง และสินค้าคงคลังย้อนหลังส่งมอบ Srinivas และราว (2007) พัฒนาสี่สโทแคสติกรุ่นรุ่น CS ที่เป็น (1) พื้นฐาน CS รุ่น, (2) CS มีความล่าช้า, (3) CS กับข้อมูลและความล่าช้า และ (4) CS กับ lead-time ควบคุม Battini et al. (2010) ขยายการทำงานของตัว et al. (2005) โดยพิจารณาความแปรผันของอุปสงค์ ความเสี่ยงหุ้นออก และคลังสินค้าจำกัดเนื้อที่สำหรับต้นทุนต่อหน่วยต่ำ ความต้องการสูง และสินค้าขนาดเล็ก (ง่ายต่อการจัดเก็บ) ความรู้ authors׳ มีงานวรรณกรรมที่สำรวจสองระดับซัพพลายเชนที่ปฏิบัติภายใต้ข้อตกลงการ CS สำหรับกรณีเมื่อกระบวนการผลิต vendor׳s ไม่สมบูรณ์กับสินค้ามีตำหนิที่สร้าง ไม่ว่าง และที่มีพิจารณาสถานการณ์ทางเลือกอื่นสำหรับการจัดการของเสียและ/หรือทำใหม่VMI และ CS มีทั่วไป misperceived เป็นเหมือนกัน อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างพื้นฐานคือ ว่า ใน VMI เพิ่มเติมของใบสั่งที่ด้าน buyer׳s สร้างขึ้น โดยผู้จัดจำหน่าย (Holweg et al., 2005) ระบบ VMI โดยทั่วไปจะรับรู้ได้พบความสำเร็จในการศึกษาสินค้าคงคลัง (ส่าหรี 2007 และ Claassen et al., 2008), แต่สืบสวนเพิ่มเติมพบว่า การใช้ VMI นโยบายหรือข้อตกลงการ CS เป็นกำไร (Chen et al., 2010) และแสดงว่า มีผลประโยชน์จากการรวมสอง (Gümüş et al., 2008) สุ่ย et al. (2010) ยังแสดงให้เห็นความสำเร็จจากการใช้งานระบบ VMI กับการส่งมอบสินค้าคงคลัง วิธีการใช้การจำลองได้ให้ผ่อนคลายให้สมมติฐานทั่วไปกับโมเดลการวิเคราะห์ของระบบที่คล้ายกัน จุดเด่นอื่น ๆ ที่สามารถได้รับจากแบบ VMI กับ CS ข้อตกลง กล่าวถึงใน Zanoni et al. (2012) พวกเขาเปรียบเทียบนโยบายต่าง ๆ ที่ผู้ขายอาจนำมาใช้เมื่อกระบวนการผลิต vendor׳s มีผลการเรียนรู้สมมติฐานว่า อุปกรณ์และเครื่องจักรที่ใช้ในกระบวนการผลิตไม่ มีความล้มเหลว และให้ผลผลิตจากกระบวนการมีข้อบกพร่องไม่สมจริง (เช่น Agnihothri และ Kenett, 1995 และ Khan et al., 2011) Porteus (1985, 1986) และ Rosenblatt และลี (1986) ได้ก่อนการปรับเปลี่ยนรูปแบบปริมาณ (EOQ EPQ) สั่งผลิตทางเศรษฐกิจโดยอิสระสมมติว่ากระบวนการผลิต ซึ่งเริ่มต้นในการควบคุม อาจเลื่อนตำแหน่ง ด้วยความน่าเป็นการระบุสถานะออกควบคุม พวกเขายังถือว่า กระบวนการอยู่ในรัฐนั้นจนผลิตล็อตทั้งหมด ทำงานได้จัดเตรียมพื้นฐานสำหรับบางรุ่นเชนสินค้าคงคลังและการจัดหา (เช่น เมือง 1998, Khouja, 2003, Jaber และ Zolfaghari, 2008 และ Khan et al., 2011) งานน่าสนใจที่ stemmed จากบรรทัดที่วิจัยอย่างใดอย่างหนึ่งพิจารณาให้คืนค่ากระบวนการผลิตในการรัฐในการควบคุมต้นทุน (ค่าน้อย) หยุดชะงักได้ Khouja (2005) ขยายการทำงานของ Porteus (1986) โดยสมมติให้กระบวนการผลิตสามารถขัดจังหวะ และการคืนค่า ยิ่งเสียงขัดจังหวะจะยิ่งสร้างหมายเลขของข้อบกพร่อง แต่ต้นทุนของการกู้คืนจะสูงกว่า นโยบายจะกำหนดจำนวนขัดจังหวะเหมาะสมที่สุดในวงจรและลดต้นทุนระบบทั้งหมด รูปแบบของ Khouja (2005) ถูกตรวจสอบในภายหลังในแบบสองชั้น (ผู้ขายผู้ซื้อ) โซ่กับ reworks (El Saadany และ Jaber, 2008)ไม่ได้ตรวจสอบแนวคิดของการผลิตไม่สมบูรณ์กับกระบวนการฟื้นฟูใน VMI กับบริบทของข้อตกลงการให้ CS ข้อดีของ VMI กับข้อตกลงของ CS แพร่หลายสำหรับการพิจารณา ซัพพลายเออร์หลายจะดูดนโยบาย VMI เพราะมัน mitigates ความไม่แน่นอนของความต้องการ และสินค้ามีให้บริการไปยังผู้ซื้อเมื่อจำเป็น (Piplani, 2006) องค์กรควรจะให้ราบรื่น และมีประสิทธิภาพการทำงานของการดำเนินงาน (Hayek และ Salameh, 2001), และมีรายการไม่สมบูรณ์ในระบบจะถอนข้อดีเหล่านี้ นอกจากนี้ VMI วัสดุจะถูกเก็บไว้ที่คลังสินค้า buyer׳s ซึ่งมักเกี่ยวข้องกับการลดค่าใช้จ่ายถือ จัดส่งสินค้าไม่สมบูรณ์ให้ผู้ซื้อเพื่อให้มีของเสีย หรือส่งคืนผู้จัดจำหน่ายสำหรับทำใหม่แล้ว อาจดูเหมือน จะประหยัด และอาจถอนประโยชน์ของการใช้ VMI กับ CS ข้อตกลง ได้เห็นความนิยมของ VMI จากทศวรรษที่ 1980 โดยการแนะนำในวอล-มาร์ต และ Procter & หวย และริเริ่มในภายหลัง โดยบริษัทอื่น ๆ รวมทั้ง ซุปแคมป์เบล จอห์นสัน แอนด์จอห์นสัน และ โดยเฉพาะบริษัทยุโรปเช่น (วอลเลอร์ et al., 1999) แอพลิเคชันของ VMI และความกังวลดังกล่าวจะถือว่าโต่งการศึกษานี้ นอกจากนี้ จะไม่ทำงานในเอกสารประกอบการที่ตรวจสอบไม่สมบูรณ์ผลิตในห่วงโซ่อุปทานระดับสองเป็นนโยบายซีเอส (Jaber และ Zolfaghari, 2008 และ Glock, 2012), ซึ่งทำให้เอกสารนี้ครั้งแรกโดย กระดาษถูกจัดระเบียบดังนี้ ส่วนที่ 2 แสดงแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ที่พัฒนาขึ้น หมวดที่ 3 ทดสอบแบบใช้ตัวเลขตัวอย่าง และอธิบายผล กระดาษสรุป และสรุปใน 4 ส่วน ด้วยอย่างเจาะลึก2 รุ่นที่คณิตศาสตร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
ระบบสินค้าคงคลังมีห่วงโซ่อุปทานต่างๆนโยบายการประสานงาน (Jaber และ Zolfaghari 2008) ผู้ขายสินค้าคงคลังที่มีการจัดการ (VMI) ที่มีการฝากขายหุ้น (CS) สัญญาเป็นหนึ่งในนโยบายเหล่านี้ที่ได้รับการปฏิบัติในอุตสาหกรรมยานยนต์ (Valentini และ Zavanella, 2003) และการศึกษาโดยนักวิจัย (Braglia และ Zavanella 2003) การศึกษาครั้งนี้แนะนำ VMI กับข้อตกลงการสต็อกสินค้าฝากขายเช่นเดียวกับการพิจารณาของกระบวนการผลิตที่ไม่สมบูรณ์ในบริบทของห่วงโซ่อุปทาน. ฝากขายสินค้าคงคลังเป็นข้อตกลงทางธุรกิจที่ 'ผู้ซื้อถือรายการในสินค้าคงคลังของตนโดยไม่ต้อง' เจ้าของ 'พวกเขา (Simchi-Levi et al., 