Chapter 5 Broken Promise sJim sat a

Chapter 5 Broken Promise s
Jim sat at the kitchen table reading out President Franklin Delano
Roosevelt's speech from the newspaper. He tried to find hope in
the President's words. According to Roosevelt, there was only one
thing for Americans to fear—"fear itself." Mae counted out coins
from the rainy-day jar.
Jim's week had become an unending string of gray mornings
and sweaty afternoons of hard work at the docks. Jim and Mike
worked together every day, and Jim did all the work with his left
hand. In the evenings, he had another job—more long, hard work
with only his left hand. Mae was usually asleep on the sofa by the
time Jim got home at night.
That night she was woken by the sound of coins dropping into
the jar. She saw her husband walk toward their bed.
Jim looked down at the clean, white sheets. He wanted nothing
more than to fall into them, but then he looked down at his own
dirty, sweaty body, and lay down on the floor.
"Jimmy," Mae whispered. "We can wash the sheets."
But Jim was already asleep. Mae pulled the covers off the bed
and lay down on the floor, beside her husband.
•
The winter of 1933—34 was one of the coldest in recent memory.
One morning, Mae and Rosy walked with the boys to school.
They were walking back down the snowy street when Mae saw a
shiny new car outside their building.
"Mommy, who's the man at our house?" asked Rosy.
Mae walked up to the man, whose uniform showed that he was
the gas and electricity man. "Can I help you, sir?"
"I'm sorry, ma'am. You haven't paid the bills, and I have to cut
your electricity off."
The man was in his thirties, but his eyes looked older. "You can't," said Mae. "We have kids. Please."
"If I don't, I'll lose my job," said the man sadly.
Work at the docks finished early that day. Jim and his work
partner Mike started walking around local towns, looking for
work. There was none anywhere that day. Tired and cold, they
started for home.
"We have until tomorrow," cried a loud voice.
Jim's steps slowed. Across the street, a young man was arguing
with two city police officers. His wife stood beside him, fighting
back tears. The couple's furniture was on the sidewalk all around
them. The officers were moving them from their apartment.
The two officers wore fine, new uniforms. The younger of the
two was polite. The older man had heard every excuse before, and
he was tired of listening.
Jim watched as the young husband tried to pull a piece of paper
out of the officer's hand.
"This says we have another day," he cried.
"Come on," said Mike, pulling Jim's arm. But Jim was already
moving across the street and Mike went with him.
"You can't do this," the young woman was saying. "We'll never
get back in."
Her husband jumped in front of the officers as they moved to
fit a new lock to the building's front door. "Please, I'm starting a
factory job next week . . ."
The officers pushed him away and put the lock on.
"Excuse me," said Mike politely, then louder:"Excuse me!"The
officers stared at him. "Please can I have a look at that notice? The
law says that I'm allowed to." He stepped forward. "Let me just
have a look at the date on it. If everything's OK with it, we'll just
walk away."
"Or else what?" demanded the younger officer. The older
officer was looking at Jim.
Mike smiled. "You guys know Jim Braddock, don't you?" The older officer's attitude changed immediately. "I've seen you
fight, Jim," he said.
Mike looked down at the document in the older man's hand.
"What do you say, guys? Mistakes happen all the time."
The officer nodded. "Maybe we got our days mixed up," he
said, removing the lock from the door.
As the two officers walked away, Mike and Jim began to help
the couple move their furniture back inside.
"So you're a lawyer?" asked Jim.
Mike shook his head. "A banker, but I hired enough lawyers to
have a good idea of the law. It doesn't matter now .. . I lost it all
in '29." He looked Jim in the eyes. "You know, there are people
living in Central Park. The government has failed us. We need to
organize. Fight back."
Jim shook his head. "Fight what? Bad luck? You have to trust
that the government will solve things in the end. I like what
President Roosevelt says."
"Forget Roosevelt!" shouted Mike. "He hasn't given me my
house back yet!"
Jim looked in surprise at the terrible anger in his friend's eyes.
•
The blanket didn't hang in the middle of the room. Now the
three children had it around them, as they lay in bed. Jim could
see their breath in the cold air. Every piece of clothing in the
apartment was piled on top of them.
