In August, when Camelot was hot and

In August, when Camelot was hot and drenched in unshed rain, melted into the very air, Merlin said:“Arthur, I need to go back to Ealdor.”Arthur was lying flat on the floor of his quarters, heavy curtains drawn at the windows to block out the sun, pressing as much of his skin as possible to the cold stone floors. It was undignified, and his nannies and nursemaids had condemned that sort of behavior even when he’d had them, but it was either strip down in the privacy of his own room with only Merlin to see or risk his father’s wrath by skivving off to the lake and jumping in naked.“What?” he asked, dreamy with heat. He felt like he’d been running a low-grade fever for days.“Ealdor, Arthur,” Merlin told him, impatient. “I need a few days away—I have to see my mother.”Arthur launched himself upright, eyes clearing. “Is Hunith all right?”Merlin looked puzzled. “I—“ he started.“Have Kanan’s kin come back?” Arthur demanded, his mind whirling through the possibilities already. Ealdor sat at the furthest border between Albion and their neighboring kingdom; it wouldn’t be optimal, but if Merlin’s people were willing, Arthur would be happy to put together a small troop of knights and soldiers to help them move—Uther may be unwilling to start war but Arthur was happy to encourage immigration. Camelot had fertile fields and safe borders, and Arthur could send his guard there with special warnings—Hunith would never fear again.“No!” Merlin said, eyes wide. “It’s just that my mother—““You must take Gaius with you if she needs any sort of medical attention,” Arthur scolded, remembering the last time Merlin had been ill and staggering around the castle until Gaius had conscripted Arthur and they’d collectively ordered Merlin off of his feet.“Arthur!” Merlin finally shouted at him, smiling crazily in that way Merlin had occasionally. It was equal parts fond and indulgent, and Arthur wasn’t exactly sure he liked the implications of that. “She’s fine! Ealdor’s fine! It’s just that it’s her birthday, and I’d like to be there for it.”Blinking twice, Arthur said, “Oh, well.”***“There,” Merlin told him, “is no way,” he said, “I am taking that,” he pointed, “with me.”Arthur frowned at the small tokens he’d asked Merlin to include when he returned to Ealdor.“Why not?” Arthur asked, frowning. “Do you not think she’ll like the color?”Merlin boggled at him for a bit before waving his arms at the gift Arthur had chosen, saying in a manner not at all befitting of a servant to the crown prince, “Arthur! That is—that is neither a ‘token’ nor a ‘simple gift!’ That is sixty pounds of the finest beeswax candles in the castle and a half dozen of the best tapestries—commissioned for your father, by the way—and a violet ermine stole that I could swear belonged to Morgana!”“You’re right,” Arthur agreed. “I’ve completely forgotten the caskets of honey ale.”Merlin clawed at his hair. “Arthur, no.”Crossing his arms over his chest, Arthur said, “Merlin, while you are the most crap servant possibly ever in the history of Camelot, I am still crown prince, and if I feel like sending your mother gifts, then that is my decision—understood?”