เรื่องเริ่มจาก ตอนม.2เราย้ายโรงเรีย

เรื่องเริ่มจาก ตอนม.2เราย้ายโรงเรียนไปอีกที่นึงเพราะเข้ากับเพื่อนที่โรงเรียนประจำไม่ได้
ที่โรงเรียนใหม่เขาจัดให้อยู่ห้องค่อนข้างบ๊วย(ไม่ใช่ห้องบ๊วยแต่ก็เกือบ)ไปก่อน
ที่ห้องนั้นเพื่อนถึงจะเป็นเด็กเก(เอาระเบิดกระเทียมปาใส่กรรมกรข้างโรงเรียนทุกอาทิตย์)เกือบ3/4ของทั้งห้อง แต่ก็นิสัยดีมาก เขากันได้ดีทีเดียว แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
ประเด็นคือเราสอบได้ที่1ของห้อง(อย่าลืมนะว่าเป็นห้องเกือบบ๊วย) แล้วก็สอบได้อันดับต้นๆของห้องมาตลอด
แม่เราก็ดูภูมิใจในผลสอบของเรามาก มันเป็นเหมือนฝันตอนเรียนอยู่ที่นั่น อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปจนเรียนจบ

จนกระทั่งม.4 เราสอบเข้าโรงเรียนดังแห่งนึงได้ สอบเข้าห้องพิเศษได้(ห้องของคนที่เก่งวิทย์สุดๆ40คนในโรงเรียน) แต่พอเรียนไป ไม่ว่าจะทำยังไง ผลสอบก็ไม่น่าพอใจเอาซะเลย(แค่พอผ่าน) แถมตกเคมีอีก(โรงเรียนนี้ขึ้นชื่อเรื่องข้อสอบเคมียากนรกปริ) คะแนนเราอยู่ที่อันดับท้ายๆของห้องตลอด เมื่อแม่รู้ผลสอบครั้งนี้(และเกือบทุกครั้ง) แม่คิดว่าเราไม่พยายามเลยทั้งทีเราทำเต็มที่แล้ว แม่เราจะโมโหมากและเป็นอย่างนั้นไปอย่างน้อย3-5วัน และมันเป็นแบบนี้มาแทบทุกครั้งตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่ ตอนนี้เรารู้สึกเสียใจและท้อมากที่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนมันก็แทบไม่มีอะไรดีขึ้นเลย

ที่เราคิดแล้วรู้สึกเสียใจที่สุดคือตอนม.2เราไม่น่าสอบได้ที่1ของห้องเลย เพราะนั่นทำให้เราคิดไปเองว่าเราค่อนข้างหัวดี และทำให้แม่คิดว่าเราเก่ง และตั้งความหวังกับเราไว้สูงมาก จนมันสูงเกินไป เมื่อขึ้นม.ปลายแล้วเกรดไม่ดีแม่ก็โมโหมาก