He crossed the room and threw a piece of a wooden sign onto
the fire in the stove. Mae emptied the rainy-day jar onto the table..
She began to push the coins around.
"Six dollars and seventy cents," said Jim, joining his wife. "How
much would it cost to turn the electricity back on?"
Thirty-three dollars and ten cents," whispered Mae.
If I work twenty-six hours out of every twenty-four, it still
won't be enough." Jim seemed suddenly weaker. He looked at
Mae. "Think of all the other guys who wanted to marry you."
"What happened to those guys?" joked Mae, then she squeezed
his hand. "I married the guy I love."
A wet cough from across the room interrupted them. "It's
Howard," said Mae sadly. "He's been sick since this afternoon."
When Mae woke up the next morning, Jim had already gone
out into the terrible cold. She spent the morning trying to keep
the children warm, burning pieces of wood they had taken from
signs in the street. Howard lay close to the stove, his face red with
fever. Fighting back the tears, his mother held a glass of water to
his lips. The boy was getting sicker.
Not wanting her children to see her cry, Mae rushed out the
door and stood in the snow. Bitter tears ran down her face.
She cared only about keeping this family together. Jim was
killing himself trying to do this, but it wasn't working. Now they
had lost their heat and electric power. Mae knew what she had
to do. She rushed inside to dress her children warmly for the trip
across the river to New York City.
•
As Jim stepped through the door, the apartment was as cold as the
air outside. He met silence. No little bodies ran to him with open
arms. By the stove, Mae sat alone, staring into the dying flames.
She couldn't meet his eyes.
"Howard was getting worse," she explained. "Then Rosy
started to get sick."
"Where are they, Mae?"
"The boys are at my father's house. Rosy's going to stay with
my sister. We can't keep them warm, Jim."
Jim's emotions were almost too strong for words—fear, sadness,
anger. He pointed a finger at Mae. "You don't decide what
happens to our children without me."
Mae stood and held his arms. "Jimmy, if they get really sick, we
don't have the money for a doctor."
"If you send them away, this has all been for nothing," he said
angrily. "It means that we lost." He shook Mae's arms off. "I made
a promise to Jay, do you understand? I promised that we would
never send him away."
Without another word, he turned and walked across the
freezing room and out of the door.
Later that afternoon, he stood at the wooden counter of the
Newark relief office. An unsmiling woman counted out twelve
dollars and eighty cents, which she placed in a white envelope.
Jim's hand shook as he signed for the money, trying not to blame
himself for what he had done. Ashamed, he put the envelope into
his pocket.
He pushed his way through the unhappy crowd. They were
lawyers and dock workers, teachers and factory workers. Bankers
and builders. Now, unable to earn money themselves, they were
here to receive money from the state. Some were so ashamed that,
like Jim, they looked only at the floor. Others looked straight
ahead with empty stares.
After Jim crossed the river to Manhattan, he walked past all the
homeless people in the city who seemed to have no hope. The
story was the same everywhere: No work. No money.
At last, Jim reached the streets around Madison Square Garden.
There were no bright lights now, no people in expensive clothes
waiting outside. Instead, homeless people searched for anything
they could use.
Jim went to the familiar side door. The sign for the next fight
showed two boxers standing with gloves up. Jim remembered
when his picture had been on signs like this. He remembered the
fight with Tuffy Griffiths, the dream of that night when the future
looked bright for Jim Braddock.
But then another, less happy memory came to mind—the fight
against Tommy Loughran. It was July 1929—-just four months
before the Crash. Jim was fighting for the title of light
heavyweight champion, but it was the fight that turned Braddock
into a boxer of "failed promise."
The New York crowd had wanted Braddock to win, and the
fight had started well, too. But things changed in the second
round. Loughran began to dance around the ring, dodging
Braddock's punches easily. He had discovered Braddock's biggest
weakness—no left-hand punch.
In the rest of the fight, Braddock had hit the champion with a
few good punches, but it wasn't enough. The judges all decided
that Loughran was the winner. The newspapers weren't kind to
Braddock, who had looked slow in the last three rounds. His
dream of winning the title seemed to be at an end.
Now, years later, Jim stood in the shadows in Madison Square
Garden and said the same words that he had said after the
Loughran fight: "I don't know what went wrong."