“Fine,” Merlin snapped. “But I refuse to be responsible for hauling them to Ealdor.”Which was how Arthur ended up leading the trip through the dark, cool mountain forests between Albion and Ealdor, dressed casually in his faded red tunic and hose, his most comfortable and battered boots. Merlin had more or less tackled him into his armor, but Arthur had refused to put on the miserably heavy and hot chainmail and then wrestled a sword away from Merlin.“I’m getting better with the sword,” Merlin sulked.“You’re really not,” Arthur said, “which is kind of a mystery in and of itself.”Behind their horses, Crow, the mule, trotted along with a wagonload of Arthur’s gifts, which Merlin seemed to despair at. Arthur argued that if they were going to be taking a wagon, he might as well take along some supplies for the house, which had made Merlin cover his face and make soft, defeated noises of grief.“Are you sure you can be away from Camelot for so long?” Merlin asked, and he sounded shy about it, a strange new occurrence Arthur had noted of late. Merlin never grew shy at the usual times, when Arthur was resplendent in his court dress or flushed and covered in sweat after practices, after tournaments and gilded in victory—it was always in the quiet, unexpected moments, and Arthur had found himself trying to construct more and more of them just to watch Merlin’s eyes go fuzzy with something the same color as affection.“Merlin, stop worrying about stupid things,” Arthur counseled him, although privately he knew he ought to have stayed in Camelot. Merlin, with enough bullying, would have taken Crow and Arthur’s gifts along eventually, and Arthur would have no problem dispatching a knight or two to look after him along the way, but the court was suffocating with summer heat and associated lasciviousness, and he tired of escaping the clutches of determined countesses and barons, the daughters of his father’s most-loved knights. What was more, Arthur found he missed Ealdor, and wondered how Hunith fared. She had had Merlin’s same blue eyes and banked fire, his funny, nervous smile, but a fearless affection Arthur had never known before.“Do you think she’ll like the gifts?” Arthur asked, sounding a little shy himself, and when he dared a glance to his right, Merlin was beaming at him as he said:“I think she’ll like seeing you best of all.”Arthur felt his chest puff up. “Of course,” he said. “Naturally.”Merlin rolled his eyes, still smiling. “Although only the gods know why.”***By the time they reached Ealdor, they were both sore and a bit grouchy from when Merlin had demanded they stop to spare his delicate backside the bruising and Arthur had complained they were only another four hours’ ride away, and Merlin had cried, “Four hours, are you mad?” and Arthur had said, “You are the worst manservant in history,” and they’d ended up fuming at one another for the last leg of the trip. The enmity had been hard to hold onto when they’d crested the hill and seen Ealdor, the village windows warm with candlelight and flickering orange with fires, the distant sound of pigs and chickens bedding down for the night growing louder as they drew closer, and Arthur stole secret, sideways glances at Merlin, watched his eyes grow sleepy with happiness, and felt something tighten sweetly in his chest. He thumped at it, twice, where it itched beneath his clothes, and made a note to see Gaius when they returned.