2000) ผู้ซื้อจะทำให้การชำระเงินที่เหมาะสมสำหรับการซื้อสินค้าบริโภค นั่นคือในรูปแบบสินค้าคงคลัง CS 'การเปลี่ยนแปลงของความเป็นเจ้าของของรายการที่ไม่เกี่ยวข้องกับการจัดส่งของรายการจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง (ผู้ขาย) ไปที่อื่น ๆ (ผู้ซื้อ) นี่คือที่ตรงกันข้ามกับการออกแบบพื้นฐานของระบบสินค้าคงคลังคลาสสิก (เช่น Jaber และ Zolfaghari, 2008 และ Glock 2012). Braglia และ Zavanella (2003) ถือเป็นผู้ผลิตเดียวและสถานการณ์เดียวที่จะช่วยให้ผู้ซื้อในการทำความเข้าใจพฤติกรรมและความถนัด ของนโยบายฝากขายหุ้นในบริบทการประสานงานห่วงโซ่อุปทาน แม้ว่าแนวคิดของ VMI กับข้อตกลงการบริการลูกค้าจะไม่ใหม่ก็คือการทำงานของ Valentini และ Zavanella (2003) ที่ให้รากฐานเริ่มต้นให้มากที่สุดในการทำงานภายหลังเกี่ยวกับนโยบายนี้ แบบจำลองทางคณิตศาสตร์ของ Braglia และ Zavanella (2003) ถือว่าเป็นรูปแบบฐานกรณีซึ่งการศึกษาครั้งนี้สร้างและขยายตาม นอกจากนี้ Braglia และ Zavanella (2003) ให้เปรียบเทียบกับรูปแบบคลาสสิกของฮิลล์ฮิลล์ปี 1997 และ 1999 และได้ข้อสรุปกับข้อเสนอสำหรับการระบุสถานการณ์ที่การดำเนินนโยบายการบริการลูกค้าของอาจจะได้เปรียบ พวกเขายังได้ข้อสรุปว่านโยบายการพัฒนาอาจจะเป็นวิธีการเชิงกลยุทธ์และผลกำไรในการประสานงานห่วงโซ่อุปทานเมื่อครั้งนำไปสู่การส่งมอบหรือความต้องการของตลาดที่แตกต่างกันด้วยความเคารพต่อเวลา Zanoni และGrubbström (2004) การพัฒนารูปแบบที่ชัดเจนของการแก้ปัญหาการวิเคราะห์นัยได้รับใน Braglia และ Zavanella (2003) ในขณะที่ Persona et al, (2005) ได้เสนอรูปแบบการวิเคราะห์จะต้องคำนึงถึงผลกระทบของการเสื่อมสภาพ Wallin et al, (2006) ระบุและอธิบายปัจจัยที่สำคัญที่คัดท้ายตัดสินใจของ บริษัท ฯ เมื่อตัดสินใจเลือกที่เกี่ยวกับการเก็งกำไรสินค้าคงคลังเลื่อนสินค้าคงคลังฝากขายสินค้าคงคลังและการฝากขายสินค้าคงคลังกลับ Srinivas และราว (2007) การพัฒนาสี่รุ่นสุ่มของรูปแบบการบริการลูกค้าที่เป็น (1) รูปแบบการพัฒนาขั้นพื้นฐาน (2) บริการลูกค้าที่มีความล่าช้า (3) บริการลูกค้าที่มีการแลกเปลี่ยนข้อมูลและความล่าช้าและ (4) บริการลูกค้าด้วยนำาควบคุม เวลา Battini et al, (2010) ขยายการทำงานของ Persona et al, (2005) โดยพิจารณาความแปรปรวนของความต้องการความเสี่ยงหุ้นออกมาและพื้นที่คลังสินค้า จำกัด สำหรับต้นทุนต่อหน่วยต่ำความต้องการสูงและมีขนาดเล็ก (ง่ายต่อการเก็บ) รายการ เพื่อเขียนความรู้ไม่มีการทำงานที่มีอยู่ในวรรณคดีที่สำรวจห่วงโซ่อุปทานสองระดับการดำเนินงานภายใต้ข้อตกลงซีสำหรับกรณีที่ผู้ขาย 'ขั้นตอนการผลิตที่ไม่สมบูรณ์คือมีรายการที่มีข้อบกพร่องที่เกิดขึ้นและการที่สถานการณ์ทางเลือกที่แตกต่างกันสำหรับการจัดการ เศษและ / หรือการทำงานซ้ำได้รับการพิจารณา. VMI และลูกค้ามักจะเป็น misperceived เดียวกัน; แต่ความแตกต่างพื้นฐานที่อยู่ใน VMI การเติมเต็มของการสั่งซื้อที่ด้านข้างของผู้ซื้อจะถูกสร้างขึ้นโดยผู้ขาย (Holweg et al., 2005) ระบบ VMI โดยทั่วไปมีการรับรู้ที่จะมีความสำเร็จอย่างมากในการศึกษาสินค้าคงคลัง (Sari 2007 และ Claassen et al., 2008) แต่สืบสวนต่อไปแสดงให้เห็นว่าการใช้นโยบาย VMI หรือข้อตกลงการบริการลูกค้าที่มีผลกำไร (Chen et al., 2010) และ แสดงให้เห็นว่ามีประโยชน์จากการรวมสอง (Gumus et al., 2008) หมี่ et al, (2010) ยังแสดงให้เห็นความสำเร็จจากการดำเนินงานของระบบ VMI ที่มีสินค้าคงคลังฝากขาย วิธีการจำลองที่ใช้ของพวกเขาได้รับอนุญาตให้ผ่อนคลายลดความซับซ้อนของสมมติฐานที่พบบ่อยมากขึ้นด้วยการสร้างแบบจำลองวิเคราะห์ของระบบที่คล้ายกัน ผลประโยชน์อื่น ๆ ที่สามารถได้รับจากการเป็นนางแบบ VMI สัญญา CS จะกล่าวถึงใน Zanoni et al, (2012) พวกเขาเมื่อเทียบกับนโยบายที่แตกต่างกันของผู้ขายอาจนำมาใช้เมื่อขั้นตอนการผลิตของผู้ขายของเป็นเรื่องที่มีผลกระทบการเรียนรู้. สมมติฐานว่าอุปกรณ์และเครื่องจักรที่ใช้ในกระบวนการผลิตไม่ใช่เรื่องที่จะล้มเหลวและการส่งออกที่ผลิตจากกระบวนการที่มีข้อบกพร่อง ไม่ได้มีเหตุผล (เช่น Agnihothri และ Kenett, ปี 1995 และข่าน et al., 2011) Porteus (1985, 1986) และ Rosenblatt และลี (1986) เป็นคนแรกที่ปรับเปลี่ยนได้อย่างอิสระเพื่อเศรษฐกิจ / ปริมาณการผลิต (EOQ / EPQ) รูปแบบโดยสมมติว่าขั้นตอนการผลิตซึ่งจะเริ่มขึ้นในรัฐควบคุมอาจเปลี่ยนกับที่ระบุไว้ ความน่าจะเป็นของรัฐออกจากการควบคุม พวกเขายังคิดว่ากระบวนการที่ยังคงอยู่ในสถานะที่จนมากทั้งที่ผลิต งานของพวกเขาได้จัดให้มีการวางรากฐานสำหรับบางสินค้าคงคลังและรูปแบบห่วงโซ่อุปทาน (เช่นเมืองปี 1998 Khouja 2003 Jaber และ Zolfaghari, 2008 และข่าน et al., 2011) หนึ่งในผลงานที่น่าสนใจที่เกิดจากสายของการวิจัยที่เป็นหนึ่งที่จะพิจารณาการหยุดชะงักในการเรียกคืนขั้นตอนการผลิตเป็นของรัฐในการควบคุมค่าใช้จ่าย (การตั้งค่าน้อย) Khouja (2005) ขยายการทำงานของ Porteus (1986) โดยสมมติว่ากระบวนการผลิตสามารถขัดจังหวะและบูรณะ การหยุดชะงักบ่อยมากขึ้นน้อยกว่าจำนวนของข้อบกพร่องที่เกิดขึ้น แต่ค่าใช้จ่ายในการบูรณะสูง นโยบายคือการกำหนดจำนวนที่เหมาะสมของการหยุดชะงักในรอบมากและขนาดที่ลดค่าใช้จ่ายของระบบทั้งหมด รูปแบบของ Khouja (2005) ได้รับการตรวจสอบต่อไปในสองระดับ (ผู้ขายผู้ซื้อ) ห่วงโซ่อุปทานที่มี reworks (El Saadany และ Jaber 2008). แนวคิดของการผลิตที่ไม่สมบูรณ์มีการฟื้นฟูกระบวนการยังไม่ได้รับการตรวจสอบใน