Poulisse and Schils (1989), Flyman

Poulisse and Schils (1989), Flyman (1997), Huang (2010), and Nakatani (2010) have put an emphasis on two variables, that is, target language proficiency and task types affecting how communication strategies are employed to compensate for linguistic deficiency and/or a lack of content knowledge. However, most of the studies in Thai context seemed to focus merely on one factor, that is, either English oral proficiency or task types. Moreover, regarding task types, many previous studies seemed to solely rely on one-way communication tasks, which have become the problematic issue of research about communication strategies because the results seemed not to cover all situations in real-life communication.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Poulisse และ Schils (1989), Flyman (1997), หวง (2010), และ Nakatani (2010) ได้ใส่เน้นสองตัวแปร คือ ภาษาเป้าหมายถนัดงานชนิดและส่งผลกระทบต่อวิธีการทำงานกลยุทธ์การสื่อสารเพื่อชดเชยการขาดภาษาศาสตร์และ/หรือการขาดความรู้ในเนื้อหา อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่ของการศึกษาในบริบทของไทยดูเหมือนเพียงเน้นปัจจัยหนึ่ง นั่นคือ พูดภาษาอังกฤษหรือชนิดงาน นอกจากนี้ เกี่ยวกับชนิดงาน หลายการศึกษาก่อนหน้านี้ดูเหมือนพึ่งงานสื่อสารทางเดียว ซึ่งได้กลายเป็นประเด็นปัญหาของงานวิจัยเกี่ยวกับกลยุทธ์การสื่อสารเนื่องจากผลลัพธ์ดูเหมือนไม่ ครอบคลุมทุกสถานการณ์ในการสื่อสารในชีวิตจริง เท่านั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Poulisse และ Schils (1989), Flyman (1997), Huang (2010) และทานิ (2010) ได้ให้ความสำคัญกับสองตัวแปรที่เป็นความสามารถทางภาษาเป้าหมายและงานประเภทที่มีผลต่อวิธีการกลยุทธ์การสื่อสารที่ถูกว่าจ้างเพื่อชดเชยการขาดภาษาศาสตร์ และ / หรือการขาดความรู้เนื้อหา แต่ส่วนใหญ่ของการศึกษาในบริบทของสังคมไทยดูเหมือนจะมุ่งเน้นเพียงหนึ่งปัจจัยที่เป็นภาษาอังกฤษทั้งความสามารถในช่องปากหรืองานประเภท นอกจากนี้เกี่ยวกับประเภทของงานศึกษาก่อนหน้านี้หลายคนดูเหมือนจะพึ่งพาในงานสื่อสารทางเดียวซึ่งได้กลายเป็นประเด็นปัญหาของการวิจัยเกี่ยวกับกลยุทธ์การสื่อสารเพราะผลที่ดูเหมือนจะไม่ครอบคลุมทุกสถานการณ์ในการสื่อสารในชีวิตจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และ poulisse schils ( 1989 ) , flyman ( 1997 ) หวง ( 2010 ) และ นากาทานิ ( 2010 ) ซึ่งเน้นสองตัวแปรที่เป็นเป้าหมาย ความสามารถทางภาษา และงานประเภทที่มีผลต่อวิธีการกลยุทธ์การสื่อสารที่ใช้เพื่อชดเชยการขาดภาษาและ / หรือการขาดเนื้อหาความรู้ อย่างไรก็ตาม ที่สุดของการศึกษาในบริบทของสังคมไทยดูเหมือนจะเน้นเพียงปัจจัยหนึ่งนั่นคือให้ความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษ หรือประเภทงาน นอกจากนี้ ในประเภทงานศึกษาก่อนหน้านี้หลายดูเหมือนจะแต่เพียงผู้เดียวพึ่งพางานสื่อสารทางเดียว ซึ่งได้กลายเป็นประเด็นปัญหาของการวิจัยเรื่องกลยุทธ์การสื่อสาร เพราะผลลัพธ์ที่ดูเหมือนไม่ครอบคลุมทุกสถานการณ์ ในการสื่อสารในชีวิตจริง