“The village looks well,” Arthur said, voice soft, admiring the fields, the new-made fences and the well-thatched roofs. Ealdor was filled with small, meaningful lives, and Arthur only wished he could fold them into Camelot’s care.“Thanks to you,” Merlin answered in a hush, and added, blushing, “Come on—let’s go before it gets any darker.”Hunith’s face, when she opened the door to find Merlin and Arthur, was brighter than all the torchlight and all the full moons Arthur had ever known. She squeezed her son and kissed him on his forehead, dragging him down to her height, and before Arthur could tease him for it or feel a sting, she turned her attentions to him, wrapping her arms around him and cupping his cheeks with her rough hands, smiling at him widely.“It is good to see you both,” she told them, kissing Arthur on the cheek before trying to drag them into the cottage. “Have you put away the horses for the night?”“Er,” Arthur said.Merlin made a face. “The horses,” he sighed, “are not the problem, mother.”It took all three of them an hour to unload the cart, and by the time they were finished, Arthur and Merlin’s bickering had reached such a fever pitch most of the village had come out to see what the commotion was about, which of course had led to an impromptu celebration to welcome Arthur Pendragon back to Ealdor. Arthur made a royal command for one of the casks of honey ale to be tapped and sent a trio of village boys off to search for the biggest knife they could find to cut one of the wheels of fine, Albion cheese he’d rolled into the wagon that morning, hidden beneath a large package of linen—Merlin shot him a dirty look when he saw it, and Arthur only blinked innocently—and found a dozen of the good, crusty rounds of Camelot’s bread himself. The villagers were hesitant at first, but the shine on Arthur’s invisible crown must have worn off a bit once they noticed what an enormous sodding fishwife Merlin was being about the whole “hidden compartments in the cart filled with soap and dried meats” thing, and by the time the moon was high they were all taking turns teaching Arthur the foulest drinking songs they knew.“I,” Arthur declared, after most of the villager men had been hauled off by their wives and all the children put to bed, “did not even know one could do that with a sheep.”Merlin unlooped Arthur’s arm from his shoulder and set him down gently on the ground, where he’d laid out their bedding. “Yes, well, you have lived a life of deprivation after all,” he said sympathetically, reaching for Arthur’s boots and sighing, “Arthur—I thought I put those away to be donated to the poor in the lower village.”“They’re my favorite boots,” Arthur told the ceiling thatch before sitting up, resting his weight on his elbows and saying, “You know, they all called me Arthur.”Tugging at Arthur’s tunic, Merlin caught his eye and asked, “Yes?”“No one calls me Arthur,” Arthur answered, and paused to say, “Well, you do.”Merlin smiled at him, teasing. “I could stop.”“No, no,” Arthur said. “If you stopped being insubordinate how would I even recognize you?”And the sound of Merlin laughing, the soft alto of Hunith’s voice, round with smiles, were the sounds that bore Arthur off to sleep, b

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในเดือนสิงหาคม เมื่อคาเมล็อต มีซึ่งอยู่ในสายฝน unshed หลอมไปในอากาศมาก เมอร์ลินกล่าวว่า: "อาร์เธอร์ ฉันได้กลับไป Ealdor"อาเธอร์กำลังนอนแบนพื้นของเขาไตรมาส ม่านหนักวาดที่ windows บล็อกออกแดด กดปุ่มมากผิวหนังของเขาเป็นไปบนพื้นหินที่เย็นที่สุด มันบัด และนี่และ nursemaids ของเขาได้ประณามการเรียงลำดับที่ของลักษณะการทำงานแม้เมื่อเขาก็มี แต่มันเป็นแถบใดลงในส่วนของห้องพักเองกับเมอร์ลินเพียง การดูความเสี่ยงอาชญาพ่อ โดย skivving ออกจากทะเลสาบและกระโดดในเปลือย"อะไร "เขาถาม ฝัน ด้วยความร้อน เขารู้สึกเหมือนเขาได้ถูกเรียกใช้ไข้พละวัน"Ealdor อาร์เธอร์ เมอร์ลินบอก สัมฤทธิผล "ต้องไปกี่วัน — ฉันต้องเห็นแม่"อาร์เธอร์เปิดตัวเองล้างตาตรง "ถูก Hunith"เมอร์ลินดูพิศวง "ฉันคือ" เขาเริ่มต้น "มีญาติของคานานกลับมา" อาร์เธอร์แค่ จิตใจของเขา whirling ผ่านไปแล้ว Ealdor เสาร์ที่เส้นขอบระหว่างโอเปราและอาณาจักรใกล้เคียงของพวกเขา หยั่ง มันจะไม่เป็นการดีที่สุด แต่ถ้าคนของเมอร์ลินยินดี อาร์เธอร์จะยินดีที่จะรวบรวมกองทหารขนาดเล็กของอัศวินและทหารเพื่อช่วยในการย้าย — Uther อาจจำยอมเริ่มสงคราม แต่อาเธอร์ก็ยินดีสนับสนุนให้ตรวจคนเข้าเมือง คาเมล็อตมีเขตอุดมและเส้นขอบที่ปลอดภัย และอาร์เธอร์สามารถส่งพระยามคำเตือนพิเศษมีตัว Hunith จะไม่กลัวอีก "ไม่" เมอร์ลินกล่าว ตามากมาย "มันเป็นเพียงที่แม่ — ""คุณต้องใช้กุสเพกับคุณถ้าเธอต้องการจัดเรียงของพยาบาล อาเธอร์บ ๆ จำครั้งที่เมอร์ลินได้ป่วย และส่ายรอบปราสาทกุสเพมีเกณฑ์อาเธอร์ และพวกเขาเรียกสั่งเมอร์ออกจากเท้าของเขา"อาเธอร์" เมอร์ลินตะโกนสุดท้ายที่เขา ยิ้ม crazily เมอร์ลินได้ในบางครั้งด้วยวิธี มันเท่าเทียมกันรัก และซู และอาร์เธอร์ไม่แน่ใจว่าเขาชอบผลกระทบที่ "เธอเป็นดี Ealdor ของดี มันเป็นเพียงว่า เป็นวันเกิดของเธอ และฉันอยากจะมีเรื่อง"กะพริบสอง อาร์เธอร์กล่าวว่า สะดวกสบาย"*** "มี เมอร์ลินบอก "ได้ เขากล่าวว่า "ฉันกำลังทำที่ เขาชี้ "กับผม"อาร์เธอร์ frowned ที่สัญญาณขนาดเล็กเขาถามเมอร์ลินเพื่อรวมก็กลับมา Ealdor"ทำไมไม่" อาเธอร์ถาม frowning "คุณไม่คิดว่า เธอจะชอบสี"เมอร์ลิน boggled ที่เขาสำหรับบิตก่อนโบกแขนของเขาที่ของขวัญอาเธอร์ได้เลือก พูดในลักษณะไม่ befitting ของข้าราชการเพื่อมกุฎ "อาร์เธอร์ คือตัวที่ใช่ 'โทเค็น' หรือ 'เรื่องของขวัญ ' เป็น 60 ปอนด์ ของเทียนขี้ดีที่สุดในปราสาทและโหลครึ่งของเดิมทีปราสาทสุด — มอบหมายอำนาจหน้าที่สำหรับคุณพ่อ โดยวิธีการ — และเป็นสัตว์คล้ายแมวอมม่วงขโมยที่ผมสามารถขอสาบานเป็นสมาชิก Morgana ! ""คุณขวา อาร์เธอร์ตกลง "ฉันได้ทั้งหมดลืม caskets ของน้ำผึ้ง"เมอร์ลินเล็บสั้นที่ผมของเขา "อาร์เธอร์ ไม่"ข้ามแขนของเขาผ่านหน้าอกของเขา อาร์เธอร์กล่าวว่า, "เมอร์ลิน ใน ขณะที่คุณมีคนใช้มากที่สุดอึอาจเคยในประวัติของคาเมล็อต ฉันยังคงมกุฎ ถ้าฉันรู้สึกอยากส่งของขวัญของคุณแม่ แล้วนั่นคือการตัดสินใจของฉัน — เข้าใจ? " "ดี เมอร์ลินจัดชิด "แต่ฉันปฏิเสธที่จะรับผิดชอบ hauling ให้กับ Ealdor"ซึ่งเป็นวิธีอาเธอร์สิ้นสุดนำเดินทางผ่านป่าเขามืด เย็นระหว่างโอเปราและ Ealdor แต่งตัวลวก ๆ เขาเสื้อคลุมสีแดงจางลงและท่อ รองเท้าของเขามากที่สุด และสะดวกสบายจากวิกฤต เมอร์ลินมีน้อยสำหรับเขาเป็นเกราะของเขา แต่อาร์เธอร์ปฏิเสธที่จะวางบน chainmail เป็นท่าที่หนัก และร้อนแล้ว wrestled ดาบจากเมอร์ลิน"ฉันได้รับดีกว่า ด้วยดาบ เมอร์ลิน sulked"คุณไม่จริง ๆ อาเธอร์กล่าวว่า, "ซึ่งเป็นชนิดของลึกลับใน และ ของตัวเอง"เบื้องหลังของม้า ขัน ล่อ trotted พร้อมกับ wagonload ของขวัญของอาร์เธอร์ ซึ่งดูเหมือน ความหวังที่เมอร์ลิน อาร์เธอร์โต้เถียงว่า ถ้าพวกเขาจะได้รับแหล่ง