VMI กับลูกค้า บริบทข้อตกลง ข้อดีของ VMI สัญญา CS เป็นที่แพร่หลายสำหรับการพิจารณาเฉพาะ ซัพพลายเออร์ที่หลายคนให้ความสนใจกับนโยบาย VMI เพราะมันช่วยลดผลกระทบความไม่แน่นอนของอุปสงค์และรายการที่มีความพร้อมที่จะให้ผู้ซื้อเมื่อมีความจำเป็น (Piplani 2006) องค์กรควรให้แน่ใจว่าการทำงานที่ราบรื่นและมีประสิทธิภาพของการดำเนินงานของพวกเขา (ฮาเย็คและเมห์, 2001) และมีรายการที่ไม่สมบูรณ์ในระบบจะต่อสู้กับข้อได้เปรียบเหล่านี้ นอกจากนี้วัสดุ VMI จะถูกเก็บไว้ที่คลังสินค้าของผู้ซื้อซึ่งมักจะเกี่ยวข้องกับการถือครองลดค่าใช้จ่าย การจัดส่งรายการที่ไม่สมบูรณ์ให้กับผู้ซื้อที่มีพวกเขาทิ้งหรือจากนั้นก็กลับไปยังผู้ขายสำหรับการทำงานซ้ำอาจจะไม่ดูเหมือนจะประหยัดและอาจรับมือกับผลประโยชน์ของการใช้ VMI กับข้อตกลงการบริการลูกค้า ความนิยมของ VMI ได้รับการมองเห็นได้จากปี 1980 ผ่านการแนะนำของพวกเขาใน Walmart และ Procter & Gamble และความคิดริเริ่มในภายหลังโดย บริษัท อื่น ๆ รวมทั้งแคมป์เบลซุปจอห์นสันแอนด์จอห์นสันและยุโรปโดย บริษัท ได้เป็นอย่างดี (เฉไฉ et al., 1999) การประยุกต์ใช้ VMI และความกังวลดังกล่าวจะถือว่าเป็นแรงจูงใจในการดำเนินการศึกษาครั้งนี้ นอกจากนี้ยังมีการทำงานที่ไม่มีในวรรณคดีที่สำรวจการผลิตที่ไม่สมบูรณ์ในห่วงโซ่อุปทานสองระดับนโยบาย CS (Jaber และ Zolfaghari, 2008 และ Glock 2012) ซึ่งทำให้งานวิจัยนี้เป็นครั้งแรก. ปรโลกกระดาษที่มีการจัดระเบียบดังต่อไปนี้ . ส่วนที่ 2 นำเสนอแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ที่พัฒนา ส่วนที่ 3 การทดสอบรูปแบบการใช้ตัวอย่างตัวเลขและกล่าวถึงผลการ กระดาษสรุปและข้อสรุปในมาตรา 4 ที่มีข้อมูลเชิงลึกในการทำงานในอนาคต. 2 แบบจำลองทางคณิตศาสตร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระบบสินค้าคงคลังโซ่อุปทานเบื้องต้น
มีต่าง ๆประสานงานนโยบายและ Jaber zolfaghari , 2008 ) ผู้ขายการจัดการสินค้าคงคลัง ( VMI ) กับสินค้าฝากขาย ( CS ) และเป็นหนึ่งในนโยบายเหล่านี้ที่ได้รับการตรวจสอบในอุตสาหกรรมยานยนต์ ( valentini และ zavanella , 2003 ) และการศึกษาโดยนักวิจัย ( braglia และ zavanella , 2003 )การศึกษานี้เสนอ VMI กับสินค้าฝากขาย ข้อตกลง ตลอดจนการพิจารณากระบวนการไม่สมบูรณ์การผลิตในโซ่อุปทานบริบท

สินค้าฝากขายเป็นธุรกิจที่จัดที่ ' ซื้อ ' ถือรายการของสินค้าคงคลัง โดยไม่มี ' เจ้าของ ' พวกเขา ( simchi ลีวายส์ et al . , 2000 ) ผู้ซื้อทำให้การชำระเงินที่เหมาะสมสำหรับการใช้รายการ นั่นคือใน CS สินค้าคงคลังแบบ ' เปลี่ยนแปลงกรรมสิทธิ์ ' ของรายการที่ไม่เกี่ยวข้องกับการจัดส่งสินค้าจากพรรคหนึ่ง ( ผู้ขาย ) อื่น ๆ ( ผู้ซื้อ ) ซึ่งการออกแบบพื้นฐานของระบบสินค้าคงคลังแบบคลาสสิก ( เช่น และ zolfaghari Jaber , 2008 และ 2012