He opened the side door and started up the stairs. The climb
to the Madison Square Garden boxing club was the hardest of his
life. The club was a place where the rich money-makers of New
York's boxing world could relax and do business. It wasn't high
above street level, but it was like another world.
At first, nobody noticed as Jim Braddock walked into the
smoky room. He went up to two men in the center of the room.
"Mr. Allen . . . Phil. . ."
The men looked up at the fighter. Others noticed and
conversations around the room died. Jim cleared his throat.
"I'm here because we can't affor

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 5 เสียสัญญา sจิมวันเสาร์ที่อ่านออกประธานาธิบดี Franklin Delano ตารางห้องครัวคำพูดของรูสเวลต์จากหนังสือพิมพ์ เขาพยายามค้นหาความหวังประธานของคำ ตามรูสเวลท์ มีเพียงหนึ่งคนอเมริกันกลัวกัน "กลัวตัวเอง" แม่นับออกเหรียญจากขวดวันฝนตกสัปดาห์ของจิมได้กลายเป็น สตบริษัทฯ มุ่งสีเทาและบ่าย sweaty ทำงานอย่างหนักในท่า จิมและไมค์ทำงานร่วมกันทุกวัน และจิมได้ทุกงาน ด้วยซ้ายของเขามือ ใน เขามีงานอื่นเช่นงานยาว หนักน้อยโดยเฉพาะมือซ้าย แม่มักจะหลับบนโซฟาโดยเวลาจิมใส่บ้านในเวลากลางคืนคืนนั้นเธอได้ตื่นจากเสียงของเหรียญขวด เธอเห็นสามีของเธอเดินไปที่เตียงของพวกเขาจิมมองลงที่แผ่นทำความสะอาด สีขาว เขาต้องการอะไรมากกว่าตก พวกเขา แต่แล้วเขามองลงไปที่ของเขาเองสกปรก sweaty ร่างกาย และวางบนพื้น"จิมมี่ แม่กระซิบ "เราสามารถล้างแผ่นงาน"แต่จิมแล้วหลับ แม่ดึงหน้ากากออกจากนอนและวางบนชั้น ข้างสามี•ฤดูหนาวของปี 1933 – 34 เป็นหนึ่งใน coldest ในปัจจุบันหน่วยความจำเช้าวันหนึ่ง โรซี่และแม่เดินกับเด็กผู้ชายโรงเรียนพวกเขากำลังเดินกลับลงบนถนนหิมะเมื่อเห็นแม่แบบรถใหม่เงางามอยู่นอกตัวอาคาร"Mommy ผู้คนในบ้านเรา" ถามโรซี่แม่เดินไปชายคนนั้น เหมือนแสดงให้เห็นว่า เป็นชายแก๊สและไฟฟ้า "ฉันจะช่วยคุณ ที่รัก""ผมเสียใจ ma'am คุณยังไม่ได้จ่ายบิล และไม่มีการตัดการไฟฟ้าปิด"คนอยู่ใน thirties ของเขา แต่ตาของเขาดูเก่า "คุณไม่ กล่าวว่า แม่ "เราได้เด็ก โปรด""ถ้าฉันไม่ ฉันจะสูญเสียงาน กล่าวว่า คนเศร้าทำงานในท่าที่เสร็จสิ้นก่อนวันที่ จิมและงานของเขาคู่ไมค์เริ่มเดินไปรอบ ๆ เมืองท้องถิ่น หาทำงาน มีไม่ทุกวัน เหนื่อย และ เย็น