เช่นจะตามวัสดุบางอย่างในบ้าน ซึ่งได้ทำครอบคลุมหน้าที่ และทำให้นุ่ม เมอร์ลินพ่ายแพ้เสียงของความเศร้าโศก"คุณแน่ใจคุณได้จากคาเมล็อตสำหรับนาน" ถามเมอร์ลิน และเขาแต่เพียงแห่งอายเกี่ยวกับมัน เกิดใหม่ประหลาดอาเธอร์ได้ตั้งข้อสังเกตของสาย เมอร์ลินไม่เคยโตอายเวลาปกติ เมื่ออาร์เธอร์ถูก resplendent ในเครื่องแต่งกายของเขาศาล หรือล้าง และครอบคลุมในเหงื่อหลังจากปฏิบัติ หลังจากการแข่งขันและชัยชนะในหอคำ — เสมอในช่วงเวลาเงียบสงบ ไม่คาดคิด และอาร์เธอร์ได้พบตัวเองพยายามที่จะสร้างเพิ่มเติมและเพิ่มเติมเพียงเพื่อดูตาของเมอร์ลินไปชัดเจนกับสิ่งที่จิตมีสีเหมือนกัน "เมอร์ลิน หยุดกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่โง่ อาเธอร์แนะเขา แต่เอกชน เขารู้ว่า ควรจะมีในคาเมล็อต เมอร์ลิน ด้วยพอ bullying จะได้ของขวัญขันและของอาเธอร์ไปในที่สุด อาร์เธอร์จะมีปัญหาในการจัดส่งอัศวินหรือสองเอาใจเขาตลอดทาง แต่ศาลถูก suffocating ด้วยความร้อนร้อน และ lasciviousness ที่เกี่ยวข้อง และเขาหน่ายหนี clutches ของกำหนด countesses และลูกสาวของพ่อของเขารักมากที่สุดอัศวิน ขุนนางครั้ง สิ่งเพิ่มเติม อาเธอร์พบเขาพลาด Ealdor และสงสัยว่า วิธีค้น Hunith เธอเคยมีของเมอร์ลินตาเดียวสีน้ำเงิน และไฟที่ผ่านระบบธนาคาร ยิ้มตลก ประสาท แต่จิตจอมคนผงาดโลกที่ไม่เคยรู้จักอาเธอร์ก่อน "คุณคิดว่า เธอจะชอบของขวัญ" อาร์เธอร์ หูเล็กน้อยอายตัวเอง และเมื่อเขากล้าคร่าว ๆ ทางขวาของเขา เมอร์ลินได้อย่างเบิกบานที่เขาเป็นเขากล่าวว่า:"ฉันคิดว่า เธอจะชอบเห็นคุณดีที่สุดของทั้งหมด"อาเธอร์รู้สึกว่าหน้าอกของเขาแป้งพัฟค่า "แน่นอน เขากล่าว "ธรรมชาติ"เมอร์ลินสะสมตา ยัง ยิ้ม "แม้ว่าพระเจ้าเท่านั้นรู้ว่าทำไม"*** โดยเมื่อ พวกเขาถึง Ealdor พวกเขาทั้งเจ็บ และ grouchy บิตจากเมื่อเมอร์ลินมีแค่หยุดว่างด้านหลังของเขาอ่อนช้ำ และอาร์เธอร์ได้แนะนำพวกเขาเท่านั้นอีก 4 ชั่วโมงนั่ง และเมอร์ลินมีร้อง "สี่ชั่วโมง เป็นคุณบ้า" อาเธอร์ได้กล่าวว่า "คุณจะ manservant เลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์" และพวกเขาได้สิ้นสุดบริษัทฟูมิ่งที่อื่นในเลกสุดท้ายของการเดินทาง ความเป็นปฏิปักษ์ที่เคยยากจะระงับลงเมื่อพวกเขาได้ใหญ่หงอนเหลืองเขา และเห็น Ealdor หมู่บ้าน windows อบอุ่น ด้วยแสงเทียนและกระพริบส้มกับ แรก เสียงไกลของสุกร และไก่นอนลงในเวลากลางคืนเติบโตดังนั้นวาดใกล้ชิด และอาร์เธอร์ขโมยสายตาแปลกลับ ด้านข้างที่เมอร์ลิน ดูตาโตง่วงนอน มีสุข และรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างที่กระชับเพราะในหน้าอกของเขา เขา thumped ที่สอง ที่ itched ภายใต้เสื้อผ้าของเขา และทำบันทึกย่อเพื่อดูกุสเพเมื่อพวกเขากลับ"หมู่บ้านมีลักษณะดี อาเธอร์กล่าวว่า เสียงนุ่ม ชื่นชมฟิลด์ รั้วทำใหม่ และห้องมุง Ealdor ก็เต็มไป ด้วยชีวิตเล็ก ๆ ความหมาย และอาร์เธอร์เดียวปรารถนาเขาสามารถพับลงในการดูแลของคาเมล็อต"ขอบคุณคุณ เมอร์ลินตอบแบบปิด และ เพิ่ม blushing, " โธ่ — ลองไปก่อนมันจะเข้มก็ "ใบหน้าของ Hunith เมื่อเธอเปิดประตูสู่เมอร์ลินและอาร์เธอร์ สว่างกว่า torchlight ทั้งหมด และทั้งหมดเต็มดวงจันทร์อาเธอร์เคยรู้จัก เธอคั้นลูกชายของเธอ และรั้งเขาบนหน้าผากของเขา ลากเขาลงไปที่ความสูงของเธอ และก่อนอาเธอร์สามารถหยอกเขามัน หรือรู้สึกเป็นต่อย เธอ attentions เธอเขา ตัดแขนรอบเขา และ cupping แก้มของเขา ด้วยมือของเธอคร่าว ๆ ยิ้มที่เขากัน"จึงควรดูคุณทั้งสอง เธอบอกว่า จูบอาเธอร์แก้มก่อนลากเข้าไปในกระท่อม "ได้เก็บม้าสำหรับกลางคืนหรือไม่" "เอ้อ อาเธอร์กล่าวเมอร์ลินใบหน้าได้ "ม้า เขาถอนหายใจ, " ไม่มีปัญหา แม่ "ใช้ทั้งสามชั่วโมงยกเลิกการโหลดรถเข็น และตามเวลาพวกเขาเสร็จสิ้น อาเธอร์และเมอร์ลินของ bickering มีครบเช่นเป็นไข้ระยะห่างของหมู่บ้านมาออกให้ดูหลีกหนีความวุ่นวายที่ไม่เกี่ยวกับ ที่แน่นอนมีการเฉลิมฉลองส่งต้อนรับอาร์เธอร์เพนดรากอ Ealdor ไป อาร์เธอร์ทำพระบรมราชโองการหนึ่ง casks ของน้ำผึ้งจะได้รับทาบทาม และส่งทริโอของเด็กผู้ชายในหมู่บ้านออกค้นหามีดที่ใหญ่ที่สุดที่พวกเขาพบตัดล้อของชีโอเปราดี เขามีสะสมเป็นรถเช้าวัน ซ่อนใต้ผ้าแพคเกจขนาดใหญ่หนึ่งคือเมอร์ลินยิงดูสกปรกเมื่อเขาเห็นเขา, และอาร์เธอร์เท่านั้นคันนั้นกะพริบ innocently — และพบโหลของดี crusty รอบขนมปังคาเมล็อตของตัวเอง ชาวบ้านมีลังเลในตอนแรก แต่ขัดกับมองไม่เห็นของอาเธอร์ต้องได้สวมมงกุฎออกเล็กน้อยเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นสิ่งมหาศาล sodding แม่ค้าปลาสดอยู่เมอร์เกี่ยวกับสิ่งทั้ง "ซ่อนช่องในตะกร้าที่เต็มไป ด้วยสบู่และอาหารแห้ง" และตามเวลาที่ดวงจันทร์ถูกสูง พวกเขาทั้งหมดเปิดการสอนอาร์เธอร์เพลงดื่ม foulest ที่พวกเขารู้"ฉัน อาเธอร์ประกาศ หลังจากที่มีการลากปิดของผู้ชายชาวบ้าน โดยภรรยาของพวกเขาและทั้งหมดที่เด็กใส่นอน "ไม่ได้รู้หนึ่งสามารถทำเช่นนั้นกับแกะ"เมอร์ลินไหล่แขน unlooped อาเธอร์จากเขา และตั้งเขาลงเบา ๆ บนพื้นดิน ซึ่งเขาได้วางเตียงของพวกเขา "ใช่ ดี คุณเคยอาศัยอยู่ชีวิตของมาหลังจากที่ทุก เขากล่าวว่า sympathetically, sighing และการเข้าถึงสำหรับรองเท้าของอาร์เธอร์" อาเธอร์ซึ่งฉันคิดว่า ฉันทำไปจะบริจาคให้คนยากจนในหมู่บ้านด้านล่างที่ ""พวกเขารองเท้าของฉันชื่นชอบ, "อาเธอร์บอกมุงเพดานก่อนนั่ง พักผ่อนน้ำหนักของเขาบนข้อของเขา และพูดว่า "คุณ ทราบ พวกเขาเรียกฉันอาเธอร์"อีกที่เสื้อคลุมของอาเธอร์ เมอร์ลินจับตาของเขา และ ถาม "ใช่หรือไม่" "ไม่มีใครเรียกฉันอาเธอร์ อาเธอร์ตอบ และหยุดชั่วคราวเพื่อพูด "ดี คุณทำ"เมอร์ลินยิ้มที่เขา ล้อเล่น "ฉันไม่สามารถหยุด" "ไม่ ไม่ อาเธอร์กล่าว "ถ้าคุณหยุดการ insubordinate ฉันจะฉันได้รู้จักคุณ"และ หัวเราะเสียงเมอร์ลิน อัลโต้นุ่มเสียงของ Hunith ปัด มีรอยยิ้ม มีเสียงที่แบกอาร์เธอร์ออกไปนอน บี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเดือนสิงหาคม , เมื่อคาเมลอตก็ร้อน และเปียกฝน unshed ละลายไปในอากาศมาก เมอร์ลิน กล่าวว่า " อาเธอร์ ผมต้องกลับไปที่เอลดอร์ " อาเธอร์ก็นอนราบกับพื้นของตำหนัก หนักดม่านที่หน้าต่าง บังพระอาทิตย์ กดมาก ผิวของเขาเป็น เป็นไปได้ที่หินเย็นชั้น มันเป็นศักดิ์ศรี ,และพระพี่เลี้ยงเด็กและ nursemaids ได้ประณามพฤติกรรมแบบนั้น ทั้งๆ ที่เขาก็มี แต่มันก็ให้ถอดออกในความเป็นส่วนตัวกับเมอร์ลิน เพื่อดูความเสี่ยงหรือความพิโรธของบิดา โดย skivving ออกจากทะเลสาบและกระโดดในเปลือยกายในห้องของตัวเอง อะไร " " เขาถาม ชวนฝัน กับความร้อน เขารู้สึกเหมือนเขาโดนไข้เกรดต่ำสำหรับวัน . " เอล อาเธอร์ " เมอร์ลินบอกว่า ใจร้อน" ฉันต้องการไม่กี่วัน away-i เจอแม่ของฉัน . " อาเธอร์เปิดตัวเองตรง ล้างตา " ฮูนินทั้งหมดใช่มั้ย ? " เมอร์ลินมองงงงวย " ผม " เขาเริ่ม " มีคะแนนของญาติกลับมา ? " อาเธอร์ถาม จิตใจปั่นป่วนถึงความเป็นไปได้แล้ว แม่นั่งที่ไกลสุดชายแดน ระหว่าง อัลเบียน และอาณาจักรใกล้เคียง มันคงจะเหมาะสมที่สุดแต่ถ้าคนเต็มใจของเมอร์ลิน อาร์เธอร์ก็ยินดีที่จะใส่กันกลุ่มเล็กๆของอัศวินและทหารเพื่อช่วยให้พวกเขาย้ายอูเธอร์อาจจะไม่เต็มใจที่จะเริ่มสงคราม แต่อาเธอร์ยินดีให้ตรวจคนเข้าเมือง คาเมลอต มีเขตที่อุดมสมบูรณ์และชายแดนปลอดภัยและอาร์เธอร์จะส่งองครักษ์ของเขามีฮูนิชคำเตือนพิเศษจะไม่กลัวอีกแล้ว ไม่นะ ! " เมอร์ลินพูด สายตากว้าง" ก็แม่ฉัน " " คุณต้องใช้ไกอัสกับคุณถ้าต้องการเรียงลำดับใด ๆของหมอ " อาเธอร์ตวาด จำครั้งสุดท้ายที่เมอร์ลินได้ป่วยและส่ายรอบปราสาท จนไกอัสได้ผ่านการเกณฑ์ทหาร อาเธอร์ และพวกเขาจะเรียกคำสั่งเมอร์ลินออกจากเท้าของเขา . " อาร์เธอร์ " เมอร์ลินก็ตะโกนใส่เขา ยิ้มบ้าบอแบบนั้น เมอร์ลินได้เป็นครั้งคราวมันเท่ากับส่วนที่ชื่นชอบและผ่อนผัน และ อาเธอร์ไม่แน่ใจว่าเขาชอบความหมายของมัน " เขาสบายดี เอลดี มันเป็นวันเกิดของเธอ และฉันต้องการที่จะมีสำหรับมัน . " กระพริบสองครั้ง อาเธอร์บอกว่า " อืม " * * * " มี " เมอร์ลินบอกว่า " ไม่มีทาง " เขากล่าว " ผมถ่ายที่ " เขาแหลม " ด้วย ฉัน" อาเธอร์ขมวดคิ้วที่สัญญาณขนาดเล็ก เขาถามเมอร์ลินรวมเมื่อเขากลับไปที่เอลดอร์ ทำไมไม่ได้ล่ะ " อาเธอร์ถาม มุ่ย " คุณไม่คิดว่าเธอจะชอบสีอะไร ? " เมอร์ลินใช่ที่เขานิดหน่อยก่อนที่จะโบกแขนของเขาที่ของขวัญอาเธอร์เลือกพูดในลักษณะที่ไม่เหมาะสมของคนรับใช้ขององค์รัชทายาท " อาเธอร์ !