Our primary measure of leverage is

Our primary measure of leverage is the long-term debt ratio (LT Debt/TA), defined as the amount of long-term debt scaled by
the book value of total assets.6 Demirgüç-Kunt and Maksimovic (1999) and Booth et al. (2001) also use the long-term debt ratio in
their research. For robustness, we first consider the total debt ratio (TD/TA), defined as the sum of short-term debt and long-term
debt scaled by the book value of total assets. We choose to use the long-term debt ratio rather than the total debt ratio as our main
leverage measure in part because of the well-documented observation that total leverage is driven largely by the amount of
long-term debt (see, e.g., Barclay and Smith, 1995; Johnson, 2003). Moreover, firms use short-term debt primarily to finance
current assets or as part of working capital management, and thus leverage measures that include short-term debt may be less
sensitive to factors that affect firms' corporate leverage policy. We also test the robustness of our results by considering the
market debt ratio (LT Debt/MA), which scales long-term debt by the market value of total assets. We use the book value-based
variable as our main measure of leverage because firms have been shown to be more concerned about book leverage ratios than
market leverage ratios,7 and hence the former should be more useful in capturing the relative importance of demand-side versus
supply-side forces in the debtor–creditor relation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัดของเราหลักของเลเวอเรจคืออัตราส่วนระยะยาวตราสารหนี้ (LT หนี้/TA), กำหนดเป็นจำนวนเงินของหนี้ระยะยาวที่ปรับตามมูลค่ารวม assets.6 Demirgüç Kunt และ Maksimovic (1999) และบูธ et al. (2001) ยังใช้อัตราส่วนหนี้สินระยะยาวในวิจัยของพวกเขา สำหรับความทนทาน เราแรกพิจารณาอัตราส่วนรวมตราสารหนี้ (TD/TA), ที่กำหนดเป็นผลรวม ของหนี้ระยะสั้น และระยะยาวตราสารหนี้ที่ปรับตามมูลค่าตามบัญชีของสินทรัพย์รวม เราเลือกที่จะใช้อัตราส่วนหนี้สินระยะยาวมากกว่าอัตราส่วนรวมตราสารหนี้เป็นหลักของเราเลเวอเรจที่วัดเนื่องจากการสังเกตอย่างดีเอกสารที่รวมเลเวอเรจในส่วนขับเคลื่อนส่วนใหญ่ โดยจำนวนหนี้ระยะยาว (ดู เช่น บาร์เคลย์และสมิธ 1995 จอห์นสัน 2003) นอกจากนี้ บริษัทใช้หนี้ระยะสั้นเป็นหลักทางเงินสินทรัพย์หมุนเวียนหรือ เป็นส่วนหนึ่งของการจัดการเงินทุนหมุนเวียน และงัดมาตรการที่มีหนี้ระยะสั้นอาจจะน้อยกว่ามีความสำคัญกับปัจจัยที่มีผลต่อนโยบายการใช้ประโยชน์ขององค์กรของบริษัท เรายังทดสอบความทนทานของผลลัพธ์ โดยพิจารณาความตลาดตราสารหนี้อัตรา (LT หนี้/MA), ซึ่งเครื่องชั่งหนี้ระยะยาว โดยราคาตลาดของสินทรัพย์รวม เราใช้มูลค่าตามตัวแปรของเราวัดหลักของเลเวอเรจเนื่องจากบริษัทได้รับการแสดงความกังวลเกี่ยวกับหนังสือเลเวอเรจกว่าจะตลาดเลเวอเรจ 7 และดังนั้น เดิมควรจะมีประโยชน์ในการจับความสำคัญของความต้องการด้านเมื่อเทียบกับกองกำลังที่ supply-side สัมพันธ์ลูกหนี้ – เจ้าหนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตัวชี้วัดหลักของเราของการใช้ประโยชน์เป็นอัตราส่วนหนี้สินระยะยาว (LT หนี้ / TA) หมายถึงปริมาณของหนี้ระยะยาวปรับขนาดโดย
มูลค่าตามบัญชีของ assets.6 รวมDemirgüç-Kunt และ Maksimovic (1999) และบูธ et al, . (2001) นอกจากนี้ยังใช้อัตราส่วนหนี้สินระยะยาวในการ
วิจัยของพวกเขา เพื่อความแข็งแรงอันดับแรกเราพิจารณาอัตราส่วนหนี้สินรวม (TD / TA) กำหนดเป็นผลรวมของตราสารหนี้ระยะสั้นและระยะยาว
หนี้ปรับขนาดโดยมูลค่าตามบัญชีของสินทรัพย์รวม เราเลือกที่จะใช้อัตราส่วนหนี้สินระยะยาวมากกว่าอัตราส่วนหนี้สินรวม ณ หลักของเรา
วัดการใช้ประโยชน์จากส่วนหนึ่งเป็นเพราะการสังเกตดีเอกสารที่ใช้ประโยชน์จากการรวมส่วนใหญ่ขับเคลื่อนด้วยจำนวนเงินของ
หนี้ระยะยาว (ดูเช่นบาร์เคลย์ และสมิ ธ , 1995; จอห์นสัน, 2003) นอกจากนี้ บริษัท ใช้หนี้ระยะสั้นเป็นหลักในการจัดหาเงินทุน
สินทรัพย์หมุนเวียนหรือเป็นส่วนหนึ่งของการจัดการเงินทุนหมุนเวียนและทำให้มาตรการยกระดับที่มีหนี้ระยะสั้นอาจจะน้อยกว่า
ความอ่อนไหวต่อปัจจัยที่ส่งผลกระทบต่อนโยบายการใช้ประโยชน์จาก บริษัท 'ขององค์กร นอกจากนี้เรายังทดสอบความทนทานของผลลัพธ์ของเราโดยพิจารณาจาก
อัตราส่วนหนี้สินตลาด (LT หนี้ / MA) ซึ่งเครื่องชั่งหนี้ระยะยาวโดยมูลค่าตลาดของสินทรัพย์รวม เราใช้หนังสือเล่มนี้มีมูลค่าตาม
ตัวแปรเป็นตัวชี้วัดหลักของเราของการงัดเนื่องจาก บริษัท ได้รับการแสดงที่จะมีความกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับอัตราส่วนหนังสืองัดกว่า
อัตราส่วน Leverage ตลาด, 7 และด้วยเหตุนี้ในอดีตควรจะมีประโยชน์มากในการจับความสำคัญของความต้องการด้าน เมื่อเทียบกับ
กองกำลังด้านอุปทานในความสัมพันธ์ลูกหนี้เจ้าหนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัดหลักของบริษัทคืออัตราส่วนหนี้สินในระยะยาว ( มันหนี้ / TA ) หมายถึง ปริมาณของระยะยาว ปรับขนาดโดยหนังสือค่าของสินทรัพย์รวม 6 demirg üç - สามารถ และ maksimovic ( 1999 ) และบูธ et al . ( 2001 ) ยังใช้อัตราส่วนหนี้สินในระยะยาวในการวิจัยของพวกเขา เพื่อความแข็งแรง เราแรกพิจารณาอัตราส่วนหนี้สินรวม ( TD / TA ) หมายถึง ผลรวมของหนี้สินระยะสั้นและระยะยาวหนี้ที่ปรับขนาด โดยมูลค่าของสินทรัพย์ เราเลือกใช้อัตราส่วนหนี้สินในระยะยาวมากกว่าหนี้ทั้งหมดตามหลักของเรางัดมาตรการในส่วนของข้อมูล เพราะสังเกตว่าอำนาจทั้งหมดเป็นแรงผลักดันส่วนใหญ่โดยจำนวนหนี้ระยะยาว ( ที่เห็น เช่น บาร์เคลย์ และ สมิธ , 1995 ; จอห์นสัน , 2003 ) นอกจากนี้ บริษัท ใช้หนี้ ระยะสั้นเป็นหลัก การเงินปัจจุบันทรัพย์สิน หรือเป็นส่วนหนึ่งของการจัดการเงินทุนหมุนเวียน และดังนั้นจึง งัดมาตรการรวมหนี้สินระยะสั้นอาจจะน้อยกว่าความไวต่อปัจจัยที่มีผลต่อนโยบายของบริษัทธุรกิจขององค์กร นอกจากนี้เรายังทดสอบความแกร่งของผลของเราโดยพิจารณาอัตราส่วนหนี้สิน ( ตลาดมันหนี้ / MA ) ซึ่งระดับหนี้ระยะยาว โดยมูลค่าตลาดของทรัพย์สินทั้งหมด เราใช้มูลค่าตามบัญชีตามตัวแปรที่เป็นมาตรการหลักของบริษัท เนื่องจากบริษัทได้แสดงความกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับอัตราส่วนหนี้สินหนังสือมากกว่าอัตราส่วนสภาพคล่องตลาด 7 และด้วยเหตุนี้อดีตน่าจะมีประโยชน์มากขึ้นในการจับภาพความสําคัญของความต้องการด้านเมื่อเทียบกับในด้านอุปทานบังคับลูกหนี้–เจ้าหนี้ความสัมพันธ์