พวกเขาเริ่มต้นในบ้าน"เราได้จนถึงวันพรุ่งนี้ ร้องเสียงขั้นตอนของจิมที่ชะลอตัว ข้ามถนน หนุ่มโต้เถียงมีเจ้าหน้าที่ตำรวจของเมืองสอง ภรรยาของเขายืนอยู่ข้างเขา ต่อสู้กลับน้ำตา ของทั้งคู่ได้ในสารพัดรอบ ๆพวกเขา เจ้าหน้าที่กำลังเคลื่อนไหวออกจากอพาร์ทเมนท์ของพวกเขาเจ้าหน้าที่สองดี สวมเครื่องแบบใหม่ อายุของการสองเป็นสุภาพ คนเก่าได้ยินทุกแก้ก่อน และกำลังเบื่อฟังจิมดูเหมือนสามีหนุ่มพยายามดึงกระดาษจากมือของเจ้าหน้าที่"นี้กล่าวว่า เรามีวันอื่น เขาร้องเรียก"โธ่ กล่าวว่า ไมค์ ดึงแขนของจิม แต่จิมแล้วย้ายข้ามถนน และไมค์ไปกับเขา"คุณไม่สามารถทำเช่นนี้ บอกหญิงสาว "เราจะไม่เคยได้กลับไปใน"สามีของเธอไปด้านหน้าของเจ้าหน้าที่พวกเขาย้ายไปพอดีล็อคใหม่ไปที่ประตูด้านหน้าของอาคาร "กรุณา ฉันกำลังเริ่มต้นการโรงงานงานสัปดาห์หน้า... "เจ้าหน้าที่ผลักเขาออกไป และใส่ล็อค"ขอโทษ กล่าวว่า ไมค์สุภาพ แล้วดังขึ้น: "ขอโทษ " ที่เจ้าหน้าที่จ้องไปที่เขา "กรุณาได้ดูว่าสังเกตไหม ที่กฎหมายกำหนดว่า ว่า ฉันกำลังอนุญาตให้" เขาก้าวไปข้างหน้า "ผมเพียงได้ดูวันที่บน ถ้าทุกอย่าง OK กับมัน เราจะเพียงเดิน""หรือ อื่น ๆ อะไร" แค่เจ้าหน้าที่อายุ เก่าเจ้าหน้าที่ถูกมองที่จิมไมค์ยิ้ม "พวกคุณรู้จิมแบรดด็อค ไม่คุณ" ทัศนคติของเจ้าหน้าที่มากกว่าการเปลี่ยนแปลงทันที "ผมเคยเห็นคุณต่อสู้ จิม เขากล่าวว่าไมค์ดูลงในเอกสารในมือของคนรุ่นเก่า"อะไรทำคุณพูดว่า ผม ข้อผิดพลาดเกิดขึ้นตลอดเวลา"เจ้าหน้าที่คนนั้นพยักหน้า "บางทีเรามีวันของเราผสม," เขากล่าวว่า เอาล็อคจากประตูเป็นเจ้าหน้าที่ทั้งสองเดินไป ไมค์และจิมเริ่มเพื่อช่วยย้ายคู่หลังของเฟอร์นิเจอร์ภายใน"ดังนั้นคุณทนายความ" ถามจิมไมค์จับศีรษะของเขา "นาย แต่ว่าจ้างทนายความเพียงพอการมีความคิดที่ดีของกฎหมาย มันไม่สำคัญว่าตอนนี้... . หายไปทั้งหมดใน ' 29. " เขาดูจิมในสายตา "คุณทราบ มีคนอาศัยอยู่ในเซ็นทรัลพาร์ค รัฐบาลล้มเหลวเรา เราจำเป็นต้องจัดระเบียบ การต่อสู้กลับ"จิมจับศีรษะของเขา "ต่อสู้กับอะไร โชคไม่ดี คุณต้องเชื่อถือว่า รัฐบาลจะแก้สิ่งที่ในสุด ชอบอะไรประธานาธิบดีรูสเวลท์กล่าวว่า ""ลืมรูสเวลท์" ไมค์ตะโกน "ไม่ให้ฉันของฉันบ้านกลับได้"จิมดูแปลกใจที่โกรธน่ากลัวในสายตาของเพื่อนของเขา•ครอบคลุมไม่แขวนกลางห้อง ตอนนี้เด็ก 3 คนได้มันรอบ ๆ พวกเขา ตามที่พวกเขาวางเตียง จิมได้ดูลมหายใจของพวกเขาในอากาศเย็น ทุกชิ้นส่วนของเสื้อผ้าในการอพาร์ทเมนท์มีชั้นวางซ้อนกันเขาข้ามห้อง และโยนชิ้นส่วนของเครื่องไม้ลงไฟในเตา แม่อบขวดฝนวันบนโต๊ะ...