นั่นคือไม่ ' สัญญาณ ' หรือ ' ง่ายของขวัญ ! ' นั่นคือหกสิบปอนด์ที่ดีที่สุดของเทียนขี้ผึ้งในปราสาทและครึ่งโหลของที่ดีที่สุด tapestries มอบหมายให้คุณพ่อของคุณ โดยวิธีการ และสีม่วง Hatch ขโมยฉันสาบานได้เลยว่าเป็นของ มอร์กาน่า " คุณพูดถูก " อาเธอร์เห็นด้วย " ฉันลืมที่ caskets ของเอลที่รัก " เมอร์ลิน ๆที่เส้นผมของเขา" อาเธอร์ ไม่ " ข้ามแขนเหนือหน้าอกของเขา อาเธอร์บอกว่า " เมอร์ลิน ในขณะที่คุณอึคนใช้ส่วนใหญ่อาจจะเป็นเคยในประวัติศาสตร์ของคาเมลอต ฉันยังคงเป็นองค์รัชทายาท และถ้าผมรู้สึกเหมือนการส่งของขวัญให้แม่ของเธอ นั่นคือการตัดสินใจของผม เข้าใจมั้ย ? " ดี " , " เมอร์ลินก็ตะคอก " แต่ฉันปฏิเสธที่จะรับผิดชอบ ลากไปที่เอลดอร์" ซึ่งว่าอาเธอร์จบลงนำเดินทางผ่านที่มืด เย็น ภูเขา ป่า ระหว่าง อัลเบียน และ เอลเดอร์ แต่งตัวง่ายๆ ในเสื้อคลุมสีแดงจาง ๆและท่อของเขาสะดวกสบายมากที่สุดและซึ้งรองเท้า เมอร์ลินมีมากกว่าหรือน้อยกว่ารวบตัวเขาเข้าไปในชุดเกราะของเขา แต่อาเธอร์ได้ปฏิเสธที่จะใส่ในความทุกข์หนักและร้อน chainmail แล้วปล้ำกัน ดาบห่างจากเมอร์ลิน" ผมดีขึ้นด้วยดาบ " เมอร์ลินโกรธ . " เธอไม่ใช่ " อาเธอร์กล่าวว่า " ซึ่งค่อนข้างลึกลับในตัวของมันเอง " หลังม้าของตน อีกา ล่อ trotted พร้อมกับปริมาณสัมภาระที่รถบรรทุกได้ของขวัญของอาเธอร์ ซึ่งเมอร์ลินที่ดูเหมือนจะสิ้นหวังที่ อาเธอร์แย้งว่าถ้าพวกเขาจะไปถ่ายรูปรถ เขาก็จัดการไปตามวัสดุสำหรับบ้านซึ่งทำให้เมอร์ลินคลุมหน้าของเขาและทำให้นุ่มแพ้เสียงของความเศร้า " คุณแน่ใจว่าคุณสามารถอยู่ห่างจากคาเมลอตได้ตั้งนาน " เมอร์ลินถาม และดูเหมือนเขาจะขี้อายเกี่ยวกับมัน เป็นเหตุการณ์ที่แปลกใหม่ อาเธอร์ได้เป็นสาย เมอร์ลินจะไม่มีวันโตขี้อายในเวลาปกติ เมื่ออาเธอร์กำลังรุ่งโรจน์ในชุดราชสำนักหรือกลั้วและเต็มไปด้วยเหงื่อ หลังจากปฏิบัติหลังการแข่งขัน ปิดทองในชัยชนะมันอยู่ในความเงียบ ไม่คาดคิด และมีช่วงเวลาที่อาเธอร์พบตัวเองพยายามที่จะสร้างมากขึ้นและเพิ่มเติมของพวกเขาดูเมอร์ลินตาไปงงกับสิ่งที่สีเดียวกับความรัก " เมอร์ลิน หยุดกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่โง่ " อาเธอร์กับเขา ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าเขาสองต่อสอง ควรจะอยู่ในคาเมลอต อะไรเมอร์ลินพอแกล้ง จะได้ถ่ายอีกาและของขวัญของอาเธอร์ไปในที่สุด และอาเธอร์ก็จะไม่มีปัญหาในการอัศวินหรือสองที่จะดูแลเขาตลอดทาง แต่ศาลก็ทรมานกับความร้อนในฤดูร้อนที่ลามก และเขาเหนื่อยที่จะหลบหนี clutches ของความมุ่งมั่นและเคานท์เตสขุนพล บุตรสาวของบิดาของเขา ที่รักที่สุดของอัศวิน มีอะไรเพิ่มเติมอาเธอร์พบเขาคิดถึงลูกมาก และสงสัยว่า ฮูนิช fared . เธอมีตาสีฟ้าเหมือนกัน banked เมอร์ลินและไฟของเขา ตลก ตื่นเต้น ยิ้ม แต่ความรักกล้าหาญอาเธอร์ไม่เคยรู้มาก่อน คุณคิดว่าเธอจะชอบของขวัญ " อาเธอร์ถาม เสียงเล็ก ๆน้อย ๆอายเอง และเมื่อเค้ากล้าเหลือบมองไปทางขวาของเขา เมอร์ลินยิ้มแย้มแจ่มใสที่เขาเป็นเขากล่าวว่า :" ฉันคิดว่าเธอจะชอบที่จะเห็นคุณทั้งหมดที่ดีที่สุด . " อาเธอร์รู้สึกหน้าอกพองขึ้น " แน่นอน " เขากล่าว " ธรรมชาติ " เมอร์ลินรีดตาของเขายังคงยิ้ม " แต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าทำไม . . . " * * * * * * โดยเวลาที่พวกเขามาถึงเอล ,มันทั้งเจ็บและงอนเล็กน้อยจากเมื่อเมอร์ลินได้เรียกร้องให้พวกเขาหยุดอะไหล่ด้านหลังบอบบางของเขา