เราเสียใจที่ทำให้แม่ตั้งความหวังไว้สูง และกลับมาทำลายมันทีหลังอย่างไม่ตั้งใจ
ถ้าเลือกได้ เราขอทิ้งความเป็นที่1ของม.ต้นไปซะ แล้วมาได้คะแนนระดับค่อนข้างดีของห้องในที่นี่ยังดีซะกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องเริ่มจาก ตอนม.2เราย้ายโรงเรียนไปอีกที่นึงเพราะเข้ากับเพื่อนที่โรงเรียนประจำไม่ได้ไปก่อนที่โรงเรียนใหม่เขาจัดให้อยู่ห้องค่อนข้างบ๊วย (ไม่ใช่ห้องบ๊วยแต่ก็เกือบ)แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นเขากันได้ดีทีเดียวแต่ก็นิสัยดีมาก เกือบ3/4ของทั้งห้อง ที่ห้องนั้นเพื่อนถึงจะเป็นเด็กเก (เอาระเบิดกระเทียมปาใส่กรรมกรข้างโรงเรียนทุกอาทิตย์)ประเด็นคือเราสอบได้ที่1ของห้อง(อย่าลืมนะว่าเป็นห้องเกือบบ๊วย) แล้วก็สอบได้อันดับต้นๆของห้องมาตลอดแม่เราก็ดูภูมิใจในผลสอบของเรามากมันเป็นเหมือนฝันตอนเรียนอยู่ที่นั่นอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปจนเรียนจบจนกระทั่งม.4 เราสอบเข้าโรงเรียนดังแห่งนึงได้ สอบเข้าห้องพิเศษได้(ห้องของคนที่เก่งวิทย์สุดๆ40คนในโรงเรียน) แต่พอเรียนไปไม่ว่าจะทำยังไงผลสอบก็ไม่น่าพอใจเอาซะเลย(แค่พอผ่าน)แถมตกเคมีอีก(โรงเรียนนี้ขึ้นชื่อเรื่องข้อสอบเคมียากนรกปริ)คะแนนเราอยู่ที่อันดับท้ายๆของห้องตลอดเมื่อแม่รู้ผลสอบครั้งนี้(และเกือบทุกครั้ง)แม่คิดว่าเราไม่พยายามเลยทั้งทีเราทำเต็มที่แล้ว แม่เราจะโมโหมากและเป็นอย่างนั้นไปอย่างน้อย3 5วัน และมันเป็นแบบนี้มาแทบทุกครั้งตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่ตอนนี้เรารู้สึกเสียใจและท้อมากที่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนมันก็แทบไม่มีอะไรดีขึ้นเลยที่เราคิดแล้วรู้สึกเสียใจที่สุดคือตอนม.2เราไม่น่าสอบได้ที่1ของห้องเลย เพราะนั่นทำให้เราคิดไปเองว่าเราค่อนข้างหัวดีและทำให้แม่คิดว่าเราเก่งและตั้งความหวังกับเราไว้สูงมากจนมันสูงเกินไปเมื่อขึ้นม.ปลายแล้วเกรดไม่ดีแม่ก็โมโหมากเราเสียใจที่ทำให้แม่ตั้งความหวังไว้สูงและกลับมาทำลายมันทีหลังอย่างไม่ตั้งใจ ถ้าเลือกได้ เราขอทิ้งความเป็นที่1ของม.ต้นไปซะ แล้วมาได้คะแนนระดับค่อนข้างดีของห้องในที่นี่ยังดีซะกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องเริ่มจากตอนม 2 เราย้ายโรงเรียนไปอีกที่นึงเพราะเข้ากับเพื่อนที่โรงเรียนประจำไม่ได้ที่โรงเรียนใหม่เขาจัดให้อยู่ห้องค่อนข้างบ๊วยไปก่อน

( ไม่ใช่ห้องบ๊วยแต่ก็เกือบ )ที่ห้องนั้นเพื่อนถึงจะเป็นเด็กเก ( เอาระเบิดกระเทียมปาใส่กรรมกรข้างโรงเรียนทุกอาทิตย์ ) เกือบ 3 / 4 ของทั้งห้องแต่ก็นิสัยดีมากเขากันได้ดีทีเดียวแต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
ประเด็นคือเราสอบได้ที่ 1 ของห้อง ( อย่าลืมนะว่าเป็นห้องเกือบบ๊วย ) แล้วก็สอบได้อันดับต้นๆของห้องมาตลอด
แม่เราก็ดูภูมิใจในผลสอบของเรามากมันเป็นเหมือนฝันตอนเรียนอยู่ที่นั่นอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปจนเรียนจบ

จนกระทั่งม .4 เราสอบเข้าโรงเรียนดังแห่งนึงได้สอบเข้าห้องพิเศษได้ ( ห้องของคนที่เก่งวิทย์สุดๆ 40 คนในโรงเรียน ) แต่พอเรียนไปไม่ว่าจะทำยังไงผลสอบก็ไม่น่าพอใจเอาซะเลย ( แค่พอผ่าน )คะแนนเราอยู่ที่อันดับท้ายๆของห้องตลอดเมื่อแม่รู้ผลสอบครั้งนี้ ( และเกือบทุกครั้ง ) แม่คิดว่าเราไม่พยายามเลยทั้งทีเราทำเต็มที่แล้วแม่เราจะโมโหมากและเป็นอย่างนั้นไปอย่างน้อย 3-5 ได้รับเลือกตั้งผ่านกระบวนการประชาธิปไตยของพม่าตอนนี้เรารู้สึกเสียใจและท้อมากที่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนมันก็แทบไม่มีอะไรดีขึ้นเลย

ที่เราคิดแล้วรู้สึกเสียใจที่สุดคือตอนม 2 เราไม่น่าสอบได้ที่ 1 ของห้องเลยเพราะนั่นทำให้เราคิดไปเองว่าเราค่อนข้างหัวดีและทำให้แม่คิดว่าเราเก่งและตั้งความหวังกับเราไว้สูงมากจนมันสูงเกินไปเมื่อขึ้นม .ปลายแล้วเกรดไม่ดีแม่ก็โมโหมาก

เราเสียใจที่ทำให้แม่ตั้งความหวังไว้สูงและกลับมาทำลายมันทีหลังอย่างไม่ตั้งใจ
ถ้าเลือกได้เราขอทิ้งความเป็นที่ 1 ของม .ต้นไปซะแล้วมาได้คะแนนระดับค่อนข้างดีของห้องในที่นี่ยังดีซะกว่า