เธอเริ่มระรานเหรียญ"หกดอลลาร์ และเซเว่นตี้เซนต์ จิม รวมภรรยากล่าว "อย่างไรมากจะได้ต้นทุนในการเปิดไฟฟ้ากลับมา"สามสิบสามดอลลาร์ และ 10 เซนต์ กระซิบแม่ถ้าทำงานยี่สิบหกชั่วโมงจากทุกยี่สิบสี่ มันยังคง ไม่ได้เพียงพอ" จิมดูเหมือนแข็งแกร่งทันที เขามองแม่ "คิดของอื่น ๆ ทุก ๆ คนที่อยากแต่งงานกับคุณ""เกิดอะไรขึ้นกับคนเหล่านั้น" พูดติดตลกแม่ แล้วเธอคั้นมือของเขา "ผมแต่งงานคนรักกัน"ไอน้ำจากหลังห้องขัดจังหวะพวกเขา "ก็ได้Howard กล่าวว่า แม่เศร้า "เขาได้ป่วยตั้งแต่ตอนบ่าย"เมื่อแม่ตื่นตอนเช้าถัดไป จิมก็หายไปแล้วออกในเย็นน่ากลัว เธอใช้เวลาช่วงเช้าพยายามให้เด็กที่อบอุ่น ชิ้นไม้ที่ได้มาจากการเผาไหม้ป้ายถนน Howard วางใกล้เตา หน้าแดงด้วยโรคไข้ ต่อสู้กลับน้ำตา ลูกถือแก้วน้ำริมฝีปากของเขา เด็กได้รับ sickerไม่ wanting ลูกเห็นเธอร้องไห้ แม่วิ่งออกมาประตู และยืนในหิมะ น้ำตาขมวิ่งไปตามใบหน้าของเธอเธอดูแลเกี่ยวกับรักษาตระกูลนี้กัน มีจิมฆ่าตัวเองพยายามทำเช่นนี้ แต่มันไม่ทำงาน ตอนนี้พวกเขาได้สูญเสียความร้อนและพลังงานไฟฟ้า แม่รู้ว่าสิ่งที่เธอมีจะทำ เธอวิ่งภายในแต่งลูกอย่างอบอุ่นสำหรับการเดินทางข้ามแม่น้ำไปยังนิวยอร์ค•เป็นจิมก้าวผ่านประตู อพาร์ทเมนท์ถูกว่าเป็นการอากาศภายนอก เขาพบความเงียบ ร่างกายไม่น้อยวิ่งเขา มีเปิดแผ่นดิน โดยเตา แม่นั่งคนเดียว จ้องมองเข้าไปในเปลวไฟจะตายเธอไม่ตรงกับตา"Howard มีการแย่ลง เธออธิบาย "แล้วโรซี่เริ่มจะป่วย""มัน แม่? ""เด็กผู้ชายพ่อบ้าน ของโรซี่ไปพักน้องสาวของฉัน เราไม่สามารถให้ความอบอุ่น จิม"อารมณ์ของจิมได้เกือบแข็งแกร่งคำ — ความกลัว ความโศกเศร้าความโกรธ เขาชี้นิ้วที่แม่ "คุณไม่ตัดสินใจอะไรเกิดขึ้นกับลูกโดยที่ฉันไม่" แม่ที่ยืน และแขนของเขาจัดขึ้น "จิมมี่ ถ้าพวกเขาได้รับจริง ๆ ป่วย เราไม่มีเงินสำหรับการแพทย์""ถ้าคุณส่งออกไป ซึ่งทั้งหมดได้เรื่อง เขากล่าวangrily "หมายความ ว่า เราหายไป" เขาจับแขนของแม่ออก "ฉันทำสัญญากับเจย์ เข้าใจไหม ผมสัญญาว่า เราจะไม่เคยส่งเขาไป"ไม่ มีคำอื่น เขาเปิด และเดินข้ามห้องแช่แข็งและ จากประตูนี้หลังจากนั้นช่วงบ่าย เขายืนที่โต๊ะไม้สำนักงานบรรเทาทุกข์นวร์ก หญิง unsmiling การนับออก twelveดอลลาร์ และเซนต์แปด ที่เธอใส่ในซองจดหมายสีขาวจิมมือจับเป็นเขาลงนามเงิน พยายามไม่ให้โทษตัวเองในสิ่งที่เขาได้กระทำ ละอายใจ เขาใส่ซองจดหมายลงในกระเป๋าของเขาเขาผลักเขาผ่านฝูงชนที่ไม่มีความสุข พวกเขาทนายความ และคนงานท่าเรือ ครู และคนงานโรงงาน นายธนาคารและผู้รับเหมา ตอนนี้ ไม่สามารถหาเงินเอง พวกเขาที่นี่จะได้รับเงินจากรัฐ บางคนจึงละอายที่เช่นจิม พวกเขามองที่พื้น คนอื่นมองตรงข้างหน้ากับ stares ว่างหลังจากจิมข้ามแม่น้ำไปแมนฮัตตัน เขาเดินผ่านมาทั้งหมดนี้ประชาชนกว่าคนในเมืองที่ดูเหมือนมีความหวังไม่ ที่เรื่องทุก: ทำงานไม่ เงินไม่ในที่สุด จิมถึงถนนรอบเมดิสันสแควร์การ์เด้นมีไฟไม่สว่างขณะนี้ คนไม่มีเสื้อผ้าราคาแพงกำลังรออยู่ แทน คนจรจัดค้นหาอะไรพวกเขาสามารถใช้จิมไปประตูด้านข้างที่คุ้นเคย เครื่องหมายสำหรับการต่อสู้ต่อไปแสดงให้เห็นว่านักมวยทั้งสองที่ยืนกับถุงมือขึ้น จิมจำเมื่อรูปภาพของเขาได้บนเครื่องนี้ เขาจำได้ต่อสู้กับ Tuffy Griffiths ความฝันของคืนเมื่ออนาคตดูสดใสสำหรับจิมแบรดด็อคแต่แล้ว ความสุขน้อย หน่วยความจำมาถึงใจ — การต่อสู้ จาก Tommy Loughran ก็ 1929 กรกฎาคม — -เพียงสี่เดือนก่อนที่จะล้ม จิมได้ต่อสู้ในเรื่องของแสงแชมป์เฮฟวี่เวท แต่มันเป็นการต่อสู้ที่เปิดแบรดด็อคเป็นนักมวย "ล้มเหลวสัญญา"ฝูงชนนิวยอร์กก็ต้องแบรดด็อคจะชนะ และการต่อสู้ได้เริ่มต้นที่ดี เกินไป แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงในสองปัดเศษ Loughran เริ่มการเต้นรำรอบ ๆ แหวน dodgingแบรดด็อคของเจาะง่าย เขาพบแบรดด็อคของที่ใหญ่ที่สุดจุดอ่อน – หมัดซ้ายไม่ในส่วนเหลือของการต่อสู้ แบรดด็อคได้ตีแชมป์ด้วยการไม่เจาะดี แต่ไม่เพียงพอ การตัดสินใจของกรรมการทั้งหมดLoughran ที่เป็นผู้ชนะ หนังสือพิมพ์ไม่เมตตาแบรดด็อค คันได้ช้าในรอบสาม ของเขาฝันชนะชื่อเรื่องดูเหมือนจะ เป็นที่สิ้นสุดตอนนี้ ปี จิมยืนในเงาในเมดิสันสแควร์สวน และพูดคำเดียวที่เขาได้กล่าวว่า หลังจากLoughran ต่อสู้: "ฉันไม่รู้สิ่งที่ผิด"เขาเปิดประตูด้านข้าง และเริ่มขึ้นบันได ปีนการเมดิสันสแควร์การ์เด้น คลับมวยถูกที่ยากที่สุดของเขาชีวิต คลับเป็นสถานที่อุดมไปด้วยเงินผู้ผลิตของใหม่ยอร์กมวยโลกสามารถพักผ่อน และทำธุรกิจ มันไม่ได้สูงเหนือระดับถนน แต่มันเป็นเหมือนอีกโลกหนึ่งครั้งแรก ไม่มีใครสังเกตเห็นเป็นจิมแบรดด็อคที่เดินเข้าไปในตัวห้องควัน เขาสองคนในห้อง"นายอัลเลน... Phil เข้ามา ."คนหาในที่รบ ผู้อื่นที่สังเกตเห็น และสนทนาทั่วห้องเสียชีวิต จิมล้างคอของเขา"ฉันมาที่นี่ เพราะเราไม่สามารถ affor