รอยฟกช้ำ และอาเธอร์ก็บ่นเขาอีกเพียงสี่ชั่วโมง ขี่ไป เมอร์ลินร้อง " สี่ชั่วโมง คุณบ้าไปแล้วเหรอ " อาเธอร์ ได้กล่าวว่า " คุณเป็นทาสชายที่เลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ " และพวกเขาจะสิ้นสุดขึ้นเป็นควันที่อีกคนหนึ่งสำหรับขาสุดท้ายของการเดินทางทำไมกระทำได้ยากที่จะถือเมื่อพวกเขาจะ Crested เนินเขาและเห็นเอล หมู่บ้านอบอุ่นด้วยแสงเทียนริบหรี่หน้าต่างและส้มกับไฟ เสียงที่ห่างไกลของสุกรและไก่ปรกติลงคืนเติบโตดังเช่นที่พวกเขาวาดใกล้ชิดและอาเธอร์ขโมยความลับ สายตาข้างที่เมอร์ลิน ดูสายตาของเขาเติบโต ง่วงด้วย ความสุขและรู้สึกบางอย่างหวานกระชับหน้าอกของเขา ทำไมเขาทับมัน สองครั้ง ที่คันภายใต้เสื้อผ้าของเขาและทำให้บันทึกดูไก เมื่อพวกเขากลับมา " หมู่บ้านที่ดูแล้ว " อาเธอร์พูด เสียงนุ่ม นิยมเขต ใหม่ ทำรั้วและก็มุงหลังคา เอลดอร์ มันเต็มไปด้วยขนาดเล็กที่มีชีวิต และอาเธอร์ เพียงปรารถนาให้เขาพับไว้ในการดูแลของคาเมล็อต" ขอบคุณ " เมอร์ลินตอบในความเงียบ , และเพิ่ม , หน้าแดง , " มาเถอะ ก่อนที่มันจะมืด " หน้าฮูนิน เมื่อเธอเปิดประตูหาเมอร์ลินและอาร์เธอร์ คือสว่างกว่าไฟฉายทั้งหมดและทุกเดือน อาร์เธอร์ เคยรู้จัก เธอบีบ ลูกชายของเธอ และก็จูบ ที่หน้าผาก ลากเขาลงสู่ความสูงของเธอและก่อนที่อาเธอร์จะแกล้งเขา หรือรู้สึกถึงความเจ็บปวด เธอหันความสนใจของเธอให้เขาห่อแขนของเธอรอบ ๆเขาและ cupping แก้มกับมือหยาบกร้าน เธอยิ้มให้เขาอย่างแพร่หลาย . " มันเป็นสิ่งที่ดีที่จะเห็นคุณทั้งสอง " เธอบอกเขา จูบอาเธอร์ที่แก้มก่อนจะลากพวกเขาเข้าไปในกระท่อม " แกทิ้งม้าคืน " เอ้อ " อาเธอร์พูด เมอร์ลินทำหน้า" ม้า " เขาถอนหายใจ " ไม่ได้มีปัญหา แม่ " มันพาพวกเขาทั้งสามชั่วโมงเพื่อขนรถเข็นและตามเวลาที่พวกเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว อาร์เธอร์ และการทะเลาะวิวาทของเมอร์ลินได้ถึงสนามไข้ดังกล่าวมากที่สุดของหมู่บ้านออกมาเพื่อดูสิ่งที่วุ่นวายคือเกี่ยวกับ ซึ่งแน่นอนได้นำไปสู่การเฉลิมฉลองทันควันเพื่อต้อนรับ อาเธอร์ เพนดรากอนกลับไปที่เอลดอร์ทำไมอาเธอร์ทำคำสั่งหนึ่งถังเหล้าน้ำผึ้งจะเคาะ และส่งกิจกรรมของหมู่บ้านเด็กออกไปหาที่ใหญ่ที่สุดที่พวกเขาสามารถหา มีดตัดหนึ่งของล้อได้ อัลเบียน ชีสจะรีดในรถตอนเช้า ซ่อนอยู่ใต้ชุดใหญ่ของผ้าลินินเมอร์ลินยิงเขา ดูสกปรก เมื่อเขาเห็นมันและอาร์เธอร์ เพียงกระพริบตาอย่างบริสุทธิ์ใจ และพบโหลดี ดื้อรอบของคาเมลอตขนมปังเอง ชาวบ้านกำลังลังเลในตอนแรก แต่ส่องอาเธอร์มองไม่เห็นมงกุฎต้องใส่ปิดบิตเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นสิ่งที่ใหญ่หลวงมาแม่ค้าขายปลาเมอร์ลิน เป็นเรื่องเกี่ยวกับ " ซ่อนเร้นในรถเข็นที่เต็มไปด้วยสบู่ และเนื้อสัตว์ที่แห้งและเมื่อถึงเวลาที่ดวงจันทร์อยู่สูง พวกเขาผลัดกันสอน อาร์เธอร์ หยาบคายที่สุดดื่มเพลงที่พวกเขารู้ว่า " ฉัน " อาเธอร์กล่าวว่า หลังจากที่ส่วนใหญ่ของชาวบ้านคน ถูกลากออกไป โดยภรรยาของเขาและเด็กทั้งหมดใส่นอน " ไม่รู้ใครทำอย่างนั้นกับแกะ " เมอร์ลิน unlooped อาเธอร์แขนจากไหล่ของเขาและทำให้เขาลงเบา ๆบนพื้นดินที่เขาจะวางออกปรกติ ไหม " ใช่ คุณใช้ชีวิตของการกีดกันหลังจากทั้งหมด " เขากล่าว sympathetically เอื้อมอาเธอร์รองเท้าและถอนหายใจ " arthur-i คิดว่าเอาไปบริจาคให้คนยากจนในหมู่บ้านล่าง " " นั่นมันรองเท้าที่ชื่นชอบของฉัน " อาเธอร์บอกเพดานมุงก่อนนั่งพักน้ำหนักของเขา ข้อศอก และกล่าวว่า " คุณรู้มั้ยพวกเขาเรียกฉันว่าอาเธอร์ " อีกที่เสื้อคลุมของอาเธอร์ เมอร์ลินจับตาของเขาและถามว่า " ใช่มั้ย ? " ไม่มีใครเรียกฉันว่าอาเธอร์ " อาเธอร์ตอบและหยุดที่จะพูด " เอ่อ คุณ " เมอลินยิ้มให้เขา ล้อเล่น " ผมเลิก " " ไม่ ไม่ ไม่ " อาเธอร์พูด " ถ้าคุณหยุดการขัดคำสั่งฉันจะจำคุณ " และเสียงของเมอร์ลินหัวเราะ , ทุ้มนุ่มเสียงฮูนิช ,รอบด้วยรอยยิ้ม เป็นเสียงที่ทำให้อาเธอร์ออกไปนอน , บี