อก )และ braglia zavanella ( 2003 ) ถือว่าเป็นผู้ขายและผู้ซื้อเพียงสถานการณ์เดียวที่จะช่วยในการทำความเข้าใจพฤติกรรมและความถนัดของสินค้าฝากขายนโยบายในห่วงโซ่อุปทานประสานงานบริบท แม้ว่าแนวคิดของ VMI กับ CS ข้อตกลงจะไม่ใหม่มันเป็นงานของ valentini zavanella ( 2003 ) และให้มูลนิธิแรกสำหรับส่วนใหญ่ของการทำงานในภายหลังเกี่ยวกับนโยบายนี้ แบบจำลองทางคณิตศาสตร์ของ braglia zavanella ( 2003 ) และพิจารณาคดีฐานแบบจำลองที่ศึกษานี้สร้างและขยายเมื่อ นอกจากนี้ braglia และ zavanella ( 2003 ) มีการเปรียบเทียบกับรุ่นคลาสสิกของฮิลล์ , 1997 และเนินเขา1999 และได้ข้อเสนอสำหรับการระบุสถานการณ์ที่ CS นโยบาย׳ S ใช้อาจจะได้เปรียบ พวกเขายังได้ข้อสรุปว่า CS นโยบายอาจเป็นวิธีการเชิงกลยุทธ์และผลกำไรประสานห่วงโซ่อุปทานเมื่อส่งครั้ง ตะกั่ว หรือ ความต้องการของตลาดที่แตกต่างกันเกี่ยวกับเวลาและ zanoni grubbstr ö m ( 2004 ) ที่พัฒนารูปแบบที่ชัดเจนของระบบวิเคราะห์และโซลูชั่นที่ระบุใน braglia zavanella ( 2003 ) ในขณะที่บุคคล et al . ( 2005 ) ได้เสนอแบบจำลองการวิเคราะห์เพื่อพิจารณาผลกระทบของล้าสมัย . วอลลิน et al . ( 2006 ) ระบุและอธิบายปัจจัยวิกฤติที่คัดท้าย บริษัท ׳ครั้งเมื่อตัดสินใจเลือกเกี่ยวกับการพัสดุเลื่อนการส่งมอบสินค้าคงคลังสินค้าคงคลังและย้อนกลับการส่งมอบสินค้าคงคลัง ของเขาราว ( 2007 ) และพัฒนาสี่รุ่น stochastic ของ CS แบบ ( 1 ) โมเดล CS พื้นฐาน ( 2 ) CS กับความล่าช้า ( 3 ) CS กับการแลกเปลี่ยนข้อมูลและความล่าช้า และ ( 4 ) CS กับระยะเวลาที่ควบคุมได้ battini et al . ( 2010 ) ขยายงานของบุคคล et al . ( 2005 ) โดยพิจารณาจากความแปรปรวนของอุปสงค์หุ้นออก ความเสี่ยง และจำกัดพื้นที่คลังสินค้าให้ต้นทุนต่อหน่วยต่ำ ความต้องการสูงและขนาดเล็ก ( เก็บง่าย ) รายการ ผู้เขียน׳ความรู้ไม่มีงานที่มีอยู่ในวรรณกรรมที่ศึกษาห่วงโซ่อุปทานระดับปฏิบัติการภายใต้ CS ข้อตกลงกรณีเมื่อผู้ขาย׳ด้วยกระบวนการผลิตที่ไม่สมบูรณ์กับรายการที่มีข้อบกพร่องและสถานการณ์ที่แตกต่างกันทางเลือกที่สร้างขึ้นสำหรับการจัดการเศษและ / หรือแก้ไขจะถือว่า

VMI และ CS มัก misperceived เหมือนกัน อย่างไรก็ตามความแตกต่างคือว่าต้นแบบใน VMI เติมเต็มคำสั่งด้านผู้ซื้อ׳ถูกสร้างขึ้นโดยผู้ขาย ( holweg et al . , 2005 ) ระบบ VMI ในทั่วไป การรับรู้ มีความสำเร็จอย่างมากในการศึกษาสินค้าคงคลัง ( ส่าหรี , 2007 และ claassen et al . , 2008 ) , แต่การตรวจสอบเพิ่มเติม พบว่า การใช้นโยบายหรือข้อตกลง VMI CS เป็นประโยชน์ ( Chen et al . ,